คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 9 =100=
Chapters 9
อู๋หยางเซิงประมุขใหญ่ของบ้านตระกูลอู๋ยืนประคองร่างภรรยาที่กำลังท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีอย่างซอจูยอนเอาไว้ ในขณะที่มองตรงไปยังยุนกีเอ ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างโกรธเกรี้ยว
"พาคุณจูยอนกลับไปพักก่อน"
"ค่ะคุณท่าน"
แม่บ้านเก่าแกที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์รับคำ เข้ามาประคองร่างจูอยอนเอาไว้ "ไปพักก่อนนะคะคุณนายเล็ก"
"คุณนายเล็ก? หึ! น้ำหน้าอย่างมันมีสิทธิอะไรมาใช้คำแบบนั้น!!!"
"หุบปากไปกีเอ!!!!"
"คุณคะ"จูยอนที่เห็นท่าไม่ดีรีบห้ามปรามสามี มองไปยังคุณผู้หญิงของบ้านอย่างรู้สึกผิด "ดิฉันขอโทษจริงๆค่ะ ที่เข้ามาที่บ้านใหญ่"
"ฉันคงต้องล้างบ้านครั้งใหญ่เลยสินะ ตัวสกปรกๆของแกเข้ามาอยู่ในบ้านขนาดนี้"
"ใช่! เราคงต้องล้างบ้าน"หยางเซิงพูด มองกีเออย่างไม่พอใจ "คนใจยักษ์ใจมารมาอยู่ทีนี่ตั้งนาน บ้านถึงได้ดูแย่ลงทุกวัน!!!"
"คุณหยางเซิง!!!!"
"ผมเป็นคนให้จูยอนย้ายมาอยู่ที่นี่เอง ที่นี่คือบ้านของผม คุณไม่มีสิทธิมาไล่คนของผมออกไปจากบ้านแบบนี้"
"ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ ฉันเป็นเมียคุณ ส่วนมันก็แค่เมียน้อย"
"แต่ต่อไปนี้จูยอนจะไม่ใช่แค่เมียน้อยอีกแล้ว!!!!"
"คะ คุณหมายความว่าไง"
"คุณทำตัวคุณเองนะกีเอ"หยางเซิงพูด นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดเมื่อไม่นาน
เนื่องจากจูยอนท้องแก่ใกล้คลอด ที่บ้านหลังเล็กเธออยู่เพียงลำพัง เขาอยากให้มีคนดูแลเธออย่างใกล้ชิด เพราะที่บ้านหลังใหญ่มีทั้งแม่บ้าน สาวใช้ และคนขับรถที่พร้อมจะออกรถได้ทุกเมื่อหากเกิดเหตุฉุกเฉิน เขาสั่งให้คนจัดการขนข้าวของของจูยอนมาไว้ที่ห้องเล็กชั้นล่าง เพราะอยากจะให้เกียรติกีเอที่ยังคงได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา
ตั้งแต่จูยอนมาอยู่ที่นี่มีแค่อาทิตย์แรกที่ตัวของเขาพาจูยอนไปเที่ยวพักผ่อน แต่หลังจากนั้นเขาก็กลับมาทำงานปกติ ยังคงนอนห้องเดียวกับกีเอ ไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับจูยอนมากเกินไป แต่แล้วเมื่อจูยอนก้าวเข้ามาในบ้าน กีเอก็ทำร้ายร่างกายจูยอนทั้งๆที่เธอท้องแก่อยู่ นั่นทำให้เขาโกรธ และความอดทนทุกอย่างสิ้นสุดไปในทันที
"ผมจะหย่า"
"มะ ไม่ได้นะ"
"คุณท่าน ไม่ได้นะคะ"จูยอนรีบห้าม มองหน้าผู้หญิงตรงหน้าอย่างเข้าใจความรู้สึก "ฉันไม่เป็นไร ฉันกลับไปอยู่ที่เดิมก็ได้"
"ตอแหล!!!"
"โอ๊ย"
"หยุดนะกีเอ"
หยางเซิงโผเข้าไปดึงตัวกีเอที่พุ่งเข้ามาทำร้ายจูยอนอีกครั้ง "หยุด!!!"
