คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Don't Relations : : CHAPTERS 14
Chapters 14
"เจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้นะซอ"
"อื้ม ขอบคุณมากนะที่มาส่ง"ซอฮยอนยิ้มให้ซองจง มองเข้าไปในรถ ก้มหัวให้กับทุกๆคน "ขอบคุณมากนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วย เมื่อวาน คือ ..ซอเมาอีกแล้ว"
"ไม่เป็นไร แต่ต่อไปนี้เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้วล่ะ"ซองยอลพูด ทำหน้าหวาดกลัวเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ "ไม่งั้นไอ้บ้านี่มันกระทืบพี่แน่"
ซอฮยอนหัวเราะเล็กน้อย มองหน้าแอลที่มองเธอเพียงแค่แป็บเดียวเท่านั้น "พี่แอลคะ ..ขอบคุณนะคะ"
"..อื้ม เอาไว้เจอกันนะ"
"ค่ะ"
หลังจากมองดูรถตู้คันใหญ่ที่ห่างออกไปไกลแล้ว ซอฮยอนก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง มันมีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นระหว่างเธอ ..กับแอล
หรือว่าเขาจะโกรธที่เธอเมานะ
..ทำไมดูห่างเหินจัง
"คุณหนูครับ"
"อ๊ะ ซึงฮุน!!!!"ร่างบางหันไปด้านหลังแทบจะทันที ยิ้มกว้างพร้อมกับวิ่งไปกอดร่างสูงที่ยืนเรียกอยู่หน้าประตูบ้าน "ซึงฮุนกลับมาแล้ว"
"ครับ กลับมาแล้ว"
"กลับมาแล้ว ฮึก นะ ในที่สุดก็กลับมา"
"ไม่ร้องไห้นะครับ"
แม้ไม่ต้องถามแต่ซึงฮุนก็พร้อมที่จะกอดร่างบางเอาไว้แน่นๆและปลอบใจเพื่อให้เธอสบายใจ ..คุณหนูของเขาไม่เหมาะกับการร้องไห้เลย เหมาะกับการยิ้ม มีความสุขมากกว่า
"มันอึดอัด ฮึก อึดอัดจนจะทนไม่ไหวแล้วค่ะซึงฮุน"
"ไม่เป็นไรนะครับคุณหนู"
"หนู ฮึก จะเจอกับพี่ลู่ได้ยังไง ฮือ ควรจะทำหน้ายังไงตอนที่เจอกัน แล้วพี่ลู่จะ.."
"คุณชายไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้วครับ"
...
ร่างบางผละออกจากอ้อมแขนแกร่งมองอย่างแปลกใจ "มะ ไม่อยู่ หมายความว่าไงคะ"
"คุณชายมาเก็บของเมื่อตอนเช้า บอกให้ผมมาอยู่ที่นี่ เห็นบอกว่าจะออกไปอยู่ข้างนอก .."
"..."
"และคงไม่ได้กลับมา"
"..ทำไม"
ทำไมพี่ลู่หนีหนูไป
"พอลงจากรถอย่าให้ฉันเห็นเธอทำหน้าแบบนี้อีก"
"..."
"ได้ยินไหมโชรง"
"..ค่ะ"
หญิงสาวตอบผู้เป็นแม่ห้วนๆ กำมือที่วางอยู่ที่หน้าตักแน่นจนเห็นเป็นรอยเส้นเลือด ความจริงแล้วถ้าไม่อยากจะเห็นหน้าแบบนี้ของเธอ ก็ไม่น่าให้เธอมาด้วยตั้งแต่แรก
งานสังคม งานเอาหน้า มีแต่พวกใส่หน้ากากเข้าหากัน
"ผมจะจอดรถรอด้านนอกนะครับคุณกาอิน"
"ลงไปได้แล้ว"กาอินไม่ตอบรับคำพูดของคนขับรถ แต่ก็เป็นอันเข้าใจตรงกันว่าเธอตกลง ก่อนที่มือบางที่เริ่มหย่อนไปตามวัยจะแตะไปที่ต้นแขนเปลือยเปล่าของลูกสาวอย่างโชรง
โชรงถอนหายใจแรงๆ จำใจต้องเดินลงจากรถตามที่ผู้เป็นแม่สั่ง
"อ้าว มาแล้วเหรอคะคุณกาอิน"
"ยังไม่มาจะเห็นได้ยังไง"โชรงพึมพำเบาๆ ก่อนจะเริ่มหยิบหน้ากากของตัวเองขึ้นมาใส่ ส่งรอยยิ้มหวานให้กับหญิงสูงวัยตรงหน้า "สวัสดีค่ะ"
"หนูโชรงนี่ยิ่งโตยิ่งสวยนะคะ เหมือนคุณแม่เลย"
เห๊อะ ป้าเป็นคนแรกเลย ที่บอกว่าเธอเหมือนแม่
"ค่ะ เด็กๆสมัยนี้โตเร็วนะคะ เผลอแป็บเดียวยัยโชรงก็เข้าเรียนมหาลัยแล้ว"
โชรงถอนหายใจออกมาแรงๆอีกครั้ง "คุณแม่คะ หนูขอไปเข้าห้องน้ำนะคะ"
"ผู้ใหญ่กำลังคุยกันอยู่ พูดแทรกออกมาแบบนะ.."
