คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 14 =100=
Chapters 14
คริสวางร่างบางที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขนของเขาลงบนเตียงนุ่มที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างดีภายในห้องนอนของบ้านหลังเล็กๆที่ตัวของเขาแน่ใจแล้วว่าไม่มีทางที่ใครจะหาเจอ หลังจากที่เขาได้กระทำการอุกอาจลักพาตัวซอฮยอนมาจากร้านเวดดิ้งชื่อดังที่ไอ้อัศวินซูโฮ พี่ชายต่างแม่ของเขาก็อยู่ที่นั่นด้วย
หึ! ป่านนี้คงร้อนใจน่าดูเลยสินะ ที่ว่าที่เมียมันถูกลักพาตัวมา
...
"เด็กสกปรกๆแบบเธอ มีค่าให้ใครต้องปกป้องด้วยงั้นเหรอ"
...
"ไม่มีค่าแม้กระทั่งให้ใครสนใจด้วยซ้ำ"
แม้ปากจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ทำไมภายในใจของเขามันช่างขัดแย้งกัน ..ก็ใช่ ยัยเด็กนี่ไม่มีค่าอะไรที่เขาจะต้องสนใจ แต่ทำไมเขาต้องร้อนใจเมื่อรู้ว่าเธอจะต้องแต่งงานกับพี่ชายของเขา ทั้งๆที่คนที่เป็นเจ้าของเธอคือเขา
ทั้งๆที่ลูกในท้องของเธอ ..คือลูกของเขา
เมื่อคิดถึงเรื่องจริงในข้อนี้ คริสก็นั่งลงบนเตียงเบาๆ มองหน้าของเธอก่อนจะลากสายตามองยังหน้าท้องของเธอ ราวกับต้องมนต์อะไรสักอย่างที่ดึงดูดให้มือของเขาวางลงเบาๆบนท้องของซอฮยอน รับรู้ว่ามีสิ่งชีวิตอยู่อีกร่างหนึ่งอยู่ในนั้น
ลูก..
"อืม.."
คริสชักมือกลับอย่างรวดเร็วเมื่อเสียงครางจากเจ้าของร่างดังเตือนมาว่าเธอรู้สึกตัวแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนหันหลัง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็หันไปมองหน้าของเธอที่ซีดเซียว และเมื่อเห็นเขา ดวงตาหวานก็เบิกกว้างราวกับว่าตกใจสุดขีด
"พี่คริส!!!!!!"
"ใช่ ฉันเอง ไม่ใช่พี่ซูโฮของเธอหรอก"
"พะ พี่ทำอะไรคะ พาฉันมาที่นี่ทำไม"
ยิ่งเห็นแววตาหวาดระแวงของเธอ คริสก็ยิ่งนึกสนุก ร่างสูงก้มลงไปใกล้จนปลายจมูกเกือบชิดแก้มเนียน
"ถามแปลกๆ จับตัวเธอมาอยู่ที่นี่สองต่อสอง ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจาก.."
"อย่านะ"
"อย่าช้าน่ะเหรอ"
เพี๊ยะ
ใบหน้าหล่อคมหยุดชะงัก ไม่ต่างจากร่างกายทุกส่วนที่เหมือนกับว่าเป็นอัมพาตไปแล้วชั่วขณะ เมื่อมือเล็กๆฟาดลงมาที่แก้มของเขาอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยแดงจางๆ
"อะ ออกไป"
"เธอ.."
"ออกไปห่างๆจากฉัน อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!!! มันน่ารังเกียจ!!!!!"
คำพูดด่าทอที่ถึงแม้จะไม่หยาบคายมากนักแต่มันกลับเป็นเครื่องมือชั้นดีในการทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรง ดวงตาคมจ้องคนตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึง
ซอฮยอนตบเขา ..เธอด่าเขา ..เธอผลักไสเขา ..เธอบอกว่า
..รังเกียจเขางั้นเหรอ
"ออกไป.."
