คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 10 =100=
Chapters 10
ยูริเดินนำหน้าจื่อเทาที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่เพื่อไปที่ห้องพัก ยิ่งเวลาผ่านไป อาการของเธอก็ดูจะแย่ขึ้นทุกทีหน้ามืด ตาพร่ามัวเดินแทบจะไม่ตรงทางแต่ทำไม
คนที่เดินตามหลังมากลับไม่สังเกตเห็นมันเลยสักนิด
...
สำหรับนาย ..ฉันไม่เคยมีความเป็นคนบ้างเลยเหรอจื่อเทา ฉันมันเป็นแค่ของเล่นไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึกสำหรับนายเท่านั้นใช่ไหม
"นี่ยูริ"
"..."
"เข้าไปแล้วชงกาแฟไว้ให้ด้วยนะ"
"..."
"ฉันพูดดะ.."
"ค่ะ"
จื่อเทามองหญิงสาวที่เดินเข้าไปในห้องอย่างขัดใจ เธอชอบเป็นแบบนี้ตลอด คนกำลังอารมณ์ดีๆก็มาทำให้อารมณ์เสีย พูดด้วยแล้วชอบเงียบ คิดว่าตัวเองสำคัญนักหรือไง
เห๊อะ ไม่ได้สำคัญอะไรเลยสักนิด
(ยังไงมึงก็ช่วยจับตาดูมันให้กูหน่อยแล้วกัน เวลากูทำอะไรมันจะได้สะดวก)
"ไอ้คริส"
(อะไร)
"ขอโทษทีว่ะ กูไม่ได้ร่วมวงทะเลาะกับมึงด้วย ไอ้ไคมันก็เพื่อนกู ทำแบบนี้ก็เท่ากับว่ากูอยู่ข้างมึงดิ"
(คือมึงจะไม่ทำ)
"เออ! กูอยู่ของกูดีๆ อย่าลากกูไปซวยด้วย มึงก็รู้นี่หว่า ในพวกเรา 3 คนน่ะ ใครแม่งน่ากลัวที่สุด"
(มันจะสักเท่าไหร่เชียว)
"พูดเหมือนมึงไม่รู้ มอนสเตอร์อย่างมันน่ะกำลังหลับอยู่ แต่ถ้าตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ รับรอง ต่อให้ลูซิเฟอร์แบบมึง หรือซาตานแบบกูมารวมตัวกัน ก็แพ้ราบคราบ แค่นี้นะมึง กูไม่ว่าง"
พูดจบก็ตัดสายไปทันที เพราะไม่อยากร่วมวงไปมีเรื่องด้วย ถ้าจะทะเลาะกันแค่คริสกับไคก็พอ พอดีเขาเป็นพวกรักความสงบ ไม่ชอบมีเรื่องกับใคร
พอนึกถึงความสงบ รู้สึกเหมือนว่าหลังจากนี้มันจะไม่สงบเท่าไหร่แล้ว ..ยูอาอินงั้นเหรอ มันคิดว่าบ้านมันรวยนักหรือไงถึงได้เอาเงินมาแจก มาให้คนอื่นเขายืม ยัยโง่นั่นก็อีก แค่ติดหนี้เขายังไม่เข็ดงั้นสินะ ถึงได้กล้าเสนอหน้าไปยืมเงินคนอื่นมา เขาต้องกลั้นอารมณ์แค่ไหนรู้ไหมกว่าจะมาถึงที่ได้ ถ้าหากอารมณ์โมโหมันระเบิดล่ะก็ รับรอง ไม่ต้องถึงมันละ ห้องเนี่ย
โมโหเว้ยโมโห
จื่อเทาก้าวขายาวๆเข้าไปภายในห้องที่เมื่อก่อนคริสมักจะมาขลุกตัวอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้ไอ้การแก้แค้นบ้าๆบอๆนั่นทำให้คริสอยู่ที่หอ ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้มีเวลาสนุกกับของเล่นของเขาให้มากกว่านี้
"นี่ เอากาแฟมาให้ด้วยนะ"
จื่อเทาตะโกนเสียงดังขณะทิ้งตัวลงนั่งไขว่ห้างบนโซฟา ดึงปมเนคไทพร้อมกับพับแขนเสื้อขึ้นมา ในหัวก็ยังครุ่นคิดว่าเขาจะจัดการกับอาอินยังไงดี ให้เลิกมายุ่งกับคนของเขา
ไม่สิ ของเล่นของเขาต่างหาก
"ยูริ ฉันรอกาแฟอยู่ หูเธอหนวกหรือไง!!!"
