คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : S E O & K Y U : : DESTINY FIN.
Fly
“เออ ฉันกำลังจะไปแล้ว”
(เร็วๆนะเว้ย ทุกคนรอแก 2 คนอยู่)
“รู้น่า”ชายหนุ่มร่างสูงกดวางโทรศัพท์ก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่แล้ว “เฮ้ย”
“ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ”
ชายหนุ่มถอดแว่นออกก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อา ..เปื้อนหมดเลย”
“ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ”หญิงสาวพูดซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะมองผลงานของตัวเอง
แก้วกาแฟที่เธอทำหล่นตกไปอยู่ที่พื้น ส่วนน้ำกาแฟน่ะเหรอ ..คราบเประเปื้อนที่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของเขาคงบอกได้ดีล่ะมั้ง “ขอโทษนะคะ ฉันขอโทษจริงๆ”
“ไม่ ไม่เป็นไรครับ”
“ไอ้กี้ เกิดอะไรขึ้นวะ”
ลี ซองมิน ชายหนุ่มสุดฮ็อตวิ่งเข้ามาในร้านหลังจากที่ออกไปรอด้านนอกนานแล้วเพื่อนก็ยังไม่ตามออกไปสักที
“แกก็ดูเอาเองแล้วกัน”
โจ คยูฮยอนพูดก่อนจะมองเสื้อของตัวเอง “แล้วแบบนี้ฉันจะไปได้ไงวะ”
“คุณคะ ฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะ เพราะฉันซุ่มซ่ามเอง”หญิงสาวพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเพื่อพยายามเช็ดคราบกาแฟออก “ขอโทษจริงๆค่ะ”
คยูฮยอนส่ายหน้าก่อนจะมองใบหน้าของหญิงสาวแสนซุ่มซ่ามคนนี้ให้เต็มๆตา วินาทีแรกที่เขาสบตากับเธอ ..ก้อนเนื้อที่อยู่ในอก ก็เต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากด้านใน แก้มเนียนใสของเธอ ริมฝีปากอวบอิ่ม ดวงตากลมโตที่ดูไร้เดียงสาแต่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้เลย
“ยัยซอ เสร็จรึยัง ทำไมแค่มาซื้อกาแฟมันนานขนาดนี้ล่ะ”
“มีอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”
คยูฮยอนมองหญิงสาวที่ยังคงง่วนกับการเช็ดเสื้อของเขาจนกระทั่งมีผู้หญิงตัวเล็กอีกคนที่เดินเข้ามาตาม
“จะไปสายแล้วนะ”
“โอเคๆ”หญิงสาวพูดก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าให้กับเขา “เช็ดเองนะคะ ฉันต้องขอโทษจริงๆ ขอตัวนะคะ”
คยูฮยอนรับผ้าเช็ดหน้ามาก่อนจะมองแผ่นหลังที่เริ่มไกลออกไปเรื่อยๆอย่างเหม่อลอย ..คนหรือนางฟ้า
“ไอ้คยู แกเป็นอะไรของแกวะ”ซองมินกอดคอคยูฮยอนก่อนจะมองเพื่อนที่ยังคงเหม่อลอย “ชอบเหรอ”
“บะ บ้าเหรอ”คยูฮยอนสะดุ้งก่อนจะผลักซองมินออก “ชอบบ้า ชอบบออะไร ไปๆๆๆๆ เดี๋ยวดงเฮมันได้บ่นยาวอีก”
“ไม่ชอบแต่ตานี่เยิ้มเชียวนะเพื่อนนะ”
“เลิกพูดได้ละ”
คยูฮยอนแกล้งตะโกนเสียงดังใส่ซองมิน ก่อนจะหันกลับไปมองด้านหลัง ยังคงเห็นเธอคนนั้นอยู่เลย ..
แต่เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ..
“เฮ้อ”
...
“เฮ้ออออออออออออออ”
“โว๊ย แกจะถอนหายใจอะไรนักหนาเนี่ยไอ้ด๊อง”
ซองมินโวยวายก่อนจะเอาหนังสือตีหัวลี ดงเฮ เพื่อนหนุ่มหล่อที่นั่งถอนหายใจไม่รู้กี่รอบแล้ว
“ก็แกดูดิวะ มันน่าเหนื่อยใจปะล่ะ”ดงเฮพูดก่อนจะบุ้ยปากไปที่ชายหนุ่มที่นั่งตาเยิ้มอยู่ที่มุมห้อง “ไอ้กี้มันนั่งท่านั้นมา 3 ชั่วโมงแล้วนะเว้ย จะซ้อมก็ไม่ได้ซ้อมสักทีเนี่ย”
ซองมินมองไปที่คยูฮยอนก่อนจะส่ายหน้า “แกยังไม่ชินอีกเหรอ มันเป็นแบบนี้มา 3 วันแล้วนะ”
“ก็อยากจะชินอยู่หรอก แต่มันเป็นอะไรของมันวะ”ดงเฮพูดแล้วเท้าคาง “ฉันถามจริง เมื่อวันที่พวกแกไปซื้อกาแฟกันน่ะ มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ ไอ้กี้มันถึงได้เป็นแบบนี้”
“อืม.. ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นนี่”ซองมินพูดก่อนจะยักไหล่ “เอ๊ะเดี๋ยว! จะว่ามีก็มีว่ะ”
“มีอะไรวะ”
“วันนั้นไอ้กี้มันถูกผู้หญิงทำกาแฟหกใส่”
“ก็ไม่เห็นเกี่ยวเลย ว่ามันจะต้องมานั่งเยิ้มแบบนี้”ดงเฮพูดแล้วส่ายหน้า “หรือว่า ..มันเสียดายเสื้อมัน”
“แกจะบ้าเร๊อะ”ซองมินแหวก่อนจะมองหน้าคยูฮยอน “แต่ว่ามันบอกฉันว่ามันไม่ได้ชอบนี่หว่า”
“อะไรวะ บอกมั่งดิ ฉันอยากรู้นะเว้ย”
“ก็ไอ้กี้อ่ะ มันถูกทำกาแฟหกใส่ใช่ปะล่ะ แล้วฉันก็เห็นมันมองผู้หญิงคนนั้นตานี่เยิ้มเลย ..ไอ้ด๊อง”
“อะไร”
“เพื่อนเรากำลังมีความรักว่ะ”ซองมินพูดก่อนจะกอดไหล่ดงเฮ
“เฮ้ย ไม่ๆๆๆๆ”ดงเฮแกะมือซองมินออกก่อนจะส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้หรอก อย่างไอ้กี้น่ะนะ จะชอบผู้หญิง”
“มันเป็นผู้ชายนะ = =”
“ก็นั่นแหละ ตั้งแต่คบกับมันมา ฉันอยากไม่เคยเห็นมันยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยนะเว้ย แล้วผู้หญิงคนนั้นน่ะ เจอแค่แป็บเดียวเอง ..ไม่มีทางอ่ะ”
“ฉันว่า ถ้าแกอยากรู้ก็ไปถามมันดิ”
“นี่ ถ้าฉันถามมันแล้วรู้เรื่องน่ะ ฉันก็ไม่เซ็งแบบนี้หรอก นี่ถามมันไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มันก็เป็นแบบนี้ ..ตาเยิ้มอย่างกับเมาไวน์”
“ฉันเอง”ซองมินพูดก่อนจะเดินไปหาคยูฮยอนก่อนจะเรียกเขา “ไอ้กี้”
“...”
