[EXO SNSD]Last Tomorrow

ลำดับตอนที่ #14 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 12

CRY .q

Chapters 12

            ลู่หานเดินลงมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว วันนี้เขาต้องไปทำงานที่บริษัทเนื่องจากวันนี้มีประชุมกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่ซึ่งนั่นก็คือพ่อของเจสสิก้า

            "เฮนรี่ไปไหน"

            "ลูกพี่เฮนรี่อยู่ในห้องครัวครับนายน้อย"

            ลู่หานพยักหน้าให้ลูกน้องที่ยืนเฝ้าหน้าประตู "อืม ถ้าเฮนรี่ทำกับข้าวเสร็จแล้วบอกให้เขาโทรหาฉันด้วย"

            "ครับ คงอีกสักพักเพราะลูกพี่ไปเป็นลูกมือคุณซอฮยอน"

            กึก

            ขาที่กำลังจะก้าวออกไปข้างนอกหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ลู่หานหมุนตัวเปลี่ยนทิศทางเดินย้อนกลับไปที่ห้องครัว ..ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาบังเอิญไปเจอเธอเล่นเปียโน เขาก็ไม่ได้เจอกับเธออีกเลยซึ่งมันก็ผ่านมา 4 วันแล้ว.. มันทำตัวไม่ถูก รู้สึกแปลกๆถึงได้หลีกเลี่ยงไปแบบนั้น

            อยากจะเข้าไปหาเธอแล้วคุยกันให้รู้เรื่องว่าในตอนที่เขาจำอะไรไม่ได้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่อีกใจก็กลัว.. กลัวว่าจะรักเธอ มาเฟียอย่างเขาไม่สมควรมีจุดอ่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าจุดอ่อนนั้นคือซอจูฮยอน เขาคงมีแต่แพ้กับแพ้

            "คุณเฮนรี่นี่ทำกับข้าวเก่งนะครับ"

            "ก็ในบ้านมีแต่ผู้ชายนี่ครับ ผมก็เลยรับหน้าที่นี้มานานแล้วจนพอทำอะไรได้บ้าง แต่ก็ไม่ถึงขั้นเก่งหรอกครับ"

            "แล้วเฟยกับเจียล่ะคะ"

            "สองสาวนั่นน่ะเหรอครับ ให้จับมีดแทงคนง่ายกว่าการหั่นผักอีกครับ เอ่อ คุณซอฮยอนครับ ผมต้องม้วนยังไงเหรอ ผมไม่เคยทำมาก่อนน่ะ"

            ลู่หานมอง 2 คนในห้องครัวที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเฮนรี่ไม่เคยสนิทกับผู้หญิงคนไหนนอกจากเฟยและเจียมาก่อน และครั้งนี้ถือว่าแปลกเพราะทั้งคู่ดูจะ ..สนิทสนมกัน

            มากไป..

            "เดี๋ยวฉันช่วยค่ะ คุณต้องม้วนขะ.."

            "ง่ายๆแค่นี้ทำไม่เป็นเหรอเฮนรี่"

            และนั่นเป็นสิ่งที่เขาทนไม่ไหว และไม่อาจเข้าใจตัวเองได้ง่ายๆว่าทำไมต้องเสนอหน้าโผล่มากลางวงแบบนี้ หนำซ้ำยังเบียดเฮนรี่ซะจนกระเด็นออกไปแล้วเริ่มลงมือม้วนสาหร่ายทั้งที่ตัวเองอยู่ในชุดสูทเต็มยศ

            "นายน้อยครับ.."

            "เรื่องง่ายๆแค่นี้ก็ทำไม่ได้ ที่ผ่านมานายคงแอบไปซื้ออาหารจากภัตตราคารมาแล้วอุปทานว่าตัวเองเป็นคนทำใช่ไหมฮะ"

            "..."

            ซอฮยอนมองชายหนุ่มหน้าหวานอย่างสงสัย กลับกัน เฮนรี่ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นขำ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจ้านายของตัวเองเป็นอะไร

            หึงเลือดขึ้นหน้าสินะ

            "แบบนี้ใช่ไหมคุณ ผมทำถูกหรือเปล่า"

            "เอ่อ ..ค่ะ"

            "แหม ผมเองก็ทำเก่งเหมือนกันนะเนี่ย มันเรียกว่าอะไรนะ คิมบับหรือเปล่า"

            "..."

