คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 12 =100=
Chapters 12
ซูโฮมองภาพข้างหน้าอย่างแปลกใจ เพราะสถานที่ที่ซอฮยอนบอกให้เขามารับเธอมันไม่ใช่ที่หอของโรงเรียน แต่กลับเป็นคอนโดแห่งหนึ่งซึ่งเขาจำได้ว่ามันเป็นที่ที่ไคอยู่ แล้วผู้หญิงตรงหน้าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่ต้องรอให้สงสัยนาน เพราะเมื่อรถของไคมาจอดเทียบพร้อมกับกล่องอะไรบางอย่างที่ส่งให้เขา หนุ่มหน้าคมก็ตอบคำถามที่เขาไม่ทันได้ถามเสียเสร็จสรรพ
"เกิดเรื่องนิดหน่อย ผมว่าบางทีซอฮยอนน่าจะกลับไปอยู่ที่บ้าน ที่โรงเรียนมันอันตราย จากใครพี่รู้ใช่ไหม"
"อืม"ซูโฮพยักหน้าช้าๆ มองเลยไปยังซอฮยอนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก "ถ้าซอยอมนะ"
"ยังไงก็ต้องยอม ครั้งนี้มันเกินไปแล้วจริงๆ"
"ยังไงก็ขอบคุณนายมาก ที่ดูแลซอฮยอนตอนอยู่ที่โรงเรียน"
ไคยิ้มบางๆ หันไปมองซอฮยอน "ซอก็เหมือนน้องสาว ผมไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรน้องสาวผมง่ายๆหรอกพี่"
"พี่ซูโฮคะ เราจะไปกันหรือยัง"
"อ้อ ไปสิ"ซูโฮพยักหน้าให้ซอฮยอน เอาของเก็บในรถ "ไปก่อนนะไค"
"พี่ไคคะ ขอบคุณมากนะคะ"
"อื้ม ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะรู้ไหม"
ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นไปบนรถที่ซูโฮเปิดประตูรออยู่แล้ว ซูโฮหันมามองไคเป็นเชิงบอกลาอีกครั้ง ขึ้นรถแล้วขับกลับไปที่บ้านทันที
"พี่ซูโฮคะ"
"ครับ"
"เรื่องแม่ ..จะเป็นยังไงต่อไปเหรอคะ"
ซอฮยอนถาม รู้สึกเป็นห่วงแม่ของตัวเองขึ้นมาสุดหัวใจ ที่ผ่านมาเธอเข้าใจแม่ในแบบผิดๆ คิดว่าแม่ของเธออยากแย่งสามีคนอื่นจริงๆ แต่เมื่อไม่กี่วันมานี่ซูโฮได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่เธอไม่อยู่ให้ฟัง นั่นทำให้ความรู้สึกห่วงทวีมากขึ้นเรื่อยๆจนต้องกลับไปที่บ้าน
"ป้ากีเอคงต้องหย่า เพราะถ้าไม่หย่าเป็นเรื่องใหญ่แน่"
"แล้ว.."
"ไม่ต้องพูดถึงหมอนั่นหรอกนะซอฮยอน ยังไง มันก็เป็นลูกคุณพ่อเหมือนกัน"
"ค่ะ"ซอฮยอนตอบรับเสียงอ่อย อดยอมรับไม่ได้เลยว่ารู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของคริสอยู่ไม่น้อย แต่ก็ต้องคอยย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอ
เลิกเป็นห่วงเขาได้แล้วซอฮยอน ..เขาน่ะ ไม่เคยแม้แต่จะสนใจอะไรเธอเลยด้วยซ้ำ
จากคอนโดของไคมาถึงที่บ้านใช้เวลาไม่นานมากนัก เมื่อรถจอดสนิท ซอฮยอนก็วิ่งไปยังบ้านหลังเล็ก ยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อมองเห็นแม่ของเธอที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่
"แม่.."
