คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 8
Chapters 8
ร่างสูงของประมุขแห่งฝั่งซ้ายเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าประตูห้องไม่สักแกะสลักลวดลายสวยหรู ก่อนที่สุดท้ายจะกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยความร้อนใจ จนคนสนิทอย่างเฮนรี่ได้แต่มองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามอะไร เมื่อคุณหมอประจำบ้านเปิดประตูออกมา นายน้อยของเขาก็พุ่งปรี่เข้าไปราวกับจะสิงร่างคุณหมอก็ไม่ปาน
"เป็นยังไงบ้าง เธอจะตายไหม"
"นายน้อยครับ เธอไม่ถึงตายหรอก"คุณหมอที่อายุเริ่มเข้าสู่บั้นปลายพูดพร้อมกับยิ้มอย่างใจดีกับท่าทางของลู่หานที่ตัวเขาเห็นมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ "ร่างกายภายนอกได้รับบาดเจ็บจากการถูกทำร้าย ข้อเท้าแพลงนิดหน่อยไม่ถึงกับหัก ช่วงนี้อาจจะมีไข้นิดหน่อย แต่ตอนนี้ก็ถือว่าอยู่ในขั้นปลอดภัยครับ"
"เฮ้อ"ลู่หานถอนหายใจก่อนจะระบายยิ้ม "ค่อยโล่งใจหน่อย"
"..."
"..."
"..อะ อะไร"ลู่หานมองเฮนรี่และคุณหมอที่ต่างก็จ้องมองมาที่เขา กระแอมแก้เก้อนิดหน่อย และสุดท้ายก็ปรับสีหน้าให้นิ่งขรึมดังเดิม "ก็ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านหรอกนะ ที่บอกว่าโล่งใจน่ะ"
"ก็ยังไม่มีใครว่าอะไรนี่ครับนายน้อย ร้อนตัวไปเองหรือเปล่า"
"เฮนรี่! อยากจะโดนดีใช่ไหม"
"หึๆๆๆ"คนสนิทหัวเราะคิกคักกับท่าทางของเจ้านาย ก่อนจะทำท่าปิดปากเมื่อเห็นสายตาพิฆาต
"..ไปตามเจียกับเฟยมา แล้วก็ให้คนไปส่งคุณหมอด้วยเข้าใจไหม"
"ครับ นายน้อย"
"แล้วก็.."
"ครับ"
"ตามสืบให้ด้วย ว่าใครที่เป็นคนทำร้ายเธอ"
"ครับ นายน้อย"
สั่งการเสร็จ ลู่หานก็ผลักประตูห้องเข้าไปเบาๆ เพราะเกรงว่าจะทำให้คนที่นอนอยู่ในห้องต้องตื่น เขาเดินเข้าไปยืนอยู่บริเวณปลายเตียง จ้องมองเธอที่กำลังหลับ ตามตัวของเธอ บนผิวเนื้อขาวที่น่าถะนุถนอมนั่นเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย บนใบหน้าหวานก็เช่นกัน
มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ
"นายน้อยคะ เรียกพวกเรามามีอะไรเหรอคะ"
ลู่หานสะดุ้งเบาๆเมื่อผู้ที่เปรียบเสมือนมือซ้ายทั้ง 2 คนของเขาเดินเข้ามา ..เจียและเฟย 2 สาวชาวจีนขนานแท้ ที่ทำงานร่วมกับเขามานานแสนนาน
"ในบ้านมีแต่ผู้ชาย ..ฉันอยากให้เธอ 2 คนดูแลผู้หญิงคนนี้ระหว่างที่เธอกำลังป่วยอยู่"
"ค่ะ นายน้อย"2 สาวตอบรับพร้อมกันอย่างเต็มใจ "งั้นตอนนี้นายน้อยก็ออกไปจากห้องก่อนเถอะค่ะ"
"-o- เธอกล้าไล่ฉันออกจากห้องที่อยู่ในบ้านของฉันเหรอเจีย"
"ไม่ใช่ค่ะ ไม่ได้ไล่"
"งั้นทำไมต้องให้ฉันออกไปด้วย"
เฟยหลุดหัวเราะออกมากับทาทางเด็กๆของเจ้านายที่มีเพียงแค่เธอ 2 คนและเฮนรี่เท่านั้นที่มักจะได้เห็นอยู่เป็นประจำ "เราต้องเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอค่ะ นายน้อยจะอยู่.."