"ขอตัวค่ะ"
ไม่รอให้กาอินได้พูดอะไรต่อจนจบ โชรงก็เดินปลีกตัวออกมาอย่างเบื่อหน่าย รู้ดีว่าหลังจากดีอาจโดนผู้เป็นแม่บ่นและด่าอีกยาว แต่มันก็ยังดี เธอเบื่อที่จะไปปั้นหน้าอยู่ตรงนั้นเต็มทนแล้ว
ตั้งแต่กลับมาจากเชจูโชรงก็ไม่ได้ติดต่อกับลูฮานหรือกลุ่ม EXO อีกเลย ภาพในวันนั้นมันยังติดตาเหลือเกิน คนเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน แต่กลับจูบกันอย่างลึกซึ้ง มันใช่แล้วเหรอ
"หนาวนะ"
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็รู้สึกหนักที่ไหล่ เมื่อมีเสื้อสูทตัวใหญ่ถูกวางเอาไว้โดยเจ้าของเสื้อตัวนี้ก็คือ
"รุ่นพี่แอล"
"เรียกพี่แอลเฉยๆก็ได้"
"อ่า ค่ะ"โชรงพยักหน้าเล็กน้อย ขยับตัวไปริมสุดของเก้าอี้เพื่อให้แอลได้นั่งบ้าง "ขอบคุณสำหรับเสื้อนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
...
ความเงียบและบรรยากาศชวนอึดอัดอยู่รอบบริเวณ โชรงมองน้ำพุตรงหน้าอย่างเหม่อลอย "มากับใครเหรอคะ ซอฮยอนหรือเปล่า"
"..เปล่าครับ แล้วโชรงล่ะ มากับลูฮานหรือเปล่า"
"..."ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ส่ายหน้าไปมาเบาๆ "เปล่าค่ะ"
"อืม.."
"พะ พี่แอลคะ"
"ครับ"
"คือ.."โชรงมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า นึกสงสัยว่าเขารู้บ้างหรือเปล่า รู้เหมือนเธอไหมเรื่องของซอฮยอนและลูฮาน ถ้าหากว่ารู้เขาจะรู้สึกเหมือนที่เธอกำลังเป็นบ้างไหมนะ "พี่แอลรักซอฮยอนมากไหมคะ"
"..ก็มาก"
"ค่ะ โชรงรักพี่ลูฮานมากแม้จะรู้จักกันไม่นาน แต่กลับรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆกับเขา และโชรงไม่อาจเสียเขาไปได้จริงๆค่ะ"
"..."
"ถ้ารักซอฮยอนเหมือนกัน ..ช่วยทำให้ซอฮยอนออกห่างจากพี่ชายของเธอได้ไหมคะ"
"..."แอลระบายรอยยิ้มออกมาบางๆ เดาได้ไม่ยกเลยว่าผู้หญิงตรงหน้าเขา คงรู้เรื่องนี้เหมือนกัน "รัก เพราะรักซอฮยอนมาก ถึงอยากจะทำทุกอย่างให้เธอมีความสุขไงครับ และความสุขของซอฮยอน ก็คือการได้อยู่ข้างๆลูฮาน เพราะอย่างนั้น พี่ถึงไม่สามารถกันให้ทั้งสองคนออกห่างกันได้"
"ทั้งๆที่.. พี่แอลรู้เรื่องนี้เหรอคะ"
"..."
