คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 9
Chapters 9
ลู่หานเงยหน้าจากกองเอกสารอีกครั้งหลังจากที่มือซ้ายทั้ง 2 คนพร้อมใจกันมารายงานว่าหญิงสาวที่เขาช่วยชีวิตมาฟื้นแล้ว เขาจึงสั่งให้ทั้ง 2 คนพาเธอมา และตอนนี้เธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
"นั่งก่อนสิ"
เขาเอ่ยเพียงเบาๆ แล้วก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารที่เหลือเพียงหน้าสุดท้ายให้จบเร็วๆจะได้มีเวลาคุยกับเธอได้นานๆ แต่กลับทำให้อีกคนได้แต่ก้มหน้าน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจเพราะความเข้าใจผิดคิดว่าเขาไม่แม้แต่จะอยากเห็นหน้าเธอ ซอฮยอนกำมือที่วางอยู่บนหน้าตักแน่น กลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างกล้ำกลืน
"ขอบคุณที่อุตส่าห์ช่วยฉันนะคะ"
ลู่หานเงยหน้ามองอย่างแปลกใจที่จู่ๆเธอก็พูดขึ้นมา แต่สุดท้ายก็ก้มหน้าลงเหมือนเดิม "ช่างเถอะ ก็คุณบังเอิญมาวิ่งใส่รถผมนี่"
"..."
"แล้วก็ถือว่าคุณเคยช่วยผมเอาไว้ด้วย แม้ผมจะไม่รู้ก็เถอะนะว่าที่คุณช่วยผมคุณต้องการอะไร แต่ยังไงผมก็ขอบคุณ และขอโทษด้วยที่วันนั้นพูดจาไม่ดีกับคุณสักเท่าไหร่"
"..ไม่เป็นไรค่ะ"ซอฮยอนพูดเบาๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา "ฉันไม่ได้ต้องการอะไร"
"อืม ..งั้นเดี๋ยวผมจะให้เฮนรี่ไปส่งคุณแล้วกัน จะไปที่ไหนล่ะ"
"..."
ซอฮยอนเม้มปากแน่น ส่ายหน้าเบาๆ "คุณ.." ไม่อยากจะเห็นหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ "โอเคอยู่นะคะ"
"โอเคสิ ผมต้องโอเค โอเคมากด้วย"
"..งั้นก็ดีแล้วล่ะค่ะ"
"อืม"ลู่หานพยักหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก เธอพูดจาแปลกๆ มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ จนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกด่าผ่านทางสายตาอยู่
"นายน้อยครับ พวกมันบุกเข้ามาก่อกวนบริเวณกวางโจวครับ คนของเราจับพวกมันได้ตอนที่กำลังจะแพร่ยา"
"สารเลวจริงๆ"ลู่หานพึมพำเบาๆ "มันคือพวกไหน"
"ผมคิดว่าเป็นคนของเลโอครับ"
"-_- มันอีกแล้วเหรอ เห็นทีจะนิ่งดูดายอย่างนี้ไม่ได้แล้วสินะ"ลู่หานพูดเบาๆ มองเฮนรี่ก่อนจะลากสายตามามองซอฮยอน "เดี๋ยวพาคุณซอฮยอนไปส่งด้วย"
"ได้ครับ"
เฮนรี่พยักหน้ารับคำสั่งเจ้านาย มองหญิงสาวที่ตื่นขึ้นมาแล้วอย่างโล่งใจ ..ในที่สุดเธอก็ฟื้นสักที หลังจากอาการแย่มาหลายวันจนเจ้านายของเขาแทบไม่เป็นอันทำอะไร
ซอฮยอนลุกขึ้นยืน มองลู่หานและเฮนรี่สลับกันไปมาอย่างใช้ความคิด ..จริงสินะ ลู่หานเป็นถึงมาเฟีย และดูเหมือนว่าอิทธิพลของเขาจะค่อนข้างกว้างซะขนาดนี้ ถ้าหากว่าเป็นเขา เธอจะต้องเจอยุนอาได้เร็วกว่าแน่ๆ
"ขอโทษนะคะ"
"..."
