คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Don't Relations : : CHAPTERS 9
เคยไหมที่ต้องตกอยู่ในห้วงที่มืดมิด มองหาแสงสว่างไม่เจอ ราวกับตัวคนเดียวอยู่บนถนนสายยาว ไร้ซึ่งผู้คน อยู่อย่างโดดเดี่ยวแม้ว่ารอบกายจะมีผู้คนมากมาย
ฉันไม่ได้ถูกทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวหรอก ฉันมีแม่
แม่ที่อาจจะลืมไปแล้วล่ะมั้งว่ามีฉันเป็นลูก
"จะออกไปไหนแต่เช้า"
"..หนูจะออกไปข้างนอกค่ะ"ฉันตอบในขณะที่กำลังมองหารองเท้าสวยๆสักคู่มาใส่ เหลือบมองแม่ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจอยู่ที่โต๊ะอาหาร "ไม่ถามต่อเหรอคะ ว่าหนูจะไปไหน กับใคร"
ไม่ถามเหมือนแม่คนอื่นบ้างเหรอ
"อย่าสร้างปัญหาก็พอ"
หึ! ก็แค่นั้น จะไปคาดหวังอะไรอีก ตั้งแต่จำความได้ แม่เคยเป็นห่วงฉัน เคยแสดงความรักให้กับฉันเหมือนที่แม่คนอื่นทำบ้างไหม ไม่เคยอยู่ติดบ้าน ออกงานสังคม แล้วยังไงต่อล่ะ
ทิ้งลูกให้อยู่กับแม่บ้านมาตั้งแต่เด็กๆ
"คุณหนูโชรงคะ โทรศัพท์ค่ะ"
ฉันหันไปรับโทรศัพท์ไร้สายที่แม่บ้านวิ่งเอามาให้ เหลือบมองแม่ที่ยังคงนั่งท่าเดิมไม่แม้แต่จะหันมาสนใจฉัน
"คุณกาอินคะ เย็นนี้มีงานเลี้ยงสังสรรค์วันเกิดของลูกสาวท่านนายกสมาคมค่ะ"
"ฉันรู้แล้ว จัดเตรียมของขวัญเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วกัน"
ฉันเบ้หน้าเมื่อได้ยินบทสนทนาของแม่กับเลขาของท่าน ..งานเลี้ยงวันเกิดลูกของคนอื่นไปร่วมงานได้ แต่กับลูกตัวเอง ทิ้งให้อยู่คนเดียว
(โชรง ได้ยินหรือเปล่า)
"อะ พะ พี่ลู่"ฉันหันมาสนใจกับเสียงในโทรศัพท์อย่างตกใจ เพราะมัวแต่มองแม่ เลยลืมไปว่ากำลังถือโทรศัพท์อยู่ "ได้ยินค่ะ ขอโทษนะคะพอดีเมื่อกี้โชรงหาของอยู่"
(ไม่เป็นไรครับ)
น้ำเสียงอ่อนโยนของพี่ลู่เป็นตัวช่วยที่ดีในการโอบอุ้มหัวใจที่กำลังบอบช้ำของฉัน เขาเป็นเสมือนแสงสว่างส่องนำทางฉันออกมาจากทางตันเหล่านั้น คงไม่แปลกใช่ไหม ที่ฉันรู้สึกรักเขาเหลือเกิน
"พี่ลู่ถึงไหนแล้วคะ โชรงกำลังจะออกจากบ้านแล้วนะ"
(..พี่ขอโทษนะโชรง)
"คะ.."
(ซอฮยอนไม่สบายมาก ไข้ขึ้นสูงเลย พี่คงไปไม่ได้)
"มะ ไม่ได้เหรอคะ"
ทั้งๆที่เรานัดกันไว้แล้วน่ะเหรอคะ
(พี่ขอโทษนะ)
"ซอฮยอนไม่สบาย ..ให้ไปช่วยไหมคะ"
...อย่างน้อยแค่ได้ไปอยู่ใกล้ๆเขา
(อย่าเลย ไม่เป็นไร ..)