“ไอ้กี้!!”
“นางฟ้า”คยูฮยอนพึมพำแต่ยังคงทำตาเยิ้มอยู่เหมือนเดิม
ดงเฮหัวเราะ ซองมินยักไหล่ก่อนจะจัดการเขกหัวเพื่อนรัก “โจ คยูฮยอน ไอ้บ้า!!!!”
“อะไร อะไรๆๆๆ อะไรวะ”คยูฮยอนสะดุ้งก่อนจะลุกขึ้นยืน “มีอะไรวะ”
“..= = แกนี่มัน”
“โห่ อะไรของแกวะไอ้ซองมิน”คยูฮยอนบ่นก่อนจะนั่งลงตามเดิม “เรียกฉันดีๆก็ได้ ทำไมแกต้องมาเขกหัวฉันด้วย ตกใจนะเว้ย”
“ฉันเรียกแกไม่รู้กี่ครั้งละ ตอบไหมล่ะไอ้บ้าเอ๊ย”
คยูฮยอนหัวเราะแห้งๆก่อนจะมองหน้าเพื่อน “แล้วมีอะไร”
“แกเป็นอะไรของแกเนี่ย นั่งเหม่อรอบ ตาเยิ้มเชียว และนางฟ้า นางฟ้าอะไรของแก”
คยูฮยอนสะดุ้งอีกครั้งก่อนจะเฉไฉ “อะไร๊มีอะไร๊ ไม่มี๊ ไม่มี”
“เสียงแกจะคีย์สูงไปไหน”ดงเฮพูดก่อนจะเดินมาข้างซองมิน “แกเป็นอะไรของแกเนี่ย อาการใกล้บ้าเต็มทีแล้วนะ”
“ฉะ ฉัน เปล่านี่”
“ผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมล่ะ”
“...”คยูฮยอนถลึงตาใส่ซองมินก่อนจะมองดงเฮ “นะ นี่พวกแก ..รู้ด้วยเหรอ”
“ไม่รู้เลยมั้ง”ซองมินพูดแล้วเขกหัวคยูฮยอนอีกครั้ง “แกเป็นเอามากนะเนี่ย”
“..ก็แหม”
“เฮ้ย จริงดิ”ดงเฮพูดเสียงดังก่อนจะมองหน้าคยูฮยอน “นี่แกไม่ได้ถูกตัวอะไรเข้าสิงใช่ปะ นี่แกเป็นเอเลี่ยนปลอมตัวเป็นเพื่อนฉันใช่ไหม”
“อะไรวะไอ้ด๊อง”คยูฮยอนปัดดงเฮออกก่อนจะกัดปากตัวเอง “ก็ ..”
“นี่แกชอบจริงๆใช่ไหมเนี่ย”
คยูฮยอนมองหน้าซองมินก่อนจะพยักหน้า “อืม”
“เห๊อะ แล้ววันนั้นบอกไม่ได้ชอบ”
“ก็มันเขินนี่หว่า”คยูฮยอนพูดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนที่เขาพกติดตัวตลอดตั้งแต่เธอคนนั้นให้มันกับเขา “ฉันคิดถึงเธอคนนั้นมากเลยนะเว้ย แล้วอีกอย่างน่ะ ฉันไม่ได้ชอบด้วย”
“อ้าว –o- แล้วตกลงแกยังไงเนี่ย”ซองมินพูดก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ ดงเฮนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะเท้าคางมองหน้าคยูฮยอน
คยูฮยอนมองหน้าเพื่อนทั้ง 2 คนด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะพูด “ก็ฉันไม่ได้ชอบไง ..แต่
”
“...”
“รักเลยว่ะ”
“บ๊ะเจ้า!!!”
“สุดยอด!! ชักอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วสิ”ดงเฮพูดก่อนจะหันไปคุยกับซองมิน
คยูฮยอนมองเพื่อนทั้ง 2 คนก่อนจะมองผ้าเช็ดหน้า “ฉันจะได้เจอเจ้าของแกอีกครั้งไหมนะ ไปนั่งที่ร้านกาแฟมา 3วันก็ไม่เห็นเจอเลย”
“เมื่อไหร่ฉันจะได้เจอเจ้าของแกอีกฮะ? บอกฉันที”
ซองมินกับดงเฮเลิกคุยกันก่อนจะหันมามองเพื่อน ซองมินส่ายหน้าช้าๆ “ความรักทำให้คนเป็นบ้าได้จริงๆ”
ดเงเฮพยักหน้าก่อนจะมองคยูฮยอน “ทำให้คน พูดกับผ้าเช็ดหน้าได้”
ซองมินกับดงเฮหันมามองหน้ากันก่อนที่ทั้งคู่จะพูด “บ้าไปแล้ว ><”
คยูฮยอน ซองมิน ดงเฮเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งก่อนที่ดงเฮจะสอดส่องสายตามองหาใครบางคน
“ตกลงว่านี่เป็นงานอะไรวะ คนเยอะชะมัด”
ดงเฮหันไปมองซองมินที่ถามเขา “งานวันเกิดเพื่อนน้องสาวฉัน”
“แกมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ไม่เชิงน้องสาวหรอกน่า”ดงเฮพูดแล้วมองหาเจ้าของร่างบางก่อนจะเห็นเธอ “เฮ้! เจสสิก้า”
หญิงสาวหันมามองเขาก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงมา ซองมินมองอย่างอึ้งๆก่อนจะแตะไหล่ดงเฮ “แกมีน้องสาวสวยแบบนี้เชียว”
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ”ดงเฮพูดก่อนจะชี้หน้าซองมิน “ฉันชอบมาตั้งแต่เรียนประถม”
“ห๊า”ซองมินกับคยูฮยอนร้องออกมาพร้อมกันก่อนจะมองดงเฮอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ “อย่างแกเนี่ยนะ ชอบมาตั้งแต่ประถม แล้วพวกผู้หญิงที่แกคบมาล่ะวะ”
“ก็คบไปงั้นๆอ่ะ สำหรับเจสสิก้าน่ะ ..คนที่ใช่เลย”
“เออ ถ้าเราเจอคนที่ใช่เราก็อยากมองแค่เขาอ่ะ”คยูฮยอนพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเห็นหญิงสาวเดินใกล้เข้ามา “แล้วทำไมแกไม่บอกไปวะ ว่าแกชอบเขา”
“แล้วทำไมวันนั้นแกไม่บอกนางฟ้าของแกล่ะ ว่าแกชอบน่ะ”
“กะ ก็มันไม่ทันนี่หว่า”คยูฮยอนพูดก่อนจะส่งยิ้มให้หญิงสาว “สวัสดีครับ”
“ค่ะ”เธอพูดพร้อมกับตีไหล่ดงเฮ “พี่ดงเฮ ทำไมมาช้าจังล่ะ”
“โทษที พี่หลงทางน่ะ”
