คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 11
Chapters 11
ยุนอายืนมองร่างของหนุ่มสาวที่กอดกันแน่นและพร่ำพูดว่าคิดถึงกันและกันราวกับว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่เห็นเธอมีตัวตนอยู่ภายในห้องนี้ มองแผ่นหลังของคริสที่เมื่อกี้ยังกางปีกสยายเพื่อปกป้องเธอ แต่ในเวลานี้ปีกของเขากลับกำลังโอบอุ้มร่างของใครอีกคนที่ไม่ใช่เธอ
เจ็บ
...
ฮะ? เจ็บงั้นเหรอ บ้า บ้าน่า ..หน้าสวยส่ายไปมาแรงๆเพื่อเอาความคิดเมื่อครู่ออกไป โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอเรียกความสนใจของคนทั้งคู่ให้หันไปมอง คริสระบายรอยยิ้มบางๆด้วยความรู้สึกเอ็นดู เอื้อมมือไปวางบนหัวของเธอพร้อมกับออกแรงกดให้เธอหยุด
ยุนอาเงยหน้ามองชายหนุ่มเจ้าของมือ ก่อนจะสะบัดมือของเขาออกอย่างถือตัว "ทำอะไรของนาย"
"ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณทำอะไรของคุณ"
"..ฉันเปล่า แค่แมลงวันน่ะ ไล่แมลงวัน"
"มีด้วยเหรอ"
"ก็ ..ประมาณสองสามตัวล่ะมั้ง"ยุนอาแถ เม้มปากแน่นเพราะรู้ว่าคำแก้ตัวของเธอมันฟังไม่ขึ้น
แต่คริสก็ไม่ติดใจเอาความอะไร เขาหันกลับไปมองหญิงสาวหน้าสวยอีกคน "มาทำอะไรที่นี่น่ะ"
"ฉันกลับมาแล้วล่ะ"
"หือ?"
"กลับมาประจำอยู่ที่นี่ อยู่ในกลุ่มของนาย"
"จะ จริงเหรอ"
"จริงสิ ฉันกลับมาอยู่กับนายแล้วไง คราวนี้จะอยู่ตลอดไปด้วยล่ะ"ซ่งเฉียนยิ้มหวาน มองไปด้านหลังของคริสสบตากับผู้หญิงอีกคน "เสียมารยาทนะถ้าจะไม่แนะนำสาวสวยคนนี้ให้ฉันรู้จักน่ะ"
"ก็ทำความรู้จักกันเอาเองเลยสิ"คริสพูดยิ้มๆ หลีกทางให้ซ่งเฉียนเดินไปใกล้
"สวัสดีค่ะ ฉันวิคตอเรียซ่งค่ะ เป็นตำรวจยศเดียวกับนายคนนี้"
ยุนอามองผู้หญิงที่แนะนำว่าตัวเองชื่อวิคตอเรียอย่างเก้อๆ "ฉันอิมยุน.. เอ่อ ซอจูฮยอนค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก จะดีมากถ้าพวกคุณพูดเกาหลีกัน เพราะฉันฟังภาษาจีนไม่ค่อยออก"
"ได้ค่ะ แต่ฉันเองก็พูดเกาหลีไม่ค่อยคล่องเหมือนกัน"
"โอ๊ย แค่นั้นก็ดีแล้วล่ะค่ะ"ยุนอาตอบ มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
"ไปนั่งก่อนสิ"
"ไม่เป็นไรอู๋ฟาน ฉันแค่แวะมาบอกนายน่ะว่าฉันกลับมาแล้ว แต่ก่อนไปขอถามอะไรหน่อยสิ"
"อะไรล่ะ"
วิคตอเรียฉีกยิ้มบางๆ พูดเป็นภาษาจีน "คุณซอจูฮยอนนี่ใคร แฟนนาย?"
"ไม่ใช่! ..เธอคือ ..ผู้หญิงของเสี่ยวลู่หานน่ะ"
"โอ้โห คุณผู้กอง มีตัวประกันด้วยเหรอคะ ระวังเถ้อ จะตกหลุมรักตัวประกันเข้า"
คริสเหลือบมองยุนอาที่มองพวกเขาอย่างสงสัย ก่อนจะส่ายหน้า "ไม่มีทาง ..ก็แค่ตัวประกันเท่านั้นแหละ"
"อ่าฮะ ..ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"อืม.."
