คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : WE'RE ONE : : CHAPTERS 8
Chapters 8
เซฮุนขับรถตามซอฮยอนที่วิ่งออกมา ส่วนลูฮานคอยดูไคอยู่ที่ห้อง เขาจอดรถที่หน้าบ้านของเธอ ซอฮยอนขับรถเร็วมากจนระยะห่างระหว่างเธอกับเขามากพอสมควร เขาจอดรถที่หน้าบ้านที่มืดสนิทของเธอ เดินไปที่ประตูก็พบว่าประตูถูกล็อก ขายาวก้าวไปที่หลังบ้านและเป็นไปตามคาด เธอไม่ได้ล็อกประตูหลังเขาจึงถือวิสาสะเดินเข้าไป
"ฮึก.."
เสียงสะอื้นดังแว่วมา เขาเดินตรงไปตามเสียง เมื่อมาถึงที่ห้องครัว สติที่มีอยู่ก็แทบจะดับไปเมื่อเห็นว่าซอฮยอนถือมีดอยู่ มากไปกว่านั้นที่ข้อมือของเธอมีเลือดไหลนองออกมา เซฮุนเดินปรี่เข้าไปปัดมีดออก กระชากร่างบางตรงหน้ามาบีบไหล่อย่างแรง
"ทำบ้าอะไรของเธอ!!!!!!"
"ฮึก ปล่อยฉัน"
"ปล่อยให้เธอตายน่ะเหรอ"เขาตะคอดเสียงดัง "เธอบ้าไปแล้วใช่ไหม ไหนว่าฉลาดนักหนาไง"
"ฮือ ปล่อยฉันเซฮุน"
"มานี่"
เขากระชากข้อมือของเธอออกมาจากห้องครัวก่อนจะเหวี่ยงร่างบางลงไปที่โซฟา บีบคางของเธอแน่น
"ตั้งสติหน่อยสิยัยบ้า เธอจะมาตายง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง"
"ฮึก.."
"ไหนเธอคิดว่าไอ้ไคมันเลว มันชั่วไม่ใช่เหรอ แล้วจะเอาชีวิตดีๆของเธอมาแลกกับไอ้เวร ไอ้ชั่ว ไอ้เลวแบบนั้นทำไม มีสอมงคิดหน่อยได้ไหมยัยบ้า"
ซอฮยอนร้องไห้อย่างหนัก เธอฟุบหน้าลงกับแขนตัวเอง ไม่สนว่าเลือดจะออกมามากแค่ไหน "..ทำไมไคทำแบบนี้"
"..แล้วทำไมเธอทำแบบนี้"
"..."
"รักตัวเองบ้างไม่ได้เหรอ"เขาถามเสียงอ่อน "ยังมีคนอีกมากมายที่ต้องการเธอ ..อย่าคิดจะทำแบบนี้เลย"
"ฮือ.."
"ถ้าอยากจะตายบอกฉัน"เขาพูดแล้วเอามือวางบนหัวของเธอ "ฉันจะฆ่าเธอเอง ฆ่าตัวตายมันบาปรู้ไหมยัยบ้า"
เขาพูดติดตลกแต่คนตรงหน้ากลับไม่ขำด้วย ซึ่งมันก็น่าอยู่ เวลาแบบนี้ใครมันจะมาหัวเราะล่ะ(ยกเว้นเขา..) เซฮุนเดินไปตรงบันไดคว้าเอากล่องยาประจำบ้านมา เพราะเขาเคยมาที่บ้านของซอฮยอนอยู่ 2 ครั้ง ก็เลยพอจะรู้บ้างนิดหน่อยว่าอะไรอยู่ตรงไหน
เซฮุนลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าของซอฮยอน มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเธอ
"เธอนี่มันเก่งแต่ทำให้ฉันรำคาญจริงๆ"
"ฮึก"
"เลิกร้องไห้ได้แล้ว ฉันไม่ได้ใจดีแบบไอ้ลู่นะเว้ย ที่จะมานั่งฟังเธอร้องไห้น่ะ น่ารำคาญ"
ซอฮยอนพยักหน้า พยายามหยุดร้องไห้ตามที่เขาบอก เซฮุนดึงแขนเธอไปตรงหน้าก่อนจะจัดการทำแผลให้เธออย่างเบามือ ดีที่เธอไม่ได้กรีดลงไปลึกมาก จนกระทั่งพันผ้าพันแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วหันมาอีกทีก็เห็นว่าซอฮยอนฟุบหลับไปแล้ว
"ไม่หัวเราะ แต่เธอหลับเนี่ยนะยัยบ้า - -*"
...
