คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Don't Relations : : CHAPTERS 8
ฉันเดินเข้าไปในมหาลัยอย่างเหม่อลอย เดินไปเรื่อยๆแบบไร้จุดหมาย ชีวิตของฉันมันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ฉันถลำลึกมามากขนาดนี้ได้ยังไงกัน ฉันมัวแต่จมอยู่กับความฝันที่แสนหวาน แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาพบเจอกับชีวิตจริง
ยุนโบมีก็ไม่เหลือใครเลยสักคน
ผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันรักเขาสุดหัวใจ บอกกับฉันว่าเขาไม่ว่าง ทั้งๆที่วันนี้คือวันครบรอบหนึ่งปีของการคบกัน เขาบอกว่าไม่ว่าง ทั้งๆที่ต่อหน้าของเขา มีผู้หญิงอีกคนยืนอยู่ตรงนั้น
ตลอดเวลา ฉันเคยมีความคิดว่าสักวัน ฉันจะต้องเปลี่ยนเขาได้ เขาจะต้องกลายมาเป็นคนรักเพียงคนเดียวของฉัน เคยคิดว่าไม่เป็นไร เพราะถึงแม้ว่าเขาจะมีผู้หญิงมากมาย สุดท้ายแล้ว เขาก็กลับมาหาฉันอยู่ดี แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ใช่เลย
ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นคืออิม ยุนอา คนรักเก่าของเขา
"โบมี"
ฉันหยุดเดินเมื่อมีผู้หญิง 2 คนซึ่งเป็นเพื่อร่วมคลาสมายืนขวางทางไว้ "มีอะไร"
"คือว่า.."
"ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ก็อย่ามาขวางทางฉัน น่ารำคาญ"
"นี่! พวกเราตั้งใจจะมาคุยกับเธอดีๆนะ คิดว่ามีรุ่นพี่ให้ท้ายอยู่แล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ"
ฉันขมวดคิ้วมองพวกเธออย่างไม่เข้าใจ "รุ่นพี่อะไร ใครให้ท้าย พูดบ้าอะไรกัน"
"หึ! อย่างเธอน่ะ ถ้าไม่ได้รุ่นพี่อูฮยอนช่วยเอาไว้ รู้ไว้เลยนะ ว่าไม่มีทางได้ขึ้นมาเรียนถึงปีสามหรอก"
"ใช่ เผลอๆเธอถูกไล่ออกไปแล้วด้วยซ้ำ ฉันก็เคยคิดว่าเธอน่ะเป็นคนดี แต่ในที่สุด ธาตุแท้ของเธอก็เป็นแบบนี้เองน่ะเหรอ"
ยิ่งคนพวกนี้พูด ฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจในความหมายของพวกเธอ
"เฮ้ อยู่นี่เองเหรอโบมี"
"ระ รุ่นพี่"
ทั้งสองคนพูดตะกุกตะกัก เมื่ออูฮยอนเดินมาโอบไหล่ฉัน ซึ่งก็พยายามดันตัวเองออกจากแขนของเขา
"ไปกันเถอะ เธอลืมนัดของเราได้ไงเนี่ย ฉันรอเธอตั้งนานนะ"
"ฉันไปนัดกับนายตอนนะ.."
"ไปเร็ว หิวจะแย่อยู่แล้ว"
อูฮยอนพูดแทรกก่อนที่ฉันจะพูดจบ เขาดันตัวฉันไปข้างหน้า แต่จู่ๆก็ดึงฉันเอาไว้แล้วหันไปหา 2 คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
"นี่น่ะ ไม่ใช่ธาตุแท้ของยุนโบมีหรอกนะ บอกแล้วไง ว่าช่วงนี้โบมีรู้สึกไม่ค่อยดี การแสดงออกของเธอก็เลยไม่ดีไปด้วย ธาตุแท้ของผู้หญิงที่ชื่อยุนโบมีน่ะ คือคนร่าเริงสดใส ใครเห็นก็ยิ้มตามต่างหาก"
...
นั่นคือตัวของฉันเหรอ
...
