คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Deep Of Heart : : Chapter 1
C ha p te r 1
รถบัสมุ่งไปตามเส้นทางการไปเข้าค่ายที่ต่างจังหวัด บนรถมีแต่เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กนักเรียน 50 คนที่พากันพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้นกับการไปเข้าค่ายในครั้งนี้ เจสสิก้าที่นั่งข้างกับยุนอาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เพราะด้านหลังสุดเป็นที่ที่เสียงดังที่สุด มันทำให้เธอต้องลุกขึ้นด้วยความรำคาญเพื่อจะไปนั่งข้างหน้าแทน แต่ระหว่างที่เดิน รถกลับตกหลุมขนาดใหญ่ทำให้เสียการทรงตัว มากไปกว่านั้น รองเท้าหนังของเธอชุ่มไปด้วยน้ำที่มาจากขวดน้ำในมือของ
"ยูริ"
"เอ่อ ขะ ขอโทษนะเจสสิก้า ฉัน คือว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจ? ขอโทษ?"หญิงสาวหัวเราะในลำคอ มองคนตรงหน้าอย่างรู้สึกเกลียดชัง "แล้วรองเท้าฉันมันแห้งไหมล่ะ!!"
"แล้วจะให้ยูริทำยังไง ก็เธอบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ"
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก หุบปากไปซะไอ้กระจอก"
คริสมองคุณหนูเจ้าอารมณ์อย่างไม่พอใจ ลุกขึ้นหมายจะเล่นงานให้หงอเสียบ้างแต่ยูริกลับดึงแขนเอาไว้
"ดะ เดี๋ยวฉันเช็ดให้ อย่ามีเรื่องเลยคริส"ยูริพูด หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาก่อนจะย่อตัวลงไปตรงเท้าของเจสสิก้าท่ามกลางสายตาของนักเรียนที่มองเหตุการณ์อยู่
"ยูล.. ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันทำเอง"
"ฉันบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแกไง มันเป็นเรื่องของฉันกับนังแรดนี่"
ยูริวางผ้าเช็ดหน้าลงบนรองเท้าของเจสสิก้า ออกแรงกดลงไปเพื่อซับน้ำที่เปียกชุ่มบนรองเท้าหนังคู่แพง แต่ยังไม่ทันไร ร่างของยูริก็เอนไปด้านหลัง คริสรับหญิงสาวเอาไว้ ช้อนตามองเจสสิก้าอย่างรังเกียจ
"ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ"
"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ยัยนี่เซไปเองต่างหาก"
"คนบ้าอะไรจะเซเอง"คริสพูดเสียงแข็ง ประคองให้ยูรินั่งบนที่นั่ง ในขณะที่ตัวเองก้าวไปยืนประจันหน้ากับเจสสิก้า "เธอมันนางมารร้าย ฉันไม่แปลกใจเลย ที่คนอย่างเธอ ไม่มีใครเขาอยากจะจริงจังด้วย"
เพี๊ยะ
"แกมันโง่ อยากจะโง่เป็นควายต่อไปก็เชิญ!!!"
"เอะอะเสียงดังอะไรกันน่ะ"
เจสสิก้ามองอาจารย์ที่เพิ่งตื่นจากเสียงโวยวายของเธอ ลากสายตามองคริสอย่างสมเพช ก่อนจะมองไปยังยูริที่นั่งก้มหน้าไม่พูดอะไรออกมา ก่อนจะกระแทกเท้าเดินกลับไปนั่งที่เดิม
"ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ น่ากลัวชิบเลย"
มินซอกพูดเมื่อหันกลับมาหลังจากมองเหตุการณ์อยู่นาน "เน๊อะ ไอ้ลู่"
"..."
"ไอ้ลู่"
"..ฮะ อะไร มีอะไร"
ใบหน้ากลมหรี่ตาลงอย่างจับผิดเพื่อนสนิทที่ดูเหมือนกำลังเหม่อมองอะไรอยู่ และเมื่อเขามองตามสายตาหวานเยิ้มคู่นี้ไปก็รู้สาเหตุได้ในทันที
"นั่งมองเขาหลับก็ทำได้เน๊อะมึง"
"ซอน่ารักดีนี่"
ลู่หานพูดอย่างเอมใจ มองคนที่นั่งเบาะถัดไปพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ การได้มองคนที่เราชอบเวลาที่เขาหลับ มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง
ในขณะที่คนอื่นต่างก็จดจ่ออยู่ในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไม่ว่าจะพูดคุย เล่นไพ่ ร้องเพลงหรือแม้แต่การเต้นไปตามจังหวะอย่างสนุกสนาน จางอี้ชิงที่นั่งเบาะหน้าสุดข้างกับอาจารย์กลับจดจ้องไปที่คนขับรถที่มีท่าทางแปลกๆ ในขณะที่รถเริ่มขับเลี้ยวออกนอกเส้นทางที่เขาดูในแผนที่
"เอ๊ะ.."
