คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Love's Twin : : Chapters 11
ฮุนซอเหรอ??
.
.
.
.
.
.
ก็ไม่รู้สิ -..-
Chapters 11
“พักนี้อาลู่กับไอ้ยุนดูสนิทสนมกันดีนะ”แทยอนพูดกับเซฮุนก่อนจะชี้ไปที่ยุนอากับลูฮานที่อาสาไปซื้อข้วซื้อน้ำ
เซฮุนเงยหน้ามองตามก่อนจะหัวเราะฝืดๆ “ก็ดีแล้วนี่”
“แต่ก็ยังคงทะเลาะกันไม่เลิก”แทยอนพูดเมื่อเห็นว่ายุนอากับลูฮานเริ่มวิ่งไล่เตะกันอีกแล้ว “เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อจริงๆ”
“แท ฮุน!!!”
“อ้าวซอ”
เซฮุนหันไปมองซอฮยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาก่อนจะขยับที่ให้ซอฮยอนนั่ง “แล้วนี่ลู่กับยุนไปไหนล่ะ”
“ไปซื้อข้าว”
“อื้ม”ซอฮยอนพยักหน้าแล้วนั่งลงข้างๆเซฮุนที่ว่างอยู่
“แล้วนี่ไปไหนมา ทำไมมาช้าจัง”
“ลืมของไว้บนห้องก็เลยขึ้นไปเอามา”ซอฮยอนพูดก่อนจะมองเซฮุนที่ยังคงนั่งเงียบ “ฮุน เป็นอะไรเนี่ย”
“ฮะ? เปล่านี่”
“ไอ้ฮุนไม่ได้เป็นอะไรหรอกซอ กำลังเฮิร์ตเรื่องความซื่อบื้อของตัวเองอยู่”แทยอนพูดก่อนจะลุกขึ้น “ฉันไปกับอาลู่กับไอ้ยุนดีกว่า เดี๋ยว 2 คนมันจะทะเลาะกันโรงอาหารพังซะก่อน”
เซฮุนมองแทยอนที่วิ่งออกไปก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ
“เป็นอะไร ยังเสียใจเรื่องยุนอยู่เหรอ”
“มันก็ไม่เชิง”เซฮุนพูดก่อนจะฟุบลงไปกับโต๊ะอย่างที่ยุนอาชอบทำ “จะว่าเสียใจมันก็ไม่ใช่หรอก ถึงไอ้ยุนมันไม่ได้คิดเหมือนฉันแต่อย่างน้อยยุนมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไป”
“...”
“แต่มันรู้สึกแปลก”
...ความรู้สึกแปลกๆที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ..แปลกที่เขาไม่ได้เสียใจที่ยุนอาไม่ได้ชอบเขา แต่กลับโล่งใจ
ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้กันนะ
“แล้วเลาฮุนมีเรื่องไม่สบายใจ ฮุนจะทำอะไรให้หายเครียดเหรอ”
“..เล่นบอลมั้ง”
“งั้นรอแป็บนึงนะ”ซอฮยอนยักคิ้วก่อนจะวิ่งออกไปไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับลูกฟุตบอลในมือ
“ทำอะไรน่ะซอ”
“งั้นระหว่างรอทุกคนไปซื้อข้าว เรามาเล่นบอลกันเถอะ”
เซฮุนมองซอฮยอนอย่างอึ้งๆ นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงนุ่มนิ่มแบบเธอจะจับลูกบอลมาโยนแล้วเตะแบบนั้น “ทำอะไรน่ะซอ”
“ฮุน มาๆๆๆๆ มาเล่นด้วยกันเร็ว”
“อะไรน่ะ -*-“
ทันทีที่เดินกลับมาถึงโต๊ะลูฮานนวางของก่อนจะมองไปที่สนามอย่างงงๆเมื่อเห็นว่าเซฮุนกำลังเล่นบอลอยู่ เซฮุนเล่นบอลน่ะไม่แปลกหรอก แต่ซอฮยอน ..ก็เล่นด้วยนี่สิ
“เฮ้ย ทำอะไรกันอ่ะ”แทยอนป้องปากตะโกนถามทั้ง 2 คนในสนาม
เซฮุนหัวเราะก่อนจะส่งบอลไปให้ซอฮยอนแล้วหันไปมองทั้ง 3 คนที่มีความงุนงงอยู่บนใบหน้า “เฮ้ย มาเล่นบอลกัน”
ซอฮยอนถือลูกบอลก่อนจะโบกมือ “ลู่ ยุน แท มาเล่นบอลกัน สนุกดีน๊า ><”
“นี่ซอฮยอนเล่นบอลด้วยเหรอ”ยุนอาหันไปถามลูฮานที่ยังคงงงไม่เลิก
“ฉันก็เพิ่งเคยเห็น”ลูฮานพูดก่อนจะหัวเราะ “งั้นก็ไปเล่นด้วยกันให้หมดนี่แหละ”
40%
“โอย เหนื่อยชะมัดเลย”แทยอนบ่นก่อนจะตักข้าวเข้าปาก “แต่ก็สนุกดีนะ”
“ช่ายๆๆๆๆ สนุกม๊ากกกกกกกกกกกกก”ยุนอาพูดก่อนจะยิ้มจนตาเป็นประกาย
“ใช่ดิ เธอสนุกม๊ากกกกกกกกก แต่ฉันเจ็บม๊ากกกกกกกกกกกก”ลูฮานพูดก่อนจะจับมือซอฮยอน “เบาๆซอ”
“ก็อยากจะทำเบาๆแต่ลู่อยู่ไม่ใช่เลยนี่ ฉันจะทำเบาๆได้ไง”ซอฮยอนพูดก่อนจะจับหน้าลูฮาน “อยู่นิ่งๆสิ”