เสียงของเธอเรียกสติที่หลุดออกไปจากร่างให้กลับเข้ามา คริสหันไปมองซอฮยอนที่ถดตัวไปจนชิดกับหัวเตียง ปั้นยิ้มขึ้นมาอย่างกวนโทสะ
"แล้วคิดว่าฉันอยากเข้าใกล้เธอนักหรือไง สำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า ยัยเด็กสกปรก"
"แล้วสิ่งที่พี่ทำอยู่ตลอด มันไม่ใช่การอยากเข้าใกล้ฉันเหรอคะ"
"..."
"การที่ฉันเป็นยัยเด็กสกปรก แล้วทำไม ..พี่ต้องเข้ามาใกล้ฉันอยู่ตลอดเวลาด้วย"
"เพราะฉันเกลียดเธอไง"
ใช่ เพราะเกลียด เพราะรังเกียจที่สุดไง
"งั้นก็ปล่อยฉันไป ฉันจะกลับบ้าน"ซอฮยอนพูดเสียงแข็ง ลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปจากห้อง แต่กลับโดนมือหนาของเขาดึงแขนเอาไว้แล้วเหวี่ยงกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
"เธอคิดว่าจะได้กลับไปง่ายๆงั้นเหรอซอจูฮยอน"
"..."
คริสกำข้อมือของซอฮยอนไว้แน่น มองเธอด้วยสายตาโกรธเกี้ยว "ฉันบอกแล้วไงว่าเธอจะไม่มีวันได้มีความสุข งานแต่งงานบ้าบอนั่นจะไม่มีทางเกิดขึ้น เธอจะต้องอยู่ที่นี่ จะต้องอยู่ให้ฉันทรมานเล่นแบบนี้ ตลอดไป!!!!"
สิ้นคำพูดของเขา ซอฮยอนที่มีน้ำตาเอ่อคลออยู่รอบดวงตาก็ปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมา
รู้หรือเปล่า ว่ามันทรมานแค่ไหน กับการที่ต้องรับรู้ว่าพี่ไม่เคยแคร์กันเลยสักครั้ง
รู้หรือเปล่า ว่ามันยากแค่ไหน ..ที่ต้องบอกว่ารังเกียจพี่ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่เลย
ดวงตาแข็งกร้าวของคริสสะดุดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำตาจากดวงตาใส แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นไม่สนใจด้วยการผลักร่างบางให้นอนลงไปกับเตียงแล้วลุกออกมา
"อย่าทำแบบนี้ได้ไหมคะ.."
คริสไม่ได้หันไปมองซอฮยอนที่พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
"พี่ ฮึก ..พี่คริสจะไม่รับว่าลูกในท้องของซอเป็นลูกพี่ก็ไม่เป็นไร"
"..เพราะเด็กนั่นไม่ใช่ลูกฉันไงล่ะ"คริสพูดสวนขึ้นมา แต่ยังคงจดจ้องไปที่ประตูเพราะไม่อยากหันไปเห็นน้ำตาของคนตัวเล็ก "ไอ้ไค หรือไอ้ซูโฮล่ะ เธอคงมั่วมาเยอะนี่"
เปล่าหรอก.. ไม่ใช่เลย
ฉันมั่นใจว่าเด็กคนนั้นคือลูกของฉัน ..แต่ฉัน..
"มะ ไม่ว่าพี่จะคิดยังไง แต่ได้โปรด ..ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันต้องกลับไปหาพี่ซูโฮ"
"..."
"ลูกของฉันจะ จำเป็นต้องมีพ่อ.. เขาจะต้องมี ฮึก ครอบครัวที่สมบูรณ์"
"..."
"ได้โปรด ..อย่าทำแบบนี้"
คริสเริ่มหายใจไม่เต็มปอด มากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้ยินถ้อยคำตัดพ้อของซอฮยอน มือหนากำกันแน่นจนเกิดเป็นแผลถลอกแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บได้เท่ากับที่ใจ คริสยืดตัวตรง พูดก่อนจะออกไปจากประตู..