ความเงียบและใบหน้าที่ยิ้มออกมาอ่อนๆของเขาคือคำตอบให้กับเธอ โชรงกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น "บ้าน่า พี่ยอม ทั้งๆที่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นพี่น้องกันน่ะเหรอคะ"
"...พี่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องคอยอยู่เคียงข้างซอฮยอนนี่ครับ"
"เห๊อะ พี่ พี่แอลบ้าไปแล้วแน่ๆค่ะ"โชรงลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อสูทของเขาส่งคืนกลับไป "พี่ยอมได้ แต่โชรงยอมไม่ได้ และโชรงจะต้องทำทุกๆอย่าง ให้พี่ลู่ไม่ไปไหน โชรงจะทำทุกอย่าง ให้พี่ลู่อยู่ในทางที่ถูกต้อง ไม่ใช่ทางที่ดิ่งลงเหวลึกแบบนั้น"
แอลมองร่างบางที่วิ่งออกไปจากบริเวณนี้ ถอนหายใจออกมาเบาๆ "คนอย่างพี่ ..จะทำอะไรได้ นอกจากยืนอยู่ที่เดิม"
..ข้างๆซอฮยอน
"พี่แอล"
ร่างสูงลุกขึ้นยืนตรงเมื่อมองเห็นร่างบางตรงหน้า "ซอ ฮยอน"
ซอฮยอนมองชายหนุ่มที่บังเอิญเดินมาเจอด้วยหัวใจที่เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น อาจเป็นเพราะว่าตั้งแต่กลับมาจากเชจูทั้งอาทิตย์เขาเอาแต่หลบหน้าเธอจนเธอเองก็ไม่รู้ว่าได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า เพราะเขาไม่แม้แต่จะอยู่ให้ถามเลย
นี่ถ้าซึงฮุนไม่ได้ชวนมาที่งานเลี้ยงนี้ด้วยเพราะไม่อยากให้อยู่คนเดียว เธอก็คงจะไม่เจอเขา
"มาทำอะไรตรงนี้"แอลถามนิ่มๆ ส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้กับร่างบางที่วันนี้ดูสวยในชุดเดรสสั้นผ้าชีฟอง ปล่อยผมสยายกลางหลังในแบบที่ไม่เคยได้เห็นเพราะเจ้าตัวมักจะรวบผมขึ้นอยู่เสมอ "แล้วมากับใคร ..ลู.."
"มากับซึงฮุนค่ะ"ซอฮยอนรีบตอบก่อนที่แอลจะเอ่ยชื่อผู้ชายใจร้ายคนนั้นออกมา
เขาดึงขาของเธอก้าวลงไปพร้อมกับเขา หลังจากนั้นก็หายไป ไม่มีการติดต่อกลับมา ..ใจร้ายที่สุด
"อืม"แอลพยักหน้าตอบช้าๆ ก่อนจะมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง "พี่คงต้องกลับแล้ว"
"..หนีซอเหรอคะ"
"..."
"..."
"..เปล่าหรอกครับ"ชายหนุ่มตอบ ยกมือแตะที่พวงแก้มเนียนของหญิงสาว "พี่นัดกับพ่อไว้เวลานี้ คงต้องไปแล้วจริงๆ"
"..."
"ซอฮยอน.. ถ้าเราได้เจอกันเร็วกว่านี้ก็คงดี"
และสุดท้ายก็กลับกลายเป็นซอฮยอนที่ถูกปล่อยให้ยืนอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง พร้อมกับความสงสัยในคำพูดของแอล ริมฝีปากบางเปิดออกพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะเยาะให้กับตัวเอง
แม้แต่แอล ..ก็กำลังจะทิ้งให้เธออยู่คนเดียวอีกงั้นเหรอ
"พ่อจ๋า แม่จ๋า ..หนูคิดถึง อยากจะไปอยู่ด้วย พี่ลู่น่ะ ..เขาไม่ใช่พี่ชายของหนูอีกต่อไปแล้ว"
ไม่ใช่ตั้งแต่ที่เธอ ..รักพี่ชายในแบบผู้ชายคนนึงไปแล้ว
หลังจากยืนอยู่สักพัก ซอฮยอนก็เดินออกจากตรงนั้นเพื่อตรงไปที่รถ ซึงฮุนบอกว่ามาไม่นานมาก สักพักก็คงกลับ และตอนนี้ บางทีก็อาจจะได้เวลากลับบ้านบ้างแล้วก็ได้
บรรยากาศรอบข้างมืดสนิทไม่มีแสงไฟจากที่ใดส่งแสงให้พอได้เห็นทางบ้างเลย ซอฮยอนรีบสาวเท้าไปเร็วขึ้นเพราะเกลียดบรรยากาศแบบนี้เป็นที่สุด เธอพาร่างของตัวเองไปยังบริเวณทางออกด้านหลังเพื่อไปที่รถที่ซึงฮุนจอดเอาไว้ แต่เมื่อร่างบางก้าวไปยืนกลางถนนเท่านั้น
ปัง
..โครม!!
เฉินวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ เดินไปบริเวณเตียงนอนที่มีร่างของเพื่อนสนิทนอนอยู่ ถึงแม้จะหลับตา แต่เขารู้ดีว่าลูฮานไม่ได้หลับจริงๆ
"ไอ้ลู่"
"..หืม?"ลูฮานเปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย มองเฉินที่มายืนอยู่ข้างเตียง "อะไร"
"โชรงมาถึงแล้ว"
"..โชรง? ทำไมมาที่นี่ล่ะ"ลูฮานถามอย่างแปลกใจ มองนาฬิกาที่บอกว่าเป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้ว "แล้วทำไมไม่โทรเข้าเบอร์ อ้อ! ใช่สิ"
ก็เขาเปลี่ยนเบอร์นี่นะ
"มึงก็ลงไปเจอหน่อยเหอะ คุยในสิ่งที่มึงอยากจะคุย"
ลูฮานพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เฉินพูด คว้าเสื้อคลุมมาใส่หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากห้องของเฉิน ลงปาโชรงที่ยืนอยู่ข้างล่าง เขาเดินไปใกล้ร่างของหญิงสาว กระแอมเบาๆเป็นเชิงเรียก
"พี่ลู่"โชรงหันมามองชายหนุ่มอย่างดีใจที่เห็นเขา
หลังจากที่คุยกับแอล เธอก็ตัดสินใจว่าจะต้องพูดเรื่องนี้กับลูฮานให้ได้ ดังนั้นเลยรีบนั่งรถแท็กซี่ออกมาจากงาน มาตามที่อยู่ที่เฉินบอกทันที
"มา ..ทำอะไรที่นี่เหรอ"
หมับ
"โชรง"ลูฮานเรียกหญิงสาวที่โผเข้ามากอดเขาอย่างตกใจ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ยกมือขึ้นลูบหลังของเธอเบาๆ
"โชรงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น"
"..."
"เรื่องที่ผ่านมาจะลืมมันไปให้หมด จะทำเหมือนว่าไม่เคยรับรู้อะไรทั้งนั้น ขอแค่พี่ลู่อย่าทิ้งโชรงไปก็พอ"
"โชรง"มือหนาดันร่างบางในอ้อมแขนออกเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด
เห็นทีเขาคงต้องจัดการเรื่องนี้อย่างจริงจังจริงๆอย่างที่เฉินบอก
"โชรงไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย รู้สึกอบอุ่น และมีความสุขที่พี่ลู่อยู่ข้างๆ เหมือนกับว่ามีครอบครัว เหมือนกับว่ามีคนมาเติมเต็มในสิ่งที่ขาด โชรงรักพี่ลู่จริงๆนะคะ"
"โชรง ฟังพี่นะ"
"..."
"พี่ยินดีและเต็มใจจะอยู่ข้างๆโชรง เติมเต็มสิ่งที่ขาดและสามารถให้ความอบอุ่นกับโชรงได้เท่าที่โชรงต้องการ"
"พี่ลู่.."
