คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Don't Relations : : CHAPTERS 15
Chapters 15
แอลเดินมานั่งที่บริเวณโถงของโรงพยาบาล มือหนากดบริเวณข้อพับเอาไว้ ปิดเปลือกตาลงช้าๆด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการให้เลือดกับผู้หญิงที่เขารักอย่างซอฮยอน
เขารู้มาจากโชรงว่าซอฮยอนโดนรถชน และคนที่ชนก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย คนๆนั้นคือแม่ของโชรง แต่จะไปโทษว่าเป็นความผิดของท่านก็ไม่ได้ในเมื่อท่านไม่ได้เป็นคนขับ แต่เพราะความรีบร้อนเพื่อจะออกไปตามหาโชรงที่หายไปเลยสั่งให้คนขับรถเร่งความเร็วจนเกิดอุบัติเหตุนี้ขึ้น แต่ตอนนี้ซอฮยอนปลอดภัยแล้ว และถูกย้ายไปที่ห้องพักฟื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย
"มยองซู"
แอลลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก เสียงๆนั้นทำให้เขาต้องลุกขึ้นยืนและหันไปมอง แต่..
เพี๊ยะ
"..จะตบอีกข้างหรือเปล่าครับพ่อ"
"แกมาโผล่หัวอยู่ที่นี่ได้ยังไง มีอะไรสำคัญไปกว่าตอนที่ฉันจะแนะนำให้แกได้รู้จักกับลูกสาวของท่านสส.ชินงั้นเหรอ ฮะ!!!!"
"สิ่งที่สำคัญกว่า ก็คือชีวิตของผู้หญิงที่ผมรักไงครับ"แอลตอบกลับไปเรียบๆ มองผู้เป็นพ่อไม่วางตา "ชีวิตของเธอ สำคัญกว่าการที่ผมจะไปปั้นหน้า ใส่หน้ากากเข้าหาคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ไร้สาระของพ่อ!!"
เพี๊ยะ
"เพราะนังเด็กนั่นงั้นเหรอ แกถึงได้กล้าขัดคำสั่งฉัน"
"..."
"ฉันเคยสั่งแกไปแล้วว่าให้เลิกยุ่งกับนังเด็กนั่น แต่ดูเหมือนว่ามันจะจริงจังไม่พองั้นสินะ เพราะฉะนั้นตั้งแต่วันนี้ แกต้องเลิกยุ่งกับนังเด็กไร้ค่าคนนั้น เพราะถ้าแกไม่เลิก ฉันจะจัดการขั้นเด็ดขาด"
"ผมเองก็เคยบอกพ่อไปแล้วเหมือนกัน"
"..."
"พ่อจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่พ่อต้องการจากผมอีก"
"คิมมยองซู!!!!! ไอ้ลูกเวร แกนี่มัน.."
"จะตบ จะด่า จะทำอะไรผมก็ได้ แต่ผมจะไม่มีทางยอมเด็ดขาด!!!!"แอลตะโกนกลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม "เมื่อ 14 ปีก่อนผมเคยยอมพ่อแล้วครั้งนึงจนทำให้ผมต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตไป แต่ครั้งนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก"
"แก.."
"ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ยอมเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว พ่อทำให้ผมเสียเธอไปอีกคนไม่ได้ พ่อได้ยินไหม!!!"
พ่อของเขากลับไปได้พักใหญ่แล้ว พร้อมกับอารมณ์คุกรุ่นแต่แอลก็เลือกที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ ที่เดิมไม่ขยับไปไหนพร้อมกับอาการอ่อนเพลีย ที่แก้มเนียนมีรอยฝ่ามือแดงเด่นชัดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดเท่ากับแผลที่ใจได้เลย
พ่อที่เห็นแต่ผลประโยชน์ จนลืมไปว่าเขาคือลูก ..เป็นคน มีความรู้สึกและมีหัวใจ
"ทำไมไม่ไปนอนพักล่ะ"
แอลเด้งตัวขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆพร้อมกับที่ว่างที่ถูกเติมเต็ม "นาย.."
"ว่าจะมาขอบคุณ แต่เห็นใกล้ตายเลยเอาไว้ขอบคุณวันอื่นก็ได้มั้ง"
"..."
