คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 14
Chapters 14
"อันนี้ อันนี้ อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ โอ๊ะ อันนี้ด้วยค่ะ"
คริสอมยิ้มมองยุนอาที่จิ้มนิ้วไปที่เมนูไม่ยั้งจนบริกรถึงกับจดตามแทบจะไม่ทัน เมื่อเธอปิดเมนูลง เขาแอบเห็นว่าบริกรถอนหายใจออกมาเบาๆ หึ! กะจะให้เขาหมดตัวเลยล่ะมั้ง
"ยิ้มอะไรของนาย บ้าเหรอ"
"เปล่า"คริสยักไหล่ มองยุนอาอย่างเอ็นดู "ที่สั่งมาน่ะ กินหมดเหรอ"
"ไม่หมด"
"แล้วสั่งมาทำไมเยอะแยะ"
"หมั่นไส้นาย โทษฐานผิดสัญญากับฉัน"
"ผมก็พามาเลี้ยงขอโทษแล้วนี่ไง"
"มันไม่เหมือนกัน รู้ไหมว่าวันนั้นฉันต้องรอนายนานมากแค่ไหน สุดท้ายนายก็ออกไปกับคุณวิคตอเรียอ่ะ"
"ผมไปทำงานนี่คุณ"คริสตอบ หรี่ตามองเธอ "คุณหึงเหรอ"
"หึง!!!! บ้าเหรอ ฉันจะหึงไปเพื่ออะไร คุณจะไปไหนกับใครมันก็เรื่องของคุณสิ ให้ตายเถอะ พูดออกมาได ปวดคอเลยฉัน"
"หึๆๆๆ"
ยุนอาเบ้ปากใส่เขาอย่างหมั่นไส้ เสตามองไปที่อื่นเพื่อหลบสายตาของเขา ..มันก็ผ่านมาจะ 2 อาทิตย์แล้วที่เธอมาอยู่ที่นี่ มันไม่ได้เลวร้ายเหมือนที่คิด แต่มันก็ไม่ได้ดีเหมือนที่คิดด้วย
ถึงแม้ว่ามันจะสุขสบาย เธอได้กินทุกอย่างที่อยากกิน ได้นอน ได้ทำอะไรที่อยากจะทำ แต่เธอก็ไม่ได้ออกมาพ้นห้องนั้นเลยสักครั้ง นี่คือครั้งแรก ..และก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกไหม บางที.. ถ้าหนีตอนนี้ จะเป็นไปได้ไหมนะ
...
ใครจะไปชอบถูกขังเหมือนนกในกรงบ้างล่ะ
"ทำหน้าแบบนั้นคิดอะไรอยู่"
"..ยุ่ง!"
คริสหัวเราะเบาๆเมื่อโดนเธอตะคอกใส่ มันเป็นคำเดียวกันกับที่เขาเคยพูดใส่เธอตอนที่เธอถามถึงวิคตอเรีย ..ร้ายนักนะ รู้จักยอกย้อน
เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ ขบวนพาเหรดอาหารที่ยุนอาถล่มสั่งก็ค่อยๆทยอยมาส่งจนที่สุดก็เต็มโต๊ะ แทบทุกสายตาของแขกในร้านต่างมองมาที่โต๊ะของพวกเขาแต่คริสก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก กลับกันกับยุนอาที่จู่ๆก็รู้สึกเขินขึ้นมา
"นาย ทำไมคนมองเราแบบนั้นล่ะ"
"หือ.."คริสเงยหน้ามองยุนอา ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ "ก็ดูคุณสั่งอาหารสิ ไม่น่าถามเลย สั่งมาเยอะอย่างกับกินทั้งร้านขนาดนี้"
"มะ มันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยเหรอ"
"..."ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาว เขาหัวเราะเบาๆ "ไม่ใช่หรอก ที่พวกเขามองน่ะ ..เพราะคุณสวยมากต่างหาก"
"-///////- ไอ้บ้า"
"ด่าผมไอ้บ้าอีกแล้ว"
"ก็นายมันไอ้บ้า"
คริสหัวเราะอย่างสุขใจ เริ่มทานอาหารเงียบๆเช่นเดียวกันกับยุนอาที่เลิกสนใจสิ่งรอบข้างแล้วมาสนใจอาหารระรานตาตรงหน้าแทน คริสลอบมองเธอเป็นระยะๆ หัวใจพองโตขึ้นมาแทบทุกขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตา แต่แล้วสายตาคมก็มองเห็นอะไรที่ผิดปกติ
"ซ่งเฉียน.."
