คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : No Reason : : cHAPTER 1 -100-
ฉันจะไม่ไว้ใจใคร ..'นอกจากตัวของฉันเอง'
Chapter 1
เช้าที่แสนสดใส เซฮุนลืมตาตื่นเพราะแสงอาทิตย์จากด้านนอกแยงตาเข้ามาจนทำให้เขาไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ เขามองไปรอบๆนาฬิกาแขวนพนังบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงตรง เมื่อคืนเขานั่งอยู่ที่โซฟา และผล็อยหลับไป ทำให้อยู่บริเวณนี้ทั้งคืน แขนขายาวเหยียดตรงเพื่อขจัดความเมื่อยล้าจากการนอนบนโซฟา ก่อนจะลุกเดินไปยืนที่หน้าประตูห้องริมสุดซึ่งเป็นห้องของยุนอา
เป็นเสมือนกิจวัตรประจำวันที่เขาจะต้องคอยปลุกยุนอาในตอนเช้าเพื่อให้เธอมาทานยา หลังจากนั้นยุนอาก็จะเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งวัน และทั้งคืน
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
"ยุน"
...
ก๊อกๆๆๆๆ
"ยุนอา เช้าแล้วนะ ตื่นเถอะ"
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"ยะ.."
เสียงเรียกของยุนอายังไม่ทันจะสมบูรณ์เขาก็จำต้องหยุดเมื่อจู่ๆก็เห็นคริสวิ่งพรวดพราดออกมาจากห้องของตัวเองอย่างรีบร้อน
"คริส นายจะไปไหนน่ะ"
คริสหยุดชะงัก หันไปมองหน้าเซฮุน ก่อนจะพูดคำพูดที่ทำเอาเซฮุนต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างอึ้งตะลึงในสิ่งที่ได้ยิน
"ยุนอาจะฆ่าตัวตาย ตอนนี้อยู่ที่ดาดฟ้ากับซอฮยอน"
"!!!!!!"
ซอฮยอนก้มลงมองพื้นเบื้องล่าง ขาเรียวถดถอยมาข้างหลังพร้อมกับหัวใจที่หวาดกลัว มองหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างกันมากนัก เพ้นท์เฮาส์แห่งนี้มีความสูง 37 ชั้น แน่นอนว่าตกลงไป สิ่งเดียวที่เกิดก็คือความตาย
ในตอนเช้าหลังจากที่เธออาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมจะออกไปเรียนเหมือนเช่นทุกวันก็เห็นยุนอาออกมาจากห้อง เดินออกมาข้างนอก เธอจึงตามออกมา จนกระทั่งเห็นว่าเธอมาหยุดอยู่ตรงนี้ เลยรีบโทรบอกกับคริส
"ฮือ.."
ร่างบางมองยุนอาด้วยความเป็นกังวลเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มร้องไห้ออกมา "พะ พี่ยุนอา"
"ฮือ"
ซอฮยอนยืนรนๆด้วยความทำอะไรไม่ถูก แม้จะอาศัยอยู่ร่วมกันมาเป็นเวลา 2 ปีแล้ว แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ทั้ง 2 คนจะได้พูดคุยกัน จะมีก็แค่ตอนที่ยุนอาอาละวาดคลุ้มคลั่งแล้วเกือบจะฆ่าเธอตาย ถ้าไม่ได้คริสกับเซฮุนช่วยเอาไว้
"พี่ยุนอา!!!"เสียงใสเปล่งออกไปจนเกือบจะเป็นตะโกน เมื่อยุนอาเริ่มก้าวเท้าไปหมิ่นกับขอบตึกมากขึ้น อีกเพียงแค่สองก้าว เธอคงตกลงไปแน่ๆ "อย่านะคะ"
"ฮือ ฉัน ..ฉันอยากตาย"
"ไม่นะคะพี่ยุนอา พี่ตายไม่ได้ ฮือ พี่ตายไม่ได้"เมื่อเห็นว่าสถานการณ์มีแต่แย่ขึ้น ซอฮยอนก็เริ่มร้องไห้อีกคน "พี่จะตายไม่ได้นะ"
"อย่ามายุ่ง"ยุนอาพูดเบาๆ ดวงตามองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย "ฉันมันไร้ค่า ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ มีแต่คนทำร้ายฉัน"
"ไม่จริง ไม่จริงเลย"ซอฮยอนพูด ค่อยๆก้าวเดินไปใกล้ๆกับยุนอา "คนที่ไม่มีใครสนใจ คนที่มะ ไม่มีใครรัก ฮึก คือฉันต่างหาก"
ยุนอาหันไปมองหน้าซอฮยอนที่บัดนี้มายืนอยู่ข้างๆกับตนแล้ว "ปล่อยฉัน"
"ไม่!!!"ซอฮยอนตะโกนกลับ จับมือยุนอาไว้แน่น "ถ้าหากว่าพี่จะตาย ถ้าหากว่าอยากจะตายนัก เราไปด้วยกัน"
"!!!!!!"
