คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Love's Twin : : Chapters 15
Chapters 15
“นี่นาย ขยับหน่อยได้ไหม ฉันอึดอัดนะ”
“เธอจะให้ฉันออกไปนั่งนอกรถเลยไหมล่ะ”ลูฮานพูดก่อนจะมองหน้ายุนอา “เรื่องมากชะมัด”
“ทำไมฉันต้องนั่งข้างนายด้วย”
“แล้วคิดว่าฉันอยากจะนั่งข้างเธองั้นเหรอ”
“ฮึ่ย”
“ฮึ่ย”
แทยอนนั่งมองลูฮานกับยุนอาที่หันหน้าไปคนละทางก่อนจะส่ายหน้า นี่ถ้าเซฮุนกับซอฮยอนมาด้วยก็คงจะจัดการกับปัญหานี้ได้น่ะนะ
วันนี้เป็นวันหยุด และยังเป็นวันหยุดยาวทุกคน หมายถึง แทยอน แพคฮยอน เจสสิก้า คริส ยุนอา ลูฮานทั้งหมดจะไปเที่ยวกันที่บ้านพักตากอากาศของเจสสิก้า ไม่ใช่ทะเล แต่เป็นภูเขาเพราะว่าช่วงนี้ใกล้หน้าหนาวแล้ว
เซฮุนกับซอฮยอนติดซ้อมละครเวที แต่จะตามมาทีหลัง ตอนแรกลูฮานจะรอมาพร้อม 2 คน แต่ถูกแพคฮยอนลากให้มาด้วยเพราะเขายังไม่สนิทกับใครนัก เจสสิก้าก็เป็นผู้หญิงดูจะไม่สะดวกเท่าไหร่ที่จะอยู่ด้วยกัน
“อีกนานไหมเฮีย กว่าจะถึงเนี่ย”ยุนอาเกาะเบาะก่อนจะเอียงคอถามพี่ชายที่ขับรถอยู่
“อีกประมาณชั่วโมงนึงมั้ง หลับไปเลยก็ได้”คริสพูดก่อนจะหันไปหรี่แอร์แล้วถอดเสื้อคลุมตัวให้เจสสิก้าที่หลับอยู่เบาะข้างคนขับ
“แหม”ยุนอาพูดก่อนจะหลิ่วตา “ดูแลคุณหนูดีจริ๊ง จริ๊ง”
“พูดมากไอ้เหม่ง”คริสดีดหน้าผากยุนอาก่อนจะหันไปขับรถต่อ
ยุนอาหัวเราะก่อนจะนั่งกอดอก นี่ถ้าเซฮุนมาด้วยคงจะดีกว่านี้ เธอจะได้ไม่ต้องมานั่งข้างๆกับไอ้ตะ ..ไอ้ตุ๊ดนี่
แม้แต่ความคิดของคนก็สามารถติดขาดได้หากเจออะไรบางอย่างที่สะดุดตา ..ยุนอานั่งมองลูฮานที่หลับเอาหัวพิงกระจก แสงแดดอ่อนๆยามเย็นกระทบเข้ามาที่หน้าของเขา ดูเหมือนเขาเรืองแสงได้ ผิดขาวละเอียดของเขา ขนตายาว และจมูกโด่งสวยรับกับรูปหน้าของเขา แน่นอนว่าเซฮุนเองก้คล้ายๆแบบนี้เพียงแต่ลูฮานมีอะไรบางอย่างที่แปลกไปจากเซฮุน
“ฮะ เฮีย เฮียได้ยินเสียงอะไรรึเปล่า”
“เสียงอะไร”คริสมองยุนอาผ่านกระจกส่องก่อนจะขมวดคิ้ว “ไม่เห็นมีเลย”
“ไม่ได้ยินเหรอ มันดังมากเลยนะ”
ตึกตัก ตึกตัก
“ไม่นี่”
ตึกตัก ตึกตัก
“สงสัยเค้าจะได้ยินไปคนเดียวมั้ง ..ดังเกินไป ..จริงๆ”
20%
“เดี๋ยวจับคู่กันเลยนะ เราจะต้องเรียนเต้นรำทุกคน”
“โห่ พวกเราเป็นแค่ตัวประกอบทำไมต้องเรียนเต้นรำด้วยล่ะรุ่นพี่”
“นี่ แม้แต่คนที่เล่นเป็นต้นไม้ เล่นเป็นก้อนหินก็ต้องเรียนเต้นรำ เข้าใจ๊”รุ่นพี่ยูริพูดก่อนจะลากซอฮยอนที่นั่งหลบอยู่ “ไม่ต้องหลบพี่เลยน้องซอ”
“แต่ว่า..”
