คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 8 =100=
Chapters 8
"ซอฮยอน กลับเข้ามาเถอะนะ"
"ไม่ค่ะ ฮึก ซอมันสกปรก ไม่เหลือแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"
ไคเม้มปากแน่น มองภาพหญิงสาวตรงหน้าที่ร้องไห้อย่างน่าเวทนา ทำให้เขาหวนนึกถึงเรื่องเมื่อ 3 ปีก่อน
"พี่ไค อย่าไปนะ อย่าไปเลยนะ"
"ปล่อยเถอะคริสตัล พี่ต้องไป"ชายหนุ่มสะบัดแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุมของหญิงสาวผู้ซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆ
เขาต้องไปที่คังนัม ในตอนนี้แก๊งกำลังมีปัญหา ถ้าหากเขาไม่ไป สิทธิในการเป็นหัวหน้าแก๊งก็จะหมดลงทันที และเขาจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่ ในเวลานี้ ความยิ่งใหญ่คือสิ่งที่เขากระหายมากที่สุด ไม่สนว่าจะทำร้ายใคร ไม่สนว่าสิ่งที่ทำถูกต้องหรือไม่ ที่สนใจ ก็คือการมีอำนาจต่างหาก
"ไม่ปล่อย ตัลไม่ให้พี่ไป ไม่ว่ายังไงก็ไม่ไป"
ไคยืนนิ่งอยู่กับที่ มองมือคู่บางที่โผเข้ามากอดเขาเอาไว้จากด้านหลัง
"ฮึก มันอันตรายนะ เราเสียแม่ไปคนนึงแล้ว ตัลไม่อยากเสียพี่ชายไปอีกคน"
"คริสตัล"
"ฮือ แค่พ่อทำแต่งานไม่สนใจตัล ตัลก็เสียใจมากพอแล้ว พี่ไคอยู๋กับตัลนะ อย่าไปเลย"
"พี่ต้องไปคริสตัล"
"แต่.."
"แล้วพี่จะรีบกลับมา"ไคแกะมือของคริสตัลออก ถอนหายใจแรงๆ "รอพี่อยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวพี่จะรีบกลับ"
เขามองน้องสาวด้วยหางตา ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เพื่อตรงไปยังสถานที่นัดพบ ..และครั้งนี้เขาก็ได้ในสิ่งที่หวัง เขาสามารถเอาชนะคู่อริและสามารถขึ้นแท่นเป็นหัวหน้าแก๊งอย่างที่หวัง แต่เมื่อกลับมาที่ห้อง ความหวังทั้งหมดก็สูญหายไปเมื่อมองเห็นสภาพห้องที่รกเละเทะราวกับว่าเพิ่งเกิดการต่อสู้
สิ่งแรกที่เขามองหานั่นก็คือ
"คริสตัล!!!"
...
"คริสตัล พี่กลับมาแล้ว คริสตัล!!!!!!"
"น้องอยู่ที่โรงพยาบาล"
ไคหันไปมองด้านหลังอย่างตกใจเมื่อมองเห็นพ่อเดินมาพร้อมกับตำรวจหลายนาย "วะ ว่าไงนะพ่อ"
"คริสตัลอยู่โรงพยาบาล"
"ทำไม.."
"น้องถูกพวกคู่อริของแกบุกเข้ามา พวกมัน .."
"คะ คริส ตัล"
"น้องแขวนคอหวังจะฆ่าตัวตาย ดีที่มีคนมาช่วยเอาไว้ได้ทัน แต่ ..น้องคงไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ"
"ผมจะไปฆ่าพวกมัน"
"พอเถอะคิมจงอิน!!!!"
"..."
"แกจะต้องให้พวกมันฆ่าน้องแกให้ตายเลยใช่ไหม ถึงจะหยุดน่ะ"
เขาทำลายชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นน้องแท้ๆของเขา..
มันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นเลย ถ้าหากเขาไม่ไป ..ถ้าหากเขาช่วยคริสตัลได้ทันเวลา จนทุกวันนี้ คริสตัลก็ยังนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ที่โรงพยาบาล
และเขาจะไม่ยอมให้มันเกิดกับซอฮยอนอีกเด็ดขาด
"กลับเข้ามาเถอะนะซอฮยอน"
"ฮึก ไม่กลับ ซอ ซออยากตาย"
"พี่ไม่ให้เธอตาย!!!!!"
"ฮือ.."
"มันคุ้มแล้วเหรอ กับการทิ้งชีวิตของตัวเองไปกับไอ้สารเลวแบบไอ้คริส พี่ขอโทษที่พี่ปกป้องเธอเอาไว้ไม่ได้ พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ได้โปรดเถอะ"
"..."