"ว่าไง ทำไมไม่ไปนอนพัก มานั่งทำอะไรตรงนี้"ลูฮานถามชายหนุ่มหน้าหล่อที่ยังมองเขาอย่างตกใจไม่หาย "นี่ให้เลือดมากไปจนแกกลายเป็นเอ๋อแล้วหรือไง ถามทำไมไม่ตอบวะ"
"..ฉัน ก็แค่ไม่รู้ว่าจะไปไหน"
"ห้องของซอฮยอนไง มีโซฟาไว้ให้แกนอนได้สบายๆเพราะขาแกมันไม่ได้ยาวอะไรมากมาย"ลูฮานพูดกลั้วหัวเราะ ยืดแขนขึ้นตรงก่อนจะถอนหายใจออกมา "เฮ้อ โล่งอกไปทีนะที่ซอฮยอนปลอดภัย"
"..นาย ..แก ทำไม"
"ฉันได้ยินที่แกคุยกับพ่อทุกอย่างนั่นแหละ"
"..."
"ถ้าบอกฉันตั้งแต่แรก ..เราคงยังเป็นเพื่อนกัน"
"หึ! ทำอย่างกับว่าบอกไป แล้วแกจะฟังฉัน"
"ก็นั่นสินะ ในเมื่อความโกรธมันบังตาซะขนาดนั้น"ลูฮานพูด นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา "แต่ก็เอาเถอะ ลืมมันไปซะ แล้วก็เริ่มต้นกันใหม่"
"..แกหมายความว่า"
"..."
"เราจะเป็นเพื่อนกัน"
"ถ้าแกยังอยากเป็นเพื่อนกับฉันน่ะนะ"
"แน่นอน"แอลตอบในแทบจะทันทีที่ลูฮานพูดจบ ยิ้มกว้างอย่างดีใจ "ฉันเห็นแกเป็นเพื่อนเสมอนั่นแหละ
"ก็ดีแล้ว"ลูฮานยิ้มตอบ ลุกขึ้นยืน "งั้นก็ไปนอนพักเถอะ ร่างกายจะไม่ไหวเอา"
แอลพยักหน้า มองลูฮานที่เดินนำไปก่อน เขากำมือแน่น ลุกขึ้นยืนตัดสินใจพูดในสิ่งที่สงสัย
"ลูฮาน"
"หือ?"
...
"ฉันคิดว่าแกกับซอฮยอนไม่ใช่พี่น้องกัน"
"แกนอนตรงนั้นไปนั่นแหละ"
"แล้วแกล่ะ"
"ฉันเหรอ.."ลูฮานลากเสียงยาว ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ "ตรงนี้"
"อืม"แอลพยักหน้าเข้าใจ เอนตัวลงนอนราบไปกับโซฟา
"มยองซู"
"หืม"
"ถ้าฉันไม่ใช่พี่น้องกับซอฮยอน แล้วทำไม ..เราถึงได้มาอยู่กันในสถานะแบบนี้ได้ล่ะ"
...
เพราะตัวของลูฮานเองก็ใช่ว่าไม่เคยสงสัย เขาเองก็เคยสวยภาวนาขอให้เรื่องที่มีซอฮยอนเป็นน้องสาวเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่มันไม่ใช่เลย ความจริงก็คือความจริง ซอฮยอนคือน้องสาวของเขา และมันไม่มีทางที่เรื่องนี้จะเป็นเรื่องโกหกได้เลย ตั้งแต่เกิดมาเขาก็รู้ว่าเขามีน้องสาวที่ชื่อเสี่ยวซอฮยอน
มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ทั้งคู่จะไม่ใช่พี่น้องกัน
..แต่ทำไม ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นพี่น้องกัน เขาถึงได้รักเธอในแบบที่ไม่ควรจะรักนะ
"เรื่องราวก่อนหน้านั้นฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะ แต่บางที ..เรื่องของผู้ใหญ่ อาจจะมีอะไรที่เรายังไม่รู้ก็ได้"
แอลพูดเบาๆด้วยความอ่อนเพลีย เขาเองก็เริ่มสงสัยในสายตาของลูฮานที่มองซอฮยอน ความสงสัยกระจ่างไปเมื่อซอฮยอนพูดทุกอย่างออกมาในตอนที่เมา หลังจากนั้นเขาก็คิดมาตลอดว่าบางทีการที่ทั้งสองคนรู้สึกพิเศษต่อกันมันก็อาจจะเพราะทั้งคู่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ก็มองไม่เห็นเหตุผลเหล่านั้นเลยว่าทำไมคนที่ไม่ใช่พี่น้องถึงได้มาอยู่ในสถานะพี่น้องได้ แต่วันนี้เมื่อเขารู้กรุ๊ปเลือดของลูฮานและซอฮยอน ข้อสงสัยก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
"แต่แกไม่ต้องห่วงหรอกนะอาลู่ ..ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับแกและซอฮยอนเอง"
เพราะเขาตั้งใจเอาไว้แล้ว ..ว่าเขาจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ทั้งสองคนมีความสุข
"ฉันรักซอฮยอนจริงๆนะเว้ย ..แม้จะรู้ว่ามันผิด ..แต่ก็ยังรักอยู่ดี"