"เราตายไปด้วยกันเลย!!!!"
"เธอบ้าไปแล้วเหรอ"ยุนอาตะคอกกลับ พยายามแกะมือออก "เธอมายุ่งอะไรกับฉัน ไม่ต้องสาระแนมาตายกับฉัน ไม่ต้องมาวุ่นวาย ไม่ต้องมาทำเหมือนเป็นห่วงฉัน!!!"
"ฮือ.."
"สุดท้ายแล้ว คำเหล่านั้นมันก็เป็นสิ่งจอมปลอม ..ฉันไม่เชื่อ ไม่เชื่อ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ริมฝีปากบางร้องกรี๊ดดังลั่นไปทั่วบริเวณ ก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ปากก็พึมพำราวกับว่าบัดนี้ สติของเธอได้หลุดลอยหายไปแล้ว "ไม่จริง ไม่มีใครไว้ใจได้เลย ไม่ ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น มีแต่คนจะมาทำร้ายฉัน ฮึก ไม่เชื่อ ฉันไว้ใจตัวเองเท่านั้น"
"พี่ยุนอา"ซอฮยอนทรุดตัวลงนั่งข้างๆกับยุนอา "เราลงไปข้างล่างกันเถอะนะคะ ฮือ กลับไปหาพี่เซฮุน พี่เซฮุนกำลังรอพี่ยุนอาอยู่"
"เซฮุน ..เซฮุนอยู่ไหน"
"ลงไปด้วยกันนะคะ"ซอฮยอนหว่านล้อม ดึงยุนอาให้ลุกขึ้น พอดีกับที่คริสและเซฮุนวิ่งขึ้นมา
"ยุน!!!!"
เซฮุนตะโกนเรียกยุนอาเสียงดัง งอตัวลงด้วยความเหนื่อยเพราะวิ่งขึ้นมา "ยุน ลงมาเถอะนะ"
"เซฮุน ..กลัว ฉันกลัว"
"ไม่ต้องกลัว ฉันมาแล้ว"เซฮุนเดินเข้ามาใกล้ทีละนิดเพราะกลัวว่าจะทำให้ยุนอาตกใจ แต่เมื่อดวงตาคู่สวยหันมาสบตากับเขา เธอก็ร้องกรี๊ดออกมาอีกครั้ง
"อย่าเข้ามานะ!!!! ออกไป!!!!!!!!"
"ยุนอา นี่ฉันเองเซฮุน"
"ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่เซฮุน"
"ยุน.."
