คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : No Reason : : cHAPTERS 2 -100- Rewrite
เพราะว่าฉันมีหน้าที่ "แค่ว่ายไปตามน้ำเท่านั้นเอง"
Chapters 2
ซอฮยอนเปิดประตูเข้าไปภายในห้องอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวว่าใครบางคนจะมาเห็น ได้แต่ภาวนาให้ใครคนนั้นไม่อยู่ที่เพ้นท์เฮาส์ในตอนนี้
เธอยังไม่พร้อมจะเจอหน้ากับเขาทั้งที่มีสภาพแบบนี้
"ไปไหนมา"
ขาเรียวหยุดยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู หน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อยเมื่อคำขอของเธอไม่เป็นผล คริสอยู่ที่นี่ กำลังนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่ เขาถาม โดยที่ไม่มองหน้าเธอ ..เหมือนทุกครั้ง
"คือฉัน.."
"ไปกับฉันเอง"
มือหนาหยุดปากกาที่กำลังจรดลงบนกระดาษ ถอดแว่นสายตาที่มักจะใส่เวลาต้องทำงานออกก่อนจะช้อนตามองไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงของเซฮุน ซอฮยอนรีบยกมือขึ้นมาปิดบังร่องรอยที่ต้นคอ ดูเหมือนว่าคริสจะไม่เห็นมัน เพราะเขายังคงนิ่ง
หรือว่าเขาเห็นแล้ว แต่ยังคงนิ่งกันนะ
"วันมะรืนจะสอบไม่ใช่เหรอ เข้าไปอ่านหนังสือสิ มัวแต่เหลวไหลอยู่ได้"
"คืนนี้ฉันจะไปนอนที่บ้านนานะ"
"ทำไมต้องไป"
"วันนี้วันเกิดของอูฮยอน พวกเขามีปาร์ตี้"
"แต่เธอมีสอบ"
"แต่ฉันจะไป ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว"ซอฮยอนตอบ เดินผ่านเขาเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น แต่สุดท้าย เธอก็ต้องทรุดตัวลงนั่งพิงประตู ร้องไห้ออกมาอย่างนั้น
ไม่มีคำว่าเป็นห่วงอย่างที่เธออยากได้ยิน ..ไม่มีเลย
"นายไม่ควรปล่อยให้ซอฮยอนไป นายก็รู้ว่าเพื่อนกลุ่มนั้นของเธอ.."
"ก็ได้ยินแล้วนี่ เธอยืนยันที่จะไปให้ได้"
เซฮุนมองคริสที่ยังคงทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไร หนำซ้ำยังนั่งลงเซ็นต์งานต่อราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทั้งๆที่ซอฮยอนบอกว่าจะออกไปนอนค้างบ้านเพื่อน ..เพื่อนกลุ่มนั้นที่เหลวไหลและเหลวแหลกเหลือทน
"แต่นายก็น่าจะห้ามเธอนะคริส"
"แล้วทำไมนายไม่ห้ามเองล่ะ"
"เพราะเธอไม่ฟังฉัน เธอฟังแต่นาย"
"ถ้าฟังฉัน เธอก็จะไม่ไป แต่ถ้าไม่ คืนนี้เธอจะไปโผล่ที่บ้านของนานะ"คริสพูดเรียบๆ ก้มหน้าอ่านเอกสารตรงหน้าต่อโดยไม่เงยหน้ามองเซฮุน "นายควรจะเอาเวลาที่นายเครียดเรื่องซอฮยอนไปดูแลยุนอา"
"ยุนอาเป็นอะไรอีกเธอก็แค่คลั่ง แต่ตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้วนี่ ส่วนซอฮยอนใช่! ตอนนี้เธอปลอดภัย แต่ถ้าเธอก้าวขาไปงานปาร์ตี้นรกนั่นเมื่อไหร่ ความปลอดภัยที่เธอมีจะหายไปทันที เธอฟังนาย นายก็ควรจะห้าม"
"คนที่ยุนอาฟังก็มีแต่นายเหมือนกัน"คริสพูดนิ่งๆ ไม่เงยหน้าขึ้นไปมองเซฮุน "ควรจะเอาเวลาที่นายมายืนโวยวายกับฉันเรื่องซอฮยอน ไปดูแลยุนอามากกว่านะ"
"ฉันดูแลแน่ แต่นายไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับซอฮยอน เธอเกือบจะตกลงไป เธอเกือบจะตาย"
กึก
มือหนาหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่ก็ต้องทำเหมือนว่าไม่สนใจ
"ยุนอาก็เกือบจะแย่เหมือนกัน แต่นายกลับหายไป ทั้งๆที่นายก็รู้ว่าเวลาที่เธอคลั่ง คนเดียวที่เธอต้องการก็คือนาย"
"..."