“ครับๆ”ลูฮานพูดก่อนจะยิ้มตาหยีในขณะที่ซอฮยอนกำลังทำแผลที่หน้าผากหลังจากเล่นบอลแล้วโดนยุนอาเตะบอลมาใส่
“ดูแกจะมีความสุขนะ”
“แน่นอนอยู่แล้วเว้ยเซฮุน”ลูฮานพูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มซอฮยอน “ก็แฟนฉันน่ารักขนาดนี้”
“อุ๊ย ยัยฮโยมินมา”
“ไหน โอ๊ะเจ็บนะยัยถึก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ยุนอาหัวเราะอย่างสะใจหลังจากหลอกให้ลูฮานหันมาแล้วจัดการเอาฝ่ามือเขกหน้าผากเขาซ้ำรอยแผลเดิม “น่าหมั่นไส้”
“พวกแกนี่ก็นะ ทะเลาะกันไม่เหนื่อยบ้างเหรอ”แทยอนพูดก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดัง
“อะไรแท ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ”เซฮุนถามเมื่อเห็นว่าแทยอนมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบแปลกๆเมื่อโทรศัพท์ดัง
“เอ่อคือ พวกแก ฉันต้องไปทำธุระก่อนว่ะ เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“อ้าวเฮ้ยแท”
“อ้าวแท”
ยุนอากับซอฮยอนมองแทยอนที่วิ่งออกไปอย่างงงๆ เซฮุนเกาหัวตัวเองก่อนจะพึมพำ “อะไรของมัน”
“เอาล่ะๆๆ งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ เห็นว่าเล่นบอลกันเหนื่อยๆ เดี๋ยววันนี้จะไปส่ง”
“นายก็น่าจะไปส่งพวกเราทุกวันอยู่แล้วล่ะย่ะ”ยุนอาพูดก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาแต่ก็ไม่ทันเซฮุนที่หยิบมาก่อน
“เดี๋ยวถือให้”
“อะ อืม -///-“
ซอฮยอนแอบมองปฏิกิริยาของทั้งคู่ก่อนจะลอบยิ้ม ก็บอกแล้วไงว่ามองไม่ผิด แต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะช่วยเพื่อน 2 คนนี้ได้สักทีน้า
“จะให้ฉันไปส่งทุกวัน ฉันได้ตายพอดี บ้านฉันไม่ได้อยู่ระแวกเดียวกับพวกเธอนะ”ลูฮานพูดแล้วดึงกระเป๋าของซอฮยอนไปถือ
“แล้วทำไมลู่ไม่ย้ายมาอยู่กับฮุนล่ะ พวกเราจะได้ไปกลับพร้อมกันไง”ซอฮยอนพูดก่อนจะมองลูฮาน เธออยากให้ครอบครัวกลับมาอยู่ด้วยกันนี่ ถึงเซฮุนกับลูฮานจะไม่ได้เกลียดกันแต่พวกเขาก็ยังห่างเหินกันไม่เหมือนฝาแฝดอยู่ดี
“นั่นสิ ไหนๆลุงก็ไม่ได้อยู่บ้านนี่ นายก็ย้ายมาอยู่กับไอ้ฮุนซะจบๆเรื่องไป”ยุนอาพูดก่อนจะหันมองหน้าเซฮุน “แกไม่รังเกียจพี่ชายแกใช่มะ”
“ไม่อ่ะ”เซฮุนส่ายหน้าก่อนจะมองลูฮาน “ถ้าหมอนั่นไม่รังเกียจฉันน่ะนะ”
ลูอานมองหน้าทั้ง 3 คนก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้ ตกลง อาทิตย์หน้าฉันจะย้ายไปบ้านนาย”
“บ้านเรา”เซฮุนพูดแก้ก่อนจะหันไปสบตากับซอฮยอนที่ยืนข้างลูฮาน
ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร หรือเพราะว่าคิดไปเอง ..ตั้งแต่ที่รู้จักซอฮยอน เรื่องดีๆมากมายก็เข้ามา เธอคอยปลอบใจเวลาเขาเศร้า พยายามช่วยให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น ทำให้เขารู้สึกดีกับเธอไม่น้อยเลย
อาจจะเป็นรู้สึกดีที่มีเธอเป็น..พี่สะใภ้ล่ะมั้ง
“ฉันต้องรู้ให้ได้เลยว่าไอ้แทมันไปไหนของมัน นับวันยิ่งทำตวประหลาดๆ”ยุนอาพูดในจณะที่ทั้ง 3 คนออกมาคุยกันที่ระเบียงเช่นทุกวัน
“ปล่อยมันเถอะน่า”เซฮุนพูดก่อนจะเขกหัวยุนอาที่อยู่ใกล้ๆ “เห็นว่าอาทิตย์หน้ามีคัดตัวนักแสดงละครเวทีของชมรมนี่”
“อืม”ยุนอาพยักหน้าก่อนจะมองซอฮยอนที่ยืนยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้าม “สนใจไหมซอ”
“โอย ไม่เอาหรอก ฉันเล่นละครไม่ได้หรอก”ซอฮยอนพูดก่อนจะมองทั้ง 2 คน “ถ้าเป็นเซฮุนกับยุนอาล่ะก็โอเคเลย”
“ห๊า!!”
