คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : My Angel : : CHAPTERS 10
Chapters 10
คริสกลับมาที่ห้องของยุนอาในตอนเช้าของอีกวัน เขาต้องหายตัวเข้ามาเนื่องจากว่าตอนนี้ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีแต่มนุษย์ที่มองเห็นเขา ป้าของเขายังไม่ติดต่อมา เพราะฉะนั้นทั้งเขาและซอฮยอนยังไม่สามารถหาคำตอบได้ว่ามันเป็นเพราะอะไร
เขามองห้องที่ว่างเปล่าอย่างแปลกใจ นี่ไม่ใช่ภาพที่เขาหวัง เขาหวังว่าจะเห็นยุนอานั่งทานข้าว หรือไม่ก็กำลังอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมใดมุมหนึ่งในห้อง แต่กลับไม่ใช่
บางทียุนอาอาจจะออกไปข้างนอก คิดแบบนั้นเขาเลยเอนตัวลงนอนบนโซฟา เปลือกตาค่อยๆปิดลง
เขาต้องต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองจนเหนื่อยและล้าไปหมดแล้ว
อีกด้าน ภายในห้องของเซฮุน ในเช้าวันนี้ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่แปลกไป นั่นก็คือการเป็นอยู่ของทั้งเซฮุนและซอฮยอน ไม่มีเสียงทะเลาะ ไม่มีสายตาแห่งความรำคาญใดๆทั้งสิ้น
เซฮุนมองซอฮยอนที่อยู่ในชุดเดรสสีชมพูหวานซึ่งดูเหมาะกับเธอมาก
“มะ มองอะไรเหรอ”ซอฮยอนถามเขาเบาๆอย่างประหม่าเมื่อเห็นสายตาของเขา
“ก็มองเธอ มันแปลกตาดี”เขาตอบสั้นๆแล้วหันหน้ากลับไปเขียนเพลงต่อ
ซอฮยอนพยักหน้าช้าๆ นั่งแกว่งขาไปมาก่อนจะตัดสินใจกระโดดลงจากโต๊ะ เดินไปที่กีตาร์ของเขา “ไอ้เด็กโข่ง”
“อะไร”
“นาย ช่วยสอนกีตาร์ให้ฉันหน่อยได้ไหม”
“เพื่อ?”
“ก็ ..ฉันอยากลองเล่นดูนี่นา”เธอพูดแล้วมองเขาอย่างอ้อนๆ “ไม่ได้เหรอ”
“-///-“เมื่อเห็นสายตาของเธอ ตัวของเขาก็ชาไปวูบนึง มือไม้เริ่มหาตำแหน่งวางไม่ถูกทันที “กะ ก็ได้ เดี๋ยวฉันสอน”
“เย้”
“มานั่งตรงนี้สิ”เขาพูดแล้วแอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อตั้งสติและสมาธิ
ซอฮยอนหยิบกีตาร์ไปนั่งบนโซฟาตามที่เขาบอก เซฮุนเดินมานั่งลงข้างๆ
“เอาล่ะ ฉันจะสอนเธอคอร์ดง่ายๆก่อนแล้วกัน”
“อื้ม”ซอฮยอนพยักหน้าอย่างตั้งใจ
“เอานิ้วชี้วางตรงนี้ นิ้วกลางตรงนี้ และนิ้วนางก็ตรงนี้”เขาอธิบายแล้วจับนิ้วเธอไปวางตามตำแหน่งต่างๆ “เอาล่ะ หลังจากนั้นก็ดีดขึ้นลงก่อน”
เธอทำตามที่เขาบอกอย่างตั้งใจ บทเรียนเริ่มยากขึ้นเรื่อยๆเมื่อถึงเวลาต้องเปลี่ยนคอร์ด เซฮุนมองซฮอยอนที่ยุ่งวุ่นวายกับนิ้วของตัวเองจนทนไม่ได้
“เอาล่ะๆๆ แบบนี้จะได้เรื่องไหมเนี่ย”
“ก็มันงงนี่นา”
“เธอไม่ฉลาดเองต่างหาก”
“ย๊า”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
บรรยากาศเดิมๆเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง เซฮุนหัวเราะเสียงดังแล้วขยับตัวไปนั่งข้างๆกับซอฮยอน เขาเอื้อมมือโอบรอบตัวเธอ ก่อนจะจับมือเธอให้ดีดสายกีตาร์ตามจังหวะที่ถูกต้อง
ซอฮยอนยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเริ่มได้ยินเป็นเสียงเพลงเพราะๆแล้ว “สนุกจัง”
“สนุกใช่ไหมล่ะ”
“...”
