คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Don't Relations : : CHAPTERS 10
Chapters 10
รถตู้คันใหญ่จอดนิ่งอยู่หน้าบ้านพักหลังไม่ใหญ่มากนักตอนเวลาสามทุ่มตรง ทุกคนต่างก็ทยอยขนของลงมาจากรถ เมื่อของทุกอย่างถูกนำมาวางกองกันไว้ที่กลางบ้านเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างก็มายืนมองหน้ากันไปมาเนื่องจากห้องนอนของบ้านมีเพียงแค่ 3 ห้องเล็ก
ในตอนแรกลูฮานคิดว่าโชรงจะไม่มา เลยไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยุนอากับซอฮยอนน่าจะนอนด้วยกันได้ แต่ตอนนี้มีโชรงเพิ่มมา หากนอนเบียดกันก็คงจะน่าอึดอัดเพราะทั้ง 3 คนก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากพอจะนอนเตียงเดียวกันได้
"ไอ้ซูโฮ ไหนมึงบอกว่าแม่มึงจะสร้างห้องเพิ่มไง"
"เชี่ย แค่ได้มาก็ดีแค่ไหนละ ตอนแรกแม่ก็จะให้นอนบ้านหลังเล็กกว่านี้กันซะด้วยซ้ำ"ซูโฮพูด มองหน้าทุกคนอย่างใช้ความคิด "เอางี้ดิ มึง กู ไอ้เฉินนอนห้องเดียวกันไป แล้วก็ให้โชรงกับยุนอานอนด้วยกัน"
"เฮ้ย มึงจะให้ไอ้ลู่นอนกับซอฮยอนเหรอวะ"ไคโวยขึ้นมา ก่อนจะโดนเฉินผลักหัวแรงๆ
"จะเป็นไรไปล่ะ ไอ้ลู่กับซอฮยอนเป็นพี่น้องกัน"
"งั้นก็ตามนี้ แยกย้ายกันนอนก่อนเหอะ กูเหนื่อยโคตรเลย"
ซูโฮพูดสรุป เดินเข้าไปในห้องของตัวเองเป็นคนแรก เฉินยิ้มบางๆให้กับทุกคนก่อนจะเดินตามซูโฮไป
"ให้ฉันเข้าไปช่วยจัดห้องไหม"
แต่ขาของเขากลับต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของไค หันไปมองก็เห็นว่าไอ้เพื่อนหน้าม่อกำลังทำท่าจะเข้าไปในห้องของโชรงและยุนอาจริงๆ
"เชี่ยไค เผลอไม่ได้เลยนะมึง เขาเก็บเองได้หรอก"
"อะไรของมึงเนี่ยไอ้เฉิน"
"ไปเลยไป"ยุนอาพึมพำเบาๆ หันไปมองโชรง "เอ่อ เข้าไปในห้องกันเลยไหม"
"เดี๋ยวโชรงตามไปค่ะ"
โชรงตอบยิ้มๆ เมื่อยุนอาเดินเข้าไปก็หันกลับมามองที่ลูฮานอีกครั้ง "พรุ่งนี้เจอกันนะคะพี่ลู่"
"ครับ"ลูฮานพยักหน้าเบาๆ มองซอฮยอนที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ "พี่ เอ่อ เอาของเข้าไปให้นะ"
"ค่ะ"
"รีบตามมาล่ะ จะได้กินยานอนพัก"
"ค่ะพี่ลู่"
ลูฮานพยักหน้าเบาๆอีกครั้ง หิวกระเป๋าของซอฮยอนมาวางไว้ในห้อง มองห้องแคบๆที่มีเพียงเตียงคู่อยู่แค่นั้น เขาเอนหลังพิงกับประตู ถอนหายใจออกมายาวๆ
เขาไม่รู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวยังไงต่อซอฮยอน หลังจากเกิดเรื่องแบบนั้น เพราะความไม่อดทนของเขาทำให้เขาพูดทุกอย่างออกไป และมันยิ่งน่าตกใจยิ่งกว่ากับสิ่งที่ซอฮยอนทำ มันเหมือนกับว่า เธอก็รู้สึกเหมือนกัน
แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเราคือพี่น้องแท้ๆ พี่น้องสายเลือดเดียวกัน แค่คิดก็เลวมากพอแล้ว เขายังทำลงไปด้วย สิ่งที่ทำลงไปมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นตอนนี้เขาจึงเลือกที่จะปฏิบัติตัวกับซอฮยอนอย่างพี่ชายที่แสนดีคนเดิมของเธอ แม้ความรู้สึกของเขา มันจะไม่ใช่แบบนั้นเลยก็ตาม
"ขอตัวก่อนนะโชรง"
"เดี๋ยวซอฮยอน"
ซอฮยอนหยุดเดิน เมื่อโชรงเรียกพร้อมกับคว้าต้นแขนของเธอเอาไว้ "มีอะไรเหรอ"
"ซอกับพี่ลู่น่ะ เป็นพี่น้องกันจริงๆเหรอ"
"..อื้ม พี่น้องกันจริงๆ"
"สายเลือดเดียวกันใช่ไหม"
ซอฮยอนมองหน้าโชรงด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ทั้งๆที่โชรงก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักอย่าง แต่ทำไมจู่ๆถึงได้รู้สึกไม่ชอบเธอสักเท่าไหร่เลยนะ
"ใช่ ..มีอะไรจะถามอีกไหม"
โชรงยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น ปล่อยแขนของซอฮยอนออก "ไม่มีแล้วจ้ะ โชรงก็แค่ถามเพราะสงสัยน่ะ ซอไปนอนพักเถอะนะ"
"อืม.."
"ก็แค่เห็นพี่ลู่ชอบมองตามซออยู่ตลอดเลย ดูท่าทางจะเป็นพี่น้องที่รักกันดี"
ซอฮยอนยืนหันหลังให้กับโชรง ทิฐิเกิดก่อตัวขึ้นในจิตใจทั้งๆที่ไม่รู้เหตุผลว่าเป็นเพราะอะไร ซอฮยอนมองโชรงด้วยหางตา ยิ้มบางๆ
"ใช่ เราสองคนพี่น้องมีกันและกันมาตลอด จนกระทั่งตอนนี้.."
"..."
"ดูเหมือนว่ากำลังมีคนจะแทรกกลางระหว่างพวกเรา"
"..ซอฮยอน ทำไม"
"ฉันไม่ได้หมายถึงเธอหรอกโชรง อย่าคิดมากไปเลย"
มือบางสั่นเล็กน้อยตัดใจเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อเข้าไปในห้อง เพราะอะไรกันนะ ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป
ซอฮยอน เธอนิสัยแย่จริงๆ
ลูฮานเดินออกมาจากห้องในตอนสายๆหลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆทุกคนออกมานั่งที่ห้องอาหารกันหมดแล้ว
"เฮ้ย ตื่นแล้วเหรอมึง"เฉินทักทายในขณะที่ตาของเขาใกล้จะปิดเต็มที
"ทำไมมึงตื่นกันเช้าจังเนี่ย"ลูฮานถามอย่างแปลกใจ และได้คำตอบเมื่อซูโฮบุ้ยปากไปทางห้องครัว
ยุนอา โชรง และไค ..คุณพระ คนอย่างไคทำอาหารงั้นเหรอ
"แม่งปลุกพวกกูตั้งแต่เช้าเพื่อให้กูพาไปตลาด"ซูโฮตอบ อ้าปากหาวหวอดๆ
"เอาใจยุนอา แต่แม่งโคตรขัดใจเพื่อนเลยว่ะ"เฉินพูด ฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความง่วง
ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะมาเที่ยวพักผ่อน อยากตื่นสักบ่ายโมงเพื่อนอนยาวๆ แต่มันกลับผิดไปหมด เมื่อเพื่อนตัวดำ เอ่อ ผิวเข้มของพวกเขามันแหกปากร้องโวยวายปลุกให้ตื่นเพื่อไปตลาดสด ซื้อของมาให้ยุนอาทำกับข้าวตามที่หญิงสาวสั่ง
เห๊อะ นี่มันคงลืมไปแล้วล่ะมั้ง ว่าแฟนมันน่ะชื่อ ยุนโบมี
ใช่อิมยุนอาซะที่ไหน
"พี่ลู่คะ พี่ไคบอกว่าพี่ลู่ชอบซุปกิมจิ โชรงเลยตั้งใจทำสุดฝีมือเลยค่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ กำลังอยากกินเลย"ลูฮานหัวเราะอย่างอารมณ์ดี นั่งลงตรงเก้าอี้ว่าง โดยมีโชรงที่วางขามซุปกิมจินั่งลงข้างๆ
พอดีกับที่ประตูห้องถูกเปิดออก ..ดวงตากลมโตสั่นระริกไปกับภาพที่เห็น ..รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ในจะแววตาที่มีความสุขของคนพวกนั้น จะให้ฉันมาอยู่ตรงนี้ทำไม
"อ้าวซอฮยอน ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ มาทานข้าวด้วยกันสิ"ยุนอาที่เดินออกมาจากห้องครัว มองไปยังสาวน้อยที่ยืนนิ่งอย่างแปลกใจ เลยเรียกให้เธอมาร่วมวงด้วย
ลูฮานเงยหน้ามองไปทางน้องสาวที่ยังยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน จะลุกขึ้นไปหาแต่โชรงกลับคล้องแขนของเขาเอาไว้ก่อน
"พี่ลู่ลองชิมนะคะ"
"อ่า ..ครับ"เขาพยักหน้าตอบช้าๆ กวักมือเรียกซอฮยอน "มานั่งด้วยกันสิซอ"
"..หนูไม่หิวค่ะ"ซอฮยอนตอบเบาๆ เดินไปที่ประตูหน้าบ้าน "จะออกไปเดินเล่น"
...
"ขอให้มีความสุขกันมากๆนะคะ"
เมื่อซอฮยอนออกไปแล้ว ไคก็มองอย่างงุนงง ตบไหล่ลูฮานเบาๆ "ไอ้ลู่ น้องมึงเป็นอะไรวะ"
"..ไม่รู้"
โชรงถอนหายใจออกมาเบาๆ มองทุกคนจ๋อยๆ "ซอคงไม่ค่อยอยากนั่งร่วมโต๊ะกับโชรงมั้งคะ"
"ทำไมล่ะ"ลูฮานถามอย่างแปลกใจ
"เอ่อ อย่าคิดมากน่า บางทีน้องซอเขาอาจจะไม่หิวจริงๆก็ได้นะ"ยุนอาเมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มมืดก็แถเปลี่ยนเรื่อง "ย๊า คิมจงอิน อย่ากินก่อนคนอื่นนะ มารยาทไม่มีหรือไง"
"เพิ่งรู้?"
"ฉันน่าจะรู้ตั้งนานแล้วล่ะ เดี๋ยวเถอะ"
คนอื่นต่างก็หัวเราะกับการทะเลาะของยุนอาและไค มีเพียงลูฮานที่มองออกไปข้างนอก ..เป็นอะไรหรือเปล่านะ
ซอฮยอนยืนเหม่อมองน้ำทะเลสีใสปล่อยให้ใจของตัวเองล่องลอยไปไกลแสนไกล ลมหายใจถูกระบายออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังไม่สามารถคลายความอึดอัดออกไปจากใจได้
ถ้าไม่มีโชรงอยู่ตรงนั้น ..เธอก็จะอยู่ แต่ในเมื่อมีโชรงอยู่ตรงนั้นแล้ว
ก็ไม่ต้องสนใจเธอซะดีกว่า
"แม่ขา หนูกำลังทำนิสัยแย่ๆ ไม่ดีเลยใช่ไหม"
...