รถเริ่มส่ายไปส่ายมาหากแต่ไม่มีใครสังเกตมันนอกจากเขา และเมื่อเห็นอาการสัปหงกของคนขับรถ อี้ชิงก็สะกิดอาจารย์โฮมรูมที่หลับต่อรัวๆ
"อะ อาจารย์ครับ คนขับ"
"กรี๊ดดดดดดดดด"
เสียงเอะอะโวยวายอย่างตื่นตกใจ เมื่อรถพุ่งที่ข้างทางก่อนจะเตลิดออกนอกถนน จนที่สุดแล้ว ก็ตกลงไปในเหวลึก
โครม!!!!
...
"โอย.."
เสียงครางดังเบาๆก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรือตาขึ้นมาอย่างหนักอึ้ง ลู่หานยันตัวเองขึ้นด้วยความยากลำบาก รู้สึกชาหนึบที่ขาข้างซ้ายเนื่องจากบานประตูของรถทับใส่ที่ขา หัวสมองประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาจำได้ว่านั่งอยู่บนรถบัสเพื่อจะไปเข้าค่ายต่างจังหวัด แต่แล้วจู่ๆรถก็เสียหลักออกนอกถนนจนกระทั่ง..
ร่างสูงหยัดกายให้ยืนตรง ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ แต่ภาพด้านหลังที่เห็นกลับเจ็บเสียยิ่งกว่า
รถบัสตะแคงอยู่ด้วยสภาพที่แทบจะไม่เหลือชิ้นดี เพื่อนร่วมทางต่างก็นอนจมกองเลือดอยู่ภายในรถคันใหญ่ มือหนาที่สั่นเทายกขึ้นมาปิดปากของตัวเอง พยายามเรียกสติที่หลุดลอยออกไปกลับเข้ามาแล้วเริ่มเดินสำรวจไปรอบๆ
"ลู่หาน.."
ลู่หานหยุดเดินเงี่ยหูฟังเสียงเรียกชื่อของเขาที่ดังไม่ไกลนัก เขาจำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร "มินซอก"
"ช่วย ด้วย"
ดวงตาสั่นเมื่อมองเห็นร่างเพื่อนสนิทนอนคว่ำหน้าติดอยู่ในรถ "มินซอก มินซอก" ลู่หานเรียกมินซอกอีกหลายครั้ง ก่อนจะรวบรวมแรงที่มีดึงตัวมินซอกออกมา
"เจ็บ ฉันเจ็บ"
ลู่หานหยุดดึง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นเลือดมากมายไหลออกมาจากแขนของมินซอกเพราะเศษกระจกของหน้าต่างทิ่มอยู่ที่แขน
"ขอโทษนะมินซอก ทะ ทนเจ็บหน่อยนะ"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก"
ร่างของมินซอกหลุดออกมาจากรถ ลู่หานหอบหายใจด้วยความเหนื่อย มองเพื่อนอย่างโล่งใจ "มึง ..ขอบใจที่มึงไม่ตาย"
"ฮึก.."
มินซอกโผเข้ากอดลู่หานแน่น "กูก็ดีใจ ตะ แต่ว่ามีแค่มึงกับกูเหรอ"
ลู่หานผละออกจากมินซอก วิ่งไปที่ด้านหน้ารถอีกครั้งโดยมีมินซอกที่ตามมาติดๆ กลิ่นคาวเลือดโชยฟุ้งไปทั่วบริเวณ ร่างสูงทรุดนั่งลงกับพื้นเมื่อมองเห็นร่างที่ยังคงอยู่ในที่ตำแหน่งเดิม
"ซะ ..ซอฮยอน"
"ไอ้ลู่!!!"มินซอกเรียกลู่หานอย่างตกใจ ดึงแขนเอาไว้เมื่อลู่หานจะวิ่งเข้าไปในรถ "มึงอย่าไป อย่าเข้าไป"
"ปล่อยกู กูจะเข้าไปช่วยซอ"
"ไม่รอดแล้ว"
"..."