สุดท้าย แสงสว่างก็ค่อยๆลอยห่างออกไป ทิ้งไว้เพียงความมืดมนที่เข้ามาครอบงำที่พื้นที่แห่งนี้
C h a p t e r s 9
หลังจากคุยกับโชรงเรียบร้อยแล้ว ลูฮานก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกะละมังและผ้าผืนเล็ก มองร่างชุ่มเหงื่อของซอฮยอนที่นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอซีดเผือด แต่ริมฝีปากอิ่มกลับแดงจัดเพราะอุณหภูมิจากร่างกาย ลูฮานทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงกว้าง จัดการเช็ดตัวของซอฮยอนเพื่อลดไข้ มือหนาประคองร่างของเธอมาไว้ในอ้อมแขน เสื้อยืดของเธอเปียกแนบไปกับลำตัว คนตัวโตพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ สะกิดปลุกคนตัวเล็กที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง
"ป่วยบ่อยเกินไปหรือเปล่า"
"..."
"ทำไมถึงชอบทำให้พี่เป็นห่วงเธอนะซอฮยอน"
"..พี่ลู่เหรอ"
ลูฮานมองจ้องร่างบางที่เรียกชื่อของเขาออกมาเพ้อๆ "ใช่ พี่เอง"
"ทำไม ..แบบนั้น"
"..."
"ทำไมถึงได้ ..ทำแบบนั้น"
ลูฮานเม้มปากเมื่อได้ยินคำพูดที่หลุดออกมาอย่างเพ้อๆจากน้องสาว ทำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร เขาเข้าใจมันดีทุกอย่าง
"พี่ขอโทษนะซอฮยอน ..แต่เราอย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้กันเลยได้ไหม เธอป่วย"
"..หนูสับสน"
"..."
"สับสนไปหมดแล้วพี่ลู่"
ซอฮยอนจ้องมองพี่ชายหน้าหวานของเธอ แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกสับสน ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวมันคืออะไร ..ความอบอุ่นที่เขามอบให้มันยังคงอยู่ไม่จางหายไปมันคืออะไร ..แล้วการที่เธอยังคงต้องการแบบนี้
มันคืออะไร
"ซอฮยอน พี่.."
"พี่ลู่"
"..."
"จูบหนูหน่อยได้ไหม"
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดรอดออกมา มีเพียงร่างกายที่พุ่งเข้าหาอย่าเสน่หา ริมฝีปากร้อนลากผ่านแก้มเนียนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากแดงระเรื่อ ลมหายใจร้อนระอุรินรดอยู่บนใบหน้าทำให้คนตัวเล็กแทบลืมหยุดหายใจ
จูบที่ลึกซึ้งและบอกทุกๆความรู้สึกที่เขามี
...
มอบให้กับเธอเพียงผู้เดียว
ซอฮยอนหลับตาแน่น เผยอปากปล่อยให้ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้ามาช่วงชิงความหอมหวาน ปิดเปลือกตาลงช้าๆพร้อมกับปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลรินลงมา
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน
...
พ่อขา แม่ขา ..หนูขอโทษ
"ไอ้ลู่ มึงนึกยังไงถึงจะพาซอฮยอนไปด้วยเนี่ย"
"ซึงฮุนไม่อยู่ แล้วซอฮยอนไม่สบาย มึงจะให้กูทิ้งน้องไว้ที่บ้านคนเดียวหรือไง"ลูฮานตอบไคที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก "แล้วมึงก็เลิกนั่งมองน้องกูแบบนั้นได้แล้วไอ้ไค"
"อะไรวะ ก็น้องมึงสวยอ่ะ"ไคตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ยังคงนั่งมองหญิงสาวร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆลูฮาน
ตอนนี้ซอฮยอนกำลังหลับ เธอเอาหัวพิงไหล่ของลูฮานเอาไว้ และดูเหมือนว่าจะไม่สบายมาก ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจลูฮานเลย ว่าในเมื่อน้องไม่สบายขนาดนี้ ยังจะพาไปเที่ยวด้วยทำไม
"มึงจะให้กูไปบอกโบมีไหม เลิกมองน้องกูได้แล้ว"ลูฮานพูดเสียงเข้ม ยกมือขึ้นมาบังหน้าซอฮยอนที่ไคยังคงจ้องไม่เลิก
