คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : My Angel : : CHAPTERS 9
Chapters 9
ซอฮยอนไม่ได้กลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของเซฮุน แต่เธอเลือกตรงไปหาคริสหลังจากติดต่อกันได้ คริสบอกว่าจะรอเธออยู่ที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากอพาร์ทเม้นท์ เมื่อทั้ง 2 คนได้เจอกัน ต่างก็โผเข้าหากันทันที
“พี่คริส ฉันไม่เข้าใจเลย”
“พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”
“ทำไมถึงมีคนเห็นฉัน/มีคนเห็นพี่”
“พี่ด้วยเหรอ/เธอก็เป็นงั้นเหรอ”
ทั้ง 2 คนพูดพร้อมกัน มองหน้ากันด้วยความแปลกใจ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ที่จู่ๆร่างที่ไม่เคยมีคนเห็น ก็กลับกลายเป็นร่างที่ถูกคนมองเห็น ร่างกายที่ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกร้อนหนาว ก็พลันรู้สึกขึ้นมา
“เราควรจะขึ้นไปข้างบน”
“ซอฮยอน เธอก็รู้ว่าเราขึ้นไปไม่ได้”คริสพูดเตือนความจำให้กับน้องสาวของเขา
เพราะเขาและเธอเป็นเทวดานางฟ้าฝึกหัด ในระหว่างที่ปฏิบัติภารกิจ ไม่สามารถกลับขึ้นไปบนสวรรค์ได้ จนกว่าคนที่ดูแลจะทำความดีได้ครบ 100 ครั้ง
“งั้นท่านป้า”
“พี่ลองแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ติดต่อท่านป้าไม่ได้เลย”
“มันเกิดอะไรขึ้น”ซอฮยอนพูดแล้วทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ในสวนอย่างหมดแรง เพราะเธอไม่สามารถหาคำตอบของเรื่องนี้ได้จริงๆ
“เดี๋ยวท่านป้าก็คงจะอธิบายเราเอง”คริสพูดปลอบน้องสาวก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆเธอด้วยสีหน้ากลัดกลุ้มไม่แพ้กัน “ก็แค่รอ”
“...ใช่ ก็แค่รอ”
ซอฮยอนพูดแล้วหันไปมองพี่ชาย “พี่เป็นยังไงบ้าง”
“หืม?”
“ความรู้สึกที่เรียกว่าความรักของพี่ ..เป็นยังไงบ้าง”
เขาเงยหน้ามองน้องสาว ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ “เธอสารภาพว่าเธอเองก็ชอบพี่”
“งั้นก็ดีแล้วนี่ แต่ทำไมพี่ดูไม่มีความสุขเลยล่ะ”
“พี่ควรจะมีความสุขเหรอน้องรัก ถ้าหากว่าความรู้สึกของเราตรงกัน ..แต่รักกันไม่ได้”
“...”
“เธอเป็นมนุษย์ ส่วนพี่ไม่ใช่ จะรักกันได้ยังไง”เขาพูดด้วยสายตาเหม่อลอย ก่อนจะเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา “แล้วเธอล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ปะ เป็นยังไง ฉันจะเป็นยังไงล่ะพี่ ฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นนะ”
“เธอก็รู้ว่าไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอโกหกพี่ แล้วพี่จะดูไม่ออก”
“...”
“จริงไหม”
ซอฮยอนหลุบตามองต่ำ “นั่นสินะ”
“มนุษย์เซฮุน ทำไมกันนะ หมอนั่นถึงทำให้น้องพี่มีความรู้สึกขึ้นมาได้ ทั้งๆที่บนสวรรค์ เทวดาหล่อๆตั้งมากมาย แต่น้องกลับไม่รู้สึกอะไรเลย”
“..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“...”
“เขามีอะไรบางอย่าง ..แต่ฉันก็ยังไม่ได้รักเขาหรอกนะ มันก็คงเป็นแค่ ความผูกพันล่ะมั้ง”
คริสยิ้ม เอามือวางบนหัวของซอฮยอนอย่างเอ็นดู “ก็ดีแล้วที่รู้สึกแค่นั้น”
“...”
“พี่ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บ เพราะสุดท้ายแล้ว”
“...”