"-/////- พอๆๆๆ ก็แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ"
พูดจบประมุขของบ้านก็เดินปึงปังออกไปพร้อมกับใบหน้าที่แดงแจ๋ ..เจียยิ้มบางๆ หันไปสบตากับเฟยอย่างรู้กัน
"เธอว่า ..ผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญกับนายน้อยมากแค่ไหนเฟย"
"ก็มากพอ ..ที่จะทำให้เสือยิ้มยากอย่างนายน้อยมีอาการแบบที่เธอเห็นเมื่อกี้ไง"
ลู่หานนั่งอ่านเอกสารงานทั้งหมดในช่วงเวลาที่เขาหายไปอย่างเคร่งเครียด จนกระทั่งปิดแฟ้มอันสุดท้าย ร่างสูงก็ลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง เปิดผ้าม่านเพื่อมองออกไปข้างนอกอย่างคนต้องการผ่อนคลาย แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจเดินออกไปจากห้อง เพราะอยากจะสูดอากาศมากกว่าการได้มองอยู่เฉยๆ สวนกับเจียที่มีสีหน้ากังวลใจพอดี
"เกิดอะไรขึ้นน่ะเจีย"
"นายน้อยคะ คือว่าเธอ.. ไข้ขึ้นค่อนข้างสูงค่ะ เฟยโทรตามคุณหมอแล้วแต่ท่านติดเคสใหญ่ที่โรงพยาบาล"
ลู่หานนิ่วหน้าเล็กน้อย "อะไรกัน นี่มันผ่านมาวันนึงแล้วอาการยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ"
"ดูเหมือนว่าครั้งนี้อาการเธอจะยิ่งแย่นะคะนายน้อย"
"งั้นก็ให้คนไปรอรับคุณหมอที่โรงพยาบาลเลย พอคุณหมอเสร็จแล้วก็รีบพามาที่นี่"
"ค่ะนายน้อย"
เพราะเขาเป็นบุคคลที่ถูกหมายหัวจากบรรดาพี่น้องเป็นอันดับ 1 ลู่หานจึงไว้ใจหมอเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น หากเขาพลาด และไว้ใจใครง่ายๆ อาจจะจบชีวิตลงง่ายๆเช่นกัน ร่างสูงก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ เปิดประตูห้องเข้าไป
"เป็นยังไงบ้าง"
"เธอเพ้อไม่หยุดเลยค่ะนายน้อย"เฟยที่กำลังสาละวนกับการจับมือของซอฮยอนเอาไว้พูด "ทำยังไงดีคะ"
ลู่หานไม่พูดอะไรแต่เดินตรงไปนั่งบนเตียง คว้าข้อมือของซอฮยอนที่ไขว่คว้าอากาศมาจับเอาไว้ "ออกไปกับเจียไป เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยๆกัน"
"ค่ะ"
ลู่หานพยักหน้า ก่อนจะหันกลับมามองซอฮยอนที่หน้าซีดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อุณหภูมิของร่างกายเธอร้อนมากพอที่จะทำให้เขารู้สึกร้อนไปด้วย มือบางปัดป่ายไปทั่ว ในขณะที่ปากก็พึมพำอย่างน่าสงสาร
"อย่าเข้ามา ..อย่านะ"
ดูเหมือนว่าเธอกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมา ลู่หานเบียดตัวเองไปนั่งพิงกับขอบเตียงเอาไว้ แล้วรวบร่างบางมากอดจากทางด้านหลังแน่น
"อย่า ..อย่านะ ฉันกลัว อย่า.."