ประตูห้องที่ถูกแง้มออกถูกดันปิดกลับไปเหมือนเดิมอย่างแผ่วเบา พร้อมกับร่างสูงที่เดินอย่างคนไร้เรี่ยวแรงไปยังโถงที่ไร้ผู้คน มือหยาบกร้านยกขึ้นปิดที่ใบหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงพร้อมด้วยน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดไหลรินที่ข้างแก้ม
เขาได้ทำลายหัวใจที่บริสุทธิ์ของเด็กทั้ง 2 คนที่เขารักด้วยการตัดความหวังในทุกๆอย่าง เพราะคามผิดพลาดในอดีตของผู้ใหญ่ แต่เด็กทั้ง 2 คนที่ไม่รู้เรื่องกลับกลายเป็นผู้รับเคราะห์
หัวใจของลูฮานและซอฮยอนถูกทำร้ายอย่างหนักด้วยคำว่า 'พี่น้อง' และ 'ศีลธรรม' ที่ขวางกั้นทำให้ไม่อาจรักกันได้ ทั้งๆที่ความจริงแล้ว
ทั้งคู่ไม่ผิดแม้สักนิดหากจะรักกัน
..นั่นเพราะทั่งคู่ไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน
"ผมควรจะทำยังไงดีครับท่าน"
หากท่านรู้ความจริง ท่านจะโกรธผมหรือเปล่าที่ผมปิดบังความจริงเรื่องนี้มานานแสนนาน
"คุณซึงฮุนคะ"
"..ครับ?"
"ดิฉันว่าไปพักผ่อนหน่อยเถอะค่ะ คุณเพิ่งให้เลือดคุณซอฮยอนไปนะคะ เดี๋ยวร่างกายจะไม่ไหว"
"ขอบคุณนะครับ"
"ค่ะ"
"คุณพยาบาลครับ"
"..ปิดเรื่องนี้เป็นความลับนะครับ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าผมมีเลือดกรุ๊ปบีเนกาทีฟ ห้ามบอกใครเด็ดขาด"
...
พ่อทำร้ายหนูมามากเหลือเกิน ..ซอฮยอน
"ซอฮยอนเป็นยังไงบ้างพี่"
"เข้าไปดูเองเหอะ ยังไม่ตื่นเลย"
แอลบอกกับซองจงพร้อมบุ้ยปากไปในห้อง เป็นเชิงให้เพื่อนๆของเขาเข้ามาเยี่ยมซอฮยอน ซองยอลที่เดินรั้งท้ายวิ่งแซงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปรี่ไปเกาะข้างเตียงก่อนจะมองเห็นใครอีกคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
"เอิ๊ก ไอ้เชี่ยแอล ทำไมมึงอยู่กับมันได้อ่ะ"
"น้อยๆหน่อยมึง นี่น้องสาวเขา มึงนั่นแหละ เสนอหน้ามาเกาะขอบเตียงได้ไง"ซองกยูที่เดินตามมาตบหัวซองยอลเบาๆ
ทุกคนใน INFINITE รู้เรื่องของแอลและลูฮานหมดแล้ว เว้นก็แต่ซองยอลที่เอาแต่หลับ ไม่ยอมฟัง ถึงได้มึนอยู่คนเดียวแบบนี้
"นายเองสินะ ที่ชอบมอมเหล้าน้องสาวฉัน"ลูฮานพูดเสียงเข้ม หรี่ตาลงอย่างจับผิด
"เฮ้ยเปล่า"ซองยอลลากเสียงยาว ส่ายหน้าไปมารัวๆ "บอกแล้วไงว่าไม่ได้มอม ไม่เคยมอมเลยนะ น้องมันมาอ้อน ก็เลยแบบ เออนะ ใจอ่อนอ่ะ"
"หึๆ"
ท่าทางของซองยอลเรียกเสียงหัวเราะจากทุกๆคนได้เป็นอย่างดี ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับหนุ่มสาวที่เดินเข้ามาด้านใน
โบมีหยุดชะงักไปนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าลูฮานก็อยู่ในห้องด้วย แต่ลูฮานกลับยิ้มบางๆ
"มันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกโบมี"
เขารู้ดีว่าโบมีคงกลัวว่าจะได้เจอไค แม้แต่ลูฮานที่เป็นเพื่อนก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้ไคไปไหน ตั้งแต่กลับจากเกาะเชจูก็ไม่ได้เจอกันเลย บวกกับที่ช่วงนี้เขาเองก็มีเรื่องวุ่นวายอยู่พอตัวด้วยแล้ว
"พี่ไค"
แต่แล้วความบายใจก็มีได้ไม่นานเมื่อประตูถูกเปิดอีกครั้ง โบมีเรียกชายหนุ่มที่เดินเข้ามาอย่างตกใจ แต่ไคเหมือนว่าจะไม่เห็นว่าเธออยู่ในนี้ เพราะเขาเดินไปนั่งที่โซฟา และสภาพของเขาดูเหนื่อยแปลกๆ
"มึงมาได้ไงเนี่ย"ลูฮานถามอย่างแปลกใจ "แล้วรู้ได้ไง"
"ไอ้เฉินบอกกู"ไคตอบเนือยๆ เงยหน้ากวาดสายตามองคนในห้องจนกระทั่งสบตากับดวงตาที่คุ้นเคย "โบมี"
"..."