อา.. ตัวของฉัน ที่เกือบจะลืมมันไปแล้ว
C h a p t e r s 8
(Seohyun)
ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วสำหรับการดำเนินชีวิตใต้รั้วมหาวิทยาลัย M ในฐานะเฟรชชี่เสี่ยว ซอฮยอนปีหนึ่ง และอีกตำแหน่งที่ใครๆต่างก็เรียกฉันในแบบนั้น
ผู้หญิงของหัวหน้ากลุ่ม INFINITE
ถึงมันจะออกยาวๆหน่อยก็ตามแต่พวกเขาก็เรียกฉันแบบนั้น ทั้งๆที่ความจริงแล้วฉันไม่ใช่ ..แต่พี่แอลก็บอกว่าปล่อยเลยตามเลยไปนั่นแหละ แก้ตัวไปก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้น ฉันก็เลยตกอยู่ในสถานะนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
"ไงผู้หญิงของท่านหัวหน้า"
"พี่ซองกยู"
ฉันร้องเรียกชายหนุ่มตาตี่ ก่อนจะย่นจมูกใส่เขา "ก็รู้อยู่ว่าอะไรเป็นอะไร"
"ฮ่าๆๆๆ"
"ซอฮยอน ไอ้มยองซูไปไหนอ่ะ ไอ้อูฮยอนด้วย"
ฉันหันไปมองพี่ซองยอลที่เดินเข้ามาพร้อมกับซองจง ..ที่นี่เป็นเหมือนที่ประจำของพวกเขากลุ่ม INFINITE สวนหย่อมขนาดเล็กของมหาลัยที่ถูกป้ายแขวนเอาไว้ว่าเป็นที่ส่วนตัว ดังนั้นที่นี่เลยไม่มีใครเลยนอกจากพวกเรา
พวกเขาน่ะ อิทธิพลอย่างกับมาเฟียเลย
"พี่อูฮยอนออกไปกับรุ่นพี่โบมีค่ะ ส่วนพี่แอล ฉันมะ.."
"อยู่นี่"
ทุกสายตาหันไปมองที่คนมาใหม่ ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นยืนเมื่อพี่แอลกวักมือเรียก "ไปกันเถอะ"
"อ้าว รีบไปไหนวะ"
"ดูจมูกซอฮยอนแล้วจะรู้คำตอบ"
และเพราะคำพูดของเขาทำให้ฉันยกมือขึ้นมาจับจมูกของตัวเอง ส่วนคนอื่นๆต่างก็มองมาที่ฉันเช่นกัน "อ่า มันเป็นอะไรเหรอคะ"
"จมูกแดงเป็นกวางเรนเดียร์เชียว"ซองจงพูด
"รู้คำตอบหรือยังไอ้ยอล กูไปส่งซอที่บ้านก่อนนะ หิมะก็ตก ยังจะมานั่งอยู่ได้นะเราน่ะ"
ตอนแรกพี่แอลหันไปพูดกับเพื่อนๆ และตอนหลังเขาหันมาทำหน้าดุใส่ฉันที่จำต้องเดินตามเขาไปอย่างเสียไม่ได้
สารภาพตามตรงเลยว่าชีวิตของฉันในช่วงนี้มันเหมือนกับนางเอกละครไม่มีผิด ..ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็มีหนุ่มๆ INFINITE ตามประกบซ้ายขวาหน้าหลัง จะมีก็แต่พี่อูฮยอนที่ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าเขา ฉันเคยเห็นเขาอยู่กับรุ่นพี่โบมี แฟนของพี่ไคเพื่อนพี่ลู่
"ไปส่งที่บ้านได้ใช่ไหม"
"คะ?"
"ทำไมชอบเหม่อ"
"ไม่ได้เหม่อค่ะ"
"เห็นอยู่"
เขาเขกหัวฉันก่อนจะดันฉันขึ้นไปนั่งบนรถของเขา ฉันไม่รู้จริงๆนะในตอนนี้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังรู้สึกกับผู้ชายที่ชื่อแอลคนนี้มันคืออะไรกันแน่
มันเป็นความรู้สึกที่ผู้หญิงจะปลื้มผู้ชายสักคน หรือว่าเป็นความรู้สึกที่ผู้หญิงคนนึงได้ตกหลุมรักผู้ชายสักคน ฉันก็แค่รู้สึกดีที่มีเขาอยู่ข้างๆ เวลาที่ฉันรู้สึกแย่ๆเรื่องพี่ลู่ พี่แอลคือคนที่ยืนอยู่เคียงข้างและคอยปลอบใจฉันอยู่เสมอ
สับสนจัง
เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที ฉันก็มาถึงที่บ้านแล้ว ฉันบอกลาพี่แอล เดินลงมาจากรถเพื่อจะเข้าบ้าน แต่ที่หน้าประตูบ้านกลับมีใครบางคนยืนอยู่
"พี่ลู่.."