"อีกอย่าง ..ในเวลานี้ซอฮยอนอาจจะฟังนายมากกว่าฉันก็ได้นะ"
เขาไม่ได้โง่ ไม่ได้ตาบอด ทำไมจะไม่เห็นล่ะ ในเมื่อมันเด่นชัดขนาดนั้น
เซฮุนเม้มปากแน่น กำลังจะเปิดปากพูดอะไรต่อ แต่แล้ว..
"ฮุน เซฮุน ฮือ ..เซฮุน นายอยู่ไหน"
"เห็นแล้วใช่ไหมว่าคนที่นายควรจะดูแลคือยุนอา ..ส่วนซอฮยอน คือหน้าที่ของฉัน"
"..."
"ไม่ใช่หรือไง"
"แต่เมื่อเช้านายเป็นคนพายุนอาออกไป"เซฮุนพูดเสียงขุ่น เมื่อก่อนเขาไม่เคยรู้สึกหมั่นไส้ใบหน้านิ่งๆของคริสแต่ในตอนนี้เขาอยากจะปล่อยหมัดใส่หน้าแบบนี้สักหมัด "นายเป็นคนทิ้งคนที่นายบอกว่าจะดูแล"
คริสวางปากกาลงกับโต๊ะ ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเซฮุน "เพราะนายยังทำหน้าที่ของนายดีไม่พอไงล่ะ ถ้านายดูแลยุนอาได้ดี ฉันจะไม่ทำร้ายซอฮยอนแบบนั้น นายคงไม่อยากให้ยุนอากระโดดลงไปใช่ไหม นั่นแหละ คือเหตุผลที่ฉันต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเธอ"
เซฮุนยืนนิ่งกับคำพูดของคริส ใช่! มันคือความจริง เพราะเขาดูแลยุนอาดีไม่พอ เพราะคนอย่างเขา ดูแลใครไม่ได้ แม้แต่ตัวเอง
"ฮุน เซฮุน!!!!!"
เซฮุนคลายมือที่กำหมัดอยู่ออก ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของยุนอา "นายรู้ว่าฉันคิดยังไง นายฉลาดเสมอคริส"
ประตูห้องของยุนอาถูกเปิดด้วยฝีมือของเจ้าของห้องที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาหวานหันมาสบตากับคริสเพียงชั่ววินาที แต่สุดท้ายเธอก็ดึงเซฮุนเข้าไปในห้อง
คริสนั่งลงที่เดิม นวดขมับของตัวเองเบาๆ
ยุนอากำลังเปราะบาง และในขณะเดียวกัน ซอฮยอนก็กำลังเดินทางผิด
อะไรกัน คือสิ่งที่เขาจะต้องเลือก
ซอฮยอนเติมลิปสติกสีแดงสด มองเงาของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกด้วยสายตานิ่งสนิท ชุดเดรสเกาะอกสีดำรัดรูปเน้นสัดส่วนให้คนใส่น่ามองมากเป็นพิเศษ รอยบนคอที่เซฮุนฝากเอาไว้ เธอใช้พลาสเตอร์ยาปิดบังอำพรางมัน เวลาผ่านไปพักใหญ่ ขาเรียวก็ก้าวออกมาจากห้อง เจอกับเจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์ที่ยังนั่งทำงานอยู่ที่เดิม เธอเดินผ่านเขาไปที่ชั้นวางรองเท้าพร้อมกับหยิบรองเท้าส้นสูงมาใส่
“ซอฮยอน"
กึก
มือบางหยุดอยู่กับที่ ลอบยิ้มออกมาแต่ยังคงไว้เชิงไม่หันไปมอง หวังว่าเขาจะพูดห้าม หรืออะไรก็ตามแต่ที่แสดงว่าเป็นห่วงและสนใจเธออยู่บ้าง
แค่เพียงเขาพูดว่าไม่ให้ไป เธอก็จะไม่ไป
...