“เราก็รักกับมนุษย์ไม่ได้”
เซฮุนลากซอฮยอนออกมาข้างนอกเพราะต้องการจะทำความดีเพื่อเอาใจเธอ ตั้งแต่เธอกลับไปที่ห้องเธอก็ไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ เอาแต่เมินหน้าหนีตลอด เขาไม่รู้ว่าเขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจ แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไร เขารู้สึกไม่ชอบเลยจริงๆที่เป็นแบบนี้
“มีอะไรให้ฉันทำเพิ่มอีกไหม”เขาถามอย่างกระตือรือร้น หลังจากวิ่งทำความดีมาแล้ว 5 ครั้ง
“ตอนนี้ยังไม่มี”เธอตอบเขาแล้วชูสมุดให้เขาดู “23 ครั้งแล้วนะ”
“โห่ น้อยชะมัดเลย เมื่อไหร่จะครบวะเนี่ย”เขาแกล้งบ่นเพราะหวังจะให้เธอตอบโต้อะไรกลับมาบ้าง แต่สิ่งที่เธอทำมันกลับผิดความคาดหมายของเขา
“อืม นั่นสิ เมื่อไหร่จะครบ”เธอพูดนิ่งๆ โดยไม่หันมามองหน้าเขา
“เอ่อ”เขาเกาหัวตัวเองอย่างเก้อๆเมื่อเห็นท่าทางเฉยชาของเธอ “นี่ ยัยกระดานโต้คลื่น”
“หือ”
“เธอ ..เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย”
“เปล่านี่”
“คนที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร เขาทำท่าทางแบบนี้กันเหรอ”เขาพูดพลางเอื้อมมือไปบีบจมูกของเธอ “ฮะ? เขาทำท่าทางแบบนี้หรือไง”
“ดูสิ 2 คนนั้นเล่นกันน่ารักดีนะ”
“ใช่ๆ อิจฉาจังเลย ฉันก็อยากมีแฟนแบบนั้นบ้าง”
เสียงผู้หญิง 2 คนที่เดินผ่านทำให้เซฮุนต้องหันไปมองอย่างแปลกใจ คิดว่าพวกเธอคงไม่ได้พูดถึงเขา แต่กลับไม่ใช่
“อุ้ย สงสัยเราจะพูดดัง เขาหันมามองแล้ว”
“หล่อจัง ผู้หญิงก็สวย”
“แหะๆ ไปก่อนนะคะ”
เขามองพวกเธอ ก่อนมองไปทั่วๆ แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ตรงนี้นอกจากพวกเขา “นะ นี่พวกเขาเห็นเธอด้วยเหรอ”
“...”
“ซอฮยอน”
“ก็คงงั้นมั้ง”
“ทำไมเธอไม่แปลกใจเลยเนี่ย”เขาถามแล้วนั่งลงข้างเธอ “รู้อยู่แล้วเหรอ”
“..ฉันก็เพิ่งรู้วันนี้เหมือนกัน”
เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ เริ่มเกิดอารมณ์หงุดหงิดเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าทำท่าทางแบบนี้ “นี่ ยัยกระดานโต้คลื่น เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย”
“ปะ..”
“เลิกพูดว่าเปล่าทั้งๆที่ไม่ใช่เถอะ”
“...”
“เป็นอะไร เธอโกรธอะไรฉันเธอก็พูดมาเลยสิ ทำไมต้องทำเย็นชาใส่แบบนี้ด้วย”
“...”
“มันน่าอึดอัดจะตายอยู่แล้วรู้ไหม”
“อึดอัดนักก็ทะ..”
“ไม่ต้องย้ำนักหรอก ฉันจะทำแน่ วันนี้ฉันจะทำสัก 50 ครั้งเลยดีไหม เธอจะได้รีบๆไปไง”
“...”