"บอกก็บอกไปดิวะ กูไม่ได้สนอะไรอยู่แล้ว"ไคยักไหล่อย่างไม่หยี่ระ
"ไอ้ลู่ มึงพูดผิดแล้ว มึงต้องพูดแบบนี้ต่างหาก"ซูโฮที่เพิ่งเดินเข้ามายิ้ม ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆไค "ถ้ามึงไม่เลิกมองซอฮยอน กูจะบอกยุนอานะ"
ปึก
"ไอ้ซูโฮ หุบปากมึงไปเลย"ไคโยนหมอนใส่ซูโฮแรงๆ หันหน้าไปทางอื่น "เออ กูไม่มองก็ได้"
"เฮ้อ ถ้ามึงจะแคร์ยุนอามากกว่าโบมีขนาดนี้นะ มึงเลิกกับโบมีไปเหอะว่ะไอ้ไค"เฉินที่นั่งอยู่นานพูดขึ้น "กูสงสารโบมี"
"กูก็หาทางอยู่"ไคพูด ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "พอกูจะบอกกับโบมีทีไร เธอก็เฉไฉเปลี่ยนเรื่องไปเฉยเลย ก็ก็เลยไม่มีโอกาสได้บอกสักที"
"..งั้นมึงก็ทำท่าเหมือนว่าให้ความหวังโบมีเถอะ โบมีจะได้ไปหาคนอื่น"ลูฮานพูด เงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา
"ทำไมมาช้างี้อ่ะ"
ไคลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่ายุนอาเดินเข้ามา
"ก็ฉันไม่ได้อยากไปด้วยสักหน่อยนี่นา"ยุนอาอ้อมแอ้มตอบเบาๆ มองเพื่อนๆของไคที่นั่งเรียงกันอย่างประหม่า
"เธอคงรู้จักไอ้ซูโฮมันอยู่แล้วใช่ไหม"
"อื้ม.."
ยุนอาพยักหน้า ยิ้มทักทายซูโฮที่นั่งอยู่มุมห้อง ..ยุนอา ไค และซูโฮเคยเรียนม.ปลายห้องเดียวกัน แต่เพื่อนของไคอีก 2 คนนี่เธอไม่เคยเห็นหน้า เคยได้ยินแต่ชื่อ แต่ก็ไม่รู้อีกอยู่ดีว่าคนไหนคือเฉิน คนไหนคือลูฮาน แล้วไหนจะผู้หญิงคนนั้นอีก
"คนนั้น่ะไอ้เฉิน"ไคพูด ชี้เฉินที่นั่งอยู่ข้างๆเขา "ส่วนนั่นไอ้ลู่ แล้วก็น้องสาวมันซอฮยอน"
"อ่า สวัสดีค่ะ"
ทั้งลูฮานและเฉินต่างก็พยักหน้า ซอฮยอนรู้สึกตัวสะลึมสะลือขึ้นมานิดหน่อย แต่ยังไม่เอาหัวที่พิงไหล่กว้างของลูฮานออก อยากจะอยู่แบบนี้ไปอีกสักพัก อยากให้มือของพี่ลูฮานกุมมือเราเอาไว้อย่างนี้ตลอดไป
ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว หลังจากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ต่างคนต่างก็ไม่มีใครพูดถึงอะไรขึ้นมาอีก ได้แต่มองหน้ากันเงียบๆเท่านั้น ซอฮยอนถูกบังคับให้กินยาจนเผลอหลับไป มาตื่นอีกทีก็ตอนที่ลูฮานปลุกตอนบ่ายๆ
เพราะว่ากลุ่ม EXO วางแผนว่าจะไปบ้านพักตากอากาศของซูโฮที่เกาะเชจูและเพราะนัดกันอย่างดีแล้วทำให้ลูฮานเลี่ยงไม่ได้เลยต้องพาซอฮยอนไปด้วย ลูฮานพูดคุยและปฏิบัติต่อซอฮยอนเหมือนกับเธออย่างอ่อนโยน มันคือสิ่งที่เธอโหยหามาตลอด แต่กลับรู้สึกแปลกไป เมื่อคำนึงถึงความจริงที่ว่า เราเป็นพี่น้องกัน
ความรู้สึกสับสนแบบนี้มันคืออะไรกันนะ
"อ้อ ตอนที่อยู่หน้าบ้าน ฉันเจอ เอ๊ะ ไปไหนแล้วล่ะ"
"อะไรของเธอ"
"ฉันเจอผู้หญิงคนนึงยืนอยู่หน้าบ้านน่ะค่ะ"ยุนอาตอบอย่างสุภาพ เพราะทุกคนในที่นี่ยกเว้นซอฮยอนอายุมากกว่าเธอหมด ไม่รวมนายไคนะ ถึงจะแก่แล้ว แต่กลับทำตัวได้ไม่น่าให้ความเคารพอย่างน่าเหลือเชื่อ
"มึงชวนใครมาอีกวะไอ้ลู่"
"เปล่านี่"ลูฮานส่ายหน้าเบาๆ ก้มมองซอฮยอนที่ยังคงพิงไหล่ของเขาอย่างเป็นห่วง "ไหวไหม"
"..ค่ะ"ซอฮยอนตอบเสียงแผ่ว แต่ยังคงไม่ลืมตาขึ้นมา
เธอคงจะป่วยหนักมากจริงๆ ไม่เคยรู้สึกเหมือนว่าลืมตาไม่ขึ้นขนาดนี้มาก่อน
"อ้าว! โชรงนี่"
ลูฮานมองอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นว่าโชรงเดินเข้ามาภายในบ้าน "โชรง มาได้ยังไงน่ะ"
"คือ ..พี่ไคโทรไปชวนมาค่ะ"
ทุกสายตาหันไปมองตัวการที่นั่งยิ้มแหยๆ "อะไรล่ะ ก็กูเห็นไอ้ลู่มันมีแฟน ก็ชวนไปด้วย เป็นไรไปวะ หลายๆคนสนุกดี"
"เดี๋ยวพี่ช่วยถะ.."