“ห้ามปฏิเสธ”ยูริพูดก่อนจะมองเซฮุน “เซฮุนพร้อมแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
ซอฮยอนถอนหายใจก่อนจะก้มหน้า “ถ้าฉันไม่ต้องมาเล่นละครเวทีก็คงได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆแล้วอ่ะ”
“ฉันก็เหมือนเธอนะ”เซฮุนพูดก่อนจะแบมือ “ขอมือด้วยครับ”
“ไม่ใช่หมานะเซฮุนอ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”เซฮุนหัวเราะก่อนจะดึงมือซอฮยอนมาวางไว้ที่ไหล่ของตัวเองก่อนจะพูดกับเธอ “ขอโทษนะ”
ซอฮยอนสะดุ้งก่อนจะสบตากับเซฮุนตามคำสั่งของบรรดารุ่นพี่ มือของเขาวางอยู่ตรงเอวของเธอ ตอนนี้เขาและเธอกำลังเต้นรำ เหมือนฉากๆนึงของละครเวที
เซฮุนสบตาซอฮยอนก่อนจะหัวเราะ “เชื่อเลยว่าเธอเต้นไม่เป็นจริงๆ”
“กะ ก็ฉันไม่เคยเต้นรำมาก่อนนี่นา”ซอฮยอนพูดก่อนจะหลบตา “ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เหมาะหรอก บางทีถ้ายุนได้เล่นอาจจะ..”
“ไอ้ยุนก็เต้นไม่เป็นเหมือนกันแหละ”เซฮุนพูดก่อนจะหยุดก้าวขา “งั้นเอางี้”
“หืม?”
“เธอเหยียบเท้าฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันพาเธอเข้าเสต็ปเอง”
“เห๋ เหยียบเท้า แล้วนายไม่เจ็บเหรอ”
“หรือเธออยากจะโดนรุ่นพี่นานะตีขาล่ะ”เซฮุนพูดก่อนจะบุ้ยปากไปข้างๆ “รุ่นพี่กำลังมองอยู่นะ”
“แต่ว่า”
“เหอะน่า”
ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะค่อยๆขึ้นไปเหยียบเท้าของเซฮุน เธอมองหน้าเซฮุนอย่างเกรงใจ แต่ก็แอบโล่งใจ วันนี้โดนรุ่นพี่นานะตีขาตั้งไม่รู้กี่รอบแล้ว มันแสบนี่นา
เซฮุนมองซอฮยอนก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ไม่รู้ตัวเลยว่าเริ่มมีอะไรแปลกไประหว่างพวกเขาทั้ง 2 คน หรืออาจจะเป็นแค่เขา ..เพียงคนเดียวที่แปลกไป
“ซ้อมเสร็จแล้วล่ะ เหนื่อยมากเลย”
