คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Don't Relations : : CHAPTERS 11
Chapters 11
"คือสรุปตอนนี้ซอฮยอนไปอยู่กับไอ้พวก INFINITE แล้วว่างั้นเถอะ"
"เออดิ"
เฉินตอบไคที่โวยวายขึ้นมา เมื่อลูฮานเดินเข้ามาในบ้าน ขังตัวเองอยู่ในห้อง ถามอะไรก็ไม่พูด จนต้องให้เฉินเข้าไปคุยถึงได้รู้เรื่อง
"แต่กูว่ามันแปลกๆนะเว้ย แล้วทำไมไอ้ลู่มันต้องไม่พอใจด้วยล่ะที่น้องมันไปอยู่กับไอ้แอล"
ไคตบมือของตัวเองแรงๆ มองหน้าซูโฮที่พูดอะไรโง่ๆออกมา
"ไอคิวสูงนี่ไม่เห็นมึงจะฉลาดตรงไหนเลยไอ้ซูโฮ"
"อ้าว -o-"
"ก็ไอ้มยองซูน่ะมันเป็นศัตรูเบอร์หนึ่งของไอ้ลู่ แถมซอฮยอนก็เป็นน้องสาวของไอ้ลู่ด้วย มันก็หวงน้องมันเป็นธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ"
"มันก็จริง"ซูโฮพยักหน้าช้าๆ กับคำพูดของไค "แต่กูว่าปล่อยซอไว้กับไอ้พวกนั้นมันคงไม่ดีแน่เลยนะเว้ย เรื่องมันจะบานปลายกันไปใหญ่นะ"
"งั้นเดี๋ยวฉันไปคุยกับน้องซอให้เองไหมคะ"
"นี่ยัยเหม่ง แล้วเธอจะไปยุ่งอะไรกับเขา"ไคพูดเมื่อยุนอายกมือขึ้นเพื่อเสนอตัว "อยู่เฉยๆไปเหอะน่า"
"แต่กูว่าก็ดีนะเว้ย ถ้ายุนอาไปตามน่าจะโอเค ผู้หญิงเหมือนกันน่าจะคุยกันรู้เรื่องอยู่"เฉินพูดอย่างเห็นดีด้วย
"งั้นก็ให้โชรงไปด้วยสิ"ซูโฮเสริม
"เอ่อ อย่าเลยค่ะ"โชรงพูดออกมาเบาๆ หลบสายตาทุกคู่ที่มองมา "คือซอ ..ซอคงไม่ชอบโชรงเท่าไหร่ อย่าเลยดีกว่าค่ะ"
ยุนอายักไหล่ก่อนจะลุกขึ้นยืน "งั้นฉันไปคนเดียวก็ได้ค่ะ"
"หยุดเลยยัยบ้า"
"อะไรของนายอีก"
"ไปดงผู้ชายแบบนั้นเนี่ยนะ ประสาทกลับแล้ว"ไคพูด เอื้อมมือไปจับมือของยุนอาเอาไว้ "ไปกับฉัน"
"ยะ ย๊า ปล่อยมือฉันนะ"
"ไม่ปล่อยเว้ย กำไรนิดๆหน่อยๆ"
"ปล่อยฉันนะคิมจงอิน ฉันยังไม่ยกโทษให้นาย แล้วก็ยังเกลียดนายอยู่นะ"
"เหรอ"ไคลากเสียงยาว เดินต่อไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของยุนอา "แต่สายตาที่เธอมองฉันน่ะ"
"ปล่อย!!!"
"มันไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อ 4 ปีที่แล้วเลยนะยุนอา"
ยุนอาเงียบไปเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ปล่อยให้เขาลากเธอไปเรื่อยๆไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีก..
ก็ใช่ไง เพราะเธอยังรู้สึกแบบเดิมกับเขาไม่เคยเปลี่ยน ถึงแม้จะสั่งใจให้เกลียดเขา แต่ก็ไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง หนำซ้ำ ยิ่งได้กลับมาอยู่ใกล้ๆเขาอีกครั้ง มันทำให้เธอรู้สึกมากขึ้นไปอีก
บ้าจริงยุนอา เขาคือคนที่เป็นต้นเหตุให้ชีวิตของเธอต้องพังนะ
"หลังนี้แหละ"
ยุนอาหลุดออกมาจากความคิดเมื่อได้ยินเสียงของไค เงยหน้ามองบ้านหลังเล็กตรงหน้า "แล้วนายรู้ได้ไงว่าหลังนี้"
"ที่นี่น่ะมันมีบ้านพักตากอากาศส่วนตัวอยู่แค่ไม่กี่หลังหรอก มีของบ้านไอ้ซูโฮ แล้วก็อีก 2 หลังซึ่งฉันก็รู้จัก มีหลังนี้นี่แหละ ที่ไม่เคยเฉียดเข้ามาใกล้น่ะ"
ก๊อกๆๆๆๆ
...