หากแต่
“อย่าสร้างปัญหาให้มันเดือดร้อนมาถึงฉัน"
...
...
“ค่ะ"
หวังอะไรลมๆแล้งๆ เขาไม่สนใจเธอหรอก
ร่างระหงเดินเข้าไปภายในบ้าน เมื่อเจ้าของบ้านเดินออกมาต้อนรับ ทันทีที่เข้ามา ซอฮยอนก็รีบยกมือขึ้นมาปิดจมูกเพราะกลิ่นฉุนของควันบุหรี่ จากเหล่าบรรดาเพื่อนๆทั้งชายและหญิงของเธอ ในขณะที่กำลังยืนงุนงง มึนๆอยู่นั้น เจ้าของวันเกิดก็เดินปรี่เข้ามาหาเธอใบหน้าหล่อๆของเขาขึ้นสีแดงเล็กน้อยจากการดื่มไปค่อนข้างเยอะ
“เมาแล้วเหรออูฮยอน"
“หือ ฉันเหรอเมา"อูฮยอนพูดพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม ใช้มือหนาโอบเอวซอฮยอนเข้ามาแนบชิดอย่างถอวิสาสะ "รอเธอตั้งนานแน่ะ"
“ขอโทษทีนะ พอดีฉันติดธุระนิดหน่อย"
“แหม ติดธุระหรือไปมัวแต่งสวย วันนี้สวยแซงหน้าฉันเชียวนะยะ"
“ปกติซอฮยอนก็สวยกว่าเธออยู่แล้วนานะ"
“ย๊า นัมอูฮยอน ฉันงอนนายแล้ว"
ซอฮยอนฝืนยิ้มให้นานะที่คีบบุหรี่อยู่ในมือ ก่อนจะแกะมือของอูฮยอนออก เธอไม่ใช่คนประเภทปาร์ตี้จัดและชอบมั่วสุมเป็นชีวิตจิตใจเหมือนเพื่อนๆพวกนี้ แต่เธอแค่ต้องทำเพราะต้องการมีสังคม
ต้องการให้โลกรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
...
เพราะหน้าที่ของเธอ ก็แค่ต้องว่ายไปตามน้ำเท่านั้นเอง
“ซอฮยอนนนนนนนนนนน"
“เธอเมาแล้วนะนานะ"
“ครายเมา ฉันเหรอ ป๊าวววว ฉันเปล่ามาวนะ"นานะตอบตาเยิ้ม "เธอช่วยขึ้นไปเอาโทรศัพท์ให้ฉันหน่อยสิ"
“อยู่ที่ไหนล่ะ"
“บนห้องของฉันน่ะ ห้องนอนสุดเซ๊กกกกกก ซี่ของฉันนนนน"
“เธอนั่งพักก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอามาให้"ซอฮยอนพูด ดันนานะให้นั่งลง มองสภาพของเพื่อนอย่างเอือมระอา คนอื่นๆภายในงานปาร์ตี้นี้ก็เช่นกัน พวกเขาดื่มเหล้ากันอย่างกับมันเป็นน้ำเปล่า กล้าพูดได้เลยว่ามีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่เมา และมีสติดีครบทุกอย่าง
ระหว่างทางที่เดินขึ้นไปบนห้องของนานะ เพื่อนชายหญิงที่เป็นแค่เพื่อนกันหลายต่อหลายคู่ ต่างก็กำลังจูบนัวเนียกันอย่างไม่มีความอาย เธอเลือกที่จะเดินเลี่ยงขึ้นไป ไม่สนใจหันไปมอง มันเป็นภาพที่เห็นจนชินตา ยามที่ออกมากับคนพวกนี้ เมื่อเข้ามาในห้องนอนของนานะ เธอก็มองหาโทรศัพท์ เดินไปที่เตียงเปิดหมอนขึ้นเพื่อหาดู
หมับ
“อ๊ะ"
ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อมีน้ำหนักจากด้านหลังโถมเข้ามา กลิ่นเหล้าแรงพร้อมกับเสียงเยิ้มๆทำให้รู้ว่าคือใคร
“อูฮยอน ปล่อยนะ"
“ตัวเธอห๊อม หอม"
“ปล่อยก่อน"
“ไม่"
อูฮยอนตอบเสียงแข็ง เหวี่ยงร่างของซอฮยอนลงไปบนเตียง ตามมาขึ้นคร่อมร่างของเธอ รวบข้อมือบางเอาไว้เหนือหัว
“อูฮยอน นายทำบ้าอะไรน่ะ"
ซอฮยอนตะโกนลั่น พยายามดิ้นหนี
“หึ ถามแปลกๆนะ"ชายหนุ่มพูด มองเธอด้วยแววตาหื่นกระหาย "จับเธอทำเมียไง"
“นี่!! เราเป็นเพื่อนกันนะ"
“เพื่อนร่วมเตียงไงล่ะ"
“นัมอูฮยอน ปล่อยฉันนะ!!!!!!!”