(ทางนี้ก็เหนื่อยมากเลย รีบตามมานะ)
ซอฮยอนมองหน้าเซฮุนก่อนจะพูดกับลูฮานผ่านทางโทรศัพท์ที่เปิดสปีกเกอร์โฟนเอาไว้ “โอเค ไว้จะรีบตามไปนะลู่”
(ฮุน แกก็รีบมาเลย ยัยถึกเนี่ย ฉันจะไม่ไหวแล้วนะโว๊ยยย)
“อะไรอีกล่ะ ไอ้ยุนมันทำอะไร”เซฮุนถามก่อนจะหัวเราะ
(ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยสักนิด)
(ย๊า ก็นายแย่งความเป็นกุลสตรีของฉันไปหมดนี่ ไอ้ตุ๊ด)
(ย๊า ก็ใครใช้ให้เธอดึงความแมนในตัวออกมากลบรัศมีฉันล่ะ)
(ย๊า)
“โอยๆ แค่นี้ก่อนนะ ไม่ได้โทรไปหาเพื่อฟังพวกเธอทะเลาะกันนะ”ซอฮยอนพูดก่อนจะกดวางสายแล้วหัวเราะไปพร้อมกับเซฮุน “เมื่อไหร่ 2 คนนี้จะเลิกทะเลาะกันสักทีก็ไม่รู้”
“ไม่มีวันนั้นหรอก”เซฮุนพูดก่อนจะหยิบกระเป๋าของซอฮยอนที่วางอยู่ขึ้นมาถือ
“เอ้ย ไม่ต้อง ฉันถือเองได้”
“ไม่เป็นไรหรอก”เซฮุนพูดก่อนจะเดินนำไป “ปกติถือให้ไอ้ยุนทุกวัน พอวันนี้ไม่ได้ถือแล้วมันแปลกๆน่ะ”
“เอ่ งั้นก็ตามใจ”ซอฮยอนพูดก่อนจะเดินข้างเซฮุน
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วหลังจากทนทรมานกับการเต้นรำเกือบร้อยรอบรุ่นพี่ก็ปล่อยให้กลับบ้าน ลมพัดแรงขึ้น อากาศก็เริ่มหนาวมากขึ้น ซอฮยอนจับผมที่ปลิวมาทัดหู
“อ๊ะ!”
“เฮ้ย ตกได้ไงเนี่ย”
เซฮุนพูดอย่างตกใจเมื่อจู่ๆสายฝนก็กระหน่ำลงมาทั้งๆที่นี่มันจะเข้าหน้าหนาวแท้ๆ เซฮุนยืนนิ่งก่อนจะเงยหน้ามองไปข้างบน
“ฮุน รีบไปเร็ว”ซอฮยอนพูดก่อนจะออกตัววิ่งแต่เซฮุนยังคงยืนนิ่งอยู่ “โธ่ อยากเป็นพระเอกกลางสายฝนเหรอ”
ซอฮยอนวิ่งกลับมาก่อนจะดึงมือเซฮุนแล้ววิ่งไปพร้อมๆกัน เซฮุนหันมองซอฮยอนที่ลากเขาอยู่ รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้า เขาชอบฝน แต่ก็ไม่เคยยิ้มแบบนี้เวลาฝนตก แต่ทำไมวันนี้เขากลับยิ้ม ..