"หือ?"
"คุณ เดี๋ยวผมมานะ ..คุณทานไปก่อน รอผมอยู่ที่นี่ แล้วผมจะรีบกลับมา"
"นายจะไปไหน"
ยุนอาถามแต่เขากลับไม่ตอบเธอเลยมองตามเขาไป และสุดสายตาเธอก็มองเห็นว่าวิคตอเรียยืนอยู่ไกลจากที่นี่มากนัก "ตาบ้าเอ๊ย สุดท้ายก็ทิ้งฉันไปหาคุณวิคตอเรียอีกแล้วนะ"
...
"ฉันจะกินๆๆๆๆ กินให้พุงแตกเลย ฮึ่ย"
คริสวิ่งเร็วๆมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังวิคตอเรีย มองเธออย่างแปลกใจ "มาทำอะไรที่นี่"
"พวกมันมาส่งของกันที่นี่น่ะสิ ดูเหมือนจะเป็นรายใหญ่ซะด้วย"
คริสมองไปตามสายตาของวิคตอเรีย และรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณตำรวจว่ากลุ่มชายชุดดำพวกนั้นไม่ได้มาทานอาหารหรือพักที่โรมแรมเป็นแน่ "แล้วนี่มากับใคร"
"ก็มากับพวกในกลุ่มแหละ"
"ทำไมไม่โทรบอกฉัน"
"ก็ผู้กองอู๋ฟานพาสาวมาดินเนอร์น่ะสิ"วิคตอเรียยิ้มแซวๆ "แล้วนี่ทิ้งคุณยุนอามาได้ไง"
"แค่แป็บเดียวน่า"
คริสพูด ดึงปืนในกระเป๋ามากระชับเอาไว้ "อยากให้ยิงตรงไหนดีล่ะ"
"เราไม่ได้จับตาย เพราะยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นพวกของกลุ่มไหน"
"ก็คงไม่พ้นลูกชายคนที่สองของนายเฉินหลิงหรอก"คริสพึมพำเบาๆเพราะค่อนข้างมั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือของพวกเลโอแน่นอน วิคตอเรียยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ลูกน้องเข้าบุก ในขณะที่เธอและคริสค่อยๆก้าวเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง
บริเวณหน้าห้องวีไอพีมีชายชุดดำ 5 คนกำลังคุมเชิงอยู่ คริสหยิบปากกระบอกเก็บเสียงขึ้นมาใส่ครอบไปที่ปากกระบอกปืนก่อนจะยกขึ้นยิงโดยไม่แม้แต่จะเล็ง
หากแต่ลูกกระสุนกลับพุ่งเจาะเข้าที่มือซ้ายของหนึ่งในนั้นจนทำปืนหล่นลงพื้นทันที และก่อนที่คนอื่นๆจะรู้ตัว คริสก็รัวยิงติดๆกันอีก 4 นัดและเช่นเคย ทุกคนต่างล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
"แม่นเหมือนจับวางตามเคยนะคะผู้กอง"
"แน่นอน.."คริสยิ้มบางๆก่อนจะกดหัววิคตอเรียลงเมื่อมองเห็นเลเซอร์จุดสีแดงอยู่บริเวณหน้าผากของหญิงสาว เขามองไปรอบๆก่อนจะยิงไปบริเวณที่มีต้นไม้ใหญ่บังอยู่
"อ๊าก"
เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นก่อนที่เสียงกระสุนจากฝ่ายตรงข้ามจะดังขึ้นติดๆกัน
ปัง ปัง ปัง
"ซ่งเฉียน"
"อืม รู้แล้ว"วิคตอเรียพยักหน้าอย่างรู้ทันความคิดของคริส เธอยกมือขึ้นเป็นสัญญาณสั่งให้ลูกน้องบุก ในขณะที่ทั้งเธอและคริสเองก็วิ่งไปดักทางด้านหลังเพื่อจับตัวการใหญ่