"ฉันเอง.. ฉัน"
"อย่า ฮือ อย่า"
ลู่หานกระชับอ้อมแขนให้แน่นมากขึ้น ในขณะที่มือของเธอก็พยายามที่จะผลักเขาออก ให้ตายเถอะ! ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงแล้ว
"อย่า.."
"อย่ากลัวซอฮยอน"
"..ฮือ สะ เสี่ยวลู่ ฉันกลัว คุณอยู่ไหน"
"..."
"ช่วยฉันด้วย"
"ฉะ ..ฉัน"
"ฮือ ฉันคิดถึงคุณ ..เสี่ยวลู่"
"ฉัน.. ยะ อยู่นี่แล้ว เสี่ยวลู่อยู่นี่แล้ว"
ตลอดเวลาไม่เคยมีใครเรียกเขาด้วยชื่อแบบนี้ และเขาก็ไม่ชอบเอาเสียเลยกับการเจอเธอครั้งแรกแล้วเธอมาเรียกเขาว่าเสี่ยวลู่ แต่ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายแทนตัวเองแบบนั้นกับเธอซะเอง..
เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย
แบคฮยอนขับรถตรงกลับบ้านหลังจากใช้เวลาทั้งวันหมดไปกับการตระเวนหาซอฮยอนในที่ที่คิดว่าเธอจะอยู่ แม้รู้ว่าหนทางที่จะได้เจอเธอมันอาจจะน้อย แต่เขาก็ยังมีความหวังอยู่ในใจ แม้จะเป็นเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น นึกโทษตัวเองที่ใจอ่อนยอมปล่อยให้ซอฮยอนมาเพียงลำพัง ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าประเทศจีนแผ่นดินใหญ่แห่งนี้มีแต่อันตรายมากมาย
เป็นเมืองมาเฟียเลยก็ว่าได้ ..หากคนที่ซอฮยอนอยู่ด้วยตอนนี้เป็นพวกมาเฟียแก๊งใดแก๊งหนึ่ง คงยากเหลือเกินกับการตามตัวเธอกลับมา แต่เขาก็จะไม่หมดความพยายามแต่เพียงเท่านี้ ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่กลับไปพึ่งพาอะไรผู้เป็นพ่ออีก แต่สุดท้าย เขาก็ต้องทำอยู่ดี อย่างน้อยอิทธิพลของพ่อก็อาจจะช่วยอะไรได้บ้าง
"หือ.."
แบคฮยอนหักพวงมาลัยเพื่อจอดข้างทางหลังจากมองเห็นรถคันหนึ่งกระพริบไฟ มีผู้หญิงคนนึงกำลังก้มๆเงยๆเหมือนทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าเธอกำลังต้องการความช่วยเหลือ เขาจึงจอดแล้วลงไปดู
"มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ"แบคฮยอนถามเป็นภาษาจีนอย่างสุภาพ แต่เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ชายหนุ่มก็มองอย่างตกใจ เปลี่ยนเป็นพูดเกาหลีแทน "นี่คุณ.."
"นาย!!!!!"
"เห๊อะ โลกกลมชิบเลย"แบคฮยอนพึมพำเบาๆ มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เธอคือเจสสิก้าพี่สาวของคริสตัล ลูกค้าจอมวีน ที่ชาตินี้หากหลีกเลี่ยงไม่เจอเธอได้เขาอยากจะทำมันที่สุด แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่า ..ได้กลับมาเจอกันอีกครั้งราวกับเป็นพรหมลิขิต
ไม่สิ ต้องเรียกว่าเวรกรรมต่างหาก
แต่เขาเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ ถึงจะรู้สึกไม่ค่อยชอบ ก็ปล่อยเธอที่ดูเหมือนกำลังจะเจอกับงานใหญ่แบบนี้ไว้ในถนนที่มืดสนิทแบบนี้ไม่ได้หรอก
"มีอะไรให้ผมช่วยไหม"
"ยุ่ง!!!!"