“...”
ห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเมื่อดวงตาของทั้งคู่ประสานกัน เซฮุนมองสบตากับเธออยู่เนิ่นนาน ดวงตากลมโตที่มีประกายใสซื่อของเธอทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง สายตาของเขาเลื่อนมองไปที่จมูกเล็กของเธออย่างหลงใหล และท้ายที่สุดสายตาของเขาก็จบลงที่ริมฝีปากบางอมชมพูของเธอ
ราวกับเวทย์มนต์ หรือมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างทำให้เขาโน้มหน้าลงไปใกล้ๆ ซอฮยอนมองเขาอย่างตกใจเล็กน้อย แต่มือของเขาที่จับมือเธออยู่ทำให้เธอรู้สึกคลายความกังวลได้อย่างประหลาด
ปลายจมูกของทั้งคู่อยู่ติดกัน และริมฝีปากที่ขยับเข้าหากันช้าๆ แต่แล้ว..
ปังๆๆๆๆๆๆๆ
“ไอ้ฮุน ไอ้ฮุน”
ร่างของทั้ง 2 คนผละออกจากันทันที เซฮุนลุกขึ้นยืนกระแอมแก้เก้อ ส่วนซอฮยอนก็ก้มหน้างุด รู้สึกอายกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อกี้
“เอ่อ”ทั้ง 2 คนพูดขึ้นมาพร้อมกัน “คือ..”
“ไอ้ฮุนโว๊ย เปิดประตูหน่อย”
ปังๆๆๆๆๆ
“งะ งั้นเดี๋ยวฉันหายตัวไปหลบข้างล่าง”เธอพูดพลางวางกีตาร์ลงบนโซฟา แต่เขากลับคว้ามือเธอเอาไว้ “หือ?”
“หายตัวบ่อยๆมันทำให้เสียพลังงานไม่ใช่เหรอ”เขาพูดนิ่งๆก่อนจะดันเธอเข้าไปในห้องน้ำ “ซ่อนอยู่ในนี้ก่อนก็ได้ ดะ เดี๋ยวพี่ลีทึกก็คงไป”
“อ่า ..งั้นก็ได้”
“อืม”
เซฮุนปิดประตูห้องน้ำ เขาเอามือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองก่อนจะทึ้งหัวตัวเอง “ทำอะไรไปวะเนี่ย ><”
“ไอ้ฮุน”
“เออพี่ ไปแล้วๆๆๆ”
เขาตะโกนไปทางประตูแล้วรีบวิ่งไปเปิด ลีทึกยืนอยู่หน้าห้องด้วยสีหน้าบูดเบี้ยว “กว่าจะมาเปิดได้นะแก”
“พี่มีไรอ่ะ”
“หลบๆๆ ให้เข้าไปก่อน”ลีทึกพูดแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องของเซฮุน “แกมัวทำอะไรอยู่วะ ทำไมเพิ่งมาเปิด”
“เอ่อ ผมนอนน่ะ เพิ่งตื่น”
“ฉันเรียกแกยืนรอแกจนรากจะงอกอยู่แล้ว”
เซฮุนกลอกตาขึ้นข้างบนอย่างเซ็งๆ “แล้วพี่มีไรอ่ะ”
“ห้องน้ำห้องฉันมันเต็ม ตอนนี้ช่างกำลังจัดการอยู่”
“อือ”
“ฉันจะมาขอเข้าห้องน้ำแกก่อน ไม่ไหวแล้วเนี่ย”
“อือ”
เซฮุนมองลีทึกที่เดินไปที่ห้องน้ำอย่างเหนื่อยใจกับพี่ชายตัวปัญหาข้างห้อง แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นมา ..ซอฮยอนอยู่ในห้องน้ำ!!!!
