คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 10
Chapters 10
ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะเนื่องจากพักสายตากับกองงานที่ไม่หมดไปเสียที เขาบิดตัวอย่างเมื่อยล้า มองนาฬิกาแขวนผนังที่บ่งบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นยืน กดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วเดินออกจากห้องเพื่อเข้าไปนอนพักผ่อนในห้องนอน แต่ก่อนจะถึงห้องนอน เขากลับต้องหยุดเดิน มองประตูห้องตรงหน้านิ่งๆ มือเอื้อมไปจับที่ลูกบิดประตู แต่สุดท้ายก็ตัดใจเดินออกมาจากตรงนั้น
ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเข้าไปดูนี่ ว่าเธอทำอะไรอยู่..
"นายน้อยคะ"
"อ้าวเฟย ยังไม่นอนอีกเหรอ"
"เพิ่งพาคุณซอฮยอนไปเดินเล่นแถวๆนี้น่ะค่ะ เธอนอนไม่ค่อยหลับ"
"อืม"ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ เชิดหน้าขึ้นอย่างไว้เชิง "แล้ว ..ไปไหนซะล่ะ"
"ใครเหรอคะนายน้อย"
"-*-"
"คิก ..คุณซอฮยอนอยู่ในห้องเปียโนมั้งคะ"
"..อืม จะไปไหนก็ไปเถอะ"ลู่หานพูด โบกมือเป็นเชิงไล่ รอให้เฟยเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เขาจึงเดินตรงไปยังห้องด้านในสุดซึ่งเป็นห้องเปียโน ..ห้องที่มีเพียงเปียโน 1หลังเท่านั้น ห้องที่เขาไม่ได้เข้าไปนานแสนนานเนื่องจากงานและภาระหน้าที่ในการดำรงตำแหน่งว่าที่ผู้สืบทอดของประมุขใหญ่แห่งกวางโจวอย่างพ่อบุญธรรมของเขา
ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ เสียงจากในห้องก็ค่อยๆแว่วออกมา ลู่หานหยุดยืนอยู่หน้าประตูที่เปิดออกแง้มๆ เขามองเข้าไปข้างในก็เห็นว่าซอฮยอนกำลังพรมนิ้วเรียวลงบนแป้นอย่างชำนาญ และมันยิ่งดูสวยงามเหลือเกิน เมื่อริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยท่วงทำนองที่แสนไพเราะออกมา
ชา กา อุน พา รา มี ซน กือ เท ซือ จี มยอน ทึล รเย โอ นึน คือ เด อุ ซึม โซ รี
เมื่อลมหนาวพัดผ่านปลายนิ้วของฉัน ฉันได้ยินเสียงของเธอ
เน อัล กุล พี จี ทอน คือ เด ทุ นุ นี คือ รี วอ เว โร วอ อุล โก โต อุ ลา โย
ดวงตาของเธอที่สะท้อนภาพของฉัน ฉันรู้สึกคิดถึงมัน และฉันก็รู้สึกโดดเดี่ยวเลยได้แต่ร้องไห้และร้องไห้
อีบ ซุ รี กุ ทอ บอ รยอ ซอ มัล ฮา จี โมด เอด ตอน คือ มัล
ปากของฉันมันแข็ง เพราะคำที่ฉันไม่สามารถพูดมันออกไปได้
อุ รี ซอ โร ซา รัง เฮด นึน เด อุ รี อี เจ เฮ ยอ จี เน โย
พวกเราเคยอยู่ในความรัก แต่ตอนนี้เราต้องกล่าวคำอำลา
คา ทึน ฮา นึล ทา รึน โก เซ อี ซอ โด พู ดี นา รึล อีด จี มา รา โย
ถึงแม้เราต้องแยกกันอยู่ แต่เราก็ยังอยู่ภายใต้ฟ้าเดียวกัน โปรดอย่าลืมฉัน..