"มัวทำบ้าอะไรกันอยู่วะ"ไคบ่นอย่างหงุดหงิด เปลี่ยนจากการเคาะเป็นทุบแรงๆ
ปังๆๆๆๆๆๆ
"มาแล้วคร้าบบบบบบบบ"
เสียงใสๆของผู้ชายตะโกนมาจากในบ้าน พร้อมกับที่ปรากฏใบหน้าหวานๆเมื่อประตูเปิด
"พวกคุณ.."
"หลบไปไอ้หน้าหวานฉันจะเข้าไปหาน้อง"ไคพูด ดันไหล่ซองจงออกแล้วจูงมือยุนอาเดินเข้าไปภายในบ้านพัก
ซองจงอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าไคเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิง ก่อนที่จะตั้งสติได้รีบวิ่งไปยืนดักหน้า กางแขนกั้นเอาไว้ "เข้าไม่ได้ครับ"
"ทำไม เขตหวงห้าม? เขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่า? หรือมีใครฆ่ากันตายอยู่เหรอ"
"นายนี่มัน"ยุนอาพึมพำเบาๆกับความกวนประสาทของไค มองหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าอย่างเกรงใจ "คือเราขอคุยกับซอฮยอนแค่แป็บเดียวเองค่ะ"
"ไปรอข้างนอกเถอะครับ เดี๋ยวผมไปตามให้"
"อย่าลีลาได้ไหมวะ ก็เข้าไปคุยซะก็จบแล้ว หรือว่าพวกแกกำลังทำอะไรซอฮยอนอยู่ นี่อยากให้ไอ้ลู่มันมาถล่มบ้านจริงๆใช่ไหม"
"เดี๋ยวผมจะตามซอให้ ออกไปกันก่อนเถอะครับ"
"ซองจงงี่ ใครมาเหรอโวยวายอะไร"
ซองจงกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อได้ยินเสียงพี่ชายคนสนิทอย่างอูฮยอน เขาหันไปมองด้านหลังช้าๆ ภาวนาไม่ให้อูฮยอนมาพร้อมกับโบมี
"พี่ไค.."
แต่ดูเหมือนว่าจะภาวนาช้าไป
"โบมี"ไคเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเขาเดินมาพร้อมกับอูฮยอน
โบมีมองแฟนหนุ่มของเธอ ลากสายตามองลงไปที่มือของไคที่ครั้งหนึ่งเคยกุมมือเธอ แต่ตอนนี้เขากลับกุมมือคนอื่น ไม่สิ สำหรับไคแล้ว
คนอื่นน่าจะคือเธอเสียมากกว่า
"เห๊อะ"อูฮยอนหัวเราะในลำคออย่างหงุดหงิด เมื่อหญิงสาวข้างกายของเขาร้องไห้ออกมาอีกครั้ง "เลิกร้องได้แล้วโบมี"
"ฮึก.."
อูฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองหน้าไคด้วยความรู้สึกเกลียด "ดูซะให้พอเลยนะโบมี แล้วก็เลิกโง่งมไปรักไอ้เวรนั่นได้แล้ว เธอเห็นบ้างไหมว่ามันไม่เคยสนใจอะไรเธอเลยน่ะ"
"พี่อูฮยอน"ซองจงรีบปราม แต่มันไม่ได้ผลอะไรเลยเพราะอูฮยอนโกรธมาก สำหรับอูฮยอนเขาคือคนที่อ่อนโยนและใจดีที่สุดในกลุ่ม แต่เมื่อไหร่ที่เขาโกรธขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ก็เกินจะห้ามไหวเหมือนกัน
"กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องร้องไห้ ในขณะที่ไอ้เวรนี่มันไปสุขสมกับผู้หญิงคนอื่น มันไม่เคยไยดีเธอเลย แล้วดูนี่สิ"อูฮยอนพูดเสียงดัง เดินไปกระชากคอเสื้อของไคขึ้นมา "มึงปล่อยให้แฟนของมึงเหงาและเสียใจอยู่คนเดียวที่โซล ในขณะที่มึงมาจับมือถือแขนทำหน้าระรื่นอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่เชจูน่ะเหรอ ไอ้เวรเอ๊ย"
"แฟน.."