คริสหยุดวิ่งหันไปมองบริเวณส่วนที่เป็นภัตตาคาร
"อู๋ฟาน พวกมันจะหนีแล้ว"
"อะ อืม"
รอผมแป็บนึงนะยุนอา เดี๋ยวผมจะรีบกลับไป
ยุนอาเท้าคางมองจานเปล่าที่ไร้อาหารอย่างเซ็งๆ นี่ผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้วคริสก็ยังไม่กลับมา จนเธอโมโหไม่รู้ตัว พอมารู้ตัวอีกทีอาหารบนโต๊ะก็ถูกจัดการเรียบหมดแล้ว
"ไอ้บ้า ไอ้ตำรวจบ้า นายทิ้งฉัน"
ดวงตาหวานเอ่อคลอด้วยน้ำตา รู้สึกน้อยใจก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังจะไหล "ร้องไห้ทำไมเล่ายัยยุนอา เอ สงสัยฉันจะกินเยอะเกินไปจนร้องไห้แล้วเนี่ย"
..ไหนบอกว่าแฟนเก่าไง แฟนเก่าทำไมต้องสำคัญอยู่ตลอดด้วย ฉันล่ะ ไม่ได้สำคัญอะไรเลยใช่ไหม ไอ้ตำรวจบ้า
"แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าอาหารตั้งเยอะแยะแบบนี้ ฮึก"
...
"มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับคุณผู้หญิง"
"เฮือก"
ยุนอาสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจเพราะในขณะที่เธอกำลังจะไหลไปกับโต๊ะ ก็มีเสียงนุ่มทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น แต่มันติดตรงที่เขาพูดเป็นภาษาจีนซึ่งเธอฟังไม่รู้เรื่องนี่สิ
"เอ่อ คือ.."ยุนอาเม้มปากแน่น มองหนุ่มหล่อตรงหน้าอย่างทำตัวไม่ถูก มือบางตบที่อกตัวเองเบาๆ "อะ แอมโคเรีย ..มิสโคเรีย โอ๊ย ฉันจะพูดยังไงดีล่ะเนี่ย"
"ก็พูดปกติแหละครับ"
"-o- พูดเกาหลีได้นี่"
"ครับ"
"แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก"ยุนอายู่หน้าก่อนจะยิ้มให้เขา "ฉัน ..คือว่า ฉันถูกพามาทิ้งที่นี่น่ะค่ะ มะ ไม่มีเงินจ่ายค่าอาหารเลย"
"ถ้างั้นผมเลี้ยงคุณสักมือ จะรังเกียจไหมครับ"
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ! ฉัน ..เอ่อ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร แค่ให้ฉันยืมเงินก็พอค่ะ แล้วเดี๋ยวถ้าฉันเจอตัวไอ้บ้าคนนั้น ฉันจะให้เขาจัดการให้"
"ไอ้บ้า? ฟังดูน่ากลัวนะครับ"
"แหะๆ"ยุนอาหัวเราะแห้งๆ มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเขินๆ "ได้ไหมคะ"
"ไม่ได้หรอกครับ ..ผมเลี้ยงคุณเลยดีกว่า ถือว่าเป็นการทำความรู้จักคุณด้วย"
"เอ่อ.."
"รังเกียจไหมครับ"
"ถ้างั้น ..ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
"ครับ ..คุณ"
"ฉะ ฉันยุนอาค่ะ อิมยุนอา"ยุนอาแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกดี
เขาคงไม่ใช่คนไม่ดี ..เพราะถ้าเป็นคนไม่ดีคงเหมือนอีตาตำรวจบ้านั่น -*-
"ครับ ยุนอา ..ผมโจวมี่ครับ"
"โจวมี่.."