ยิ่งร้องห้ามและดิ้นหนีมากเท่าไหร่ กลับยิ่งทำให้ร่างของอูฮยอนเบียดลงมามากกว่าเดิม จมูกโด่งขอเขาซุกไซร้ที่ลำคอขาวเนียนของเธอ กดจูบซ้ำๆอย่างไม่รู้จักพอ มืออีกข้างเลื่อนลงไปข้างล่างลูบต้นขาของเธอ
“อื้อ อูฮยอน!!!! ปล่อย"
มือบางควานไปข้างๆคว้าเอาแจกันดอกไม้ที่ตั้งอยู่ขึ้นมาฟาดใส่หัวของคนตรงหน้าอย่างแรง
“อ๊ากกกกกกก"
เมื่อร่างของตัวเองเป็นอิสระ ซอฮยอนก็รีบวิ่ง แต่ก็ยังไม่ทันอูฮยอนที่วิ่งไปดักอยู่หน้าประตู "เธอคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นเหรอ"
ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะวิ่งไปที่หน้าต่าง น้ำตาแห่งความหวดกลัวไหลอาบแก้ม จนอูฮยอนเริ่มกลัวกับท่าทางของซอฮยอน
“อย่านะซอ มันสูงนะ"
“ถ้ามันทำให้ฉันหนีนายพ้น ฉันจะทำ ฮึก"
“ซอฮยอน ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก เข้ามาเถอะ"
“ไม่"
พูดจบก็ตัดสินใจกระโดดลงไปทันที
ยังไงซะชีวิตของฉัน
...
มันก็ไม่มีใครต้องการอยู่แล้ว
คริสวางร่างบางของซอฮยอลงบนเตียง เดินเข้าไปในห้องน้ำกลับมาพร้อมกับกะละมังใบเล็ก พับแขนเสื้อขึ้น ลงมือเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือ ทำแผลถลอกตามตัวของเธอ สุดท้ายก็มานั่งลูบหัวเธอ ทอดสายตามองด้วยความอ่อนโยน
เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน คนของเขาที่ให้ติดตามซอฮยอนมาส่ง เธอไม่ได้สติ และมีแผล ปากก็พร่ำเพ้อว่าอย่าทำอะไร และเรียกชื่อของใครบางคนที่เขาจำจนขึ้นใจ
นัมอูฮยอน
...
(ครับ คุณคริส)
“ช่วยสืบให้ผมทีว่ามีใครเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยอีกไหม"
(ครับ)
“แล้วก็นัมอูฮยอน"
(...)
“กิจการทุกอย่างของครอบครัวหมอนี่ ช่วยสืบข้อมูลทุกอย่างมาให้หมด ผมต้องการมัน"
(ทั้งหมดเลยเหรอครับ)
“..มากพอ ที่จะทำให้ครอบครัวหมอนั่นล้มละลายได้"
(ครับ)
โทษฐานที่กล้ามายุ่งกับ คนของเขา
เช้าวันรุ่งขึ้นคริสยืนผูกเนคไทอยู่ที่หน้ากระจกตามปกติของทุกๆวัน หน้าที่ของเขาคืออกไปทำงาน เพราะถ้าหากว่านี่คือครอบครัว คนที่เป็นหัวหน้าครอบครัวก็คือเขา ซอฮยอนเรียนมหาลัยปี 3 เซฮุนเรียนปี 4 ส่วนยุนอาเธออยู่บ้าน
แม้ว่าภายนอกยุนอาจะดูเหมือนผู้หญิงธรรมดาที่ติดจะเย็นชา และแข็งกระด้าง แต่ว่าในความเป็นจริง ภายในของเธอช่างอ่อนแอ และเปราะบาง เธอเปรียบเหมือนแก้วที่แตกไปแล้วนำกลับมาประกอบใหม่ หากมีอะไรกระทบกระเทือน แก้วใบนี้ก็อาจจะแตกได้ ดังนั้น เธอจึงยังไม่พร้อมที่จะออกไปเผชิญกับโลกภายนอก
"ทำไมซอฮยอนกลายเป็นแบบนั้น"
"..."
