คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Deep Of Heart : : Chapters 2
C ha p t er 2
"ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย"
เสียงตะโกนของชายหนุ่มเริ่มแหบพร่าหลังจากที่ใช้เสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือร่วมสามชั่วโมง พระอาทิตย์ตกดินไปแล้วเมื่อไม่นาน และยากเหลือเกินที่จะเดินไปท่ามกลางความมืดในป่าที่ไม่รู้จักเช่นนี้ ดังนั้นอี้ชิงจึงตัดสินใจหากิ่งไม้มากองสุมๆกันไว้ หยิบไฟแช็คจากในกระเป๋าที่เก็บมาจากบนรถจุดไฟ จนกระทั่งไฟติดเขาก็ปรี่ไปดูร่างที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ไม่ไกลนัก
"ยุนอา ยุนอา ตื่นสักทีสิยุนอา"
"..."
โชคดีที่อี้ชิงกระเด็นออกมาจากรถทำให้กลายเป็นผู้รอดชีวิตและโชคดียิ่งกว่าเมื่อเขากลับไปดูผู้หญิงที่เปรียบเสมือนดวงใจ และเห็นว่าเธอยังคงมีลมหายใจรวยริน แม้ว่าที่ตัวของเธอจะมีบาดแผลค่อนข้างเยอะ แต่เธอก็ยังมีลมหายใจ
มือหนาควานลงไปในกระเป๋าแล้วหยิบกล่องยาเล็กๆที่เขาพกมาเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน เริ่มทำแผลให้ยุนอาอย่างเบามือ "ยุนอา รีบตื่นขึ้นมานะ"
"..."
"เราต้องรอดไปด้วยกันนะยุนอา"
ใช้เวลาพักใหญ่อี้ชิงก็ทำแผลให้ยุนอาจนเสร็จ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเป็นห่วง ภายในหัวก็คิดหาทางออกกับเรื่องที่เกิดขึ้น ..อีกนานแค่ไหนกว่าความช่วยเหลือจะมาถึง เขารู้ดีว่ามันไม่มีทางมาถึงง่ายๆแน่ ในเมื่อรถออกมานอกเส้นทางที่วางเอาไว้ตั้งแต่แรก
และการที่คนขับมีอาการหลับในนั่นก็เป็นการกระจ่างแล้วว่าบริษัททัวร์แห่งนี้มีการบริหารการจัดการที่ย่ำแย่ คนขับรถคนนี้คงทำงานหนักมาติดต่อกันจนร่างกายเกิดความอ่อนเพลีย ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ตอนนี้เราอยู่ในที่ที่คงไม่มีใครนึกถึง
อย่างเร็ว ความช่วยเหลือคงมาถึงในอีกหนึ่งเดือนล่ะมั้ง
แล้วจนป่านนั้น ในป่าที่ไม่มีอะไรเลยแบบนี้ เขาจะรอดได้ยังไง..แต่ก็ยังดี
อย่างน้อยก็ได้ตายไปพร้อมกับยุนอา
"แค่กๆ"
"ยุนอา"
อี้ชิงเรียกหญิงสาวอย่างดีใจ เมื่อคนที่หลับไม่ได้สติอยู่เริ่มรู้สึกตัว ดวงตาหวานของเธอค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ อี้ชิงยิ้มกว้าง มองเธออย่างดีใจ
"อะ อี้ชิง"ยุนอาเอ่ยเสียงพร่า รู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัว "ทะ ที่ไหน"
"ในป่า"
"ทำไม.."
"ทุกคนตายกันหมดแล้วยุนอา"
"มะ ไม่จริง"
อี้ชิงมองหญิงสาวตรงหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังกลัว เขาจับมือเธอก่อนจะดึงร่างของเธอเข้ามากอดเบาๆอย่างต้องการปลอบใจ
"ไม่ต้องกลัวนะยุนอา ไม่ต้องกลัว"
"ฮึก ฉะ ฉันกลัว ฉันไม่อยากตายอยู่ที่นี่"
"ผมไม่ให้ยุนอาตายอยู่ที่นี่หรอก"
"..."
