[EXO SNSD]Last Tomorrow

ลำดับตอนที่ #15 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 13

CRY .q

 

Chapters 13

            ร่างเจ้าของบ้านเดินออกมาจากห้องนอนของซอฮยอนหลังจากส่งเธอเข้านอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากที่เจอกับเลโอ ก็ดูเหมือนซอฮยอนจะอยู่ในสภาวะตื่นกลัวไปชั่วขณะซึ่งเขาเข้าใจดี สิ่งที่เลโอทำกับเธอมันคงทำให้เธอกลัวจนฝังใจ แต่เลโอจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้นอีกแน่ ..ข้ามศพเสี่ยวลู่หานคนนี้ไปก่อนเถอะ

            "นายน้อยครับ คุณซอฮยอนหลับแล้วเหรอครับ"

            "อืม ..เมื่อกี้เอง"ลู่หานตอบเฮนรี่ที่เดินมาหาเขาทันทีที่เขาก้าวขาพ้นจากห้องซอฮยอน "มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงมารอ"

            "ผมสืบหาที่อยู่ของเขาได้แล้วครับ"

            "งั้นก็หมายความว่าเจอเพื่อนของซอฮยอนแล้วใช่ไหม"

            "ผมไม่แน่ใจครับว่าเขาจะพาเพื่อนของคุณซอฮยอนไปซ่อนไว้ที่นั่นหรือเปล่า"

            "เอาที่อยู่มันมาให้ฉัน เรื่องนี้ ..ฉันคงต้องเคลียร์เอง"

            คริสเดินผิวปากออกมาจากคอนโดสุดหรูของตัวเองอย่างอารมณ์ดี แต่เมื่อมาถึงที่ล็อบบี้ ชายชุดดำสี่คนก็กรูกันเข้ามาหาเขา และนั่นทำให้เขารับรู้โดยสัญชาตญาณ

            "พวกไหนส่งมาล่ะ.."

            "นายน้อยลู่หานให้พวกเรามารับตัวคุณครับ"

            "หึ! ไอ้กระจอกเอ้ย แค่นี้ต้องส่งลูกน้องมาหรือไง"คริสบ่นพึมพำ สะบัดแขนของตัวเองออก "ผมเดินเองได้น่า"

            ร่างสูงเดินไปที่รถจากัวร์ติดฟิล์มดำทึบอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัวอะไร คงรู้แล้วสินะ ว่าตัวเองกำลังจะเป็นผู้แพ้

            ในเมื่อผู้หญิงของแก อยู่ในกำมือฉัน.. เสี่ยวลู่หาน

            เวลาผ่านไปไม่นานนักรถก็จอดเทียบภัตตาคารสุดหรูแนวหน้าของประเทศ คริสก้าวลงจากรถแล้วเดินเข้าไปภายในตามที่มีพนักงานต้อนรับมาเชิญอย่างไม่รีบร้อนอะไร  ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกเกรงกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำ แม้ว่าจะมีชายชุดดำมากมายมายืนเรียงแถวกันอยู่หน้าห้องวีไอพีที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเสี่ยวลู่หาน

            มือหนาผลักประตูเข้าไป มองคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้แล้วยกขาขึ้นมาพาดเก้าอี้อีกตัวอย่างตั้งใจจะกวนโทสะ

            ลู่หานมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตานิ่งสนิทไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาทั้งสิ้น จนกระทั่งคริสเป็นฝ่ายที่ทนความอึดอัดไม่ไหว ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะตบโต๊ะเสียงดังลั่น

            ปึง!!

            "มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า ฉันไม่มีเวลาว่างมาก"

            "หึ ใจร้อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ"

            "-*-แกก็ใจเย็นเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเหมือนกัน"

            ลู่หานและคริสจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร สุดท้ายแล้วก็เป็นคริสอีกครั้งที่ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหงุดหงิด

            "อย่ามาใช้สายตากดดันฉันนะโว๊ยไอ้ลู่ ฉันไม่ใช่ลูกน้องแก"

            "หึ ก็ไม่ได้บอกว่าแกเป็นนี่หว่าไอ้เพื่อนรัก"