โจวมี่งั้นเหรอ ..ทำไมรู้สึกคุ้นๆแฮะ
คริสขับรถกลับมาที่คอนโดอย่างรีบร้อนหลังจากได้รับสายจากลูกน้องว่าตอนนี้ยุนอากลับมาที่คอนโดแล้ว เขาวิ่งวุ่นตามหาเธอไปทั่วเพราะหลังจากจัดการธุระที่กินเวลาไปเป็น 2 ชั่วโมงเขาก็รีบกลับไปหาเธอที่ภัตตราคาร และแทบอยากจะบ้าเมื่อบริกรบอกว่ายุนอาออกไปกับผู้ชายคนหนึ่ง
เขาตามหาเธอเหมือนคนบ้า สุดท้ายก็โล่งใจเมื่อรู้ว่าเธออยู่ที่คอนโดแล้ว
แต่เห็นทีคงต้องดุซะให้เข็ด โทษฐานทำให้เขาเป็นห่วง
สุดท้าย ความตั้งใจที่กะจะดุให้หนำใจก็พังไม่เป็นท่า เมื่อเดินขึ้นมาถึงห้องแล้วพบว่าร่างบางนั่งชันเข่าหลับพิงประตูห้องอยู่ คริสมองเธออย่างรู้สึกผิด เพราะห้องไม่มีใครสามารถเข้าได้นอกจากเขา และทั้งๆที่เธอมีโอกาสจะหนีไปแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงกลับมา
เหตุผลเดียวที่นึกได้ตอนนี้ก็คือเธอคงกลัวว่าเขาจะไปตามหาเธอแล้วอาจรู้เรื่องที่เธอไม่ใช่ซอฮยอน ก็เพราะเธอรักเพื่อนมาก เธอถึงกลับมา ..เขารู้ ว่าเธอเป็นคนแบบนี้
"ผมขอโทษ"
พูดจบเขาก็แตะคีย์การ์ดให้ประตูเปิดแล้วก้มลงไปช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอกเดินเข้าไปข้างใน แต่ยุนอาที่หลับไปด้วยความเหนื่อยกลับรู้สึกตัวขึ้น เธอจึงดิ้นแล้วกระโดดลง
"นาย!!"
"ผมกะจะพาคุณไปที่เตียงเลยนะเนี่ยถ้าคุณไม่ตื่นน่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"-_-"
"ฮ่าๆๆ ฮ่า ..โอเค ผมตามหาคุณไปทั่ว ทำไมมาอยู่ที่นี่"คริสหยุดหัวเราะเมื่อมองเห็นแววตาของเธอที่ไม่มีท่าทีเล่นๆเหมือนเดิมเลยสักนิด ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธจริงๆเข้าแล้ว "ผมขอโทษ.."
"เลิกพูดขอโทษเถอะถ้าสุดท้ายแล้วนายก็ทำแบบเดิมอีกน่ะ"
"..ผม"
"สุดท้ายนายก็ทิ้งฉันไปหาคุณวิคตอเรียอยู่ดี ..เมื่อไหร่จะปล่อยฉันกลับบ้านสักทีฮะ"
"คุณฟังผมก่อนนะ"
"ฉันจะไม่ฟังคำแก้ตัวอะไรของนายทั้งนั้น ฉันเกลียดนาย ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากถูกขัง ไม่อยากถูกทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้แล้ว ฉันไม่ใช่ตัวตลกของนายนะไอ้คนบ้า"
"นี่ ฟังผมกะ.."
ปัง
ประตูห้องนอนปิดลงก่อนที่คริสจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ รู้ดีแก่ใจว่าตัวเองผิด ไม่คิดจะโทษหรือโมโหเลยที่เธอโกรธ.. แต่มันรู้สึกจี๊ดในใจเมื่อเธอพูดว่าเกลียดเขา..