"เราจะต้องรอดไปด้วยกัน ผมสัญญา ..มันถึงคราวที่ผมจะต้องปกป้องยุนอาบ้างแล้ว"
คริสประคองเจสสิก้าที่ข้อเท้าเป็นแผลขนาดใหญ่กลับมายังจุดที่ก่อไฟเอาไว้ และเมื่อมาถึงกลับต้องแปลกใจที่เพื่อนต่างห้อง 2 คนนั่งอยู่ที่นี่ด้วย
"พวกนาย"
"สิก้า"
ลู่หานเรียกหญิงสาวอย่างดีใจ เช่นเดียวกันกับมินซอกที่โล่งใจเมื่อยังมีผู้รอดชีวิตเพิ่มมาอีกคน
เจสสิก้ามองทั้ง 2 คนโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสร้างความหวาดกลัวให้กับเธอมากเกินไป
พ่อขา แม่ขา ..มารับหนูที หนูอยากกลับบ้าน
"ฉันหาของได้ค่อนข้างเยอะพอสมควร พยายามจะมองหาผู้รอดชีวิตแล้ว"
"..."
"แต่ไม่มี ทุกคนตายหมดแล้ว"
คำพูดของคริสทำให้หัวใจของลู่หานห่อเหี่ยวอีกครั้ง ..ทุกคนตายหมดแล้ว รวมไปถึงซอฮยอน
"ตอนที่นายไม่อยู่ ฉันลองไปเดินดูรอบๆแถวนี้มา ไม่ไกลนักมีลำธารอยู่"มินซอกพูด แม้ว่าขาของเขาจะเจ็บ แต่เขาจะอยู่เฉยๆไม่ได้ ถ้าอยากจะรอด ก็ต้องหาทางทำยังไงก็ได้ให้รอด
"งั้นก็ดีเลย พรุ่งนี้เราจะย้ายไปอยู่แถวๆลำธาร"คริสพูดสรุป หยิบขวดน้ำในกระเป๋าออกมาส่งให้ยูริ "ยูล นี่น้ำ แล้วก็มีพวกขนมปังอยู่ในกระเป๋า"
"ขอบคุณนะ"ยูริพูดยิ้มๆ แต่รอยยิ้มกลับจางหายไปเมื่อคริสเดินไปหาเจสสิก้าที่ยังคงนั่งเงียบอยู่
"หาอะไรลงท้องก่อนแล้วกัน"
"..."
"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ..ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง"
เจสสิก้าพยักหน้าช้าๆ รับของที่คริสส่งมาให้ ในเวลานี้ คุณหนูเจ้าอารมณ์ จอมเอาแต่ใจหายไปแล้ว ..ตัวตนที่เธอสร้างมันขึ้นมาหายไปแล้ว เหลือเพียงแต่ตัวตนที่แท้จริงของเธอเท่านั้น
ตัวตนที่อ่อนแอ และเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ลู่หานยิ้มบางๆอย่างให้กำลังใจตัวเอง มองเจสสิก้าแล้วลากสายตาไปมองยูริ แต่กลับพบอะไรบางอย่างที่แปลกไป
ทำไมสายตาของยูริถึงน่ากลัวแบบนั้น
...
"!!!"
เมื่อยูริหันกลับมามอง ลู่หานก็รีบเบนสายตาไปทางอื่น ทำเหมือนว่าไม่เห็นสายตาคู่นั้นของยูริ แต่ในใจกลับคิดอะไรต่างๆมากมาย
มนุษย์เราเวลาที่อยู่ในช่วงคับขัน ..ตัวตนที่แท้จริงก็จะปรากฏออกมา
..คงจะจริงสินะ
ลู่หานตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ในขณะที่คนอื่นๆยังคงหลับอยู่ เขามองกองไฟที่มอดดับไปแล้วนั่นทำให้อากาศเริ่มเย็น ลู่หานถอดเสื้อสูทที่สวมทับเสื้อนักเรียนสีขาวที่มอมแมมของตัวเองคลุมให้กับเจสสิก้าที่นอนขดตัวอยู่ไม่ไกลนัก
"มินซอก"
"..."