"ฉันช่วยคุณมาตั้ง 2 เดือน ดูแลคุณมาตลอด คุณคิดว่าจะช่วยฉันแค่นี้แล้วมันทดแทนกันได้เหรอคะ"
ลู่หานมองหญิงสาวอย่างงงๆ สุดท้ายก็แค่นหัวเราะออกมา "หึ ผมก็กะเอาไว้แล้ว"
"..."
"ว่าคุณคงไม่ได้ช่วยผมแบบที่ไม่หวังอะไรตอบแทน ..วันนั้นที่เฮนรี่เอาเงินไปให้คุณมันคงน้อยไปสินะ คุณถึงบอกปัด ..งั้นก็ว่ามาเถอะครับ คุณอยากได้เท่าไหร่"
"..."ซอฮยอนกำมือแน่นด้วยความรู้สึกโกรธแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ในสายตาของคนๆนี้ เธอคงเป็นแค่คนแบบนั้น ถึงแม้จะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว แต่เพื่อยุนอา ..เธอคงต้องทำ
"ฉันไม่ต้องการเงิน ไม่ต้องการสิ่งของตอบแทนอะไรทั้งนั้น ..ที่ฉันมาที่นี่ เพราะฉันมาตามหาเพื่อนของฉัน"
"ตามหาเพื่อน?.."
"ใช่"ซอฮยอนพยักหน้า ล้วงกระเป๋าหยิบรูปถ่ายจากกล้องวงจรปิดหน้าร้านแบคฮยอน โชคดีเหลือเกิน ที่มันไม่หายไป "เพื่อนของฉันถูกลักพาตัวมาที่ประเทศจีน"
"แล้วคุณรู้ได้ไงว่าเพื่อนคุณอยู่ที่นี่"ลู่หานถามอย่างสงสัย แต่ก็รับรูปที่ซอฮยอนส่งให้มาถือเอาไว้ ทันทีที่ได้เห็นรูป ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของผู้ชายในรูป "อู๋ฟาน"
"ว่าไงนะครับนายน้อย"
"บอกฉันทีว่าไม่ใช่หมอนั่น"
เฮนรี่ขยับเข้าไปใกล้ ดูรูปถ่ายให้ชัด "..เป็นเขาจริงๆครับนายน้อย"
"นี่พวกคุณรู้จักกับเขาเหรอ เขาเป็นใคร แล้วเขาจับเพื่อนฉันไปทำไม"
"ใช่ ผมรู้จักหมอนี่ ส่วนเรื่องที่ว่าจับเพื่อนคุณไปทำไม บางทีมันอาจจะเป็นการเข้าใจผิด.."ลู่หานพูด เงยหน้ามองเธอ "ตกลง ผมจะช่วยคุณตามหาเพื่อนให้เจอ"
"..."
"ระหว่างนี้คุณคงต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวผมจะมอบหมายให้เฟยกับเจียเป็นคนดูแลคุณ และเมื่อหาเพื่อนคุณเจอแล้ว.."
"ฉันจะไปจากชีวิตคุณเองค่ะ"
"..."
"ตลอดกาล"
ซอฮยอนเดินเข้าไปภายในห้างใหญ่ใจกลางเมืองโดยมีเฟยและเจียขนาบข้าง ทั้ง 2 คนพยายามชวนเธอคุยสารพัด แต่ซอฮยอนก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับทั้งนั้น ซึ่งคนที่เห็นอาการแบบนั้นอย่างเจียก็พอจะเข้าใจสาเหตุดีว่าทำไมหญิงสาวถึงเป็นแบบนี้
"ฉันจะไปจากชีวิตคุณเองค่ะ"
"..."
"ตลอดกาล"
"งั้นเหรอ ..ก็ดีเหมือนกัน"
"นายน้อยคะ พวกเรามาแล้วค่ะ"
"เจีย เดี๋ยวช่วยพาคุณซอไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นด้วยนะ เธอคงต้องอยู่ที่นี่กับเราสักพัก"
"ค่ะ เดี๋ยวฉันกับเฟยจะช่วยจัดการให้เอง เชิญค่ะนายหญิง"
"เดี๋ยว.."
"..."
"เรียกใครว่านายหญิง"
"เอ่อ.."