“มันก็ไม่ได้มายากเลยนะ”เธอพูดก่อนจะส่งยิ้มให้พวกเขา “เดี๋ยวพวกพี่ไปซ้อมกันบนเวทีก่อนก็ได้ค่ะ เพื่อนเจสยังไม่มา”
เจสสิก้าผายมือไปที่เวทีก่อนจะขอตัวไปทำธุระต่อ ทั้ง 3 หนุ่มเดินขึ้นไปบนเวทีก่อนจะต่ออุปกรณ์ของตัวเอง ซองมินปรับสายกีตาร์ ดงเฮนั่งหน้ากลอง ส่วนคยูฮยอนอยู่หน้าคีย์บอร์ด
ทั้ง 3 คนเป็นเพื่อนกันตอนมัธยม อันที่จริงแล้วแค่ดงเฮต่างหากที่เพิ่งเป็นเพื่อนกับพวกเขา ซองมินกับคยูฮยอนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทั้ง 3 คนคบกันเรื่อยมาจนตอนนี้อายุก็ 24 เข้าไปแล้ว และทั้ง 3 คนอยู่ในสถานภาพ ..โสด
พวกเขาร่วมหุ้นกันเปิดร้านเครื่องดนตรี ซึ่งกิจการก็เป็นไปได้สวย และวันนี้ดงเฮอาสามาช่วยงานเจสสิก้า ก็เลยหอบหิ้วเอาเพื่อนทั้ง 2 คนมาด้วย
คยูฮยอนนั่งจิ้มคีย์บอร์ดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้านางฟ้าในกระเป๋าขึ้นมาอีกครั้ง นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เคยเจอเธออีกเลย ..ไปนั่งที่ร้านกาแฟทุกวันจนเจ้าของร้านเข้าใจว่าไปปิ๊งลูกสาวเขาแล้วเนี่ย
“เฮ้อ”
ซองมินหันไปดูเพื่อนก่อนจะส่ายหน้า “เป็นเอามากเว้ย”
คยูฮยอนหันมาถลึงตาใส่ซองมินก่อนจะพูดเบาๆ “แกไม่เข้าใจหรอก”
“เออๆ”ซองมินพยักหน้าก่อนจะตั้งสายกีตาร์ต่อ สายตามองออกไปข้างหน้าก่อนจะอ้าปากค้างอย่างตกใจ “อะ ไอ้กี้”
“อะไรของแก”
“นางฟ้า”
“อะไรวะ”คยูฮยอนลุกขึ้นจากคีย์บอร์ดเดินไปหาซองมินที่มีอาการแปลกๆ “แกเป็นไรเนี่ย”
“นางฟ้าของแก”
คยูฮยอนหันไปมองตามที่ซองมินชี้ก่อนจะอ้าปากค้างไปอีกคน “ใช่เธอจริงๆด้วย”
หญิงสาวคนนั้น เธอเดินเข้ามาภายในงาน รอยยิ้มของเธอทำให้ใจเขาเต้นผิดจังหวะ ดวงตากลมโตของเธอเขายังจำมันได้ดี เธอหันมามองที่เขาราวกับภาพหยุดนิ่ง เหมือนตอนนี้มีเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้น เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนจะเดินตรงมาที่เขาช้าๆ
คยูฮยอนยิ้มหวานเยิ้มเหมือนคนไร้สติ และแล้ว..
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!”
“ไอ้กี้!!!!!!!!!!!!”
“ตายแล้ว”
ร่างของคยูฮยอนลงมานอนกองอยู่บนพื้น หลังจากพลัดตก ไม่สิ ต้องเรียกว่าตั้งใจเดินตกลงมาจากเวที ซองมินกับดงเฮกระโดดลงไปดูอาการเพื่อนก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกัน “มันบ้าไปแล้วว่ะ”
ถึงแม้จะตกเวทีลงมาแล้ว แต่ตาเยิ้มๆของคยูฮยอนก็ทำให้เพื่อนทั้ง 2 คนเครียดไปตามๆกันเลยทีเดียว
“นางฟ้า ><”
“ไงล่ะแก เหล่สาวจนเป็นเรื่อง”ดงเฮพูดก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง
“หึ! สมน้ำหน้ามันชะมัด”ซองมินพูดก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลที่เพิ่งปอกกิน
คยูฮยอนกลอกตามองเพื่อนทั้ง 2 คนก่อนจะมองขาตัวเองที่ถูกเฝือกห่อหุ้มอยู่ “เจ็บตัวแต่อย่างน้อยก็คุ้มล่ะวะ”
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ ในที่สุดก็ได้เจอนางฟ้าสักที แถมเธอคนนั้นยังเป็นเพื่อนกับเจสสิก้า คนที่ดงเฮแอบชอบมาตั้งแต่ประถมอีกต่างหาก ช่างบังเอิญเหมาะเจาะราวกับสวรรค์ลิขิตจริงๆ
“นี่แกแอบชอบน้องเจสมาตั้งกี่ปี ไม่คิดจะบอกเหรอวะ”
“ไม่อ่ะว่ะ”ดงเฮส่ายหน้าก่อนจะยักไหล่ “ฉันไม่อยากบอก เกิดเจสไม่ได้คิดเหมือนฉัน จะมองหน้ากันไม่ติดซะเปล่าๆ”
“แต่แกแอบชอบเขามาตั้งปต่เรียนประถมแล้วนะเว้ย”
“แอบชอบแต่ฉันก็มีความสุขดีนี่หว่า”
“ใช่ แกไม่รู้หรอกไอ้ซองมิน ว่าการแอบชอบน่ะมันมีความสุขแค่ไหน”คยูฮยอนพูดก่อนจะทำหน้าเพ้ออีกครั้ง
“มีความสุขจนขาเดี้ยงแบบแกน่ะนะไอ้กี้ เห๊อะ! ไม่ไหวว่ะ”
“ฉันก็ยังได้เห็นนางฟ้าของฉันอีกครั้งละวะ แถมยังได้รู้ชื่อแล้วด้วย ..น้องซอ >< นางฟ้า”
“นี่ทำไมแกถึงได้ชอบน้องเขาขนาดนั้นวะ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆเลย”ดงเฮพูด
“ข้อแรกนะเว้ย แววตา ..แกเห็นไหมว่าแววตาน้องเขาใสขนาดไหน โคตรดึงดูดเลย ท่าทางมั่นใจของน้องเขาอีก เสียงหวานๆนั่นอีก โอ๊ย ทุกอย่าง เป๊ะไง นางฟ้าชัดๆเลย ><”
“ซอ”
คยูฮยอนหันไปมองซองมินตาขวางก่อนจะผลักเพื่อน “แกห้ามเพ้อถึงนางฟ้าของฉันนะเว้ย”
“ฉันไม่ได้เพ้อเว้ย แต่ว่า”ซองมินพูดแล้วชี้ไปที่หน้าประตู
ดงเฮกับคยูฮยอนหันไปมองพร้อมกัน “เฮ้ย!!!”