คริสพยักหน้าช้าๆ เดินไปส่งวิคตอเรียที่หน้าประตู "ขับรถดีๆนะ ระวังตัวด้วย"
"จ้า"
ยุนอามองทั้ง 2 คนที่โผเข้ากอดกันอีกครั้ง เธอถลึงตา รู้สึกแปลกๆในใจจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วกระแอมเสียงดัง "อะแฮ่ม"
"..อะไรติดคอล่ะคุณ"
"ก็เปล๊า ..สำลักความหวานน่ะ มันเข้าคอแล้วรู้สึกขมไปเลย"
คริสมองยุนอาแล้วหันไปบอกลาวิคตอเรียอีกครั้ง เมื่อประตูปิดลง ชายหนุ่มก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับสีหน้าที่หม่นหมองลงจนยุนอามองอย่างสงสัยยิ่งกว่าเก่า
คนบ้าอะไร เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวทำหน้าเศร้า เดาอารมณ์ยากยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก
"นี่นาย.."
"อะไร"
"ฉันถามอะไรหน่อยสิ"เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ เธอก็เดินเข้าไปใกล้ "คุณวิคตอเรียน่ะใคร แฟนนายเหรอ"
"ยุ่ง!!"
"-o-"
มือบางยกขึ้นคลำหน้าผากตัวเองหลังจากถูกเขาใช้หลังมือเขกลงมาอย่างแรง หนำซ้ำยังเดินหนีไปที่หน้าประตูห้องอีกต่างหาก
"ไอ้คนบ้า ทำร้ายร่างกายฉันอีกแล้วนะ ไอ้ตำรวจรังแกประชาชน นิสัยไม่ดี ชิ!!"ยุนอาพึมพำเบาๆอย่างหงุดหงิด
"ผมได้ยินนะคุณ"
"...กะ ก็แล้วทำไมล่ะ"
"แฟนเก่า"
"ฮะ? อะไรของนาย แฟนเก่าอะไร"
"วิคตอเรียคือแฟนเก่า"
"-o-"
"-_- หายสงสัยแล้วก็ไปนอนพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ผมจะพาคุณออกไปข้างนอก"
"ว่าไงนะ!!!"
"ก็บอกว่าเบื่อไม่ใช่เหรอ"
"อื้อ"ยุนอาพยักหน้าอย่างดีใจ วิ่งไปจับมือเขาเขย่าไปมา "ขอบคุณนะ ขอบคุณนายมากกกกกกกกกกก เย้ๆๆ ฉันจะได้ออกไปข้างนอกแล้ว"
การกระทำของเธอทำให้ริมฝีปากที่ก่อนหน้านั้นมักจะเรียบตรงเผลอคลี่ยิ้มออกมาบางๆ.. ก็แค่ตัวประกัน ท่องไว้ แค่ตัวประกัน
แบคฮยอนเดินลงมาจากคอนโดเล็กๆที่มาอาศัยอยู่ระหว่างที่กำลังตามหาตัวซอฮยอนและยุนอา เรื่องนี้มินโฮยังไม่รู้ และถ้าหากมินโฮรู้ว่าซอฮยอนหายไปอีกคน คงจะวิ่งวุ่นไปทั่วแน่ๆ เขาเดินมาที่ลานจอดรถอย่างรีบร้อนเพราะคนของพ่อเขาเพิ่งโทรมาบอกว่าพบเบาะแสของซอฮยอนแล้ว แต่เมื่อเดินมาถึงรถ ชายหนุ่มกลับอ้าปากค้างอย่างตกใจ วิ่งเข้าไปสำรวจรอบๆรถ
"ทำไมยางแบนวะเนี่ย -o-"
แบคฮยอนบ่นอย่างรู้สึกหงุดหงิด ทั้งๆที่เขากำลังรีบอยู่แท้ๆ แต่รถกลับมายางแบน เมื่อก้มลงไปมองก็พบว่ามีตะปูมากมายถูกเจาะใส่ยางรถ และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้รถยางแบน ตะปูพวกนี้น่าจะมาจากการที่เขาขับผ่านเขตก่อสร้างเมื่อคืนแน่ๆ
"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า"
"เฮ้ย"