"ลงมาเถอะ"
เซฮุนหันไปมองข้างๆ เป็นคริสที่เดินเข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะยื่นมือออกไปตรงหน้า "ลงมาเถอะนะยุนอา ที่นี่ไม่มีใครทำร้ายเธอ"
"ไม่ ฮือ ยุนไม่ลงไป ไม่ ถ้ายุนลงไป พ่อก็จะตียุน พ่อจะฆ่ายุน ไม่เอา ฮือ"
"ยุนอา ..เชื่อฉัน ไม่มีใครทำร้ายเธอได้ทั้งนั้น ตราบใดที่ฉันยังอยู่"คริสพูด ทอดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
ซอฮยอนที่ยืนอยู่ข้างๆยุนอา เหลือบมองเธอด้วยความอิจฉาเล็กๆ ..คริสไม่เคยใช้สายตาแบบนั้นกับเธอเลยสักครั้ง น้ำตาที่คิดว่าหยุดไปแล้วก็ไหลลงมาเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
"ยุนอา.."คริสยังคงยื่นมือออกไปอยู่แบบนั้น "ลงมานะครับคนดี"
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนที่มือเล็กจะยื่นออกไปวางบนมือใหญ่ของคริส ทันทีที่ยุนอาจับมือเขาคริสก็ดึงเธอลงมา ช้อนร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินลงไปข้างหลัง ไม่หันกลับไปมองด้านหลังเลย ว่ามีสายตาเจ็บปวดอีกคู่ที่มองตามเขาไปตลอดทาง
"ฮึก"
ซอฮยอนนั่งลงกับพื้น กอดเข่าตัวเอง ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก "คนที่ไม่มีใครรัก ..มันคือฉันต่างหาก ฮือ"
เซฮุนยืนมองภาพนั้น เบือนหน้าออกไปอีกทางด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน ..เมื่อกี้มันคืออะไรกัน ยุนอายอมไปกับคริส แต่นั่นมันก็ไม่ทำให้เจ็บปวดได้เท่ากับภาพตรงหน้า
"ซอฮยอน"
"ฮือ"
"..."เซฮุนมองร่างบางที่สะอื้นตัวโยน เดินขึ้นไปยืนอยู่ไม่ไกลกับเธอ "กลับห้องเถอะนะ.."
"..อืม"ซอฮยอนเงยหน้าจากการร้องไห้ ค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่แล้วขาของเธอกลับรับน้ำหนักของตัวเองไม่ได้ มันไร้เรี่ยวแรง จนเซไปด้านหลัง
ราวกับว่าเวลาได้หยุดอยู่กับที่ เซฮุนถลาเข้าไปดึงร่างของซอฮยอนที่กำลังจะดิ่งลงข้างล่าง
"ซอฮยอน!!!!!!"
ร่างของเธอถูกเซฮุนดึงกลับมาได้ทันเวลา เขาเอื้อมมือกอดเธอแน่น ดวงตาสวยมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย เมื่อกี้มันอะไรกัน
ทั้งๆที่พระเจ้ากำลังจะหยิบยื่นความตายมาให้กับเธอแล้ว ..ทำไมเขาต้องช่วยเธอขึ้นมาด้วย
"เกือบไปแล้ว ..เกือบไปแล้วนะ"
"ฮือ"
เซฮุนกอดเธอแน่น กระชับแน่นมากขึ้นเรื่อยๆราวกับว่ากลัวว่าเธอจะหายไป เขาซบหน้าลงกับไหล่ของเธอ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินลงมาที่ 2 แก้ม
ถ้าเมื่อกี้เธอตกลงไป ถ้าเขาดึงเธอเอาไว้ไม่ทัน ถ้าไม่มีเธออยู่ตรงนี้อีกแล้ว..
ชีวิตของเขาจะมีค่าอะไรอีก
...
มันคงไม่มีแน่
คริสหันไปมองยุนอาที่นอนหลับอยู่บนเตียงกว้าง เขาปิดผ้าม่าน เดินมาดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมร่างบางที่กำลังสั่นเทา สุดท้ายก็นั่งมองเธออยู่ที่โซฟาภายในห้อง หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมากดรับ
"ครับ"
(คุณคริสครับ ตอนนี้ผลวินิจฉัยของคุณยุนอาออกมาแล้วครับ)
"..."