"เธอไม่มีทางได้ออกไปจากที่นี่ ถ้าหากฉันยังไม่อนุญาต"
"พี่คริส!!!"
ปัง
คริสดันประตูเอาไว้ พร้อมกับหยิบโซ่เส้นใหญ่ออกมาจัดการล็อคเอาไว้อย่างรวดเร็ว
"ฉันจะออกไปหายุนอา ส่วนเธอก็อยู่ที่นี่ ได้ยินไหม เธอไม่มีวันทีความสุข"
"พี่คริส ฮือ เปิดประตู!!!"
"ได้ยินไหมซอจูฮยอน เธอไม่มีวันมีความสุข ฉันจะไปหายุนอาโว๊ยยยยยยยยย"
หลังจากยืนจนเสียงในห้องเงียบไปเหลือเพียงแต่เสียงสะอื้นแล้ว ร่างสูงก็ปล่อยให้ตัวเองไหลลงไปกับประตูจนในที่สุดก็นั่งอยู่ตรงนั้น กำมือแน่นพร้อมกับความขัดแย้งในใจ
ในขณะที่ปากบอกว่าไม่ต้องการ แต่ทำไมหัวใจของเขามันโหยหาแต่เธอ
ในขณะที่ปากบอกว่าเกลียด แต่ทำไมหัวใจมันถึงได้รู้สึกชาเมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น
ในขณะที่ปากบอกว่าจะทำลาย แต่ทำไมหัวใจกลับอยากดูแลเธอให้ดีที่สุดเพื่อชดเชยกับสิ่งเลวๆที่เคยได้ทำมา
ในขณะที่ปากพูดออกไปแบบนั้น แต่ทำไมหัวใจกลับทำในสิ่งที่มันสวนทางกัน
..มันไม่จริง มันต้องไม่ใช่แบบนี้ สิ่งที่มันเกิดขึ้น
ก็แค่เผลอไปเท่านั้น ไม่มีทางที่เขา ..จะรักเธอ ไม่มีทาง
ยุนอาเขย่งจนสุดปลายเท้า สายตาก็กวาดมองไปรอบๆ หลังจากที่เธอปิดไฟเข้านอน โทรศัพท์ก็ดังลั่นเรียกให้มากดรับ นั่นคือเหตุผลที่เธอมาอยู่ที่แห่งนี้ ผับที่มีคนเยอะแยะมากมาย และเธอไม่ชอบมันเลยสักนิด ไม่เคยมีความคิดที่จะก้าวขาเข้ามาเลยด้วยซ้ำ แต่ที่ต้องมาก็เพราะ..
คริสเมา..
เด็กเสิร์ฟของที่นี่เลยใช้โทรศัพท์ของเขาโทรออกที่เบอร์ล่าสุดซึ่งก็คือเบอร์เธอเพื่อให้มารับเขากลับบ้าน และนั่น เป้าหมายของเธอกำลังคอพับอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์
"พี่คริสคะ"ยุนอาเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง สะกิดที่แขนของเขาเบาๆ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดเธอเลยเบนสายตาไปยังบาร์เทนเดอร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล "ขะ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเขาดื่มไปเยอะแค่ไหนแล้วคะ"
"ม่าย เยอะ!!!"
ยุนอามองคริสที่พึมพำออกมา ก่อนจะหันไปมองบาร์เทนเดอร์หนุ่มอีกครั้ง "ว่าไงคะ"
"คุณผู้ชายดื่มเตกีล่าไปเป็นขวดแล้วครับ"
"คนเดียวน่ะเหรอคะ!!!!"
