คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : MY FIRST LOVE :: CHAPTERS 9
©Tenpoints!
Chapters 9
"จะออกไปไหนตั้งแต่เช้าน่ะ"
"..."
"แล้วก็ว่าฉันหยิ่ง เธอเองก็เหมือนกันแหละวะ"
ฉันดึงหูฟังที่สวมอยู่ที่หู ก่อนจะหันไปมองนายตาเหลือกดีโอที่ยืนบ่นงุ้งงิ้งจนฉันจับใจความไม่ได้เพราะเสียงเพลงอยู่ข้างๆ "ฮะ? นายว่าอะไรนะ"
"-o- นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูด"
"อื้ม"
"เห๊อะ อยากจะบ้า"เขาหัวเราะในลำคอเหมือนคนบ้า "ช่างเหอะ"
"อืม ..ฉันฝากบ้านด้วยนะ อย่าให้ขโมยเข้ามาได้ล่ะ"
"พอแม่ไม่อยู่ก็เที่ยวเลยสินะ"
"ฉันขอแม่แล้วน่า"ฉันพูด ลุกขึ้นยืนหลังจากที่ผูกเชือกรองเท้าเสร็จแล้ว
แม่ของฉันมาได้แค่ 5 วันเท่านั้นเอง แล้วก็ถูกเรียกตัวกลับไปด่วนเพราะว่างานมีปัญหา นี่ก็เพิ่งไปส่งมาเมื่อวาน ฉันร้องไห้แทบตายแน่ะ อายเซฮุนชะมัดเลยแหละ จะบอกให้
วันนี้วันเสาร์ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นวันพิเศษอะไรหรือเปล่า เซฮุนชวนฉันไปเที่ยวที่ล็อตเต้เวิร์ล เขาบอกว่ามีคนอยากจะเจอฉัน นั่นมันทำให้ฉันไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่ ฉันก้มลงสำรวจตัวเองอีกครั้ง มองหน้าดีโอที่ยืนจิบกาแฟพิงขอบประตูอยู่
"นี่นาย"
"อะไร"
"เอ่อ.ฉันพอดูได้หรือยัง"
เขาเลิกคิ้วขึ้นสูง ใช้สายตามองฉันตั้งแต่หัวลงไปเท้า และลากจากเท้าขึ้นมาที่ใบหน้าพร้อมกับส่ายหน้า "ไม่"
"=o= มะ มันแย่มากเลยเหรอ"
"เห๊อะ ไม่ว่าเธอจะทำยังไงมันก็ได้เท่านี้แหละน่า"
"ชิ"
"รีบไปเหอะ เบื่อเห็นหน้าแล้ว"
ฉันแลบลิ้นใส่นายดีโอแล้วเดินออกมาจากบ้านด้วยความมั่นใจ(ที่มีเพียงน้อยนิด) พอบอกแม่ว่าจะไปเที่ยวกับเซฮุน แม่ฉันก็เตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้ก่อนจะกลับ แล้วฉันเองก็ไม่ค่อยใส่ซะด้วยสิ ชุดแบบนี้
ฉันก้มลงมองตัวเองอีกครั้ง ..เฮ้อ ชุดกระโปรงยาวเหนือเข่ามานิดหน่อย สวมคลุมทับด้วยเสื้อโค๊ทตัวยาวพอดีกระโปรง บวกกับรองเท้าหุ้มข้อขึ้นมา ..ดีที่อากาศไม่ถึงกับหนาวมาก ไม่งั้นฉันคงสั่นแย่
หวังว่าเซฮุนจะชอบนะ ..^^
(Alena)
หนูถูกเซฮุนโอป้าลากให้วิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว แต่เหมือนมันจะเร็วไม่พอ โอป้าก็เลยรวบตัวหนูขึ้นไปอุ้มแล้ววิ่งทั่กๆอย่างกับคนบ้า
"โอป้า ทำไมต้องอุ้มด้วย แล้วทำไมต้องรีบขนาดนี้"หนูถามในขณะที่โดนอุ้ม ก็เลยเสียงสั่นๆไปตามแรงสะเทือน คนเป็นพี่ก้มลงมามองหน้าหนูอย่างดุๆ