"ไม่ชวนแฟนเธอเข้ามากินข้าวด้วยกันหน่อยล่ะ"
และเพราะคำนั้นของพี่ลู่ ทำให้ตอนนี้พี่แอลเข้ามานั่งร่วมวงทานมื้อเย็นกับเราด้วย และสาบานได้เลยว่ามันทำให้ฉันรู้สึกดีจริงๆ ที่ไม่ต้องทนนั่งดูพี่ลู่เอาใจใส่โชรงที่มาที่นี่ทุกวัน
เหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตนอยู่ที่นี่
"ซอฮยอนกับพี่แอลคบกันนานหรือยังคะ"โชรงพูดอย่างร่าเริงเหมือนเช่นทุกวัน
และด้วยความสัตย์จริง ฉันไม่ชอบมันเลยสักนิด
...
จะว่าฉันแย่ก็ได้ ทั้งๆที่โชรงเธอก็ดูจริงใจ และเธอไม่ได้เป็นคนไม่ดีอะไรเลย แต่ฉันไม่ชอบ ฉันก็แค่ไม่ชอบ ไม่ชอบที่เธอสำคัญมากกว่าฉัน
"พวกเรายังไม่ได้คบกันหรอกครับ"พี่แอลตอบหันมามองหน้าฉัน "มันเร็วเกินไป"
ฉันกินข้าวเงียบๆไม่ได้พูดตอบโต้อะไรกับทั้ง 2 คน เช่นเดียวกันกับพี่ลู่ที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยจนกระทั้ง
"ดูสบายดีนะ"
"..."
ทั้งโต๊ะเงียบทันทีที่พี่ลู่เอ่ยปากถามออกไป ฉันหันไปมองพี่แอลที่ตอนนี้มองตอบพี่ลู่อยู่
"อืม สบายดี"
"ก็น่าจะสบายดีอยู่นี่ ไม่รู้ว่าเหยียบหัวใครไปแล้วบ้าง"
"..."
"พวกหักหลังคนอื่นจนตัวเองได้ดี มีเหรอที่จะไม่มีความสุข"
"พี่ลู่"
ฉันเรียกพี่ชาย มองเขาอย่างปรามๆ แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจมัน ยังคงพูดจาถากถางพี่แอลอยู่แบบนั้น
"ก็ขอให้มีความสุขแล้วกันนะ บนความทุกข์ของคนอื่นน่ะ"
"พี่ลู่คะ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ"
"...กลับบ้านเลยไหมโชรง เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เอ่อ.."
ฉันมองพี่ลู่ที่จูงมือโชรงออกไปจากบ้าน ก่อนจะหันมามองพี่แอลที่ก้มหน้านิ่งๆ
"พี่แอล.."
"พี่ชายเราไม่เปลี่ยนเลยนะ"
"..."
"คงยาก ที่จะทำให้มันให้อภัย"
(Luhan)
ผมกลับมาจากบ้านหลังจากที่ส่งโชรงเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศก็เหมือนเดิมทุกวัน ไปส่งโชรงกลับมาก็มืดค่ำแล้ว ผมก็แค่อยากจะหลีกเลี่ยงจากบ้านให้มากที่สุดเท่านั้นเอง
'พรุ่งนี้อย่าลืมนัดของเรานะคะ ..โชรง'
ผมเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมหลังจากที่อ่านข้อความที่โชรงส่งมาให้แล้ว ..พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ผมตั้งใจจะพาโชรงไปเที่ยว
"พี่ลู่คะ"
ผมมองซอฮยอนที่ยืนอยู่ที่หน้าบันได ถอนหายใจออกมาเบาๆ "อะไร"
"ทำไมพี่ลู่ถึงทำแบบนั้น"
"ฉันทำอะไร"
"ทำไมพี่ลู่ต้องพูดกับพี่แอลแบบนั้นด้วย"
ผมมองหน้าของซอฮยอนที่บ่งบอกออกมาว่าโกรธผมจริงๆ อารมณ์คุกรุ่นเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง "ฉันก็แค่พูดความจริง"
"หนูไม่รู้ว่าเรื่องของพี่กับแอลมันเป็นยังไง แต่มันผ่านมานานมากแล้ว พี่ไม่มีสิทธิไปพูดแบบนั้นกับพี่แอล"
"ปกป้องมันดีนักเหรอ คงรักมันมากใช่ไหม"
น้อยใจ.. อาการแบบนี้สินะที่เธอก็เป็นตอนที่ผมอยู่กับโชรง
"ใช่ อย่างน้อย พี่แอลก็ไม่เคยทำให้หนูเสียใจ"
"งั้นเหรอ? ย้ายไปอยู่กับมันเลยไหมล่ะ จะได้มีความสุขไง"
"พี่ลู่!!"