(คุณยุนอาเป็นโรคจิตเภท เธอยังคงมีอาการหวาดกลัว ปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก และมักจะแสดงออกความกลัวเหล่านั้นด้วยการทำร้ายตัวเอง มีทั้งอาการหลงผิด ประสาทหลอนและทางด้านพฤติกรรม แต่ยังดีกว่าเมื่อก่อนมาก เพราะในตอนนั้นเธอไม่ยอมปริปากพูดอะไรกับใครเลยสักคน)
"ทำไมวันนี้ยุนอาถึงจะฆ่าตัวตาย ..มีใครทำอะไรเธองั้นเหรอ"
(ไม่หรอกครับ คนไข้ในเคสนี้ มักจะมีความคิดแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง อย่างที่บอกไปว่าเธอจะแสดงออกว่ากลัวด้วยการทำร้ายตัวเอง ในกรณีนี้อาจจะเป็นเพราะเธอกลัวมาก เลยมีความคิดที่จะฆ่าตัวตาย ผู้ป่วยโรคนี้ต้องการการดูแลที่ใกล้ชิดมากนะครับ เราต้องคอยสังเกตอาการเธออยู่ตลอดเวลา ..คุณคริสครับ ผมว่าเราควรจะพาคุณยุนอากลับมา..)
"จะไม่มีใครเอายุนอาไปไหนได้ทั้งนั้น"
(...)
"ผมจะดูแลเธอเอง"คริสพูดเสียงเข้ม มองร่างบนเตียงตาไม่กระพริบ "แล้วทำไมวันนี้ ยุนอาถึงไม่ยอมไปกับเซฮุน ทำไมเธอถึงมากับผม ทั้งๆที่ปกติเธอไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากเซฮุน เธอเหมือน ..จำเซฮุนไม่ได้"
(เพราะความกลัว หวาดระแวง อาจทำให้มีบางส่วนของสมองได้รับความกระทบกระเทือน เธอจะเกิดอาการแบบนี้อยู่บ้าง แต่ก็อาจจะไม่บ่อย ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงครับสำหรับเรื่องนี้)
"งั้นก็หมายความว่าถ้าเธอจำได้ ..เธอก็จะไม่ไว้ใจผมเหมือนเดิม?"
(..ครับ)
คริสวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เดินไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวนั่งลง ยกมือขึ้นลูบหัวของเธอ มองใบหน้าซีดเซียวที่ยังคงดูสวยด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกได้ว่าเขารู้สึกอะไรอยู่
"พ่อ ..พ่อ"
มือบางไขว่คว้าหาอากาศ ในที่สุดก็จับมือของคริสมาแนบที่แก้มของตัวเอง
"พ่อ ยุนคิดถึงพ่อ ฮึก พ่อเคยรักยุนบ้างไหม"
...
"ยุนรักพ่อนะ"
คริสมองยุนอาที่เอาแต่เพ้อคำเดิมซ้ำไปซ้ำมาอย่างรู้สึกสงสาร เขารู้ดีว่าในอดีตยุนอาต้องเจอเรื่องร้ายแรงอะไรมาบ้าง และเขาจะช่วยให้เธอหลุดพ้นออกมาจากเรื่องร้ายๆนี้ซะ
แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถของเขา
...
