คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : My Angel : : CHAPTERS 11
Chapters 11
วันนี้เป็นอีกวันที่ว่าง เมื่อคืนเซฮุนไปทำงานตามปกติแล้วก็ได้ทราบข่าวว่ายุนอาลาออกไปแล้ว เขาพยายามโทรติดต่อเธอแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ เขาเป็นห่วง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่รอให้ยุนอาส่งข่าวกลับมาบ้างเท่านั้นเอง
ด้านซอฮยอน หลายวันแล้วเหมือนกันที่ไม่สามารถติดต่อกับคริสได้ ไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอหายไปไหน ป้าของเธอเองก็เช่นกัน ไม่มีใครสามารถติดต่อได้เลย เธอมองเซฮุนที่นั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
คงจะคิดถึงยุนอาสินะ
ตอนที่เธอกำลังมองเขา อยู่ๆเขาก็หันกลับมามองเธอ ทำให้ตาของทั้งคู่ประสานกันอีกครั้ง
“เอ่อ..”
“มองฉันทำไม”เขาถามเธอเรียบๆทั้งที่ในใจเขินแทบบ้าที่สบตากับเธอ หัวสมองมันพาลไปนึกถึงเรื่องวันนั้นทุกที
“ก็แค่มองเฉยๆ นะ นายคิดถึงคุณยุนอาใช่ไหมล่ะ”
เขาเอียงคอมองเธอที่ถามคำถามนั้นออกมา “ก็ใช่ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง”
“คงชอบมากสินะ”
“อะไรนะ”เขาถามเธอที่พึมพำ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาได้ยินที่เธอพูด
“เปล่าซะหน่อย ชิ”ซอฮยอนแลบลิ้นให้เขาแล้วลุกขึ้นยืน “จะไปกันได้หรือยัง”
“บอกมาก่อนสิว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไร”
“ก็บอกว่าเปล่าไง”
“ก็ฉันได้ยินอยู่อ่ะ”
เธอถลึงตามองเขาแล้วหันหลังให้ “ฉันก็แค่บอกว่า คงชอบมากสินะ”
เขาหัวเราะเบาๆแล้วแกล้งเดินไปตรงหน้าเธอ “ชอบอะไร”
“...”
“ฉันถามว่าชอบอะไร”
“..คุณยุนอาไง”
“ก็ใช่ใครกันล่ะจะไม่ชอบยุนอา”
“...”
เขาก้มหน้าลงไปใกล้จนสายตาอยู่ในระดับเดียวกับเธอ มองใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างจงใจแกล้ง
“ออกไปเลย”ซออยนดันหน้าเขาออกแต่ก็ไร้ผลเมื่อเขารวบมือทั้ง 2 ข้างของเธอเอาไว้
“ชอบ ..เป็นห่วง เพราะยุนอาคือเพื่อน”
“...”
