คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Angel : : CHAPTER 1
เอามาให้ลองอ่านดูก่อน เพิ่งพิมพ์ไปได้แค่นี้เอง โอเคไหม
หน้ากระดาษอาจจะไม่เหมือนทุกเรื่อง เพราะว่าตั้งใจจะพิมพ์แบบในหนังสือเลยไง
แล้วก็ ..ถ้าสมมติมันได้เข้ารอบขึ้นมา อย่างที่บอก
มันต้องเปลี่ยนชื่อตัวละคร อยากให้ช่วยคิดหน่อยว่าจะให้ชื่ออะไรดี
ได้ทั้งไทยและเกาหลีนะ เพราะยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเอาเป็นประเทศอะไร ช่วยหน่อย
ได้โปรด #อ้อนวอนเลย อ่านแล้วเม้นท์ติชม แนะนำเพิ่มเติมหน่อย อย่าแค่อ่านเฉยๆแล้วก็จากไป
คุณเชื่อเรื่อง “นางฟ้าประจำตัวไหม”
มันนิทานหลอกเด็กชัดๆ นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่คุณคิด
แล้วถ้า ‘พวกเธอ’ มีตัวตนมาปรากฏอยู่ตรงหน้าคุณจริงๆล่ะ
คุณจะรัก ‘เธอ’ เหมือนที่ ‘เขา’ รักไหม
Chapter 1
มันเป็นวันธรรมดาๆวันหนึ่งที่ชีวิตของหนุ่มโสดวัย 23 ปีจะดำเนินไปอย่างราบเรียบเหมือนเช่นทุกวัน ในตอนเช้าตรู่สายฝนโปรยปรายลงมาจากเบื้องบนทำให้ร่างสูงของเขาไม่อยากจะลุกออกจากที่นอนไปไหน และคงจะเป็นเช่นนั้นต่อไปแน่ๆ หากไม่มีเหตุการณ์ประหลาดๆเกิดขึ้นกับเขา
ปัง!! โครม!!
“เฮ้ย อะไรวะ”
ร่างสูงของชายหนุ่มเด้งตัวออกจากที่นอนอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังจากหน้าประตู เมื่อดวงตาคมของเขาเพ่งมองไปทางต้นเสียง อาการงัวเงียก็หายไปในทันทีเมื่อเห็นว่า
“ประตูพัง”เขาพึมพำแล้วลุกขึ้นยืน ก้าวขายาวๆไปที่ประตูโดยเร็ว “ได้ไงวะเนี่ย”
เขาเกาหัวตัวเองที่ฟูอยู่แล้วให้ฟูหนักยิ่งกว่าเก่าเมื่อพบเรื่องประหลาดแบบนี้ตั้งแต่เช้าวันแรกของสัปดาห์ แต่แค่นั้นยังประหลาดไม่พอเมื่อเขารู้สึกว่ามีใครอีกคนนอกจากเขาอยู่ในห้องนี้ด้วย ร่างสูงหันไปมองข้างหลังด้วยความเร็วแล้วผงะไปด้านหลังอย่างตกใจเมื่อหันมาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่
“เฮ้ย”
“หวัดดี ^^/”
“ธะ เธอเป็นใครเนี่ย”เขาถามแล้วมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง “เข้ามาได้ยังไง”
“ขอโทษทีนะ พอดีว่าฉันไม่รู้วิธีเปิดประตู ก็เลยจัดการใช้วิธีของฉันเปิดมันเข้ามาน่ะ”
“ห๋า?”เขาเสียงสูงอย่างงงงวยกับคำพูดของเธอ “ไม่รู้วิธีเปิดประตู”
