คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Don't Relations : : CHAPTERS 13
Chapters 13
พระอาทิตย์ดวงใหญ่กำลังลาลับจากขอบฟ้า ความมืดใกล้จะเข้ามาครอบคลุมไปทั่วพื้นที่แห่งนี้ ร่างบางนั่งชันเข่าขึ้นมา แววตาประกายระยับเมื่อเห็นทิวทัศน์ที่แสนสวยงามเช่นนี้
"มานั่งเป็นนางเอกเอ็มวีอะไรตรงนี้"
ใบหน้ากลมหันไปมองข้างๆเมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สอง ร่างหนาทิ้งตัวลงนั่งข้างกันในท่าเดียวกัน แต่ไม่เหมือนกันตรงที่รอยยิ้มของเขามันช่างสดใส แต่เธอ ..ไม่ใช่เลย
"คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"
"หวังว่าในความเรื่อยเปื่อยนั้นจะไม่มีคำว่าอยากจะตายอยู่ใช่ไหม"
"..."
"เพราะถ้ามีฉันคงจะผิดหวังนะ ถ้าเธอจะฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายที่มันไม่เคยเห็นค่าของเธอเลยทิ้งเธอไป"
โบมีหันไปมองซีกหน้าด้านข้างของอูฮยอน ยิ้มออกมาบางๆ "ฉันน่ะ ยังเหลืออะไรที่ไม่ทำให้อูฮยอนผิดหวังด้วยเหรอ"
"..."
"โง่งม ทำทุกอย่างทุกวิธีเพื่อจะทำให้เขาหันมาสนใจ แต่สุดท้าย เปล่าประโยชน์"
"..."
"มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ฉันเสียทุกๆอย่างไป เพื่อเขาเพียงคนเดียว"
"..แต่เธอไม่ได้เสียฉันไปเพราะมันนะโบมี"อูฮยอนพูด หันไปสบตากับโบมี "เธอมีฉันอยู่ตลอด อยู่ที่ว่าเธอเลือกที่จะมองเห็นหรือเปล่าเท่านั้นเอง"
"อูฮยอน ทั้งๆที่ฉันเคยทำไม่ดี.."
"อดีต ก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอดีตไปสิ ใครจะสน"
"โอป้า"
"อ่า ไม่ได้ยินโบมีเรียกแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ"
อูฮยอนพูดยิ้มๆ มองหน้าผู้หญิงคนเดิมที่เขารู้จักในอดีต ตอนนี้เธอคงกลับมาแล้วสินะ ยุนโบมี
"ถ้าโกรธสักนิด ด่าฉันสักหน่อย ฉันคงรู้สึกดีกว่านี้นะโอป้า"
"ร้องไห้ทำไมล่ะ"
โบมียกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง ส่ายหน้าไปมา "ทำไมต้องทำตัวเป็นพระเอกด้วย"
"เอ้า ก็โอป้าไม่ใช่พระเอกเหรอ"
"หึ ฮึก โอป้า ไอ้บ้า"
"-o- อะไร ไม่ใช่หรอกเหรอ ก็นึกว่าโอป้าจะเป็นพระเอกซะอีกนะ"อูฮยอนพูดขำๆ บีบแก้มทั้งสองข้างของโบมีเอาไว้ "สัญญานะว่ากลับมาแล้ว จะไม่หายไปอีก"
"อะ อื้อ"
"คิดถึงโบมีมากนะ"
"อื้ม"
"อยากจะตะโกนเพื่อระบายความอัดอัดสักหน่อยหมะ.."
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
อูฮยอนผงะไปเล็กน้อยกับเสียงหวีดแหลมของโบมี มือหนายกขึ้นมาอุดหูของตัวเอง หลับตาแน่นกับเสียงสุดสยองของเธอ
"โอป้า เสร็จแล้ว"
"-o- บอกให้ตะโกนอ่ะ กรี๊ดทำไม"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ตกใจหมดเลยนะเด็กบ้า"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดมันสะใจกว่ากันเยอะเลยนี่นา"เธอพูด ลุกขึ้นยืนเอามือขึ้นมาป้องที่มุมปากทั้ง 2 ข้าง "สวัสดี!!!!! ยุนโบมีกลับมาแล้วนะ!!!!!!!!!!"
