คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : My Angel : : Chapters 12
Chapters 12
"ร่างกายของคุณเซฮุนฟื้นตัวเร็วมากเลยนะคะ วันมะรืนคุณหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว"
"ครับ"
"สงสัยมีพยาบาลส่วนตัวดูแลดีแน่ๆ คุณซอฮยอนเฝ้าไม่ยอมห่างเลยนะคะ"
"ว่าแต่ คุณพยาบาลเห็นซอฮยอนไหมครับ"เซฮุนถามพยาบาลสาวที่เข้ามาฉีดยาให้เขา เพราะตั้งแต่ตอนที่ตื่นขึ้นมา เขาก็ไม่เห็นซอฮยอนเลย
ใครจะไปคิดว่าเขาจะยังมีชีวิตรอดอยู่ นึกว่าจะตายไปแล้ว แต่น่าแปลกที่นอกจากจะฟื้นขึ้นมาแล้ว ร่างกายของเขาแข็งแรงขึ้นเร็วมาก เร็วซะจนเขาเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน
"ขอตัวก่อนนะคะ"
"ครับ"
เขาพยักหน้าปล่อยให้นางพยาบาลออกไป เปิดลิ้นชักหยิบกล่องแหวนขึ้นมาเปิดดู ดีที่สภาพของแหวนยังอยู่สมบูรณ์ ดีที่ไม่พังก่อนจะไปถึงมือของซอฮยอน
"ฉันมาแล้วววววววววววว"
ตาคมหันไปมองที่ประตู รีบยัดกล่องแหวนไว้ที่ใต้หมอน ปั้นหน้านิ่ง
"-_- ไปไหนมาตั้งนาน ฉันป่วยอยู่นะ แทนที่จะดูแล"
"ฮึ่ย นายนี่ขี้บ่นจริงๆเลย"ซอฮยอนพึมพำ ชูถุงหิ้วในมือขึ้น "ฉันไปซื้อของกินมาให้นายไง แล้วก็เอามาให้พวกคุณพยาบาลที่ดูแลนายด้วย"
"มีเงิน?"
"มีสิ"เธอยิ้มกว้าง หยิบกระเป๋าเงินสีดำขึ้นมาชู "ฉันเอามาจากในนี้อ่ะ"
"เฮ้ย นั่นมันกระเป๋าฉัน"
"ช่ายยยยยยยย ของนาย"
"ยัยกระดานโต้คลื่น เธอนี่มัน"
ตั้งใจจะว่าแต่เมื่อเห็นท่าทางแลบลิ้นปลิ้นตาน่ารักๆแบบนี้แล้วเขาก็ว่าเธอไม่ลง ปล่อยให้เธอไปเอาของใส่จานมาวางให้เขา
"ไม่กินด้วยกันเหรอ"
"ไม่ล่ะ ไม่หิว"
"งั้นมานั่งนี่"
"ไหน?"
เซฮุนตบที่ว่างข้างๆตัวเป็นเชิงว่าให้เธอมานั่ง ซอฮยอนขมวดคิ้วอย่างงงๆ แต่ก็ยอมไปนั่งข้างเขา เซฮุนนั่งกินข้าวที่เธอเตรียมให้เงียบๆ จนกระทั่งหมด ซอฮยอนจะลุกขึ้นเก็บเขากลับดึงแขนเธอเอาไว้
"อะไรของนาย"
"ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร เธอห้ามปฏิเสธฉันเด็ดขาด เข้าใจไหม"
"หืม?"
"ห้ามขัดด้วย เพราะฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น"
"อ่า.."
"ห้ามปฏิเสธ ห้ามแย้ง ไม่มีข้อโต้เถียงอะไรทั้งสิ้น"
"-o-"
"..ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง โอเค ตอนแรกฉันโคตรจะเกลียดเธอ รำคาญเธอ อยากให้เธอไปให้พ้นๆหน้าฉันซะ"
"นาย!!!"
"ชู่ บอกว่าอย่าขัดไง"เซฮุนพูดดุๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองหน้าเธอ "แต่เวลามันผ่านมาเรื่อยๆ เธอทำให้ฉันเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง เธอทำให้คนๆหนึ่งมีชีวิตที่มีความหมายมากขึ้น ไม่ต้องอยู่แบบหายใจไปวันๆ เวลาที่ฉันออกไปข้างนอก แค่คิดว่าพอกลับมาห้องจะได้เจอเธอ ฉันก็อยากจะรีบกลับไปเร็วๆ อยากจะอยู่กับเธอทุกที่ ทุกเวลา ไม่อยากห่าง ไม่อยากให้เธอหายไป"
"..."
"ฉันรักเธอแล้วว่ะยัยกระดานโต้คลื่น"
"..."