“ก็ไม่เคยลงมาที่โลกมนุษย์นี่นา”เธอพึมพำเบาๆแล้วยิ้มสดใสให้เขา “แต่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง”
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆ”ชายหนุ่มโบกมือรัวๆแล้ววิ่นอ้อมหลังหญิงสาวไปตรงบริเวณที่นอน “เธอเป็นใครกันแน่เนี่ย เข้ามาปล้นเหรอ ฉันไม่มีอะไรให้หรอกนะเฟ้ย”
“พูดอะไรของนาย”
“นี่ เธอเป็นใคร ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ฉันเหรอ ^o^ ฉันก็คือนางฟ้าประจำตัวของนายไง”
“...”เขามองเธออย่างเซ็งๆแล้วชี้ไปตรงที่ประตูห้องพัง “ออกไปจากห้องฉันซะ ก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจ”
“อืมมมมมมมม”หญิงสาวลากเสียงยาวแล้วส่ายหน้า “ฉันจะไปก็ต่อเมื่อนายต้องทำความดีให้ครบ 100 ครั้งก่อนน่ะ”
“หลุดมาจากโรงพยาบาลบ้าหรือไงวะ”เขาพึมพำเบาๆแล้วมองเธออีกครั้ง “ใครเชื่อเธอก็บ้าแล้ว”
“อะไรกัน ฉันเป็นนางฟ้าประจำตัวของนายนะ”
“นางฟ้าประจำตัว? มันนิทานหลอกเด็กชัดๆ”เขาพูดแล้วมองเธออย่างสำรวจ “ถ้าฉันจะมีนางฟ้าประจำตัวจริงๆ ทำไมไม่ส่งนางฟ้าที่หน้าอกอึ๋มๆมาให้ฉันอ่ะ ส่งนางฟ้ากระดานโต้คลื่นมาทำไม”
หญิงสาวอมลมไว้ในปากจนแก้มพองแล้วมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงแปร๊ด “ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนั่นแหละ ทำไมท่านป้าถึงได้ส่งให้ฉันมาเป็นนางฟ้าประจำตัวนาย ฉันก็นึกว่าจะให้ไปเป็นนางฟ้าประจำตัวเด็กน้อยน่ารักๆ แต่ที่ไหนได้ ดันกลายเป็นเด็กโข่งอย่างนายเนี่ย”
“นี่ๆๆๆๆ ให้มันน้อยๆหน่อย ว่าใครเด็กโข่ง เดี๋ยวฉันก็แจ้งตำรวจจับเลย ข้อหาทำลายประตู บุกรุก แล้วก็เพ้อเจ้อ”
“อยากจะแจ้งก็เชิญ ฉันไม่กลัวหรอก ตำรวจจะมาทำอะไรนางฟ้าอย่างฉันได้”
ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เริ่มโวยวายด้วยอารมณ์ขุ่นๆเช่นกัน ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นเวลานอนของเขา แต่เขากลับต้องมายืนทะเลาะกับป้าที่ไหนไม่รู้ที่มาอ้างตัวว่าเป็นนางฟ้าแบบเธอ เขาหรี่ตามองเธอแล้วคิดอะไรขึ้นมาได้
“นี่”
“อะไรไอ้เด็กโข่ง”
“- -*”เมื่อได้ยินเธอเรียกเขาแบบนั้นเขาก็นึกอยากจะเหวี่ยงเธอออกไปจากห้องจริงๆ แต่เขาก็ต้องทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ “ฉันมีข้อเสนอ”
