คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Don't Relations : : CHAPTERS 12
Chapters 12
ลูฮานเข้ามาในห้องนอนที่มีซอฮยอนยืนหันหลังให้กับประตูอยู่ก่อนแล้ว มือหนาเอื้อมไปจับที่ไหล่บางเบาๆก่อนจะออกแรงหมุนเพื่อให้ร่างเล็กหันมาหาเขา จนเมื่อดวงตาทั้งสองคู่ประสานกัน
ราวกับมีกระแสไฟฟ้าช็อตอยู่ในร่างกายของลูฮาน
ริมฝีปากยกขึ้นหวังจะพูดอะไรบางอย่างถูกขัดไปด้วยการกระทำที่แสนเย็นชาจากคนเป็นน้อง ซอฮยอนดันมือของลูฮานออกอย่างนุ่มนวล เดินเลี่ยงไปที่เตียง เอนตัวลงนอนทันที
"หนูเหนื่อยแล้วล่ะค่ะพี่ลู่ ..เหนื่อยมากแล้วจริงๆ"
"..."
"ต่อไปนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องของหนูหรอกนะคะ หนูขอให้พี่ลู่กับโชรงรักกันดีๆ อย่าให้มีปัญหาอะไรกัน"
เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ เหนื่อยกับการที่ต้องมาต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง เหนื่อยเหลือเกินที่ต้องรู้สึกหวงผู้ชายคนนี้ ทั้งๆที่เธอก็เป็นแค่น้องสาวของเขา ไม่ใช่เจ้าของชีวิตของเขานี่
ลูฮานมองซอฮยอนที่ดึงผ้าขึ้นมาคลุมตัวเองเหมือนเป็นการตัดบท กายใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆกัน วางมือหนาไปที่กลุ่มผมนุ่มที่สยายเต็มหมอน
"เรื่องเมื่อเช้า พี่ขอโทษ"
"..."
"เพราะพี่โมโห พี่ก็เลยพูดออกไปแบบนั้น พี่.. พี่ก็แค่"
ก็แค่หึง..
"ขอโทษนะ"
ท้องทะเลยามค่ำคืนดูอ้างว้างแต่ในสายตาของแอล เขากลับมองว่ามันช่างดูสวยงาม สายน้ำที่สะท้อนแสงจันทร์ และดวงดาวที่ระยิบระยับอยู่ทำให้อดไม่ได้ที่ต้องยกกล้องขึ้นมารัวถ่ายรูปไม่หยุด ใครต่อใครมักบอกว่าเขาคือคนที่ถ่ายรูปเป็นงานอดิเรก บอกว่าเขาถ่ายรูปเพราะเขาชอบ แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด
เมื่อไหร่ที่มือของเขาสัมผัสกับกล้อง สายตามองภาพเบื้องหน้าผ่านเลนส์แทนการมองตรงๆ นั่นทำให้ความเครียดและเป็นกังวลจางหายออกไปบ้าง เขาเกลียดกับการที่จะต้องเผชิญหน้ากับอะไรตรงๆ กลัวการสูญเสียดังนั้นจึงเลือกที่จะเก็บทุกๆอย่างเอาไว้ในเมมโมรี่ของกล้อง เพราะอย่างน้อยเวลาที่คิดถึง ก็ยังสามารถเอามันขึ้นมาเปิดดูได้
"ซอฮยอน"
"คะ"
"เธอรู้ใช่ไหมว่าพี่รู้สึกยังไงกับเธอ"
"..."
"เป็นแฟนกันไหม"
"..พี่แอลคะ"
"หืม?"
"..ซอคิดว่า ซอ คือ ซอคิดว่าซอมีคนที่รักอยู่แล้ว ขอโทษนะคะ"
ดวงตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อมองเห็นร่างคุ้นตาผ่านจากเลนส์กล้อง มือของเขาก็ชัตเตอร์พอดีกับที่คนๆนั้นหันมา มือหนาลดกล้องลง เดินเข้าไปใกล้ในขณะที่อีกคนกำลังจะเดินหนี
"เดี๋ยวสิลูฮาน"
"..."ลูฮานหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคนที่เกลียด เมื่อนึกถึงข้อนี้ ขาของเขาก็ก้าวต่อไปข้างหน้า
"คุยกันก่อนไม่ได้เหรอ"
"..."