ดวงตาของลู่หานสั่นระริกเช่นเดียวกันกับเสียงของซอฮยอนที่สั่น ดวงตาหวานของเธอเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา นิ้วเรียวยาวหยุดชะงักอยู่อย่างนั้น ..แต่แค่เพียงไม่นาน เธอก็เริ่มเล่นต่อ โดยที่สายตามองไปยังกระจกและมองเห็น ..ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น ทั้ง 2 คนสบตากันผ่านกระจก ในขณะที่ซอฮยอนเล่นท่อนต่อไป และยังคงมองเขาไม่ละสายตา
คือ ซา รา มี พา โร นา เย โย คือ ซา รา มึล ซา รัง เฮ โจ โย
คนๆนั้นคือฉันเอง โปรดเธอรักคนๆนั้นเถอะ
คา ทึน ฮา นึล ทา รึน โก เซ อี ซอ โด ออน เจ กา นึน โท รา วา จอ โย
ถึงแม้เราจะแยกกันอยู่ แต่ก็ยังอยู่ภายใต้ฟ้าเดียวกัน สักวันหนึ่ง ..ได้โปรดกลับมา
หยาดน้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของซอฮยอนช้าๆ นิ้วเรียวค่อยๆกดลงไปบนแป้นเปียโน และเอ่ยประโยคสุดท้ายออกมาเพียงแผ่วเบาทว่ากลับได้ยินอย่างชัดเจน
พู ดี นา รึล อีด จี มา รา โย
ได้โปรดเถอะ ..อย่าลืมฉัน
ซอฮยอนยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกช้าๆ ลุกขึ้นยืนเพื่อจะหันไปมองเขา แต่เมื่อเธอหันมาอีกที ..กลับไม่เห็นร่างของเขาอีกแล้ว
"ฮึก.."
ยุนอาออกมาจากห้องด้วยสภาพเสื้อยืดตัวโคร่งและกางเกงขาสั้นที่คริสจัดหามาให้หลังจากได้ยินเสียงตึงตัง เธอมองชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้าอย่างงงๆ หลังจากไม่เห็นหน้าเขามา 3 วันเต็มๆ
"ไงคุณตำรวจ ^o^"
คริสเหล่มองหญิงสาวที่ยืนโบกมือทั้งยังยิ้มกว้างซะเห็นฟันแทบครบทุกซี่อย่างแปลกใจ นี่เขาจับตัวเธอมา จับแบบลักพาตัวเลยนะ แต่ไม่คิดจะกลัวกันสักนิดเลยเหรอ ..แปลกชะมัดเลยผู้หญิงคนนี้
"นายหายไปไหนมาตั้งหลายวัน รู้ไหมว่าฉันเหงามากแค่ไหน ไม่ได้คุยกับใครจนต้องพูดกับตัวเองแล้วเนี่ย"
"-_- ในชีวิตที่กำลังจะสั้นลงเรื่อยๆของคุณ เคยกลัวอะไรบ้างไหมเนี่ยผมถามจริง"
"โห่ นายรู้ได้ไงว่าชีวิตฉันจะสั้น"ยุนอาพูด ทิ้งตัวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ราวกับว่าที่นี่คือบ้านของตัวเอง "แล้วที่ถามว่าฉันเคยกลัวอะไรบ้างไหม ขอตอบเลยแล้วกันว่าตอนนี้ฉันก็กำลังกลัว"
"เนี่ยนะการกลัวของคุณ"
"คนเรามันมีการแสดงออกไม่เหมือนกันนี่ ฉันกลัวว่าคุณจะฆ่าฉัน ฉันถึงได้ทำเป็นว่าไม่กลัวอยู่ไง"
"..."คริสหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างจับผิด แต่เธอก็ยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านอะไร เขาจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ "ก็บอกแล้วไงว่าถ้าให้ความร่วมมือกับผม ..ผมจะไม่ทำอะไรคุณ"
"อืม.."
ยุนอาพยักหน้าช้าๆ หลบสายตาของเขาที่เอาแต่จ้องมาที่เธอไม่ลดละ หัวใจเต้นรัวแรงไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะความกลัวอย่างที่ปากพูด หรือเป็นเพราะสายตาคมของคนตรงหน้ากันแน่..