...
ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆพร้อมกับขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด "เธอคิดว่าเธอมีไอ้อาอินแล้วคิดจะพยศกับฉันได้เหรอ บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่ามันสู้ฉันไม่ได้แม้แต่นิดเดียว!!!"
...
"ย๊า ควอนยูริ เธออยากตายนักใช่ไหม"จื่อเทาพูดอย่างหมดความอดทน ลุกขึ้นเดินไปทางห้องครัว "กล้าต่อต้านฉันเหรอ เธออยากเจอแบบคืนนั้นใช่ไหม จะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย ยัย.. ยูริ!!!!!!"
ดวงตาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นร่างบางนอนฟุบอยู่กับพื้น จื่อเทาผวาเข้าไปช้อนร่างของเธอเข้ามาในอ้อมแขน ลุกขึ้นยืนอย่างตกใจเมื่อสัมผัสโดนตัวของเธอที่กำลังร้อนระอุ
"ย๊า ควอนยูริ ไม่สบายทำไมไม่บอกฉันวะ!!!!"
"ไข้ขึ้นสูงมากครับคุณชาย ไม่ทราบว่าช่วงนี้คุณควอนได้ใช้ยาสลบหรือเปล่าครับ"
"..เอ่อ จะว่าใช้ก็ใช้อ่ะ"
"มันเป็นผลข้างเคียงที่เกิดจากยาสลบตัวที่ใช้ครับ บวกกับสภาพร่างกายที่ไม่ได้รับสารอาหารที่เพียงพอ แถมยังพักผ่อนน้อย ทำให้เกิดอาการหน้ามืด วิ่งเวียนศีรษะ เลยทำให้เป็นแบบนี้ครับ"
"..."
"จะให้ย้ายตัวคุณควอนไปที่โรงพยาบาลหรือเปล่าครับ"
"ไม่ต้อง! จัดยาไว้แล้วจะไปไหนก็ไป ผมดูแลเอง"
"เอ่อ ครับ"
"ไม่ไปส่งนะหมอ"
พูดจบก็หันมาจ้องหน้าคนตรงหน้า ที่ถึงแม้จะซีดเซียวแต่ก็สวยคมไม่สร่าง นี่แหละนะ ไอ้พวกขยะในมหาลัยถึงได้เอายัยนี่มาเพ้อถึงอยู่เป็นประจำ
หึ พวกมึงคงไม่รู้สินะ ว่านางฟ้าของพวกมึงน่ะ ของเล่นกู
จื่อเทาถอนหายใจแรงๆ ขณะเอาหลังมือทาบลงไปบนหน้าผากที่ยังคงร้อนจัดของยูริ นึกถึงคำบอกของหมอก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ สุดท้ายก็ออกมาพร้อมกับกะละมังและผ้าผืนเล็กๆ
"รู้ไว้ด้วย ว่าฉันไม่ได้ใจร้ายกับเธอแค่อย่างเดียว"พึมพำเสร็จก็เริ่มลงมือเช็ดตัวให้กับหญิงสาวเบาๆ "มันต้องเช็ดตรงไหนก่อนวะเนี่ย"
มือหนาจับที่แขนของยูริก่อนจะเริ่มลงมือเช็ดไปเรื่อยๆ ท้ายที่สุดก็เอาผ้าไปวางแหมะอยู่บนหน้าผากมนของคนป่วย พร้อมกับมองสำรวจร่างกายของเธอ
"ฉันไม่ได้มีอารมณ์อะไรตอนนี้หรอกนะเว้ย จะ จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้"
จื่อเทาพึมพำ ลุกเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าที่มีทั้งเสื้อผ้าของเขาและเธอปะปนกันอยู่ ..หากไม่มีคำว่าลูกหนี้เจ้าหนี้ ของเล่นกับเจ้าของ ก็คงหาอีกคำมาเปรียบระหว่างจื่อเทาและยูริได้ว่า สามีและภรรยา
เธออยู่กับเขาได้ปีกว่าแล้ว ตั้งแต่ที่พี่ชายของเธอติดหนี้เขาจำนวนสิบล้านวอน คงไม่ต้องบอกว่าเอาเงินไปทำอะไร ไอ้ผีพนันนั่นก็เอาไปเทในบ่อนจนหมด แล้วสุดท้ายพอไม่มีเงินใช้ก็เอาน้องมาขายแทน แรกๆเขาก็แค่คิดเล่นๆขำๆไปตามเรื่องตามราว ให้ยูริมาอู่กับเขาจนกว่าเธอจะหาเงินมาใช้หนี้แทนพี่ที่หนีไปแล้วของเธอได้เขาถึงจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่มัน ..ออกนอกแผนการไปหน่อยตรงที่..