เขาสอดมือเข้าไปใต้หมอน หยิบเอากล่องแหวนขึ้นมา สวมมันที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ
"มนุษย์น่ะ มีการแสดงความรักหลายแบบมาก และนี่เป็นหนึ่งในนั้น เป็นแฟนกับฉันนะ"
"ไอ้เด็กโข่ง ..เซฮุน"เรียกชื่อเขาก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา "นาย.."
"ฉันบอกเธอแล้วว่าห้ามปฏิเสธ ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ต้องเป็นแฟนของฉัน"
...
"อืม"
ซอฮยอนยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล ลมเย็นๆพัดมาทำให้เธอต้องยกมือขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้เพื่อบรรเทาความหนาว เซฮุนหลับไปแล้วเธอถึงออกมาได้ แหวนเงินที่นิ้วของเธอทำให้รู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างแปลกประหลาด เขาสารภาพว่าชอบเธอ
ดีจัง ..เธอเองก็ชอบเขา
"ซอฮยอน"
"พี่คริส"
ร่างบางหันไปมองด้านหลัง เจอกับพี่ชายที่เดินเข้ามาด้วยสภาพอิดโรยไม่เหลือภาพเทวดารูปหล่อเลยสักนิด "ทำไมพี่ถึงเป็นแบบนี้"
"ยุนอาหายไป"
"ยุนอา?"
จะใช่ยุนอาคนเดียวกันกับคุณยุนอาหรือเปล่า
"คนที่พี่ดูแล ทำงานที่เดียวกับเซฮุน"
ใช่จริงๆด้วย
"ทำไม ทำไมเธอหายไป พี่หาเธอไม่เจองั้นเหรอ ทำไมถึงไม่เจอล่ะ"
"..พี่ไม่รู้"คนเป็นพี่ตอบพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงที่พื้น "พี่ตามหาเธอทุกๆที่ ..แต่พี่ก็ไม่เจอ"
คำพูดของพี่ชายทำเอาซอฮยอนใจหายวูบ เทวดานางฟ้าประจำตัวจะมีจิตที่สื่อสารถึงมนุษย์ที่ดูแล ไม่ว่ามนุษย์จะอยู่ที่ไหนก็รู้ได้ มีแค่กรณีเดียวเท่านั้นนั่นก็คือมนุษย์ไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์แล้ว นั่นก็หมายความว่า
ตาย
"ฮึก พี่ไม่รู้ว่าพี่ต้องทำยังไง พี่ตามหาเธอไม่เจอ"
"พี่คริส"ซอฮยอนมองพี่ชายอย่างสงสาร "คนที่พี่รู้สึกดีด้วย คนที่พี่รู้สึกรักคือคุณยุนอาใช่ไหม"
ไม่ต้องรอคำตอบก็สามารถรู้ได้ ใช่!คริสรักยุนอา
"พี่จะไปทุกๆที่ พี่จะต้องตามหาเธอให้เจอ ไม่ว่าจะข้างบนหรือข้างล่าง พี่ก็จะไป"
"แต่พี่ไปข้างล่างไม่ได้พี่ก็รู้"
"พี่ต้องไป.."
เมื่อเห็นว่าต่อให้คัดค้านยังไงพี่ชายของเธอก็คงไม่เปลี่ยนใจ ซอฮยอนเลยจำใจต้องพยักหน้าช้าๆ ปล่อยให้ร่างของคริสเลือนหายไปตรงหน้า
...
"เดี๋ยวฉันก็ตามพี่ขึ้นไป.."
ฝ่าฝืนกฎที่สำคัญที่สุดของสวรรค์ เธอจะยังอยู่ได้อีกหรือ
...
ไม่มีทาง
...
แต่ขอเถอะ..
"ได้โปรดต่อเวลาให้หลานได้อยู่กับเขาอีกสักนิดเถอะนะท่านป้า"
...
"สักนิดก็ยังดี"
เซฮุนวิ่งกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ด้วยความดีใจ หลังจากรู้ข่าวว่าเพลงของเขาถูกบริษัทเพลงชื่อดังแห่งหนึ่งสนใจจะซื้อลิขสิทธิ์ต่อ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาอาจจะไปฉลองที่ไหนสักที่เพียงคนเดียวลำพัง แต่ในเวลานี้ ในเมื่อเขามี 'แฟน' รออยู่
จึงไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์
"ยัยกระดานโต้คลื่น เธอต้องตกใจแน่ ฮ่าๆ"
แค่นึกถึงท่าทางตกใจของซอฮยอน ริมฝีปากของเขามันก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
"ไอ้ฮุน"
"มีอะไรเหรอพี่"
เซฮุนหยุดวิ่งเมื่อลีทึกเดินมาเรียกเขาเอาไว้ก่อน
"ในห้องแกน่ะ"
"??"