"ครับ"
"พี่คริส!!!! พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย ทำไมดื่มไปเยอะขนาดนี้คะ"
"ยุนนนนนนนน"
"กลับบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวยุนไปส่ง"
"ม่ายอาววววว เพ่ไม่กาบไปหนายทั้งน้านนนนนน"
ยุนอาส่ายหน้าเบาๆเมื่อเห็นท่าทางของเขา เธอจึงจัดการประคองเขาขึ้นมา "กลับเถอะค่ะ พี่เมามากแล้วนะคะ"
"ข้างบนนนน"
"คะ"
"ข้างบนพี่จองห้องว้ายยยย พาพี่ ขึ้นไปนอนบนนั้นที"
ยุนอามองไปรอบๆอย่างครุ่นคิด แต่คริสก็ส่งกุญแจพร้อมคีย์การ์ดมาให้เธอเป็นสัญญาณให้เธอพาเขาขึ้นไป ที่ผับแห่งนี้ด้านบนเป็นโรงแรมสุดหรูของกรุงโซล แค่พาเขาไปส่งข้างบนแล้วเธอก็กลับคงไม่เป็นอะไรมั้ง ถ้าพาเขาไปส่งที่บ้านตอนนี้ก็ไม่รู้อีกอยู่ดีว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน ยุนอามองตัวเลขบนตีย์การ์ดก่อนจะประคองร่างของคริสไปที่ลิฟต์ เมื่อถึงที่หมายก็พาไปที่ห้องอย่างทุลักทุเล
"ไหนพี่คริสบอกว่าอยู่บ้านแล้วไง ทำไมถึงได้ออกมาเมาแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย"
"อืม.."
"อยู่เฉยๆก่อนนะคะ เดี๋ยวยุนไปหาผ้ามาเช็ดหน้าให้"
ยุนอาพูดเบาๆ มองเขาที่นอนเมาอยู่บนเตียงกว้าง ร่างบางหายไปในห้องน้ำก่อนจะออกมาพร้อมผ้าชุบน้ำ แต่เมื่อเธอทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง คนเมากลับพึมพำอะไรออกมาไม่เป็นภาษา ยุนอาจึงก้มลงไปใกล้เพื่อเงี่ยหูฟัง
"อะไรคะพี่คริส"
"ซอ จูฮยอน"
"..."
"ยัยเด็ก ..สกปรก"
"..."
"ฉัน ไม่ได้รักเธอ"
ยุนอายืดตัวตรง มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาที่กำลังสั่นระริก ที่เขาเมา ..เพราะซอฮยอนงั้นเหรอ
"ฉัน ไม่ได้รักเธอ ..ไม่"
"..."
"พี่คริส"
หมับ
"ว้าย"
ร่างของยุนอาถูกคริสดึงเอาไว้พร้อมกับออกแรงกระตุกจนล้มลงไปบนเตียง คนเมาลืมตาขึ้นช้าๆพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ
"รัก..เธอ"
"พะ พี่คริส -/////-"
"ฉัน.. รักเธอซอฮยอน"
หัวใจเหมือนถูกควักออกมาขยี้จนแหลกสลายเมื่อได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน มันเป็นเรื่องจริงที่คนเมามักจะพูดเรื่องจริงที่มาจากจิตใต้สำนึกลึกๆข้างใน เธออยากจะโกหกตัวเองว่ามันไม่ใช่ความจริง แต่ต่อให้พยายามแค่ไหน มันก็คือความจริงอยู่ดี ความจริงที่ว่า..
คนที่คริสรักคือซอฮยอน ไม่ใช่เธอ
..ความจริงที่ว่าซอฮยอนพูดเรื่องจริงทุกอย่าง และเป็นเธอเองที่ไม่รับฟัง
"ถ้ารัก ก็ไปบอกกันเองเถอะนะคะพี่คริส ..ยุนขอตัว"ยุนอาออกแรงผลักคริสให้ออกห่างแต่ยิ่งผลักเข้ากลับยิ่งโถมน้ำหนักลงมา "พี่คริส ปล่อยยุนได้แล้ว ปล่อยนะ"
"ฉันไม่ปล่อย!!!"