"ซอฮยอน"จูยอนลุกขึ้นยืนอย่างดีใจเมื่อเห็นหน้าลูกสาวที่ไม่ได้เห็นมานาน "กลับมาแล้วเหรอลูก"
"หนูคิดถึงแม่"ซอฮยอนโผเข้ากอดผู้เป็นแม่แน่น เรียกรอยยิ้มจากคนที่เดินตามมาทีหลังอย่างซูโฮได้เป็นอย่างดี
ถ้าหากเขาทำให้เธอมีความสุขแบบนี้ทุกๆวันได้ก็คงดี ..เขาชอบรอยยิ้มของเธอมากกว่าน้ำตาของเธอ
"ขอบคุณคุณซูโฮนะคะ อุตส่าห์เป็นธุระเรื่องยัยซอตั้งหลายอย่าง"
"ผมเต็มใจครับคุณน้า"ซูโฮยิ้มตอบอย่างยินดี หันไปมองซอฮยอน "เดี๋ยวพี่ต้องขึ้นไปเคลียร์งานก่อน เอาไว้เจอกันนะ"
"ค่ะ"
"เย็นนี้ก็มาทานมื้อเย็นด้วยกันสิคะ"
"ครับ เดี๋ยวผมมา"ซูโฮตอบจูยอนก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน
ซอฮยอนนั่งลงบนโซฟาในขณะที่มือยังคงกอดเอวของแม่เธอเอาไว้แน่น "เป็นอะไรอีกเรา มาอ้อนอะไรแม่"
"หนูไม่ได้เจอหน้าแม่ตั้งนานนี่นา"
"..."
"หนูขอโทษค่ะ ที่ตลอดเวลาหนูไม่เคยเข้าใจแม่ เอาแต่หลบหน้าแม่"
"แค่ลูกเข้าใจก็พอแล้วล่ะ"จูยอนพูด ลูบหัวลูกสาวอย่างรักใคร่ "ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง โอเคหรือเปล่า"
"..."
"ซอฮยอน"
"..มันก็โอเค แต่หนูรู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับหนูเท่าไหร่ ถ้าหากหนูจะย้ายกลับไปเรียนที่เดิม ได้หรือเปล่าคะ"
"มีอะไรไม่สบายใจหนูบอกแม่ได้นะซอฮยอน"
"..."
"แม่รับฟังได้ทุกเรื่อง หรือว่า คุณอี้ฟานทำอะไรลูกหรือเปล่า"
"ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่ค่ะแม่"ซอฮยอนส่ายหน้ารัวๆ ยิ้มแห้งๆ "ก็แค่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับหนู ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แม่อย่าเครียดนะ เดี๋ยวน้องเครียดด้วย ไหนดูซิ ว่าน้องพี่โตแค่ไหนแล้ว"
"อีกแค่เดือนเดียวแม่ก็คลอดน้องแล้ว"
"ว้าว ดีจัง"ซอฮยอนยิ้มกว้าง ลุกขึ้นยืน "หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า จะได้ลงมาช่วยแม่ทำกับข้าวไง"
หญิงสาวลุกขึ้นยืน วิ่งขึ้นไปชั้นบนโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เมื่อเข้ามาและประตูห้องปิดลงเรียบร้อยแล้ว ร่างบางก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง
"หนูเหนื่อยมากเลยแม่ ..พี่คริสเขาทำร้ายหนูต่างๆนานา หนูจะทนไม่ไหวอยู่แล้วค่ะ.."
หลังจากใช้เวลาพักใหญ่ไปกับการร้องไห้เพื่อระบายสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา ซอฮยอนก็เปลี่ยนจากชุดนักเรียนกลายเป็นชุดไปรเวท ตรวจดูใบหน้าของตัวเองอีกครั้งเพราะไม่อยากให้แม่ต้องเป็นกังวลถ้าหากรู้ว่าเธอร้องไห้ แต่ยังไม่ทันที่ซอฮยอนจะก้าวขาออกไปจากห้อง เสียงเอะอะก็ดังจากข้างล่าง
โครม!!
"แม่!!"
ซอฮยอนวิ่งออกจากห้องลงไปข้างล่างก่อนจะเบิกตาอย่างตกใจเมื่อร่างของผู้เป็นแม่ถูกผลักมาจนล้มลงกับพื้น ซอฮยอนรีบประคองแล้วมองผู้กระทำอย่างไม่พอใจ
"คุณจะทำอะไรแม่หนู"
"อ้อ กลับมาแล้วเหรอนังเด็กสกปรก!"