ไม่มีอะไรที่ผู้ชายชื่อคริสทำไม่ได้
คริสเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรงแล้ว เขาไม่รู้ว่าทำไมซอฮยอนถึงยังไม่กลับเข้ามาในห้อง แม้จะอยากโทรไปถามว่าเธออยู่ที่ไหน ก็ไม่สามารถทำได้
เธอเป็นน้องสาว ..แค่น้องสาว
รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็ว สายตาที่ปวดร้าวลอดออกมาจากหมวกกันน็อคที่สวมใส่ไว้ ไม่ว่าจะปิดบังมัน แต่ก็ไม่เคยมิด สายตาคมก้มลงมองมือคู่เล็กที่กอดเอวของเขาอยู่ ก่อนจะตัดสินใจผ่อนความเร็วลง เกรงว่าคนข้างหลังจะหวาดกลัว แต่เปล่าเลยเมื่อเธอตะโกนแข่งกับสายลม
"ทำไมช้า ขี่ไปเร็วๆเถอะ พี่เซฮุน"
"เธอไม่กลัวเหรอ"เขาตะโกนกลับไป เมื่อได้รับคำยืนยันว่าไม่กลัวแล้ว เขาก็เร่งความเร็วเหมือนเดิม ไม่สิ ต้องบอกว่ามากกว่าเดิม
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ซอฮยอนร้องกรี๊ดเสียงดังแข่งกับสายลม ไม่สนใจสายตาของผู้พบเห็นบนท้องถนน น้ำตายังคงรินไหลลงมาไม่หยุด แต่ก็รู้สึกดีขึ้น อาจเป็นเพราะลมเย็นๆ และเสียงกรี๊ดที่เหมือนได้ปลดปล่อยอะไรที่หนักอึ้งออกไปบ้าง
รถวิ่งผ่านถนนสายรอง มุ่งหน้าไปยังชายหาดที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ไม่ถึงชั่วโมงพวกเขาก็มาถึง ซอฮยอนนั่งลงบนผืนทราย มองออกไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย
แปะ
ร่างบางสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อมีอะไรเย็นๆมาแตะที่แก้ม หันไปมองก็พบว่าเป็นกระป๋องเครื่องดื่มที่เซฮุนส่งมาให้ เธอขมวดคิ้วมองสิ่งที่อยู่ในมือ "เบียร์"
"แถวนี้มีแต่เบียร์ ..ถ้าเธอไม่กิน พี่กิน"
"ไม่ ฉันจะกิน"ซอฮยอนพูด จัดการเปิดกระป๋องแล้วยกขึ้นดื่มทันที "แค่กๆๆๆ"
"ค่อยๆก็ได้"เซฮุนปราม พยายามจะแย่งกระป๋องเบียร์กลับมา แต่ซอฮยอนดึงหลบ "อย่ากินเลย มันไม่ดี"
"แล้วพี่ฮุนกินทำไม"
"..."
"อะไรที่มันไม่ดี แล้วคนเราทำไมถึงชอบทำนักล่ะ"
"..."
"อะไรที่มันทำให้ตัวเองเจ็บปวด ทำไมถึงไม่เลิก ทำไมถึงยังทน"
"พอแล้ว.."เซฮุนพูด ดึงร่างบางเข้ามาแนบอก "ไม่ต้องพูดแล้ว"
"ฮึก"
"จะเจ็บปวดไปทำไม ถ้ารู้ว่ามันไม่ดี"เซฮุนพูด อดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากไปที่หน้าผากมนอย่างต้องการปลอบโยน
มันไม่สมเหตุสมผลเลย ที่คนเราจะทำ ในเรื่องที่รู้ดีว่ามันไม่ดี
...
มันเจ็บปวด แล้วทำทำไมล่ะ?
ไม่มีใครสามารถหาคำตอบได้ ..มันเจ็บปวดมากที่รักคนที่ไม่รักเรา แต่มันไม่สามารถให้เหตุผลได้หรอกว่าทำไมเราถึงรักเขา รู้แค่ว่าเรารักเขาเท่านั้นเอง
"พี่ฮุน.."
"หืม?"
"พี่ ..ระหว่างฉันกับพี่ยุน"
"อย่าถาม.."