"เฮ้อ.."
หนุ่มร่างสูงถอนหายใจออกมาแรงๆ ยังไม่ทันที่จะลุกไปไหนร่างสูงของลูฮานก็พรวดพราดมาจากหลังบ้าน
"ไอ้ฮุน"
"อ้าว มึงมาไงเนี่ย"
"ซอเป็นไงบ้าง"ไม่ตอบแต่ย้อนถามแทน ลูฮานวิ่งมายืนข้างโซฟาที่ซอฮยอนหลับอยู่ มองที่ข้อมือพร้อมกับรอยเลือดอย่างตกใจ "เกิดอะไรขึ้น"
"ยัยบ้านี่กรีดแขนตัวเอง แต่ไม่ลึกมาก คงไม่ถึงกับตาย"
"..."
"แล้วไอ้ไคล่ะ"
"อาละวาดอยู่ที่ห้องนั่นแหละ"
"เฮ้อ ปวดหัวชิบ"เซฮุนขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด เพราะอย่างนี้ เขาถึงไม่คิดจะมีความรัก ผู้หญิงมักนำพาเรื่องปวดหัวมาให้เสมอ ขนาดไม่ได้เป็นแฟน ยังรำคาญซอฮยอนได้ทุกวี่ทุกวันเลย "พรุ่งนี้กูก็เรียนเช้าอีก"
"มึงกลับไปเถอะ"
"แล้วมึง.."
"กูปล่อยให้ซออยู่คนเดียวไม่ได้"
เซฮุนลุกขึ้นยืนมองลูฮานที่เอาแต่จ้องมองซอฮยอน "ไอ้ลู่ กู.."
"กูรู้ว่ากูกำลังทำอะไรอยู่ไอ้ฮุน"ลูอานชิงตัดบทก่อนที่เซฮุนจะพูดอะไร "อย่างน้อยซอฮยอนก็เป็นเพื่อนกู มึงกลับไปดูไอ้ไคเถอะ เพราะถ้ากูเห็นหน้ามัน กูอาจจะทนไม่ไหว"
เซฮุนมองอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้า "งั้นก็ได้"
"..."
"กูหวังว่ามึงจะรู้ตัวจริงๆนะไอ้ลู่ ว่ากำลังทำอะไรอยู่"
"..."
เซฮุนเดินออกไปแล้วเหลือแต่ลูฮานที่ช้อนร่างของซอฮยอนมาไว้ในอ้อมแขน อุ้มร่างของเธอขึ้นไปที่ชั้นบนเพื่อพาเธอไปนอน เมื่อวางเธอลงที่เตียงเขาก็ยืนมองเธออยู่แบบนั้นพักใหญ่ จนกระทั่งซอฮยอนสะดุ้งเฮือกขึ้นมา
"..เป็นอะไร"
"ลู่"เธอเรียกเขาแผ่วเบา ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อมือของเขาลูบหัวของเธอเบาๆ "ฮือ"
"ร้องออกมาเถอะนะ ..ฉันจะอยู่ฟังเธอร้องไห้เอง"
จริงอย่างที่เซฮุนฮุนว่า ไม่มีใครใจดีเท่าลูฮาน ..ผู้ชายที่มักจะนั่งฟังเธอร้องไห้โดยที่ไม่บ่นอะไรเลยสักคำ
"ฉันทำถูกไหมลู่ .."