"-o- นี่คุณ คนถามดีๆก็ช่วยตอบให้มันดีๆหน่อยได้ไหมครับ"
"อย่ามายุ่งกับฉันย่ะ ไปไกลๆเลยไป"
แบคฮยอนถอนหายใจก่อนจะยักไหล่ "โอเค๊ ผมก็ไม่ได้อยากจะยุ่งกับยัยป้าขี้วีนแบบคุณหรอกนะ"
"ย๊า นายว่าใคร"
"ผมพูดชัดเจนแล้วไงว่าแบบคุณ ก็คือว่าคุณนั่นแหละ แค่คำง่ายๆยังฟังไม่เข้าใจ สงสัยจะดีแต่วีนและเหวี่ยงล่ะมั้ง"
"นะ นาย นาย ไอ้บ้า"เจสสิก้าชี้หน้าแบคฮยอนอย่างโมโห ก่นด่าเขา "ไปไกลๆเลยไป ไอ้ ไอ้ปากเสีย"
"โอเค ลาล่ะ หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก"
พูดจบชายหนุ่มก็เดินกลับไปที่รถโดยมีเจสสิก้ามองตามราวกับหัวใจกำลังจะสลาย หมะ หมอนั่นจะไปจริงๆเหรอ ทั้งๆที่เห็นว่ามันทั้งมืดทั้งน่ากลัวแบบนี้น่ะนะ
โอ๊ย นี่มันวันซวยอะไรของฉัน รถมาเสีย โทรศัพท์มือถือก็แบตหมด อ๊ากกกก แล้วทำไมคนที่มาช่วยต้องเป็นนายคนนั้นด้วย
เสียงเครื่องรถยนต์ทำงานพร้อมกับการเปิดไฟเลี้ยงของเจ้าของรถ ทำให้เจสสิก้าต้องละทิ้งฟอร์มของตัวเอง ถือกระเป๋าและกุญแจรถวิ่งไปเคาะกระจกรถเขาแรงๆ แบคฮยอนลดกระจกลงมองหน้าหญิงสาวอย่างยียวน
"อะไรอีกล่ะคุณ"
"นะ นายจะไปจริงๆหรือไง ไอ้คนแล้วน้ำใจ"
"ก็คุณบอกเองนี่ ..แล้วไงล่ะ มีอะไร"
"ฉะ ฉัน.. ขอติดรถไปด้วยได้ไหม"
หมดกันเจสสิก้า ศักดิ์ศรีของฉันหมดลงเพราะต้องไปขอความช่วยเหลือจากหมอนี่เนี่ยนะ T^T
..เพื่อความอยู่รอด เอาเหอะ ฮึง
"..."
"นายนี่มันใจร้ายจริงๆเลย ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้ ฉันกะแล้วเชียวว่าคนอย่างนายมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง หน้าตาก็ไม่ดีแล้ว นิสัยยังจะไม่ดีอีก"
"นี่คุณ ..ด่าเป็นชุดเลย เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย"
"ก็นายไม่ให้ฉันไปด้วย"
"ผมพูด?"
"..."
"ขึ้นรถสิ เดี๋ยวก็ทิ้งไว้จริงๆหรอก"
เมื่อได้ยินแบบนั้นเจสสิก้าก็รีบวิ่งไปยังอีกฝั่ง เปิดประตูขึ้นไปนั่งทันที แบคฮยอนออกรถไปทางถนนใหญ่ บนรถมีเพียงเสียงของแอร์ที่กำลังทำงานเท่านั้น ..เจสสิก้าวางมือลงบนหน้าตักด้วยความอึดอัด จนต้องเป็นฝ่ายพูดเพื่อทำลายความเงียบ
"นายมาทำอะไรที่นี่.."