"สักแป็บเดียวก็ยังดี"
เมื่อเห็นว่าลูฮานยืนนิ่งอยู่กับที่ แอลก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เขาทิ้งตัวลงนั่งบนผืนทราย ถอนหายใจออกมายาวๆ
"ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ฉันขอตะ.."
"เรื่องเมื่อ 13 ปีก่อนฉันขอโทษ"
"..ลืมมันไปซะเถอะ"
"ฉันกะอยู่แล้วล่ะว่าแกต้องพูดแบบนั้น"แอลพูดกลั้วหัวเราะ มองแผ่นหลังของลูฮานด้วยแววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย "ซอฮยอนน่าสงสารนะ"
"..."
"เพราะเธอไม่เหลือใครเลยนอกจากแก ..ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าแกคิดอะไรอยู่ แต่ว่าช่วยทำดีๆกับน้องสาวของแกหน่อยได้ไหม"
"ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องครอบครัวของฉัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร คนอย่างแกก็ไม่มีสิทธิมาขอร้องอะไรทั้งนั้น"ลูฮานพูดห้วนๆ ปรายตามองแอลที่ยังคงนั่งอยู่ "ฉันขอตัว"
"เดี๋ยวสิเสี่ยวลูฮาน"แอลลุกขึ้นยืนก่อนที่ลูฮานจะเดินจากไป เขาเม้มปากแน่น ก่อนจะยิ้มบางๆ "ไม่มีครั้งไหนเลยที่เวลาซอฮยอนหลับแล้วจะไม่เพ้อหานาย"
"..."
"วันนี้ตอนที่เธอหลับ ..เธอพูดว่า พี่ลู่ อย่าทิ้งหนูไป ..หนูรักพี่ลู่ รักที่สุด"
ลูฮานวิ่งกลับเข้ามาที่ห้องทันทีที่แอลพูดจบ เข้าไปในห้องที่ปิดไฟมืดก่อนะดึงร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงขึ้นมากอดแน่น "ทำไม"
"พะ พี่ลู่"
"ทำไมซอฮยอน ทำไมเธอต้องเป็นน้องพี่ ฮึก"มือหนากำที่ไหล่บางก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา "ทำไม ระ เราต้องเกิดมาเป็นพี่น้องกันด้วย"
"พี่ลู่ หนู.. พี่ลู่อย่าร้องไห้"ซอฮยอนพูดสั่นๆ เมื่อรับรู้ถึงความเปียกชื้นที่หัวไหล่ บวกกับร่างกายที่สั่นของลูฮาน "พี่ลู่สัญญากับหนูแล้วว่าจะไม่ร้องไห้"
ลูฮานพยักหน้ารัวๆ กระชับอ้อมกอดแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ และแม้ว่าซอฮยอนจะเจ็บ แต่เธอกลับยอมให้เขากอดอยู่แบบนี้ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็ว ความรู้สึกอบอุ่นแผ่กว้างออกมาโอบอุ้มตัวของเธอและเขาเข้าด้วยกัน
"พี่รู้ มันโคตรเลว แต่พี่ก็ยังทำ พะ พี่ขอโทษซอฮยอน ทั้งๆที่เธอเป็นน้อง แต่พี่มันไอ้สารเลวที่ไม่เคยมองว่าเธอเป็นน้องเลยสักครั้ง รักเธอทั้งๆที่มันเป็นเรื่องผิดศีลธรรม รัก ..ต่อให้ต้องตกนรกทั้งเป็นก็ยังดันทุรังที่จะรักต่อไป ถ้าตาย ..พะ พี่จะมองหน้าพ่อกับแม่ ..ได้ยังไงกัน"
