คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Love's Twin : : Chapters 10
ห๊า ลู่ยุน
.
.
.
.
.
.
ไม่รู้สิ -..-
Chapters 10
“ไอ้ยุน แกเห็นซอกับไอ้ฮุนไหม”
“ไม่อ่ะ”ยุนอาส่ายหน้าก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะตามเดิม
แทยอนเกาหัวตัวเองก่อนจะหันไปมองลูฮานที่กำลัง ..ส่องกระจก =,,= “อาลู่ เห็นซอกับฮุนไหม”
“ซอไปห้องอาจารย์ เซฮุน ..ไม่รู้สิ”
“แกจะตามหา 2 คนทำไม”
“ก็ฉันเห็นหายไป เลยเป็นห่วงน่ะสิ”แทยอนพูดก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องทิ้งให้ยุนอามองตามไปอย่างงงๆ
“อะไรของมัน”ยุนอาบ่นพึมพำก่อนจะหันไปมองลูฮาน “นี่นาย เป็นแบบนี้แล้วจะไม่ให้ฉันเรียกนายตุ๊ดได้ไง ผู้ชายที่ไหนเข้าส่องกระจกกันยะ”
ลูฮานปิดกระจกก่อนจะมองยุนอา “ฉันส่องกระจกมันผิดตรงไหน ไม่ได้เอากระจกไปวางบนหัวเธอแล้วส่องสักหน่อย”
“ย๊า กวนประสาทชะมัด”
“เธอเริ่มก่อนตลอดนะยัยถึก”ลูฮานพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน “ไปดีกว่า ไม่อยากอยู่กับเธอ”
“ไปเลยไป๊ ฉันก็ไม่อยากอยู่กับนายหรอก”
เพราะตอนนี้เป็นเวลาเที่ยง นักศึกษาคนอื่นๆอาจจะไปกินข้าวกันในห้องเรียนมีเพียงยุนอาและลูฮานที่กำลังจะออกไปเท่านั้น
“ไม่หิวข้าวรึไง”ลูฮานหันมาถามยุนอาตอนที่มือแตะลูกบิดประตู
“...”
“พูดด้วยก็ไม่พูด”
“..ก็หิวอ่ะ”ยุนอาตอบก่อนจะมองหน้าลูฮาน “ทำไม นายจะไปกินข้าวกับฉันเหรอ”
“ก็ซอไม่อยู่ ว่าจะไปซื้อข้าวรอซอ เธอจะไปไหมล่ะ”
“..”ยุนอามองหน้าลูฮานอย่างครุ่นคิดก่อนจะลุกขึ้น “ไปก็ได้”
“พักนี้ดูเธอกับฮุนแปลกๆไปนะ”
“มะ ไม่นี่ ก็เหมือนเดิมทุกอย่าง”
“เหรอออออออออออออออออ”ลูฮานลากเสียงยาวก่อนจะเปิดประตู “ฉันไม่ได้โง่นะ”
โครม!!!!!!!!!!
ลูฮานหันไปมองด้านหลังทันทีที่ได้ยินเสียงดัง ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆเมื่อภาพที่ได้เห็นก็คือยุนอาล้มลงไปกองกับพื้นที่ข้างตัวมีเก้าอี้ล้มระเนระนาดอยู่
“สงสัยซออยู่กับเธอบ่อย เลยซุ่มซ่ามตามแหงๆ”
“ไม่คิดจะช่วยกันเลยใช่ไหม”ยุนอาเงยหน้ามองลูฮานที่ยืนพิงประตูพึมพำอยู่คนเดียว
“พอดีไม่ใช่สุภาพบุรุษ ไหนๆก็บอกว่าฉันเป็นตุ๊ด งั้นวันนี้ขออาลู่เป็นตุ๊ดสักวันนะฮ๊า ลุกขึ้นมาเองเถอะฮ่ะ”
“=o= อะ ไอ้ตุ๊ดดดดดดดดดดดดด”
“ยุน แล้วแทไปไหนอ่ะ”ซอฮยอนถามยุนอาที่นั่งอยู่ข้างๆ
ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว และแทยอนหายไป ไม่ได้อยู่รอเซฮุนซ้อมเหมือนทุกวัน “เห็นบอกว่ามีธุระ ก็เลยกลับไปก่อน”
“แหม พักนี้แทธุระบ่อยจังเลยนะ”ซอฮยอนพูดก่อนจะมองหน้ายุนอา “เอ่อ ..”