ยิ้มแบบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
ลูฮานเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะนั่งจ้องหน้ายุนอาที่กำลังมองเขาอยู่ “อะไร มองฉันทำไม”
“ก็แค่มอง นายนี่ยิ่งมองยิ่งเหมือน”
“เหมือนเซฮุนน่ะเหรอ”
“เหมือนตุ๊ด”ยุนอาพูดก่อนจะหัวเราะแล้วลุกขึ้นเตรียมวิ่งหนี “แบร่ๆ ;p”
“ยัยถึกเอ๊ย”ลูฮานตะโกนเสียงดังก่อนจะวิ่งไล่ยุนอา “เดี๋ยวเถอะนะ ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าฉันไม่ใช่ตุ๊ด”
“แบร่ ก็นายเหมือนนี่”
แพคฮยอนเท้าระเบียงก่อนจะมองลูฮานกับยุนอาที่วิ่งไล่กัน รู้สึกสนุกดีเวลาเห็น 2 คนนี้ทะเลาะกัน ทะเลาะกันได้ตลอดเวลาจริงๆ
“ยิ้มอะไรอ่ะแพค”
แพคฮยนอนหันไปมองข้างหลังก่อนจะชี้ลงไปข้างล่าง “เธอก็ดูดิ”
เจสสิก้าชมวดคิ้วก่อนจะมองไปข้างล่าง “เฮ้อ ทะเลาะกันอีกแล้ว”
“เห๊อะๆ ตลกดี”แพคฮยอนหัวเราะก่อนจะหันไปมองเจสสิก้าแล้วยิ้มแปลกๆ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ”
“เธอเปลี่ยนไปเยอะนะเนี่ย”
“ทำไมยะ สวยขึ้นเหรอ”เจสสิก้าพูดก่อนจะหลบตาแพคฮยอน
“รู้อยู่แก่ใจว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร”
“กะ ก็ไม่นี่”
“แล้วกล้าพูดไหมล่ะ ว่าเธอยังเกลียดขี้หน้าบอดี้การ์ดของเธออยู่”แพคฮยอนท้าก่อนจะยิ้มอย่างกวนๆ
“ฉะ ฉันไม่เคยบอกว่าเกลียดหมอนั่นสักหน่อย”
“...”
“ไม่เคยจริงๆนะ”
“...”
“...เออ ยอมแพ้ ฉันเคยพูด”
“ฮ่าๆๆๆ แล้วตอนนี้ล่ะ”
เจสสิก้ากัดริมฝีปากก่อนจะหันหน้าเข้าไปทางบ้านแล้วเอนตัวพิงราวระเบียง “ก็ไม่ได้เกลียดแล้วไง”
“แถมชอบเขาซะด้วยสินะ”แพคฮยอนพูดก่อนจะยืนพิงระเบียงเหมือนกับเจสสิก้า
“...มะ ไม่ใช่สักหน่อย”
“แหมคุณหนูเจสสิก้า ปฏิเสธไม่เต็มปากเต็มคำเลยนะ”แพคฮยอนพูดก่อนจะขยี้หัวเจสสิก้า “โกหกไม่เก่ง”
“แหม แล้วนายล่ะ ไปแอบซุ่มคบกับน้องแทอยู่รึไง”
“เปล่านี่”แพคฮยอนยักไหล่ก่อนจะยิ้ม “ก็ไม่ได้ซุ่มนะ แค่ไม่ได้บอก”
“นี่คบกันจริงๆเหรอเนี่ย”
“..ดูใจกันอยู่มั้ง”
“แหวะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันไปดีกว่า บอดี้การ์ดเธอเดินมานู่นแล้ว”แพคฮยอนพูดก่อนจะใช้หางตาเหล่ไปข้างๆแล้วเดินออกไป
เจสสิก้าหันไปมองเมื่อเห็นว่าเป็นคริสที่เดินมาเธอก็หันกลับไปข้างนอกแล้วทำเป็นไม่เห็นเขา ความเกลียดที่เคยมีมันถูกแปรเปลี่ยนไปตั้งแต่ไหนก็ไม่รู้
ความรักนี่เข้ามาตอนที่ไม่รู้ตัวจริงๆเลยสินะ >///<
60%
“ซอฮยอน ซอฮยอนอ่า”
เซฮุนป้องปากเรียกซอฮยอนที่ตอนนี้น่าจะอยู่ในห้องเพราะไฟในห้องเธอเปิดอยู่ เขาขมวดคิ้วก่อนจะเรียกเธออยู่นานแต่ซอฮยอนก็ไม่ยอมเปิดสักที
“ซอฮยอน”
“อ่า แค่กๆ โทษทีฮุน”ซอฮยอนเปิดประตูออกมาก่อนจะยิ้มให้เซฮุน “แต่วันนี้อยู่คุยนานไม่ได้นะ”
“เป็นอะไร สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย”