“OoO”
“พวกเธอ 2 คน”ซอฮยอนพูดแล้วถอยหลังไป 2 ก้าวก่อนจะเอามือขึ้นมาทำท่ากล้อง “ดูเหมาะสมกันใช่ได้เลยนะเนี่ย”
“ซะ ซออ๊ะ!! เธอพูดอะไรของเธอ”ยุนอาพูดก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเอง “ฉันไปนอนแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“พูดจาไม่เข้าเรื่อง เหมาะสมอะไรกัน >/////< บ้า”
ซอฮยอนหัวเราะท่าทางเขินอายของยุนอาก่อนจะมองเซฮุนที่กำลังหัวเราะยุนอาที่วิ่งเข้าห้องไปแล้วเหมือนกัน ในที่สุดเซฮุนก็ยิ้มได้เหมือนเดิมแล้วสินะ
“เดี๋ยวก็ไม่เหงาแล้วนะฮุน”
“หืม? อะไรเหรอ”เซฮุนลากสายตากลับมามองซอฮยอนอย่างสงสัย
“เดี๋ยวลู่ก็ย้ายมาแล้วนี่นา อย่างนี้ก็ดีเลย เราจะได้มาคุยกัน 4 คนแบบนี้ทุกคืน เสียดายนะแทไม่ได้อยู่แถวนี้ ถ้างั้นล่ะก็ได้คุยกันทั้งวันทั้งคืนแน่ๆ”
“ดูจะปลื้มมากเลยนะนั่น”เซฮุนพูดขำๆเมื่อซอฮยอนทำท่าทางเหมือนว่ามีความสุขมากมาย
“ก็ปลื้มสิ”ซอฮยอนพูดก่อนจะมองซอฮยอนด้วยดวงตากลมใสของเธอ “พอลู่ย้ายมาอยู่ที่นี่นะ ฉันก็จะเจอลู่เหมือนกับตอนที่อยู่ประเทศจีนแล้วอ่ะ ตอนอยู่ที่นั่นบ้านพวกเราก็ติดกัน มาคุยกันแบบนี้ทุกคืนเลยล่ะ”
“...”
“ถ้าลู่ย้ายมา ฉันกับลู่ก็จะไม่ห่างกันแล้ว”
“..ดูเธอ 2 คนรักกันมากเลยนะ”เซฮุนพูดก่อนจะยิ้มบางๆ
“ก็คงงั้นแหละมั้ง”ซอฮยอนพูดก่อนจะเอียงคอ “ไม่ต้องมองอิจฉาขนาดนั้นก็ได้ ฉันเชื่อนะว่าสักวัน ..ฮุนจะต้องมีวันนั้น วันที่ฮุนกับยุนได้คบกัน”
“...”
“ไปนอนก่อนนะ ฝันดีจ้ะเซฮุน J”
เซฮุนมองตามซอฮยอนที่เดินเข้าไปในห้องก่อนจะถอนหายใจเบาๆ อิจฉาเหรอ
...
ก็คงใช่ อิจฉา
...
อิจฉาที่ทั้ง 2 คนรักกัน หรือว่าอิจฉา..
...
ที่ซอฮยอนรักลูฮานมากมายขนาดนั้น
เซฮุนมองไปที่ห้องของยุนอาก่อนจะพึมพำคนเดียว “ทำไมแกไม่คิดเหมือนกับฉันบ้างวะ ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นแบบนี้”
น่าตลกชะมัด ที่ผู้ชายอย่างเขา..
..หวั่นไหวง่ายขนาดนี้
100%
ความคิดเห็น