"แน่ใจนะ ว่าจะกินน่ะ"
"ค่ะ"
"ห้ามเมานะรู้ไหม เพราะถ้าเราเมา มีหวังคราวนี้ไอ้แอลมันกระทืบพี่แน่ๆ"
"ไม่เมาค่ะ"
"สัญญากับพี่แล้วนะซอฮยอน"
"ค่ะ พี่ซองยอล เชื่อสิ ซอไม่เมาหรอก"
...
"กูไม่น่าเล้ยยยยยย"
ซองยอลยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเองอย่างเครียดๆเมื่อน้องสาวแสนรักอย่างซอฮยอนที่รับปากมั่นเหมาะว่าจะไม่เมา แต่ในตอนนี้ กลับคอพับคออ่อนแถมยังบ่นงึมงำไม่เป็นภาษาไปเสียแล้ว
"ตายๆ กูตายแน่"
"บ่นไรของมึงวะไอ้ยอล"
"ไอ้ซองกยู ช่วยกูด้วย"
ซองกยูหรี่ตา(เล็กๆ)ลงจนแทบจะปิด มองร่างบางที่ฟุบอยู่กับโต๊ะอย่างตกใจ "นั่นซอฮยอนนี่หว่า เมาเหรอวะ"
"เออดิ"
"มึงให้น้องมันกินทำไมไอ้ยอล ครั้งที่แล้วน่ะไอ้มยองซูปล่อยมึงไปรอยนึง ครั้งนี้มึงไม่รอดแน่"
"ช่วยกูด้วยเถอะได้โปรด"
"พี่ซองยอลลลลลลล ขออีกแก้วดิ๊ หมดแล้วเนี่ย"
"หือ เมาแล้วเก๋าชิบเลย"ซองกยูมองซอฮยอนที่โวยวายขึ้นมา ลากสายตามองซองยอล "งั้นเอางี้ ช่วยกันพาซอฮยอนไปในห้องก่อน ดีนะไอ้มยองซูมันออกไปซื้อน้ำแข็งกับซองจงมันน่ะ"
"น้ำแข็งมาแล้วววววววววววววว"
"เวรแล้วไง"ซองกยูพึมพำเบาๆเมื่อได้ยินเสียงของซองจงตะโกนเข้ามา "เชี่ยยอล กูช่วยอะไรมึงไม่ได้แล้วล่ะ"
"T^T ซอฮยอน ทำไมทำกับพี่แบบนี้"
"พี่ซองย๊อลลลล บอกว่าขอเหล้าเพิ่มอีกแก้วงายยยยย เร็วเร้วววว"
อูฮยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาหัวเราะเบาๆ มองซองยอล "มึงหนีไม่พ้นแล้วล่ะเพื่อน"
"พวกพี่ไม่ได้ยินที่ผมเรียกเหรอ มันหนักนะให้ผมกับพี่แอลถือมาแค่ 2 คนเนี่ย"
"นั่นดิ มัวทำไรกันอยู่วะ ..ซอ!!!"
"เอ่อ แหะๆ กูไม่รู้เรื่อง กูก็เมาเหมือนกัน"
"ไอ้ยอล นี่มึงอีกแล้วเหรอ"แอลมองซองยอลอย่างคาดโทษ "กูจะไว้ใจปล่อยซอไว้กับมึงไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย มอมเหล้าตลอดเลยนะมึง"
"กูไม่ได้มอม ก็น้องมันมาอ้อน กูก็ใจอ่อน กูก็เลยให้กิน แล้ว แล้ว กูเมา คร่อก"
แอลส่ายหน้าอย่างเอือมระอา มองอูฮยอน "โบมีไปไหนวะ"
"คุยโทรศัพท์กับแม่อยู่ระเบียงอ่ะ"
"เดี๋ยวกูจะพาซอฮยอนไปส่งที่ห้อง ยังไงมึงบอกโบมีให้ด้วยนะ ว่าช่วยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ซอหน่อย"
"เออ เดี๋ยวบอกให้"
"ส่วนมึงไอ้ซองยอล ต่อไปนี้ห้ามอยู่กับซอฮยอนแค่ 2 คนอีกเป็นอันขาด"
"คร้าบบบบ"
"จริงๆเลย แบบนี้จะไม่ให้พี่เป็นห่วงได้ยังไงซอฮยอน"
"พี่แอลลลลลล อย่าเพิ่งปายสิ กินเหล้ากันก๊อนนนน"
"เสี่ยวซอฮยอน เมาแล้วอย่าโวยวายนะ พี่ไม่ใจดีตลอดหรอกนะ"
พูดจบก็ยกร่างที่สติเริ่มหลุดลอยไปแล้วขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านตรงไปยังห้องนองของเธอที่นอนกับโบมีทันที วางร่างบางลงบนเตียง นั่งมองอย่างเหนื่อยใจ
"บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องกังวล แล้วพอคลาดสายตาไปทีไร ก็เป็นแบบนี้ทุกที"
"พี่แอล"
"อะไรอีก ไม่ต้องมาทำเสียงหวานอ้อนเลยนะ พอสร่างเรามีเรื่องต้องคุยกันแน่"แอลพูดดุๆ
"พี่แอล ซอ ซอน่ะ.."