"ก็เพราะใครล่ะ มัวช้าอยู่ได้ นี่มันถึงเวลานัดตั้งนานแล้วนะเรน่า ป่านนี้ซอฮยอนรอแย่แล้ว"
"รอไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องรอ ดีสิ หนูจะได้เที่ยวกับโอป้าแค่ 2 คน"
"จริงๆเลยนะเราน่ะ"
"อ๊า โอป้า อุ้มดีๆ กระโปรงหนูเปิดหมดแล้ว"
ไม่รู้หรอกว่าเซฮุนโอป้าได้สนใจที่หนูพูดหรือเปล่า เพราะเขาเร่งฝีเท้าจนลมปะทะกับหน้าหนูเต็มๆ ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเราก็มายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนโอป้าแล้ว โอป้าถึงวางหนูลง
"ไหนล่ะ เพื่อนโอป้า"
"นั่นไง"
โอป้าชี้ก่อนจะเดินไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงนั้น ทั้งคู่พูดทักทายกัน โอป้าก็พาเธอคนนั้นเดินมาหาหนู
"โอ๊ะ"
พวกเราทั้ง 3 คนพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน โอป้าเป็นคนแรกที่หลุดหัวเราะออกมา "ทำไม 2 คนนี้แต่งตัวเหมือนกันเลยล่ะ"
ใช่เลย! หนูกับผู้หญิงคนนี้แต่งตัวเหมือนกันเป๊ะๆเลยล่ะ เรียกได้ว่ามันคือความบังเอิญจริงๆ
"เรน่า นี่ซอฮยอน เพื่อนของโอป้า"โอป้าแนะนำ "ซอฮยอน นี่โอ อเลน่า น้องสาวผมเอง"
"สวัสดีจ้ะ ^^"
"...หนูไม่ชอบคนที่แต่งตัวเหมือนหนูหรอก"
"เอ่อ.."
"เรน่า อย่าเสียมารยาทสิ"
"ไม่เป็นไรๆ"เมื่อเห็นว่าโอป้าเริ่มจะดุหนู เธอคนนี้ก็รีบห้ามด้วยใบหน้าเจื่อนๆ
"แบร่ :p"
หนูยังต้องทดสอบเธอคนนี้อีกเยอะ..
ตอนนี้หนูกับโอป้ามาถึงที่สวนสนุกกันแล้ว ขอไม่นับรวมคนข้างหลังที่เดินตามมาเงียบๆนั่นนะ เพราะตั้งแต่ที่รถ เธอไม่เปิดปากพูดอะไรเลยสักคำ อยู่แบบนี้น่าเบื่อจะตาย โอป้าไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ
"โอป้า อยากเล่น"หนูหยุดเดินกระตุกชายเสื้อโอป้าพร้อมกับชี้ไปที่เครื่องเล่นหวานเสียวตรงหน้า "ปีที่แล้วหนูส่วนสูงไม่ถึง แต่ว่าปีนี้ส่วนสูงหนูถึงแล้วนะ ไปเล่นกันเถอะ"
"ได้สิ"โอป้าพยักหน้า ใช้มือใหญ่ๆโยกหัวหนู "ไปเล่นด้วยกันนะซอ"
"อื้ม"
"แต่ว่า มันนั่งได้แค่ 2 คนนี่นา"หนูพูดขัดขึ้นมา หันไปมองเธอคนนั้น "งั้นหนูไม่เล่นก็ได้ -^-"
"เรน่า ไม่เห็นเป็นไรเลย เรน่าก็นั่งกับซอฮยอน เดี๋ยวโอป้านั่งคนเดียวก็ได้"
"ไม่เอา หนูไม่ชอบ หนูจะนั่งกับโอป้า"
"เอ่อ เซฮุน ..นายเล่นเถอะ ฉัน ..คือฉันไม่ค่อยถูกกับเครื่องเล่นพวกนี้เท่าไหร่หรอก"
"เธอแน่ใจเหรอ ผม.."
"ไปเถอะ"
พูดจบเธอก็ถอยออกไปนั่งตรงม้าหินอ่อน หนูยิ้มอย่างพอใจก่อนจะลากแขนโอป้าไปที่เครื่องเล่น
"ทำตัวไม่น่ารักเลยนะเรน่า"
"ก็ไม่ต้องรักสิ"
"อเลน่า!!!"