แบคฮยอนตะโกนลั่น สะดุ้งโหยงก่อนจะขยี้ตาตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ฝันร้าย นี่มันฝันร้ายชัดๆ
"เป็นอะไรของนายน่ะตะโกนซะเสียงดังเลย"
"คุณมาทำอะไรที่นี่เนี่ย"แบคฮยอนถามเจสสิก้าที่มายืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า "ฮะ? มาทำอะไรที่นี่ คอนโดนี่คงไม่ใช่ของคุณหรอกนะ หรือว่าซื้อห้องที่นี่ไว้"
"จะบ้าเหรอยะ"เจสสิก้าแหว ยกมือขึ้นเท้าเอว "ฉันแค่ไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร"
"..อ๋อ ถ้าเป็นเรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะคุณ"แบคฮยอนพูดเสียงดังก่อนจะพึมพำเบาๆ "แค่ไม่ต้องมาเจอกันอีกก็เป็นพระคุณมากพอแล้ว"
"รถนายยางแบนนี่ ไปด้วยกันไหม"
"ฮะ?"
"งงอะไรของนายยะ ก็ไปด้วยกันไหม เอารถฉันไป"
"..."
"นายรีบไม่ใช่หรือไง"
"เอ่อ ..งั้นผมขอยืมรถคุณแทนได้ไหม คุณ ..ไม่ต้องไปกับผมหรอก"
"ไม่มีทาง เกิดนายขโมยรถฉันไปจะทำไง รถยิ่งแพงๆอยู่นะ"
"-o- ผมไม่ขโมยหรอกคุณ"
"-*- ฉันจะไปด้วย นายอยากจะไปไหนก็ไป แต่ขอบอกไว้ก่อนว่าฉันจะไปด้วยยยยยยยยยยยยย"
เพราะรีบมากแบคฮยอนจึงจำใจต้องเอากระเป๋าในรถออกมาแล้วตกลงเดินไปที่รถของเธอซึ่งมีคนขับรถยืนรออยู่แล้ว เจสสิก้ามองคนขับรถของตัวเองก่อนที่เธอจะยื่นเงินให้กับเขา
"จะไปไหนก็ไปเถอะ เอาไว้ฉันเรียกแล้วค่อยมารับ"
"ครับคุณหนู"
แบคฮยอนมองหญิงสาวพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเบาๆ ..ดูก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้คงถูกตามใจมากเกินไปจริงๆ
"นี่นาย มัวทำอะไร รีบขึ้นไปขับสิ"
"อ่า โอเคๆๆๆๆ"
แบคฮยอนขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ ในขณะที่เจสสิก้าวิ่งขึ้นไปนั่งข้างๆ แบคฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วออกรถ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เจสสิก้ากำลังทำ แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือก หากไม่มีเรื่องความคืบหน้าของซอฮยอนในตอนนี้ล่ะก็ ..เขาสาบานได้เลยว่าเขาจะไม่มีทางไปกับเธอแน่
ในขณะที่เจสสิก้าก็นั่งเงียบๆ มองไปข้างทางไม่ปริปากถามว่าเขาจะไปที่ไหน ..เธอก็แค่เหงา คริสตัลก็ไม่อยู่ ที่บ้านก็ไม่มีใครเลยสักคน แถมลู่หาน ..ก็มีเรื่องสำคัญให้ทำอยู่ซึ่งถ้าให้เธอเดาคงเป็นเรื่องงานของเขา
ไม่มีใครสนใจเธอเลยสักคน ที่เห็นจะมีสนใจเธออยู่บ้างก็คงเป็นเขาคนนี้ ..ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆถึงต้องนึกถึงเขา ถึงปากจะไม่ค่อยดี แถมยังกวนเป็นที่หนึ่ง แต่เขาก็ ..คงมีดีอยู่บ้างล่ะนะ
"เอ๋.."