“อะไร”
“ถ้าอยากจะให้ฉันเชื่อว่าเธอเป็นนางฟ้าจริงๆ ไหนเธอลองเสกให้ต้นไม้ต้นนั้นมันโตขึ้นมาใหม่ทีซิ พอดีว่าฉันไม่ได้รดน้ำหลายวัน มันก็เลยตายน่ะ”
เธอหันไปมองตามมือของเขาแล้ววิ่งไปหากระถางต้นดอกกุหลาบที่แห้งเหี่ยวเฉาจากความไม่สนใจของคนดูแลเธออุ้มกระถางเอาไว้แล้วมองเขาอย่างโกรธๆ “นี่ ถึงจะเป็นต้นไม้แต่พวกเขาก็มีชีวิตนะ ทำไมนายถึงได้ปล่อยให้พวกเขาต้องตายแบบนี้ล่ะ”
“ก็นี่ไง ฉันรู้สึกผิดมากกกกกกกกกกกกกกก”เขาแกล้งลากเสียงยาวแล้วยิ้มเยาะให้เธอ “ทำให้มันฟื้นสิ แล้วฉันจะเชื่อว่าเธอเป็นนางฟ้าจริงๆ”
“มันผิดกฎ”เธอพูดแล้ววางกระถางต้นไม้ไว้ที่เดิม “ฉันไม่สามารถทำให้อะไรก็ตามที่ตายแล้วฟื้นได้”
“หึ เพราะเธอไม่ใช่นางฟ้าไง”
“ฉันเป็นนางฟ้า!!!!”เธอเท้าเอวมองเขาแล้วเผลอทำแก้มป่องอีกครั้ง “ไอ้เด็กโข่ง นายลองขออย่างอื่นดูสิ เผื่อฉันจะทำให้ได้”
“โอเค๊ๆ”เขาขึ้นเสียงสูงแล้วเดินไปตรงหน้าต่าง บริเวณข้างนอกฝนกำลังตกอยู่และแรงมากขึ้นเรื่อยๆด้วย “งั้นไหนเธอลองทำให้ฝนมันตกในห้องฉันทีซิ”
“แต่ว่านายจะเสียพรไปครั้งหนึ่งเลยนะ นายสามารถใช้พรได้แค่ 3 ครั้งต่อวันเท่านั้น”
“ถ้ามันจะทำให้ฉันเชื่อเธอได้น่ะนะ เอาเถอะ”
“ฝนตกในห้องงั้นเหรอ”เธอพึมพำแล้วมองหน้าเขา “ห้องนายก็เปียกแย่สิ”
“เออน่า เธอก็ทำให้มันตกแค่ตรงกระถางต้นไม้ก็พอ”
เธอมองเขาที่ยืนยันคำพูดเดิมแล้วพยักหน้า “ก็ได้ ไอ้เด็กโข่ง”
“- -* ฉันชื่อเซฮุน”
เขาพึมพำแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร จดจ้องไปบริเวณกระถางต้นไม้แล้วนึกถึงฝน พยายามสั่งให้ฝันตกลงมาในห้อง ใช้เวลาค่อนข้างนาน ทุกอย่างในห้องยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เซฮุนมองอย่างเยาะเย้ยแล้วยักคิ้วให้เธออย่างกวนประสาท “ไหนล่ะฝน โธ่เอ๊ย อยากเป็นนางฟ้ามากจนกลายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ โลกนี้มันมีจริงๆที่ไหนกัน”
“นี่ รอก่อนสิ”เธอหันไปโวยเขาแล้วถอนหายใจ “ฉันเป็นแค่นางฟ้าฝึกหัดนี่นา ยังใช้มนต์ไม่ค่อยเก่ง ขอลองอีกรอบสิ”
คราวนี้เธอจ้องเขม็งไปบริเวณกระถางต้นไม้ นึกถึงฝนอีกครั้ง สำเร็จสิ สำเร็จทีเถอะ ไอ้เด็กโข่งนั่นจะได้เชื่อเสียที
...
...