หนูอุดหูไม่สนใจเสียงโวยวายของโอป้าจนในที่สุดก็ได้เล่นเครื่องเล่นเสียที และมันสุดยอดมาก สนุกสุดๆไปเลย >< เมื่อลงมาจากเครื่องเล่นแล้ว สิ่งแรกที่โอป้าทำ ไม่ใช่การถามหนูว่าสนุกไหม แต่กลับวิ่งตรงไปหาซอฮยอนที่นั่งรออยู่
"ขอโทษทีนะ ทั้งๆที่ชวนเธอมา แต่ผมกลับต้องมาทิ้งให้เธออยู่คนเดียว"
หนูได้แต่มุ่ยหน้าอย่างไม่ชอบใจ ทุกครั้งหนูต้องสำคัญกับโอป้าที่สุดสิ แต่นี่อะไรกัน ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ
"สนุกไหม อเลน่า.."
"หือ"หนูเงยหน้าจากการมองพื้นขึ้นไปข้างบน ผู้หญิงคนนี้กลับยิ้มให้หนู ถามว่าหนูสนุกไหม ..งั้นเหรอ "กะ ก็ดี"
"ดีแล้ว เล่นให้สนุกเลยนะ ^^"
"-o-"
ทำไมถึงยังยิ้ม ..บ้าหรือเปล่านะ
"ถืออันนี้ให้หนูหน่อยสิ มันหนัก"หนูพูดพร้อมกับส่งถุงกระดาษไปให้กับเธอ ต้องรีบเริ่มแผนสามโดยด่วน ก่อนที่หนูจะใจอ่อน ฮึ่ย แบบนี้ต้องโดนแกล้งซะให้เข็ดเลย
"เรน่า เดี๋ยวโอป้าถือให้ก็ได้ ทำไมไปใช้ซอฮยอนแบบนั้นล่ะ"
"ไม่เป็นไร แค่ถุงกระดาษเอง"
แค่ถุงกระดาษ หึๆๆ เดี๋ยวก็รู้..
"เอ๋?"
หนูยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อกลั้นขำเมื่อเห็นว่าซอฮยอนเริ่มเอะใจว่ามีอะไรอยู่ในถุง เมื่อเธอเปิดปากถุงออก กบตัวน้อยๆ 2 ตัวก็กระโดดออกมาทักทายเธอทันที
"กรี๊ดดดดดดด"
"เฮ้ยซอ"
โอป้าเองก็มองอย่างตกใจเมื่อซอฮยอนล้มลงไปกับพื้น หนูหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างสะใจที่ได้แกล้ง แต่แล้ว เจ้ากบทรยศ 2 ตัวนี้ก็พุ่งมาหาหนู หนึ่งในนั้นกระโดดขึ้นมาที่หัวของหนูจนหนูล้มลงไปกับพื้น
"กรี๊ดดดดดดดดดด"
หนูแผดเสียงร้องกรี๊ดดังลั่น หลับตาปี๋ด้วยความกลัว "ไม่เอานะ ออกไป หนูกลัว"
หมับ
"ฮือๆ"
"ออกไปแล้ว มันออกไปแล้วจ้ะอเลน่า"
หนูไม่ได้พูดอะไรแต่โผกอดคนตรงหน้าแน่น "หนูกลัว"
"มันไปแล้วนะ ไม่ต้องกลัว"ซอฮยอนกอดตอบหนู ลูบหัวหนูอย่างปลอบใจ
ไม่นะ ..หนูยังไม่อยากจะใจอ่อน
ผ่านไปจนกระทั่งตอนนี้หกโมงกว่าๆเกือบจะทุ่มนึงแล้ว เรา 3 คนก็มานั่งกันอยู่ที่หน้าลานน้ำพุเพื่อรอดูขบวนพาเหรด แต่ว่านะ.. แผนการของหนูมันยังไม่จบง่ายๆหรอก
"โอป้า"
"หืม?"