"อะระ!!!!!"
ดวงตาคมเบิกกว้างอย่างตกใจกับการจู่โจมของซอฮยอนที่แนบริมฝีปากบางลงมาที่ปากของเขาอย่างแนบแน่น แอลพยายามดันซอฮยอนออกแต่สุดท้ายก็ตอบสนองกับจูบของเธอด้วยแรงจากภายในใจ กลิ่นแอลกอฮอล์แรงจนเหมือนเขาจะเมาไปด้วย ไม่นานนักเธอก็ผละออกช้าๆ ล้มลงนอนเหมือนเดิม
"รู้นะว่าเมา แต่แบบนี้ ใจร้ายนะ ..พี่จะยิ่งชอบเธอมากขึ้นหรือเปล่า"
"ไม่เห็นเหมือนพี่ลู่เลย"
"...วะ ว่าไงนะ"
"หนูรักพี่ลู่นะ ทำไม ฮึก ทำไมเราต้องมาเป็นพี่น้องกันด้วย"
"ซอฮยอน"แอลเรียกหญิงสาวอย่างตกใจกับคำเพ้อของเธอ "บ้าหรือไง พูดเหมือนกับว่ารักกันเหมือนไม่ใช่พี่น้องอย่างนั้นแหละ"
"ฮึก ถ้าหนู ไม่ได้เป็นน้องของพี่ลู่ก็คงดีสิ"
"..."
"ตอนที่เราจูบกัน จะได้ไม่มีใครมาว่า ไม่มีใครมามองอย่างรังเกียจแบบนั้น"
"ซะ ซอฮยอน"
"คิดถึง ..พี่ลู่จังค่ะ"
แอลมองหญิงสาวนิ่งๆ สิ่งที่เธอพูดเพ้อออกมาแน่นอนว่าคนที่เมาไม่โกหกและจะพูดทุกๆอย่างที่เป็นความจริง งั้นก็หมายความว่าคนที่ซอฮยอนชอบ.. ลูฮานงั้นเหรอ
..ทั้งๆที่เป็นพี่น้องแท้ๆ แต่ก็ยังชอบเหรอ
"พี่แอลคะ ขอโทษทีค่ะ พอดีคุยกับแม่นานไปหน่อย"
"..."
"พี่แอลคะ"
"โบมี พี่ พี่ฝากดูด้วยนะ"
"อ่า ค่ะ"
เฉินวางผ้าเช็ดผมไว้บนเตียงหลังจากได้ยินเสียงกริ่งที่หน้าประตู เพราะว่าเขาเป็นเด็กต่างจังหวัด ทำให้เขาต้องมาอยู่ที่หอพักใกล้ๆมหาลัยเพียงลำพัง นานๆทีก็จะมีเพื่อนแวะเวียนมานอนที่ห้องบ้าง
ทันทีที่ประตูเปิดออกมองเห็นผู้มาเยือนยามวิกาลแล้ว เจ้าของห้องอย่างเฉินก็หุบใบหน้าที่มักยิ้มแย้มรับแขกอยู่เสมอลง ถอนหายใจแรงๆแล้วจะปิดประตู แต่
"อย่าเพิ่งปิด ฟังกูก่อน"
"..."