พูดจบเขาก็วิ่งออกไป ทิ้งให้เธอนั่งอยู่ทีเดิมเพียงลำพัง ..ดวงตาคู่สวยรื้นไปด้วยน้ำตา ซอฮยอนเงยหน้ามองบนฟ้าเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมา เพิ่งรู้ว่าการร้องไห้มันเป็นแบบนี้
เธอไม่ได้โกรธอะไรเขา อยากจะทำตัวแบบเดิมกับเขา แต่เธอทำไมได้ ..ถ้าเธอยังเหมือนเดิม เขายังเหมือนเดิม ความรู้สึกของเธอมันก็จะยิ่งเกินเลย และคนที่เจ็บปวดก็คงจะเป็นเธอ
เธอไม่อยากเจ็บปวด ไม่อยากรับรู้ความรู้สึกที่ทรมานแบบนั้น
ทั้งๆที่การทำแบบนี้
มันก็เจ็บปวดไม่แพ้กันเลย
“ฉันขอโทษนะ ..เซฮุน”
ในขณะที่นั่งเหม่ออยู่นั้น เสียงตะโกนโหวกเหวกก็เรียกให้เธอต้องวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“เด็กตกน้ำ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
ซอฮยอนมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆกำลังตะเกียกตะกายอยู่กลางน้ำ โดยมีแม่ของเด็กยืนอยู่ที่ริมน้ำ เธอมองไปรอบๆ บริเวณนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน
ทะ ทำไงดี ทำไงดี
มือเรียวชี้ไปตรงหน้าหวังจะให้มีอะไรบางอย่างช่วยดึงเด็กน้อยออกมาจากน้ำ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซอฮยอรรู้สึกตกใจ และยิ่งเสียงแม่ของเด็กน้อยทำให้เธอยิ่งกลัวจนน้ำตาไหลลงมาไม่ยอมหยุด
“ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ฮือ”
ร่างของเด็กน้อยเริ่มจมลงไปข้างล่าง ซอฮยอนตัดสินใจกระโดดลงไปในน้ำทั้งๆที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการว่ายน้ำทำยังไง ความตกใจของเธอทำให้เธอไม่สามารถจะใช้เวทมนต์ได้เลย คิดแค่ว่าทำยังไงก็ได้ ขอแค่ช่วยเด็กน้อยคนนั้นก็พอ
ซอฮยอนเอื้อมแขนไปจนสุดเพื่อคว้าร่างของเด็กเอาไว้ แต่แล้วจู่ๆเธอก็ขยับขาไม่ได้ ร่างของเธอค่อยๆจมดิ่งลงไปใต้น้ำ
หายใจไม่ออก
ดวงตากลมเริ่มปรือ รู้สึกเหมือนว่ากำลังจะตาย ทั้งๆที่ความจริงเธอไม่น่าจะรู้สึกอย่างนี้ได้ ดวงตากลมโตปิดลงช้าๆ ร่างจมดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ
ตายแล้ว สามารถตายซ้ำได้งั้นเหรอ
...
แค่เด็กปลอดภัยก็พอ
“ซอฮยอน ซอฮยอน ตื่นสิ”
“...”
“ยัยบ้า ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”
“...”
“ตื่นสิ ตื่นขึ้นมา!!!!!”
“แค่กๆๆๆ”
เซฮุนดึงร่างบางที่กำลังกอดแนบอกอยู่ออกเมื่อเห็นว่าเธอสำลักน้ำออกมาแล้ว “ซอฮยอน”
“เซ ฮุน”เธอเรียกเขาเสียงแผ่วอย่างอ่อนแรง
“เธอฟื้นแล้ว”
ร่างของเธอถูกดึงกลับไปที่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง เซฮุนกอดเธอเอาไว้แน่น
“ฉันเป็นห่วงแทบจะบ้าอยู่แล้ว”
เมื่อสติเริ่มกลับเข้ามา ซอฮยอนก็นึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในช่วงวินาทีที่ทรมานสุดๆนั้น เธอคิดว่าเธอจะไม่รอดแล้ว แค่คิดว่าเธออาจจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าเขาอีก น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม ร่างบางสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“..กลัว ฉันกลัวจังเลยเซฮุน ฮึก”
“ไม่ต้องกลัวนะ”เขาพูดปลอบเธอ “ฉันอยู่นี่แล้ว”
“ฮือ”
เซฮุนกอดปลอบร่างบางที่กำลังสั่นเทาของเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไปไหน เขาตกใจที่ได้ยินเสียงคนตะโกนว่าเด็กตกน้ำ เมื่อวิ่งมาถึง ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาตกใจยิ่งกว่า
ซอฮยอนค่อยๆจมลงไปในน้ำ วินาทีนั้นเขาตัดสินใจกระโดดลงไปในน้ำทันที พร้อมๆกับที่มีผู้ชายอีก 2 คนกระโดดลงไปช่วยเด็กที่อยู่ห่างออกไปนิดหน่อย เขาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ได้ก่อนที่เธอจะจมลงไปใต้น้ำ
“ไม่ต้องกลัวนะ”
เขาพูดคำนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนร่างของซอฮยอนสงบลง เขาจึงดึงตัวเธอออกแล้วบรรจงจูบเบาๆที่หน้าผากของเธอ
“ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว”
“แน่ใจแล้วนะว่าไม่เป็นอะไร”
“อื้ม”ซอฮยอนพยักหน้าให้เซฮุนที่คอยแต่ถามเธอด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล “นายถามฉันเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง”
“ก็ฉันเป็นหะ..”