“รู้สึกมึนๆ หนักหัวนิดหน่อยน่ะ สงสัยจะตากฝนเมื่อเย็น”ซอฮยอนพูดก่อนจะไอออกมาอีกครั้ง “ฮุน ขอไปนอนก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว”
“เดี๋ยว”เซฮุนเรียกก่อนจะมองซอฮยอน “แล้วกินยารึยัง”
“ไม่ได้ซื้อยาติดบ้านไว้เลย เอาไว้นอนเดี๋ยวคงดีขึ้น”
“รอแป็บนึงนะ”
ซอฮยอนมองเซฮุนที่เดินกลับเข้าไปในห้องอย่างงงๆ ไม่นานเซฮุนก็เดินออกมาพร้อมกับกระปุกยา
“รับดีๆนะ”
ซอฮยอนแบมือก่อนจะรับกระปุกยาที่เซฮุนยื่นมาให้ “ขอบใจนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาไปคืน”
“ไม่ต้องหรอก เก็บไว้เถอะ”เซฮุนพูดก่อนจะโบกมือ “กินยาแล้วก็รีบนอนซะนะ”
“อื้อ ฝันดีนะฮุน”
“ห่มผ้าด้วยล่ะ”
“จ้า”
เซฮุนมองซอฮยอนจนเธอกลับเข้าไปในห้อง เขายืนมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเธอปิดไฟ เขาถอนหายใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง
พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆอีกครั้ง
ลูฮานเดินฟังเพลงผ่านหูฟังจากไอพอดไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ตอนนี้ดึกแล้ว ตอนนี้ซอฮยอนอาจจะหลับไปแล้ว คนอื่นๆในบ้านก็เหมือนกัน ทุกคนอาจจะกลับไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงได้นอนไม่หลับ อาจจะเป็นเพราะนอนในรถมามากพอแล้วล่ะมั้ง
ลมเย็นพัดต้นไม้แถวนั้นจนปลิวไปตามแรงลม ลูฮานกระชับเสื้อแขนยาวที่ใส่ก่อนจะหยุดเดินแล้วเพ่งมองไปที่ใต้ต้นไม้
เขาถอยหลังไป 3 ก้าวก่อนจะมือสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เงาของผู้หญิงที่อยู่ตรงต้นไม้ ..ผะ ผีงั้นเหรอ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ลูฮานกรี๊ดลั่นก่อนจะทรุดลงไปกับพื้นทันที เขาไม่ถูกกับผีหรอกนะ ไม่ว่าใครก็ไม่ถูกกับผีทั้งนั้นแหละ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ลูฮานหยุดกรี๊ดก่อนจะค่อยๆลืมตา ผู้หญิงที่เอาผมผิดหน้าเสยผมขึ้นก่อนจะหัวเราะ “ยัยถึก”
“ตุ๊ดโคตรๆๆๆๆ”
“อยากตายเหรอฮะยัยถึก”
ยุนอาหัวเราะก่อนจะชี้หน้าลูฮาน “นายคิดว่าอย่างนายจะมีปัญญาฆ่าฉันได้เหรอฮะ ไอ้ตุ๊ด”
“ลองดูไหมล่ะยัยถึกบ้า”ลูฮานลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไล่ยุนอา
“ย๊า อย่านะ”
“เธอจะหนีฉันไปไหนห๊า”
ยุนอาวิ่งหนีลูฮานไปเรื่อยๆจนกระทั้ง “โอ๊ย”
ลูฮานหยุดวิ่งก่อนจะมองที่ทรุดลงไปนั่งกับพื้น เขาเท้าเอวก่อนจะยิ้มมุมปาก “อย่ามาทำเป็นแกล้ง”
“นี่ ฉันไม่ได้แกล้งนะ”
“เห๊อะ ฉันไม่สนหรอกนะ”ลูฮานพูดก่อนจะยักไหล่ “ฉันไปดีกว่า ถ้าเธออยากจะนั่งอยู่ตรงนี้ ..ก็นั่งไปเลย”
“ยะ ย๊า นายไม่คิดจะช่วยฉันเลยเหรอ ฉันเจ็บจริงๆนะ”
“ลาล่ะ ฝันดี”ลูฮานหันหลังก่อนจะโบกมือแล้วเดินไป
ยุนอาอ้าปากค้างก่อนจะตะโกน “ไอ้ตุ๊ด นี่ ฉันลุกไม่ไหวนะ ช่วยฉันหน่อยสิ”
...