"กลับมาเถอะนะ อย่าทำแบบนั้นเลย"
ซูโฮวิ่งด้วยความรีบร้อนไปยังห้องพักของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากทางโรงพยาบาลว่าซอฮยอนมาพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ เขาทิ้งการประชุมกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่มา ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็ไม่สำคัญเทียบเท่ากับเรื่องของซอฮยอน
"ซอ!!"
"..."
"..ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ"
"..."
"อ้อ ซอบอกว่านายคือคนที่ช่วยดูแลซอ งั้นนายก็คือคนพาซอมาที่นี่สินะ"ซูโฮพูด นึกขึ้นมาได้ว่าซอฮยอนเคยบอกว่านอกจากตัวเขาแล้ว เธอยังมีอัศวินอยู่อีกคนซึ่งก็คือ ไค
"พี่มาที่นี่ก็ดีแล้ว ผมจะได้ไปทำธุระต่อ"
"ธุระ?"
"ผมขอตัว"
ไม่พูดอะไรมากมาย ไคก้มหัวให้ซูโฮเป็นเชิงบอกลา หันมามองหน้าซอฮยอน ที่หลังจากเขาใช้เวลาเกลี้ยกล่อมพักใหญ่ๆ เธอก็มาอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่เขาก็โล่งใจได้ไม่นาน เมื่อจู่ๆร่างบางก็ล้มพับไปจนเขาต้องรีบพาตัวมาส่งโรงพยาบาล โดยไม่ลืมที่จะให้พยาบาลโทรแจ้งคนในครออบครัว ซึ่งก็คือซูโฮ
ถึงคริสกับซูโฮจะเกลียดกัน แต่เขาเป็นแค่เพื่อน เขาไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่จะต้องเกลียดซูโฮด้วย
หึ! เพื่อนงั้นเหรอ
..หลังจากนี้มันจบแล้วจริงๆนั่นล่ะ ความเป็นเพื่อนของคิมจงอิน กับ อู๋อี้ฟาน
ไอ้สารเลวนั่น ไม่ใช่เพื่อนของเขาอีกต่อไป!!
หลังจากที่ไคออกไปจากห้องแล้ว ความเงียบงันก็เข้ามาครอบคลุมในห้องแคบๆแห่งนี้ซูโฮนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง ดึงมือเล็กๆของซอฮยอนขึ้นมาจับ ก่อนจะใช้อีกมือไล้แก้มเนียนเบาๆ
ซูโฮไม่เคยรู้จักกับซอฮยอนมาก่อน เจอกันครั้งแรกก็คือตอนที่พ่อพาแม่ของเธอและตัวเธอเข้ามาที่คฤหาสน์ แนะนำกับเขาว่าหลังจากนี้เธอจะเป็นน้องสาวของเขา จำได้ว่าในตอนนั้นเขาดีใจมากแค่ไหน ที่จะได้มีน้องสาว ทั้ง 2 คนพูดคุยกันอย่างถูกคอ ซูโฮที่อายุห่างกับซอฮยอนถึง 6 ปีรู้สึกเอ็นดูเธอมาก และรักเธอเสมือนว่าเธอเป็นน้องสาวของเขาจริงๆ
ใช่ น้องสาว..
"พี่ซูโฮ"
"ใช่ พี่เอง พี่มาแล้วครับ"ซูโฮพูดอย่างตื่นเต้นเมื่อเสียงหวานเรียกชื่อของเขาออกมาเบาๆ "ขอโทษที่มาช้า ..ทุกทีเลยนะ"
"โรงพยาบาล?"
"ใช่ ที่นี่คือโรงพยาบาล ซอป่วยน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ปลอดภัยแล้ว ไคเป็นคนพาซอมาที่นี่"
"พี่ไค ..กลับไปแล้วเหรอคะ"
"เมื่อกี้นี่เอง"ซูโฮตอบ ลูบหัวซอฮยอนเบาๆก่อนจะประคองให้เธอนั่งเมื่อเห็นเธอเริ่มขยับตัว "รู้สึกไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า พี่จะไปตามหมอมาดูให้"
"..."
"ซอ.."
"หมอรักษาที่ใจได้หรือเปล่าคะ พี่ซูโฮ"
"..."
"หมอสามารถลบล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่สมองกำลังจำอยู่ได้ไหมคะ"
"คริสทำร้ายซออีกแล้วเหรอ"
"..."
"เจ็บมากไหม"ซูโฮถามเบาๆอย่างรู้สึกเห็นใจและซอฮยอนทำเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ แค่เพียงเท่านั้น หัวใจของเขากลับรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา "ทั้งที่บอกว่าจะช่วย แต่พี่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง พี่ขอโทษ"
"..มันไม่ใช่ความผิดของพี่ซูโฮหรอกค่ะ"
"ย้ายโรงเรียนไหม"
"..."
"ย้ายไปอยู่ไกลๆ ไปในที่ที่คริสจะไม่มีวันตามไปทำร้ายซอได้"
"พี่ซูโฮคะ"
"..."
"ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน พี่คริสก็ทำร้ายซอได้ค่ะ"ซอฮยอนพูดเสียงสั่น "ตราบใดที่เขายังมีคลิปนั้นอยู่ในมือ ฮึก"
ซูโฮมองหญิงสาวตรงหน้าที่น้ำตาไหลรินลงมา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นั่นทำให้เขาหัวใจแทบสลาย
"บอกเรื่องนี้กับคุณพ่อเถอะซอ"
"พี่ซูโฮ!!"
"คุณพ่อน่ะ ถ้ารู้เรื่องนี้ ซอก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ถ้าคุณพ่อรู้เรื่อง คริสก็จะทำร้ายซอไม่ได้อีกต่อไป หมอนั่นจะเข้าใกล้ซอไม่ได้ ซอจะได้ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว"
ซอฮยอนส่ายหน้าเบาๆ "ไม่ค่ะ ซอทำไม่ ฮึก ซอทำไม่ได้"
"ทำไม ซอ พี่บอกแล้วไง คุณพ่อจะช่วยทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นเองนะ"
"ฮึก ซอทำไม่ได้ ถ้าหากว่าคุณท่านรู้ พี่คริสก็จะถูกทำโทษ"
"..."
"ซอรักเขาค่ะพี่ซูโฮ ซอทำร้ายเขาไม่ได้ ฮือ"
"!!!!"
...
ความรู้สึกเจ็บและจุก เหมือนหัวใจกำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆมันคืออาการของคนที่เป็นพี่ชายใช่ไหม ..เปล่าเลย มันคือความรู้สึกเจ็บปวดที่ผู้หญิงที่รักบอกว่ารักผู้ชายคนอื่นต่างหาก
ผู้ชายคนนั้นคือคนที่ทำร้ายเธอ แต่ทำไม ..เธอถึงรัก
แล้วผู้ชายอย่างเขาล่ะ ..ไม่เคยคิดจะรักมันบ้างเลยใช่ไหมซอฮยอน
หลังจากไปส่งยุนอาที่หอเรียบร้อยแล้ว คริสก็รีบกลับมาที่ห้องของตัวเอง หวังว่าจะเห็นซอฮยอนอยู่ที่นี่ แต่เปล่าเลย เขากลับพบเพียงแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น
"ยัยเด็กสกปรกนั่นออกไปร่านที่ไหนอีก"
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างรู้สึกไม่ชอบใจนัก ทั้งๆที่เขาสั่งนักหนาแล้ว ว่าให้อยู่แต่ในห้อง ห้ามออกไปไหน แต่ก็ยังกล้าขัดคำสั่งเขางั้นเหรอ
กล้าลองดีกับเขาสินะ
"ไอ้คริส"
พลั่ก
แค่เพียงหันไปตามเสียงเรียกเท่านั้น ร่างของคริสก็เซไปด้านหลังเมื่อถูกหมัดหนักๆจากอดีตเพื่อนรักอย่างไคปล่อยเข้ามาเต็มๆ
"มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย"
"กูต่างหากที่ต้องถามมึง ว่ามึงทำเหี้ยอะไร ไอ้สารเลว!!!"
พลั่ก
"เข้ามาที่ห้องของกู ต่อยกู แถมยังมาด่ากู ไอ้เวรเอ๊ย มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงไอ้ไค!!!!"
ไคเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างโกรธเคือง โผเข้าไปขยุ้มคอเสื้อของคริสมาจับไว้แน่น "มึง!! ทแบบนั้นได้ยังไง มึงทำลายชีวิตซอฮยอนแบบนั้นได้ยังไง"
"หึ!"คริสหัวเราะในลำคอ ปัดมือของไคออกแรงๆ "ถ้าจะมาพูดเรื่องเก่าๆเดิมๆ มึงก็เลิกพูดเถอะ กูบอกแล้วไง ว่ากูจะทำทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตยัยนั่นตกลงไปอยู่จุดต่ำที่สุด"
"มึง!!"
"แล้วไหนล่ะ มอนสเตอร์ผู้เก่งกาจที่บอกว่าจะปกป้องยัยนั่นน่ะ"คริสพูด หัวเราะอย่างเยาะเย้ย "กูก็ไม่เคยเห็นว่ามึงจะปกป้องยัยนั่นได้อย่างที่พูดเลย"
พลั่ก
"ไอ้เวรเอ๊ย"
"ไอ้ไค มึงต่อยกูอีกแล้วนะ"
"กูสาบานว่ากูฆ่ามึงแน่ ถ้าหากวันนี้ซอฮยอนกระโดดลงไป!!!!!!!!"