“หืม? มีอะไรปะซอ”
“ไม่มีอะไรจ้ะ”
ยุนอามองซอฮยอนที่ส่ายหน้าก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก
ปั่ก
“หือ?”เธอก้มลงหยิบขวดน้ำที่กลิ้งมาโดนขาของเธอก่อนจะหยิบขึ้นมา “อะไรเนี่ย”
“นี่มันน้ำวิตามินนี่”
“แล้วมาได้ไง”ยุนอาพูดก่อนจะมองไปรอบๆ “ใครมันส่งมานะ”
“ยุน อาจจะเป็น..”ซอฮยอนพูดเว้นช่วงก่อนจะเกาะแขนยุนอาอย่างตื่นเต้น “อาจจะเป็นคนแอบปลื้มยุนเลยส่งน้ำวิตามินมาให้ก็ได้นะ”
“เห๋ ไม่จริงน่า”
“จริงสิๆ เขาส่งน้ำวิตามินมาให้แสดงว่าเขาต้องเป็นห่วงสุขภาพ พอเขาเป็นห่วงสุขภาพนั่นก็หมายความว่าเขาใส่ใจ แล้วถ้าเขาใส่ใจก็แสดงว่า..”
“...”
“ต้องมีคนชอบยุนแน่ๆเลย”
“-///- บะ บ้า พูดซะเขินเลย”ยุนอาตีซอฮยอนเบาๆก่อนจะบิดตัวด้วยความอาย “งั้นฉันจะกินละนะ”
“ย๊า หยุดเลยนะอิมยุนอา!!!!!!!!!!!!!!”
ยุนอาหยุดมือที่กำลังจะเปิดฝาขวดน้ำเมื่อได้ยินเสียงที่แสนคุ้นตะโกนมาจากอีกฝั่ง เสียงนั้นเป็นเสียงของลูฮาน เจ้าของเสียงวิ่งทั่กๆมาที่ยุนอาและซอฮยอน เซฮุนมองตามอย่างงงๆรวมถึงนักฟุตบอลคนอื่นในสนามด้วย
“ลู่ เสียงดังทำไม”ซอฮยอนถามทันทีที่ลูฮานมาถึง
แต่เจ้าตัวกลับไม่ตอบแต่จ้องยุนอา “ฉันไม่ได้ส่งให้เธอเฟ้ย”
“อะ อะไร”
“น้ำวิตามินนี่ของซอ ไม่ใช่เธอ”ลูฮานพูดแล้วดึงขวดน้ำในมือยุนอามายื่นให้ซอฮยอน “อย่ามั่วดิ”
“o[ ]o”ยุนอาอ้าปากค้างก่อนจะมองที่ลูฮาน รู้สึกเสียฟอร์มสุดๆ
“แต่ไม่ต้องเสียใจไป ของเธอก็มี”ลูฮานพูดแล้วยิ้มบางๆ
“อะ อะไร นายเอามาให้ฉันด้วยเหรอ”
“อื้ม ฉันจะไม่ให้เธอได้ไง”ลูฮานพยักหน้าก่อนจะยื่นขวดน้ำที่ซ่อนอยู่ด้านหลังมาส่งให้ยุนอา “อย่างเธอน่ะไม่เหมาะกับน้ำวิตามินหรอก เธอเหมาะกับอันนี้มากกว่า”
“ขอบใจ”
“ดื่มเยอะๆนะ ฉันไปละ”
พูดจบลูฮานก็วิ่งออกไปทิ้งให้ซอฮยอนและยุนอามองหน้ากันอย่างงงๆ “นี่ลู่เขาเป็นห่วงยุนเหมือนกันนะเนี่ย”
“นั่นน่ะสิ ไหนมาดูซิ ว่ามันคือนะ ..เครื่องดื่มชูกำลัง”
“เอ่อ”ซอฮยอนมองยุนอาก่อนจะกัดริมฝีปาก ขอถอนคำพูดที่ว่าลูฮานเป็นห่วงยุนอา นี่แกล้งกันชัดๆ
“เครื่องดื่มชูกำลัง เครื่องดื่มชูกำลังงั้นเหรอ”ยุนอาพูดซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ลูฮานที่อยู่กลางสนามหัวเราะก่อนจะยักคิ้วให้ยุนอาอย่างจงใจกวนประสาท
“เสี่ยวลูฮาน!!!!!!!!!!!”ยุนอาตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะวิ่งตามลูฮานไป “ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้เตะนาย อย่ามาเรียกฉันว่า อิม ยุน อา น้องเฮียคริสเลย ย๊า”
“เอ่อ ระวังนะยุน ลู่ ระวังนะ”ซอฮยอนตะโกนบอกทั้ง 2 คนก่อนจะหันไปมองเซฮุนที่หยุดเล่นฟุตบอลแทน ..สายตาของเซฮุนกำลังจับจ้องไปที่ยุนอา
ไม่ว่ายังไงสายตาของเซฮุนก็มีไว้มองยุนอา ตอนนี้คงจะเศร้ามากเลยใช่ไหมฮุน..