เอาไว้อารมณ์คุณเย็นก่อน ค่อยง้อแล้วกันนะ ..อิมยุนอา
ภายในห้องวีไอพีภัตตาคารสุดหรูแห่งหนึ่ง โต๊ะอาหารกลมสไตล์จีนมีอาหารมากมายวางเรียงรายให้เลือกในขณะที่รอบๆโต๊ะมีสมาชิกครอบครัวมาเฟียตระกูลใหญ่นั่งเรียงกัน และนายทุนผู้เป็นเหมือนพันธมิตรมานานแสนนานอย่างคุณจองพ่อของเจสสิก้า ข้างๆกันก็คือเจสสิก้าที่นั่งอยู่ข้างลู่หานที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาเป็นอาทิตย์
"นี่อินกุ๊กมันไปไหนของมัน"
"มันคงไม่มาแล้วล่ะพ่อ ปล่อยๆมันไปเถอะ ปกติเคยสนใจอะไรที่ไหน"เลโอพูด ยักไหล่อย่างไม่ค่อยใส่ใจ
วันนี้เป็นวันที่ครอบครัวนัดรวมตัวกัน ขาดก็แต่ลูกชายคนที่ 3 ของคุณเสี่ยวเท่านั้นที่ไม่ได้มา ลู่หานถอนหายใจเบาๆ ทั้งที่ไม่ได้อยากจะมานักแต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
ความจริงแล้วเขาอยากอยู่บ้านดูแลซอฮยอนมากกว่า
"อีกไม่ถึงอาทิตย์ก็จะถึงวันมอบตำแหน่งแล้วนะ ตื่นเต้นบ้างไหมล่ะพี่ใหญ่"
"ฮ่าๆๆ คนที่น่าจะตื่นเต้นคือเด็กๆต่างหาก อะไรก็เกิดขึ้นได้ โชคดีจริงๆที่ลู่หานกลับมา"
"หึ"โจวมี่หัวเราะในลำคอ แต่ไม่ได้พูดและแสดงอะไรออกมาต่างจากเลโอที่ขบกรามแน่นอย่างหมั่นไส้น้องชายคนเล็ก
"อาลู่ ตำแหน่งนี้คงไม่หลุดลอยไปไหนแล้วสิเราน่ะ"
"ไม่หรอกครับ ..พวกเฮียทำได้ดีกว่าผมเยอะ ถ้าพ่อจะให้โอกาส ผมอยาก.."
"เรามาเตรียมฉลองกันล่วงหน้าเลยดีกว่า มาๆๆๆๆ"
ลู่หานถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เป็นแบบนี้ตลอด เมื่อไหร่ที่เขาพยายามจะพูดหลีกเลี่ยงการรับตำแหน่งประมุข แต่พ่อของเขาก็จะเปลี่ยนเรื่องอยู่เสมอ ทำไมไม่มอบมันให้กับคนที่อยากได้มันจนตัวสั่นอย่างเลโอ ..หรือไม่ก็คนที่ทำหน้าที่ได้ดีอย่างโจวมี่ก็ไม่รู้
"หนูสิก้า หนูพร้อมหรือยังล่ะ ใกล้จะมีครอบครัวแล้วนะ พ่อจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว"
"^-^ ไม่พร้อมก็คงต้องพร้อมแล้วล่ะมั้งคะ"เจสสิก้าตอบอายๆ ยิ้มให้ลู่หานบางๆ
"แล้วงานแต่ง เราจะเริ่มตอนไหนดีล่ะ เอาเป็นหลังมอบตำแหน่งให้อาลู่ หรือว่าในวันมอบตำแหน่งเลย"
"อันนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับฝ่ายหญิงล่ะนะว่าพร้อมตอนไหน เรามันแมนๆอยู่แล้ว ใช่ไหมอาลู่"
ลู่หานมองหน้าผู้เป็นพ่อ หันไปมองเจสสิก้าก่อนจะพูดเสียงเข้ม
"ผมจะไม่แต่งงานกับเจสสิก้าครับ"
"!!!!!!"
"อาลู่!!!!!"
"ผมขอคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้"
"แกพูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือเปล่าอาลู่"คุณเสี่ยวพูดอย่างโมโห มองลูกชายคนเล็กที่ฉีกหน้าตัวเองจังๆ "รีบกลับคำเดี๋ยวนี้"
"ผมไม่มีทางกลับคำพูดตัวเองหรอกครับพ่อ"ลู่หานพูด มองหน้าพ่อของเจสสิก้า "ขอโทษจริงๆครับคุณอา แต่ผมแต่งงานกับเจสสิก้าไม่ได้จริงๆ ..เราสองคนเป็นเพื่อนกันนะครับ ใช่ไหมสิก้า"
"..ชะ ใช่ค่ะ"เจสสิก้าตอบเสียงแผ่ว รู้สึกร้อนที่ขอบตา
ลู่หานกล้าลุกขึ้นมาต่อต้านพ่อของเขา ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยกล้าขัดคำสั่งพ่อ เพียงเพราะไม่อยากแต่งงานกับเธอ ..นายเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอลู่หาน
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ผมก็กะอยู่แล้ว"
ทุกสายตาหันไปมองเลโอที่จู่ๆก็หัวเราะเสียงดัง คนถูกมองยิ้มมุมปากอย่างกวนๆ "ก็ไอ้ลู่มันมีคนรักอยู่แล้ว มันจะแต่งงานได้ไงล่ะพ่อ"
"ว่าไงนะ"
เจสสิก้าหันมองลู่หานอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้านิ่งเรียบไม่คิดจะปฏิเสธของลู่หาน หญิงสาวก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
"คะ คือหนู ..หนูขอตัวก่อนนะคะคุณลุง ..พ่อคะ ไว้เจอกันที่บ้านนะคะ"
"สิก้า.."
เจสสิก้าวิ่งออกไปจากห้อง คุณจองลุกขึ้นยืนก่อนจะมองหน้าลู่หานนิ่งๆ "ถ้าจะเรียกมาหักหน้ากันแบบนี้ ทำไมไม่นึกถึงมิตรภาพที่เคยมีให้กันบ้างเลย"
"..ผมขอโทษครับ"
"หึ! ลูกสาวฉันเป็นตัวอะไรไปแล้ว ..ขอตัวก่อนนะพี่ใหญ่"
คุณเสี่ยวถอนหายใจหนักๆ มองลูกชายคนเล็กอย่างโมโห "แกทำบ้าอะไรของแกลู่หาน"
"..ผมเคยบอกพ่อไปแล้ว ว่าผมแต่งงานกับเจสสิก้าไม่ได้"
"ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหม ว่าเจสสิก้าคือคนที่เหมาะสมกับแกมากที่สุด ถ้าแกแต่งงานกับเจสสิก้า แก๊งของเราต้องดีกว่านี้แน่.."
"พ่อ ผมบอกแล้วไงว่าไอ้ลู่มันมีคนรักอยู่แล้ว มันไม่สนใจแก๊งเราหรอก แบบนี้ยังจะยกตำแหน่งประมุขให้มันอีกเหรอ"
"เลโอ ฉันไม่ได้ขอความเห็นแก หุบปากไป"
"หึ! คอยดูเถอะ แล้วพ่อจะต้องเสียใจ ที่พ่อไม่เลือกผม"เลโอพูดเสียงต่ำ ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทันที
"หมดเรื่องแล้วใช่ไหมครับ ..งั้นผมขอตัวก่อน ยังมีงานอีกมากที่ผมต้องทำ"ลู่หานพูด ก้มหัวบอกลาผู้เป็นพ่อและพี่ชายคนโตก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
ภายในห้องเหลือเพียงประมุขใหญ่และพี่ชายคนโตอย่างโจวมี่ ..หนุ่มวัยกลางยิ้มบางๆเมื่อมองใบหน้าเคร่งเครียดของผู้เป็นพ่อ...
"ผมทำอะไรให้พ่อไม่ได้หรอกนะครับ"
"..."
"ในเมื่อพ่อเลือกเอง พ่อมองข้ามหัวผมไปเอง .."
"โจวมี่"
"แต่ถ้าพ่ออยากได้เจสสิก้าเป็นลูกสะใภ้นักล่ะก็ ..มองผมได้เสมอนะครับ"
จริงอย่างที่เลโอบอก..
แล้วพ่อจะต้องเสียใจ ..ที่ไม่เลือกผม ..ผมคนนี้เท่านั้น ที่จะได้ตำแหน่งประมุขแก๊ง
ไม่ว่าจะต้องทำอะไร ตำแหน่งนั้นจะต้องเป็นของโจวมี่คนเดียวเท่านั้น
ความคิดเห็น