“พวกเรามาเยี่ยมพี่คยูน่ะค่ะ”หญิงสาวร่างเล็กพูดก่อนจะเกาหัวตัวเอง
“ซันนี่ ความจริงไม่ต้องเยี่ยมก็ได้นะ มันยังไม่ตายหรอก”
ซองมินพูดก่อนจะลุกขึ้น “นั่งก่อนสิ มากันนานรึยัง”
เจสสิก้ายิ้มแห้งๆก่อนจะหลบสายตาดงเฮ “มาตั้งแต่นางฟ้าน่ะค่ะ”
“ยัยเจส แกก็บอกพวกพี่เขาไปดิว่าเรามาตั้งแต่ประถมน่ะ”
“ห๊า”ดงเฮอุทานก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ “มะ มาตั้งแต่ตอนไหนนะครับ”
“พวกเราเข้ามาตั้งแต่ แอบชอบตั้งแต่ประถมน่ะค่ะ แล้วก็ไล่มาเรื่อยๆจนถึงนางฟ้า”ซันนี่พูดก่อนจะยิ้มหวาน “ใช่ไหมยัยซอ ยัยเจส”
“อะ อืม”2 สาวพูดพร้อมกันอย่างเขินๆ
ซอฮยอนเอาช่อดอกไม้วางบนโต๊ะก่อนจะมองคยูฮยอนที่หน้าแดงระเรื่อ “ปะ เป็นยังไงบ้างคะพี่คยู”
“คะ คือ คือ คือว่า”
“ติดอ่างกันเลยทีเดียว”ซองมินพูดก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ฉันจะออกไปหาอะไรกินว่ะ ใครจะไปบ้าง”
“ฉันๆๆๆๆ”
“แกจะไปได้ไงไอ้กี้ พิการอยู่นะ”ซองมินพูดแล้วมองดงเฮ “แกไปไหมไอ้ด๊อง”
“ไป!!”ดงเฮพูดเสียงดังก่อนจะหลบตาเจสสิก้า
“ฉันไปด้วยค่ะๆๆ”ซันนี่ยกมือก่อนจะวิ่งไปลากแขนเจสสิก้า “ไปด้วยกันยัยเจส”
“เฮ้ยฉันไม่อยาก..”
“แกอยากไปแน่ๆ”
ปัง!!!
ประตูห้องถูกปิดลง เหลือแค่ 2 หนุ่มสาวที่มองหน้ากันอย่างอึดอัด ซอฮยอนยิ้มแห้งๆก่อนจะหยิบกระเช้าผลไม้ที่วางอยู่ขึ้นมา “เดี๋ยวฉันเอาไปเก็บให้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับๆ เอาไว้ตรงนั้นแหละ”คยูฮยอนพูดก่อนจะหัวเราะเก้อๆ “ฮ่าๆๆๆๆ ไม่มีใครอยู่เลยเน๊อะ”
“ค่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
คยูฮยอนหัวเราะก่อนจะหยุดหัวเราะแล้วกระแอม ก่อนจะยืดตัวตรง “คือที่พวกเราพูดกัน ..คือว่า ไม่ต้องเก็บไปใส่ใจนะครับ”
“คะ?”
“ที่ ..ตอนประถมกับนะ นางฟ้า”
“ฉันจะไม่ใส่ใจได้ไงคะ”ซอฮยอนพูดก่อนจะยิ้มบางๆ “พี่คยูหมายถึงฉันไม่ใช่เหรอ”
“O/////O ครับ”
“ไม่เห็นแปลกเลยนี่คะถ้าคนเราจะชอบใครสักคน มันเป็นเรื่องที่ดีนะคะ”ซอฮยอนพูดก่อนจะมองหน้าเขา “ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระค่ะ”
“ครับ?”
“เอาไว้เดี๋ยวฉันกลับก่อน ถ้าเจสสิก้ากับซันนี่กลับขึ้นมา ฝากบอกด้วยนะคะ”
“ครับๆ เดี๋ยวบอกให้”คยูฮยอนพยักหน้าก่อนจะมองเธอที่ยิ้มหวานให้เขา
“เอาไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมาเยี่ยมพี่คยูใหม่นะคะ ..ไว้เจอกันค่ะ ^^”
ฉึกๆๆๆๆๆ
เหมือนมีศรรักพุ่งมาปักที่อกประมาณร้อยดอก คยูฮยอนมองตามร่างบางของซอฮยอนก่อนจะตบตัวเองแรงๆ
“เจ็บ”
...
“ไม่ได้ฝันไปนี่หว่า”
ดูเหมือนนางฟ้าจะบินลงมาใกล้เขามากขึ้นแล้วสินะ ..ไอ้คยูเอ๊ย อยากเดินตกเวทีให้ขาเดี้ยงอีกสัก 10 รอบ
ซอฮยอนจ๋า พี่รักเธอนะ ><
“โคตรอิจฉามันเลยว่ะ”
“แกจะไปอิจฉามันทำไมดงเฮ มันขาเดี้ยงแบบนั้นน่ะ”
“หรือว่าบางที ถ้าฉันเดินตกเวทีแล้วขาเดี้ยงแบบมัน เจสสิก้าอาจจะสนใจฉันก็ได้นะเว้ย”
ซองมินมองดงเฮอย่างเอือมๆก่อนจะล็อคคอเพื่อนเอาไว้ “เลิกเพ้อเจ้อแล้วไปซื้อข้าวกับฉันได้แล้วแก”
“ฉันไม่ได้เพ้อเจ้อนะเว้ยไอ้มิน แกลองคิดดูดิถ้าฉะ อุ๊บ”
“หุบปาก”ซองมินพูดก่อนจะหันไปมองที่เตียงคนป่วย ที่ดูผู้ป่วยจะหน้าตาแจ่มใสมากเป็นพิเศษ เพราะว่าอะไรน่ะเหรอ
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ซอฮยอนกับคยูฮยอนสนิทกันมากขนาดที่ว่ามาเยี่ยมทุกวันแล้วก็ขลุกอยู่ด้วยกันยันมืดแบบนี้ เขายักไหล่แล้วลากดงเฮออกไปจากห้อง
ความจริงแล้ว ซอฮยอนเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกันเธอถึงได้แวะมาหาเขาทุกวันก่อนกลับบ้าน อาจจะคิดว่าเป็นเพราะเธอล่ะมั้งทำให้เขาเดี้ยงแบบนี้ อีกอย่างคยูฮยอนก็เป็นคนน่ารัก เขาไม่ค่อยชวนเธอคุยมากนักเวลาเธอพูดกับเขาเขาก็จะหน้าแดงเป็นบางครั้งซึ่งนั่นเธอว่าเขาน่ารักดี
“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันพี่คยูก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะคะ”
“เอ่อ ครับ”คยูฮยอนพูดแล้วแอบยู่หน้า เขาไม่อยากจะรีบออกจากโรงพยาบาลหรอกนะ ถ้าเกิดออกไปจะได้เจอซอฮยอนแบบนี้อีกไหม
“พี่คยูอยากได้อะไรเพิ่มไหมคะ เดี๋ยวฉันต้องกลับแล้ว”
“ไม่แล้วครับ”เขาพูดแล้วยิ้มแห้งๆ ใจอยากจะบอกกับเธอจะตายว่า อยู่ต่อเลยได้ไหมมมมมม แต่ปากมันไม่กล้าพูดน่ะสิ คยูฮยอนตบปากตัวเองแล้วชะงักไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าซอฮยอนมองอยู่ “เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ยุงกัดปาก”
“ยุงกัดปากเหรอคะ”ซอฮยอนพูดกลั้วหัวเราะแล้วมองผู้ชายตรงหน้าอย่างปลื้มใจ
เห๋ ปลื้มใจ เธอจะปลื้มใจทำไมล่ะ อ้อใช่! เพราะเขาน่ารักดีไง
“แล้วกลับยังไงครับ”
“ขับรถกลับแหละค่ะ”
เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้งซองมินกับดงเฮเดินกลับเข้ามา ซอฮยอนเลยลุกแล้วเดินไปหยิบกระเป๋า “ถ้างั้นฉันกลับก่อนแล้วกันนะคะ ไว้พรุ่งนี้จะมาใหม่”
“อ้าว กลับแล้วเหรอครับ”ซองมินถามแล้วแอบเหล่มองคยูฮยอน “ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอครับ พี่ซื้อข้าวมาเผื่อด้วยนะ”
“ขอโทษนะคะ ฉันต้องกลับไปทำธุระต่อน่ะค่ะ”ซอฮยอนพูดอย่างเกรงใจแล้วหันกลับมามองคยูฮยอน “ไปนะคะพี่คยู”
“อ่า ครับ”
ซอฮยอนยิ้มให้ทุกคนแล้วเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย เมื่อประตูปิดลง คยูฮยอนก็หันมามองเพื่อนทั้งสองอย่างเคืองๆ “พวกแกเข้ามาทำไมไม่ดูจังหวะเลยวะ”
“ดูจังหวะ”ดงเฮทวนคำแล้ววิ่งไปเกาะเตียง “นี่แกกำลังจะจุ๊บน้องเขาเหรอวะ”
“หัวสมองคิดเป็นแต่เรื่องแบบนี้เร๊อะ”คยูฮยอนถามแล้วผลักหน้าดงเฮออก “พอพวกแกมาซอฮยอนก็กลับเลยอ่ะ -^-“
“ไอ้นี่ ไม่รู้บุญคุณ ..นี่ไอ้กี้ พวกฉันอุตส่าห์มายอมนอนปวดหลังกับพื้นแข็งๆนี่เพื่อเฝ้าแกนะ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวปล่อยให้นอนคนเดียวแม่งเลย”
“ชิ”คยูฮยอนจิ๊ปากใส่ซองมินแล้วดึงผ้ามาคลุม “พวกแกน่ะช่วยคุยกันแบบไม่มีเสียงด้วยเข้าใจปะ ฉันจะนอน”
“แกจะรีบนอนไปไหนวะนี่เพิ่งสองทุ่มเองนะ”
“ฉันอยากให้พรุ่งนี้ไวๆ ..อยากเจอนางฟ้า”คยูฮยอนพูดแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวคนเมื่อกี๊ ..หญิงสาวที่เปรียบเสมือนนางฟ้า
อยากรู้จังว่าเธอกินอะไรเข้าไป ถึงได้สวยน่ารักน่าหลงโดนใจเขาขนาดนี้
...
เดี้ยงแค่นี้ก็ถือว่าคุ้มล่ะวะ!!!!
คยูฮยอนมองนาฬิกาแล้วนับถอยหลังใกล้ถึงเวลาที่ซอฮยอนจะมาแล้ว เขามีสีหน้าที่ตื่นเต้นเหมือนเช่นเคยสร้างความหมั่นไส้ให้กับเพื่อนอย่างซองมินและดงเฮมาก
“โอ๊ย หมั่นไส้มันโว๊ยยยยยย”ดงเฮพูดแล้วเอาหมอนปาใส่คยูฮยอน “แกช่วยเลิกทำหน้าลัลล้าขนาดนี้ได้ไหมวะ เห็นแล้วจะอ้วก”
“นี่หมั่นไส้หรืออิจฉากันแน่”คยูฮยอนพูดแล้วแลบลิ้นใส่ดงเฮ “ก็รักแรกตอนประถมของแกไม่คืบหน้าเหมือนฉันนี่หว่า”
“หน็อย ไอ้นี่!!!”
ผ่าง
“นางฟ้า เอ่อ ซอฮยอนมาแล้ว”คยูฮยอนพูดแล้วยิ้มแป้นเมื่อซอฮยอนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มนางฟ้าที่เขาฝันถึงทุกคืน
“สวัสดีค่ะ”ซอฮยอนทักทุกคนแล้วเดินไปที่ข้างเตียง “พี่คยูคะ”
“ครับ?”
“คือว่า วันนี้ฉันอยู่นานไม่ได้น่ะค่ะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ฉันติดธุระจริงๆก็เลยแวะมาบอกก่อน ^-^ พอดีว่าวันนี้ฉันมีนัดทานข้าวกับคนสำคัญน่ะค่ะ”
“คนสำคัญ!!!!”
ผู้ชายทั้ง 3 คนในห้องพูดขึ้นมาพร้อมกัน ซอฮยอนหันไปมองซองมินกับดงเฮอย่างตกใจจนทั้ง 2 คนต้องก้มหน้าลง ส่วนคยูฮยอนดูเหมือนจะช็อคค้างไปแล้วกับคำพูดนั้นที่ออกมาจากปากนางฟ้าของเขา
ก๊อกๆๆๆๆ
ซองมินเด้งตัวขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู เขาขมวดคิ้วแล้วมองหน้าผู้ชายตัวสูงตรงหน้าอย่างแปลกใจ “มาหาใครเหรอครับ”
“ผมมาหาซอฮยอนครับ”ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบแล้วถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้อง “ซอ”
“อ้าว พี่ชางมิน ซอบอกให้รอข้างล่างไง ขึ้นมาทำไมเนี่ย”
“ก็พี่รอนานแล้วนี่”ผู้ชายที่ชื่อชางมินพูดแล้วลูบหัวซอฮยอนเบาๆ “ไปกันได้รึยัง ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดีนะ”
“ค่ะๆๆๆ”ซอฮยอนตอบชางมินแล้วหันมาหาคยูฮยอน “งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ของพี่ชางมินด้วย”
“=o=”
“ไปก่อนนะคะพี่ดงเฮ พี่ซองมิน”
“=o=;; ครับ”
ประตูห้องถูกปิดลง และดูเหมือนซอฮยอนได้กระชากวิญญาณของคยูฮยอนไปด้วย เขานั่งอึ้งค้างอยู่อย่างนั้นจนซองมินต้องเดินมาเขย่า “ไอ้กี้”
“คนสำคัญ!!!!”คยูฮยอนโพล่งขึ้นมาแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “นางฟ้าหักอกฉันนนนนนนนนนนนนน T^T”
ซองมินมองแล้วเอามือตบหน้าผากตัวเอง ไปหมดแล้วเพื่อนตรู
เจสสิก้าเดินเข้ามาภายในร้านอาหาร หลังจากที่เมื่อเช้าเธอได้รับโทรศัพท์จากดงเฮรุ่นพี่คนสนิทที่ช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้เจอนัก เขานัดให้เธอมาที่นี่ และเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้น
“พี่นัดฉันมามีอะไรเหรอ”เจสสิก้าถามแล้วนั่งลง
ดงเฮที่กำลังเหม่อมองออกไปข้างนอกสะดุ้งแล้วมองหน้าหญิงสาวที่เพิ่งมาถึงด้วยความตกใจ “พี่ขี้ตกใจน่ะขอโทษที”
“ฉันขอโทษ ไม่รู้ว่าทำให้พี่ตกใจ”
ดงเฮมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าแล้วเริ่มพูด “ตอนแรกพี่อยากจะนัดเธอให้มาคุยเรื่องเพื่อนของเธอ แต่ตอนนี้พี่เปลี่ยนใจแล้ว”
“???”