            "..คุณซอฮยอน"

            "ค่ะ คุณทำเก่ง ..เก่งและอร่อยมากด้วย"

            ลู่หานมองซอฮยอนที่พูดออกมาราวกับว่าเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์ เขาเม้มปากแน่นก่อนจะละมือออกมา บางทีตัวเขาในอดีตอาจจะเคยทำมันใช่ไหม ..เขากำลังทำให้เธอคิดถึงไอ้เสี่ยวลู่อะไรนั่นอยู่ใช่ไหม

            ลืมๆมันไปเถอะ ..เสี่ยวลู่มันตายไปแล้ว

            "เฮนรี่ งานที่ฉันมอบหมายให้ไปถึงไหนแล้ว"

            "มีความคืบหน้าแล้วเดี๋ยวผมจะรีบรายงานนายน้อยครับ เราเริ่มแกะรอยได้บ้างแล้ว"

            "ดี ..ฉันอยากให้คุณซอฮยอนเจอเพื่อนไวๆ"

            "..."

            "เธอจะได้กลับเกาหลี ..กลับไปบ้านเธอสักที"

            พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องครัว ทิ้งให้ซอฮยอนยืนมองตามไปด้วยความรู้สึกจุกอยู่ข้างใน ..อยากให้เธอไปมากขนาดนั้นเลยสินะ

            ..อีกไม่นานหรอก ถ้าเจอยุนอาเมื่อไหร่ เธอจะไปจากชีวิตของเขาแน่นอน

            "อย่าถือสานายน้อยเลยนะครับคุณซอฮยอน"

            "..คะ"

            "นายน้อยเป็นคนแบบนี้แหละครับ ที่พูดน่ะไม่ได้รู้สึกอยากให้ไปจริงๆจริงหรอกครับ แต่นายน้อยแค่เป็นห่วงคุณมาก ..โลกของมาเฟีย มันยังมีอะไรอีกมากมายที่รออยู่ เข้าใจนายน้อยด้วยนะครับ"

            "..ค่ะ"

            "ผมต้องออกไปทำงานแล้ว ..ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ช่วยจนอาหารเสร็จ แต่เดี๋ยวตอนเย็นเราค่อยมาทำอาหารด้วยกันใหม่นะครับ"

            "ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะคุณเฮนรี่"

            "ขอบคุณมากครับ"

            ซอฮยอนยิ้มเป็นเชิงบอกลาเฮนรี่จนร่างของชายหนุ่มออกไปเหลือเพียงแต่เธอ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆจางหาย ..ถึงเฮนรี่จะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี

            "คุณซอฮยอนคะ นายน้อยออกไปทำงานแล้วเหรอคะ"

            "เจีย ตกใจหมดเลย"ซอฮยอนยกมือขึ้นมาตีที่อกตัวเองเบาๆ มองหน้าบอดี้การ์ดจำเป็นของเธอที่เพิ่งเดินเข้ามา "เขาเพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง"

            "หือ.. นายน้อยออกไปโดยไม่ทานมื้อเช้าอีกแล้วเหรอเนี่ย"

            "เห๋?"

            "ก็นายน้อยน่ะค่ะ ชอบออกไปเช้าๆ กลับเข้ามาดึกๆ ข้าวปลาอาหารก็ไม่ค่อยกิน เดี๋ยวร่างกายจะแย่เอาสักวัน"

            "แล้วทำไมไม่บอกเขาล่ะ"

            "โห ถ้าฉันบอกได้คงบอกไปนานแล้วล่ะค่ะ นายน้อยฟังใครซะที่ไหน"

            "..."

            เจียพูดเพราะรู้จักนิสัยเจ้านายตัวเองดี แต่เมื่อดวงตาหันมามองเห็นซอฮยอนที่ยืนทำกับข้าวอยู่ตรงนั้น ก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา

            ใช่ นายน้อยไม่ฟังใคร แต่ถ้าเป็นคุณซอฮยอนล่ะ

            ..ถ้าให้เธอเอากับข้าวที่ทำไปให้เขาล่ะก็ ..รับรองว่าฟังแน่ๆ

            "มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้นล่ะ"ซอฮยอนถามเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเจียที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว

            "คุณซอฮยอนจะทำไปให้ใครเหรอคะ"

            "..ตอนแรกก็จะทำให้นายน้อยของเจียนั่นแหละ แต่เขาไม่อยู่กินมันแล้วนี่"

            "ถ้านายน้อยไม่อยู่ ..ก็ตามเอาไปให้ที่ทำงานสิคะ"