"คุณกีเอ อย่าทำอะไรลูกฉัน"จูยอนดึงซอฮยอนไปข้างหลัง กางแขนปกป้องพร้อมกับขอร้องคุณนายใหญ่ของบ้าน แต่ซอฮยอนกลับแทรกตัวมาข้างหน้า
"คุณทำอะไร"
"ทำอะไรเหรอ ฉันก็จะสั่งสอนแม่แกไง"
"โอ๊ย"
"ซอฮยอน!!"จูยอนร้องเสียงหลงเมื่อซอฮยอนถูกกีเอจิกหัวขึ้นไป
เพี๊ยะ
"ทั้งแกทั้งแม่แกมันก็สกปรกพอๆกัน ถ้าหากไม่มีพวกแก ฉันก็จะไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดเลย"
"คุณกีเอ หยุดเถอะค่ะ พอแล้ว อย่าทำอะไรลูกฉัน"
"ที่คุณเป็นแบบนี้เพราะตัวคุณเองต่างหาก"ซอฮยอนพูดเสียงแข็งทั้งๆที่ยังถูกจิกหัวอยู่ "เพราะคุณทำตัวแบบนี้ไง คุณท่านถึงมาหาแม่หนู"
"หุบปากนะนังเด็กเลว"
"ไม่!! คนที่ควรจะไปคือคุณต่างหาก ไม่ใช่แม่ของหนู"
"หน็อย นังเด็กสกปรก แกกล้าว่าฉันเหรอ แกกล้าใช่ไหม"
เพี๊ยะ
"พอแล้ว อย่าทำอะไรลูกฉัน"จูยอนประคองซอฮยอนที่ถูกผลักลงมา
"ได้ ฉันจะไม่ทำอะไรลูกแก แต่ฉันจะทำแก"
"อย่านะ!!!"
พลั่ก
"แม่!!!!!"
คริสที่เพิ่งเดินเข้ามาหลังจากจอดรถแล้วได้ยินเสียงเอะอะโวยวายตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเห็นว่าแม่ของเขาถูกผลักมาจนชนกับโต๊ะ
"อี้ฟาน"
"พี่คริส!!"
ซอฮยอนเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างตกใจ มองเขาที่เดินมาทางเธออย่างกลัวๆ สุดท้ายแล้ว..
เพี๊ยะ
"ซอฮยอน!!!!!"
ซูโฮที่ตามมาทีหลังวิ่งเข้ามาอย่างตกใจเมื่อเห็นคริสตบซอฮยอนอย่างแรงจนร่างบางล้มลงไปกับพื้น คริสมองมือของตัวเองอย่างตกใจ มือที่กำลังแดงและสั่นเทา
เมื่อกี้เขาทำอะไร.. เขาตบ ..เธอ
พลั่ก
"นายทำเกินไปแล้วอี้ฟาน"ซูโฮพูดเสียงแข็งหลังจากประเคนหมัดใส่น้องชายต่างมารดาอย่างแรง "ทำเกินไปแล้วจริงๆ"
"ซูโฮ แกกล้าต่อยลูกชายฉันเหรอ"
"ผมกล้าทำมากกว่านี้แน่ครับ ถ้าคุณป้ายังไม่ออกไปจากบ้านหลังนี้ ผมจะบอกคุณพ่อ แล้วมาดูกัน ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น!!!"
"แก.."
"พาคุณป้ากับนายอี้ฟานออกไป"ซูโฮหันไปสั่งแม่บ้านที่ตามเขามาก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าของซอฮยอน "ซอ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"..."
ดูเหมือนตอนนี้สติของซอฮยอนหลุดลอยออกไปแล้ว ..เขากล้าทำ ..ถึงขนาดตบเธอ
เสียใจจัง..
..ไม่แคร์กันสักนิดเลยเหรอ พี่คริส
คริสมองร่างบางที่นั่งเหม่อลอยอยู่กับพื้น มือที่สั่นของเขาเริ่มควบคุมไม่ได้เหมือนกับว่าเขาเองก็สติหลุดลอยออกไปแล้วเหมือนกัน
ไม่ได้ตั้งใจนะซอฮยอน..
..เธอทำร้ายแม่ฉันทำไม
...
...
...
สมควรแล้วล่ะ สมควรแล้ว..
"ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลซอฮยอนให้เอง คุณอาไปพักผ่อนเถอะครับ"
"ยังไงอาฝากด้วยนะคะคุณซูโฮ"
"ครับ"ซูโฮยิ้มให้จูยอน เดินไปส่งหญิงท้องแก่ถึงที่ห้อง แล้ววนกลับมาที่ห้องของซอฮยอนอีกครั้ง
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว เมื่อมองเห็นเจ้าของห้องที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยสภาพไม่สู้ดีนัก ซูโฮเดินเข้าไปใกล้ นั่งลงกับพื้นนั่นทำให้ระดับสายตาของเขาอยู่ระดับเดียวกันกับซอฮยอน มือหนายกขึ้นไล้แก้มเนียนที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด ซูโฮเอี้ยวตัวไปหยิบกล่องยาที่สั่งให้แม่บ้านเอาขึ้นมาวางไว้ เปิดออกพร้อมกับหยิบหลอดยาขึ้นมา
ปลายนิ้วเรียวแตะยาก่อนจะทาลงที่แก้มของซอฮยอนอย่างเบามือ แต่กลับทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกราวกับว่าเพิ่งตื่นมาจากฝันร้าย และเมื่อเห็นว่ามีคนที่พร้อมจะปกป้องอยู่เสมออย่างซูโฮนั่งอยู่ด้วย น้ำตาที่กักกั้นมานานก็ไหลรินลงมาอย่างควงคุมไม่ได้
"ฮึก.."
"ซอฮยอน"ซูโฮเอ่ยเสียงนุ่ม ยืดตัวตรงจนอยู่ในระดับเดียวกัน ดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบ "ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นอะไรแล้ว"
"ฮือ ..ทำไม ..ทำไมกลายเป็นแบบนี้"
"อย่าร้อง อย่าร้องไห้เลยนะ.."
ซูโฮหลับตาลงช้าๆ มือก็ลูบหลังซอฮยอนเบาๆ ยิ่งเธอร้องไห้ หัวใจของเขาก็ยิ่งเจ็บปวด เสียงสะอื้นของเธอเหมือนมีดปลายแหลมที่กรีดลงไปในหัวใจของเขา
เจ็บ ..ที่ต้องมองเห็นเธอรักคนอื่น
เจ็บ ..ที่คนที่เธอรักทำร้ายเธอ
เจ็บ ..ที่ไม่ว่าคนๆนั้นจะทำร้ายเธอมากแค่ไหน แต่เธอกลับยังรักคนๆนั้น
และเจ็บ ..ที่เธอไม่เคยเห็นเขาเลยสักครั้ง
เมื่อวานทั้งวันซอฮยอนใช้เวลาไปกับการเก็บตัวอยู่ในห้อง ซูโฮอยู่กับเธอจนกระทั่งเธอหลับไปในตอนกลางคืน ตอนนี้เป็นเวลาสายมากแล้ว และเธอไม่เห็นแม่ของเธอ
"ขอโทษนะคะ คุณแม่อยู่ที่ไหนเหรอคะ"
"คุณนายเล็กไปที่บ้านใหญ่ค่ะคุณหนู วันนี้คุณท่านกับคุณกีเอจะเซ็นใบหย่ากัน"
"..."
"ความจริงแล้วมันเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ เมื่อวานดิฉันสงสารคุณนายเล็กมากเลยค่ะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ใครๆก็รู้ว่าคุณกีเอน่ะน่ารกลัวมากขนาดไหน"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรู้"ซอฮยอนยิ้มให้แม่บ้าน ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านเพื่อตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ อยู่ๆก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาอาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อวานเธอไม่ได้ทานอะไรเลยนอกจากน้ำ หลังจากยืนตั้งสติอยู่พักใหญ่ ก็เดินเข้าไปภายในบ้าน ทันทีที่ปลายเท้าสัมผัสก็พื้นบ้านที่เย็นเยียบ ซอฮยอนก็หมดแรงใกล้หมดสติ แต่ตัวเธอไม่ล้มลงไปอย่างที่ควรจะเป็น มันกลับรู้สึกอุ่นเมื่อมีมือมาประคองที่ด้านหลัง
"นี่เธอ.."
