คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : MY FIRST LOVE :: Chapters 15
Chapters 15
หลังจากวันนั้นที่นายตาเหลือดีโอตอกหน้ามินอาไป เธอก็หายไปจากชีวิตของพวกเราจนถึงวันนี้ แต่เธอไม่ได้หายไปไหนหรอกนะ เธอก็ยังเรียนอยู่นั่นแหละ เพียงแต่แค่มีเพื่อนใหม่ แหงล่ะ คนหน้าตาน่ารักแบบมินอาหาเพื่อนได้ง่ายอยู่แล้ว ใครๆก็อยากจะเข้าใกล้ทั้งนั้น ลองเป็นฉันดูสิ ไม่มีทางที่จะมีเพื่อนได้รวดเร็วขนาดนั้นแน่
"คิดอะไรอยู่เหรอ"
"ตกใจหมด มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย"ฉันดุเซฮุนที่จู่ๆก็โผล่มา เขาปีนขึ้นมานั่งบนราวระเบียงข้างๆกับฉัน ก่อนจะดึงมือฉันไปกุมเอาไว้เบาๆ แต่ฉันรีบดึงออก "อย่าเซฮุน เดี๋ยวก็มีอาจารย์มาเห็นหรอก"
"อาจารย์เขากลับบ้านกันหมดแล้ว"เขาพูดพร้อมกับย่นจมูก ก่อนจะโยกหัวฉันเบาๆ "แต่ถ้าเธอไม่ชอบงั้นผมไม่ทำก็ได้"
"..อื้ม"
"เอาไว้ไปทำกันในที่ลับๆสองต่อสองดีกว่าเน๊อะ"
".////////////. บะ บ้า"
เซฮุนมองฉันพร้อมกับทำตายิ้มใส่ ฉันเลยยิ้มตอบเขาไปก่อนที่เราสองคนจะพากันเดินลงมาข้างล่างเพื่อกลับบ้าน เซฮุนถือกระเป๋าให้ฉันเหมือนอย่างที่เคยทำ เขาเสมอต้นเสมอปลายเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่ตอนแรกที่รู้จักกัน ไม่สิ ถ้าจะพูดถึงสิ่งที่เขาเปลี่ยนน่ะก็มีนะ
คนอะไรก็ไม่รู้ หื่นได้แม้แต่ในโรงเรียน
>//////<
"โอเซฮุน"
ทั้งฉันและเซฮุนต่างก็หยุดเดินเมื่อมีใครเรียกเซฮุนเอาไว้ ฉันก้มหัวเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกเซฮุนก็คืออาจารย์ประจำชั้นของเขา
"มีอะไรเหรอครับอาจารย์"
"เย็นนี้ว่างหรือเปล่า"
"ก็ ..ว่างครับ"
อาจารย์ยิ้มอย่างพอใจก่อนที่เธอจะส่งชีทปึกหนามาให้เซฮุน "ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยเอานี่ไปให้มินอาที"
"เอ๋.."
ฉันขบริมฝีปากแน่นเมื่อได้ยินแบบนั้น มินอาจะกลับมาในชีวิตพวกเราอีกแล้วเหรอ
"มินอาไม่สบายหนัก พรุ่งนี้คงมาเรียนไม่ได้ อาทิตย์หน้าเราจะสอบเก็บคะแนนกัน เธอคือคนที่ได้รับหน้าที่ดูแลมินอา ยังไงก็ช่วยจัดการให้ทีนะ"
"..ครับ"
ฉันถอนหายใจเบาๆ แล้วซ่อนสีหน้าไม่สบายใจเอาไว้เมื่อเซฮุนหันกลับมาหลังจากอาจารย์เดินไปแล้ว
"ซอฮยอน ผม.."
"ข่างเถอะ"
"โกรธผมไหม.."เขาถาม สีหน้าไม่สู้ดีนัก
เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันเลยฝืนยิ้มออกมาให้สดใสที่สุด "จะโกรธทำไม ก็นายเลี่ยงไม่ได้นี่นา"
"ขอบคุณนะที่ไม่โกรธ"เขาพูด ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ "งั้นวันนี้กลับบ้านเองได้ไหม ผมจะรีบเอานี่ไปให้มินอา"
"ดะ ได้สิ"
"เดี๋ยวผมโทรหานะ"
"อื้อ"
ฉันพยักหน้า โบกมือลาเซฮุนที่รีบวิ่งออกไปจากโรงเรียน ฉันถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนตามลำพัง..