"พี่คริส"
"ฉันไม่ยอม ได้ยินไหมซอฮยอน ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นของใครทั้งนั้น"
น้ำใสๆที่เรียกว่าน้ำตาไหลลงมาจากดวงตาหวาน ยุนอาเม้มปากไว้แน่น รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักเขาออก และไม่รีรอที่จะวิ่งออกมาจากห้องพร้อมกับความเสียใจ
ยุนอาวิ่งมาเรื่อยๆ และยังคงร้องไห้เรื่อยๆ ในลิฟต์ หรือแม้กระทั่งจะออกมาจากผับแล้วก็ตาม
"ฮึก ..ทำไม"
"อ้าว ดูซิว่าฉันเจอใคร"
"ฮึก"ยุนอายกมือขึ้นปาดน้ำตา เงยหน้ามองเจ้าของเสียงและร่างที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ "ระ รุ่นพี่"
"โอ้โห ร้องไห้ด้วยแฮะ"
ยุนอามองไคที่พูดยียวน ข้างๆเขาคือผู้หญิงเปรี้ยวๆคนหนึ่งซึ่งกอดแขนของเขาเอาไว้แน่น ยุนอาเบี่ยงตัวไปอีกทาง แต่ไคกลับดึงแขนเธอเอาไว้ "ปล่อยฉัน"
"ที่ร้องไห้น่ะ เพราะไอ้คริสมันรังแก หรือว่า.. เพราะมันไม่เอา"
"ฮึก ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!!!"
"ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเท่าไหร่ แค่เห็นแล้วรู้สึกสมเพชเท่านั้นเอง"ไคพูด ยิ้มมุมปาก "ใครพูดอะไรไม่เคยฟัง แล้วเป็นยังไงล่ะ เจ็บจนแทบกระอักเลยไหม"
"ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้าน ฮือ ปล่อยฉัน ปล่อยได้แล้ว"
ยุนอาผลักไคออก วิ่งร้องไห้ออกมา ..พอแล้ว เธอไม่อยากเห็นพวกเขาอีกแล้ว พวกคนใจร้าย ไม่อยากเจอแล้ว
"ฮือ.."
หมับ
ร่างบางถูกดึงเอาไว้อีกครั้งด้วยฝีมือของหนุ่มหล่อเข้มคนเดิม ยุนอาสะบัดแขนตัวเองออกแต่เขากลับกำมันไว้แน่น ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขาหายไปแล้ว ที่ตรงนี้มีแค่เธอและเขาเท่านั้น
"ฉันจะไปส่ง"
"ไม่ต้องมายุ่ง"
"นี่ ฉันไม่ใช่คนที่เห็นใครเจ็บแล้วเข้าไปซ้ำหรอกนะ พูดด้วยดีๆ"
"ฉันบอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง ปล่อยฉัน!!!!"