            ลู่หานพูดกลัวหัวเราะ มองคริสที่ทำหน้ามุ่ยอย่างหงุดหงิดที่ไม่สามารถทำให้อารมณ์ของลู่หานเสียได้ มือหนายกขึ้นมาเท้าคางตัวเอง มองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

            "ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรบ้างเลยเหรอวะ"

            "จะทุกข์ก็ตอนที่ตามหาตัวแกไม่เจอเนี่ยแหละ ไอ้ผู้กอง ซ่อนตัวเก่งเป็นเลิศนะ"

            "ก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า ยิ่งใกล้วันมอบตำแหน่งแก๊งแก บรรดาพี่ชายแกก็พากันอยู่ไม่สุข สร้างคดีกันให้วุ่นวายไปหมด โดยเฉพาะพี่ชายคนที่สองของแกน่ะ ตามสืบหาหลักฐานจะไม่ทันอยู่แล้ว"

            "ก็เป็นธรรมดาของพวกอยากได้อำนาจ"ลู่หานพูด ส่ายหน้าเบาๆ "ชินแล้วว่ะ"

            คริสหรี่ตามองเพื่อนรักที่ตอนนี้ไม่ได้มีสีหน้าทุกข์ร้อนอะไรอย่างที่เขาหวังว่าลู่หานจะเป็นแม้แต่น้อย ทำไมถึงยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่ามันจะจำซอฮยอนไม่ได้แล้วจริงๆ

            "ถามจริง ผู้หญิงของตัวเองหายไปไม่คิดจะออกตามหาเลยเหรอวะ"

            "หาย? ผู้หญิงของฉันน่ะนะหาย"

            "อ่าฮะ แสดงว่าแกไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยใช่ไหมเนี่ย"คริสชี้หน้าลู่หานอย่างแปลกใจระคนดีใจ "ฮ่าๆๆๆๆ แกต้องขอบคุณฉันนะเว้ยไอ้ลู่ ที่ฉันพาผู้หญิงของแกมาอยู่กับฉันเพื่อป้องกันอันตรายน่ะ ครั้งนี้ ฉันชนะเว้ย ฉันช่วยแกได้"

            มันคือสิ่งที่คนอย่างเขาต้องการมาตลอดนั่นคือการเอาชนะมาเฟียอย่างลู่หานสักครั้ง เพราะตั้งแต่ที่ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมา ลู่หานมักจะเป็นฝ่ายคอยช่วยเหลือในเรื่องคดีต่างๆของคริสอยู่เสมอ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการที่เขาได้รับยศผู้กองมานี้ ลู่หานเองก็มีส่วนอยู่ไม่น้อย ดังนั้นเมื่อรู้ว่าใกล้ถึงวันประกาศตำแหน่งและช่วงนั้นที่ลู่หานหายตัวไป คริสก็หาทางทำอะไรบางอย่าง และที่คิดได้นั่นก็คือการพาตัวผู้หญิงของลู่หานมาอยู่กับตัวเองเพื่อช่วยป้องกันจุดอ่อนของเพื่อน

            เขารู้ดี ว่าบรรดาพี่ๆของลู่หานต้องหาทางเล่นงานอยู่ตลอดแน่ เพราะทุกคนต่างก็ต้องการตำแหน่งประมุขแก๊งกันทั้งนั้น ต่างจากคนที่จะได้ตำแหน่งชัวร์ๆอยู่แล้ว ..หมอนี่ไม่เคยอยากได้ตำแหน่งนั่นเลยสักนิด

            "ฉันว่าแกเข้าใจอะไรผิดอยู่หรือเปล่าวะไอ้ผู้กอง"

            "เอ.. ผู้แพ้ทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วยวะ"คริสพูดแหย่ๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของลู่หานที่ดูจะยังงงๆกับสิ่งที่เขาพูด ก็เริ่มใจไม่ดีขึ้นมา "แกจำซอฮยอนไม่ได้เหรอวะ คุณซอจูฮยอนน่ะ"

            "..ฉันจำได้"

            "ก็นั่นแหละ เธออยู่กับฉันนะเว้ย ทำไมแกไม่ตกใจอะไรสักนิดเลยวะ"

            "-o- แกบอกว่าซอจูฮยอนอยู่กับแกงั้นเหรอ"