“เข้าใจไหม”เขาบีบจมูกเธออย่างหมั่นเขี้ยว
ซอฮยอนปัดมือของเขาออกก่อนจะรีบหายตัวออกมาจากตรงนั้น เมื่อลงมาอยู่ที่ซอยข้างอพาร์ทเม้นท์ของเซฮุนแล้ว เธอก็กัดริมฝีปากตัวเองเพื่อกลั้นไม่ให้รอยยิ้มออกมา แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อริมฝีปากของเธอฉีกยิ้มกว้าง ดีใจกับคำพูดของเขา
“ยังมีตรงไหนอีกไหม”
“อืม.. ไม่มีแล้วอ่ะ นายพักก่อนก็ได้ไอ้เด็กโข่ง”
“ก็น่าจะให้พักตั้งนานแล้วล่ะ”เซฮุนพูดก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนข้างๆกับเธอ “เหนื่อยเป็นบ้า”
“แต่ก็ได้ทำความดีนะ”ซอฮยอนพูดพลางกางสมุดไปตรงหน้าเขา “เยี่ยมมากเลย นายทำความดีเยอะแยะเต็มไปหมด ตอนนี้ก็ 54 ครั้งแล้ว”
เขาหัวเราะแล้วโบกหัวเธอ “ก็ใครไม่รู้บังคับฉัน”
“ฉันทำเพื่อนายนะ ทำความดี ชีวิตนายจะได้ดีขึ้นไง”
“เห๊อะๆ ฉันจะคอยดูว่ามันจะดีขึ้นจริงไหม”เขาพูดและบิดตัวไปมาอย่างเมื่อยล้า
สวนสาธารณะตรงนี้ดูเหมือนจะเป็นที่ประจำให้เขาได้มาเก็บขยะ ช่วยพาคนแก่ข้ามถนน ช่วยเด็กๆไปแล้ว เพราะเขาสัญญากับซอฮยอนเอาไว้ ว่าวันไหนว่าง จะออกมาข้างนอก และเมื่อออกมาข้างนอก นางฟ้าของเขาก็มักจะบอกให้เขาไปวิ่งทำความดีอยู่เสมอๆ
เขาเหลือบมองเธอที่นั่งสนใจกับสมุดบันทึก มือบางของเธอยกขึ้นลูบที่แขนของตัวเอง เห็นแบบนั้นเซฮุนเลยถอดเธอโค้ทที่สวมอยู่ออกแล้วเอาไปวางไว้บนไหล่ของเธออย่างเบามือ
“อ๊ะ”ซอฮยอนสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าเสื้อโค้ทที่เซฮุนสวมอยู่มาวางบนไหล่เธอ ก็ได้แต่มองเขาอย่างแปลกใจ “เอามาให้ฉันทำไม”
“เธอหนาวไม่ใช่เหรอ”
“ก็ ..นิดหน่อย”
“งั้นก็ใส่ไปเถอะ มีความรู้สึกแล้วก็ควรจะแต่งตัวอะไรให้เข้ากับสภาพอากาศบ้าง”เขาพูดดุๆ เพราะเธอหยิบเอาชุดเดรสสีขาวตัวเดิมมาใส่อีกแล้ว ทั้งๆที่เข้าหน้าหนาวแล้วแท้ๆ
“แหม ก็ฉันไม่ชินกับการใส่ชุดอื่นนี่นา”ซอฮยอนบ่นอุบแล้วส่ายหน้าไปมา “ไม่หนาวแน่นะ”
“ใส่ไปเหอะ”เซฮุนยักไหล่ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน “กลับกันได้แล้ว”
“อะ อื้อ”
ซอฮยอนลุกขึ้นยืน แล้วก็ต้องหันไปมองเขาอย่างตกใจอีกครั้ง เมื่อมือใหญ่ของเขาเอื้อมมือมากุมมือของเธอซะแน่น
หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้น รู้สึกหวิวๆในท้อง อาการของความรักแบบที่คริสเคยบอกมันกลับมาหาเธออีกแล้ว รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่เขากุมมืออยู่อย่างนี้
“ซอฮยอน”
“หือ?”เธอหันไปมองเขาอย่างแปลกใจ มีไม่กี่ครั้งหรอกที่เธอจะได้ยินเขาเรียกชื่อจริงของเธอ
“ถ้าฉันทำความดีครบ เธอก็จะไปใช่ไหม”
“อืม ฉันก็เพิ่งเคยเป็นนางฟ้าประจำตัวเหมือนกัน แต่คิดว่าคงใช่นะ”
“...”
“ทำไมเหรอ”
“..มันมีทางไหม ที่จะทำให้เธอไม่ไป”
“...”