"ในฐานะที่พี่ชายคนนึงจะพึงมีให้กับน้องสาวคนนึง"
"..พะ พี่ชาย"
"พี่รักโชรงนะ แต่มันไม่ใช่ความรักในแบบที่โชรงต้องการ มันเป็นความรักในแบบที่พี่มีให้กับคนในครอบครัว"
"งั้นพี่ลู่จะบอกว่ามันเหมือนที่พี่ลู่มีให้กับซอฮยอนงั้นเหรอคะ"
"..ไม่ใช่"
"พี่ลู่!!! ฮึก ทำไม ซอฮยอน ทำไมต้องเป็นซอฮยอน ฮือ ใครก็ได้ แต่ได้โปรดอย่าเป็นซอฮยอนได้ไหม มันไม่ถูก พี่ลู่ก็รู้ มันไม่ถูกต้องเลย"
ลูฮานเม้มปากแน่น ปล่อยให้มือเล็กรัวทุบที่หน้าอกของเขา ก่อนที่โทรศัพท์ในกระเป๋าจะสั่น มือหนาเลยหยิบขึ้นมากดรับ "ครับ"
(คุณชายครับ)
"ว่าไงซึงฮุน"
(คุณหนู ..คุณหนูถูกรถชน!!!!)
ลูฮานวิ่งมาที่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลโดยมีโชรงที่ตามมาด้วย มือหนาสั่นแต่ก็ถูกควบคุมด้วยการกำแน่นจนเกิดแผลถลอกที่บริเวณนิ้วมือ เมื่อมาถึงที่หน้าห้องฉุกเฉิน ก็มองเห็นคนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ ลูฮานวิ่งตรงไปหาชายร่างสูงที่ยืนกุมมือกันแน่นอยู่หน้าประตูห้อง
"ซึงฮุน"
"คุณชาย"
"ซอฮยอนล่ะ"
โชรงที่วิ่งตามมาถึงทีหลัง หอบหายใจถี่ๆด้วยความเหนื่อย แต่สายตากลับประสานไปยังผู้หญิงที่เสื้อผ้าไหมราคาแพงที่สวมใส่อยู่นั้นเต็มไปด้วยเลือด ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ
"คุณแม่!!"
กาอินมองหน้าลูกสาวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ โชรงเดินเข้าไปใกล้ ประคองกอดผู้เป็นแม่ไว้ในอ้อมแขน "คุณแม่คะ ทำไมคุณแม่.."
"ซึงฮุน ถามว่าซอฮยอนเป็นยังไงบ้าง"ลูฮานถามย้ำกับซึงฮุนอีกครั้ง "ว่าไงล่ะ!!!!!"
"คุณหมอเข้าไปสักพักใหญ่แล้วครับ คุณหนูต้องไม่เป็นอะไรครับคุณชาย"
ร่างสูงพยักหน้าช้าๆ เดินไปเกาะที่ประตูห้องฉุกเฉินอย่างร้อนใจ ผ่านไปสักพักใหญ่คุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"คุณหมอครับ น้องสาวของผมเป็นยังไงบ้าง"ลูฮานปรี่ไปถามคุณหมอทันที
"คนไข้เสียเลือดมากนะครับ ไม่ทราบว่าในที่นี้ มีใครที่เป็นญาติกับคนไข้หรือเปล่าครับ"
"ผมครับ ผมเป็นพี่ชายแท้ๆ"
"งั้น คุณมีเลือดกรุ๊ปบีเนกาทีฟหรือเปล่าครับ"
"..."
เกิดความเงียบเข้าครอบงัน ลูฮานแทบจะหมดแรง หากซอฮยอนไม่ได้เลือดภายในหนึ่งชั่วโมงนี้เธอก็อาจจะไม่รอด เลือดของซอฮยอนเป็นกรุ๊ปพิเศษที่หาไม่ได้ในแทบเอเชีย และทั้งๆที่เขาเป็นพี่ชาย
แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย
"ผมเลือดกรุ๊ปบีเนกาทีฟครับ"
"..."
"เอาเลือดของผมไปได้เลย"
โอ้ว กำลังเข้มและข้นสุดๆ วันนี้จัดเต็มเหนี่ยวเลยละกัน
ไหนๆก็ใกล้จะจบแล้ว บทสรุปความรักของพี่น้องมันจะลงเอยยังไง
อีกไม่กี่ตอนได้รู้กันจ้า สำหรับโชรง ทุกคนก็มีเหตุผลต่อทุกการกระทำนะ
ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ดูร้ายแต่อย่างใด ปล.นี่คือฟิค ที่แต่งจากจินตนาการ ไม่เจตนาพุ่งตรงไปยังศิลปินเลย
ส่วนตัวแล้ว ก็มีเลือดพิงค์แพนด้าผสมอยู่นิดหน่อย แถมยังเป็นเมนโบมีกับโชรงอีกด้วย
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
ความคิดเห็น