            "อ่าฮะ"

            ลู่หานเม้มปากแน่น ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขบขัน "แล้วคนที่อยู่กับฉันที่บ้านนั่นใครวะ"

            "-o- มะ มันหมายความว่าไงวะ"

            "ตอนนี้คุณซอฮยอนอยู่ที่บ้านของฉัน เธอเพิ่งมาที่จีนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพราะมาตามหาเพื่อน แล้วแกรู้ไหมว่าเธอได้รูปถ่ายเพื่อนของเธอเป็นเบาะแสสุดท้าย"

            "-o-"

            "เพื่อนของเธอถูกผู้ชายคนนึงโปะยาสลบแล้วอุ้มไป ที่น่าตกใจยิ่งกว่า ผู้ชายที่อยู่ในรูปน่ะ ก็คือ.."

            "ฉันเอง ..เหรอวะ"

            "เออ"

            "เวรเอ้ย"คริสยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองดังๆ "แกหมายความว่าฉันจับตัวมาผิดคนเหรอวะ"

            "อ่าฮะ ..คนที่อยู่กับแกน่ะ คุณอิมยุนอา"

            "อิมยุนอา"

            อิมยุนอา อิมยุนอา ..บ้าเอ๊ย ทำไมไม่เอะใจวะไอ้คริส เธอก็หลุดปากออกจะบ่อย

            ..เวรเอ๊ย กูนี่มันตำรวจโง่จริงๆด้วย

            "แกควรจะพาคุณยุนอามาเจอกับคุณซอฮยอนนะ ทั้ง 2 คนจะได้กลับเกาหลี ตอนนี้ที่นี่มันไม่ปลอดภัยสำหรับซอฮยอนแล้ว"

            ในเมื่อเลโอรู้จุดอ่อนของเขาเข้าแล้ว ..เธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แน่

            นั่นคือสิ่งที่ลู่หานคิด แต่ตำรวจหนุ่มกลับคิดต่าง คริสรีบโบกมือรัวๆ "ฉันว่าแบบนั้นไม่เวิร์ค แกก็รู้ว่าพี่ชายแกคงจ้องเล่นงานแกอยู่แน่ การส่งคุณซอฮยอนกลับไปอยู่ที่เกาหลีไม่ได้ช่วยให้ปลอดภัยเลยนะเว้ย แต่มันอันตรายยิ่งกว่าซะอีก"

            "..."

            "แกลองคิดดู ถ้าพี่ชายแกคนใดคนนึงไปจับตัวคุณซอฮยอนที่อยู่โดยไม่มีแกที่เกาหลีมาเพื่อต่อรอง แกจะทำไง สู้ให้คุณซอฮยอนอยู่ในสายตาแกไม่ดีกว่าเหรอ"

            "..มันก็จริง"ลู่หานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เขาลืมคิดเรื่องนี้ไปจริงๆ "งั้น ..แกก็พาคุณยุนอามาส่งที่บ้านฉันได้แล้ว ให้เธอไปอยู่กับซอฮยอน อย่างน้อยจะได้มีเพื่อนอยู่ด้วยกัน"

            "ไม่ได้!!!!!!!!!!!!"

            "ทำไมวะ"ลู่หานถามคริสอย่างแปลกใจที่จู่ๆเพื่อนรักก็ตะโกนเสียงแข็งออกมา

            คนถูกถามกระแอมแก้เก้อ เกาหัวตัวเองเบาๆ "ก็ ..ไหนๆฉันก็ลากเธอมาเกี่ยวด้วยแล้ว ฉันก็จะรับผิดชอบเองไง"

            "เหรอ.."

            "เฮ้ยไอ้ลู่ ก็แค่ดูแลคุณซอฮยอนแกก็จะแย่แล้ว ฉันช่วยแกแบ่งเบานะเว้ย คุณยุนอาน่ะ ฉันดูให้เอง"

            "แกแน่ใจเหรอว่าอยากแบ่งเบา"

            "..เออดิ -,,-"

            "เหอะ งั้นก็ตามใจแก"ลู่หานพยักหน้าและยักไหล่อย่างเข้าใจก่อนจะลุกขึ้น "ฉันต้องไปทำงานต่อแล้ว ยังไงก็ฝากคุณยุนอาด้วย ฝากบอกเธอให้ด้วย ว่าซอฮยอนปลอดภัยดี"

            "เออ"

            "แล้วก็ ..ไอ้ผู้กอง"

            "..."