“หือ?”
“เอ่อ”
“อะไรเหรอ”
เขามองหน้าเธออย่างชั่งใจ ก่อนจะพูดออกมาเสียงอ่อย “ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่”
“-/////-“
“นะ นี่ อย่ามาหน้าแดงนะ”เขาโวยเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ
“อะ โอเค”
เขาหลบตาเธอแล้วเดินเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ แต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตามมาเขาก็เดินย้อนกลับไปหาเธอ “ไม่เข้ามาล่ะ”
“นายก็รู้ ตอนนี้ทุกคนเห็นฉันหมดแล้วนะ ฉันจะเข้าไปกับนายได้ไง”
“เออ นั่นสินะ”เขาพูดอย่างนึกขึ้นได้ “แล้วทำไงดี”
“เอางี้ งั้นเดี๋ยวนายเข้าไปตามปกติ ส่วนฉันจะหายตัวไป โอเคนะ”
“งั้นก็ได้”
ซอฮยอนพยักหน้า แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหายตัวก็มีคนเข้ามาขัดเสียก่อน
“ไอ้ฮุน”
“พี่ลีทึก”
เซฮุนเกาหัวตัวเองอย่างเซ็งๆที่เห็นพี่ชายข้างห้องโผล่มาได้ถูกเวลาซะเหลือเกิน
“เฮ้ย ทำไมตัวเปียกแบบนั้นวะ”
“..ไม่มีอะไรพี่”
“แล้วนั่น ใครล่ะ”
เซฮุนหันไปมองซอฮยอนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
“แฟนแกเหรอวะ”ลีทึกถามสีหน้าแซวๆ “น่ารักดีนะ หน้าตาแบบนี้เสป็คฉันเลย”
“-/////-“ซอฮยอนหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ลีทึก “สวัสดีค่ะ”
“หวัดดีครับ”
“เออพี่ ใช่ๆๆๆ ยัยนี่แฟนผมเอง”
“-[ ]-“ซอฮยอนมองเซฮุนอย่างอึ้งๆที่จู่ๆเขาก็โพล่งขึ้นมาแบบนั้น
แถมไม่พูดเปล่า เขายังเอื้อมมือมาโอบไหล่เธอเอาไว้อีก
“โห่ รู้แล้วว่าแฟน ไม่ต้องมาทำท่าหวงขนาดนี้ก็ได้”ลีทึกพูดยิ้มๆ “ฉันไปละ จะไปทำธุระ”
“รีบๆไปเลยพี่”
“แหม ไอ้นี่ เออๆๆๆ ไปแล้ว ..ไปก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
เมื่อลีทึกเดินจากไปเซฮุนก็หันมาแหวใส่ซอฮยอนที่ยังยืนยิ้มอยู่ “เธอจะยิ้มทำไม ชอบพี่ลีทึกงั้นเหรอ”
“ฮะ?”