...
ฉันจะช่วยนายเอง
“เหนื่อยชะมัดเลย”ยุนอาบ่นก่อนจะนั่งลงที่โซฟา “ไอ้บ้าตุ๊ดนั่น ฮึ่ม พรุ่งนี้ฉันจะซัดนายให้หมอบเลย บังอาจเอาเครื่องดื่มชูกำลังมาให้ฉันงั้นเหรอ”
“บ่นอะไรยุน”คริสเดินมานั่งข้างน้องก่อนจะถามเพราะเห็นว่ายุนอาบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
“เปล่าอ่ะเฮีย คับแค้นใจเล็กน้อย”
“เป็นมากนะ”คริสพูดก่อนจะเช็ดผมที่ยังไม่แห้ง
“แล้วเฮียอ่ะไปเที่ยวทะเลกับคุณหนูสนุกดีไหม”
“..ก็ดี”
ยุนอาพยักหน้าก่อนจะหันไปมองพี่ชายที่ดูแปลกไป “เอ ..ปกติเวลาพูดถึงคุณหนูเฮียจะทำหน้าเบื่อตลอดเลย ทำไมคราวนี้ถึงได้ ยิ้มหวานปะแล่มๆนะ”
“อะไร”คริสพูดเสียงแข็งก่อนจะผลักหัวยุนอา “เพี้ยนแล้วนะไอ้เหม่ง ยิ้มหวานอะไร”
“โห่ ก็มันเห็นจริงๆนี่”ยุนอาบ่นก่อนจะเดินหนีพี่ชายขึ้นมาข้างบน แล้วออกไปที่ระเบียง เซฮุนกำลังยืนพิงระเบียงห้องของเขาก่อนจะมองเหม่อขึ้นไปบนฟ้า ยุนอาย่องไปใกล้เงียบๆก่อนจะเรียกเขาเสียงดัง “เซฮุน!!!”
“-_-“เซฮุนหันมามองยุนอาก่อนจะเอื้อมมือไปโยกหัวเธอ “ฉันได้ยินเสียงแกตั้งแต่เปิดประตูละ”
“โห่เซ็งเลย แกไม่ตกใจสักนิดเลยเหรอวะ”
“หึ”เซฮุนหัวเราะในลำคอก่อนจะมองหน้ายุนอา “ลู่บอกว่าแกสะดุดเก้าอี้ล้มในห้อง เป็นอะไรมากไหม”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก เข่าเขียวๆ”ยุนอาพูดก่อนจะยื่นขาไปตรงหน้าเซฮุน “นิดหน่อยๆ”
“รอแป็บ”
ยุนอามองเฮซุนที่เดินเข้าไปในห้องและไม่นานก็ออกมา เขาโยนหลอดยามาให้เธอก่อนจะพูด “ทาซะมันจะได้ไม่ปวด ฉันไปนอนแล้ว แกเองก็รีบนอนล่ะ ฝันดี”
“อะ อ้าว –o-“
ยุนอามองหลอดยาก่อนจะมองเข้าไปในห้องของเซฮุน “อย่างน้อยแกก็ยังห่วงฉันนี่เน๊อะฮุน”
...