ซ่า
“เยส!”เธอร้องดีใจแล้วหันไปมองเขาอย่างเป็นต่อ “ไงล่ะเด็กโข่ง ฉันทำให้ฝนตกในห้องนายได้แล้วนะ คราวนี้เชื่อหรือยัง”
“-[ ]- บะ บ้าน่า”เขาพึมพำแล้ววิ่งไปบริเวณกระถางต้นไม้ มีน้ำหยดลงมาไม่ขาดสาย เขาแหงนหน้าขึ้นไปมองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เมื่อพบรูใหญ่บริเวณด้านบน “นี่! ห้องฉันอยู่ชั้นบนสุด หลังคามันรั่ว น้ำฝนมันก็เลยหยด เป็นเพราะเวทย์มนต์เธอที่ไหน ยัยเพ้อเจ้อ”
“ไม่จริงนะ”เธอโวยวายแล้วเดินไปแหงนหน้ามองบริเวณเดียวกับเขาแล้วก็เห็นรูใหญ่นั่นเช่นกัน “ตะ แต่ฉันเป็นคนทำให้ฝนตกในห้องนายจริงๆนะ”
“เลิกบ้าแล้วก็ออกไปได้แล้ว”
“นี่ เชื่อฉันสิ ฉันเป็นนางฟ้าประจำตัวนายจริงๆ จะออกไปจากนายได้ นายก็ต้องทำความดีให้ครบร้อยครั้งสิ”
“ฉันจะให้โอกาสเธอพิสูจน์อีกครั้งก็ได้”เขาพูดแล้วบุ้ยปากไปที่ประตู “ประตูนั่นน่ะ เธอเป็นคนทำพัง ถ้าเธอซ่อมมันได้ภายใน 10 วินาทีล่ะก็ ฉันจะเชื่อเธอจริงๆแล้ว”
ถ้าประตูมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมจริงๆ นั่นก็หมายความเธอเป็นนางฟ้าอะไรนั่นจริงๆ ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ คงไม่มีทางทำอะไรแบบนี้ได้แน่ เขาถึงได้เสนอความคิดนี้ไป
เดี๋ยวก็รู้ ใครเจ๋ง หึ!!
“สิบ เก้า แปด เจ็ด..”เขาเริ่มนับถอยหลังไปด้วยเดินกลับไปที่เตียงไปด้วยอย่างอารมณ์ดีที่กำลังจะกำจัดยัยบ้าคนนี้ออกไปจากชีวิตเขาได้เสียที “สี่ สาม สอง นะ เฮ้ย!!!!!”
“ยังไม่ถึงสิบวิ”เธอยักคิ้วหลิ่วตาให้เขาแล้วเดินมาหาเขาอย่างอารมณ์ดีกว่า “เชื่อฉันได้หรือยังไอ้เด็กโข่ง นายคงไม่คิดว่าฉันไปตามใครมาซ่อมหรอกนะ มนต์ของฉันล้วนๆ แล้วนายก็เหลือพรอีกแค่ครั้งเดียวด้วยในวันนี้”
“-[ ]-“
“หุบปากหน่อยจ้ะพ่อเด็กโข่ง”
เขาหันมามองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ “นะ นี่เธอ”
“นางฟ้าประจำตัวของนายมารายงานตัวแล้ว >o<”
ระยะห่างของหนึ่งมนุษย์กับหนึ่งนางฟ้าช่างห่างไกลเกินเอื้อมมือ เขานั่งมองเธออยู่บนที่นอน ส่วนเธอนั่งแกว่งขาไปมาอย่างมีความสุขบนโต๊ะหนังสือของเขา
“โอ๊ะ นี่คืออะไรน่ะ”เธอเดินไปที่กีตาร์ของเขาอย่างตื่นเต้น “มันใช่ที่ทำให้เกิดเสียงหรือเปล่า”