"อย่าไป"
ลูฮานชะงักเมื่อมือเล็กของน้องสาวอย่างซอฮยอนกำที่แขนเสื้อของเขาแน่น "พี่ลู่อย่าไป.."
"เข้าใจแล้ว"
โชรงมองภาพที่เห็นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แม้จะไม่รู้ว่าซอฮยอนพึมพำว่าอะไร แต่เธอก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไม
ลูฮานถึงได้มองซอฮยอนด้วยสายตาแบบนั้น
...
เหมือนคนรักกันมากกว่าจะเป็นพี่น้อง
บนรถตู้คันใหญ่ต่างคนต่างก็นั่งในมุมของตัวเอง ข้าวของส่วนใหญ่ถูกดันไปไว้ที่เบาะด้านหลังสุดในขณะที่เบาะถัดมามีไคและยุนอานั่งอยู่
"เอาหัวออกไป"
"อะไรอ่ะ ซบนิดซบหน่อยไม่ได้หรือไง"
"ใช่"
"ทีเมื่อก่อนฉันยังนอนตักเธอได้เลยนะ"
"คิมจงอิน เมื่อก่อนกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน ช่วยรู้เอาไว้ด้วยว่าที่ฉันมากับนาย มันเป็นเพราะ"
"ชู่.."
"-/////-"
ยุนอาเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้ เธอเบนสายตามองออกไปด้านนอกแทนเพราะไม่อยากสบตากับผู้ชายร้ายกาจคนนี้ ..ทั้งๆที่เธอตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่คิดอะไรกับเขาอีก แต่ความใกล้ชิดกับทำให้นึกถึงความรู้สึกในอดีตที่ผ่านมา
ไม่น่าเห็นแก่เงินค่าจ้างแค่ไม่เท่าไหร่เลยจริงๆ
แถวถัดมาเป็นเฉินและซูโฮ ที่ต่างคนต่างก็หลับตั้งแต่ที่รถออกตัว โดยไม่มีบทสนทนาใดๆออกมา แถวถัดมาเป็นที่นั่ง 3 ที่ โดยมีซอฮยอนนั่งชิดริมหน้าต่าง ลูฮาน และโชรงตามลำดับ
"ง่วงไหมโชรง"
"นิดหน่อยค่ะ"
"พิงได้นะ"ลูฮานพูดอย่างใจดีเพราะเห็นว่าโชรงนั่งริม เธอจะพิงกระจกก็ไม่ได้ ดังนั้นเขายินดีที่จะให้เธอยืมไหล่ อย่างไม่คิดอะไร
"ขอบคุณนะคะพี่ลู่"
ซอฮยอนหลับตาลงช้าๆ ทำเป็นว่าไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ ทั้งๆที่เธอได้ยินมันเต็มสองหู ..โชรงกับลูฮานเป็นแฟนกัน แล้วทำไม..