"เออ!!! หยิ่งนัก อยากจะไปไหนก็ไปเลยไป"ไคพูดอย่างโมโห ผลักยุนอาออก
"ฮึก ..ฮือ"
แต่ร่างบางกลับยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับปล่อยโฮออกมามากกว่าเดิม และยิ่งกว่านั้นเธอลงไปนั่งกับพื้น สะอื้นจนตัวโยน
"ฉันทำผิดอะไร ฮือ ทำไมไม่รักฉัน ทำไมต้องหลอกฉัน ฮือ ทำไมพี่คริสต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องเข้ามาในชีวิตฉัน ฮึก ทะ ทำไมต้องทำให้ฉันเสียน้องสาวที่ดีที่สุดอย่างซอฮยอนไป"
"-_-"
"ฮือ ทำไม ทำไมฉันไม่เชื่อซอฮยอน ทำไมฉันมันโง่แบบนี้ ฮึก ทำไมฉันแย่แบบนี้ ทำไม"
"เฮ้ๆๆๆๆๆ ตีตัวเองให้ตายมันก็ไม่ฉลาดขึ้นหรอก"ไคพูด ย่อตัวลงไปรวบมือยุนอาที่ยกขึ้นมาตีตัวเอง "กลับบ้านได้แล้ว ฉันจะไปส่ง"
"ฮือ"
"..."ไคสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆคนที่กำลังฟูมฟายก็โผเข้ามากอดเขาซะจนเกือบทรงตัวไม่อยู่
"ฉันมันโง่ ยัยอิมยุนอามันโง่ที่สุดเลย ฮือ"
"-_- รู้ตัวซะได้ก็ดี ฉันก็ไม่ได้อยากจะร้ายกับเธอนักหรอกนะ ..ยัยเด็กบ้า"
คริสกลับมาที่บ้านพักหลังจากสร่างเมา เขาตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยง ด้วยสภาพที่จำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาไปอยู่บนห้องได้ยังไง คงเป็นพวกเด็กเสิร์ฟล่ะมั้งที่พาขึ้นไป
มือใหญ่ขยี้หัวตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติหลังจากมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องที่มีคนอยู่ในนั้น ..คนที่เขาพามาขังเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
"โอ๊ย"
"ซอฮยอน!!!!"คริสสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องมาจากข้างในห้อง มือของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ขณะหยิบกุญแจขึ้นมาไขแม่กุญแจที่ล็อกประตูห้องเอาไว้ ก่อนจะผลักมันเข้าไปอย่างเร็วเมื่อแม่กุญแจเปิดออก "เกิดอะไรขึ้น"
"เจ็บ ..เจ็บขาค่ะ"
คริสมองซอฮยอนที่ลงไปนั่งอยู่กับพื้น เธอกุมขาของตัวเองเอาไว้ มือของเขายิ่งสั่น "ระ รอ รอแป็บนึงนะ"
ในขณะที่คริสกำลังมองไปรอบๆอย่างรนๆ ซอฮยอนก็ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน มองประตูที่เปิดอ้าอยู่ ลอบมองคริสที่เดินไปที่หัวเตียง
ขอโทษนะคะพี่คริส ..แต่ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ
คิดได้แบบนั้นร่างบางก็ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปจากห้องพอดีกับที่คริสหันมามอง ซอฮยอนวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อจะออกไปจากบ้านหลังนี้ แต่เพราะมีบันได และเธอยังต้องคำนึงถึงอีกชีวิตในร่างกายทำให้ความเร็วสะดุด ในที่สุดเธอก็ถูกเขาคว้าตัวเอาไว้ได้
"ปล่อยฉันนะพี่คริส ฉันจะกลับบ้าน"
"เธอโกหกฉัน!!!!!!"
"ปล่อยฉันนะคะ"
คริสกำมือของซอฮยอนไว้แน่น ในใจของเขาคุกรุ่นและเต็มไปด้วยโทสะ เมื่อกี้เขาตกใจแทบจะบ้าที่ได้ยินเธอร้อง วิ่งวุ่นอย่างกับคนบ้าแต่เธอกลับทำแบบนี้งั้นเหรอ
"เธอหนีฉันไปไหนไม่พ้นหรอกนะซอฮยอน เธอหนี ฉันก็จะตาม ไม่ว่าเธอจะหนีไปไหน ฉันก็จะตาม เธอไม่มีวันมีความสุขถ้าฉันไม่อนุญาต ได้ยินไหม!!!"
"ฮึก ปล่อยฉัน ฉันเจ็บ"
คริสเหวี่ยงซอฮยอนเข้าไปในห้องอีกครั้ง ยืนขวางประตูเอาไว้ "อย่าให้ฉันต้องเอาโซ่มาล่ามเธอเหมือนสัตว์เลี้ยงเลยซอจูฮยอน แค่นี้ก็ถือว่าใจดีมากพอแล้ว"
"ฮือ พี่คริส"
ปัง
"พี่คริส!!! เปิดประตูนะ!!!!!"