"คุณซอไม่ใช่นายหญิง เธอก็แค่ผู้มาขออาศัยอยู่ชั่วคราว พอช่วยเหลือเธอได้แล้ว เดี๋ยวเธอก็ไป อย่าให้ฉันได้ยินใครเรียกผู้หญิงคนนี้ว่านายหญิงอีกนะ"
เพราะเจ้านายของเธอเป็นประเภทปากหนัก ใจแข็ง คิดอะไรมักพูดออกไปแบบตรงกันข้าม ใครๆก็ดูกันออกทั้งนั้นว่าลู่หานรู้สึกอย่างไรกับซอฮยอน แต่ทุกคนก็ต่างเข้าใจกันดี ว่าคนอย่างลู่หานไม่เคยไว้ใจใครง่ายๆ ดังนั้นการแสดงออกจึงกลายเป็นแบบนั้น
"เราควรจะเริ่มซื้ออะไรกันก่อนดีคะ"
"เจีย เฟย.."
"คะ คุณซอฮยอน"ทั้ง 2 คนต่างก็หยุดเดิน หันไปมองหญิงสาวที่จู่ๆก็เรียกพวกเธอไว้
"พวกคุณรู้ไหมคะ ตอนที่เจ้านายของพวกคุณไปอยู่กับฉัน ..ฉันเอง ก็เคยทำแบบนี้ให้เขาเหมือนกัน"
"..."
"ช่วยทำแผลให้เขา ช่วยดูแลเขา พาเขามาซื้อของ .."ซอฮยอนพูดเบาๆ เมื่อนึกถึงอดีตที่แสนมีค่าของเธอ น้ำตาพานจะไหลลงมาเมื่อนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มและสดใสเหมือนเด็กของเสี่ยวลู่.. ฉันคิดถึงคุณเหลือเกินค่ะ เสี่ยวลู่
"เอ่อ ยะ อย่าเศร้าไปเลยนะคะคุณซอฮยอน นายน้อยก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ความจริงแล้วนายน้อยเป็นห่วงคุณมากนะคะ ตอนที่คุณป่วยเขาก็ดูแลคุณอยู่ตลอดจนตัวเองก็แทบจะไม่ได้พักผ่อน"
"ว่าไงนะคะ เฟย"
"จริงๆค่ะ นายน้อยคอยเช็ดตัวให้คุณ เช็ควัดไข้ให้คุณอยู่ทั้งคืน จนตัวเองไม่ได้นอนพักเลย นายน้อยเป็นห่วงคุณมากนะคะ ฉันไม่เคยเห็นนายน้อยห่วงใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย"
"..."
หัวใจดวงน้อยเต้นพองโตขึ้นมาอีกครั้ง แต่กลับต้องสะดุดลงเพราะคำพูดของเจีย..
"แม้แต่คุณหนูเจสสิก้าที่เป็นคู่หมั้นนายน้อยก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นะคะ"
"..."
"เจีย!! พูดบ้าอะไรของเธอน่ะ"
"ก็.. เอ่อ ..ฉันพลาดแล้ว ขอโทษ"
ทั้ง 2 คนกระซิบกันเบาๆ ในขณะที่ซอฮยอนมีสีหน้าหม่นลงอีกครั้ง ..จริงสินะ เขาคือเสี่ยวลู่หานที่มีคู่หมั้นอยู่แล้วนี่นา
เฟยส่ายหน้าไปมาเบาๆอย่างขัดใจเพื่อนที่พูดจาไม่เข้าเรื่อง แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดเสียก่อนจึงต้องเอาขึ้นมากดรับเมื่อเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากเฮนรี่
"ว่าไงเฮนรี่"
(เฟย พาคุณซอฮยอนออกมาจากที่นั่นแล้วกลับบ้านเดี๋ยวนี้)
"เกิดอะไรขึ้น"
(พวกหลงเจียงเข้ามาสร้างความวุ่นวายอีกแล้ว ตอนนี้.. เฟย!! พาซอฮยอนกลับมาที่บ้านเดี๋ยวนี้ ฉันกำลังจะไป)
"รับทราบค่ะนายน้อย"
จากเสียงเฮนรี่เปลี่ยนเป็นเสียงของลู่หาน นั่นหมายความว่าสถานการณ์เร่งด่วนมากจริงๆ เฟยเก็บโทรศัพท์ลงกระเป่าในขณะที่เจียมองหน้าอย่างรู้กัน มีเพียงซอฮยอนที่มองไปรอบๆอย่างแปลกใจ
"ทำไมคนวิ่งกันแบบนั้นล่ะเจีย เฟย"
"กลับบ้านกันเถอะค่ะ ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว"
ปัง!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"
ซอฮยอนถูกลากมาที่บริเวณบันไดหนีไฟโดยเจีย และมีเฟยถือปืนยืนคุ้มกันอยู่ด้านหลัง เมื่อกี้มีเสียงปืน และผู้คนก็พากันแตกตื่นกันไปคนละทิศทาง
"คุณซอคะ เดี๋ยวหนีไปก่อนนะคะ ทางนี้เราจะจัดการเอง"
"มันเกิดอะไรขึ้นคะเจีย ทำไมถึงได้.."