"..อย่าอดทนต่อไปเลยซอฮยอน"
เขาพูดปลอบ ดึงหัวเธอมาซบที่ไหล่ของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนของไค แต่การกระทำของไคมันเกินที่เขาจะรับไหวจริงๆ ถ้าซอฮยอนไม่เลิก อาจจะเป็นเขาเอง ที่จะดึงเธอออกมา ..ทนไม่ได้อีกแล้ว ที่จะต้องเห็นเธอร้องไห้
"ร้องไห้วันนี้ซะให้พอเถอะนะ สัญญากับฉันว่าพรุ่งนี้เธอจะเริ่มต้นชีวิตใหม่"
"..ฉันจะทำได้ไหม"
"เธอต้องทำได้สิ นิโคลเป็นห่วงเธอมากนะ"
"..."
"ในเมื่อตัดสินใจที่จะเลิกแล้วก็ต้องเลิกให้ขาด ..เลิกทำตัวอ่อนแอเถอะนะ เข้มแข็งเหมือนที่เธอเป็น อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้วนะ เธอคงไม่อยากแพ้ฉันใช่ไหม"
มันเป็นแบบนี้เสมอ ในการสอบปลายภาค เมื่อผลคะแนนออก ทั้งลูฮานและซอฮยอนจะอยู่ในอันดันหนึ่ง อันดับสองสลับกันอยู่ตลอด
"ได้ ..ถึงมันจะยาก ฉันก็จะทำให้ได้"
ซอฮยอนพูดเสียงแผ่ว "ขอบคุณมากนะลู่ ..ที่อยู่ข้างๆฉัน"
"ไม่เป็นไร"
"ฉันจะต้องทำให้ได้ ..ร้องไห้อีกแค่วันเดียวเท่านั้น ฮือ"
"โหยแก รู้ไหมว่านี่คือข่าวดีที่สุดในรอบปีของฉัน"
นิโคลวิ่งมาเขย่าแขนซอฮยอนอย่างดีใจ เมื่อได้รู้ข่าวว่าซอฮยอนได้เลิกกับไคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เวลาผ่านมา 3 วันและดูเหมือนว่าเธอกำลังจะได้เพื่อนคนเดิมของเธอกลับมาเสียที
"อย่าเสียงดังสิ อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องแล้ว >o<"
"ก็ฉันดีใจนี่"
"..."
"แต่ว่านะ ไอ้บ้านั่นมันก็เลวจริงอะไรจริง นี่ขนาดเพิ่งจะเลิกกับเธอนะ ประกาศเปิดตัวแฟนใหม่ ควงมาที่มหาลัยซะงั้นอ่ะ ฮึ่ย ฉันล่ะเกลียดจริงๆ ไอ้บ้านี่"
"..."
"เอ่อ ฉันขอโทษนะแก"นิโคลเอามือปิดปากตัวเองเมื่อเห็นสีหน้าของซอฮยอน "ฉัน ฉันแค่หมั่นไส้มากไปหน่อย"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก"ซอฮยอนเงยหน้ามายิ้มบางๆให้นิโคล "แล้วเขาจะทำอะไร มันก็เรื่องของเขา ..จะมีใครมันก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับฉันอีกต่อไปแล้ว"
"เฮ้อ อะไรทำให้แกเข้มแข็งได้รวดเร็วขนาดนี้วะเนี่ย"
ซอฮยอนไม่ตอบแต่ยิ้มบางๆ ..อาจจะเป็นเพราะกำลังใจและคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับลูฮานล่ะมั้ง แม้ว่าภายในของเธอจะเจ็บมากสักแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อยากแสดงออกมาให้นิโคลหรือคนรอบข้างเป็นห่วงอีกแล้ว
เสียเวลาไปกับเรื่องพวกนี้มามากพอแล้วล่ะ
"โอ๊ะโอ ดูเหมือนว่าแกก็จะเสน่ห์แรงไม่เบานะยะ"
"อะไร"
"ดูนู่นสิ เดินยิ้มแป้นมาแล้วน่ะ"
ซอฮยอนเงยหน้าจากหนังสือมองตรงไปข้างหน้าตามที่นิโคลบอก ชายหนุ่มรุ่นพี่ในคณะเดินยิ้มเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบในมือ
"น้องซอครับ"
"..พี่จุนซู สวัสดีค่ะ"ซอฮยอนค้อมหัวเล็กน้อย "มีอะไรเหรอคะ"
"พี่เอามาให้ครับ"
"เอ่อ.."