"ฉันไม่หยุด!!! แก แกตอแหล แกดีใจใช่ไหมล่ะ แกต้องการแบบนี้ใช่ไหม ปล่อยฉันนะคุณหยางเซิง ปล่อย!!!! แกมันเมียน้อย แกจะแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ถ้าไม่มีแก ฉันก็จะไม่เป็นแบบนี้"
หยางเซิงผลักกีเอไปด้านหลัง จนล้มลงไปกับพื้น ชี้หน้าภรรยาอย่างเหลืออด
"ไม่มีใครทำอะไรเลย คุณทำตัวเองทั้งนั้น ยุนกีเอ!!!"
"ฉันไม่หย่า ยังไงฉันก็ไม่หย่า ถ้าหากว่าหย่า แล้วชื่อเสียงทางสังคมของฉันล่ะ คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ"
"ขอโทษนะ"
"หยางเซิง"
"คุณก็รู้ว่าตั้งแต่แรก เราแต่งงานกันเพราะอะไร"
...
"ผมไม่เคยรักคุณเพราะผมมีแม่ของซูโฮอยู่แล้ว แต่สุดท้ายผมก็ต้องแต่งงานกับคุณ ..ซองรยองยอมเลิกกับผมและพาซูโฮหนีไปเพราะต้องการให้ผมแต่งงาน ผมก็ยอมแล้ว เพราะผมคิดว่าผมอาจจะรักคุณได้สักวัน"
"คุณต้องไปงานกับฉันวันนี้"
"แต่ผมมีประชุมนะ"
"เลื่อนไปสิ งานสังคมของฉันสำคัญกว่า ถ้าหากว่าคุณไม่ไป ฉันจะบอกกับพวกคุณหญิงคนอื่นได้ยังไง"
"ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ คืนนี้คุณมีนัดกับฉัน"
"งานครบรอบเหรอ ^^"
"ครบรอบบ้าบออะไรล่ะ วันนี้มีงานการกุศล คุณต้องไปกับฉัน นังพวกขี้เม้าท์ทั้งหลายจะได้อิจฉาตาร้อนกันไปเลย"
"คุณ ..จำไม่ได้เหรอว่าวันนี้วันอะไร"
"เลิกพูดมากได้แล้ว ฉันรำคาญ"
"งานของฉันสำคัญที่สุดนะ คุณต้องไปกับฉัน"
"ผมเหนื่อย"
"นี่คุณจะเบี้ยวงั้นเหรอ ฉันไม่ยอมหรอกนะ!!!"
"คุณยังติดต่อมันอยู่ใช่ไหม ยังรักมันอยู่ใช่ไหม"
"ผมไม่เคยติดต่อกลับไปหาซองรยองเลย"
"ฉันไม่เชื่อ ฉันจะต้องจัดการขั้นเด็ดขาด"
"คุณฆ่าซองรยองทำไมกีเอ คุณสั่งคนไปฆ่าซองรยองทำไม"
"เพราะมันจะแย่งคุณไปจากฉันน่ะสิ"
"ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณสนใจแต่ตัวของคุณเอง ไม่เคยสนใจความรู้สึกของผมเลยสักนิด หนำซ้ำคุณยังทำเรื่องเลวร้ายที่สุด นั่นทำให้ผมต้องพาซูโฮมาเลี้ยง ผมไม่ถือโทษโกรธคุณ เพราะคิดว่าคุณอาจจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ แต่ก็เปล่าเลย คุณยิ่งเลวร้ายขึ้นทุกวัน จนในที่สุดผมก็เจอกับจูยอน และจูยอนคือคนที่เข้าใจผมมากที่สุด"
"เลิกพล่ามได้แล้ว ยังไงฉันก็ไม่ยอมเสียชื่อเสียงหรอกนะ ฉันไม่หย่า"
"ยังไงคุณก็ต้องหย่า"
"ฉันบอกว่าไม่มีทางไง!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดด"
"ผมให้เวลาคุณอีก 2 อาทิตย์ เก็บของของคุณออกไปจากบ้านหลังนี้ ทรัพย์สินผมจะให้ทนายลีจัดการให้ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ผมไม่ให้คุณลำบากหรอก"
"ฉันไม่ต้องการ!!!"
สิ้นเสียงตะโกน ยุนกีเอก็พุ่งเข้าไปบีบคอจูยอนอีกครั้งราวกับคนขาดสติ "แก แกมันนังร่าน แกแย่งทุกอย่างไปจากฉัน!!!"
"พอได้แล้วกีเอ"
พลั่ก
"แม่!!!!!!"
"อี้ฟาน"
"คุณอี้ฟาน"
คริสพุ่งเข้าไปหาแม่ที่กองอยู่กับพื้น มองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างไม่พอใจ "ทำไมพ่อทำกับแม่แบบนี้"
"แกมาก็ดีแล้ว"
"..."