“ให้เธออยู่กับฉันตลอดไป”
“...นาย”
เขาหันมามองหน้าเธอทั้งที่เดินอยู่ ใบหน้าของเขาดูเศร้าเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นแบบเดิม “ช่างเถอะ ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อย อย่าถือสา อย่าเก็บเอามาใส่ใจเลย”
เธอพยักหน้าให้เขาแทนคำตอบ แต่ก็แอบคิดอยู่ในใจ ..เขาจะไม่ให้เธอเก็บมาใส่ใจได้ยังไงในเมื่อสิ่งนั้น ก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการเหมือนกัน
เธอไม่อยากไปจากเขาเลย
“นี่ ฉันอยากรู้จักว่าบนสวรรค์เขาแสดงความรักกันยังไง”
ซอฮยอนหันไปมองหน้าเซฮุนที่จู่ๆก็ถามขึ้นมาแปลกๆ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว แล้วเธอไม่เคยมีเหรอ”
“ฉันไม่เคยรู้จักความรักด้วยซ้ำ เพิ่งจะรู้จักก็ตอน..”
“ตอนไหน”
“เปล่า”
“แล้วพ่อกับแม่เธอล่ะ”
“ฉันไม่มีหรอก ฉันมีแต่ท่านป้า”
เซฮุนมองหน้าเธอที่สลดลงไปเล็กน้อย เขาบีบมือที่กุมมือเธอเอาไว้อย่างให้กำลังใจ “ไม่เป็นไรหรอกนะ อย่างน้อยเธอก็มีป้าของเธอ แต่ฉันไม่มีใครเลย”
“นายมีฉันไง”
เขาหันไปมองหน้าเธอ ก่อนจะยิ้มออกมา “ใช่ ฉันมีเธอ”
“แล้วมนุษย์ล่ะ พวกเขาแสดงความรักกันยังไงเหรอ”
“โห่ มันมีเยอะแยะเต็มไปหมดเลยอ่ะ”
“ตัวอย่างเช่น?”
“ก็ถ้ารักกันมากจนรู้จักกันดีแล้วก็แต่งงานกัน ถ้าสำหรับคนที่เป็นแฟนกันเขาก็จะกอด จะบอกรัก เดินจับมือ..”
“-/////- บะ แบบนี้น่ะเหรอ”เธอพูดแล้วมองที่มือของเธอที่ถูกเขากุมเอาไว้
“-/////- เอ่อ แล้วก็มีการมอบของแทนใจ”เขากระแอมเปลี่ยนเรื่อง “อย่างตุ๊กตาหมี หรือไม่ก็แหวน”
“แหวน”
ได้ผล เพราะเธอเลิกสนใจเรื่องการจับมือไปสนใจเรื่องแหวนแทน “ฉันอยากได้บ้างจัง”
“หึๆ อย่างเธอใครจะมาให้วะ”เขาโยกหัวเธออย่างหมั่นเขี้ยว
“เออ ใช่สิ นายก็เหมือนกันแหละ ไอ้เด็กโข่งเอ๊ย”
“ยัยกระดานโต้คลื่น”
“ชิ!!”
ทั้งสองคนพูดคุยหยอกล้อกันระหว่างเดินกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ เซฮุนแอบมองซอฮยอนที่ยิ้มสดใส ความคิดบางอบ่างก็เข้ามาในหัวของเขา
เขาจะทำให้เธอดูเองว่าการแสดงความรักของมนุษย์เป็นยังไง
มือหนากำลังบรรจงเขียนเนื้อเพลงที่คิดได้ลงบนกระดาษโน้ตเพลง เซฮุนหมุนเก้าอี้กลับไปมองซอฮยอนที่นอนหลับอยู่บนที่นอน ใบหน้าของเธอยังคงดูสวยน่ารักแม้ยามหลับ
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปใกล้เธอแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบางเพราะอากาศเริ่มหนาวแล้ว
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะ ยัยกระดานโต้คลื่น”
...