"มีคนบุกรุกและตั้งใจมาก่อความวุ่นวายค่ะ คุณรีบวิ่งออกไปที่รถ แล้วบอกให้คนขับรถขับกลับบ้านไปเลยนะคะ"
"เจีย เร็วๆ ทางนี้ไม่ไหว พวกมันมากันเยอะ"
"โอเคๆ"เจียตอบรับเฟยที่ยิงปืนอย่างแม่นยำก่อนจะหันมาหาซอฮยอนอีกครั้ง "รีบไปค่ะ"
"แล้วพวกคุณ 2 คนล่ะ"
"ไม่ต้องห่วงพวกเราค่ะ รีบๆไปก่อน"
ซอฮยอนพยักหน้ารับ เธอฉลาดพอที่ไม่ดื้อดึงขออยู่ที่นี่ด้วยเพราะดูจากการจับปืนและการยิงที่แม่นยำราวจับวางของทั้งคู่เธอก็รู้ว่าไม่มีอะไรน่าห่วง ถ้าเธออยู่ที่นี่ต่อไปต่างหากที่น่าเป็นห่วง จะเป็นตัวถ่วงให้พวกเขาซะเปล่าๆ ร่างบางพาตัวเองเข้าไปในซอกแคบๆเพื่อหลบหนีตามที่เจียบอก แต่ในขณะที่กำลังวิ่งอยู่นั่นเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกนัดทำให้ต้องหยุดวิ่งแล้วอุดหูด้วยความกลัว
"เฮ้ย จะหนีไปไหนวะ"
ซอฮยอนหันหลังกลับเพื่อวิ่งต่อไปเรื่อยๆ แต่กลับพบเจอกับทางตันนั่นทำให้เธอจำต้องหันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มชุดดำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
"คะ คุณเป็นใคร ทำแบบนี้ทำไม"
"พูดมาก.."
ชายหนุ่มตอบเพียงเท่านั้น ก่อนจะขึ้นนกแล้วเตรียมจะเหนี่ยวไกปืน "ช่วยไม่ได้นะ อยากโผล่มาให้เห็นเอง.."
ปัง
"กรี๊ดดดดดดดดดด"
"นั่นสิ มันช่วนไม่ได้จริงๆ อยากโผล่หน้ามาให้เห็นเองนี่เน๊อะ"
"สะ เสี่ยว ..ลู่หาน"ซอฮยอนมองชายหนุ่มที่ปรากฏตัวทันเวลาก่อนที่เธอจะถูกยิง เธอมองเขาที่ยืนถือปืนและมีควันออกมาจากปลายกระบอกนั่นหมายความว่าเสียงปืนนัดเมื่อกี้มาจากเขา ดวงตาหวานเบนไปมองอีกทางก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ "คะ คุณฆ่าเขา"
"ถ้าไม่ฆ่าเขา เขาจะฆ่าคุณ"พูดจบลู่หานก็ดึงซอฮยอนให้ลุกขึ้น "ไปเร็ว"
ซอฮยอนพยักหน้าแม้ในใจจะยังคงตกใจแต่ก็วิ่งไปตามแรงลากของเขา ..แต่แล้ว
ปัง
"กรี๊ดดดดดด"
ปัง ปัง
"นายน้อยครับ รีบหนีไปก่อน พวกมันมากันเยอะเกินไป"
เสียงเฮนรี่ที่ตะโกนมาจากที่ไกลๆ ทำให้ซอฮยอนต้องหันไปมอง แต่ยังไม่ทันได้เห็นอะไร เธอก็ถูกดันเข้าไปในรถโดยมีลู่หานตามขึ้นมาก่อนที่รถจะออกอย่างรวดเร็ว บนรถมีเพียงเสียงของแอร์และลมหายใจที่บ่งบอกว่ามีคนนั่งอยู่ ซอฮยอนหันไปมองข้างนอกในขณะที่ลู่หานเองก็มองไปอีกทาง