"หนูหิวน้ำ"
"ได้ๆ เดี๋ยวไปซื้อให้ ซอฮยอน เธอจะเอาอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวผมไปซื้อให้"
"ไม่เป็นไร ขอบใจ"
หนูมองโอป้าที่ส่งยิ้มหวานเยิ้มไปให้กับซอฮยอน และเมื่อโอป้าวิ่งออกไปแล้วหนูกันหันมองคนข้างๆ
"เธอไม่กลัวกบเหรอ"
"หือ?"
"หนูถามว่าเธอไม่กลัวกบเหรอ"
"..กลัวสิ กลัวมากด้วย"
"งั้น ทำไมเธอถึงจับมันออกจากหัวหนูล่ะ"
"ก็เพราะอเลน่าร้องไห้นี่นา"
"..."
"..."
"เธอรู้ไหมว่าโอป้าน่ะหล่อมาก"
"..รู้สิ"
"แล้วโอป้าก็ไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวด้วย"
"..มะ หมายความว่าไงจ๊ะ"
"หนูไม่ชอบเธอ แต่ว่าหนูชอบนานะออนนีมากกว่า"
"..."
"นานะออนนีคืออีกคนที่โอป้ากำลังจีบอยู่ ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันมาก นานะออนนีทั้งสวย ยิ้มก็สวย พูดก็เก่ง เรียนเก่ง ดีหมดทุกอย่างเลย"
"..."
"หนูไม่ชอบเลยเวลาที่เห็นโอป้ามาอยู่กับเธอ ..มันดูไม่เหมาะสม"
"..อเลน่า"
"ก่อนที่โอป้าจะกลับมา เธอรู้ไหมว่าเธอควรจะทำยังไง ..ถ้าคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสม ก็ไปซะ"
"..."
"..."
"..งั้น พี่ขอตัวก่อนนะ วันนี้พี่สนุกมาเลย ดีใจที่ได้เจออเลน่านะ"
หนูหันหลังไม่ได้หันไปมองซอฮยอนพูด เป็นอย่างที่หนูคิดไว้เลย สุดท้ายเธอก็ต้องไปแน่ๆ หนูไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมโอป้าถึงได้ชอบนักชอบหนา
ก็ซอฮยอนออนนีน่ารักซะขนาดนี้นี่นา
(Sehun)
ผมวิ่งกลับมาที่หน้าลานน้ำพุก่อนจะมองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าอเลน่านั่งอยู่คนเดียว "เรน่า ซอฮยอนอยู่ไหนล่ะ"
"กลับไปแล้ว"
ไอ้ตัวเล็กตอบพร้อมกับดึงแก้วน้ำในมือผมไปดื่ม ทำหน้าอิ่มเอมใจซะเหลือเกิน ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆน้องพร้อมกับหนิกแก้มยุ้ยอย่างหมั่นเขี้ยว "ไปแกล้งอะไรซอฮยอนฮะ"
"โอป้าอ่ะ"ตัวเล็กร้องโวยวาย ลูบแก้มตัวเองป้อยๆ "หนูไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"
ผมส่ายหน้าไม่ได้ตอบอะไร หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะกดโทรหาเธอ แต่เรน่ากลับดึงโทรศัพท์ผมเอาไว้ "อะไร โอป้าจะโทรหา.."
"ไม่ต้องโทร"
"หืม?"
"ทางที่ดีนะ หนูว่าโอป้ารีบออกไปตามเลยดีกว่า"
"ทำไมล่ะ?"
"ก่อนที่จะอดน่ะสิ"
"...นี่เราทำอะไร"
"หนูก็แค่บอกว่าเธอไม่เหมาะกับโอป้า แล้วก็บอกว่าโอป้ามีผู้หญิงอีกคนที่เหมาะกว่า"
"โอ อเลน่า"
"แทนที่จะมาทำหน้าดุใส่หนูแบบนี้รีบตามไปไม่ดีกว่าเหรอโอป้า"
ตัวเล็กพูดเจื้อยแจ้วไม่มีแววความรู้สึกผิดเลยสักนิด ทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะทำเรื่องใหญ่ไป ป่านนี้ซอฮยอนคงโกรธผมมาก
"รีบไปสิโอป้า หนูน่ะโทรตามให้แบคฮยอนโอป้ามารับแล้ว เดี๋ยวก็คงมา"
"แก่แดดนักนะเรา"
"ถ้าหนูไม่แก่แดดหนูก็ไม่รู้สิ ว่าผู้หญิงที่จะได้โอป้าไปเป็นแฟนดีพอไหม"
ผมมองอย่างหมั่นเขี้ยว จัดการก้มลงไปฟัดแก้มไอ้ตัวเล็กแรงๆ "กลับไปบ้านนะ ได้คิดบัญชีกันยาวแน่"
"คิกคิก รีบไปตามเถอะน่า ..โอป้า"
"อะไร?"