"มินซอกอ่า"
"..อือ"
"ตื่นได้แล้ว"
"จะตื่นเช้าไปทำไม"มินซอกพูดงึมงำ ปัดมือลู่หานออก "ในเมื่อก็ไม่มีอะไรให้ต้องทำอยู่ดี"
ลู่หานถอนหายใจเห็นด้วยกับมินซอกเลยเอนตัวลงนอนตามเดิม แต่ไม่นานนักเขาก็ต้องเด้งตัวขึ้นมาอีกครั้งด้วยความกระหายน้ำ แต่คนที่รู้ทางว่าลำธารอยู่ตรงไหนมันก็ดันเอาแต่นอน
"น่าจะเป็นทางนั้นล่ะมั้ง"
บ่นพึมพำกับตัวเองในที่สุดก็ตัดสินใจเดินไปตามทางที่เมื่อวานมินซอกไปสำรวจ ป่าแห่งนี้ก็เหมือนๆกันหมด แย่ตรงที่ต้นไม้ไม่มีประเภทที่เป็นไม้ผลเลย หากเสบียงที่คริสหาเอาไว้หมดลง ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อดี ผู้รอดชีวิตมีทั้งหมด 5 คน ต้องแบ่งอาหารให้เท่าเทียมกันที่สุด บางทีที่ริมลำธารน่าจะมีอะไรมากกว่านี้
ว่าแต่ ทำไมมันไม่ถึงสักที
ก็ไหนมินซอกบอกว่ามันอยู่ไม่ไกลนักนี่.. คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ขยี้หัวตัวเองแรงๆอย่างรู้สึกหงุดหงิด มองกลับไปข้างหลังก็ยิ่งสับสนในเมื่อป่ามันเหมือนกันซะขนาดนี้
ลู่หานถอนหายใจแล้วตัดสินใจเดินต่อไปเรื่อยๆจะว่าไปแล้ว ..ถ้าหากเขาเดินไปในทิศทางที่เขาเพิ่งผ่านมาก็ไม่น่าจะมีปัญหา เขาไม่หลงป่าหรอกเนื่องจากระหว่างทางที่มาได้ผูกกระดาษที่หยิบติดมือมาไว้ตามกิ่งไม้แล้ว คงต้องเดินสำรวจไปเรื่อยๆ อาจจะเจอบ้านคนก็ได้
"อ๊ะ.."
ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นเต้นระคนดีใจเมื่อมองเห็นถ้ำขนาดใหญ่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก ลู่หานวิ่งไปหวังเอาไว้ว่าจะใช้ถ้ำเป็นที่อยู่ อย่างน้อยก็คงได้ความอบอุ่นบ้างล่ะนะ
"มีใครอยู่ที่นี่บ้าง ช่วยด้วย!!!!"
ขายาวหยุดชะงัก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู นับว่าเป็นเรื่องปกติหากจะได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่มันไม่ปกติเลย ในเมื่อทุกคนที่รอดน่าจะยังอยู่ที่เดิม นอกเสียจากว่า
ยังมีผู้รอดชีวิตอีก
"ใครก็ได้ ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!!!"
ลู่หานเร่งฝีเท้าไปตามเสียงตะโกน ซึ่งก็เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งได้ยินเสียง หัวใจก็เหมือนจะหลุดออกมาข้างนอก
ซะ ซอฮยอนงั้นเหรอ..