"พี่ลู่"
ร่างบางเผลอสะดุ้งเฮือกเมื่อมือหนาของเขาแตะแนบลงไปที่แผ่นหลังของเธอ ซอฮยอนดันตัวเองออก ดวงตาสั่นระริกยามได้สบตากับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของพี่ชาย
เขาไม่ได้เป็นแบบนั้นแค่คนเดียว.. อารมณ์และความรู้สึกของเธอมันก็ไม่ต่างกัน
มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้ แต่มันเริ่มชัดเจนขึ้นตอนที่เขาจูบเธอ และมันเริ่มแน่นอนตั้งแต่ที่เห็นเขาอยู่กับโชรง
..ภาวนาให้มันเป็นความรู้สึกที่น้องสาวคนนึงจะหวงพี่ชาย แต่ยิ่งคิดมันก็ยิ่งไม่ใช่เลย
"พี่ไม่ได้ตกนรกไปแค่คนเดียวหรอกนะ"
"ซะ ซอฮยอน"
"เราทั้งคู่ ต่างก็ตกลงไปในนั้น ฮึก หนะ หนู ..หนูขอโทษ"
มือหนาของลูฮานไม่รอให้สมองได้สั่งการใดๆทั้งสิ้น เพียงแค่คำพูดของซอฮยอนสิ้นสุดลง มือของเขาก็รั้งท้ายทอยของเธอเข้ามาใกล้ พร้อมกับแนบริมฝีปากลงไปอย่างไม่อาจต้านทานแรงเสน่หาได้ หัวใจที่กำลังร้อนรุ่มเฉกเช่นเดียวกับปลายนิ้วร้อนจัดที่ลากยาวไปใต้สาปเสื้อ ไล้ไปที่ผิวเนียนอย่างลุ่มหลง ไฟรักลุกโชติช่วงไปทั้งร่างกายของชายหนุ่ม ปลายลิ้นร้อนกระหวัดเกี่ยวกันอย่างพร้อม
พร้อมที่จะตกลงไปในนรกด้วยกัน
แต่เหมือนว่าแม้แต่นรก ก็ไม่เปิดรับพวกผิดศีลธรรมอย่างทั้งคู่ได้ เมื่อประตูได้ถูกผลักเข้ามา พร้อมกับสายตา 2 คู่ที่มองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง
"ไอ้ลู่"
มือหนาของเฉินกระชากร่างของเพื่อนรักออกห่าง ก่อนจะเหวี่ยงหมัดใส่ใบหน้าหวานอย่างแรง
"พี่ลู่"ซอฮยอนตะโกนอย่างตกใจ ประคองร่างของพี่ชายเอาไว้ "พะ พี่เฉิน"
"นี่พวกมึงกำลังทำอะไรกันอยู่"เฉินตะโกนดังลั่น หัวใจเหมือนถูกบีบรัดอย่างแน่น ด้วยภาพที่ผิดศีลธรรมเช่นนั้นอย่างหลอกหลอนอยู่ในหัวสมอง "มึงทำเหี้ยอะไรอยู่ไอ้ลู่!!!!!!!"
"เฉิน คือ กู.."ลูฮานอึกอัก รู้สึกอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายกับการกระทำที่เพิ่งทำลงไป มือหนากำแน่น พยุงตัวเองให้ลุกขึ้น มองดวงตาอีกคู่ที่กำลังสั่นระริกอย่างแรง "โชรง คือ.."
"กูเคยคิดว่ามึงเป็นคนดี แต่มึงมันเหี้ยจริงๆ นั่นน้องมึงนะไอ้ลู่"
"ไอ้เฉิน คือกู.."
"มึงไม่ต้องสะเออะมาแก้ตัวอะไรทั้งนั้นแหละ"เฉินพูด "กูผิดหวังในตัวมึงจริงๆไอ้ลู่"
...
"เรื่องนี้กูจะไม่พูดกับใคร เพราะอย่างน้อย มึงก็เคยเป็นเพื่อนของกู แต่มึงรู้เอาไว้ด้วยนะ ไม่มีใครที่รับเรื่องผิดศีลธรรมแบบนี้ได้หรอก"
ปัง!!!