ไม่ว่าเธอจะหาเงินมาเยอะแยะแค่ไหน เขาก็จะรับมันมาแค่นิดเดียว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนี้ มันรู้สึกแค่ว่า ไม่อยากให้เธอหายไป อยากให้เธออยู่กับเขาอย่างนี้ตลอดไป อยู่เป็นของเล่นของเขา แต่แล้วทำไม
ความรู้สึกของเขามันเปลี่ยนไปจากเดิม..
ทำไมจะต้องแคร์เวลาที่ยัยนี่ถูกผู้หญิงที่เขาหิ้วเข้ามาเล่นรังแก.. ทำไมจะต้องโมโหที่คนในมหาลัยเอายัยนี่มาพูด มาเพ้อถึงหุ่นและพากันจินตนาการกันไปต่างๆนานา ทำไมจะต้องรู้สึกแทบบ้าเวลายัยนี่ป่วย
ซาตานแบบเขามีความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ยูริเรียบร้อยแล้ว เขาก็ไปทำธุระส่วนตัว ..ยัยบ้านี่ขนาดป่วยยังทำซะเขาแทบจะเสียการทรงตัวไปเลย ให้มันได้แบบนี้สิ นี่เห็นว่าป่วยหรอกนะ ถ้าไม่ป่วยล่ะก็.. หึ
"หนาว.."
"อะไรนะ"
จื่อเทาถามเมื่อได้ยินเสียงพึมพำในลำคอของยูริ "เธอพูดอะไรนะ"
"หนาว.."
"หนาว? อ่า แป็บละกัน"พูดจบเขาก็เดินไปที่ห้องรับแขก คว้าผ้านวมอีกผืนมาแล้วจัดการคลุมลงบนร่างของเธอ แต่คนป่วยกลับตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
"หนาว ฉันหนาว.."
"หนาว? ยัยบ้า นี่ผ้านวม 2 ชั้นแล้วนะ เธอจะหนาวอะไรนักหนา"จื่อเทาบ่นอย่างหัวเสีย มองไปรอบๆ "ถ้าปิดแอร์ฉันร้อนตายพอดี จะหนาวอะไรนักหนาวะ!!!"
มือหนาตัดสินใจปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกจนเหลือแต่ร่างกายเปล่าเปลือย แผงอกที่ไม่ว่าสาวคนไหนต่างก็หลงใหลกับมัน ก่อนจะสอดตัวเข้าไปใต้ผ้านวมแล้วจัดการดึงร่างยูริเข้ามาในอ้อมแขน
"เอาแบบนี้ละกัน"
"..อื้อ"
หญิงสาวครางรับพร้อมกับเบียดร่างกายเข้ามา ซุกหน้าลงกับหน้าอกของเขา
"ยะ ยัย"
"..."
"./////. ทำไมเวลาป่วยน่ารักแบบนี้วะเนี่ย"
...