"แต่หนูไม่ชอบโชรงจริงๆ พี่ลู่กำลังจะสนใจโชรงมากกว่าหนู หนูไม่ชอบแบบนี้เลย"
มือบางยกขึ้นมาโอบกอดตัวเองเอาไว้ด้วยความเศร้า เคยคิดและทำใจอยู่นานแล้วว่าสักวัน ลูฮานก็ต้องมีแฟน มีครอบครัวของตัวเอง แต่เมื่อวันนั้นมาถึงจริงๆ ทำไม่ถึงได้รับไม่ได้ขนาดนี้
ก็แค่อาการหวงพี่ชาย ..ใช่ไหมนะ
"มาที่สวยๆแบบนี้ทั้งที แต่มายืนทำหน้าอมทุกข์แบบนี้เนี่ยนะ"
"!!!!!"
"อุตส่าห์มาเที่ยว ทำไมไม่ทำตัวให้มีความสุขหน่อยล่ะ"
"..พี่แอล!!!!"
ใบหน้าหล่อยิ้มมุมปากตามสไตล์ของตัวเอง อ้าแขนออกกว้างๆเมื่อเห็นใบหน้าที่บ่งบอกอาการตกใจสุดขีดของหญิงสาวตรงหน้า
"คิดถึงให้วิ่งเข้ามากอด"
หมับ
แค่เพียงเข้าพูดจบประโยคนั้นเท่านั้น ร่างบางก็โถมน้ำหนักตัวเข้ามาหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวจนล้มลงไปกับพื้นทั้งคู่
"เฮ้ย นี่คิดถึงขนาดนี้เลยเหรอ"
"..."
"..ซอฮยอน"
"ฮึก"
รอยยิ้มเริ่มจางหายไปเมื่อสัมผัสถึงความผิดปกติของคนในอ้อมแขน หัวเล็กๆของเธอสั่นเบาๆ พร้อมกับความรู้สึกเปียกชื้นที่หน้าอก มือหนาลูบที่หลังบางเบาๆอย่างปลอบโยนทั้งที่ยังนั่งอยู่กับพื้น
"ไม่ต้องร้องนะ พี่มาแล้ว"
"ฮือ.."
ร่างของซอฮยอนลอยหวือออกจากอ้อมแขนของแอลด้วยแรงดึงของคนที่เพิ่งมาใหม่อย่างลูฮาน เขากำแขนของซอฮยอนแน่น มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่พอใจก่อนจะลากสายตามามองซอฮยอน
"ทำไม ถึงกับโทรตามให้มาหากันถึงที่นี่เลยเหรอ"
"หนู หนูไม่ได้โทรตาม"
"แล้วทำไม ห้องมันเต็มหมดแล้วหรือไงถึงได้มาทำเรื่องแบบนี้กันกลางหาดน่ะ หัดอายคนบ้างสิ เป็นผู้หญิงนะ แม่จะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าลูกสาวโตมาแล้วทำตัวต่ำ ไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้"
เพี๊ยะ
ใบหน้าของลูฮานหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือเล็กๆของซอฮยอน ร่างบางยืนตัวสั่นเทิ้มหลังจากฟังถ้อยคำร้ายกาจต่างๆนานาจากปากของพี่ชาย
"ซอฮยอน.."
แอลที่ตกใจกับเหตุการณ์เข้ามาประคองโอบไหล่บางเอาไว้ มองลูฮานที่จ้องมองมาด้วยสายตาคุกรุ่น
"ลูฮาน ฉัน.."