            "ฉันยังเป็นผู้ชนะอยู่นะเว้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"







 

            คริสกลับมาที่คอนโดหลังจากนั่งใช้ความคิดอยู่ภายในห้องของภัตตาคาร แม้จะกลับไปทำงานแล้วเขาก็ไม่เป็นอันทำอะไร เอาแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งวัน สุดท้ายก็ตัดสินใจกลับ ก่อนจะเข้าไปภายในห้อง มือหนากำคีย์การ์ดเอาไว้แน่น เม้มปากแน่น ตอนนี้เขาไม่กล้าจะเข้าไปเผชิญหน้ากับคนที่อยู่ในห้องเลย ..ให้ตายเถอะ หักห้ามใจมาตลอดเพราะคิดว่าเธอคือผู้หญิงของเพื่อน แต่สุดท้ายแล้วความจริงก็ปรากฏว่าเธอไม่ใช่ งั้นความรักแรกพบที่เขามีให้กับเธอ

            มันก็ไม่ผิดใช่ไหม..

            คริสพยักหน้าให้กำลังใจตัวเองก่อนจะแตะคีย์การ์ดแล้วเดินเข้าไปภายในห้อง แต่สุดท้ายร่างสูงก็หยุดชะงักราวกับคนตกอยู่ในภวังค์

            ยุนอาที่นั่งอยู่บนโซฟาค่อยๆหันมาราวกับว่าเป็นภาพช้า เธอยิ้มให้เขาและทำให้หัวสมองของเขาขาวโพลนไปหมด เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวมันเลือนหายไปเหลือเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้น

            "เฮ้! เป็นอะไรของนายน่ะ"

            คริสสะดุ้ง ส่ายหน้าตัวเองแรงๆแล้วมองยุนอาที่ยืนอยู่หนาประตูห้องนอน "คุณ ..เพิ่งออกมาจากห้องเหรอ"

            "ก็ใช่น่ะสิ ออกมาก็เห็นนายยืนเอ๋อมองโซฟาอย่างกับคนบ้าแน่ะ"

            "-o-"

            "หัวสมองได้รับการกระทบกระเทือนมาปะถามจริง"

            "มะ ไม่ใช่ซะหน่อย"

            ชายหนุ่มพูดอึกอัก หันมานวดขมับตัวเอง ตั้งสติหน่อย เพ้อไปไกลแล้วโว๊ย

            "อ่ะ"

            ยุนอามองถุงกระดาษที่ติดแบรนด์หรูเอาไว้อย่างงงๆ "อะไร"

            "เอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปใส่ซะ"

            "ทำไมฉันต้องใส่ ชุดพวกนี้มันไม่เหมาะกับฉันหรอกนะ บอกไว้ก่อนเลย"

            "ผมบอกให้คุณใส่ก็ใส่ไปเถอะน่า"

            "..."

            "จะพาออกไปดินเนอร์ ..ไถ่โทษที่คราวที่แล้วผมไม่ได้พาคุณไปเที่ยวตามสัญญา"

            "จริงเหรอ"ยุนอาถาม ยิ้มกว้างเหมือนเด็ก "นายจะพาฉันออกไปจริงๆเหรอ"

            "อืม"คริสพยักหน้ารับแต่ก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้องไปเขาก็คว้าแขนเธอเอาไว้ "คุณ ..คือซอจูฮยอนจริงๆใช่ไหมเนี่ย"

            "อะ เอ่อ ..ก็ใช่สิ ฉันเนี่ยแหละซอจูฮยอน ทำไม ถ้าบอกว่าไม่ใช่แล้วนายจะทำไมฮะ"

            "อืม ถ้าหากว่าคุณไม่ใช่ผมก็จะไปตามหาตัวซอจูฮยอนตัวจริงมาไง คราวนี้จะจับมาทรมานมากกว่าการขังเอาไว้ในห้องซะอีก โทษฐานที่ทำให้ผมเสียเวลากับตัวปลอมอยู่ตั้งนาน"