"..ยุ่ง"
"-*-"
นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังต้องการความช่วยเหลือ ฉันจะถอดรองเท้าฟาดหน้านายสักที
"ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม จะได้ไม่รบกวนนายมาก"
"เอาไปสิ ผมก็ไม่อยากให้คุณรบกวนผมนานๆหรอก แค่เห็นหน้าก็เหนื่อยแล้ว"
"..."
ไอ้.. ฮึ่ย
เจสสิก้าข่มอารมณ์เอาไว้ก่อนจะรับโทรศัพท์ที่แบคฮยอนส่งให้มากดเบอร์โทรอย่างแม่ยำ ยกขึ้นมาแนบหูรอการตอบรับจากปลายสายและเพียงไม่นานเขาก็รับ
"ลู่หาน.."
แบคฮยอนเหลือมมองเจสสิก้าด้วยหางตา ถอนหายใจเบาๆ จริงสินะ เจสสิก้าเป๋นคู่หมั้นกับเสี่ยวลู่หานนี่
(ว่าไงสิก้า)
"ตอนนี้ฉันรถเสีย โทรศัพท์ก็แบตหมด มันฉุกเฉินมากเลย นายมาช่วยฉันหน่อยสิ"
(ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนล่ะ แล้วนี่เบอร์ใคร)
"เบอร์ เอ่อ ..ช่างเถอะ มารับฉันหน่อยนะ"
(คือ ..เธอบอกพิกัดเธอมาแล้วกันนะ เดี๋ยวฉันให้เฮนรี่ไปรับ พอดีตอนนี้ฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ..)
"..."
(สิก้า..)
"ช่างเถอะ.. ฉันคงสำคัญน้อยกว่าสิ่งที่นายกำลังทำอยู่สินะ ขอโทษทีนะที่โทรไปรบกวน"
พูดจบเธอก็กดวางสายทันที แบคฮยอนมองเจสสิก้าด้วยหางตา พอจะเห็นสีหน้าหม่นหมองของหญิงสาวได้ เขาจึงขับรถไปเรื่อยๆจนมาถึงถนนใหญ่
"คุณจะให้ผมไปส่งที่บ้านไหม.."
"ฮึก"
"เฮ้ย.."
"ฮือ"
แบคฮยอนมองเจสสิก้าเลิ่กลั่ก ทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่ดูหยิ่งยโสกลับทิ้งคราบของตัวเองออกจนหมด น้ำตาไหลอาบแก้ม นั่นยิ่งทำให้แบคฮยอนงงเป็นไก่ตาแตก
"คุณเป็นอะไรของคุณเนี่ย"
"แง้ T^T"
เจสสิก้ารับแก้วน้ำที่แบคฮยอนยื่นมาให้มาถือเอาไว้ มองลงไปในแก้มก่อนจะยื่นมันกลับคืนไปให้เขา "ฉันไม่กินนม เอาไป"
"-o- งั้นคุณอยากได้อะไรล่ะ นี่ผมเดินเปลี่ยนให้คุณ 3 รอบแล้วนะ"
"ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละ ฮือ ..ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย"
แบคฮยอนเกาหัวตัวเองอย่างงงๆ มองผู้หญิงตรงหน้าที่ร้องไห้ตั้งแต่อยู่บนรถ เขาถามว่าบ้านเธออยู่ที่ไหนก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา เขาเลยขับกลับมาที่คอนโดของตัวเอง แล้วกะจะสั่งให้คนของพ่อพาเธอไปส่ง แต่เธอกลับเดินตามเขาขึ้นมาที่ห้อง แล้วก็นั่งร้องไห้อยู่แบบนี้มาร่วมชั่วโมงแล้ว
"นี่คุณ ..ผมว่านะ เลิกร้องไห้เถอะ แล้วก็กลับบ้านคุณไปได้แล้ว"
"ฮึก แม้แต่คนไร้ค่าอย่างนายยังไล่ฉันเลย"
"ไร้ค่า -*-"แบคฮยอนทวนคำของเธออย่างมีน้ำโห มือหนาคว้าต้นแขนบางแล้วกระชากให้ลุกขึ้น "ไร้ค่า นี่คุณมองชีวิตคนไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"นี่มันจะมะ.."