"รับสิแก"
เมื่อได้ยินเสียงรบเร้าของนิโคล ซอฮยอนก็จำใจต้องยื่นมือไปรับดอกกุหลาบที่จุนซูส่งให้ "ขอบคุณนะคะ แต่ว่าคราวหลังไม่ต้องลำบากก็ได้"
"สพหรับน้องซอ ไม่มีคำว่าลำบากกับพี่ครับ"หนุ่มรุ่นพี่ตอบ "พี่ขอนั่งด้วยได้ไหม"
"นั่งๆๆๆ นั่งเลยค่า เดี๋ยวฉันขอตัวไปซื้อน้ำก่อน คอแห๊ง แห้ง"
"ยัยนิโคล"
แม้จะเรียกแต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะนิโคลรีบวิ่งออกไปจากตรงนี้ จงใจให้เธอกับจุนซูอยู่ด้วยกันตามลำพัง
"พี่ได้ยินแล้วนะครับ ว่าน้องซอเลิกกับไคแล้ว"
"..เอ่อ ค่ะ"
"พี่ขอโทษนะครับ พี่รู้ว่าไม่ควรรู้สึกแบบนี้ แต่ว่าพี่ ..ดีใจจริงๆที่น้องซอเลิกกับเขา"
"ค่ะ"ซอฮยอนพยักหน้าเจื่อนๆ จุนซูคือรุ่นพี่ที่แอบชอบเธอมานานมากแล้ว เธอรู้ดี
"พี่รู้นะครับว่ามันยังคงเร็วไปสำหรับน้องซอแต่ว่าพี่ก็ไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว"พูดจบมือหนาก็คว้ามือของซอฮยอนไปกุมไว้แน่น
ซอฮยอนมองอย่างตกใจ พยายามดึงมือออกแล้วมองหน้าเขา "..คือพี่จุนซูคะ"
"อย่าเพิ่งปฏิเสธพี่เลยนะครับ"
"..."
"พี่ไม่เร่ง พี่จะรอ เพราะยังไงซะพี่ก็รอมานานแล้ว เปิดใจให้พี่บ้าง สักนิดก็ยังดี"
"..."
"สัญญาได้ไหมครับ"
เธอมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ บางที เธอก็ไม่ควรจะขังตัวเองไว้กับความทุกข์นานๆ อีกอย่างจุนซูก็แค่ขอให้เธอเปิดใจให้เขา ไม่ใช่ขอเป็นแฟนเลย ..มันคงไม่เสียหายใช่ไหม หากเธอจะตอบแบบนี้
"ได้ค่ะ"
"ขอบคุณมากนะครับ"
หลังจากนั้นไม่นานหนุ่มรุ่นพี่ก็ขอตัวไปเรียนต่อปล่อยให้ซอฮยอนนั่งอ่านหนังสือต่อเงียบๆ ได้คุยกับเขานิดหน่อย บางทีเขาก็ดูไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก แต่เธอก็ยังไม่พร้อมกับเรื่องความรักอยู่ดีนั่นล่ะนะ
เจ็บแล้วคงต้องจำให้มันนานๆหน่อย
"ยัยซอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ซอฮยอนละสายตาจากหนังสืออีกครั้งเมื่อเสียงแหลมๆของนิโคลตะโกนเรียกมาตั้งแต่ไกล "อะไรอีก"
"แกไปกับฉัน แฮ่ก เดี๋ยวนี้เลย"นิโคลคว้าข้อมือของซอฮยอนพร้อมกับหอบตัวโยน
"อะไร เกิดอะไรขึ้น ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด"
"มะ ไม่พูดแล้ว แกต้องรีบไปเดี๋ยวนี้"
"ไปไหน"
"ตามมาเถอะน่า ก่อนที่พี่จุนซูจะถูกนายไคฆ่าตายน่ะ"
"อะไรนะ!!!!!!"
ความคิดเห็น