“รอไว้ฉันพร้อมเมื่อไหร่ ..ฉันจะพูดกับแกเอง”
...
“ว่าฉันก็ชอบแก ..เหมือนกัน”
“ไอ้ยุน ตกลงว่าแกกับไอ้ฮุนยังไม่คืบหน้าจริงเหรอวะ”แทยอนเกาะแขนยุนอาก่อนจะถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่ายุนอาพยักหน้าก็โวยขึ้นมา “อ๊ากกก พวกแกมันต่างคนต่างบื้อจริงๆ ทำไมฉันมีเพื่อน ..ซื่อบื้อแบบนี้”
“เอ้า”
ยุนอามองแทยอนที่เดินหนีไปก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วยิ้มเมื่อเซฮุนเดินมา
“ไอ้แทไปไหนแล้วล่ะ”
“มันเป็นอะไรของมันไม่รู้ ก็เลยเดินไปแล้ว”ยุนอาพูดก่อนจะชี้ไปที่แทยอน
เซฮุนพยักหน้ารับก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเป้ของยุนอามาสะพาย “เมื่อวานได้ทายารึเปล่า”
“อือ”
“แล้ววันนี้อ่ะ”
“ยัง”
“เฮ้อ..”
เซฮุนถอนหายใจก่อนจะก้มลงไปแล้วหยิบหลอดยาอีกอันมาจากกระเป๋า “แกจะทำอะไร”
“อยู่นิ่งๆน่า เข่าแกเขียว เห็นไหม”เซฮุนพูดก่อนจะทายาไปที่เข่าของยุนอาอย่างเบามือ “คราวหลังน่ะหัดพกติดตัวบ้าง ไม่มีใครเขาคอยพกยาให้แกได้ตลอดหรอกนะเว้ย”
“ก็แกไง”
“อะไรนะ”
“เปล่า”ยุนอาส่ายหน้าก่อนจะดันหลังเซฮุน “ไปๆๆๆ ไปกันได้แล้ว”
“ยัยถึก ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที”
“ลากฉันมาทำไมเนี่ย ทำบ้าอะไรของนาย”
ยุนอาโวยวายลูฮานที่จู่ๆก็ดึงเธอมาที่ซอกตึกแคบๆ “นะ นี่คิดมิดีมิร้ายกับฉันเหรอ”
“โห่ ฉันไม่มีทางคิดแบบนั้นกับเธอหรอกน่า”ลูฮานพูดก่อนจะชะเง้อออกไปมองข้างนอกแล้วหันกลับมามองยุนอา “ซอไม่อยู่ เธอต้องช่วยฉันนะ”
“ซอไปไหนล่ะ”
“อยู่บนห้องเรียนนั่นแหละ”ลูฮานพูด “ให้ตายเถอะ น่ากลัวชะมัด”
“อะไรน่ากลัว”
“ก็ฮดยมินน่ะสิ เธอตามฉันทั้งวันเลย ฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
ยุนอาหัวเราะก่อนจะพูด “นี่แค่เริ่มต้น เดี๋ยวนายยังต้องเจออีกเยอะ”
“ฉันจะร้องไห้แล้วนะเว้ย ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนั้นเนี่ย”
“แล้วจะให้ฉันช่วยอะไร”
“แค่ช่วยหลบอยู่เป็นเพื่อนฉันที”
“...”
“อย่างน้อยก็ยังอุ่นใจเพราะมีเธออยู่”
“!!”
“เพราะมีเธอ ล้มผู้ชาย 10 คนก็คงได้ ถึงขนาดนี้”
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
“อย่าเสียงดังสิ”ลูฮานพูดก่อนจะเอามือปิดปากยุนอา “เดี๋ยวฮโยมินก็ได้ยินกันพอดี”
“O/////O”
แล้วตอนนี้นายได้ยินเสียงแปลกๆอะไรไหมไอ้ตุ๊ดเอ๊ย ..เสียงแปลกๆที่มันมาจากฉันน่ะ ////
ความคิดเห็น