"ฉันถามนาย ไม่ได้ยินหรือไง"
คริสมองหน้าเซฮุนที่เดินมากระชากไหล่เขา ซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ "แล้วใครใช้ให้นายเข้าไปในห้องของซอฮยอนล่ะ นายเข้าไปทำอะไรงั้นเหรอ"
"ฉัน.."เซฮุนกำมือแน่น ไม่สามารถตอบคำถามของคริสได้ "มันเรื่องของฉันที่ว่าฉันจะเข้าไปทำไม แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไมตัวเธอถึงมีแต่แผล"
"ไปเที่ยว"
"เที่ยว? นี่นายไม่ได้ห้าม นายปล่อยให้เธอออกไปงั้นเหรอ"
"ฉันจำได้ว่าฉันบอกนายไปแล้วว่าถ้าหากเธอฟังฉัน เธอก็จะไม่ไป แต่ไม่ เธอไม่ฟังฉัน ก็เลยกลายเป็นแบบนี้"
"แต่นายก็ควรจะทำทุกอย่างสิ นายควรจะห้าม จะอะไรก็ได้ ทำไมนายไม่ทำ"
"มันไม่ใช่หน้าที่ที่ฉันจะต้องตอบคำถามไร้สาระของนายเซฮุน ช่วยรู้เอาไว้ด้วยว่าแค่งานของฉันมันก็มากเกินพอแล้ว การที่นายมามัวยิงคำถามใส่ฉันแบบนี้ ..มันเสียเวลา"
"คริส"เซฮุนมองตาชายหนุ่มตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่น "ถ้านายดูแลซอฮยอนไม่ได้ ฉันจะดูแลเธอเอง"
"หึ"คริสหัวเราะลำคอ เดินผ่านเซฮุนไปที่หน้าประตูห้อง "คนที่นายควรจะทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจดูแลเธอ คือยุนอาต่างหาก เธอยังไม่ปกติดี"
เซฮุนมองคริสที่เดินออกไป ถอนหายใจออกมาเพราะมันคือความจริง หน้าที่ของเขาคือการดูแลยุนอา ..มันคือหน้าที่ของเขาจริงๆ
"ฮุน"
"ยุน"ตาคมเงยมองตรงหน้า หญิงสาวที่ใบหน้าซีดเซียวเกาะขอบประตูมองเขาอยู่ ตากลมของเธอกำลังสั่นระริก "เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
"เปล่า"ยุนอาส่ายหน้า เอื้อมมือไปเกาะแขนเซฮุน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอดแขนของเขาจนแน่น "ถ้าคริสเขาไม่ชอบพวกเรา ออกไปอยู่ที่อื่นกันเถอะนะ"
"..."
"เขาไม่ชอบพวกเรา แล้วเราจะอยู่ขวางหูขวางตาเขาทำไม ไปที่อื่นกันเถอะ ..ที่ที่มีแค่เรา"
เซฮุนมองยุนอา ยิ้มออกมาบางๆ "เขาไม่ได้ไม่ชอบเราหรอก ไม่จำเป็นที่เราจะต้องไปที่ไหนทั้งนั้นนะยุน เธอยังป่วยอยู่"
"ที่ไม่อยากไปไหนไม่ใช่เพราะว่าฉันป่วยหรือเปล่า"
"..."
"เป็นเพราะซอฮยอนอยู่ที่นี่ต่างหาก เหตุผลของนาย"
ยุนอาพึมพำเบาๆ ไม่ให้เซฮุนได้ยิน ช้อนตามองด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกว่าเธอรู้สึกอะไร แต่ลึกๆแววตาคู่นี้กำลังบอกว่าเจ้าของมันกำลังเจ็บปวด และอิจฉา
ผู้หญิงคนนั้น ..ยัยนั่นกำลังจะแย่งเซฮุนไปจากเธอหรือเปล่า
"ไม่ใช่หรอกยุน"เซฮุนพูด จับมือยุนอาออกแรงบีบเบาๆ "เป็นเพราะเธอ ..เราไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ฉันไม่มั่นใจว่าถ้าไป เธอจะปลอดภัยแน่หรือเปล่า"
"..."