“พี่อยากจะเปลี่ยนมาคุยเรื่องของเรา”
เจสสิก้ามองดงเฮด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องนั้นอีก “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่พี่มีเรื่องของเราไว้ให้คุย”
“ก็ตั้งแต่ที่เธอได้ยินว่าพี่แอบชอบเธอมาตั้งแต่ประถมน่ะสิ”
“...”เจสสิก้าเงียบไป เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบเขาว่ายังไงจริงๆ
“พี่อยากจะถามเธอ ว่าเธอรู้สึกเหมือนพี่บ้างไหม”
“...”
“ถ้าไม่เลยพี่ก็ต้องขอโทษจริงๆที่พี่รู้สึกแบบนั้นกับเธอ พี่ขอร้องล่ะสิก้า ช่วยทำให้พวกเรากลับมาสนิทกันเหมือนเดิมที อย่าหนีหน้าพี่ อย่าหลบพี่อีกเลย ลืมสิ่งที่เธอเคยได้ยินไปซะ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่รู้สึกแบบนั้นกับเธออีก”
“...ความรู้สึกคนมันห้ามกันได้ง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“ง่ายไม่ง่ายพี่ก็จะทำ แค่ขอให้เธอกลับมาเป็นคนเดิมของพี่”
“...ฉันขอตัวนะ พอดีฉันนึกได้ว่าฉันมีธุระที่ต้องไปทำ”
ดงเฮมองเจสสิก้าที่เดินออกไปแล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ ตั้งแต่ตอนเรียนประถมที่เขาชอบเธอมาจนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงชอบเธออยู่ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเขาเลยสักนิด
“อกหักแล้วสินะ”
“เฮ้อ...”
“เฮ้อ...”
ซองมินหันไปมองเพื่อนทั้ง 2 คนที่พากันนั่งถอนหายใจ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ห้องซ้อมดนตรีเนื่องจากวันพรุ่งนี้ต้องไปเล่นดนตรีที่งานวันเกิดเจสสิก้าหนึ่งในคนที่ทำให้เพื่อนเขาอกหัก
คยูฮยอนออกจากโรงพยาบาลเมื่อวาน แต่ว่าตั้งแต่วันที่มีผู้ชายมาหาซอฮยอน ซอฮยอนก็ไม่ได้มาเยี่ยมคยูฮยอนเลย ส่วนดงเฮก็ดูเหมือนจะอกหักแบบเดียวกับคยูฮยอนเป๊ะ และนั่นทำให้เขารู้สึกรำคาญตาเป็นที่สุด
“เฮ้อ..”
“เฮ้อ..”
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย”ซองมินตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออดแล้วมองเพื่อนทั้ง 2 คน “นี่พวกแกเลิกแข่งกันถอนหายใจสักทีได้ไหมวะ แล้วก็ช่วยกรุณาลุกขึ้นมาซ้อมกันได้แล้ว ฉันเห็นหน้าพวกแกอย่างกับปลาใกล้ตายแบบนี้แล้วรำคาญว่ะ”
“แกไม่ได้อกหักแบบพวกฉันนี่ แกจะไปเข้าใจอะไรล่ะไอ้ซองมิน”ดงเฮพูดแล้วเอามือปิดหน้า “แง้ รักแรกของฉัน”
“ใช่ แกไม่ได้โดนหักอกนี่หว่า แกก็ยังร่าเริงอยู่นี่ จะมาเข้าใจอะไรคนอกหัก”คยูฮยอนพูดแล้วกอดคอดงเฮ “รักแรกของฉันเหมือนกัน แง้”
ซองมินมองอย่างหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นเดินหยิบไม้กลองไปตีที่หัวของเงเฮกับคยูฮยอนคนละที “ไอ้พวกปัญญาอ่อน”
“อะไรวะ/อะไรวะ”
“พวกแกฟังฉันเลยนะ ฟังให้ดี ..สำหรับแกไอ้ด๊อง แกรักเจสสิก้ามาตั้งแต่เรียนประถม เพิ่งโดนปฏิเสธไปแค่ครั้งเดียวทำท่าเหมือนจะตายแล้วเหรอวะ เดินหน้าจีบไปเลยดิไหนๆเธอก็รู้อยู่แล้วนี่ แกรักเจสสิก้ามาตั้งแต่เป็น 10 ปี รอต่อไปมันจะเป็นอะไรไปวะ”
ดงเฮเด้งตัวขึ้นแล้วมองหน้าซองมิน “ก็จริงว่ะ”
“เออ!! ส่วนแกนะไอ้กี้ แกเองก็รู้สึกว่าซอฮยอนเป็นเนื้อคู่แกนี่หว่า แกคิดว่าเธอคือพรหมลิขิต ซอฮยอนแค่บอกว่ามีคนสำคัญนะเว้ย แฟนรึเปล่าก็ไม่รู้”
“สนิทกันขนาดนั้นก็ต้องเป็นแฟนแหงอยู่แล้ว”
“แฟน แฟนแล้วไงล่ะ ยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อย ตราบใดที่ซอฮยอนยังไม่ได้แต่งงานแกก็ต้องมีสิทธิ์อยู่แล้ว”
“นี่แกจะบอกให้ฉันแย่งเหรอวะ”
“ก็แบบนั้นนั่นแหละ”
“นี่แกจะให้ฉันทำบาปเหรอวะไอ้ซองมิน”
“แหม ทำอย่างกับว่าช่วงที่ผ่านมาแกเป็นคนดีนักนี่”
คยูฮยอนมองซองมินแล้วทำตาวาว ใช่! ซอฮยอนต้องเป็นของเขาสิ เธอคือนางฟ้าของเขา
“ฉันจะแย่ง”
“เออ เยี่ยม งั้นพวกแกก็มาซ้อมกันได้แล้ว”
เฮ้อ มีเพื่อนปัญญาอ่อนแบบ 2 คนนี้นี่เหนื่อยชะมัด ซองมินคิดแล้วส่ายหน้า
คยูฮยอน ซองมิน ดงเฮเดินเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ที่เป็นสถานที่จัดงานวันเกิดของเจสสิก้าที่จัดที่บ้านของซันนี่ ซองมินยิ้มทักทายซันนี่แล้วเดินมาช่วยพยุงคยูอยอนที่ยังคงขาเดี้ยงให้เดินขึ้นไปบนเวที
คยูฮยอนนั่งลงประจำที่ สายตาสอดส่องมองหาคนที่เขาสุดแสนจะคิดถึง วันนี้เธอต้องมาแน่ๆเพราะมันเป็นวันเกิดของเพื่อนเธอ และนั่น เธอมาจริงๆแต่มาพร้อมกับ ..ไอ้หมอนั่น
ชางมิน
คยูฮยอนแอบเบ้หน้าแล้วปั้นหน้าให้เป็นปกติ พวกเขาเริ่มเล่นเพลงที่เตรียมซ้อมกันมา แต่สายตาของคยูฮยอนไม่ค่อยจดจ่ออยู่กับคีย์บอร์ดอย่างที่ควรเป็นเท่าไหร่นัก บางครั้งเขาก็แทบอยากจะลุกขึ้นร้องโวยวายเมื่อเห็นความสนิทสนมของ 2 คนนั้น บางครั้งก็อยากจะหยุดเล่นเพราะไม่อยากทนเห็นภาพนั้น แต่ในเมื่อวันนี้เขาตั้งใจแล้ว ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องบอกเธอให้รู้ถึงความรู้สึกเขาให้ได้ และในที่สุดเวลาที่เขารอคอยก็มาถึงสักที
คยูฮยอนหันไปมองเพื่อนทั้ง 2 คนแล้วพยักหน้า ..เสียงดนตรีเงียบลง คยูฮยอนลุกขึ้นจากหน้าคีย์บอร์ดแล้วเดินกะเผลกไปที่หน้าขาตั้งไมค์ เขาจับไมค์แล้วมองไปที่เธอ ..เธอที่ขโมยหัวใจเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอ
“ซอฮยอน”
เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบๆงาน ทุกคนหันมามองซอฮยอนที่มองไปบนเวทีอย่างอึ้งๆ เธอลุกขึ้นแล้วมองคยูฮยอนด้วยความแปลกใจ
“พี่ชอบเธอ..”