มือหนาไล้ไปที่แก้มของเธออย่างแผ่วเบา เขามองใบหน้าของเธออยู่นาน ก่อนจะก้มลงไปจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของเธอ
“ฝันดีนะ นางฟ้าของฉัน”
เขายิ้มบางๆแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อเขียนเพลงต่อ เพลงเพลงนี้เกิดขึ้นได้ เพราะมีเธอเป็นแรงบันดาลใจ เซฮุนเขียนฮุคสุดท้ายลงไปแล้วยิ้มอย่างอิ่มใจ
พาผมไป
ไปยังที่ที่คุณอยู่ พาผมไปอยู่กับคุณด้วย
ผมจะตามคุณไปแม้ว่าจะสุดขอบโลกก็ตาม
ได้โปรดอย่าหนีไปจากสายตาของผม
อย่าหายไปแม้ในยามที่รุ่งเช้ามาเยือน
มือเล็กๆของคุณนั้นทำให้ใจของผมหมุนคว้าง
ใครจะไปรู้ ว่าจู่ๆ คนอย่างเขา
หลงรักนางฟ้าประจำตัวเอง
วันนี้เป็นอีกวันที่เซฮุนและซอฮยอนออกมาที่ย่านคังนัม เนื่องจากว่าเขาคงไปที่เมียงดงไม่ได้แล้ว เธออยากให้เขาทำความดีเอาไว้เยอะๆ แม้จะรู้ว่านั่นหมายความว่าเวลาที่เธอจะอยู่กับเขามันจะลดน้อยลงไปด้วยก็ตาม
“นี่ เดี๋ยวเธอรอฉันอยู่ตรงนี้แป็บนึงนะ”
“นายจะไปไหน”
“ไปทำธุระแป็บนึง”เขาพูด ปล่อยมืออกจากเธอแล้ววิ่งข้ามไปอีกฝั่ง
ซอฮยอนมองตามเขาไป ก่อนจะเดินวนไปมาอยู่แถวๆนั้น ผ่านมาก็หลายวันแล้ว แต่ยังติดต่อคริสกับป้าของเธอไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ที่ทุกคนขาดการติดต่อไปพร้อมกันหมดแบบนี้
เมี้ยว
ลูกแมวสีขาวเดินมาเคลียที่ขาของเธอ ซอฮยอนอุ้มมันขึ้นมาแล้วกอดอย่างเอ็นดู “ไงเจ้าแมวน้อย หลงทางเหรอ”
เมี้ยว
เธอเล่นกับลูกแมวอย่างสนุกสนาน เมื่อวางตัวลูกแมวไป มันก็วิ่งออกไปทันที
“นี่ จะไปไหนน่ะ”
ซอฮยอนตะโกนเรียกแมวแต่มันก็ยังคงวิ่งตรงไปยังถนน ซอฮยอนหันไปมองอย่างนึกเอ็นดู แต่แล้วดวงตากลมของเธอก็เบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อรถยนต์วิ่งตรงมาด้วยความเร็วกำลังจะไปยังร่างของลุกแมวตัวนั้น
“ไม่นะ”
ร่างบางตะโกนดังลั่นพร้อมกับฝีเท้าที่วิ่งไปกลางถนนหวังจะให้แมวปลอดภัย
ปรี๊นๆๆๆ
ซอฮยอนอุ้มแมวไว้ในอ้อมแขนแล้วหลับตาด้วยความกลัว
โครม!!!!!!
เสียงดังสนั่นเรียกให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันไปมอง
เมี้ยว
ซอฮยอนมองลูกแมวที่ร้องออกมา เธอมองอย่างโล่งใจที่มันไม่เป็นอะไร ก้มลงมองดูตัวเองก็เห็นว่าไม่เป็นอะไรเช่นกัน
“คนโดนรถชน!!!!”
“เฮ้ย ไปดูเร็ว”
ผู้คนที่พากันวิ่งไปที่ถนน ทำให้ซอฮยอนต้องหันกลับไปมองช้าๆ หัวใจของเธอกำลังถูกบีบ น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ มือของเธอสั่น และขาที่กำลังก้าวเดินไปก็กำลังสั่นเช่นกัน
“อย่านะ..”
เธอร้องออกมาเบาๆ เดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
“อย่าเป็นนายนะเซฮุน..”