ยุนอาพึมพำเบาๆ มองหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าร้องไห้ นำคำพูดทุกอย่างมาปะติดปะต่อกัน ก่อนที่ดวงตาหวานจะสั่นระริกเมื่อเข้าใจในความหมายเหล่านั้น
"ยุนอา ฉันอธิบายได้นะ"
"นายมี..แฟน แล้วทำไม"
"คือมันไม่ใช่"
เพี๊ยะ
"ยุนอา!!!"
ไคมองตามยุนอาที่วิ่งออกไปหลังจากที่ตบเขาอย่างแรงแล้ว ทำท่าจะวิ่งตามแต่ก็นึกขึ้นมาได้ เขาหันกลับไปมองโบมี เดินเข้าไปใกล้แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่แก้มเนียนของเธอ
"อย่าร้องไห้นะโบมี"
"พี่ไค.."ใจของเธอสั่นขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเขาเลือกที่จะหันกลับมามองเธอ "พี่กลับมาหาฉะ.."
"เลิกกันเถอะ"
"..พี่ไค"
"ยุนอา เดี๋ยวก่อน ยุนอา ฟังกันก่อนสิ"
"อย่ามายุ่งกับฉัน"
ยุนอาพูดโดยไม่หันกลับไปมอง เร่งฝีเท้าจากการเดินเป็นวิ่งเมื่อเห็นว่าไคใกล้เข้ามาทุกที แต่ก็ไม่ทันเขา เมื่อมือหนาคว้าที่ต้นแขนของเธอ ก่อนจะกระชากตัวเธอเข้าไปกอดจากด้านหลัง
"ปล่อยฉันนะ"
"ไม่ปล่อย ปล่อยไม่ได้"
"ปล่อยฉัน"
มือบางจิกลงไปที่หลังมือหนาหวังให้เขาคลายอ้อมแขนออก แต่เขากลับทำในสิ่งที่ตรงข้าม เพราะยิ่งเธอทำให้เขาเจ็บ เขาก็ยิ่งกอดเธอแน่นมากขึ้นจนแทบจะหายใจไม่ออก และสุดท้าย ..เธอก็ต้องหยุดไปเอง
"ฟังฉันก่อนได้ไหม"
"ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นจงอิน ปล่อยฉัน แล้วก็อย่ามาเจอกันอีก"
"ไม่"
ตาหวานเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ก่อนจะร้องไห้เงียบๆ ปล่อยให้เขากอดเธออยู่แบบนั้น ในขณะที่ไคก็กอดยุนอาแน่น เอาคางวางเกยบนไหล่บาง หลับตาลงช้าๆด้วยความรู้สึกแย่ไม่แพ้กัน
"..อย่าทำแบบนี้เลยจงอิน นายมีแฟนของนายนะ"
"เลิกไปแล้ว"
"..."
"ฉันเลิกไปแล้วเพราะฉันไม่ได้รัก"ไคพูดเบาๆ ร้องไห้ออกมาเช่นกัน "เธอหายไปไหนมาตั้ง 4 ปีนะยุน หายไปจากชีวิตของฉันแต่เธอไม่เคยหายไปจากใจของฉันเลยสักวัน"
"..."
"ฉันอาจจะมีผู้หญิงมากมาย และพูดได้เลยว่าฉันมันผู้ชายเห็นแก่ตัว แต่ผู้หญิงพวกนั้นเสนอตัวมาให้ฉัน และฉัน ..ต้องการจะลืมเธอ"
"..."
"จนกระทั่งได้เจอกับโบมี ..เธอคือคนที่แม่ของฉันแนะนำให้ และฉันก็เลือกที่จะคบกับโบมีไปเพราะเบื่อที่แม่จะต้องคอยหาผู้หญิงให้ฉันอยู่เรื่อย ฉันทำร้ายโบมีมามาก และวันนี้ฉันปล่อยโบมีให้เป็นอิสระไปแล้ว ..ฉันต้องการแต่เธอนะยุนอา"
"ฮึก.."