            "นายคงหาไม่เจอหรอก กะ ก็ซอจูฮยอนตัวจริงยืนอยู่ตรงหน้านายแล้วนี่ไง"

            คริสมองยุนอาอย่างชื่นชม ..เธอรักเพื่อนมากถึงขนาดยอมสละตัวเองมาเป็นตัวประกันแทนเนี่ยนะ ..ไม่กลัวบ้างเลยหรือไง ถ้าหากว่าเขาจะฆ่าเธออย่างที่พูดขู่เอาไว้จริงๆ เธอไม่กลัวมันบ้างเลยเหรอ

            "เอาเหอะ ผมเชื่อแล้วว่าคุณคือซอจูฮยอน ..รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พร้อม ผมให้เวลา 15 นาที ถ้าคุณนานกว่านั้นล่ะก็ ..ผมจะเข้าไปช่วยคุณเปลี่ยนเอง"

            "ไอ้บ้า ทะลึ่ง -////////-"

            หลังจากเอาถุงฟาดที่ลำตัวคนตัวสูงแล้ว ยุนอาก็รีบวิ่งเข้ามาในห้อง กดล็อคประตูแม้จะรู้ดีว่าถ้าหากคนข้างนอกอยากจะเข้ามาก็เข้ามาได้ง่ายๆอยู่แล้ว แก้มใสขึ้นสีแดงจัด ในขณะที่รู้สึกหน้าร้อนแปลกๆ

            "สงสัยจะไม่สบายแฮะ"

            ด้านนอกประตู คนรออย่างคริสทำได้แค่การเดินวนไปวนมา หัวใจของเขาตอนนี้มันว้าวุ่นไปหมด มันบอกออกมาไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกันแน่ ทั้งที่เกิดมาจนอายุก็ปาเข้าไปครึ่ง 50 แล้ว แต่ทำไมยังรู้สึกเหมือนวัยรุ่นมีรักแรกไม่มีผิด

            เข้มแข็งหน่อย อู้อี้ฟาน จะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ เสียงเชิงหมด

            ผ่านไปพักใหญ่ๆกว่าที่ประตูห้องของยุนอาจะถูกเปิดออกมา คริสอ้าปากเตรียมจะบ่น แต่ปากของเขากลับค้างอยู่แบบนั้น เมื่อมองเห็นร่างบางที่เดินออกมาด้วยชุดเดรสสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยสีครีมที่เขาเป็นคนเลือกให้เธอเองกับมือ มันดูเข้ากันกับเธอแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำผมสวยๆจากร้าน หรือแต่งหน้าจัดๆเหมือนพวกดารานางแบบ แต่เธอดูน่ารัก ในแบบ.. อิมยุนอา

            "ฉันทำได้แค่นี้แหละ ฉันทำผมไม่เป็น"

            "งั้นคุณจะไปทั้งที่หัวฟูเป็นรังนกแบบนี้น่ะนะ"

            "แล้วนายจะให้ฉันทำไงล่ะ ฉันก็ทำได้แค่นี้แหละ ..ถ้าอยากได้สวยเป๊ะ ก็ไปชวนคุณวิคตอเรียสิ"

            "-_- มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย"คริสพึมพำเบาๆ จับไหล่ของยุนอาแล้วดันให้เธอนั่งลงบนโซฟา "รอแป็บนึง"

            "นายจะทำอะไร"

            แทนคำตอบ คริสเดินกลับมาพร้อมกับหวี ยุนอามองเขาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ "ฉันถามว่าจะทำอะไร"

            "อยู่นิ่งๆน่า"

            พูดจบมือหนาก็วางลงบนกลุ่มผมนุ่ม ลงมือหวีผมให้เธออย่างเบามือ ทุกๆครั้งที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสโดน หัวใจของยุนอาก็พลันเต้นผิดจังหวะขึ้นมา อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไร

            ..หรือฉันจะเป็นโรคหัวใจนะ

            คริสจับช่อผมของยุนอาที่แบ่งเอาไว้มาพันกันไปมา เอากิ๊บที่ตั้งใจซื้อมาให้เธอติดลงไปแล้วจับปลายผมทั้งหมดพาดไปที่ไหล่ข้างซ้ายของเธอ "ผมก็ทำได้แค่นี้แหละ"

            ยุนอาไม่ได้พูดอะไร ลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่หน้ากระจก มองตัวเองอย่างทึ่งๆ "นาย.. ทำผมเก่งกว่าฉันซะอีก"

            "หึๆ"

            "หรือว่านาย!"