พี่ลู่ถึงทำกับหนูแบบนั้น
โทรศัพท์ที่ซอฮยอนกำเอาไว้ในมือสั่นครืดเป็นสัญญาณว่ามีคนโทรเข้ามา เธอหยิบขึ้นมาดูชื่อคนที่โทรเข้าเช่นเดียวกับลูฮานที่มองอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าเป็นมยองซูที่โทรเข้ามา ใบหน้าหล่อก็มุ่ยอย่างไม่พอใจ
"ค่ะพี่แอล"
(ไปไหนน่ะ ซองจงบอกว่าลา 3 วันเลยเหรอ)
"ค่ะ ฉันมาเที่ยวที่เชจู ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอก"
(เชจูงั้นเหรอ อืม ไปด้วยได้ไหม อยากเที่ยวเหมือนกันแฮะ)
"ฉันมากับพี่ลู่แล้วก็เพื่อนๆของพี่ลู่ค่ะ"ซอฮยอนตอบ เหล่มองลูฮานที่จ้องเธอไม่วางตา "มันคงจะไม่.."
(ฮ่าๆๆๆ เธอคิดว่าพี่จะกล้าไปเหรอ)
"..."แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาคงไม่กล้า
(เอาไว้เจอกันนะ ..พี่คิดถึงเธอ)
"..ฉันก็คิดถึงค่ะ"
ซอฮยอนกรอกเสียงลงไปเบาๆ เธอไม่ได้พูดโกหก ไม่ได้พูดเพื่อเอาใจ แต่ในเวลานี้ เธอคิดถึงมยองซูเหลือเกิน อยากเจอเขา อยากให้เขามาอยู่ใกล้ๆ
หมับ
ซอฮยอนก้มลงมองมือของตัวเองอย่างตกใจ เมื่อมันถูกกุมด้วยมือหนาของลูฮาน เขากุมมือเธอแน่น ในขณะที่สายตามองตรงไปข้างหน้า ทิ้งให้เธอได้แต่มองเขาอย่างสงสัย
ความหมายของการกุมมือมันคืออะไรเหรอพี่ลู่
...
มันใช่ความหมายเดียวกันกับที่พี่ลู่ให้โชรงซบไหล่หรือเปล่า
"ไงวะ ซอไปไหนอ่ะ"
ซองยอลเอ่ยถามทันทีที่เห็นว่าแอลวางโทรศัพท์แล้ว
"เก็บของกันให้หมดเลยพวกมึง"
"ทำไม"
"อะไร"
"เก็บไปเพื่อ"
"เราจะไปไหน"
ซองยอล ซองจง ซองกยู และอูฮยอนถามขึ้นมาพร้อมกัน หัวหน้ากลุ่มอย่าแอลยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปมองเพื่อนๆ
"กูจะพาพวกมึงไปเที่ยวเกาะเชจู"
"เฮ้ย เอาจริง"
"อืม"
อูฮยอนหัวเราะกับความคิดที่เร่งด่วนของเพื่อนรัก มองปฏิกิริยาของคนอื่นที่ตื่นเต้นราวกับว่าในชีวิตนี้ไม่เคยได้เห็นน้ำทะเลอย่างระอานิดหน่อย
"ไอ้แอล"
"หืม?"
"กูชวนโบมีไปด้วยนะ"
"แล้วแต่มึง"
แอลตอบอูฮยอนในขณะที่มือก็รวบเอาข้าวของทุกอย่างลงกระเป๋า ..ต่อให้ลูฮานจะกีดกัน เขาก็จะต้องฝ่าฟันเข้าไปให้ได้ เขาจะไม่หนีอีกต่อไปแล้ว
เปลี่ยนการบรรยายแบบใหม่ เพราะงั้นไม่ต้องสนใจว่าทำไมไม่เหมือนกัน
รู้สึกว่าบรรยายแบบนี้แล้วรับรู้ได้ถึงทุกๆอารมณ์ของทุกๆตัวละครดี ส่วนตอนที่ผ่านมาคงไม่ย้อนกลับไปแก้
แต่ว่าสำหรับคนที่สั่งจองฟิค จะได้อ่านในรูปแบบใหม่ คือแบบบรรยายรวม
เนื้อหาเหมือนเดิมจ้ะ ไม่ได้แก้ไขอะไรทั้งสิ้น แค่แก้การบรรยายเฉยๆ แต่อาจจะเข้าถึงอารมณ์มากกว่าแค่นั้นเอง
โอ้ 2 พี่น้อง ..ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ยังไงกันล่ะนี่ T^T
กลับมาอย่างเป็นทางการแล้วนะ หลังจากหายหน้าไปนานแสนนาน
ตอนนี้ No Reason จบเรียบร้อยแล้ว คราวนี้ก็ถึงคิวรักต้องห้ามของพี่ลู่น้องซอแล้วล่ะ
คิดถึงฉันไหมคนดี??
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
ความคิดเห็น