เมื่อเดินไปถึงที่เกิดเหตุ ร่างบางก็ทรุดลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ชายหนุ่มคุ้นตานอนอยู่บนพื้นด้วยสภาพเลือดท่วมตัว และคนๆนั้น
“เซฮุน!!!!!!!!!!! ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!”
ร่างของเซฮุนถูกพาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ซอฮยอนยืนเกาะกระจกมองเข้าไปอย่างร้อนใจน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม
“ฮือ อย่าเป็นอะไรนะ”
เธอได้ยินคนที่พาเขามาส่งที่โรงพยาบาลพูดกันว่าเขาไม่น่ารอด “ฮือ”
ซอฮยอนทรุดลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่แคร์สายตาคนที่มอง ไม่นานนักหมอก็เดินออกมา ซอฮยอนพุ่งเข้าไปหาหมอทันที
“เป็นยังไงบ้างคะ เขาเป็นยังไงบ้าง”
“...”หมอมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาสุดแสนสงสาร เขาส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
“หมะ หมายความว่าไงคะ”
“คนไข้เสียชีวิตตั้งแต่มาไม่ถึงโรงพยาบาลแล้วครับ”
“ไม่นะ”
“เขากำนี่ๆไว้ในมือ คิดว่าน่าจะเป็นของคุณ”
ซอฮยอนรับกล่องกำมะหยี่ที่หมอส่งให้ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อดูเซฮุน ร่างของเขานอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง
“เซฮุน..”
...
ซอฮยอนจับมือของเขาแล้วร้องไห้ออกมา “นายอย่าเป็นแบบนี้สิ อย่าทำแบบนี้”
...
“ตื่นขึ้นมาเถอะนะไอ้เด็กโข่ง”
...
“ฉันจะไปเจอนายบนสวรรค์ไหม คนแบบนายทำความดีก็น้อยขนาดนั้น ..ตื่นขึ้นมาเถอะนะ ตื่นขึ้นมา”
...
เธอฟุบหน้าลงกับแขนของเขาแล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจับมือของเขาเอาไว้แน่น หลับตาแล้วนึกถึงมนต์บางอย่าง
ขอให้ได้ผล ..ได้ผลทีเถอะนะ
...
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงสัญญาณดังขึ้น พยาบาลและหมอรีบวิ่งเข้ามา ซอฮยอนถอยหลังออกไปแล้วมองดูเขา
“คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ”
รอยยิ้มดีใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า เธอยิ้มอย่างดีใจที่เห็นเขาหันกลับมามองเธอ
แม้จะฝ่าฝืนกฎของสวรรค์ แต่หากเป็นการที่ทำให้เขาได้อยู่กับเธอ ได้ตื่นขึ้นมาทำความฝันของตัวเองให้สำเร็จ แค่นั้น ..เธอยอม
ฮัลโหลลลลลลลล
มีอะไรจะบอกแหละ.. ตอนนี้ก็มาถึงครึ่งเรื่องแล้วเน๊อะ
อย่างที่บอกไว้ หลังจากจบตอนนี้จะพักการอัพไว้ก่อน รอดูกันต่อไปว่าเรื่องนี้จะจบลงในรูปแบบไหน
จบในเว็บ หรือจบที่หนังสือ(หนังสือทีเถ๊อะ สาธุ ฮ่าๆๆๆ)
มาถึงตอนนี้แล้ว ขอแบบจริงใจๆเลยอ่ะ ไม่ต้องกลัวโกรธ
มีความคิดเห็นยังไงกับฟิคเรื่องนี้คะ เอาตามความรู้สึกเลย มีอะไรจะได้ปรับแก้ทัน
จบแบบโคตรจะค้างเลยใช่ไหมตอนนี้ จะต่อให้อีกสักตอนดีไหมน้า ฮ่าๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวขอคิดดูก่อนนะ
ปล. น้องนุ๊ก พี่ไม่โกรธหรอกจ้า ก็พี่เป็นคนให้วิจารณ์เน๊อะ ขอบคุณมากๆๆๆ
ความคิดเห็น