“เธอไม่รู้จักกีตาร์หรือไง”
“กีตาร์?”เธอทวนคำเสียงสูงลิ่วแล้วส่ายหัวไปมา “ไม่อ่ะ ฉันไม่รู้จัก แต่เหมือนว่าฉันจะเคยเห็นนะ ท่านพี่เคยเอาไปเล่นเมื่อร้อยกว่าปีที่แล้วก่อนฉันจะลงมาโลกมนุษย์นี่แหละ”
“ร้อยกว่าปี!!!”เซฮุนตะโกนดังลั่นแล้วมองร่างบางที่ยังคงดูใสซื่อ ไร้เดียงสาอย่างกับเด็ก “นี่เธออายุเท่าไหร่กันแน่เนี่ย”
“ก็คง ..ประมาณ ห้าร้อยห้าสิบห้ามั้ง ฉันจำไม่ได้น่ะ”
“-[ ]- ทวดของทวดของทวดของทวดของทวดฉันยังเป็นน้องเธอเลยมั้งเนี่ย”
“โธ่ เจ้าเด็กโข่งเอ๊ย”เธอมองเขาแล้วหัวเราะเบาๆ “ฉันน่ะเกิดรอบเดียวแล้วก็ไม่ต้องวนเกิดซ้ำไปซ้ำมา แต่พวกมนุษย์อย่างนายน่ะ เกิดแล้วตาย เกิดแล้วตายตั้งไม่รู้กี่รอบแล้ว”
“ก็จริง”เขาพยักหน้าแล้วมองหน้าเธออีกครั้ง “เธอชื่ออะไร ฉันยังไม่รู้เลย”
“ฉัน ฉันซอฮยอน”
“ชื่อเธอก็เกาหลีนี่”
“ก็ฉันสัญชาติเกาหลีนี่นา”
“พวกนางฟ้าก็มีสัญชาติด้วยเหรอ”เขาพึมพำ “อ้อใช่! ขนาดนางฟ้าฝึกหัดยังมีเลย”
“บ่นอะไรของนายน่ะเด็กโข่ง”
“นี่! ฉันชื่อเซฮุน เรียกให้มันถูกๆหน่อยได้ไหม เด็กโข่งอะไรของเธอฟะ”
“ไม่รู้ ไม่สน นายเป็นเด็กโข่งที่อยู่ภายใต้การดูแลของฉัน”เธอแลบลิ้นใส่เขาแล้วพยายามจะเล่นกีตาร์ของเขา “มันเล่นยังไงเหรอไอ้นี่น่ะ”
“= =”เขามองอย่างเอือมๆแล้วมองท่าทางเปิ่นๆของเธอ “เล่นแบบนั้นมันจะดังให้ไหม”
“อ้าว แล้วมันเล่นยังไงล่ะ”
เขาส่ายหน้าช้าๆแล้วเดินตรงไปใกล้เธอ ร่างสูงยืนซ้อนด้านหลังของหญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือมาข้างหน้าแล้วดึงมือเธอไปจับที่สายกีตาร์ อีกมือก็จับให้นิ้วเธออยู่ในตำแหน่งคอร์ดที่ถูกต้อง “มันเล่นแบบนี้”
“อ้อ..”
“... -////-“
ใบหน้าของชายหนุ่มร้อนฉ่าขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเมื่อก้มลงไปสบตากับดวงตากลมโตของนางฟ้าสาว เขาผละออกมาจากเธอแล้วกระแอมแก้การประหม่า
“ธะ เธอจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ฉันไปอาบน้ำก่อน จะออกไปทำธุระ”
“อื้ม”ซอฮยอนพยักหน้าแล้วดีดกีตาร์ด้วยความสนุก “ว๊าว สนุกจังเลย”