"ยัยของเล่น บอกมานะว่าทำไม >//////<"
ซอฮยอนนั่งอ่านหนังสือเพื่อทบทวนบทเรียนอีกครั้งเนื่องจากในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้าจะมีการสอบปลายภาคแล้ว ..เวลามันช่างผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน เผลอแป็บเดียวเธอก็มาอยู่ที่นี่ได้ 2 เดือนแล้ว มือบางวางปากกาลงบนหนังสือก่อนจะหลับตาเพื่อพักสายตาเสียหน่อย
ครืด..
ดวงตากลมลืมขึ้นเมื่อโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะสั่นส่งเสียงออกมา ซอฮยอนนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากคริส และเมื่อเปิดเข้าไปดู หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นมา ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นดีใจ แต่เป็นเพราะเจ็บปวดและทรมานมากต่างหาก
"พี่ต้องการอะไรกันแน่ ..พี่คริส"
ข้อความที่คริสส่งมาเป็นข้อความที่แนบรูปภาพมาด้วย และภาพนั้นก็คือภาพถ่ายของเขากับยุนอาที่ยิ้มหวานให้กล้องอย่างมีความสุข..
พี่รู้ว่าฉันรักพี่ ..พี่ก็เลยทำร้ายหัวใจของฉันใช่ไหม
ขอบตารื้นไปด้วยหนาดน้ำใสๆที่เรียกว่าน้ำตา มันเอ่อล้นจนในที่สุดก็ไหลออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นได้
"ซอครับ รู้ตัวหรือเปล่าว่าซอสวยมากเลยนะ"
"โอ๊ย ไม่มีใครน่ารักเท่าซอจูฮยอนแล้วล่ะครับสำหรับพี่น่ะ"
"อย่านะ อย่ามาทำตัวน่ารักแบบนี้ มันจะทำให้พี่อดใจไม่ไหว"
"ทำหน้าแบบนั้น พี่จะไม่ทนแล้วนะ"
...
"พี่รักเธอ ซอจูฮยอน"
"ฮึก ..ทำไมพี่ถึงทำกับฉันแบบนี้ ..พี่คริส"
ความทรงจำดีๆมากมายเข้ามาในหัวทำให้น้ำตาไหลออกมาไม่ยอมหยุด แม้มันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่เขากลับเติมเต็มในสิ่งที่เธอไม่เคยได้รับ มันมีความสุข มันรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะยินได้ มันรู้สึกว่าทุกๆวันมีค่ามากเมื่อมีเขาอยู่ด้วย
คริส ..ผู้ชายที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง ผู้ชายที่เปรียบเสมือนชีวิต ผู้ชายที่เป็นความหวัง สุดท้ายแล้ว เขาก็คือคนที่ทำลายมันไปทุกๆอย่าง
"ฉันเกลียดเธอไง ยัยเด็กสกปรก!!!"
"ฮึก ..ฮือ พี่คริส"
ฉันน่ะ ..ไม่เคยเกลียดพี่เลยนะ
หลังจากร้องไห้จนรู้สึกเหนื่อย ซอฮยอนก็เดินออกมาจากห้องเพื่อหาน้ำมาดื่มแก้กระหายพอดีกับที่ยุนอาเปิดประตูเข้ามา ในมือของเธอถือดอกไม้ช่อใหญ่ และใบหน้าของเธอดูมีความสุขมากเหลือเกิน
ถ้าหากเขารักออนนีจริงๆ ..ซอจะยินดีด้วยค่ะ
"ซอจู ><"
มือของซอฮยอนถูกเขย่าไปมาด้วยฝีมือของยุนอา หญิงสาวแก้มป่องเอียงคอถามพี่สาวคนสนิทอย่างสงสัย "ทำไมดูร่าเริงมากขนาดนี้ล่ะคะออนนี"
"ก็พรุ่งนี้จะเป็นวันดีๆน่ะสิ"
"อะไรเหรอคะ"
"><"
"หรือว่า วันเกิดออนนีเหรอ"
"ไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆๆ"ยุนอาส่ายหน้ารัวๆ รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุทำให้ต้องยกมือขึ้นมากระพือ
"ออนนี ..มีอะไรเหรอคะ"
"พรุ่งนี้น่ะ ..พี่คริสเขาจะขอพี่เป็นแฟน"
"..."
"เขาบอกกับพี่ว่าวันนี้เขายังไม่พร้อมจะสารภาพ แต่เขาจะบอกกับพี่พรุ่งนี้ และให้พี่เตรียมคำตอบ"
"แล้วออนนี ..จะตอบเขาไปว่ายังไงล่ะคะ"
"โธ่ ซอจู ไม่น่าถามเลยยุนอาหยิกแก้มซอฮยอนเบาๆ กอดร่างบางแน่น "ออนนีก็ต้องตอบตกลงอยู่แล้ว"
ซอฮยอนดันตัวเองออกหลังจากได้ยินคำตอบของยุนอา เธอจับมือของยุนอาเอาไว้แน่น "แต่ออนนีเพิ่งรู้จักกับเขาได้ไม่นานนะคะ"
"รู้จักน่ะออนนีรู้จักนานแล้ว รู้จักในแบบผิดๆ รู้จักเขาในแบบที่คนอื่นเขาพูดมา แต่ตลอด 3 อาทิตย์ที่ผ่านมา พี่คริสไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยนะ ออนนีรู้จักตัวตนของเขา ออนนีมั่นใจว่าเขาเป็นคนดี"
"..."
"เขาน่ารัก เป็นสุภาพบุรุษ >////< แล้วมันจะมีเหตุผลอะไรอีกที่ออนนีจะต้องปฏิเสธเขา"
"บะ บางทีเขาก็อาจจะแค่สร้างภาพปลอมๆมาหลอกออนนีก็ได้นี่คะ"
"เอ๋?"
"ยะ อย่าคบกับเขาได้ไหมคะออนนี"
"ทำไมล่ะซอจู มีอะไรหรือเปล่า"ยุนอาย้อนถาม มองหน้าซอฮยอนอย่างคาดคั้น "ออนนีเห็นซอจูพูดจาแปลกๆแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ ทำไมต้องห้ามออนนีเรื่องพี่คริสด้วยล่ะ หืม?"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะออนนี ซอ ซอก็แค่เป็นห่วงออนนี กลัวว่าออนนีจะต้องเสียใจ"
เหมือนอย่างที่ซอกำลังเป็นอยู่
"ซอขอไปนอนก่อนนะคะออนนี พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า"
ซอฮยอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเครียดๆ ทั้งที่ใกล้จะสอบแล้วแท้ๆ แต่วันนี้เธอกลับเรียนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด หัวสมองเอาแต่คิดเรื่องของคริสและยุนอา ไม่เปิดรับสิ่งที่อาจารย์สอนเข้ามาในหัว
"ตั้งสติหน่อยสิ ซอฮยอน"พึมพำกับตัวเองเบาๆ จนในที่สุดก็ลุกขึ้นยืนหวังออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ตรงที่ประจำของเธอ
"อ๊ะซอ จะไปไหนเหรอ"
"นิโคล ซอขอไปข้างนอกแป็บนึงนะ รู้สึกหายใจไม่ค่อยออกน่ะ"
"อ่า โอเคๆ รีบๆมาล่ะ เดี๋ยวอาจารย์ก็มาสอนแล้ว"
"จ้ะ"
ซอฮยอนยิ้มให้เพื่อนก่อนจะเดินออกมาจากห้อง เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นดาดฟ้าที่เธอมักจะมาในเวลาพักกลางวัน มันโล่ง และรู้สึกสบายใจกับสายลมที่พัดกระทบร่างกาย เหมือนได้ปลดปล่อยอะไรออกไป หากแต่เมื่อเปิดประตูดาดฟ้าเข้าไป มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ และคนๆนั้นคือคนที่เธออยากจะหนีไปให้ไกลที่สุด แต่มันก็ไม่ทัน เมื่อเขาหันมาเห็นเธอเสียก่อน
"โอ้ ซอจูฮยอน"
"..."
"คิดถึงฉันเหรอ"
ซอฮยอนไม่ได้ตอบอะไรคริส หมุนตัวกลับเพื่อจะไปที่อื่น แต่แขนของเธอกลับถูกกระชากเข้าไปด้วยฝีมือของคริส "ปะ ปล่อยค่ะพี่คริส"
"ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะจ๊ะ เมีย"
"พะ พี่กล้าพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง"
"อ้าว หรือมันไม่จริงล่ะ"คริสพูด ก้มลงไปใกล้ "ก็เธอเป็นเมียฉัน"
"ปล่อยฉัน ฉันจะลงไปเรียนแล้ว"
"เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆล่ะ รออีกเดี๋ยวสิ เดี๋ยวก็เริ่มแล้วนะ"
"พะ พี่พูดอะไร"ซอฮยอนถาม รู้สึกกลัวจับใจกับคำพูดและการกระทำของเขา "ปล่อยนะ!!"
ไม่ว่าคำร้องขอของเธอจะดังมากแค่ไหน แต่ร่างสูงกลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เขากอดเธอแน่นมากขึ้นจนที่สุดแล้วซอฮยอนก็ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา
"ฮึก ..พี่ทำแบบนี้ทำไม"
"อยู่เฉยๆนั่นแหละดี.."
"ฮือ"
"หยุดร้องซอฮยอน"
ราวกับว่าเวลาได้หยุดเดินเอาเสียดื้อๆ ซอฮยอนแทบจะหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนของเขา ..น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาที่เธอไม่ได้ยินมานานแสนนาน อ้อมแขนที่อบอุ่นของเขาที่ไม่เคยมอบความอ่อนโยนให้กับเธอเลยตั้งแต่วันนั้น แต่ในวันนี้ เธอกลับได้รับมัน
"พี่คริส.."
"..."
คริสไม่ตอบอะไร นั่นทำให้ซอฮยอนยกมือขึ้นมากอดตอบเขาอย่างไม่สามารถห้ามตัวเองได้ "พี่คริส ..ฉัน ..ฉัน"
เพล้ง
ซอฮยอนสะดุ้งอย่างตกใจ ดันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของคริสเมื่อได้ยินเสียงอะไรตกแตก แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนต่างหากที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ
"อะ ออนนี"
เพี๊ยะ
ใบหน้าของซอฮยอนหันไปตามแรงเหวี่ยงฝ่ามือของยุนอาที่มองมาด้วยความผิดหวังและเจ็บปวด
"ที่เธอพยายามห้ามไม่ให้ฉันไปไหนมาไหนกับพี่คริส ที่เธอห้ามไม่ให้ฉันคบกับพี่คริส มันเป็นเพราะแบบนี้เองใช่ไหม"
"ออนนี มันไม่ใช่.."
"นังหน้าด้าน"
"ออนนี.."
"เธอก็รู้ซอจูฮยอน เธอรู้ว่าฉันรักเขามากแค่ไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันรัก ฉันเชื่อใจเธอ แต่หลังจากวันนี้"
"..."
"ไม่มีอีกแล้ว"
ยุนอาวิ่งออกไปด้วยความเสียใจ และที่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างซอฮยอนเองก็กำลังเสียใจไม่แพ้กัน หญิงสาวหันไปมองคริสอย่างตัดพ้อ
"พี่คริส.."
"หึ! นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ"
"ทำไม"
"เด็กสกปรกแบบเธอ มันต้องไม่เหลือใครเลย ..หลังจากนี้"
"ฮือ"
"มาดูกันว่าลูกเมียน้อยแบบเธอ จะมีความอดทนได้มากแค่ไหน"
การพลิกผันครั้งยิ่งใหญ่ของซาตาน ไหงมันมุ้งมิ้งขนาดนี้วะเนี่ย บอกทีนี่คือจื่อเทาใช่ไหม ><
มีหนึ่งคนเปลี่ยนแปลงแล้ว แต่ก็ไม่รู้สิ ว่าหลังจากนี้เป็นยังไง จะเลิกมองยูลเป็นของเล่นได้หรือยัง ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไป
ครึ่งหลังเจอกับ ลูซิเฟอร์กันต่อ จะเปลี่ยนไม่เปลี่ยน ก็ไม่รู้สินะ
สรุปคือมันไม่เปลี่ยนเลย ยุนนนนนนนน ความรักบังตาเข้าแล้วไง
ความคิดเห็น