"กลับมา และได้โปรด ..อย่าจากไปไหนอีกได้ไหม"
ยุนอาหลับตาลงช้าๆ ซึมซับสัมผัสของเขา "ฉันเอง ..ก็ไม่เคยลืมนายได้เลยนะจงอิน"
"งั้นเรา.."
"แต่เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้"เธอพูดก่อนที่เขาจะพูดออกมาจนจบประโยค ดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขาที่เผลอคลายออก มองเขาด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา "เลิกเข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน จนแม้แต่คำว่าคนรู้จัก ฉันก็ไม่สามารถให้นายได้อีกเลยนะ"
"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้คะ"
"ก็เธอมันพูดไม่รู้ฟัง ฉันบอกกับเธอแล้วไงว่าจงอินน่ะไม่เหมาะสมกับเศษดินเศษหญ้าแบบเธอ"
"แต่เรารักกันนะคะ"
"รักมันกินได้งั้นเหรอ รู้เอาไว้เลยนะ ที่ครอบครัวเธอต้องปิดกิจการเล็กๆนี่แล้วไม่มีที่จะอยู่อาศัยน่ะ มันเป็นเพราะว่าเธอดื้อดึงเอง เป็นเพราะว่าเธอ ที่ไม่รู้จักเจียมตัว อยู่ในที่ที่สมควรจะอยู่ไป แล้วอย่ามาให้ลูกชายฉันเห็นหน้าอีก ถ้าเธอไม่อยากให้พ่อแม่ของเธอต้องตกลงไปต่ำมากกว่านี้"
"ขอโทษนะจงอิน.."
ได้โปรดอย่าทำลายชีวิตของฉันมากกว่านี้ ..ได้โปรด
ซอฮยอนมองโบมีที่ร้องไห้จนหลับไปอย่างสงสาร ในขณะที่ซองกยูและซองยอลทำหน้าที่ล็อคตัวของอูฮยอนเอาไว้ก่อนที่เขาจะพุ่งไปเอาเรื่องไคจริงๆ
"พี่อูฮยอน ใจเย็นๆก่อนเถอะ อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลย"ซองจงพยายามพูดปลอบ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไหร่
"ไม่ฆ่ามันซะตั้งแต่ตอนนั้นก็บุญแล้ว สารเลว โธ่เว้ย"
"ขอโทษนะคะ ฉันผิดเอง"
"ผิดเรื่องอะไร"แอลถาม นั่งลงข้างๆซอฮยอน "เราจะทำอะไรผิดล่ะ หืม?"
"..เพราะฉันรู้เรื่องพี่ไคมาตลอด แต่ ..แต่ไม่เคยบอกเลย มันถึงได้กลายเป็นแบบนี้"
ซอฮยอนพูดอย่างรู้สึกผิด ตลอดเวลาเธอรู้ว่าไคกับโบมีเป็นแฟนกัน และก็รู้ว่าไคมักไปไหนมาไหนกับยุนอาเสมอ เธอผิดเองที่ไม่ยอมบอกให้โบมีรู้ตั้งแต่แรก
"ไม่ผิดอะไรหรอก แล้วก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษด้วย"แอลพูด โยกหัวเล็กเบาๆ
"ใช่ เรื่องนี้น่ะโบมีรู้มาตลอดนั่นแหละ"ซองกยูเสริม "แค่เลือกที่จะทน"
"ไอ้พวกเวร EXO แม่งคงนิสัยเดียวกันหมดนั่นแหละ"ซองยอลพูดอย่างมีน้ำโห "หลอกให้ผู้หญิงรัก แล้วสุดท้ายก็ไม่สนใจไยดี"
"ไอ้ยอล"ซองกยูรีบพูดปราม บุ้ยปากไปทางซอฮยอนจนซองยอลรู้สึกตัว
"เอ่อ พี่ขอโทษนะซอ"
น้องสาวเขานั่งอยู่นี่นี่หว่า ด่าไม่ดูเล้ย ไอ้ซองยอล T^T
"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะพี่ซองยอล"
...
"เพราะพวกเขา ..ก็เป็นเหมือนกันหมดทุกคน"
แอลมองตามซอฮยอนไปอย่างแปลกใจกับคำพูดแบบนั้น เก็บเรื่องที่สงสัยให้เป็นแค่ความสงสัยเท่านั้น ..ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้กับซอฮยอน สายตาที่มองมาของลูฮานมันคืออะไรพี่ชายหวงน้องสาว
หรือสายตาหึงหวงของผู้ชายคนนึง
...
บ้าไปแล้ว ลูฮานกับซอฮยอนเป็นพี่น้องกัน จะไปคิดแบบนั้นได้ยังไง บ้าจริง
"เออ ดี พามาเที่ยว อีกคนนึงก็นั่งซึม อีกคนก็หัวฟัดหัวเหวี่ยง นี่พวกมึงเป็นอะไรกันมากปะ ถ้าจะอารมณ์นี้ก็กลับโซลแล้วนะโว๊ย"เฉินโวยวาย มองซ้ายขวาที่มีลูฮานกับไคนั่งอยู่คนละมุม
ลูฮานเอาแต่เหม่อมองออกไปข้างนอก ส่วนไคก็เพ่งสงบจากการทำลายข้าวของจนเจ้าของบ้านอย่างซูโฮแทบอยากจะร้องไห้
"มึงไปทำอะไรยุนอาอีกวะไอ้ไคถึงได้หนีกลับไปโซลแบบนั้นน่ะ"
"กูไม่รู้ ไม่รู้โว้ย"
ปัง
เฉินยกมือขึ้นปิดหูเมื่อเพื่อนสนิทเดินเข้าห้องพร้อมกับปิดประตูอย่างแรง
"เออดีบ้านกูแทนที่จะอยู่ได้เป็นร้อยๆปี พังแม่งปีนี้เนี่ยแหละ"ซูโฮบ่นอย่างรำคาญ มองหน้าลูฮานที่ยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม "ไอ้ลู่ ให้กูไปตามซอกลับมาให้ไหม"
"นั่นดิ เดี๋ยวกูกับไอ้ซูโฮไปตามน้องมาให้ไหมมึง"
"ไม่ต้องไปตามหรอกค่ะ ..หนูกลับมาแล้ว"
ลูฮานเงยหน้าจากการก้มมองที่ประตูทันทีที่ได้ยินเสียงใสของซอฮยอน ร่างสูงลุกขึ้นยืนจากโซฟา ก้าวไปยืนอยู่ข้างหน้าร่างบางที่เพิ่งเข้ามา "ซอ.."
"..."
"คือพี่.."
"หนูเหนื่อย ขอนอนพักได้ไหมคะ"
ซอฮยอนพูดสั้นๆ เบี่ยงตัวเพื่อเดินไปที่ห้องที่นอนเมื่อคืนพอดีกับที่ห้องฝั่งตรงข้ามเปิดประตูออกมา ดวงตากลมโตของซอฮยอนและโชรงประสานกันโดยไม่ตั้งใจ ก่อนที่ซอฮยอนจะเป็นฝ่ายเดินเลี่ยงเข้าไปในห้อง
ลูฮานเดินตามซอฮยอนเข้าไป แต่เมื่อถึงหน้าห้องแขนของเขากลับถูกโชรงดึงเอาไว้ก่อน
"มะ มีอะไรเหรอโชรง"
"พี่ลู่.. มาเที่ยวกันไม่ใช่เหรอคะ"
"..."
"เราไปเดินเล่นกันเถอะค่ะ"
...
มือบางของโชรงทิ้งให้แนบอยู่ข้างลำตัว เหมือนมีใครมาดึงเอาสติที่มีออกไปทั้งหมด เรี่ยวแรงหดหายจนเกือบจะล้มทั้งยืน หลังจากที่ 'เขา' แสงสว่างที่ช่างริบหรี่ได้ดับแสงของตัวเองลงต่อหน้าของเธอ
"ขอโทษนะโชรง ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าซอฮยอนแล้วล่ะ"
Don't Relations เดินทางมาถึงครึ่งเรื่องแล้วน้า >,<
แต่เอ๊ะ ทำไมมันยังดราม่าไม่มีอะไรกระจ่างเลยสักอย่าง ..หลังจากตอนนี้แหละจ้า
กำลังใกล้จุดพีคแล้วล่ะ พรุ่งนี้จัดเต็มไปเลย
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
ความคิดเห็น