“เฮ้ย พี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“โอ๊ย อะไรของแกวะ ฉันฉี่จะราดแล้วเนี่ย”ลีทึกหันมาบ่นเซอุนที่กระชากเขาออกมาจากหน้าประตูห้องน้ำ
“พี่ไปขอเข้าห้องอื่นเหอะ คือห้องน้ำผมมันสกปรกอ่ะ”
“ไม่เป็นไร ห้องฉันสกปรกกว่าแกอีก”ลีทึกพูดแล้วจะเดินเข้าไปแต่ก็ถูกเซฮุนลากออกมาอีกครั้ง แถมครั้งนี้น้องชายตัวแสบลากเข้ามายืนที่หน้าห้อง “อะไรวะเนี่ยไอ้ฮุน”
“พี่ ผมจะไปธุระ ต้องรีบอาบน้ำ พี่ไปขอเข้าห้องอื่นเถอะนะ ห้องผมขอบาย บายฮะ”
พูดจบเซฮุนก็กดปิดล็อคประตูทันที ลีทึกยืนเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ
“ไหนเมื่อกี้มันบอกว่ามันเพิ่งตื่นไงวะเนี่ย”
...
“โว๊ยยยยยย ปวดฉี่ไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววว”
คริสรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว เขามองไปรอบห้องที่มืดมิดก่อนจะเดินไปเปิดไฟ เมื่อไฟในห้องสว่างขึ้น สภาพห้องก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่มียุนอา
เขาเดินหาเธอไปรอบๆห้อง ดูเหมือนว่าตั้งแต่เขากลับมายุนอาก็ยังไม่ได้เข้ามาในห้องเลย เขารีบเดินออกไปจากห้องของเธออย่างรีบร้อน ตอนนี้ก็มืดแล้ว ยุนอาอยู่ที่ไหนกัน
เขาหลับตานึกถึงเธอแต่ไม่ว่านึกยังไงก็หาเธอไม่เจอ เขาออกวิ่งไปในที่ที่คิดว่าเธอจะไป สวนสาธารณะ ร้านอาหาร ร้านค้า ก่อนจะวิ่งไปที่ร้านอาหารที่เธอทำงานอยู่
“อ้าว มาหายุนอาเหรอคะ”
“เอ่อ..”คริสมองสาวห้าวตรงหน้าแล้วพยักหน้าช้าๆ “ยุนอามาที่นี่หรือเปล่าครับ”
“มาตั้งแต่ตอนเช้าแล้วค่ะ ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไร”
“ทำไมครับ”
“ก็ยุนมาลาออกน่ะสิ เสียดายจัง”
เขาไม่สนฟังในสิ่งที่แอมเบอร์พูด รีบบอกลาแล้ววิ่งออกมาทันที ลาออก ลาออกงั้นเหรอ เธอทำแบบนั้นทำไม
“ยุนอา”
เขาตะโกนเรียกเธอไปตลอดทาง ไม่สนใจสายตาคนที่มองมาทางเขา ตามปกติไม่ว่ายุนอาจะอยู่ที่ไหนเขาก็ต้องรู้อยู่แล้วเพราะว่าการเป็นเทวดาประจำตัวของเธอ แต่ครั้งนี้ เขากลับไม่รู้เลยว่าเธออยู่ที่ไหน มันดูมืดมนไปหมด
“ยุนอา!!!”
เขาวิ่งไปเรื่อยๆ ตะโกนเรียกหาเธอตลอดทางแต่ก็เหมือนเคย เกิดเรื่องอะไรกับเธอหรือเปล่า เธอเป็นอะไร เจ็บปวดอยู่ไหม คำถามพวกนี้ผุดเข้ามามากมายแต่เขาก็ไม่สามารถหาคำตอบได้
คริสวิ่งหาเธอเป็นเวลานานจนในที่สุดเขาก็มานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ๆกับห้องของยุนอาเพราะหวังว่าเธอจะมาที่นี่ แต่ก็ไม่มีเหมือนเคย
ตอนนี้ที่นี่ไม่มีคนแล้วเพราะมันมืดแล้ว เขาลุกขึ้นยืนแล้วออกเสียงตะโกนอีกครั้ง
“ยุนอา!!!!!!!!!!!!!!! เธออยู่ที่ไหน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หยาดน้ำใสที่มนุษย์เรียกกันว่าน้ำตาไหลลงมาช้าๆ เขายกมือขึ้นแตะแล้วตะโกนเรียกเธออีกหลายครั้ง เขากำลังร้องไห้ มันเป็นการกระทำที่เขาไม่เคยทำมาก่อนและไม่เคยคิดว่าจะได้ทำมัน
หัวใจของเขาตอนนี้เต้นรัวด้วยความเป็นห่วงยุนอาสุดใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
“ยุนอา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ความคิดเห็น