            "เฮ้ หยุดคิดเลยนะคุณ"

            "ก็มันน่าคิดนี่ บอกมานะว่าที่จริงแล้วนาย ..ไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆใช่ไหม"

            "มั่วแล้วคุณ"คริสพูด เขกหัวยุนอาเบาๆ "เมื่อก่อน ซ่งเฉียนชอบมาอ้อนให้ผมหวีผม ทำผมให้น่ะ"

            "..."

            "ผมก็เลยทำได้แบบนี้"

            "..งั้นนายก็เอาสิ่งที่นายทำกับคุณวิคตอเรียมาทำกับฉันเหรอ"

            "..."

            "รีบๆไปกันได้แล้ว ฉันหิว"

            พูดจบร่างบางก็เดินก้าวฉับๆไปข้างหน้า แต่สุดท้ายก็ต้องหยุดเพราะต้องรอให้คริสเปิดประตู ยุนอาปั้นหน้านิ่ง แยกเขี้ยวใส่เขาอย่างโกรธๆ "เร็วๆสิ"

            "ครับๆ"

            โกรธทำไม ..โกรธเขาทำไมยุนอา เธอบ้าไปแล้วเหรอ ><

            หน้าภัตตาคารเกาหลีสุดหรูที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง รถอัลฟ่าโรมิโอสีดำสนิทจอบเทียบหน้าประตู ก่อนที่คนขับจะลงจากรถแล้วเปิดประตูให้กับผู้หญิงที่สวยที่สุดในค่ำคืนแห่งนี้(สำหรับคริสเพียงคนเดียว) ก่อนที่คริสจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้บริกรขับรถไปจอดแล้วหันมามองยุนอาที่ยืนเก้ๆกังๆอย่างทำตัวไม่ถูก

            "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

            "ฉัน ..ฉันไม่เคยแต่งตัวแบบนี้"

            "ผมคิดว่าผมน่าจะรู้อยู่นะ"

            "แล้วก็ ..รองเท้าส้นสูง มันทำให้ฉันเดินลำบาก ว๊าย"

            "ระวัง"

            ยุนอาที่ไม่ค่อยชินกับรองเท้าส้นสูงเซถลาไปด้านหน้าเพราะทรงตัวไม่อยู่ แต่คริสที่ยืนอยู่ข้างกันเอื้อมมือไปโอบรอบตัวของเธอเอาไว้ได้ทัน เมื่อดวงตาของทั้งคู่สบกัน ชายหนุ่มก็รีบปล่อยมือออก แล้วประคองเธอให้ยืนตรง ในขณะที่ยุนอายิ้มแห้งๆ

            "ฉันขอโทษ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ถนัด"

            "งั้น.."คริสลากเสียงยาว จับมือของยุนอาเอาไว้ ดึงให้คล้องแขนของตัวเองเอาไว้ "แล้วถ้าเป็นแบบนี้คุณเดินถนัดไหม"

            "กะ ก็ถนัดนะ .///////. แต่ว่า.."

            "หืม.."

            "เวลาที่ถูกตัวนายทีไร ฉันรู้สึกหน้าร้อนๆ หัวเบลอๆ แล้วก็เหมือนมีผีเสื้อเป็นร้อยๆตัวมาบินอยู่ในท้องเลยล่ะ"

            "..."

            "สงสัยฉันจะไม่ค่อยชินกับสภาพอากาศที่นี่ใช่ไหม"ยุนอาเงยหน้าขึ้นถามคริสอย่างไร้เดียงสา

            ในขณะที่คริสอมยิ้ม พยักหน้าช้าๆ "สงสัยจะเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง"

            ...ยุนอา คุณช่างใสซื่อเหลือเกิน

            ตกหลุมรักผมเข้าแล้ว ไม่รู้ตัวหรือไง

            ...ว่าเราตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน