คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : MY FIRST LOVE :: CHAPTERS 11
Chapters 11
ฉันเดินเข้ามาในบ้านด้วยสภาพขาลาก เนื่องจากโดนแทยอนและยุนอาลากเข้าร้านเสื้อผ้า เข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ แต่ก็ไม่ได้อะไรมา นอกจากเสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่เซฮุนเป็นคนซื้อให้
ความจริงฉันจะไม่เอานะ แต่ว่าเขายืนยันที่จะให้ฉันอยู่นั่นแหละ เลยปฏิเสธไม่ได้ เฮ้อ ยอมรับเลยว่าชีวิตช่วงนี้ของฉันมีความสุขมากแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนจริงๆ
ฉันมีเพื่อนๆที่ดีเยี่ยม แถมยังมีคนรักที่ดีสุดๆอีกต่างหาก
"เอ้าๆ เรียนหนักจนบ้าไปแล้วเหรอ ยิ้มอยู่คนเดียว"
ยกเว้นก็แต่ ..เพื่อนร่วมบ้านที่แย่สุดไปเลยนี่ล่ะนะ - -*
ฟึ่บ
"อะไรของนายเนี่ย"ฉันโวยเมื่อจู่ๆนายดีโอตาเหลือกก็โยนสมุดใส่หัวของฉัน "นี่มันสมุดคณิตศาสตร์ของฉันนี่"
"ก็ใช่อ่ะดิ"เขาพยักหน้าตอบ กระโดดมานั่งข้างๆฉัน "เธอมีการบ้านที่ต้องส่งพรุ่งนี้ใช่ปะ"
"อืม ใช่"
"แล้วเธอก็ทำแล้วด้วยใช่ปะ"
"อืม"
"เฮ้อ ยัยโง่เอ๊ย"
"-o- นะ นาย จู่ๆมาว่าฉันแบบนี้ได้ไง"
เขาส่ายหน้าไปมา หยิบสมุดคณิตของฉันไปเปิด เอานิ้วจิ้มๆไปทั่ว "ก็เธอทำผิดหมดเลยนี่หว่า ฉันล่ะแปลกใจจริงๆว่าทำไมถึงได้อยู่ห้องซี อย่างเธอน่ะ ห้องดีก็มหัศจรรย์แล้ว น่าจะไปอยู่ห้องเอฟนะ"
"ย๊า นายดีโอ"
"หึๆๆๆ"
"ละ แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันทำผิด ปะ ไปเอามาจากไหน ./////."
อายๆๆๆๆ อับอายขายขี้หน้าจริงๆ ก็ทำไมล่ะ ฉันไม่เก่งคณิต ฉันผิดตรงไหนเหรอ T^T
"ก็ฉันจะเข้าไปยืมหนังสือประวัติศาสตร์ของเธอ เห็นสมุดนี่ ก็เลยลองเปิดดู แล้วก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ เธอมันโง่"
"ToT ใช่ ฉันมันโง่ แต่นาย.."ฉันชี้หน้าเขา ฟาดไหล่ของเขาแรงๆ "นายถือวิสาสะเข้าไปในห้องของฉันได้ยังไง คนไม่มีมารยาท นิสัยไม่ดี"
"ไม่เคยบอกว่าตัวเองมีมารยาทนะ"เขาพูด ปัดมือของฉันออก "แต่จะเป็นคนมีน้ำใจสักวัน เห็นแก่ลูกหมาตาดำๆแบบเธอ"
"ย๊า!!"
"มานี่ ฉันจะติวให้เธอเอง ยัยโง่เอ๊ย"
พูดจบเขาก็ดึงสมุดของฉันไปกางออก เริ่มอธิบายให้ทันทีทั้งๆที่ฉันไม่ได้ขอ แนแอบเหลือบมองเขา แล้วลอบบิ้มออกมาบางๆ
อย่างน้อยนายตาเหลือกก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย
(DO)
"ตัวแปร x ต้องแทนค่าด้วยตัวที่เธอเพิ่งหารไป มันคือเลขอะไรฮะยัยโง่"
"..."
"เฮ้ ฉันถามทำไมไม่ตะ ..หลับซะงั้น"
ผมวางปากกาลงกับโต๊ะ ก่อนจะมองยัยโง่ซอฮยอนที่นั่งหลับเอาซะดื้อๆ "เฮ้อ เธอนี่มันจริงๆเลย"
บ่นพึมพำไปก็เท่านั้น ผมจัดการยกขาที่วางอยู่บนพื้นของยัยนี่ขึ้นไปบนโซฟา จัดการให้เธอนอนสบายๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นตามเดิม
"การบ้านก็ยังไม่เสร็จ เรียนก็ไม่ค่อยเข้าใจ ยังจะกล้าหลับ"
ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา จัดการนั่งทำการบ้านของเธอแทนทั้งหมด ความจริงโจทย์พวกนี้น่ะมันโคตรจะง่ายเลยนะ แต่ผมสอนเธอให้ตายก็ไม่ยอมเข้าใจซะที อาจจะเป็นเพราะว่าร่างกายที่เหนื่อยมาจากข้างนอก พอมาเจออะไรที่มันมีสาระเข้าหน่อย สมองเลยไม่เปิดรับล่ะมั้ง หึๆ
Tru Tru Tru
ผมละสายตาจากสมุดตรงหน้ามองหาต้นตอของเสียงก่อนจะเห็นว่ามันมาจากกระเป๋าสะพายของซอฮยอน ก็เลยจัดการควานหามันซะเลย
ใช่ ผมไม่มีมารยาท เป็นแบบนี้มานานแล้วล่ะ :)
"ฮัลโหล โทรศัพท์ของยัยโง่ เอ่อ ซอฮยอนครับ"
(?? ดีโอเหรอ)
"อ้อ เซฮุนสินะ"
(ทำไมนายรับโทรศัพท์ซอฮยอนล่ะ แล้วเจ้าตัวไปไหน อยู่ในห้องเหรอ)
ผมหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าไปมา "เปล่า นั่งอยู่ข้างล่าง ส่วนแฟนนายก็นอนอยู่ที่โซฟาข้างหลังฉัน"
(หลับแล้วเหรอ?)
"อืม นายไม่ต้องห่วงหรอกนะว่าฉันจะทำอะไรแฟนนาย บอกตรงๆว่าไม่นิยมผู้หญิงแบบยัยนี่"
(ฮ่าๆๆๆ ก็ดีแล้วล่ะ แต่ผมจะบอกให้นะว่าซอฮยอนน่ะ เธอเป็นผู้หญิงที่ถ้าใครได้รู้จักดีๆแล้ว จะไปไหนจากเธอไม่ได้เลยล่ะ)
"หึ เอาเหอะ ฉันว่าถ้านายว่างๆนายก็ฌควรจะติวหนังสือให้ยัยนี่บ้าง รู้สึกว่าสมองจะทึบ ปิดตายเหลือเกิน"
(เธอคงเหนื่อยๆน่ะ ยังไงก็ฝากนายดูแลซอฮยอนแทนผมด้วยนะ)
"อือ"ผมครางตอบรับเบาๆ เพราะก็รู้สึกว่าเริ่มๆง่วงแล้วเหมือนกัน "ฉันต้องปลุกให้ยัยนี่มาคุยกับนายไหม"
(ไม่ต้องหรอก ผมก็แค่โทรหาเฉยๆ ไม่ได้มีธุระสำคัญอะไร แค่นี้ก่อนก็ได้)
"ฉันต้องบอกรักแทนนายด้วยหรือเปล่า"
(หือ?)
"คิดว่านายคงบอกรักกันทุกคืนน่ะ ก็เลยถาม"
(ไม่ต้องหรอก ..เรื่องบอกรักน่ะ ให้ผมทำเองดีกว่า เจอกันพรุ่งนี้นะ ^^)
แล้วสายก็ถูกตัดไป ผมปิดสมุดของเธอ ก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะ จ้องหน้าซอฮยอนอย่างแปลกใจ ว่ามีอะไรดีนักหนางั้นเหรอ เซฮุนถึงได้รักมากขนาดนี้
หน้าตา ..ก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่หัวสมองทึบ ไม่ผ่าน ผมไม่ปลื้ม
...
แต่พอมาคิดๆดู ยัยนี่ก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรมากนัก
...
รวมๆแล้วก็คงดี ..มั้ง
...
zzz
(Seohyun)
ฉันเดินตาปรือออกมาจากบ้านหลังจากที่จัดการกับตัวเอง และอยู่ในชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นฉันเซฮุนก็เดินมายืนข้างๆ เอากระเป๋าของฉันไปถือเหมือนเช่นทุกวัน
"-o-"
"ง่วงนอนมากขนาดนั้นเลยเหรอ"
"อือ"ฉันครางเนือยๆ ขนาดจะลืมตาให้โตๆ ตอนนี้ยังยากสำหรับฉันเลย ให้ตายเถอะ ทำไมมันถึงได้ง่วงมากขนาดนี้นะ
หมับ
")o("ฉันมองเซฮุนที่จู่ๆก็ใช้มือ 2 ข้างของเขามาบีบแก้มของฉันจนยู่เข้าหากันอย่างตกใจ ปัดมือเขาออก ".///////. ทะ ทำอะไรของนายน่ะ"
"ก็เธอไม่ยอมตื่นนี่นา"
"..ตื่นแล้ว"
"รู้สึกไม่ดีอะไรหรือเปล่า ปวดหัว ตัวร้อน เป็นไข้ หรือเป็นอะไรก็แล้วแต่ บอกผมนะ"เขาพูดรัวๆ
ฉันมองหน้าเขา เบือนหน้าหนีไปมองถนนต่อ "ฉันไม่ใช่เด็กนะ ทำไมต้องบอกนายด้วย"
"..."
"..."
"..ก็เธอเป็นแฟนผมนี่นา"
กึก
ฉันหยุดเดิน หันไปมองเขาที่พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังน้อยใจ ฉันมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็พยักหน้าช้าๆ "เข้าใจแล้ว ถ้าฉันเป็นอะไร ..จะบอกนาย"
"สัญญาแล้วนะ"
เขายิ้ม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนเกือบจะติด
"..อะ อืม -//////////-"
"ทำไมชอบทำหน้าแดง"
"ก็.."
"น่ารัก"
"-///////////-"
"แน่ะ!"
"-///////////-"
"ไม่ใช่ความผิดของผมนะ เธออยากทำหน้าตาน่ารักเอง"
ฟอด
"O///////////O"ฉันตาโตอย่างตกใจเมื่อจู่ๆเขาก็ก้มลงมาหอมแก้มฉันอย่างดัง "นาย.."
"ไม่ใช่ความผิดผมอีกนะ ถ้าเธอยังไม่เลิกหน้าแดงอีกล่ะก็"
"..."
"ผมจะจูบ"
>/////////////< ให้ตาย ทำไมเขาเป็นแบบนี้เนี่ย
ความคิดเห็น