“มันเป็นเพลงที่ไหน ยัยบ้า”เขาบ่นพึมพำแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว “เป็นอะไรของแกวะเนี่ยไอ้ฮุน”
ทางด้านนางฟ้าสาวที่กำลังเพลินกับการเล่นกีตาร์ จู่ๆสร้อยคอที่ใส่ติดตัวอยู่ก็มีแสงสว่าง เธอวางกีตาร์ลงที่เดิมแล้วปลดตะขอสร้อยออกมาวางไว้บนฝ่ามือ ล็อกเก็ตที่อยู่กับสร้อยลอยขึ้นช้าๆพร้อมกับการปรากฏภาพเลือนรางตรงหน้า
“ท่านป้า ^o^”
“ไงหลานรัก”ร่างโปร่งแสงของหญิงวัยกลางที่ยังคงดูสวยสง่าทักทายหลานสาวด้วยความคิดถึง “หลานเจอกับมนุษย์ที่ต้องดูแลแล้วใช่ไหม”
“ใช่”เธอตอบแล้วทำหน้ามุ่ย “แต่ท่านป้า ทำไมหลานต้องมาดูไอ้เด็กโข่งคนนี้ด้วย ทำไมไม่ให้หลานไปเป็นนางฟ้าประจำตัวให้กับเด็กน่ารักๆล่ะ”
“หลานไม่จำเป็นต้องรู้คำตอบหรอก แต่จำเอาไว้นะหลานจะต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด แล้วก็ให้เขาทำความดีให้มากๆ”
“ถ้าหมอนั่นยอมนะ”เธอบ่นแล้วเอียงคอมองผู้เป็นป้า “แล้วท่านพี่ล่ะคะ ท่านพี่อยู่ที่ไหน”
“อีกไม่นานพี่ของหลานก็คงไปหาหลานเอง”
“นี่ยัยนางฟ้า ฉันลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามา ช่วยส่งให้ฉันหน่อยสิ”
เธอหันไปมองที่ประตูห้องน้ำแล้วลากสายตากลับมาหาผู้เป็นป้าอย่างขัดใจ “ท่านป้าดูไอ้เด็กโข่งนั่นสิ”
“อดทนหน่อยนะซอฮยอน ดูแลเขาให้ดีๆ แล้วสักวัน เขาจะทำให้หลานได้รู้จักกับอะไรมากขึ้น”
เมื่อสิ้นสุดคำพูดร่างโปร่งแสงก็หายไปเหลือเพียงแต่ล็อกเก็ตที่ลอยมาที่ฝ่ามือของเธออีกครั้ง
“ย๊า แม่นางฟ้า เมื่อไหร่จะเอามาให้ฉันเนี่ย”
“นี่ แล้วปกติถ้านายลืมนายจะทำไงเล่าไอ้เด็กโข่ง ก็ทำแบบนั้นแหละ”
“ฉันก็จะแก้ผ้าโทงๆเดินไปทั่วห้องเลยไงล่ะ จะเอาแบบนั้นไหม ห๊า”
“อะ อีตาบ้า”เธอตะโกนไปที่ห้องน้ำแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาผ้าเช็ดตัว แต่เมื่อตู้เสื้อผ้าเปิดออกเธอก็แทบผงะ “นะ นี่ไอ้เด็กโข่ง นายเคยเอาเสื้อผ้าไปซักบ้างไหมเนี่ย แล้วเคยจัดเรียงให้มันสวยงามบ้างไหม”
“เอาผ้ามาให้ฉันก่อนสิ”
ซอฮยอนหยิบผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินเข้มแล้วเดินไปที่หน้าประตูห้องน้ำ “เอาไป”
“เดี๋ยวจะออกไปอธิบายให้เคลียร์เลยนะจ๊ะ นางฟ้า ..กระดานโต้คลื่น”
“ไอ้บ้า!!!!”