“@!$#%@Q”
คยูฮยอนไม่สนใจเสียงดังเซ็งแซ่รอบๆตัว เขามองไปที่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาใช้เวลาค่อนคืนเพื่อสร้างความกล้าให้กับตัวเอง รู้ว่าผิด เธอมีคนรักแล้ว แต่เขาก็ไม่อยากทนเห็นเธอไปแบบนั้นโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย
“ซอฮยอน พี่ชอบเธอจริงๆนะ พี่ไม่สนด้วยว่าเธอจะมีคนสำคัญ พี่จะรักเธอให้มากที่สุด และมั่นใจว่าต้องมากกว่าคุณแน่ๆชางมิน”
“หมอนั่นมันเป็นอะไรน่ะ”ชางมินพูดขำๆแล้วมองซอฮยอน “นี่อะไรกันเนี่ย”
“พี่คยูคะ”ซอฮยอนไม่ตอบชางมินแต่มองไปที่คนบนเวทีแทน “ขอบคุณนะคะที่รุ้สึกดีๆกับฉัน”
“...”
“แต่พี่ไม่ต้องแย่งฉันหรอกค่ะ”
“พี่ไม่สน ต่อให้มันจะบาปแค่ไหน พี่ก็ไม่สนใจ”
“คิๆ”ซอฮยอนหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อยแล้วมองหน้าหนุ่มนักดนตรีคนนั้น “ที่ฉันบอกว่าไม่ต้องแย่ง นั่นก็เพราะว่าฉันยังไม่มีแฟนต่างหากค่ะ”
“ห๊า ว่าไงนะ”
“คนสำคัญที่ฉันพูดถึงคือพี่ชางมินก็จริง แต่ฉันกับพี่ชางมินแล้วเป็นลูกพี่ลูกน้องกันค่ะ”
“!!!!!”
ความกล้าทั้งหมดที่รวบรวมมาแตกกระเจิงทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นของซอฮยอน คยูฮยอนอึกอักแล้วหน้าแดงขึ้นมาด้วยความอายกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
“แล้วตกลงน้องซอยังไงครับ ชอบเพื่อนพี่ไหม”ซองมินพูดแทนเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนเริ่มอาย “ชอบไหมครับ”
ซอฮยอนกัดริมฝีปากตัวเองแล้วเอาผมทัดหูด้วยความเขิน “ฉันก็..”
“...”
“ก็ชอบค่ะ ^^”
คยูฮยอนปล่อยไมค์แล้วมองรอยยิ้มของซอฮยอนราวกับโดนมนต์สะกด เขามองหน้าเธอไม่ละสายตาและในที่สุด
โครม!!!
“ไอ้กี้”
“เฮ้ย”
“พี่คยู!!!!!!!!!”
คยูฮยอนกลับมาที่เดิม ห้องเดิม และเตียงเดิมท่ามกลางสายตาเอือมระอาของเพื่อนสนิททั้ง 2 อย่างซองมินกับดงเฮ
“ไงไอ้เดี้ยง แกนี่มันเกิดมาเพื่อเป็นเดี้ยงจริงๆว่ะ เพิ่งหายข้างนึง อีกข้างมาอีกละ”ดงเฮพูด
“งานที่แล้ววันเกิดซันนี่ งานนี้วันเกิดเจสสิก้า นี่ถ้าต่อไปวันเกิดซอฮยอนแกไม่ต้องกลายเป็นมัมมี่เลยเร๊อะ”ซองมินพูดแล้วเขกหัวเพื่อนอย่างหมั่นไส้
“แต่มันก็คุ้มนี่หว่า”คยูฮยอนพูดแล้วหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ “อย่างน้อยฉันก็ได้นางฟ้ามาครอบครอง เดี้ยงอีกแค่ไหนก็ยอม”
“พี่อาจจะตายก่อนก็ได้นะคะ”ซอฮยอนพูดขำๆแล้วหัวเราะ “ทำไมชอบเดินตกเวทีอยู่เรื่อย”
“ก็เรานั่นแหละ ชอบทำให้พี่ละสายตาไปไหนไม่ได้อยู่เรื่อย”
“โอ๊ยๆๆๆ หวานกันให้น้อยๆหน่อยค่า ยังมีคนอยู่ในห้องอีกหลายคนนะคะ”ซันนี่พูดแล้วสะกิดไหล่เจสสิก้า “ต่อไปตาแกแล้วนะ”
“อะ อะไร”เจสสิก้าสะดุ้งแล้วหลบสายตาดงเฮที่มองมา แต่ซันนี่กลับยิ้มสดใสแล้วพูด
“พี่ดงเฮคะ ยัยสิก้ามีเรื่องสำคัญอยากจะบอกค่ะ”
“ซันนี่!!!”
“ลงไปเจอกันข้างล่างนะคะ”
“ซันนี่ แกอ่ะ!!!”