"หึ เธอมันก็ดีแต่ทำตัวน่ารำคาญ เรียกร้องความสนใจไปวันๆ แต่รู้อะไรไหมล่ะ ฉันเบื่อมันเต็มทนแล้ว"
พี่โกหก ..ได้โปรดอย่าเชื่อมันเลยนะ
...
ในชีวิตของพี่ไม่เคยมีคำว่าเบื่อให้กับเธอ ..มีแต่คำว่าต้องการ และมันก็เพิ่มมากขึ้นทุกวันด้วย
"ถ้าเบื่อหนูมากขนาดนั้น ..หนูก็จะไปพี่ลู่"
"ก็ไปซะสิ"
อย่าไป
ผมมองซอฮยอนที่น้ำตาเอ่อคลอรอบดวงตาคู่สวย กำมือแน่นอย่างต้องการข่มอารมณ์ของตัวเองลงไปให้ลึกที่สุด มองเธอที่ค่อยๆไกลออกไปทุกที
พี่ไม่เคยเกลียดเธอเลยนะ พี่รักเธอ รักเธอมากขึ้นทุกวัน ..พี่ไม่อยากทำร้ายเธอนะซอฮยอน
...
ให้พี่ผิดแค่คนเดียว ทนเจ็บเพื่อพี่หน่อยนะ เพราะพี่เองก็เจ็บไม่แพ้เธอเลย
"ฮึก ฮือ"
เสียงสะอื้นที่ดังลงมาข้างล่างทำให้ขาของผมก้าวเดินขึ้นไปข้างบน และทันที่ที่เห็นใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของซอฮยอน กำแพงที่ผมเฝ้าก่อมันมานานแสนนานก็พังทลายลงไปทันที
ผมเดินไปใกล้ คว้าตัวซอฮยอนขึ้นมาก่อนจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางของเธออย่างไม่สามารถต้านทานความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในจิตใจได้
ซอฮยอนเกร็งมือแน่นก่อนจะพยายามดันผมออก แต่ผีห่าซาตานที่มันเข้าสิงผมอยู่ในตอนนี้มันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ผมทนไม่ไหว ผมอดทนต่อไปไม่ได้แล้ว
เนิ่นนานที่ผมกดริมฝีปากของผมให้แนบทับริมฝีปากบางที่ร้อนจัดและกำลังสั่นระริกของซอฮยอน มากไปกว่านั้นยังเป็นการรุกล้ำ ลึกซึ้งมากเสียด้วย
ไอ้สารเลว มึงทำแบบนี้กับน้องสาวแท้ๆของมึงได้ยังไงกัน
เนิ่นนานกว่าที่ผมจะถอนริมฝีปากออกมา ซอฮยอนมองผมอย่างตกตะลึงก่อนที่ร่างบางจะทรุดตัวลงไปนั่งสั่นอยู่กับพื้น
"พะ พี่ลู่.."
ผมมองหน้าเธอนิ่งๆ ต่อให้ต้องพ่นคำหยาบคายออกมาด่าตัวเองมากแค่ไหน ต่อให้ผมทำร้ายตัวเองมากแค่ไหนมันก็ไม่สาสมกับสิ่งที่ผมเพิ่งทำลงไป
พังหมดแล้ว ..ผมอดทนมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
"ทะ ทำไม ..ทำไมทำแบบนี้กับหนู"
"ฉันรักเธอ"
"พะ พี่ลู่.."
"รักเธอจริงๆซอฮยอน ไม่เคยเกลียดเธอเลยสักนิด แต่เพราะฉันรักเธอมากต่างหาก"
...พี่ขอโทษ ซอฮยอน
...ผมขอโทษครับ คุณพ่อคุณแม่
...
เป็นความจริงที่ยากจะยอมรับเหลือเกิน ..มีทางไหนบ้างไหม
...
ที่จะทำให้เราไม่ต้องเจ็บปวด
ความคิดเห็น