ซอฮยอนนั่งมองเซฮุนที่สวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงสีเดียวกันอย่างพึงพอใจ “แต่งตัวแบบนี้แสดงว่านายจะออกไปข้างนอกแล้วใช่ไหม”
“อืม”เขาพยักหน้าแล้วรูดซิปปิดกระเป๋าเมื่อกีตาร์คู่ใจลงไปนอนสงบนิ่งอยู่ในนั้นเรียบร้อยแล้ว
“ไปกันเถอะ ^-^”เธอพูดพลางยิ้มร่าเริงจนทำให้เขาต้องมองเธออย่างประหลาดใจ
“ไปกันเถอะ? อะไร เธอจะไปกับฉันด้วยเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันก็ต้องอยู่กับนาย เผื่อมีอะไรฉันจะได้ช่วยเหลือทันไง”
“ไม่จำเป็นอ่ะ”
“นายต้องมีเรื่องเดือดร้อนอะไรบ้างล่ะน่า มีฉันแล้วนายจะได้ปลอดภัยและสบายใจไง เด็กโข่ง”
“นี่กระดานโต้คลื่น ฉันจะบอกว่าฉันใช้ชีวิตมา 23 ปีเต็มๆไม่เคยมีเรื่องให้ต้องเดือดเนื้อร้อนใจมาก่อนเลยนะ”เขาพูดแล้วก้มหน้าลงไปมองเธอใกล้ๆ “แต่ว่าตอนนี้มีแล้วล่ะ”
“อะไรเหรอ บอกฉันสิ เดี๋ยวฉันช่วยนายเอง”
“เธอไง”เขาพูดแล้วจัดการเขกหัวนางฟ้าประจำตัวอย่างหมั่นไส้ “ตั้งแต่มีเธอ ฉันก็รู้สึกได้เลย ว่าชีวิตฉันคงจะมีเรื่องให้ต้องเดือดร้อนและไม่สบายใจแน่ๆ”
“ชิ - -*”เธอเบ้ปากอย่างขัดใจแต่ก็ส่ายหน้ารัวๆ “ยังไงฉันก็จะไปกับนาย”
“ฉันไม่ให้เธอไป”
“แต่ฉันได้รับมอบหมายให้คอยช่วยเหลือนายนะ เด็กโข่ง”
“นี่ อพาร์ทเม้นท์ที่ฉันอยู่มันเป็นชายล้วน ขืนเจ้าของเห็นว่าฉันพาผู้หญิงเข้ามา ฉันได้โดนไล่ออกแน่ ฉันไม่อยากหาที่อยู่ใหม่นะเฟ้ย ยัยกระดานโต้คลื่น”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น ไม่มีอะไรที่นายต้องเป็นห่วงหรอก”เธอพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
เขาขมวดคิ้วมองเธออย่างแปลกใจ เพราะไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ มือบางของเธอเอื้อมมือไปแตะที่ลูกบิดประตูแล้วเปิดมันออก แต่ก่อนที่เธอจะเดินพ้นขอบประตู เขาก็โผไปดึงเธอเข้ามาแล้วปิดประตูเสียก่อน
“นี่!! พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันบอกว่าถ้ามีใครเห็นเธอ ฉันโดนไล่ออกแน่ๆ ยังจะโผล่หน้าออกไปอีก”
“เชื่อฉันสิ”เธอพูดเสียงดังแล้วดึงมือออกก่อนจะเปิดประตูอีกครั้ง
“เซฮุน”
“เฮือก พะ พี่ลีทึก”เขามองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในห้องเขาอย่างตกใจ “เอ่อ คะ คือว่าผม ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจ? อะไรวะ”
“คะ คือผมไม่ได้จะพายัยนี่เข้ามานะ พี่ต้องไม่เชื่อแน่ๆว่ามันมีเรื่องแบบนี้จริงๆในโลกของเรา”
“ยัยนี่? อะไร”ลีทึกทวนคำอย่างงงๆแล้วมองไปตามนิ้วของเซฮุนที่ชี้ไปที่หน้าประตูห้อง “แองเจลิน่า โจลี่น่ะเหรอ”
“เห๋?”
“นี่แกเพี้ยนเหรอวะ ถึงอพาร์ทเม้นท์เราจะห้ามเอาผู้หญิงเข้ามา แต่ถ้าเป็นโปสเตอร์เขาไม่ได้ว่าอะไรนะเว้ย”
เซฮุนมองอย่างงุนงงที่ลีทึกพูดถึงก็คือโปสเตอร์โจลี่ที่เขาชื่นชอบตรงข้างประตู หมายความว่าเขาไม่เห็นยัยนางฟ้ากระดานโต้คลื่นที่ยืนทำหน้าแป้นอยู่ตรงนั้นหรือไง “เอ่อ..”