            "ทะ ทำได้เหรอ"

            "ได้สิคะ ทำไมจะไม่ได้"

            นายน้อย ..เพราะเป็นห่วงหรอกนะคะถึงต้องทำแบบนี้ ..ไม่ต้องมาขอบคุณฉันทีหลังหรอกนะคะ >,,<










 

            ซอฮยอนเดินอย่างเก้ๆกังๆเข้าไปภายในบริษัทสุดหรูโดยงมีคนขับรถมารออยู่ที่ด้านนอก เนื่องจากเจียกับเฟยต้องไปคุยงานเรื่องซื้อที่ดินซึ่งเธอไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักทำให้เธอต้องมาที่นี่เพียงลำพัง มือบางกำห่อข้าวเอาไว้แน่น ขณะที่ดวงตามองไปรอบๆอย่างตื่นๆ

            เธอเคยเข้าใจว่าพวกมาเฟียจะทำพวกธุรกิจเปิดบ่อน หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันไม่ดี แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เห็นจะเปลี่ยนความคิดของเธอได้มากพอสมควร ..กิจการของตระกูลเสี่ยวคือโรงแรมและรีสอร์ทชื่อดังที่กระจายอยู่แทบทุกจังหวัดของประเทศจีน หนำซ้ำตอนนี้ยังมีโครงการจะกระจายออกไปนอกประเทศด้วย

            "ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ"

            ซอฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพนักงานสาวสวยหน้าเคาน์เตอร์ทักทายมาเป็นภาษาจีน เธอจึงเดินไปแล้วพูดด้วยทักษะที่พอมีอยู่บ้างน้อยนิด

            "ฉันมาขอพบคุณเสี่ยวลู่หานค่ะ"

            "ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ"

            "เอ่อ ..ไม่ค่ะ"

            "ถ้าไม่ได้นัดเข้าพบทานประธานไม่ได้นะคะ"

            "งะ งั้นช่วยรบกวนโทรหาเขาให้หน่อยได้ไหมคะ บอกว่าซอจูฮยอนมาขอพบ"

            "รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะโทรบอกท่านประธานก่อน"

            "ได้ค่ะ"

            ซอฮยอนพยักหน้ารับ ยืนรอในขณะที่ตาก็มองไปรอบๆอย่างสำรวจ ..ที่นี่น่าจะเป็นเพียงแค่ออฟฟิศเท่านั้นเพราะมันมีเพียงแค่ 2 ชั้นเท่านั้นเอง เหมือนระหว่างทางที่มาเธอจะเห็นโรงแรมที่มีชื่อเดียวกันกับชื่อของออฟฟิศที่นี่ ..มันก็คงจะใช่แหละนะ

            "เชิญขึ้นไปด้านบนได้เลยค่ะ"

            "อ่า ขอบคุณมากค่ะ"

            ซอฮยอนพยักหน้ารับ เดินไปขึ้นบันไดที่อยู่ไม่ไกลกันนัก และเมื่อขึ้นมาถึงก็มีคนมาต้อนรับและพาเธอไปยังห้องที่อยู่ด้านในสุด

            "ท่านประธานอยู่ในห้องค่ะ เชิญเข้าไปได้เลย"

            "ค่ะ"ซอฮยอนพยักหน้ารับอีกครั้งก่อนจะบิดลูกบิดประตูเข้าไป

            ภายในห้องกว้างเป็นเหมือนห้องทำงานปกติทั่วไป ทว่ามีการจัดตกแต่งอย่างสวยงาม และหรูราวกับว่านี่คือห้องของโรงแรม 5 ดาว กระจกใสที่สามารถมองวิวทิวทัศน์ที่เป็นแม่น้ำสายใหญ่ได้อย่างชัดเจนให้ความรู้สึกผ่อนคลายแบบแปลกๆ

            "คุณมาทำอะไร"

            "ตกใจหมด"

            ซอฮยอนสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆก็มีเสียงคนพูด และที่สำคัญมันอยู่ใกล้มาก และยิ่งตกใจยิ่งกว่าเมื่อหันไปก็เห็นเจ้าของห้องหน้าหวานยืนอยู่เกือบจะติดกับหลังของเธอ ซอฮยอนเดินถอยออกห่าง มองเขาแล้วหลบตา

            "ฉัน.."