ยุนอา!เธอกลัวสิ เธอกลัว เธอถึงเป็นแบบนั้น
"มันก็ดีแล้วล่ะที่คุณให้ความร่วมมือกับผมดีๆ"คริสพูด เอนตัวพิงด้านหลัง "เพราะถ้าหากคุณตุกติก คุณจะมาว่าผมใจร้ายไม่ได้นะ ในเมื่อผมเตือนคุณแล้ว"
"..."
"เรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่า"
"ระ เริ่มงาน ..อะ อื้อ เอาสิ"ยุนอาพยักหน้า หันไปจ้องตาเขากลับแต่สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายแพ้ต้องเบือนหน้าหนีอีกครั้ง ไอ้หมอนี่น่ากลัวชะมัดเลย
"ตอน 2 เดือนที่แล้วช่วงที่เสี่ยวลู่หานหายไป คุณไปเจอกับหมอนั่นได้ยังไง"
"เสี่ยวลู่หาน"ยุนอาทวนชื่ออีกครั้ง มองหน้าคริสพร้อมกับถอนหายใจออกมา "ฉันบอกไปแล้วไง ว่าฉันไม่รู้จักนายคนนั้น"
"-_-* เอาเป็นว่าเสี่ยวลู่หานกับนายเสี่ยวลู่ที่คุณรู้จักคือคนเดียวกันคุณบอกมาให้หมดนะ ไม่งั้นผมจะเริ่มจากตัดนิ้วคุณก่อนดีไหม"
"อย่านะ!!!"
"หึ"คริสหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อเห็นท่าทางตื่นกลัวที่น่าจะได้เห็นนานแล้วจากผู้หญิงตรงหน้า "งั้นก็บอกผมมาให้หมด เดี๋ยวนี้"
ยุนอายุ่นจมูกอย่างขัดใจ นั่งนิ่งเพื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา หากว่าเธอคือซอฮยอนตัวจริงคงจะตอบได้อย่างรวดเร็วนั่นแหละว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่นี่เพราะเธอไม่ใช่ มันถึงต้องใช้เวลาในการนึกกันหน่อย
"เมื่อ 2 เดือนก่อนน่ะ นายเสี่ยวลู่ เอ่อ นายลู่หานอะไรของคุณน่ะเขาถูกทำร้าย บาดเจ็บหนักมาก ซอก็เลยพาเขามาที่บ้าน ช่วยดูแลจนเขาตื่น"
"หึๆ คุณนี่.. น่ารักดีนะ"
".//////. เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย"ยุนอาแหวเสียงดัง หน้าแดงด้วยความเขินเมื่อจู่ๆก็ถูกชม
"ก็เวลาที่คุณแทนตัวเองว่าซอไง มันดูน่ารักขัดกับภาพที่เห็นดี"
"-o-"
ฉันไม่ได้แทนตัวเองว่าซอย่ะ ที่พูดน่ะ ฉันหมายถึงซอฮยอนเพื่อนฉันต่างหากโว๊ย ไอ้ตำรวจโง่
"แล้วไงต่อ.."
ยุนอาถอนหายใจเบาๆ มองหน้าเขาแล้วเริ่มเล่าต่อ "พอเสี่ยวลู่ตื่นขึ้นมา เขาก็ความจำเสื่อม ซอก็เลยเรียกชื่อเขาตามสร้อยคอที่เขาใส่ติดตัวอยู่"
"ความจำเสื่อม?"
"ใช่ เขาจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ชื่อของตัวเอง ตอนนั้นฉันก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่หรอกนะ ฉันอยากจะพาเขาไปส่งตำรวจเลยด้วยซ้ำ เพราะฉันกลัวว่าไอ้แมวบ้านั่นจะทำมิดิมิร้ายซะ.. เอ่อ"
ยุนอาหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าคริสหรี่ตาลงอย่างจับผิด มือบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ เกือบจะหลุดปากออกไปแล้วไหมล่ะ
"เอ่อ ..ฉันหมายถึงกลัวเสี่ยวลู่จะทำอันตรายน่ะ แต่พอดีฉันเป้นคนใจอ่อนมากกกกกกก เลยรับนายนั่นมาอยู่ด้วย ก็แค่นั้น"
"คุณแน่ใจเหรอว่าคุณไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาเลย"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะไปรู้อะไรล่ะ"
คริสพยักหน้า จดสิ่งที่ได้ยินลงสมุดบันทึก ..งั้นช่วงเวลา 2 เดือนที่เสี่ยวลู่หานหายไป นั่นก็หมายความว่าถูกทำร้ายจนความจำเสื่อมสินะ แต่ตอนนี้หมอนั่นกลับมาแบบความจำเต็มร้อย ทำไมถึงไม่เห็นตามหาตัวซอฮยอนที่หายไปอย่างที่เขาคิดว่าควรจะเป็นเลยนะ หรือว่า..