“ฉันจะมาบอกแกว่าอาทิตย์หน้าจ่ายค่าห้องแล้ว อย่าลืมเตรียมให้พร้อมนะ”
“-[ ]- ครับ”
“แล้วก็ถ้ามีเวลาว่างๆก็ไปเช็คสมองดูบ้าง ฉันว่ามันน่าจะอาการหนักเอาการ”
“-[ ]- ครับพี่”
พูดจบลีทึกก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้เซฮุนยืนอ้าปากค้างอยู่ที่เดิม
“ไงล่ะเด็กโข่ง”
“ทะ ทำไมเขาไม่เห็นเธอล่ะ”
“นี่! ฉันบอกนายแล้วไงว่าไม่ต้องเป็นห่วง ในโลกมนุษย์น่ะ คนที่จะมองเห็นนางฟ้าประจำตัวได้ก็มีแต่คนที่มีนางฟ้าประจำตัวเหมือนกันเท่านั้น”
“งั้นพี่ลีทึกไม่มีงั้นเหรอ”
“ฉันคิดว่าเขาอาจจะเคยมีมาแล้วก็ได้นะ ตอนนี้มันน่าจะเลยวัยแล้วมั้ง”ซอฮยอนพูดซื่อๆแล้วหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้เขา “ทีนี้จะให้ฉันตามนายไปได้หรือยัง”
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ฉันไม่ให้เธอไปหรอก”
“ทำไมอีกล่ะ!!”
“ฉันไม่อยากให้คนมามองว่าฉันเพี้ยนหรอกนะ เพราะไม่มีใครเห็นเธอไง เวลาฉันคุยกับเธอ ฉันก็กลายเป็นไอ้เพี้ยนที่พูดคนเดียวอีก”
“มันก็จริงนะ แต่ว่าฉันต้องคอยดูนายนี่นา เกิดนายไม่ยอมทำความดีจะทำไงล่ะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันทำแน่”เขาพูดแล้วกระชับสายกีตาร์ “ฉันจะทำให้ครบร้อยครั้งให้เร็วที่สุดเลย เธอจะได้ไปๆเสียที”
“ก็ดี ฉันก็อยากไปแล้วเหมือนกันแหละ แบร่ ;p”
“หึๆ”เขาหัวเราะในลำคอแล้วเดินไปที่ประตู “ฉันไปนะ”
“อย่าลืมทำความดีด้วย แล้วก็ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วย นึกถึงฉันมากๆนะ แล้วฉันจะไปหานาย”
“คิดว่าคงไม่จำเป็น”เขาพูดแล้วมองหน้าเธอเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “จะว่าไปตอนนี้มีเรื่องให้ช่วยแล้วล่ะ”
“อะไรๆๆๆๆๆ”เธอถามเขาอย่างตื่นเต้น เขาอาจจะยอมเปลี่ยนใจให้เธอตามเขาไปแล้วก็ได้
“เธอถามฉันนี่ว่าฉันเคยจัด เคยซักเสื้อผ้าบ้างไหม”
“อ่าฮะ”
“ฉันก็เลยอยากจะตอบคำถามเธอว่า ฉันไม่ค่อยทำหรอก ขี้เกียจทำ ส่วนเรื่องที่จะให้เธอช่วยก็คือ”
“คือ..”
“ถ้าเธอจะอยู่ที่นี่กับฉัน ก็ช่วยทำงานบ้าน ปัด กวาด เช็ด ถู ซักผ้า รีดผ้า ล้างจาน ล้างห้องน้ำ แล้วก็รดน้ำต้นไม้ให้ฉันด้วยแล้วกันนะ”
“=[ ]= มะ มันหน้าที่ของนางฟ้าตรงไหน”
“เอาน่า เธอต้องทำตามที่ฉันขอไม่ใช่เหรอ”เขาพูดแล้วยิ้มอย่างสะใจที่ได้แกล้งเธอ “ไปละนะ อย่าลืมทำตามที่บอกด้วยล่ะ ยัยนางฟ้ากระดานโต้คลื่น”
“ย๊า ไอ้เด็กโข่ง!!!!”
ความคิดเห็น