"กลับบ้านเลยหรือเปล่าครับนายน้อย"
"อืม"
เมื่อได้รับคำสั่ง คนขับรถก็ขับไปยังเส้นทางที่จะตรงไปยังบ้านของตระกูลเสี่ยว เขาไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีกเพราะรู้อารมณ์ของเจ้านาย มีเพียงซอฮยอนที่จัดสินใจหันไปมองหน้าเขาอย่างสงสัย
"คุณ ..เป็นใครกันแน่"
"..ผมคือเสี่ยวลู่หาน"
"ฉันรู้ ..ฉันรู้"ซอฮยอนพึมพำเบาๆ รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง ฉันรู้ คุณคือเสี่ยวลู่หาน ไม่ใช่เสี่ยวลู่ของฉันอีกต่อไปแล้ว "ทำไมคุณถึงฆ่าคนได้แบบไม่ต้องคิดอะไรอย่างนั้น"
"ผมเป็นมาเฟียนะคุณ"
"แล้วมาเฟียจำเป็นต้องฆ่าคนด้วยเหรอ"
ลู่หานถอนหายใจเบาๆ ตอบโดยที่ไม่มองหน้าเธอ "ผมบอกคุณไปแล้วว่าถ้าหากเราไม่ฆ่าเขา เขาก็จะฆ่าเรา"
"คุณไม่เหมือนที่ฉันคิด ..คุณช่วยเหลือฉัน แต่ทำไมคุณถึงฆ่าคน"
"มันคนละเรื่องกันนะคุณซอฮยอน ผม คือผม และผมเป็นแบบนี้มานานแล้ว ถ้าคุณคิดว่าผมคือเทวดาตัวน้อยๆ จิตใจดี โอบอ้อมอารี นั่นคุณคิดผิดแล้วล่ะ"
"..."
"ผมคือเสี่ยวลู่หาน ..ไม่ใช่นายเสี่ยวลู่ที่คุณคิดถึง"
...
ฉันบอกว่าฉันรู้แล้วไง
ทั้ง 2 ร่างเดินเข้าไปภายในบ้านที่เงียบสงบ ซอฮยอนถอนหายใจเบาๆ มองไปรอบๆบ้านที่เต็มไปด้วยความอึดอัด สาบานได้ว่าเมื่อไหร่ที่เจอยุนอา เธอจะกลับเกาหลีทันที ..และจะไม่มีทางกลับมาที่นี่เพื่อเจอหน้าเขาอีกแน่ๆ
"เดี๋ยวเรื่องข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าของคุณ ผมจะให้คนไปจัดการให้"
"..ค่ะ"
"คุณขึ้นไปนอนพักผ่อนเถอะ เรื่องเพื่อนของคุณ ถ้าได้เรื่องยังไงผมจะรีบบอก"
"ขอบคุณมากค่ะ"ซอฮยอนตอบรับนิ่งๆ หันหน้าจะเดินขึ้นไปข้างบน แต่สายตากลับสะดุดกับอะไรบางอย่างจนต้องวิ่งเข้าไปใกล้ลู่หานที่กำลังจะเดินแยกไปอีกทาง "เดี๋ยวค่ะคุณ.."
"อะไรของคะ.. โอ๊ย"
"คุณ ..คุณโดนยิงนี่"
ซอฮยอนถือวิสาสะเลิกเสื้อของเขาขึ้นเพราะเมื่อกี้เธอมองเห็นรอยเลือดจากเสื้อเชิ้ตสีเทาของเขา "จริงๆด้วย"
ลู่หานก้มมองสีข้างของตัวเองอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร ปัดมือของซอฮยอนออก "ก็แค่ถากๆน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
"แต่คุณต้องทำแผลนะคะ"
"..."