หน้าสวยส่ายหน้าไปมาอย่างดื้อรั้น ปาดน้ำตาที่ข้างแก้มของตัวเองลวกๆ เงยหน้ามองคนตรงหน้าตรงๆ "ถ้าให้เลือก พี่จะเลือกฉันหรือพี่ยุนอา ถ้าพวกเรา 2 คนกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก ..พี่จะช่วยใคร"
"ซอฮยอน เธอไม่ควรถามคำถามแบบนี้เลย"เซฮุนพึมพำเบาๆ เงยหน้ามองสบตากับดวงตากลมโตที่ยังคงมีความไร้เดียวซาซ่อนอยู่ลึกๆ "เธอรู้อยู่แล้วซอฮยอน เธอรู้ ..ว่าพี่จะเลือกยุนอา"
"..."
"ยุนอาเป็นเพื่อนของพี่ และเธอ.."
"พอแล้ว"ซอฮยอนร้องห้าม ลุกขึ้นยืนก่อนที่เซฮุนจะพูดจบประโยค น้ำตาหยดลงที่มือของเธอแต่เธอก็ปาดมันออกลวกๆ "พี่ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้แล้ว"
"..."
"พี่ยุนอาเข้าใจผิด"
"..."
"คนที่ไม่เคยมีตัวตน และไม่เคยสำคัญในสายตาของใคร ..มันคือฉันต่างหาก"
ร่างบางถูกดึงเข้าไปกอดแน่น ซอฮยอนยืนนิ่งปล่อยให้เซฮุนกอดอยู่แบบนั้น อ้อมกอดของเซฮุนไม่ปลอดภัยเหมือนอ้อมกอดของคริส แต่ก็มอบความอบอุ่นได้ไม่ต่างกันมากนัก เธอปิดเปลือกตาลงช้าๆ ซบหน้ากับหน้าอกกว้างของเขา
"ถ้าเธอไม่มีตัวตน ไม่อยู่ในสายตาของใครคนนึง พี่จะไม่มายืนอยู่ตรงนี้"
"..."
เซฮุนผละออกนิดหน่อย ใช้มือเชยคางของซอฮยอนขึ้นมา มองริมฝีปากแดงสดตรงหน้า แม้จะพยายามหักห้ามใจ แต่ในเวลานี้แรงดึงดูดของเธอชนะเขาราบคราบ
ริมฝีปากหนาประทับรอยจูบลงไปที่ริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อน ซอฮยอนตาโตอย่างตกใจ แต่ก็อดจะยอมรับไม่ได้ว่าเธอรู้สึกดีกับจูบนี้ ..เธอไม่ได้ใสซื่อ ไม่ได้ไร้เดียงสาจนถึงกับไม่เคยจูบ แน่นอนว่าเธอเคย ..แต่มันไม่เหมือนกัน
มือหนารั้งท้ายทอยของเธอเข้ามาแนบชิด ใช้อีกมือดันร่างกายของเธอให้อยู่ติดกับเขาจนไม่มีช่องว่างเหลืออยู่ ริมฝีปากร้อนจัดไล่ลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะกดจูบย้ำๆอยู่หลายครั้งที่ต้นคอขาวผ่อง ขบเม้มจนเกิดร่องรอยแดง ตีตราความเป็นเจ้าของแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ยอมรับเลยก็ตาม
มือหนาสอดเข้าไปภายในเสื้อลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนด้วยความหลงใหล แต่ในวินาทีที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสที่ผิวหนังของเธอ สติทั้งหมดที่เลือนหายไปด้วยความเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสที่เขามอบให้ก็กลับเข้ามาทันที แม้ว่าเธอจะเคยจูบ แต่เรื่องแบบนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะต้องเรียนรู้มัน ซอฮยอนผลักเซฮุนออก ถอยมายืนหอบหายใจถี่ๆอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ที่เป็นที่กำบังจากสายตาผู้คนของพวกเขาเมื่อครู่
เซฮุนมองหน้าซอฮยอนที่ขึ้นสีแดงเถือกเลยไปยังหูอย่างรู้สึกผิด ก้าวเดินไปหาเธอ แต่เธอกลับถอยหนีเขา
"..เราควรจะกลับ"
"ซอฮยอน พี่ขอทะ.."