            "แล้วนั่นถืออะไรไว้"

            "..คือว่า"

            ไม่รอให้เธอได้พูดอะไร มือหนาคว้าไปแล้วแย่งสิ่งที่เธอถือมา เอาไปวางไว้บนโต๊ะแล้วแกะออก "..คิมบับ"

            "เจียบอกว่าช่วงนี้คุณไม่ค่อยทานข้าว ฉัน.. ฉันก็เลย"

            "..."

            "ถ้ามันรบกวนก็ต้องขอโทษด้วย แต่คุณกำลังทำให้ลูกน้องเป็นห่วงนะคะ อย่างน้อยก็แค่ทานมัน แล้วก็.."

            "พอเถอะ"ลู่หานสั่งเสียงเข้ม

            และนั่นทำให้ซอฮยอนหน้าเสีย "คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะมารบกวน หรือสั่งสอนอะไรคุณนะคะ ฉันแค่.."

            "พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว"

            "..."

            "คุณล่ะ.."

            "..คะ"

            "..."

            "..."

            "คุณเป็นห่วงผมด้วยหรือเปล่า"ลู่หานถามปรับเสียงให้อ่อนโยนลง มองหญิงสาวอย่างต้องการรู้คำตอบ

            หงึกๆ

            และเมื่อเห็นเธอพยักหน้าลงช้าๆ เขาก็อมยิ้มอย่างเอ็นดูในท่าทางของเธอ แต่เมื่อเธอเงยหน้ามาเขาก็ปั้นหน้านิ่งตามเดิม "งั้นผมจะกินมันก็แล้วกัน"

            "จริงนะคะ"

            "แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมดื่มกาแฟไปแล้ว"

            "..ค่ะ แค่คุณทานมันก็พอ"ซอฮยอนพูด ยิ้มอย่างดีใจ "งั้นฉัน ..กลับบ้านก่อนนะคะ จะได้ไม่รบกะ.."

            "อยู่ด้วยกันที่นี่แหละ"

            "คะ?"

            "ผมจะกินมันตอนกลางวัน ..กับคุณ"

            ".////////////."

            "เอ่อ ..ข้างหลังนั้นมีห้องนอนของผมอยู่ คุณก็เข้าไปนอนพัก นอนเล่น หรือจะอ่านหนังสือ จะทำอะไรไปก่อนก็ได้ ผมจะทำงานน่ะ"

            "..."

            "แล้วตอนเย็นค่อยกลับบ้านพร้อมกัน"ลู่หานพูด เกาหัวตัวเองอย่างเก้อๆ "ได้ไหม.."

            ซอฮยอนเม้มปาก รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาซะดื้อๆ "ค่ะ"

            "อืม ..ดีแล้วล่ะ"

            ลู่หานหันหลังให้ซอฮยอนจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเขาก็หันกลับมา ถอนหายใจเฮือกใหญ่

            "เมื่อกี้พูดอะไรไปวะ.. ตั้งสติหน่อยสิวะอาลู่"มือหนายกขึ้นตบที่แก้มตัวเองเบาๆเป็นการเรียกสติ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเปิดแฟ้มเอกสาร แต่กลับไม่มีสมาธิอ่านเลยสักนิด "เสี่ยวลู่หาน ..ตั้งใจทำงาน"

            ...

            ไม่ได้ มันทำงานไม่ได้ ..ทำไม ริมฝีปากมันหุบยิ้มไม่ได้ แค่ได้ยินเธอบอกว่าเป็นห่วง ทำไมต้องรู้สึกดีมากขนาดนี้

            ก๊อกๆๆๆ

            ชายหนุ่มนั่งหลังตรงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เขากระแอมแล้วปั้นเสียงเข้ม "เข้ามา"

            "ท่านประธานคะ"

            "ว่าไง"

            "คุณจองโทรมาขอเลื่อนนัดวันประชุมเป็นวันพรุ่งนี้ค่ะพอดีว่าคุณหนูคริสตัลติดธุระสำคัญมากๆท่านก็เลยต้องไปหาที่โซล"

            "อืม ไม่เป็นไร ..งั้นตอนนี้เจสสิก้าก็อยู่คนเดียวสินะ"

            "ย่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ"

            ลู่หานพยักหน้ารับ จะว่าไปเขาก็ไม่เจอหน้าเจสสิก้ามาหลายวันแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่วันที่โทรมาบอกว่ารถเสียเธอก็ไม่ได้โทรมาหาเขาอีกเลย และเขาเองก็ไม่ได้โทรกลับไปหาเธอเหมือนกันเพราะงานมันยุ่งมากจริงๆ ไว้เคลียร์ๆงานได้เมื่อไหร่ สงสัยต้องพาน้องสาวคนนี้ไปเที่ยวบ้างแล้ว แต่ว่าตอนนี้..