“ลูฮาน กลับมานะ ฉันลุกไม่ไหว นายจะปล่อยฉันไว้ที่นี่ไม่ได้นะ”
...
“เสี่ยว ลูฮาน ฉะ ฉันกลัวนะ”ยุนอาพูดก่อนจะมองไปรอบๆที่มีแต่ความมืด น้ำตาของเธอไหลรินลงมา ยุนอาไม่ใช่คนที่กลัวความมืด แต่ถ้าเป็นความมืดแล้วยังเป็นบรรยากาศอย่างนี้อีก อย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงนะ
“ฮือๆๆๆ ไอ้บ้า ไอ้ตุ๊ดบ้า”
ถ้าเซฮุนอยู่ที่นี่ เซฮุนจะต้องไม่ปล่อยเธอไว้แบบนี้แน่ๆ “เฮีย มาช่วยเค้าด้วย ไอ้บ้านั่นมันทิ้งเค้า”
“ไอ้บ้าไหน”
ยุนอาสะดุ้งก่อนจะหันไปมองข้างหลัง ลูฮานยืนกอดอกก่อนจะพูดกับเธอ “นาย..”
“หึ! ไอ้เราก็นึกว่าเก่งกล้าสามารถ สุดท้ายก็มานั่งร้องไห้น่ะนะ”
“...ฮือ ไอ้บ้า รู้ไหมว่าฉันกลัวแค่ไหนน่ะ”ยุนอาปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง เธอทุบขาของลูฮานรัวๆ ปากก็ว่าลูฮานไปด้วย “ไอ้บ้า ไอ้ตุ๊ดบ้า”
“เอ้า ด่าเข้าไป พอรึยัง”ลูฮานพูดก่อนจะย่อตัวลง “เธอเจ็บเท้าเหรอ”
“..อืม ฉันสะดุดขาตัวเองล้ม”
“ซุ่มซ่าม”
“ชิ”
ลูฮานส่ายหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่เท้าของยุนอา “ดูเหมือนมันจะเคล็ดนะ”
“...”
“เฮ้อ”เขาถอนหายใจก่อนจะหันหลังให้ยุนอา “ขึ้นมา”
“ห๊า”
“เธอจะเดินกลับไปยังไงล่ะ”
“...ทำไมต้องขี่หลังด้วย”
“ฉันมีตัวเลือกให้เธอ 3 ตัวเลือก หนึ่งขึ้นหลังฉัน สองฉันจะอุ้มเธอ ส่วนสาม..”
“ฉันเลือกข้อสาม”
ลูฮานหรี่จาก่อนจะมอง “เธอแน่ใจ”
“งะ งั้นมันคืออะไรล่ะ”
“มันก็คือเดินไปเองไง ถ้าเธอจะเลือกข้อสามงั้นฉันก็..”
“ข้อแรกก็ได้ หันมาเซ่”
“หึ”
ยุนอายันตัวเองขึ้นก่อนจะโน้มตัวไปบนหลังของลูฮาน เขาลุกขึ้นก่อนจะออกตัว “โอ๊ะ ตัวเธอเบาอย่างกับนุ่น”
“^^”
“นุ่นที่เปียกน้ำนะ”
“ย๊า”
“เหอะๆ”
“ชิ”
100%
ความคิดเห็น