ถ้าฉันฉลาดกว่านี้ก็คงดี ..เฮ้อ
ตอนนี้พวกเราทั้งห้าคนนั่งกันอยู่ที่หน้าโรงหนัง หลังจากที่พวกเรานัดกันเพื่อมาดูหนังคลายเครียดก่อนจะสอบ ฉันหันไปมองยุนอาที่ตอนนี้กำลังติวหนังสือให้ชานยอล เมื่อหันมาอีกทางก็เห็นแบคฮยอนกับแทยอนกำลังนั่งกินไอติมด้วยกัน ฉันก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง
อีกแค่สิบนาทีหนังก็จะฉายแล้ว ทำไมเซฮุนยังไม่มา
"ซอน้อย โทรหาเซฮุนหรือยังจ๊ะ"
ฉันส่ายหน้าให้แทยอนเบาๆ "เขาไม่รับโทรศัพท์เลย"
"อ๊ะ แป็บนึง มันโทรมาพอดี"
ฉันมองแบคฮยอนที่หยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างสงสัย ทำไมเซฮุนโทรหาแบคฮยอน แต่ไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ
"อ่า โอเค ไม่เป็นไรหรอก ..เออ ทำธุระไปเถอะ..เออๆ เดี๋ยวจะดูแลให้..จะคุยไหมล่ะ..โอเค แค่นี้นะ"
ฉันมองแบคฮยอนที่กดวางโทรศัพท์ ยังไม่ทันจะอ้าปากถามเขาก็พูดขึ้นมาอย่างรู้ใจ
"มันมาไม่ได้แล้ว พอดีว่าติดธุระ เราเข้าไปกันเลยเถอะ"
"..."
"ทำไมฮุนถึงเบี้ยวล่ะ"ยุนอาบ่น แต่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปพร้อมกับชานยอล
แทยอนเดินมาบีบไหล่ฉันเบาๆพร้อมกับยิ้มให้ "ไม่เป็นไรนะซอน้อย เราดูด้วยกันแค่นี้แหละ"
"อะ อื้ม ฉันไม่เป็นไร"
"งั้นบัตรของเซฮุน ให้ฉันดูแทนได้หรือเปล่า"
ฉัน แทยอน แบคฮยอนหันไปมองข้างหลังอย่างตกใจเมื่อจู่ๆดีโอก็มายืนอยู่ตรงนี้ เขาเดินมาฉวยบัตรจากมือแบคฮยอนไปถือเอาไว้แล้วเอียงคอมองพวกเรา
"ว่าไง ฉันดูด้วยได้ไหม อยากดูหนังพอดี"
"ก็ไหนเมื่อเช้านายบอกว่านายไม่อยากดูไง"ฉันแย้ง เพราะเมื่อเช้าฉันชวนเขาแล้ว แต่เขาปฏิเสธ
ดีโอยักไหล่พร้อมกับเขกหัวฉันเบาๆ "ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ไปกันเถอะ อย่าเสียเวลาเลย"
พูดจบเขาก็เดินตามยุนอากับชานยอลที่เดินอยู่ไม่ไกลนักไปทันที แบคฮยอนเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ หันมามองหน้าฉัน "อะไรของมัน"
"ไม่รู้สิ"
"เอาเถอะๆๆ จะไปดูกันไหมเนี่ยหนังน่ะ มัวคุยกันอยู่ได้ ไปกันเถอะซอน้อย"แทยอนพูด เธอเดินมาควงแขนฉันก่อนจะหันไปหาแบคฮยอน "เบค่อน ซื้อขนมเข้าไปด้วยนะ"
"ฮะ? ยังไม่พออีกเหรอ"
"ใช่! ซื้อไปด้วย ฉันกับซอน้อยจะเข้าไปรอข้างใน รีบๆตามมาล่ะ"
"เอ้า ไหงงั้นอ่ะ"แบคฮยอนโวยแต่เมื่อแทยอนจิกตาใส่เขาก็คอทำหน้าหมาหงอยทันที "ง่า ก็ได้ครับที่รัก"
ฉันยิ้มบางๆกับทั้งสองคน ก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ฉันสังหรณ์ใจแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ
ไปทำธุระอะไรของนายกันนะเซฮุน
หนังจบแต่อารมณ์คนยังไม่จบ
เพราะหนังที่เราดูเป็นหนังรักโรแมนติก(มาก)
คู่รักทั้งสองคู่ก็เลยพากันไปอินต่อที่ไหนสักที่ซึ่งฉันก็ไม่ได้ถาม
ดังนั้นตอนนี้เลยเหลือแค่ฉันกับดีโอที่ยืนทำอะไรไม่ถูกกันอยู่หน้าโรงหนัง
เพราะเราไม่ใช่แฟนกันเหมือนคนอื่น ก็เลยไม่รู้ว่าจะเอาไงต่อดี
“เอาไงดีล่ะเรา”ดีโอพึมพำเบาๆ
“กลับบ้านกันไหม”
“ใครให้เธอเสนอความเห็น”
“-o- ก็นาย..ถาม”ฉันย้อนถามกลับไปเหวอๆ
อะไรของเขาเนี่ย
“ฉันไม่ได้ถามเธอเลยสักคำ
เฮ้อ รอยหยักในสมองเธอมันมีกี่เส้นกันเนี่ย”
“นี่!”