“แก่ปูนนั้นแล้วเธอยังจะชอบเขาอีก พี่ลีทึกน่ะ เป็นผู้อาวุโสแล้วนะเว้ย”
“ฉะ ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด”
“ช่างมันเถอะ”เขาหันหน้าหลบเธอ “ฉันจะเข้าไปแล้ว เธอเองก็เข้าไปเถอะ ข้างนอกมันหนาว”
พูดจบเขาก็เดินเข้าไปข้างในโดยไม่ได้หันกลับมามองซอฮยอนอีก น่าโมโหจริงๆที่เห็นเธอทำหน้าชื่นขนาดนั้นที่เห็นลีทึก มันน่าหมั่นไส้เหลือเกิน
“ชิ”
เขาเบ้ปากนิดหน่อยระหว่างที่เดินขึ้นบันได บ่นคนเดียวมาตลอดทางจนเข้ามาในห้องก็เห็นว่าซอฮยอนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ทำไมนายทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
“-_- ก็หน้าปกติฉันนี่”เขายักไหล่มองเธอในสภาพที่เปียกไม่ต่างจากเขา “ฉันว่ามันถึงเวลาที่เธอควรจะเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วล่ะ”
“แต่ฉันก็ใส่มาตลอดนี่นา”
“อย่าลืมว่าตอนนี้มีคนเห็นเธอหมดแล้ว เธอเองก็เริ่มมีความรู้สึกไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็เน่าหรอก”
“ร้ายกาจ คำพูดนายนี่มันจริงๆเลย”
“เหอะๆ”เขาหัวเราะร่วน “เร็วเข้า ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”
“ฉันไม่มีนี่นา”
เขาหรี่ตามองเธออย่างใช้ความคิด แล้วก็นึกขึ้นมาได้ “นี่ ฉันยังเหลือพรครบ 3 ข้อใช่ปะวันนี้”
“อื้อ”
“งั้น..”เขาลากเสียงยาว สาวเท้าเข้าไปใกล้เธอ “ฉันขอให้เธอทำตัวเองให้หายเปียก”
“หมายความว่าไง”
“ทำยังไงก็ได้ ให้ยัยนางฟ้ากระดานโต้คลื่นนี่หายเปียก”
เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก แต่ก็ทำให้ตัวเองตัวแห้งได้สำเร็จ
“แล้วก็ ฉันขอเสื้อผ้าผู้หญิงสัก 7-8 ชุด”
“นายจะใส่เหรอ”เธอถามอย่างตื่นเต้น
“= = ยัยบ้า เอามาให้เธอต่างหาก”
“อ้าว”
เธอร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะจัดการท่องมนต์ ไม่นานนักก็มีเสื้อผ้าของผู้หญิงมากองอยู่บนที่นอน เซฮุนยกยิ้มอย่างพอใจ เขาเดินไปแล้วหยิบชุดนอนลายกบขึ้นมา
“ต่อไป ..ฉันขอให้เธอใส่ชุดนี้”
“หือ? แต่ว่านายไม่ได้ขออะไรให้ตัวเองเลยนะ”
“เออน่า”
“นายจะหมดพรเลยนะวันนี้”
“ใครจะสน”เขาพูดแล้วเขย่าชุดนอนในมือ “เร็วๆสิ ฉันเมื่อยแล้วนะ แล้วฉันก็อยากอาบน้ำนอนแล้วด้วย”
“เอ่อ”เธอพยักหน้าอย่างจำใจก่อนจะท่องมนต์ ชุดในมือของเขาก็มาอยู่บนร่างของเธอเรียบร้อยแล้ว
“แปลกตาไปเลยแฮะ”
“นั่นสิ”เธอพึมพำก้มมองตัวเอง “ฉันก็เพิ่งเคยใส่ชุดอื่นเหมือนกัน”
“เอาล่ะ ข้อต่อไป..”
“เฮ้ๆๆๆๆๆๆ นายขอครบ 3 ข้อแล้วนะ”เธอพูดเตือนเพราะคิดว่าเขาลืม หากแต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้า
“ฉันรู้แล้วน่า”
“งั้น..”
“ข้อต่อไป”เขาพูดพลางจับไหล่เธอแล้วดันลงไปบนที่นอน “ฉันขอให้เธอนอนพักซะ”
“...”
เขาจ้องตาเธอที่มองเขาอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบเบาๆที่หน้าผากของเธอ “ฝันดีนะ”
“...-//////-“
“^////^”
ซอฮยอนมองเขาที่ยิ้มแปลกๆก่อนจะร้องเรียกเขาเอาไว้ “ไอ้เด็กโข่ง”
“หืม?”
“..ขอบคุณนะ”
เขายักไหล่ให้เธออีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินไปที่ห้องน้ำ ซอฮยอนพลิกตัวหันกลับมาอีกข้างก่อนจะอมยิ้มออกมา
ความรู้สึกของเธอ
...
มันคงเกินเลยจนกู่ไม่กลับแล้วสินะ
ความคิดเห็น