"ดูแลแม่แกไป ..แล้วอย่าลืมนะกีเอ ผมต้องจัดการขั้นเด็ดขาด ภายใน 2 อาทิตย์ถ้าหากคุณไม่ยอมเซ็นใบหย่าให้ผมดีๆ ผมจะให้ทนายลีดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด"
คริสกำมือแน่น มองผู้เป็นพ่อที่ประคองผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยออกไปจากตรงนี้ ..เขาหันมามองแม่ของเขาที่กำลังร้องไห้อย่างเป็นห่วง "แม่"
"อะ อี้ฟาน"
"ครับ ผมอยู่นี่"
"แม่ไม่หย่านะ แม่ไม่มีทางยอมหย่าแน่"
"..หย่าเถอะครับแม่"
"ไม่"
"พ่อทำกับแม่ขนาดนี้แล้ว แม่จะทนทำไม ..แม่รักพ่อมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ"
"ไม่!!!"
"ครับ?"
"พ่อของแกคือหลักค้ำประกันที่ดีที่สุดของแม่ เป็นเหมือนสะพานที่ทำให้แม่ก้าวเข้าสู่สังคมได้อย่างสวยงาม แล้วถ้าหากหย่า แม่จะทำยังไง แม่ไม่หย่า ยังไงก็ไม่หย่า"
"..."
"เพราะนังนั่น นังจูยอน มันคือตัวทำลายความสุขของพวกเราอี้ฟาน"
"แม่ครับ"คริสมองแม่ของตัวเองอย่างสงสาร "แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ"
...
"ใครที่ทำให้ผมกับแม่เจ็บ ..พวกมันจะต้องเจ็บกว่า"
"ซอจู วันนี้ออนนีอาจจะกลับเข้าห้องตอนค่ำๆนะ"
"ไปไหนเหรอคะ"
ซอฮยอนถามยุนอา ในตอนเลิกเรียนและทั้งคู่มาเจอกันที่หน้าตึกเรียน ยุนอาอมยิ้ม กอดไหล่ซอฮยอนแน่น "ก็รู้ๆกันอยู่น่า ./////. ออนนีจะไปดินเนอร์กับพี่คริสจ้ะ"
"..."
"ดูแลตัวเองดีๆล่ะรู้ไหม เพิ่งออกจากโรงพยาบาลด้วย เดี๋ยวรุ่นพี่ไคจอมโหดจะมาดุออนนีเอา โทษฐานไม่ยอมดูแล"
"ออนนีคะ"
"จ๋า?"
"ซอยังป่วยอยู่ ..ออนนีไม่ไปไม่ได้เหรอคะ"
"เอ๋?"
"..เปล่าหรอกค่ะ ขอให้สนุก แล้วก็มีสติด้วยนะคะออนนี"
"ซอจูพูดแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ"
"เปล่าค่ะ"ซอฮยอนส่ายหน้า บอกลายุนอาก่อนจะเดินแยกตัวออกมาอย่างเหม่อลอย จนกระทั่ง..
"ซอจูฮยอน"
หญิงสาวหันไปด้านหลังเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อ ก่อนจะยิ้มบางๆพร้อมกับก้มหัวให้ผู้มาทัก "อาจารย์ยูริ"
"เจอตัวพอดีเลย อาจารย์กำลังจะไปหาที่หออยู่"
"มีอะไรหรือเปล่าคะอาจารย์"
ยูริมองลูกศิษย์ตรงหน้าอย่างเอ็นดู หยิบชีทปึกใหญ่จากกระเป๋าออกมาส่งให้ "คณิตศาสตร์มันเป็นวิชาที่ยากนะ อาจารย์เห็นขาดเรียนไป 2 วันเลยเก็บชีทแล้วก็สรุปส่วนที่สำคัญเอาไว้ให้"
"อ๊ะ ขอบคุณมากนะคะอาจารย์"
"ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ โทรหาอาจารย์ได้ตลอดเลยนะ"
ซอฮยอนพยักหน้า ตั้งแต่เรียนหนังสือมา กล้าพูดได้เลยว่ายูริคืออาจารย์ที่ดีที่สุดที่เธอเคยเจอ ..เป็นอาจารย์ที่ใส่ใจ เข้าใจ และรับฟังนักเรียนของตัวเอง ไม่แปลกเลยที่เธอจะรู้สึกรักอาจารย์คนนี้มากเป็นพิเศษ ในขณะที่เก็บชีทใส่กระเป๋า พลันสายตาเธอก็มองเห็นอะไรบางอย่างที่โผล่พ้นขอบเสื้อของยูริ