            "ฉันไม่มีงานอย่างอื่นอีกใช่ไหม"

            "ไม่มีแล้วค่ะ"

            "อืม งั้นเดี๋ยวฉันจะออกไปทำธุระข้างนอก ถ้ามีอะไรก็จดเอาไว้ พรุ่งนี้ฉันจะมาจัดการ"

            "ได้ค่ะท่านประธาน.."

            "เข้าไม่ได้นะคะ อย่าเข้าไปค่ะ"

            "เสียใจด้วย ..ก็เข้ามาแล้ว"

            ลู่หานลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงเอะอะ และสุดท้ายก็เห็นชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาใหม่ เขาหันไปทำสัญญาณให้เลขาและพนักงานของตัวเองออกไปจากห้อง แล้วมองชายหนุ่มผู้มาใหม่อย่างแปลกใจ

            "เฮียมาทำอะไรที่นี่"

            "หึ! ฉันก็มาดูหน้าน้องชายสุดที่รักไง ..ยังมีชีวิตรอดกลับมาอีกนะ"

            "ก็คนที่เฮียส่งไปมันกระจอก"

            "เฮ้ อย่ามาปรักปรำฉันนะโว๊ยไอ้ลู่ คนที่ไปทำร้ายแกมันอาจจะเป็นคนของเฮียโจวมี่ก็ได้ อย่ามาโทษฉัน"

            "แต่ถ้าจะให้ผมคิดแล้วล่ะก็ เฮียโจวมี่ไม่ทำและไม่คิดอะไรตื้นๆแบบนี้หรอกนะ คนที่คิดได้ก็คงมีแต่เฮียนั่นแหละ เฮียเลโอ"

            ลู่หานพูดนิ่งๆ มองคนที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายอย่างไม่เกรงกลัว ..เขารู้ดีว่าคนที่สั่งให้ลูกน้องไปลอบทำร้ายเขากะเอาให้ถึงตายคือเลโอ แต่ก็แค่ไม่อยากจะทำอะไร เพราะมันไม่มีประโยชน์ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รอดกลับมาแล้ว

            ในขณะที่เลโอมองน้องชายอย่างหมั่นไส้ ..ตายยากจริงๆนะมึง

            "เฮียมาทำอะไรที่นี่ นี่มันถิ่นผม"

            "ฉันรู้ ไม่ต้องมาบอกหรอก หึ ก็แค่อยากมาดูหน้าไอ้คนที่มันกำลังจะชุบมือเปิบเอาตำแหน่งประมุขแก๊งไปทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง หายหน้าไปก็ตั้งนาน แต่จู่ๆพอกลับมาก็จะได้ตำแหน่งหัวหน้าไป ..ไม่ละอายใจบ้างเหรอวะ"

            ลู่หานแค่นหัวเราะ ยักไหล่อย่างไม่แคร์ "เพราะพ่อเห็นว่าผมสามารถทำได้ดีต่างหาก ก็ดีกว่าเฮีย วันๆไม่ทำอะไร มั่วผู้หญิง เปิดบ่อน ค้าอาวุธเถื่อน สารพัดเรื่องเลวๆ มันก็สมควรแล้ว ที่พ่อจะไม่ยกแก๊งให้"

            "ไอ้.."

            "เสียใจด้วยแล้วกันนะเฮีย ที่แผนการฆ่าผมของเฮียมันไม่สำเร็จ แต่ก็นะ ถึงผมตายไป ตำแหน่งนี้มันก็ยังไม่ใช่ของเฮียอยู่ดี อาจจะเป็นของเฮียโจวมี่ หรือไม่ก็ของอินกุ๊กฮยองก็ได้"

            เลโอกำหมัดแน่น มองหน้าน้องชายคนสุดท้องที่กำลังจะได้รับตำแหน่งประมุขคนใหม่ของแก๊งอย่างแค้นๆ "แกไม่มีวันได้ตำแหน่งประมุขไปง่ายๆหรอกนะไอ้ลู่ และคนที่จะได้ตำแหน่งนั้น จะต้องเป็นฉันคนเดียวเท่านั้น"

            "ผมจะรอดูนะเฮีย"ลู่หานส่งยิ้มกวนประสาทไปให้อย่างจงใจยั่วโทสะพี่ชาย และดูเหมือนจะได้ผลเมื่อเลโอหันหลังเดินกลับไปที่ประตูอย่างหงุดหงิด

            แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวออกไปจากประตู เขาก็หันกลับมาหวังจะด่าน้องชายเป็นการระบายอารมณ์ต่ออีกหน่อย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องนอนของลู่หานเปิดออกโดยมีซอฮยอนเดินออกมา เลโอเบิกตากว้างอย่างตกใจเช่นเดียวกันกับซอฮยอนที่ยืนตัวสั่นทันทีที่เห็นหน้าของเลโอ

            "เธอ.."