"กระโดดลงไป? มึงหมายความว่าไง"
"มึงมันหน้าตัวเมีย ทำร้ายผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย มึงทำลายศักดิ์ศรีของซอ หนำซ้ำ มึงเกือบจะฆ่าซอไปแล้ว!!!!!!!!"
เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าแค่คำบอกเล่าของไคเท่านั้น แต่ทำไมเขาถึงได้มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักฟื้นของยัยเด็กสกปรกนี่ โชคดีที่ซูโฮกลับไปแล้ว เพราะอะไรถึงรู้น่ะเหรอ เพราะมันเพิ่งเดินสวนไปน่ะสิ ดีที่มันมองไม่เห็นเขา
คริสเปิดประตูห้องเบาๆ นางพยาบาลกำลังตรวจดูนั่นนี่ไปตามหน้าที่ส่วนคนไข้กำลังหลับอยู่บนเตียง
"คนไข้เพิ่งทานยาน่ะค่ะ"
"ครับ"
คริสตอบพยาบาลไปอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียง ตาคมมองใบหน้าหวานที่ซีดเซียวผิดปกติ ที่ต้นแขนมีรอยฟกช้ำซึ่งเขารู้ดีว่ามันเกิดมาจากอะไร
"สมน้ำหน้า เธออยากเกิดเป็นลูกของยัยนั่นทำไม"
...
ใช่! สมน้ำหน้า แต่ทำไมหัวใจกลับรู้สึกหวิวแปลกๆ เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขาทำ มันเกือบจะฆ่าผู้หญิงคนหนึ่ง ทำไมหัวใจที่กำลังสั่นเมื่อเห็นสภาพของผู้หญิงคนนี้ ทั้งๆที่เขาคือคนที่ทำร้ายเธอเอง
มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย
จู่ๆคริสก็กลายเป็นคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้โดยอัตโนมัติ มามีสติอีกทีก็ตอนที่ปลายจมูกของเขาจรดลงไปบนแก้มเนียนแผ่วเบา ซึ่งถือเป็นการกระทำครั้งแรก ที่เขาเต็มใจจะมอบความอ่อนโยนให้กับเธอ
เพี๊ยะ
"เป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ยไอ้คริส"
มือใหญ่ตบเข้าที่หน้าของตัวเองเพื่อเรียกสติคืนกลับมา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะทอดสายตามองคนตรงหน้าอย่างห่วงใย นี่มันเรื่องบ้าอะไร ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"ไม่นะไอ้คริส"
...
"มึงเกลียดยัยนี่ มึงจะต้องทำลายชีวิตของยัยนี่"
"ซอรักเขาค่ะพี่ซูโฮ ซอทำร้ายเขาไม่ได้ ฮือ"
สิ่งที่ซอฮยอนคุยกับซูโฮแล้วเขามาแอบฟังดังก้องอยู่ในหัวทำให้เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เขาทำร้ายเธอ ถ้าหากทำตามที่ซูโฮบอก รับรองว่าพ่อไม่ปล่อยเขาเอาไว้แน่ แต่ทำไมเธอไม่ทำ
ทำไมยังรักเขา
"นอกจากจะซื่อบื้อแล้วเธอยังโคตรโง่อีก ยัยบ้าเอ๊ย"
หรือว่าเขากำลังก้าวเดินบนเส้นทางที่ผิด..
ก็จริงที่ซอฮยอนไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย.. หรือว่าเขาควรจะหยุด
ถ้าหากผู้หญิงคนนี้ต้องตายเพราะเขา ..คงรู้สึกผิดไปจนตาย
.. "คนอย่างกูมีความรู้สึกผิดด้วยเหรอวะเนี่ย ไอ้คริส มึงตั้งสติหน่อยสิโว๊ย"
คริสขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด เมื่อความรู้สึกแปลกๆกำลังแทรกแซงเข้ามาในจิตใจของเขา ในขณะที่กำลังดึงทึ้งหัวตัวเองอยู่นั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ส่งเสียงเสียก่อนทำให้เขาต้องหยิบขึ้นมากดรับเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของที่บ้าน
"ครับ?"
(คุณอี้ฟานคะ รีบกลับมาที่บ้านเถอะค่ะ คุณผู้หญิงแย่แล้วค่ะ!!!)
"ว่าไงนะ"
(คุณท่านจะเอาคุณนายเล็กขึ้นมาอยู่ที่ตึกใหญ่ แล้วจะไล่คุณผู้หญิงไปอยู่ที่อื่นค่ะ)
คริสกดวางสายทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่สาวใช้คนสนิทของแม่โทรมารายงาน ดวงตาอ่อนโยนเมื่อครู่วาวโรจน์อย่างน่ากลัว มองซอฮยอนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
"มันไม่จบแค่นี้แน่ ..เธอมันสกปรกเกินกว่าที่ฉันจะใจดีด้วย ซอจูฮยอน!!!!"
ความคิดเห็น