"อะ อาจารย์ไปโดนอะไรมาเหรอคะ"
"จ๊ะ"ยูริมองซอฮยอนอย่างแปลกใจ เห็นสายตาของลูกศิษย์ที่มองข้อมือที่เขียวช้ำของเธอ เลยดึงเสื้อมาปิด ยิ้มกลบเกลื่อน "ไม่มีอะไรหรอก อุบัติเหตุนิดหน่อย"
"ดูแลตัวเองด้วยนะคะอาจารย์ พักนี้หนูว่าอาจารย์ดูหม่นๆไปเหมือนกัน"
"ขอบใจมากนะ"
ปรี๊นๆๆๆๆ ปรี๊นนนนน
ยังไม่ทันที่จะได้พูดคุยอะไรกันมากกว่านี้ เสียงแตรรถที่ดังลั่นหน้าโรงเรียนก็ทำเอาทั้งคู่สะดุ้งอย่างตกใจ ยูริมองไปที่รถ จำได้ดีว่านั่นคือรถของจื่อเทา เธอหันมามองหน้าซอฮยอนด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง
"ขอตัวก่อนนะ เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้"
"ค่ะ อาจารย์ รักษาตัวด้วยนะคะ"
ยูริยิ้ม เดินแยกออกมา ..รู้สึกว่าแต่ละย่างก้าวช่างดูหนักอึ้งไปหมด หัวสมองกำลังเบลอ รู้สึกปวดราวกับมีใครมาบีบเอาไว้ ขอบตารู้สึกร้อนผ่าวราวกับไฟ อาจเป็นเพราะพิษไข้ที่เริ่มออกฤทธิ์อีกแล้ว
ร่างบางก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนที่คนขับจะขับรถกระชากออกไปอย่างแรง ..เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม เย็นชาและน่ากลัวสำหรับเธอ..
"ปกติไม่เห็นจะเคยโทรให้ฉันมารับ"
"..."
"ฉันพูดด้วย อย่าเงียบ ไม่ชอบ!"
"..ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"
เอี๊ยดดดดดดดด
เสียงล้อรถเบียดกับพื้นถนนพอดีกับที่รถหยุดการเคลื่อนที่ จื่อเทาปรายตามองคนข้างๆอย่างแปลกใจ "มีอะไร"
ยูริมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหนักใจ ก่อนจะหยิบเอาซองสีขาวขึ้นมาส่งให้กับเขา จื่อเทาหยิบมาแต่ยังไม่เปิดดู "อะไรของเธอ โดนไล่ออกจากงานหรือไง"
"เปล่า"
"แล้ว?"
"เช็คเงินสด"
"..."
"ฉันยืมมาจากคุณยู เขาให้มา 2 ล้านวอน"
"ยู? ไอ้ผอ.ยูอาอินน่ะเหรอ"
"เหลืออีกแค่ประมาณไม่ถึงล้านวอน ฉันจะหามาคืนให้เร็วที่สุด"ยูริพูดโดยหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามของจื่อเทา และใช่ คุณยู หมายถึงยูอาอิน ผอ.ของโรงเรียนที่ใจดีให้เธอยืมเงินมาก่อน
เธอไม่อยากเป็นของเล่นของเขาอีกแล้ว ..มันเหนื่อย
"ไปนอนกับมันมากี่ชั่วโมงล่ะถึงได้เท่านี้.."
"หลังจากนี้ช่วยปล่อยฉันไปเถอะนะ ไม่เกินอาทิตย์นี้ฉันจะหามาคืนให้นายแน่"
จื่อเทาเหยียดยิ้มพร้อมกับขยำเช็คในมือก่อนจะโยนออกนอกรถ มองหน้ายูริด้วยสายตาของซาตานที่เขามักใช้มองเธอเวลาไม่พอใจ
"ฉันไม่รับเงินสกปรกๆแบบนี้หรอกนะควอนยูริ"
...
"เธอน่ะ ยังต้องอยู่เป็นของเล่นของฉันอีกนาน"
เปิดจองแล้ว #ฟิคจนกว่าเธอจะรัก คลิ๊ก
ร่วมกิจกรรมแสดงความคิดเห็น ลุ้นรับหนังสือฟรี คลิ๊ก
ความคิดเห็น