"คุณรออยู่ที่นี่ก่อนแล้วกันนะ ผมทำธุระเสร็จแล้วจะรีบกลับมา"
แบคฮยอนบอกเจสสิก้าหลังจากจอดรถที่สนามบินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเดินลงจากรถโดยไม่รอให้เธอได้พูดอะไร แบคฮยอนก้าวเดินไปยังห้องควบคุมอย่างใจร้อน
"สวัสดีครับ"
"คุณชาย.."
"...แบคฮยอนครับ ไม่ใช่คุณชาย"
"เอ่อ ครับ คุณแบคฮยอน"
"ได้เรื่องอะไรบ้างครับ"แบคฮยอนถามลูกน้องมือขวาพ่อของเขาที่ถูกส่งมาช่วยเรื่องนี้โดยเฉพาะ
"เราจับภาพสุดท้ายของคุณหนูซอฮยอนได้ครับ"คนสนิทตอบรับ ก่อนจะกดย้อนวิดีโอกลับไปนิดหน่อยแล้วเริ่มเล่นใหม่ "เห็นไหมครับ คุณหนูขึ้นรถไปกับคน 2 คนนี้"
"..."แบคฮยอนพยักหน้าช้าๆ มองใบหน้าในกล้องอย่างแสนห่วง ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ซอฮยอน
"ตอนนี้ผมกำลังตามสืบทะเบียนรถคันนั้นอยู่ แต่เราตามสืบได้ยากมากเพราะคาดว่าจะเป็นรถของมาเฟียใหญ่แก๊งไหนสักแก๊ง"
"แล้วมันจับซอฮยอนไปทำไม"
"ดูแล้วไม่ใช่การจับนะครับ น่าจะเป็นการเข้าใจผิดมากกว่า ส่วนเรื่องเหตุผลว่าทำไม ..ผมอยากให้คุณแบคฮยอนเผื่อใจไว้"
"..."
"เพราะส่วนใหญ่แล้วในประเทศจีน กับมาเฟียพวกนี้ก็มีอยู่แค่ทางเดียว ผมคิดว่าคุณเข้าใจ"
"..."
เข้าใจ แต่ไม่อาจทำใจยอมรับได้ มันเป็นความผิดของเขาเอง ที่ปล่อยซอฮยอนมาคนเดียว หากซอฮยอนต้องเป็นอะไรไป คนๆนี้ก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว
"เรากำลังออกตามหาคุณหนูซอฮยอนอย่างเต็มที่ครับ ถ้าหากได้เบาะแสเมื่อไหร่จะรีบติดต่อคุณแบคฮยอนไปทันที"
"ครับ ..อย่าลืมนะครับ ไม่ว่าเบาะแสนั้นจะมากหรือน้อยแค่ไหนต้องติดต่อผมมาทันที"แบคฮยอนพูดย้ำก่อนจะเดินกลับมาที่รถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนเจสสิก้าที่นั่งเบื่อรออยู่ในรถได้แต่มองอย่างแปลกใจ
ภายในรถยังคงเงียบสนิท และไม่มีการขยับเคลื่อนไหวเลยสักนิด ..รังสีความน่ากลัวถูกแผ่ออกมาจากแบคฮยอนซะจนเธอกลัว ไม่กล้าพูดอะไรกับเขาเลยสักคำ
"..ถ้าผมดูแลปกป้องผู้หญิงคนนึงไม่ได้ คุณว่าผมสมควรมีชีวิตอยู่ไหม"
จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาจนเธองง แต่เมื่อมองเห็นแววตาของเขาที่สะท้อนออกมาว่ากำลังเจ็บปวดมากเลยส่ายหน้าเบาๆ "กะ.. ก็ถ้านายทำสุดความสามารถแล้ว นายก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปสิ"
"..."
"..คือ ..มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกนะ ถ้านายปกป้องใครบางคนไม่ได้"
"..."
"แต่อย่างน้อย ..นายก็ปกป้องฉันได้ไง"
แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นจากการมองต่ำ จ้องมองเจสสิก้าด้วยความสงสัย แต่เธอกลับยิ้มออกมาบางๆ "นายช่วยฉันเอาไว้ จำได้หรือเปล่า ..นั่นล่ะ มันคือการปกป้องแล้ว"
"..."