คริสดันประตูเอาไว้ เอาแม่กุญแจมาล็อกเอาไว้อย่างเดิม หอบหายใจด้วยความเหนื่อย..
อย่าคิดจะหนีไปจากฉัน ..เธอไม่มีวันหนีพ้น
..ไม่มีทาง
หลังจากปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปจนมืดค่ำ คริสก็เดินออกมาจากสวนสาธารณะที่เขามานั่งอยู่นานร่วมห้าชั่วโมง นั่งเพื่อคิดทบทวนทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น จุดเริ่มต้นเรื่องนี้มันมาจากไหนกันนะ
จากการที่เห็นพ่อทะเลาะกับแม่
จากการที่เห็นพ่อพาเมียใหม่เข้ามาในบ้าน
จากการที่เห็นแม่มานั่งร้องไห้เสียใจ
ใช่ ..มันเริ่มต้นมาจากแม่ของซอฮยอน แม่ของยัยเด็กสกปรกนั่น!!
...
"แม่.."
"แม่จะรีบออกไปงานนะลูก คุณเร็วๆสิ จะไปไม่ทันอยู่แล้ว"
"แต่ลูกไม่สบายอยู่นะกีเอ"
"ไม่ถึงกับตายหรอก ฉันรีบ เร็วๆนะ ฉันจะไปรอที่รถ"
"..."
"อี้ฟาน นอนพักผ่อนเยอะๆนะลูก พ่อไม่อยากทะเลาะกับแม่ เดี๋ยวพ่อจะรีบกลับมานะ"
"ฮะ พ่อ บอกให้แม่รีบๆกลับมาเล่านิทานให้ผมฟังนะฮะ"
"ครับลูก"
"แม่ครับ วันนี้วันเกิดผม"
"อี้ฟาน อย่าเพิ่งมากวนเวลาแต่งตัวแม่นะ แม่ต้องไปออกงาน"
"แต่วันนี้.."
"บอกว่าอย่ามายุ่งไง!!"
"อี้ฟาน"
"ครับพ่อ"
"มาหาพ่อมาลูก วันนี้พ่อจะพาไปฉลองวันเกิดครบสิบขวบของลูกนะ"
"แม่ครับ ที่โรงเรียนมีประชุมผู้ปกครอง"
"ไม่ว่าง บอกไปว่าแม่ไม่ว่าง ต้องการเงินเท่าไหร่ก็บอกมาแล้วกัน"
"เป็นเพราะแม่.."
...
"แม่ของเธอ ซอจูฮยอน ฮึก มันไม่ใช่เพราะแม่ฉัน ไม่ใช่"
...
เลิกโกหกตัวเองได้แล้ว อู๋อี้ฟาน.. เรื่องทั้งหมดมันเริ่มมาจาก
ยุนกีเอ ..แม่ของนาย
"ไม่!!!!!!!!!!"
คริสเดินกลับไปที่รถ ขับออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อกลับไปยังบ้านที่ซอฮยอนอยู่ ..เรื่องทั้งหมดไม่ใช่เพราะแม่ของเขา มันต้องไม่ใช่เพราะแม่
แม่ก็แค่งานยุ่ง แม่ก็แค่ไม่สนใจ ..แม่ก็แค่
เพราะสวนสาธารณะอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ใช้เวลาเพียงไม่นานคริสก็เข้าสู่เขตของบ้าน แต่บางสิ่งบางอย่างที่เห็นกลับผิดปกติไป เมื่อมองเห็นกลุ่มควันที่พวยพุ่งออกมาจากระแวกบ้าน และจุดเริ่มต้นของมัน..
"ซะ ซอฮยอน"
ไม่นะ..
"ซอฮยอน!!!!!!!!!!!!"
เปิดจองแล้ว #ฟิคจนกว่าเธอจะรัก คลิ๊ก
ความคิดเห็น