"เออ!! ดีจริงๆ สรุปคือที่มาเที่ยวกันนี่มีใครมีความสุขบ้างไหมวะ"
ซูโฮบ่นอย่างหงุดหงิด มองสภาพเพื่อนแต่ละคนที่หน้าไม่เหมือนคนมาเที่ยวเลยสักนิด "นี่ไอ้ไคแม่งก็หนีกลับไปก่อน มึง 2 ตัวก็อะไรกันอีก แล้วหน้าไอ้ลู่ไปโดนอะไรมา มือมึงอีกไอ้เฉิน"
ลูฮานมองหน้าเฉินที่ไม่แม้แต่จะหันมามองกับเขาด้วยความรู้สึกเสียใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะไม่ทำแบบนั้นกับซอฮยอน
"หรือว่า ไอ้เฉิน มึงสารภาพกับไอ้ลู่ไปแล้วเหรอวะ ว่ามึงชอบซอฮยอนน่ะ"
ไม่ใช่แค่ลูฮานที่ตกใจกับสิ่งที่ซูโฮพูด แต่ทั้งซอฮยอนและโชรงที่ต่างก็ออกมาจากห้องของตัวเองก็มองเฉินอย่างตกใจ
"กูจะชอบ หรือไม่ชอบ ตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้นแหละ"เฉินลุกขึ้นยืน มองสบตากับซอฮยอนก่อนจะเบือนหน้าหนี "กูจะไปรอที่รถ"
"อะไรของมันวะ"ซูโฮพึมพำเบาๆ มองหน้าลูฮาน "นี่ตกลงมันยังไม่ได้บอกมึงเหรอ"
"..กูไม่รู้"ลูฮานพึมพำเบาๆ เงยหน้ามองโชรงที่มองที่เขาอยู่เหมือนกัน "โชรง คือ.."
"พี่ซูโฮคะ"
"คะ ครับ?"
"โชรงให้คนที่บ้านมารับน่ะค่ะ ตอนนี้ก็มาแล้ว ถ้ายังไงเจอกันที่โซลนะคะ"พูดจบโชรงก็เดินออกไปจากบ้าน ไม่แม้แต่จะหันมามองที่ลูฮานอีกเลย ลูฮานถอนหายใจแรงๆ เหลือบมองซอฮยอนนิดหน่อยก่อนจะวิ่งตามโชรงออกไป
ซอฮยอนเม้มปากตัวเองแน่น ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อคืนทั้งเธอและลูฮานก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย และถ้าหากกลับไปที่โซลตอนนี้ บรรยากาศบนรถคงจะอึดอัดเหลือเกิน
"พี่ซูโฮคะ"มือบางถือกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้แน่น เดินไปหาซูโฮที่ยืนอยู่หน้าประตู "คือหนูจะไปอยู่กับพวกพี่แอลต่อ ยังไม่กลับวันนี้"
"อ้าว -o- แล้วบอกไอ้ลู่มันหรือยัง"
"ยังค่ะ ยังไงหนูฝากบอกด้วยนะคะ"
"อ่า โอเคๆ แล้วไอ้พวกนั้นมันจะกลับกันวันไหนล่ะ"
"พรุ่งนี้ค่ะ"ซอฮยอนตอบ มองหน้าซูโฮอย่างชั่งใจ ตัดสินใจถามออกไป "พี่ซูโฮคะ ถ้าหากว่า ..พี่ลู่ทำเรื่องอะไรที่มันผิดไป พี่ซูโฮจะทิ้งพี่ลู่หรือเปล่าคะ"
"หือ? ไอ้ลู่น่ะเหรอจะทำอะไรผิด"ซูโฮพูดกลั้วหัวเราะ โยกหัวซอฮยอนเบาๆ "ตั้งแต่ที่เป็นเพื่อนกับมันมาน่ะ ไอ้ลู่มันไม่เคยทำอะไรให้พวกพี่ผิดหวังเลยสักครั้งนะ ไม่มีเรื่องอะไรที่มันทำแล้วไม่ดีหรอก รู้ไหม ไอ้เฉินน่ะนับถือไอ้ลู่มันมากแค่ไหน มันบอกว่าตั้งแต่มันเกิดมาไม่เคยเจอใครแบบไอ้ลู่มาก่อนเลย"
"..."