"พี่ ..คริส"
สุดท้ายดวงตาที่เริ่มพร่ามัวก็ปิดสนิทไปในอ้อมแขนของคริส
คริสเดินลงมาจากห้อง ผ่านไปแล้ว 3 ชั่วโมงที่เขาเจอซอฮยอนกำลังจะเป็นลมอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เมื่อเธอเป็นลมหมดสติไป พ่อของเขาก็เรียกให้หมอมาตรวจที่บ้านหลังเล็ก ซึ่งมันก็ไม่ใช่หน้าที่อะไรของเขาอีกต่อไป
ตายๆซะได้ก็ดี.. อยู่ไปก็เดือดร้อนคนอื่นเขา
"อี้ฟาน"
"แม่.."
"เราไปจากบ้านหลังนี้กันเถอะลูก"
คริสลุกขึ้นยืน มองแม่ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกได้ "ครับ"
เพราะรู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายมันก็ต้องจบแบบนี้ คริสเลยเตรียมทั้งตัวและหัวใจรอรับเอาไว้แล้ว สุดท้ายแม่ก็ต้องหย่า สุดท้ายยัยเด็กสกปรกกับแม่ของยัยนั่นก็ทำลายทุกอย่างได้สำเร็จ
"คุณ ใจเย็นๆ จูยอน ตั้งสติก่อน"
"ฮือ ทำไมแกทำตัวแบบนี้ซอฮยอน ทำไม!!!"
"ฮึก แม่ ..หนู หนูขอโทษ"
เมื่อเดินลงมาข้างล่าง คริสก็มองภาพความวุ่นวายตรงหน้าอย่างแปลกใจ ซอฮยอนกำลังถูกตีด้วยฝีมือของจูยอน และก่อนที่เขาจะเข้าไปห้ามแม่ของเขากลับดึงแขนเขาเอาไว้เสียก่อน
"อย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลยอี้ฟาน"
"..ครับแม่"
"จูยอน อย่าตีหนูซอ พอแล้ว!!!"
"ไม่ค่ะคุณท่าน ทำไมซอฮยอน ทำไม แม่รัก แม่ไว้ใจแก ทำไมถึงได้ทำให้แม่ผิดหวังขนาดนี้"
"หนูขอโทษ ฮือ หนูขอโทษ"
คริสเบือนหน้าไปอีกทาง กำมือแน่นและทำเป็นไม่สนใจแม้ตอนนี้ในใจกำลังดิ้นพล่าน ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
"บอกมานะ ว่าใคร บอกแม่มาว่าแกท้องกับใคร"
กึก
"..."
ทะ ท้องงั้นเหรอ..
"ฮึก ..หนู"
คริสหันไปมองซอฮยอนอย่างช้าๆ รู้สึกเหมือนกับว่าโดนตีหัวด้วยอะไรบางอย่างจนอยากจะล้มทั้งยืน ซอฮยอนที่ดวงตาชุ่มไปด้วยน้ำตามองมาที่เขาอย่างขอความช่วยเหลือ
"ท้อง? หึ! สุดท้าย แม่ลูกมันก็ไม่ต่างกัน ร่านเหมือนกัน นี่อะไรกัน อายุแค่ 17 เอง"
"หุบปากไปซะกีเอ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนนอกอย่างคุณ"
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะเกี่ยวหรอกนะ ก็แค่สมเพช"กีเอพูดเสียงแข็ง หันไปคว้าข้อมือคริส "ไปกันเถอะอี้ฟาน เรื่องสกปรกๆแบบนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเรา"
"ซอจูฮยอน บอกแม่มาเดี๋ยวนี้ ..แกท้องกับใคร"
คริสขืนตัวเองไว้ มองหน้าซอฮยอน ในขณะที่มืออีกข้างก็กำกันแน่นอย่างชั่งใจ..
ถ้าปล่อยไว้เฉยๆแบบนี้มันก็สมใจแล้วไง ยัยเด็กสกปรกตกลงไปอยู่ในจุดต่ำสุดอย่างที่เขาต้องการแล้ว
แต่ทำไม ..หัวใจของเขากลับกำลังเจ็บปวดเมื่อเห็นแววตาที่มองมาทางเขา
"ท้องกับใคร ซอฮยอน แกท้องกับใคร"
"ฮือ ..หนู..หนู"
"บอกแม่มา แกจะให้แม่อกแตกตายเลยใช่ไหม บอกมาว่าแกท้องกับใคร!! ฮือ"
"กับผมเองครับ"
"!!!!!!!!"
"ซูโฮ!!!!!"
ความคิดเห็น