"ฉันไม่อยากให้พี่คริสเป็นห่วง"
"..หมอนั่นไม่เคยห่วงเธอ"
ซอฮยอนหยุดเดิน กลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอกขึ้นมาเอาไว้ ..เซฮุน ผู้ชายคนนี้คือคนที่ดึงเธอออกมาจากความทุกข์ได้ชั่วขณะ แต่ไม่นาน เขาก็คือคนที่เอามีดมากรีดซ้ำลงบนแผลที่ใจของเธออย่างโหดร้าย..
เธอกำมือแน่น เชิดหน้าขึ้นพูดโดยที่ไม่หันกลับไปมองคนใจร้ายคนนั้น..
"ไม่ ..พี่คริสเป็นห่วงฉัน"
"คือพี่.."
"เขาเป็นห่วงฉัน ..แค่คนเดียว"
เอามาเรียกน้ำย่อย กระจึ๋งนึง #ฮ่าๆๆๆ ความจริงอยากแต่งเรื่องนี้อัพลงเป็นประจำเลยนะ
แต่กลัวจริงๆ กลัวจะพาไปไม่รอด อย่าโกรธกันนะ ถ้าเอามาลงทีละหน่อยๆแบบนี้
#จะบอกว่าเรื่องนี้มันยังมีอะไรให้คาดไม่ถึงอีกเยอะแยะไปหมดเลย
เพราะงั้นอย่าเพิ่งคาดหวังว่าใครจะได้คู่กับใครกันเลยเน๊อะ
ทุกคนมีปมในใจกันหมด มันแน่นอนอยู่แล้ว จะบอกว่าไม่มีใครเลยสักคนที่ดูเป็นคนจิตปกติ
เห็นจะมีก็แต่คริสเนี่ยแหละ แต่ก็ไม่รู้อีกแหละ ว่าตานี่ได้ซ่อนความลับอะไรเอาไว้หรือเปล่า
นี่มันก็เพิ่งตอนแรกเองอ่ะเน๊อะ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนมันถึงจุดพีคแล้วล่ะ -o-
ฟิคเรื่องนี้อาจไม่ได้มีความยาวยืดเยื้ออะไรมากมาย
ขอไปแต่งต่อก่อนละกัน ดูก่อน ถ้ามันไม่ตัน จะมาอัพประจำเลยเอ้า !!
เรื่องนี้ไม่ได้แต่งให้คนใดคนหนึ่งเด่นนะ เด่นเท่าๆกันแหละ แต่ว่ามันอยู่ที่แต่ละตอนไง
ถ้าติดตามกันมาก็จะรู้ว่าเค้า 'เมนซอ' มีเมนรองเป็น 'ยุน' ส่วนผู้ชายก็เมนของทั้ง 2 คนเลย เพราะงั้นไม่ต้องกลัว
ว่าจะมีใครคนใดคนหนึ่งเป็นแค่ตัวประกอบเน๊อะ
ยังไงถ้ามันไม่มีอะไรผิดพลาด จะมาอัพให้จบตอนนี้ตอนค่ำๆ
*****ตัวละครทุกตัวมีปมของตัวเองทั้งนั้น ไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์เน๊อะ เข้าใจกันด้วยว่ามันเป็นแค่ฟิค
ไม่ใช่เรื่องจริง
****อาจจะไม่มาอัพฟิค ทุกเรื่อง เป็นเวลา 3 วัน เพราะต้องไปเที่ยวกับครอบครัว
อย่าหนีกันไปไหนนะ มาบอกให้รู้ก่อน ให้เข้าใจตรงกันว่า
"ที่ไม่ได้มาอัพ เพราะมีธุระ ไม่ใช่เพราะตัน"
ไปเที่ยวแล้วกลับมาจัดหนักจัดเต็มแน่ๆ
ความคิดเห็น