อูฮยอนที่ยืนอยู่ข้างกับโบมี บีบมือที่สั่นเทาของเธอเอาไว้เบาๆเป็นเชิงปลอบใจว่าไม่เป็นไร โบมีพยักหน้าช้าๆ ก้มหัวให้ไคเป็นการทักทาย
"ถ้าคนที่พี่รักเป็นเธอ พี่คงไม่เป็นแบบนี้"
"..."
"ไอ้แอล"ในขณะที่ทั้งห้องต่างตกใจกับคำพูดของไค อูฮยอนที่ตั้งสติได้เป็นคนแรกก็พูดขึ้นมา "กูกลับก่อนนะ เอาไว้เดี๋ยวมาใหม่"
"อะ เออ"แอลพยักหน้า
"กลับกันเลยไหมโบมี"
"..อะ อื้ม"โบมีตอบ ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับไคเพราะกลัวความหวั่นไหวที่อาจจะเกิดขึ้น จริงอยู่ที่ในตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในภาวะเศร้าเสียใจ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าไม่เหลือความรู้สึกใดๆให้กับไคเลย เธอก็ยังเป็นเธอ ที่มอบหัวใจทั้งดวงให้เขาไปแล้ว เพียงแต่ในตอนนี้ คือช่วงเวลาเรียกหัวใจของตัวเองกลับมาเท่านั้น
อย่ากลับไปหาเขาง่ายๆนะโบมี
"อูฮยอน"
"..อะไร"
ไคยิ้มบางๆ เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าโบมี "กูรู้ ว่าที่ผ่านมากูทำไม่ดีกับโบมีเอาไว้ มึงไม่ต้องห่วงหรอกนะ กูก็แค่พูดว่าถ้าหากกูรักโบมีก็คงดี กูไม่ได้คิดจะดึงโบมีกลับมา"
"..."
"โบมี"มือหนาแตะลงที่ไหล่บางเบาๆ "เวลาที่เธออยู่กับอูฮยอน มันดูเหมาะสมมากนะ"
"..."
"เธอเองก็ดูมีความสุขมากด้วยต่างจากตอนที่อยู่กับพี่ ..เพราะงั้น ก็ช่วยมีความสุขให้มากๆด้วยแล้วกัน"
อูฮยอนพยักหน้าก่อนจะดึงโบมีออกไปจากห้อง ลูฮานเดินไปตบบ่าไคเบาๆ "เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะ"
"กูแค่เหนื่อยน่ะ"
"..."
"กูพยายามทำทุกอย่าง จนกูไม่รู้ว่าต้องทำยังไงแล้วไอ้ลู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม กูทำผิดอะไร ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าทำไม ..ยุนอาถึงไม่รักกู"
ความจริงกระจ่าง โอ้โน ทำไมกลายเป็นแบบนี้
บางคนอาจเดาถูก แต่ก็นะ ไม่รู้จะเก็บไว้นานๆทำไม บอกแล้วว่าไหนๆมันก็จะจบแล้ว
จัดเต็มเหนี่ยวเลยแล้วกัน ใกล้จะได้รู้บทสรุปของทุกๆคู่ ทุกๆเรื่องแล้วล่ะ
ไม่เกินอาทิตย์นี้ จบแน่นอน!!!
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
ความคิดเห็น