"ช่วยด้วย ใครก็ได้ มีใครอยู่ที่นี่บ้าง ช่วยด้วย!!!!"
...
"ช่วยดะ.. O_O!!!"
มือของลู่หานสั่นเทา แข้งขาราวกับว่าจะหมดเรี่ยวแรงเสียให้ได้ เมื่อเจ้าของเสียงร้องขอความช่วยเหลือหันมาในจังหวะที่เขาเดินมาถึงพอดี
"ซะ ซอฮยอน"
"..."
ลู่หานเดินอย่างเชื่องช้าไปใกล้ร่างบางที่มีเลือดอาบแก้มเนื่องจากแผลที่หัว ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดของเธอเปรอะเปื้อนไม่ต่างกันกับเขา และในมือของเธอ..
กอดตุ๊กตาเอาไว้แน่น
..ตุ๊กตาที่เขาให้มันกับเธอก่อนที่จะขึ้นรถมาเข้าค่าย
ซอฮยอนไม่พูดอะไร เธอยืนนิ่งดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับภาพที่เห็น
"ซอฮยอน"
เมื่อเสียงเรียกของลู่หานเงียบไป น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้อย่างเข้มแข็งก็ไหลอาบแก้ม โผเข้ากอดร่างชายหนุ่มตรงหน้าแน่น
"ลู่เกอ.."
"เธอ ..เธอไม่ตาย"
"ฮือ ลู่เกอ.."
"น้ำ!!!!"
เจสสิก้าตะโกนเสียงดังเมื่อมาถึงริมลำธาร ร่างบางวิ่งลงน้ำไปอย่างไม่ถือตัว คริสมองตามไปก่อนจะลอบยิ้มออกมา
"ตัวตนจริงๆของเธอ เป็นยังไงกันแน่"
"นั่นสินะ ทำไมเธอต้องทำแบบนั้นเพื่อหลอกพวกเราด้วย"
คริสสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆยูริก็มายืนอยู่ข้างๆ เขาหันไปมองยูริ เอียงคออย่างแปลกใจ "ทำไมไม่ไปพักผ่อนอยู่ในถ้ำล่ะ"
"เห็นคริสออกมา ก็เลยออกมาดูน่ะว่ามาทำอะไร ที่แท้.. ก็มาเฝ้าเจสสิก้าเหรอ"
"..เธอน่าสงสารน่ะ ไม่เหมือนเจสสิก้าคนเดิมเลยใช่ไหม"
"มันก็แค่ภาพลวงตานะคริส"
"หืม?"
"ฉันกลัว"ยูริพูด กอดแขนของคริสเอาไว้ "ฉันไม่รู้ ว่าเจสสิก้าคิดอะไรอยู่เธอถึงทำแบบนั้น"
"ฉันรู้ว่าเธออาจจะยังไม่ไว้ใจนะ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะจับตาดูเจสสิก้าเอาไว้ ถ้าหากว่าเจสสิก้าทำร้ายเธอล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยเอาไว้แน่"
"อื้ม"
ยูริพยักหน้า ยิ้มบางๆอย่างรู้สึกขอบคุณชายหนุ่ม ก่อนจะเบนสายตาจ้องไปยังร่างบางที่เล่นน้ำอยู่ไม่ไกลนัก ครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียวเงียบๆ..
ตกลงใครพูดจริง ใครพูดโกหก ใครเป็นคนดี ใครเป็นคนไม่ดี
โอ้โห มันช่างซับซ้อนมาก ระหว่างสิก้ากับยูล
ซอจูฮยอนนนนนนนนนน เธอยังไม่ตาย >,<
ในที่สุดก็มีผู้รอดชีวิตมาอีกหนึ่ง เหลืออยู่คนเดียวแล้วสินะ
ฟิคเรื่องนี้ไม่ยาวนะ จะบอกว่ามันสั้นมาก และเปิดให้จองแล้วด้วย คลิ๊ก
ความคิดเห็น