“ฉันแค่พึมพำกับตัวเอง
เพราะงั้น โง่ก็อย่าเสนอความคิดอะไรทั้งนั้น”
“ชิ”ฉันแอบเบ้ปากใส่เขา
แล้วก็กระชับสายกระเป๋าสะพายของตัวเอง “ถ้างั้นนายจะทำอะไรก็ทำเถอะ
ฉันกลับบ้านก่อนแล้วกัน”
“- -“
“อะ อะไรล่ะ”
“ก็บอกว่าไม่ต้องเสนอความคิดเห็นไง”เขาพูดด้วยเสียงกวนประสาทก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่ข้อมือของฉัน
“ปะ”
“ปะ ไปไหน”
“ไม่ต้องถาม
แล้วเดินตามมาเงียบๆ โอเค๊”
“แต่..”
“-_-“
“กะ ก็ได้..”
คนอะไรไม่รู้
ตาก็เหลือก ยังจะเผด็จการอีก
ฉันถูกดีโอลากไปนู่นนี่ทั้งวันจนตอนนี้ฉันเอ๋อไปหมดแล้ว
มองไปรอบๆด้วยความงุนงง ที่นี่มันไม่ใช่ห้างที่เราไปดูหนังกันนี่นา
“ที่นี่ที่ไหนน่ะดีโอ”
“- - ถามจริง”
“หือ?”
“ตอนที่เธอเกิดมา
แม่เธอทำเธอตกพื้นแล้วสมองหายหรือเปล่า”
“-o- นาย
เอาอีกแล้วนะ”ฉันสะบัดมือตัวเองออกแล้วชี้หน้าเขา “ทำไมต้องว่าฉันอยู่เรื่อย”
“ก็ฉันพูดจริง”
“ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย”ฉันแก้ตัว
แล้วมองไปรอบๆอีกครั้ง “ก็นายเล่นลากฉันเข้าร้านนู้นร้านนี่
ทะลุซอยมาไม่รู้กี่ซอยแบบไม่หยุดพักเลย ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าที่นี่ที่ไหน”
“หึ”เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินมาคว้าข้อมือฉันอีกครั้ง
“ถึงแล้วน่า”
“อะ อะไร”
ฉันมองไปตามที่เขาบุ้ยปาก
ก็มองเห็นร้านอาหารเล็กๆที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารักไม่ไกลมากนัก “สวยจัง >,<”
“ใช่ไหมล่ะ”
“อื้อ”
“พอดีว่าก่อนจะมาที่โซล
ฉันเคยเปิดอ่านรีวิวร้านอาหารเรื่อยเปื่อยแล้วก็มาเจอร้านนี้แหละ”
“เลิฟเวอร์”ฉันอ่านป้ายชื่อร้านที่ติดอยู่หน้าประตู
“นี่ยัยโง่”
“- -* อีกแล้วน้าาาาาาาา”
“เห๊อะ โอเคๆ ..ยัย
ไม่ฉลาด”
“โดคยองซู
ไอ้ตาเหลือก”
หลังจากว่าเขา
ฉันก็รีบหลบมือเขาที่ง้างขึ้นเหมือนจะเขกหัวฉัน “กะ ก็ นายก็เรียกชื่อฉันดีๆสิ”
“เออๆ ซอฮยอน”
“อะไร นายตะ..