"ไม่กลัวพ่อเหรอ"
คำว่า 'พ่อ' เป็นเหมือนคำต้องห้ามของเธอ เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตาหวานก็สั่นด้วยความกลัว อดีตที่โหดร้ายยังตามหลอกหลอนไม่เคยจางหาย ภาพที่พ่อตีเธอขังเธอเอาไว้ในห้อง ทำเหมือนว่าเธอไม่ใช่ลูก ไหนจะสิ่งที่เพื่อนๆที่โรงเรียนทำกับเธออีก ทั้งๆที่พวกเขาเคยยิ้ม เคยเล่น เคยหัวเราะกับเธอ แต่แล้วทำไม
ทุกคนถึงทำร้ายเธอ ทำลายความไว้ใจของเธอกันหมด รวมไปถึง 'น้องสาว'
...
เกิดคำถามขึ้นมาทุกครั้งเมื่อนึกถึงหน้าเด็กผู้หญิงอีกคนที่มีหน้าตาคล้ายๆกับเธอ
...
เธอทำอะไรผิดงั้นเหรอ? ผิดยังไงเหรอ ผิดตรงที่เธอคือยุนอา ..ไม่ใช่ยูริใช่ไหม
"ยุน เป็นอะไร ไม่ต้องกลัวนะ"เซฮุนรีบพูด เมื่อเห็นร่างบางตรงหน้าเริ่มสั่น เขาวิ่งไปในห้องนอนของเธอ หยิบกระปุกยาขึ้นมาแล้วจัดการให้เธอกินมัน ผ่านไปราวๆห้านาที อาการของยุนอาก็กลับมาเป็นปกติ
ยาระงับประสาท
เธอจะต้องกินมันเมื่อเกิดอาการแบบนี้ ยุนอามองหน้าเซฮุน น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอกลัว กลัวเหลือเกิน..
เซฮุนจะทิ้งเธอไปไหม ผู้ชายคนนี้จะทิ้งและทำร้ายเธอเหมือนคนอื่นๆหรือเปล่า
"เซฮุน"
"หืม?"
"ฉันอยากหาย"
"..."
"ไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว ไม่อยากกินยาพวกนี้แล้ว"
เซฮุนมองยุนอา ดันร่างเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ในห้องครัว ยกมือหนาขึ้นลูบหัวเธออย่างปลอบโยน "เธอต้องหายอยู่แล้ว เปิดใจ และเชื่อใจฉันเถอะนะ ไม่มีใครทำร้ายเธอได้แน่ๆ"
"อืม"
"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้ ปากเธอแห้งหมดแล้ว เดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก"
หมับ
ข้อมือบางเอื้อมไปดึงมือหนาเอาไว้ เซฮุนยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้หันไปมอง
"ถ้าฉันไม่หาย ..นายจะทิ้งฉันไหม"
"..."
"นายจะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวหรือเปล่าฮุน"
"คำตอบคือไม่"เซฮุนตอบ หันกลับมามองหน้าหวานอีกครั้ง "ฉันจะอยู่ข้างๆกับเธอ จนกว่าเธอจะหาย จนกว่าเธอจะไม่ต้องการฉันอีก"
"นายสัญญานะ"
"ฉันสัญญา"
ยุนอาพยักหน้าช้าๆ ลุกขึ้นยืน เงยหน้ามองเขาก่อนจะโน้มคอเขาลงมา ประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ เซฮุนไม่มีการโต้ตอบใดๆทั้งสิ้น ไม่เดินหนี ไม่จูบตอบ ทำแค่ยืนนิ่งๆปล่อยให้เธอจูบอยู่แบบนั้น จนกระทั่งตาคมมองเห็นว่าใครอีกคนยืนมองอยู่ เขาเผลอผลักยุนอาออก
"ซอ"
"..."