            ลู่หานหันไปมองซอฮยอนและรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณหลังจากเห็นท่าทางของเธอและของเลโอ

            "คะ คุณ.."ซอฮยอนอึกอัก กำมือแน่นและน้ำตาไหลลงมาด้วยความกลัว

            ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นกลับเข้ามาในสมองและทำให้ร่างบางยืนสั่น ในขณะที่เลโอก้าวขาเข้าไปใกล้ หมายจะจับตัวซอฮยอนมาแต่ลู่หานกลับคว้าข้อมือของเลโอเอาไว้

            "ปล่อยฉันไอ้ลู่ หึ! นี่คนของฉันมาอยู่กับแกได้ไง"

            "คนของเฮีย? หึ! งั้นก็เฮียเองสินะที่ทำเรื่องต่ำๆพวกนั้นกับซอฮยอน"

            "นี่แก.. โอ๊ย ปล่อยนะเว้ยไอ้ลู่"

            แววตาของลู่หานแข็งกร้าวบีบข้อมือของเลโอแน่นก่อนจะเหวี่ยงออกไปแรงๆจนคนเป็นพี่หน้าเหยเกด้วยความเจ็บ

            "ไอ้ลู่ ยัยนี่คือคนของฉัน แกไม่มีสิทธิ์ ฉันจะเอายัยนี่กลับ"

            กริ๊ก

            "ลองเฮียก้าวเข้ามาใกล้ซอฮยอนดูสิ.."

            เลโอมองปลายกระบอกปืนที่ถูกจ่ออยู่ในตำแหน่งหน้าผากของตัวเอง มองแววตาของลู่หานซึ่งในตอนนี้ดูน่ากลัวมากเหลือเกิน "แก.."

            "ผู้หญิงคนนี้คือของผม"

            "!!!!"

            "เธอเป็นผู้หญิงของผม ถ้าเฮียกล้าแตะต้องตัวเธอแม้แต่ปลายเล็บล่ะก็ ..ผมไม่เอาเฮียไว้แน่"

            "ไอ้.."

            "ผมพูดจริง"

            "..."

            "เฮียกลับไปซะเถอะ ผมไม่อยากฆ่าเฮียตอนนี้"

            เลโอกำหมัดแน่น พยักหน้าช้าๆ "โอเค๊ ..แกจำเอาไว้นะไอ้ลู่ ฉันจะไม่หยุดแค่นี้แน่"

            ลู่หานยังคงถือปืนอยู่ในตำแหน่งเดิม จนเลโอเดินออกไปจากห้องเขาก็เก็บปืน ในขณะที่ซอฮยอนทรุดลงไปนั่งกับพื้นด้วยความกลัว น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุด ลู่หานหันไปมองหญิงสาวอย่างสงสาร ค่อยๆนั่งลงข้างเธอ

            "คุณ.."

            "ฮึก ขะ เขาจะทำอะไรฉันอีกไหม เขาจะทำร้ายฉันอีกไหม"

            "..."

            "ฮือ ฉันกลัว"

            "ไม่ต้องกลัว"ลู่หานพูดเสียงทุ้ม ดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบ "ผมอยู่ตรงนี้"

            "..."

            "ตราบใดที่ผมยังอยู่ ..ใครก็ทำอะไรคุณไม่ได้ทั้งนั้น"

            "ฮือ.."ซอฮยอนพยักหน้า เอื้อมมือไปโอบกอดรอบตัวของเขา "ฉะ ฉันกลัว"

            "บอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัว ..ผมสัญญา"

            "..."

            "ผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม"

            ...มันเหมือนกับว่าเขาเคยพูดคำนี้กับเธอไปแล้ว และตอนนี้เขาก็พูดมันอีกครั้ง

            ดูท่าทาง ..เขาคงปล่อยให้เธอละสายตาไปไม่ได้แล้วจริงๆสินะ