"เร็วๆค่ะ คุณต้องทำแผลเดี๋ยวนี้เลย เลือดคุณมันยังไหลไม่หยุดเลย"
ลู่หานมองหญิงสาวที่ยังรั้นจะมาเปิดเสื้อดูแผลของเขา ริมฝีปากกระตุกยิ้มออกมาบางๆ เมื่อเห็นท่าทางของคนตัวเล็กที่ดูจะเป็นห่วงเขามากเหลือเกิน แต่เมื่อมองเห็นคนขับรถที่ยืนอมยิ้มอยู่ตรงประตู เขาก็ต้องปั้นหน้ายักษ์ตามเดิมแล้วดันเธอออกเบาๆ
"มันไม่จำเป็นหรอก แผลแค่นี้ผมคงไม่ตาย"
"แต่.."
"ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกน่า"
หญิงสาวชะงักเมื่อได้ยินคำสุดท้ายจากเขา ซอฮยอนเงยหน้าขึ้น ปั้นหน้านิ่งๆกลบเกลื่อนอาการกระวนกระวายเมื่อครู่ "ฉันไม่ได้เป็นห่วง"
"เหรอ ผมเชื่อก็ได้"
ซอฮยอนอมลมเข้าไปในปาก เบือนหน้าไปอีกทาง ในขณะที่มีรถมาจอดหน้าประตูบ้าน พร้อมกับเจียและเฟยที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีสบายๆ ในขณะที่เฮนรี่กุมแขนของตัวเองไว้แน่น ซอฮยอนเลยรีบเดินไปแต่ลู่หานกลับดึงแขนของเธอเอาไว้ก่อน
"อ้าว ไม่ทำแผลให้ผมแล้วเหรอครับคุณ"
ซอฮยอนสะบัดแขนของตัวเองออก มองหน้าเขาอย่างหมั่นไส้ "ก็คุณบอกเองว่ามันไม่จำเป็น แผลแค่นี้คุณคงไม่ตายหรอกค่ะ"
"-o-"
"ฉันจะไปทำแผลให้คนที่คิดว่ามันจำเป็น ..คุณเฮนรี่คะ"
"คะ คะ ครับ -o-"
"ไปเถอะค่ะ ฉันทำแผลให้"
"-o- เอ่อ ..ครับ ^^ ดีเลย มันจำเป็นม๊าก มาก"
"- -*"
เฮนรี่หันไปยิ้มให้เจ้านายที่แยกเขี้ยวใส่เขาก่อนจะเดินตามซอฮยอนไป ในขณะที่ลู่หานตวัดสายตาคมกริบมองเจียและเฟยที่ยืนหัวเราะคิกคักกันอยู่ข้างหลัง
"หัวเราะอะไรกัน"
"นายน้อยคะ มันไม่จำเป็นจริงๆใช่ไหมคะ การทำแผลน่ะ"
"นี่เฟย เมื่อก่อนน่ะไม่จำเป็น แต่เห็นทีหลังจากนี้นายน้อยคงคิดว่ามันจำเป็นแล้วล่ะ"
"นี่พวกเธอ.."
"คิๆๆๆๆ"
"ย๊า จะไปไหนกันไปกันให้หมดเลยไป!!!!!!!"
น้อมรับทุกคำแนะนำค่ะ :-) งั้นหลักจากนี้เวลาอัพ จะอัพแบบครึ่งต่อครึ่งไปเลยแล้วกันนะคะ
เพราะว่าบางทีเค้ามีธุระด่วน แต่ก็อยากลงให้ได้อ่านเพราะอาจจะค้างมาจากตอนที่แล้ว แล้วเวลามันกระชั้นชิดทำให้พิมพ์
ได้ไม่ทัน ไอ้ครั้นจะทำให้มันเป็น 50% ไปเลย จำนวนมันก็น้อยเกินไป เลยต้องเป็น 20% 30% แบบนี้อ่ะค่ะ
งั้นหลังจากนี้ก็จะเป็นครึ่งต่อครึ่งไปเลย แต่ถ้ามันมีธุระแล้วพิมพ์ไม่ทันจริงๆก็ยังไม่เอาลง แบบนี้ดีกว่าไหมคะ??
มีอะไรติชมแนะนำได้หมดค่ะ ไม่โกรธ ไม่ว่ากัน ถ้าเห็นสมควรก็จะทำตามอย่างเต็มใจค่ะ
ตอนหน้า สำหรับใครที่คิดถึง ตำรวจ(โง่??) กับแม่หญิง(ถึก) ทั้งคู่กำลังจะคัมแบ็คแล้วค่า
ความคิดเห็น