"งั้นตอนนี้หมอนั่นจำความได้แล้ว ก็เลยลืมคุณและเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างความจำเสื่อมเหรอ"
"ว่าไงนะ นายนั่นจำได้แล้วเหรอ!!"
"อือ"
"แล้วตอนนี้หมอนั่นอยู่ไหน แล้วซอฮะ.. แล้วเพื่อน เพื่อนฉันอยู่ไหนล่ะ"
"เพื่อนคุณ? ผมไม่รู้หรอก แต่เสีย่วลู่หานน่ะ ตอนนี้มันอยู่ที่จีนเนี่ยแหละ"
ยุนอาอ้าปากค้างอย่างตกใจ ถ้าสิ่งที่คริสพูดมันคือเรื่องจริง แล้วป่านนี้ซอฮยอนตัวจริงจะเป็นยังไงบ้าง
ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าเรื่องบออะไรกัน
คริสอ้าปากทำเหมือนว่าจะพูดอะไรต่อ แต่โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อนทำให้ต้องหยิบขึ้นมากดรับ "ว่าไง"
ยุนอามองเจ้าของห้องที่คุยโทรศัพท์อยู่อย่างครุ่นคิด จะทำยังไงเธอถึงจะส่งข่าวกลับไปเกาหลีได้ จะทำยังไงถึงจะทำให้ซอฮยอนรู้ว่าเธอปลอดภัยดี และจะทำยังไงถึงจะรู้ว่าตอนนี้ซอฮยอนเองก็ปลอดภัยเช่นกัน
โอ๊ย ทำไมเรื่องพวกนี้มันต้องมาเกิดขึ้นกับฉันด้วย ฮึ่ย
"คงถึงเวลาที่พวกมันเริ่มจะระแวงกันเองแล้วสิ ก็แบบนี้แหละนะ ใกล้จะถึงวันมอบตำแหน่งแล้ว พวกมันก็ต้องแก่งแย่งกันเป็นธรรมดา ..โอเค ได้เรื่องคืบหน้ายังไงแล้วโทรบอกผมด้วย ..อืม"
คริสกดวางโทรศัพท์หลังจากได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเกิดเหตุความวุ่นวายในเขตของลู่หาน ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติของพวกมาเฟีย และตำรวจอย่างเขาจะไม่เข้าไปยุ่ง นอกเสียจากว่ามันรุนแรงเกินกว่าขอบเขตที่วางเอาไว้ ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งเงียบ สีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ มุมปากระบายรอยยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะนั่งลงที่เดิม ขยับเข้าไปใกล้เธอทีละนิด
"...ฉันจะทำไงดี"
ในขณะที่ยุนอาก็ยังคงบ่นพึมพำไม่รู้เรื่อง และเมื่อสติกลับเข้าร่าง ดวงตาก็เบิกโพลงเมื่อใบหน้าคมของคริสอยู่ใกล้แค่คืบเท่านั้น
"OoO นาย!!!!"