"นายลงไปจากรถดีกว่า"
"อ้าว ทำไมล่ะ"แบคฮยอนอ้าปากค้างด้วยความงงอีกครั้ง คิดอะไรอีกผู้หญิงคนนี้ เดี๋ยวเรียกให้มา เดี๋ยวไล่ให้ไป ตามไม่ทันแล้วนะ
"อย่ามาทำหน้าแบบนั้นย่ะ ฉันหมายถึงว่าให้นายมานั่ง เดี๋ยวฉันขับเอง ..มันมีอยู่ที่นึงที่ฉันชอบไปเวลาที่เครียดๆน่ะ"
"อ๋อออออ"
"ดีใจด้วยนะ นายเป็นคนแรกเลย ที่ได้ไปพื้นที่ส่วนตัวของฉัน"
ควรจะ.. ดีใจใช่ไหม เฮ้อ..
ภาพวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าสวยงามราวกับว่านี่คือภาพวาดจากจิตกรฝีมือดี แบคฮยอนได้แต่มองอย่างตื่นตาตื่นใจในขณะที่คนพามายิ้มอย่างภาคภูมิ มันเป็นสถานที่ลับที่เธอพบเจอโดยบังเอิญ จำได้ว่าเป็นตอนที่งอนลู่หานเลยขับรถเล่นเรื่อยๆจนมาเจอกับที่นี่
สถานที่ธรรมดาแต่กลับแสนวิเศษ แม่น้ำสายเล็กที่แสนจะใสสะอาดมีฝูงปลาแหวกว่ายกันไปมา อีกทั้งยังเป็นที่ที่มองเห็นวิวของเมืองได้แทบจะทั้งหมดเพราะอยู่บนภูเขาสูง ไร้ซึ่งผู้คนเพราะมีน้อยมากที่จะมีคนพบสถานที่ที่วิเศษแบบนี้
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"เฮ้ย"
แบคฮยอนกระโดดโหยงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดหวีดแหลมจากคนข้างๆ เขายกมือขึ้นอุดหูมองเธอที่จู่ๆก็กรี๊ดออกมา
"เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย ผีเข้าเหรอ"
ป๊าบ
"ฉันแค่กรี๊ดระบายสิ่งที่อยู่ข้างในต่างหากตาบ้า"
"อ้อเหรอ ผมก็นึกว่าคุณผีเข้า.. จู่ๆก็กรี๊ด หึๆ"แบคฮยอนหัวเราะเบาๆอย่างนึกตลกท่าทางของเธอ
เจสสิก้ายักไหล่พร้อมกับผลักเขาเบาๆ "นายก็ลองบ้างสิ เพื่อสิ่งที่มันอยู่ในใจจะได้หายไปบ้าง"
"..."
"คนเรามันก็มีเรื่องภายในใจทั้งนั้นแหละนะ ..ฉันไม่รู้ว่านายมีเรื่องอะไร แต่ฉันอิจฉาผู้หญิงคนนั้นนะที่เธอมีนายคอยสนใจและอยากจะปกป้อง ..ฉันสิ คนที่อยากให้เขาสนใจ กลับไม่เคยสนใจเลยสักนิด"
แบคฮยอนมองเจสสิก้า ยกมือขึ้นแตะบ่าเธอแล้วบีบเบาๆ "สักวันต้องมีคนสนใจคุณแน่ ..เชื่อผมนะ"
"..^^ อื้ม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"วู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
왜 언제부터 니가 좋은지는 난 잘 몰라
ทำไม ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันชอบเธอ ฉันไม่รู้เลย
대체 왜 왜 언제부터 니가 좋은지 난 잘 몰라
ทำไมกันนะ ทำไม ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันชอบเธอ ฉันไม่รู้เลย
그냥 느낌이 좋아
แค่ชอบความรู้สึกนี้
그냥 이렇게 그냥 이렇게 다가와
แค่แบบนี้ แค่แบบนี้ เข้ามาหาฉัน
ความคิดเห็น