ยุนอาหันไปมองซอฮยอนที่มองเธออยู่เช่นกัน ลากสายตากลับมามองเซฮุนที่ดูตกใจมากเหลือเกิน
ทำไมกัน.. ทำไมถึงรักยัยนั่นมากขนาดนี้
ซอฮยอนมอง 2 คนตรงหน้านิ่งๆ หันหลังกลับทำเหมือนว่าไม่เห็นอะไรแม้ว่าเธอจะเห็นทุกอย่างเต็มๆตาก็ตาม สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หันกลับมายิ้มให้ยุนอา
"ตื่นแล้วเหรอคะพี่ยุนอา"
"..อืม"ยุนอาตอบ มองซอฮยอนที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ถ้าฉันไม่ตื่น เธอก็คงไม่เห็นฉัน"
"เหมือนเดิมทุกวันนะคะ ทักกันได้รุนแรงเหลือเกิน"ซอฮยอนพูดอย่างไม่ถือสา เพราะเป็นแบบนี้อยู่ทุกวัน เธอไม่รู้ว่าทำไมยุนอาถึงเกลียดเธอนัก แต่ก็ไม่อยากจะนึกแปลกใจอะไรมากมายนัก ในเมื่อก็เห็นๆกันอยู่
ไม่มีใครต้องการเธออยู่แล้ว
"เอ่อ ทานข้าวไหมซอ"
"ไม่ค่ะ ยังไม่หิว"เธอตอบ ก่อนจะเดินมานั่งที่หน้าโซฟา หยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี เพื่อทำลายความอึดอัด
ตั้งแต่เมื่อวาน เธอก็ไม่ได้พูดอะไรกับเซฮุนอีกเลย จะเรียกว่าโกรธเขาก็ได้ แต่เธอก็แค่ยังไม่อยากจะคุยกับเขา
มันอึดอัดเกินไป
"ข่าวเศรษฐกิจวันนี้ เป็นที่น่าตกใจของวงการธุรกิจเป็นอย่างมาก เมื่อบริษัทเอ็น คอร์เปอเรชั่น ที่มีคุณนัม วูบินเป็นผู้บริหารมานานนับสิบปี ได้ถูกฟ้องร้องล้มละลาย หลังจากตรวจเจอหลักฐานมากมายเกี่ยวกับการยักยอกทรัพย์สินของประเทศ.."
"นัม ..วูบิน"ซอฮยอนพึมพำเบาๆ มองภาพข่าวอย่างตกใจ
คุณพ่อของอูฮยอน กิจการครอบครัวของอูฮยอน
...
"มันเกิดอะไรขึ้น?"
เธอไม่รู้ว่าเธอกลับมาอยู่ที่บ้านได้อย่างไร แต่รู้อีกทีก็มานอนอยู่ในห้องของตัวเองแล้ว ไม่อยากจะถามใคร เพราะมักเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ มันเดาได้ไม่ยาก แต่เธอก็แค่ไม่อยากจะคาดหวังอะไร
คริสมักจะส่งคนติดตามดูแลเธออยู่ห่างๆเสมอ
...
เธอไม่ต้องการมัน ที่ต้องการก็แค่ 'เขา' เพียงคนเดียวเท่านั้นเอง
ไม่ได้รีไรท์ใหม่ทั้งหมดนะ แค่ปรับเปลี่ยนคาแล็คเตอร์ของยุนอาเท่านั้นเอง
เพราะลองแต่งๆดูแล้ว มันออกทะเลไปนู่นเลยถ้ายุนเป็นแบบนั้น
คราวนี้เลยลองเปลี่ยนให้ยุนเป็นเหมือนคนปกติๆทั่วไป แต่แค่มีปมในใจมาก และอาจจะคลั่งได้ทุกเวลาก็เท่านั้น
ยุนไม่ได้ร้ายนะ อ่านตอนนี้อาจจะเหมือนว่าเธอร้าย แต่จะบอกอะไรให้ บางทีไปเรื่อยๆ
ซออาจจะร้ายกว่ายุนก็ได้นะ อันนี้ก็ยังไม่แน่ใจ มันแค่พล็อตคร่าวๆเท่านั้น
รอติดตามตอนต่อไป เดี๋ยวจะไปปรับเปลี่ยนอายุของทุกคนด้วย
คริสอาจจะต้องโตกว่าชาวบ้านเขาเยอะหน่อย
ความคิดเห็น