"..เป็นอะไรของคุณ"
">//////< อะ เอาหน้าออกไปนะ"
"หือ? ทำไมล่ะ"คริสถาม เห็นท่าทางของเธอเขาก็เกิดอยากจะแกล้งขึ้นมาจึงขยับเข้าไปใกล้กว่าเก่า "คนอย่างคุณ เขินเป็นด้วยเหรอ"
"ฉะ ฉันไม่ได้เขินซะหน่อย ออกไปห่างๆเลยนะ อะ ไอ้ตำรวจบ้า"
"ผมไม่ได้บ้านะ"คริสพูด ขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิมจนตอนนี้ปลายจมูกแตะกันอยู่เบาๆ "ไม่ได้บ้าจริงๆ ^o^"
">///////////< ออกป๊ายยยยยยยยยยยยย"
"หึ.. ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ คุณนี่ฮาชะมัดเลย"
ยุนอาถอยกรูดไปจนติดขอบโซฟาเมื่อคริสผละออกไปหัวเราะ หญิงสาวเม้มปากแน่นอย่างหมั่นไส้คนที่หัวเราะสะใจที่ได้แกล้ง คว้าหมอนอิงขึ้นมาแล้วขว้างใส่เขาเต็มแรง
"นี่แน่ะ ไอ้บ้า ไอ้ตำรวจชอบรังแกประชาชน ไอ้บ้า!!!!!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
คริสหัวเราะไปหลบหมอนไป แต่ทั้งคู่ต้องหยุดชะงักเมื่อลูกบิดประตูมีอะไรที่ปกติ คริสหันไปทำสัญญาณให้ยุนอาที่ตัวเขายังคงเข้าใจว่าเป็นซอฮยอนให้เงียบเสียง ในขณะที่มือหนาเอื้อมไปหยิบปืนมากระชับไว้ในมือ
"มานี่มา"
คริสส่งเสียงเรียกเธอเบาๆ คว้าข้อมือของเธอมาจับเอาไว้แน่น ดันร่างเธอให้อยู่ข้างหลังเขาแล้วถือปืนในท่าเตรียมพร้อม
ตามปกติห้องนี้จะใช้ระบบคีย์การ์ดในการเข้ามา การรักษาความปลอดภัยไม่ได้แน่นหนามากพอ เพราะเขาไม่ค่อยได้อยู่ในห้องและไม่ได้ทิ้งเอกสารสำคัญอะไรเอาไว้ในห้อง คนที่จะเข้ามาสามารถทำได้ด้วยการสะเดาะกุญแจ แต่คนในห้องจะไม่สามารถออกได้หากไม่ใช้คีย์การ์ดแตะ และตอนนี้มีคนกำลังพยายามจะเข้ามา
"มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ"
"ผมก็ไม่รู้"
"..."
"คุณไม่ต้องกลัวนะ"คริสพูดเสียงทุ้มต่ำอย่างจริงจัง "ผมจะปกป้องคุณเอง ซอฮยอน"
เขาพูดหนักแน่นเพราะรู้สึกได้ว่ามือของเขาถูกเธอบีบอย่างแรง ..อย่างน้อยเธอก็คือผู้หญิงคนนึง ไม่แปลกที่เธอจะกลัวเหตุการณ์แบบนี้
คริสสูดลมหายใจเข้าเตรียมพร้อมเมื่อประตูถูกไขได้สำเร็จ และเมื่อประตูถูกผลักเข้ามา
คลิ๊ก
เสียงขึ้นนกก็ดังขึ้นพร้อมกับปากกระบอกปืนที่จ่อไปบริเวณศีรษะของผู้มาเยือนอย่างแม่นยำ
"กะแล้วเชียว ว่าต้องได้รับการต้อนรับแบบนี้"
แต่ทันทีที่เสียงหวานใสคุ้นหูพูดออกมา ปืนในมือของคริสก็ลดลงโดยอัตโนมัติเมื่อมองเห็นผู้มาเยือนเต็มๆตา
"คิดถึงจัง"
เมื่อพูดจบ ร่างบางของหญิงสาวก็โถมเข้ามาหาพร้อมกับกอดเขาเอาไว้แน่น คริสยืนนิ่งอย่างตกใจ มือที่จับมือของยุนอาเอาไว้คลายออกแล้วเปลี่ยนมาโอบกอดหญิงสาวในอ้อมแขนแน่น ในขณะที่ยุนอามองภาพตรงหน้าอย่างงงๆ
มันอะไรกันเนี่ย..
"ฉันกลับมาแล้วนะ ..อู๋ฟาน"
"..."
"คิดถึงฉันไหม"
"..."
"..หือ?"
"ฉันคิดถึงเธอ ..ซ่งเฉียน"
ความคิดเห็น