ดีโอ”
เขาหรี่ตามองฉันเล็กน้อยแล้วก็พูด
“ร้านนี้น่ะ เป็นร้านที่คู่รักเขาชอบมากัน”
“ง่ะ
แบบนี้เราก็อดเข้าไปน่ะสิ”ฉันพูด มองเข้าไปในร้านตาละห้อย “ฉันอยากเข้านี่”
“ก็จะพาเข้านี่ไง”
“แต่เราไม่ใช่แฟน
หรือคู่รักกันซะหน่อย”
“แล้วมันมีประโยคไหนที่ฉันบอกเธอว่าแค่คู่รักเท่านั้นที่เข้าไปได้ไหม”
ก็จริงของเขาแฮะ..
ชักจะสงสัยแล้วสิ บางทีฉันอาจจะโง่จริงๆ
เขามองฉัน
ไม่ได้พูดอะไรแล้วจูงมือฉันไปยืนอยู่ที่หน้าประตูร้าน
พนักงานของร้านเปิดประตูออกมาแล้วยิ้มหวานให้เรา “เชิญด้านในเลยค่ะ”
“เข้ามาแล้วกลิ่นความรักตลบอบอวลเลยแฮะ”เขาพึมพำเบาๆ
และคราวนี้ฉันเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไรเพราะไม่อยากโดนด่าว่าโง่อีก
มองไปรอบๆก็จริงอย่างที่ดีโอบอกเลย
ในนี้มีแต่คนที่ดูเหมือนจะเป็นคู่รักกัน เพราะมีแต่ที่มาเป็นคู่
ใส่เสื้อคู่กันบ้าง นั่งป้อนอาหารกัน และมองตากัน
น่ารักจัง
“แต่ว่าดีโอ”
“อะไร”เขาถามแล้วดันฉันเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ด้านในสุดซึ่งดูเหมือนจะเป็นมุมที่บรรยากาศค่อนข้างจะดีที่สุดเลยมั้ง
“เราสองคนไม่ดูแปลกประหลาดหรือไง
ในนี้มีแต่คู่รัก”
“หึ”เขาไม่ได้ตอบอะไร
แต่หัวเราะในลำคอ
“ยินดีต้อนรับนะคะ”ฉันละสายตาจากรอบๆหันไปมองพนักงานที่เดินเข้ามาหา
“ค่ะ..”
“ทั้งสองคนดูเหมาะสมกันมากเลยค่ะ
ขอให้รักกันไปนานๆเลยนะคะ เดี๋ยวอีกสักครู่จะมารับออเดอร์”
แล้วเธอก็เดินจากไป
ไม่ปล่อยให้ฉันได้แก้ตัวอะไรทั้งสิ้น ฉันเลยรีบหันไปมองดีโอที่ดูไม่สะทกสะท้านอะไร
“ดีโอ!!
ทำไมเขาพูดแบบนั้นล่ะ”
“..เราคงเหมือนคู่รักกันมั้ง”
“แต่เราไม่ได้..”
ฉันหยุดชะงักไปเมื่อมองมือตัวเองที่ยังอยู่ในการเกาะกุมของดีโออยู่
เลยรีบชักมือกลับมาทันที “.////. นายนี่..”
อย่างนี้เราก็เหมือนเป็นแฟนกันเลยน่ะสิ..
“เธออยากกินอะไร”
“..ฉัน
อะไรก็ได้ทั้งนั้น”
“หิวล่ะสิ
ท้องร้องดังอย่างกับแผ่นดินไหว”
“มะ
ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย”ฉันปฏิเสธอย่างเขินๆ แม้มันจะจริงอย่างที่เขาบอกก็เถอะ
ฉันปล่อยให้ดีโอจัดการสั่งอาหารเองคนเดียว
แล้วมองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจไม่หาย ฉันไม่เคยเห็นสถานที่ที่น่ารักแบบนี้มาก่อน
อาจจะเป็นเพราะฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหนด้วยล่ะมั้ง ฉันชอบบรรยากาศจัง
มันดีทุกอย่างเลย
เว้นก็แต่..
“เวรเอ๊ย
มาถึงนี่ก็ยังจะอุตส่าห์เจออีกเหรอวะ”ดีโอโวยวาย แล้วหันมามองฉัน “เธอ..”
“...”
ฉันไม่ได้ตอบอะไร
แต่มองชายหญิงคู่หนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามา มองดูแล้วพวกเขาดูเหมาะสมกันมากๆเลย
ผู้ชายก็หล่อ ผู้หญิงก็น่ารักมาก ฉันคงจะยินดีมากเลยนะที่มีคู่รักที่เหมาะสมกันมากขนาดนี้
หากไม่ติดตรงที่ว่า
ผู้ชายคนนั้นคือเซฮุน
..ซึ่งเป็นแฟนของฉัน
ความคิดเห็น