“เอาน่า”ซันนี่ล็อคแขนเจสสิก้าเอาไว้แล้วหันมามองซอฮยอน “ส่วนแกก็จู๋จี๋กันต่อนะ ฉันไปละ”
“บ้า”ซอฮยอนพูดสั้นๆแล้วเสมองออกไปข้างนอกอย่างเขินๆ
ทุกคนในห้องทยอยกันเดินออกไปภายในห้องจึงเหลือเพียงคนทั้งคู่เท่านั้น ซออยอนหันมามองคยูฮยอนแล้วยิ้ม “ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ”
“มีความสุขน่ะครับ”
“-/////- พะ พี่คยูอยากได้อะไรเพิ่มไหมคะ”
คยูฮยอนส่ายหน้าแล้วดึงเธอให้นั่งลงข้างๆเขา “ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นแหละ ต้องการแค่นี้ก็พอ”
“^////^ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย หมายถึงว่า อยากได้น้ำ อยากทานอะไรไหมต่างหาก”
“ก็ไม่อยากอยู่ดี”เขาพูดแล้วมองหน้าเธอ “ขอบคุณนะครับ”
“เรื่องอะไรคะ”
“ขอบคุณที่รู้สึกเหมือนพี่ไง”
“...ก็ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้นนี่คะ”
“พี่เชื่อมาตลอดเลยว่ามันคือพรหมลิขิต”
“อ้อ ก็อาจจะใช่”เธอพูดแล้วมองหน้าเขา และโดยไม่คาดคิด
ฟอดดด
“O////o”
ซอฮยอนเด้งตัวออกห่างจากคยูฮยอนแล้วยิ้มเขินๆ “ขอบคุณนะคะ ฉันกลับก่อนดีกว่า >///<”
คยูฮยอนเอามือแตะแก้มตัวเองแล้วมองเธอที่เดินหนีเขาไปด้วยรอยยิ้ม เขายื่นมือออกไปกลางอากาศแล้วพูดอย่างเพ้อๆ
“นางฟ้า ขอแบบนั้นอีกรอบนึง ขอฟอดแบบยาวๆเลยได้ไหม”
ต้องขอบคุณกาแฟแก้วนั้นจริงๆที่หก จนทำให้พวกเขาได้มาเจอกัน ..ขอบคุณอีกครั้ง
พรหมลิขิต
เจสสิก้ายืนมองชายตรงหน้าด้วยความเขิน จู่ๆซันนี่ก็มาทำแบบนี้กับเธอ และมันเขินเป็นบ้าเลยจริงๆ ..ดงเฮมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วพูดโดยหันหน้าไปทางอื่น
“มีอะไรจะบอกพี่เหรอ”
“...”
“ว่าไง?”
“มะ มันก็ไม่เชิงบอกหรอก แต่ว่าฉันมีอะไรจะให้พี่ต่างหาก”เจสสิก้าพูดแล้วหยิบสมุดไดอารี่ในกระเป๋าส่งให้ดงเฮ “พี่จำได้ไหม ตั้งแต่ตอนที่เราเรียนด้วยกัน ฉันเคยเล่าให้พี่ฟังว่าฉันแอบชอบรุ่นพี่คนนึง”
“อืม จำได้”
ทำไมเขาจะจำไม่ได้ล่ะ ตอนเธอเล่าน่ะ เขาเจ็บเกือบตาย
“วันนี้ฉันจะบอกพี่แล้ว ว่ารุ่นพี่คนนั้นคือใคร”
“เธอต้องการอะไรเนี่ยสิก้า ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกนะ ถ้าเธอไม่อยากให้พี่ชอบเธอ พี่ก็พยายามอยู่ ไม่ต้องทำแบบนี้เลย”
“พี่อย่าโวยวายก่อนได้ไหม ช่วยเปิดๆดูหน่อยเถอะน่า”
ดงเฮมองหน้าเจสสิก้าแล้วเปิดสมุดไดอารี่นั่นขึ้นมา ส่วนใหญ่ก็เป็นชีวิตประจำวันของเธอในตอนเรียน และมีการเขียนถึงไอ้รุ่นพี่คนนั้น เขาเปิดข้ามๆไปแล้วมาติดอยู่ที่หน้ากลาง มีข้อความเขียนเอาไว้ว่า
“วันนี้ฉันได้ถ่ายรูปกับเขาเป็นใบแรกด้วยล่ะ ทั้งๆที่เราก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้วนะ แต่วันนี้เป็นวันแรกเลยที่ฉันได้ถ่ายรูปกับเขา ไม่รู้ว่าเขาจะมองสายตาของฉันออกไหม สายตาของฉันที่ชอบเขามากขนาดนั้นน่ะ”
มือหนาเปิดกระดาษต่ออย่างอยากรู้ และทันทีที่ได้เห็นเขาก็เงยหน้ามองเธออย่างตกใจ
“นี่มันพี่นี่”
“ก็ใช่ไง”เจสสิก้าพูดอย่างอายๆ “ฉันเองก็ชอบพี่มาตั้งนานแล้ว พี่น่ะโง่ ดูไม่ออกเลยรึไง”
“เจสสิก้า”
“อะไร”
“นี่เรื่องจริงเหรอ”
“ฉันจะโกหกทำไมเล่า”
ดงเฮยิ้มกว้างแล้วเดินไปใกล้เธอ “เธอคิดเหมือนพี่เหรอ”
“อืม”
“ให้ตายเถอะ”เขาขยี้หัวตัวเองแล้วอุ้มคนตรงหน้าจนตัวลอย “พี่รักเธ้อออออออออ”
ในขณะที่ดงเฮกับเจสสิก้ากำลังผลัดกันบอกรักอยู่นั้น สายตาทั้ง 2 คู่ก็ละออกมาแล้วหันมาสบกันอย่างดีใจ
“เยส ในที่สุดก็สุขสมหวังทั้ง 2 คู่สักที”
“3 ต่างหาก”
พูดจบร่างหนาก็ก้มลงแล้วจู่โจมที่แก้มของร่างเล็กทันที
“พี่ซองมิน!!!”
“อย่าลืมคู่เราสิยัยเตี้ย”
“พี่ซองมินอ่ะ”
ซันนี่ตีไหล่ซองมินแล้วยิ้มอย่างเขินๆ อันที่จริงแล้วเธอกับซองมินคบกันมาได้ระยะนึงแล้วแต่ไม่ได้บอกใคร และมันบังเอิญจริงๆที่คยูฮยอนชอบซอฮยอน และบังเอิญยิ่งกว่าที่ดงเฮชอบเจสสิก้าเช่นกัน ทั้ง 2 คนก็เลยวางแผนให้ทั้ง 4 คนได้มาเจอกัน และสมหวังในที่สุด
“จะพรหมลิขิตหรืออะไรก็ตามก็สู้กับกามเทพอย่างพวกเราไม่ได้ร้อก เน๊อะ”ซองมินพูดแล้วโอบไหล่ซันนี่เอาไว้
“ก็พวกเราเก่งไงพี่ซองมิน”
“เธอบอกว่าจะให้รางวัลพี่นี่ รู้ไหมว่าถ้าไม่ได้พี่ ไอ้ 2 คนนั้นมันถอดใจไปแล้วน่ะ”ซองมินพูดแล้วเอียงแก้มไปที่หน้าซันนี่ “เร็วๆๆๆ”
ซันนี่มองแก้มป่องของเขาแล้วหัวเราะ “ได้ๆ พี่หลับตาเลย”
ซองมินหลับตาทันทีที่ซันนี่พูดจบ เขารออยู่พักใหญ่ๆซันนี่ก็ไม่เข้ามาสักที “ซันนี่”
...
“ยัยเตี้ย”
...
ซองมินลืมตาขึ้นแล้วพบว่ารอบข้างไม่มีใครอยู่ เขายิ้มแล้วส่ายหัวเบาๆ “แสบนักนะ ยัยกามเทพตัวเตี้ย”
และเรื่องของทั้ง 6 คน 3 คู่ก็จบลงเช่นนี้แล ..เย้!!!
END :-D
ความคิดเห็น