"ไอ้เฉิน.."
"กูให้เวลามึงพูดในสิ่งที่อยากจะพูดมา เพราะกูไม่มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระมากมาย"
ลูฮานแค่นหัวเราะเบาๆ นึกถึงตอนที่เขาปฏิเสธการคุยกับแอลไป มันไม่ต่างกันเลยสักนิด เขาเข้าใจดีว่าอารมณ์ของคนโกรธเป็นยังไง
"จะให้กูคุยตรงนี้เหรอ"
"เข้ามาก่อนสิ"เฉินเดินนำเข้ามาในห้องโดยปล่อยให้ลูฮานตามมา "รีบๆพูด กูจะอ่านหนังสือ"
"สิ่งที่มึงเห็นน่ะ กูไม่ปฏิเสธว่ามันไม่ใช่ความจริง มันไม่ใช่อุบัติเหตุ ทุกอย่างเกิดจากความตั้งใจของกูเอง"ลูฮานพูดเข้าประเด็นตรงๆ เพราะเขาเป็นคนแบบนี้ "กูไม่มีอะไรจะแก้ตัวกับมึงหรอก"
"งั้นก็ออกไปได้แล้ว ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีกยิ่งดี"
"กูทำไม่ได้"
"..."
"มึงเป็นเพื่อนกู ..ไอ้เฉิน กูรู้ว่าเรื่องที่กูทำ ไม่มีใครรับได้ เพราะแม้แต่ตัวของกูเอง ยังรับมันไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่มึงจะให้กูทำยังไงวะ กูเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหนที่กูเริ่มรู้สึกแบบนี้กับซอฮยอน"
"ทั้งๆที่ซอเป็นน้องแท้ๆของมึงงั้นเหรอไอ้ลู่"เฉินสวนกลับทันทีอย่างเหลืออด "ซอเป็นน้องสาวแท้ๆของมึงนะไอ้ลู่ เป็นน้องที่มาจากสายเลือดเดียวกันกับมึง ถ้าหากว่ามันไม่ใช่แบบนั้น กูจะไม่ว่าอะไรเลย"
"..."
"แต่พอดีว่ามันใช่ทุกอย่าง แต่มึงก็ยังทำ มึงทำลงไปได้ยังไง มึงดึงตัวเองลงไปในนรกคนเดียวไม่พอ แต่มึงกลับดึงซอฮยอนลงไปด้วย นี่น่ะเหรอที่มึงบอกว่ามึงรักซอฮยอนน่ะ"
"..กูอดทนแล้ว แต่กูทำไม่ได้ ฮึก มึงจะให้กูทำยังไง"
เฉินถอนหายใจแรงๆ เมื่อเห็นเพื่อนที่เข้มแข็งของเขาในเวลานี้ช่างดูอ่อนแอเหลือเกิน มือหนาบีบที่ไหล่ของลูฮานเบาๆ "ตัดใจซะไอ้ลู่ อย่าทำเรื่องที่มันผิดศีลธรรมแบบนี้เลยนะ"
"..ถ้ากูทำได้ กูทำมันไปนานแล้ว"
"ย้ายออกมาซะ"
"..."
"ยิ่งมึงอยู่ที่บ้านหลังนั้น ความรู้สึกของมึงก็มีแต่จะถลำลึกลงไปเรื่อยๆ ในที่สุดมึงก็จะหาทางออกไม่เจอ กูจะหาทางช่วยมึงเอง"
"..."
"ถ้าพิสูจน์ได้ว่ามึงสองคนไม่ใช่พี่น้องกัน ..กูจะดีใจด้วย"
ถึงแม้ว่าเขาเองจะชอบซอฮยอน แต่ก็ไม่คิดจะขัดขวาง มันคงจะดีถ้าทั้ง 2 คนไม่ใช่พี่น้องกัน บางทีการที่พี่น้องมีความรู้สึกพิเศษให้กันแบบนี้ได้นั้น
อาจจะเป็นเพราะว่าทั้งคู่ ..ไม่ใช่พี่น้องกันก็ได้
..มันก็เป็นแค่ข้อสันนิษฐานเท่านั้นเอง
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
ความคิดเห็น