"คนที่จะทำเรื่องผิด หรือเรื่องไม่ดีน่ะ ไม่มีทางเป็นไอ้ลู่หรอก จะมีก็แต่ไอ้ไคนั่นล่ะ"
ซอฮยอนหัวเราะเบาๆ จับมือซูโฮขึ้นมา "หนูขอร้องได้ไหมคะ ถ้าพี่ลู่ทำอะไรที่มันไม่ดีหรือมันผิดเกินไป อย่าทิ้งพี่ชายหนูได้ไหมคะพี่ซูโฮ"
"เอ่อ มะ มีอะไรหรือเปล่า"
"..ได้ไหมคะ ได้โปรด"
"อ่า อื้ม พี่จะไม่ทิ้งไอ้ลู่ ไม่ว่าเรื่องที่มันทำจะเป็นเรื่องไม่ดีแค่ไหนก็ตาม แบบนี้โอเคไหม"
"ขอบคุณค่ะ"
"ดูแลตัวเองดีๆแล้วกันนะ แล้วพี่จะบอกไอ้ลู่ให้"
ซอฮยอนพยักหน้าช้าๆ เดินออกไปจากบ้านไปหาซองจงที่มายืนรออยู่พักใหญ่แล้ว ซองจงยิ้มทักเพื่อนสนิท เอื้อมมือไปดึงกระเป๋าของซอฮยอนมาถือไว้
"ขอพี่ชายเรียบร้อยแล้วนะ"
"อื้ม"
"ดีจังที่ซออยู่ด้วยได้ พวกพี่เขาจะจัดปาร์ตี้กันน่ะ นี่ก็ครั้งแรกของเราเน๊อะ ที่จะได้ปาร์ตี้ด้วยกัน"
"ซองจง"
"หือ?"
"ซองจงมีเรื่องอะไรที่ผิดหวังเกี่ยวกับซอบ้างไหม"
"ไม่มีนี่ ซอน่ะเป็นผู้หญิงที่วิเศษสุดๆตั้งแต่ที่ฉันได้รู้จักมาเลยนะ"
แล้วถ้าฉัน ..รักกับพี่ชายตัวเองล่ะ จะผิดหวังไหม
"โชรง"
"..."
ร่างบางหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังตามมา โชรงส่งกระเป๋าให้คนขับรถ หันไปมองลูฮานที่มาหยุดอยู่ที่ด้านหลัง
"โชรง คือ"
"อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ได้ไหมคะพี่ลู่"
"..."
"ถ้าจะบอกเลิกโชรง มันก็ยังพอรับได้ค่ะ แต่ถ้าจะบอกเลิกกับโชรงเพื่อที่พี่ลู่จะไปคบกับซอ ชะ โชรง ..มันรับไม่ได้หรอกนะคะพี่ลู่"
"..พี่รู้ว่าอธิบายไปยังไงมันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น พี่เองก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ พี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม ..ผู้หญิงที่พี่รักคือคนเดียวกับน้องสาวแท้ๆของพี่"
เพี๊ยะ
ใบหน้าของลูฮานหันไปตามแรงเหวี่ยงมือเล็กๆของโชรง เธอมองหน้าเขาก่อนจะกลอกตาขึ้นด้านบนเพื่อกลั้นน้ำตา "บะ บอกแล้วไงคะว่าอย่าเพิ่งพูดตอนนี้ ..ขอโชรงคิดอะไรก่อนได้ไหมคะ"
"..."
"แต่พี่ลู่คะ ..ผู้หญิงคนนั้น เสี่ยวซอฮยอน คือน้องสาวของพี่นะคะ น้องสาวแท้ๆ"
อ่ะหือ ดราม่ากว่านี้มีอีกไหม T^T สรุปเป็นกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยสินะ
จะสงสารดีไหมเนี่ย แต่งไปก็เครียดไปจริงๆ
ความคิดเห็น