"ฉันได้ยินเสียงโครมครามอะไรก็ไม่รู้ว่ะ"
"เอ่อ.. พี่แก่แล้วก็งี้แหละ หูตาเริ่มไม่ค่อยดีแล้วไง"
"ไอ้ฮุน ฉันแค่สามสิบต้นๆนะเว้ย ไม่ได้แก่ขนาดนั้น ได้ยินจริงๆ"
"เชื่อผมสิว่าพี่แก่แล้ว จะไปมีเสียงอะไรในห้องผมได้ไง ในเมื่อในห้องผมไม่มีคนอยู่ซะหน่อย"
จะมีก็แต่ ..นางฟ้าน่ะนะ
"ไอ้นี่ ฉันเตือนดีๆไม่เชื่อนะเว้ย บางทีในห้องแกน่ะ อาจจะมีผีก็ได้"
"เหลวไหลแล้วพี่ ..ผมขอตัวก่อนนะ จะไปปราบผี"
เซฮุนยิ้มมุมปาก เดินเลี่ยงลีทึกขึ้นไปที่ด้านบน ไม่รู้ว่ายัยกระดานโต้คลื่นของเขาก่อเรื่องอะไรอีก คงจะซนทำอะไรแผลงๆอีกแล้วแน่ๆ ปล่อยให้อยู่ห้องคนเดียวไม่ได้เลยจริงๆ ต้องลงโทษซะให้เข็ด
เขายิ้มบางๆขณะที่นึกถึงบทลงโทษที่จะทำโทษนางฟ้าตัวแสบ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็เลือนหายไป มองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ
"ซะ เซฮุน"
"นี่มันอะไรกันน่ะ"
เซฮุนมองซอฮยอนที่ถูกผู้ชาย 2 คนจับที่แขนทั้งสองข้างเอาไว้อย่างไม่พอใจ ดูแล้วนี่ต้องไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม พวกนี้ไม่มีสิทธิ์มาจับซอฮยอนแบบนี้
เธอเป็นนางฟ้าของเขานะ
"หมดเวลาของท่านแล้วนางฟ้าซอฮยอน กลับไปกับเราเถอะ"
"ขะ ขอให้ฉันได้ลาเขาก่อนได้ไหม"
"ไม่มีเวลาใดๆทั้งนั้นสำหรับผู้ที่ล่วงละเมิดกฎสูงสุดของสวรรค์อย่างท่าน"
"ท่านผู้คุมกฎสั่งให้เรามาพาตัวท่านไปเดี๋ยวนี้"
ซอฮยอนมองหน้าเทวดาทั้ง 2 น้ำตาเอ่อคลอก่อนจะลากสายตากลับมามองเซฮุน และเมื่อได้สบตากับเขา น้ำตาก็ร่วงเผาะทันที
"เซฮุน.."
"นี่มันเรื่องอะไรกัน คนพวกนี้เป็นใครยัยกระดานโต้คลื่น"
"..ฉัน ฉันต้องไปแล้วไอ้เด็กโข่ง ขะ ขอโทษ"
"ไป? ไปไหน"
"..ฉันต้องกลับสวรรค์แล้ว หมดเวลาของฉันแล้ว"
"บ้าไปแล้ว ฉันยังไม่ได้ทำความดีให้ครบร้อยครั้งเลยด้วยซ้ำ เธอจะกลับไปได้ไง ปล่อยซอฮยอนเดี๋ยวนี้นะ"
"หลบไปมนุษย์ นี่ไม่ใช่เรื่องอะไรของเจ้าแล้ว"
เซฮุนไม่สนใจฟังเสียงห้ามปราม เขาเดินตรงปรี่ไปแกะแขนของซอฮยอนออกจากการเกาะกุม แต่เมื่อมือของเขาสัมผัสกับผิวเธอ ก็เกิดแสงเปล่งประกายเจิดจ้าทำให้เขาต้องผละถอยหลัง เอามือขึ้นมาป้องด้วยความแสบตา
เมื่อแสงจางหายไป เขาก็มองเห็นว่าร่างของซอฮยอนมีปีกอันเล็กๆงอกออกมา พร้อมกับที่ร่างของเธอลอยขึ้นเหนือเขา
"ซอฮยอน.."
"ฉันขอโทษนะเซฮุน หมดเวลาของฉันแล้วจริงๆ"
"ไม่นะ ฮึก ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น"
"ฉันขอโทษ"
"ยัยกระดานโต้คลื่น กลับมาเดี๋ยวนี้นะ"
"..ฉันรักนายนะ ไอ้เด็กโข่ง"
สิ้นคำพูดของเธอ แสงประหลาดก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เซฮุนเอื้อมมือไขว่คว้าไปตามอากาศก่อนจะสัมผัสกับโลหะเล็กๆที่หล่นลงสู่มือของเขา แสงไฟดับลงเช่นเดียวกันกับที่สติของเขาเองค่อยๆจางหายไป
ยัยกระดานโต้คลื่น ..ฉันไม่ให้เธอไป
กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ..ซอฮยอน
...
ขอเถอะ ..ขอให้ฉันตามเธอไปด้วย ได้โปรด
ความคิดเห็น