"ฉันเองยังไร้ค่าในสายตาเขาเลย ฮือ ..ฉันมันไร้ค่า แง้"
"-o-"
จากที่คิดจะด่าแล้วโยนเธอออกไปจากห้องกลับกลายเป็นว่าแบคฮยอนทำอะไรไม่ถูกอีกครั้งเมื่อจู่ๆเธอก็โผเข้ามากอดเขาแล้วร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก แบคฮยอนขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด อยากจะจับเธอเหวี่ยงออกไปแต่ก็ไม่ใจร้ายพอที่จะทำแบบนั้น จึงทำได้เพียงยืนให้เธอกอดอยู่แบบนั้น
"เลิกร้องไห้เหอะคุณ ..คนเราไม่มีใครไร้ค่าหรอกนะ ทุกคนทีค่าอยู่ในตัว ถ้าเขาคนนั้นของคุณมองไม่เห็น อย่างน้อยก็คงมีคนมองเห็นค่าของคุณบ้างแหละ"
"แล้วนายล่ะ.."
"..."
"เห็นค่าในตัวฉันบ้างไหม"
"..."ไม่อ่ะ ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนี้หลายบุคลิกจนน่าปวดหัว มันก็เป็นแค่สิ่งที่คิดเท่านั้น เพราะสิ่งที่แบคฮยอนพูดออกไปมันช่างตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง "เห็นสิ ..คุณมีค่ามากนะ"
"ฮือ.."
"เลิกร้องไห้ ตั้งสติแล้วก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะคุณ"
ผมเองก็อยากพักแล้วเหมือนกัน T^T
..เหนื่อยมาทั้งวันแทนที่จะได้รีบพักผ่อนแล้วออกไปตามหาซอฮยอนต่อในวันพรุ่งนี้ กลับกลายเป็นต้องมานั่งปลอบใจผู้หญิงที่เกลียดที่สุดในโลกแบบเธอไปซะได้
"นายเองก็ไม่ได้แย่อย่างที่ฉันคิดนะ"เจสสิก้าพูดอู้อี้ก่อนจะดันตัวเองออกมา ปาดน้ำตาออก "แต่ก็ไม่ได้ดีอะไรมากนักหรอก"
"-*-"
ยัยผู้หญิงปากร้ายเอ๊ย..
"แต่ยังไงก็ขอบใจ ..ฉัน ..ไปก่อนนะ หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก"
"โอ้ นั่นคือสิ่งที่ผมหวังเป็นอย่างยิ่งเลยล่ะครับคุณ"
เจสสิก้าแลบลิ้นให้เขาก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องด้วยสภาพจิตใจที่เริ่มดีขึ้นกว่าเดิม ..ทุกครั้งเธอมักจะร้องไห้อยู่คนเดียว แต่ในวันนี้มีคนอยู่ฟังเธอร้องไห้ด้วย ถึงแม้จะเป็นนายคนนั้นแต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีใคร.. เสี่ยวลู่หาน ..นายใจร้ายจังเลยนะ T^T
ด้านแบคฮยอน หลังจากที่เจสสิก้าออกจากห้องไปแล้วเขาก็ขยี้หัวตัวเองแรงๆ
"ผู้หญิงประเภทไหนวะเนี่ย เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น"
...
"เดี่ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวกัด เดี๋ยวก็ร้องไห้ ..จะบ้าตาย อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลยเถอะ"
หวังว่าชาติที่แล้วคงเคยทำกรรมร่วมกับเธอมาแค่นั้นพอนะ ..เวรกรรม เวรกรรมจริงๆ
ความคิดเห็น