"หนูให้ผ่านนะ"
"..."
"ซอฮยอนออนนีน่ะ ..น่ารักมากเลย >,,,<"
ผมวิ่งออกมาจากล็อตเต้เวิร์ลด้วยความเร็ว ตอนนี้ก็มืดแล้วซะด้วยสิ ไม่ว่าจะกดโทรหาซอฮยอนกี่สายเธอก็ไม่รับเลย แต่คงออกมาได้ไม่ไกล อ๊ะ! นั่นไง..
ผมหยุดวิ่งแล้วชะลอฝีเท้าเดินเคียงข้างซอฮยอนอีกอีกฟากของถนน มองเธอที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งๆ ..อเลน่าคงทำแสบมากจริงๆสินะ
"..."
ผมตาโตอย่างตกใจเมื่อเห็นไหล่บางนั่นสั่นเทิ้ม ..เธอร้องไห้
ให้ตายเหอะ ผมคงทนให้เธอร้องไห้ไม่ได้หรอกนะ..
"ซอฮยอน"
ผมป้องปากตะโกนข้ามฟากไป และได้ผลเมื่อตากลมโตนั่นเงยมาสบกับผม "เซฮุน" อ่านจากปากของเธอ คงเป็นชื่อของผม
"มันไม่จริงนะ!!!!!"ผมตะโกนออกไป ไม่สนว่าใครจะมองว่าผมเป็นคนบ้าหรือเปล่า แต่ผมรอไม่ไหวหรอก "อเลน่าไม่ได้พูดเรื่องจริง ผมไม่มีใครทั้งนั้นนอกจากเธอ"
"..."
"ไม่มีใครเหมาะสมกับผมมากไปกว่าเธอ ..ไม่มีใครที่ผมจะรักได้เท่ากับเธอ ได้ยินไหม ผมรักเธอ!!!!!"
"เซฮุน"
รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าสวยที่ผมหลงใหลมากขึ้นทุกวัน เมื่อเห็นสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ผมก็ไม่รอที่จะรีบวิ่งไป เช่นเดียวกับเธอที่วิ่งมาหาผมเหมือนกัน
เรามาหยุดอยู่ตรงหน้ากันตรงกลางถนนพอดี ผมคว้าร่างของเธอเข้ามากอดแน่น
"อย่าหนีผมไปไหนอีกนะ"
"..ฮึก"
"แค่เธอคนเดียวเท่านั้น ที่ผมจะสนใจ เข้าใจไหม"
"..."
"ผมรักเธอที่สุด รักมากขึ้นทุกวันๆ"
"...ฉัน ...ฉันก็รักนาย"
ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเมื่อได้ยินคำที่ผมเฝ้ารอมานานหลายวันออกมาจากปากของเธอ ในที่สุดเธอก็พูดคำนั้นออกมาจนได้ เธอพูดมันออกมาแล้ว
"ผมรู้แล้วน่า ว่าเธอรักผม"
"...รัก ..รักที่สุด"คำพึมพำเบาๆแต่กลับทำให้หัวใจของผมพองโตขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
"ตอนนี้ ..เราก็สามารถใช้คำว่าแฟนกันได้แล้วสินะ"
รู้สึกว่ามีแต่คนหวาดเสียวกับรูปภาพแฮะ ฮ่าๆๆๆ
ไงล่ะ หนูน้อยอเลน่า แสบใช่เล่นนะจะบอกให้ ยังมีอีกเยอะ ที่เธอจะแผลงฤทธิ์ใส่ซอจูผู้น่าสงสาร
ความคิดเห็น