"มึงหุบปากไป!!!!"ลูฮานตะคอกเสียงดังลั่น มองซอฮยอนพร้อมกับกระชากแขนเธอออกมา "แล้วก็ไสหัวไปให้พ้น ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับน้องกูอีก"
"ปล่อยหนูนะพี่ลู่"ซอฮยอนขืนตัวเอาไว้ ออกแรงผลักพี่ชายออกไป ส่ายหน้าไปมาขณะยืนจับชายเสื้อของแอลไว้แน่น "หนูจะอยู่กับพี่แอล ฮึก หนูไม่อยากอยู่กับพี่ลู่อีกแล้ว"
"เสี่ยวซอฮยอน!!! พูดอะไรของเธอวะ"
"หนู ฮึก หนูอยากอยู่กับคนที่เห็นค่าในตัวของหนู มะ ไม่ใช่อย่างที่พี่ลู่กำลังทำอยู่ หนูน่ะ ..หนูไม่อยากกลายเป็นอากาศระหว่างพี่ลู่กับโชรงอีกแล้ว ผู้หญิงคนนั้นกำลังแย่งพี่ลู่ไปจากหนู"
"พูดเรื่องบ้าอะไร"ลูฮานขึ้นเสียงใส เดินเข้าไปใกล้แต่แอลกลับกางแขนปกป้องซอฮยอนเอาไว้ "มึงหลบไป อย่ามาเสือก"
"ขอโทษนะ ที่ต้องเสือก"แอลพูดนิ่งๆ มองหน้าลูฮานด้วยความโกรธไม่แพ้กัน "ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเพราะอะไรซอฮยอนถึงเป็นแบบนี้ ที่อยากจะบอกให้นายรู้ ซอไม่ได้เป็นคนโทรตามฉัน ฉันเลือกที่จะมาเองเพราะฉันคิดถึงน้องแกและเป็นห่วงน้องแกมาก"
"มึง.."
"แล้วที่แกเห็นน่ะ มันก็ไม่ใช่อย่างที่คิดด้วย ฉันกับซอไม่ได้ทำเรื่องเสียหายอะไร"แอลพูดนิ่งๆ มองซอฮยอนที่ยังคงร้องไห้อยู่ "ถ้าคิดว่าตัวเองเป็นพี่ชายที่ดีพอ น้องเสียใจอะไร ทำไมถึงปล่อยให้อยู่คนเดียวล่ะ ทำไมไม่ปลอบใจ หรือเพราะว่าไม่เคยสนใจเลย แล้วเวลานี้ถ้าซอฮยอนต้องการที่พึ่ง มันจะไปผิดอะไรล่ะ"
"..."
"ในเมื่อที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธออย่างแก ..ละเลยกันขนาดนี้"
"พี่แอล.."
"หืม?"
"เราไปกันเถอะค่ะ ..ซอ ไม่อยากอยู่ตรงนี้"
แอลพยักหน้า พาซอฮยอนเดินออกไปโดยทิ้งให้ลูฮานยืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกเจ็บปวดที่มองเห็นเธอ ..จากไปจนลับสายตา
พี่ขอโทษซอฮยอน พี่ใจร้อนเอง พี่ไม่น่าว่าเธอแบบนั้น
..ไม่น่าละเลยเธอแบบนั้นเลย
"พี่ลู่คะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"..โชรง"
"เห็นออกมานานพี่ไคเลยให้โชรงมาตามค่ะ เอ๊ะ แล้วหน้าพี่ลู่ ทำไม"
"อย่าเพิ่งถามเลยนะ"ลูฮานตอบเสียงแผ่ว "พี่ยังไม่อยากคุยกับใครตอนนี้"
โชรงมองลูฮานที่เดินเลี่ยงออกไป มือบางกำเข้าหากันแน่ด้วยความรู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน ลูฮานเป็นแบบนี้คงไม่พ้นเรื่องของซอฮยอน
"ทำไมล่ะพี่ลู่.."
...
"ซอฮยอนเป็นน้องสาวนะ ส่วนโชรง .."
คือแฟนของพี่ลู่ไม่ใช่เหรอ
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
ความคิดเห็น