"ซอไม่รอดแล้วไอ้ลู่"
หลังจากนั่งตั้งสติกันอยู่พักใหญ่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว โชคร้ายที่หนักกว่าก็คือแม้แต่การจะโทรขอความช่วยเหลือก็ไม่สามารถทำได้ โทรศัพท์ไม่มีแม้แต่สัญญาณ
มินซอกที่เดินนำหน้าหยุดเดิน หันไปมองลู่หานที่เดินตามมาอย่างเชื่องช้า ราวกับว่าไม่อยากออกมาจากบริเวณรถบัสคันนั้น เขาเดินย้อนกลับไปทางลู่หาน บีบไหล่เพื่อนเบาๆเป็นเชิงปลอบใจระคนให้กำลังใจ
"ซอตายไปแล้วนะเว้ย มึงทำอะไรไม่ได้แล้ว"
"อย่างน้อย ..กูก็น่าจะปกป้องซอได้มากกว่านี้"ลู่หานตอบเบาๆ นึกถึงในวินาทีสุดท้ายก่อนที่รถจะตกลงมา
"ลู่เกอ ช่วยซอด้วย"
เสียงเรียกของเธอยังดังก้องอยู่ในหัวของเขา ถ้าหากว่าเขาจับมือเธอเอาไว้ อย่างน้อย ..เขาก็อาจจะตายไปพร้อมๆกับเธอ
"มึงทำดีที่สุดแล้ว"
"อืม"
มินซอกพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาเบิกขึ้น ชี้ไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นควันไฟลอยสูงขึ้นไม่ไกลนัก
"ไอ้ลู่ มีคนอยู่"
ลู่หานเงยหน้ามองตาม ทั้งคู่วิ่งไปยังควันไฟที่ลอยขึ้นอย่างตื่นเต้น หัวใจพองโตขึ้นมาเมื่อมองเห็นคนที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ
"อ๊ะ ลู่หาน มินซอก"
"ยูริ"
มินซอกเรียกหญิงสาวพร้อมกับวิ่งเข้าไปหา "เธออยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ฉันกระเด็นออกมานอกรถน่ะ"ยูริตอบ ยิ้มอย่างดีใจ "ดีใจนะที่นอกจากพวกเราแล้ว ยังมีพวกนายที่รอด"
"พวกเรา?"
"เขาออกไปเดินหาเสบียงน่ะ ฉันหมายถึง ..คริส"
คริสเดินย้อนกลับมาที่บริเวณรถบัสเพื่อหาของอะไรที่พอจะใช้ได้ระหว่างรอการช่วยเหลือที่น่าจะมาถึงในอีกไม่นาน เขายกมือขึ้นปิดจมูก ก่อนจะเดินเข้าไปภายในรถที่พลิกตะแคง หยิบบรรดากระเป๋าของคนอื่นมารวมเอาไว้ แล้วเดินออกไปนอกรถเพื่อเอาของที่จำเป็นไป
อาหารและน้ำคือสิ่งที่จำเป็นที่สุดในตอนนี้ เขาจะต้องเอาชีวิตรอดออกไปจากป่าแห่งนี้ให้ได้ อาจจะต้องพบเจอกับคำถามจากเจ้าของบ้านว่าลูกสาวของท่านหายไปไหน เขาก็คงทำอะไรไม่ได้ จะให้ทำยังไง เพราะแม้แต่ตอนที่รถเสียหลัก เขาเดินไปหาเจสสิก้าเพื่อหวังจะช่วยเหลือเธอ เธอยังปฏิเสธการช่วยเหลือจากเขาจนกระทั่งรถตกลงมา
เกลียดเขามากสินะ.. ก็ดี
..เขาก็เกลียดเธอเหมือนกัน ก็แค่อยากจะทำไปตามหน้าที่เท่านั้น
"ช่วยด้วย!!!"
"!!!"
"มีใครอยู่แถวนี้บ้าง ช่วยฉันด้วย!!!"
"เจสสิก้า!!"
ขาของเขาออกวิ่งไปทางต้นเสียง ความรู้สึกมากมายปนเปอยู่ในด้านในจนเหมือนจะระเบิดออกมา
ทำไมเธอถึงไม่ตายไปซะ
มันคือความคิดของด้านมืด แต่ในด้านที่ดีกลับเรียกร้องที่จะต้องปกป้องเธอเอาไว้ให้ได้
"เจสสิก้า!!! คุณหนู!!! อยู่ที่ไหนน่ะ"
"ฉันอยู่นี่ ช่วยฉันด้วย"
ร่างสูงยืนหอบด้วยความเหนื่อย รู้สึกโล่งใจเมื่อมองเห็นร่างบางที่ยืนสั่นระริก ตามตัวเต็มไปด้วยรอบแผลและคราบเลือด เมื่อเห็นเขา หญิงสาวก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก สะอื้นอย่างหนัก
"ฮึก"
"..."
"ฉัน ..ฉันอยากกลับบ้าน ฮือ"
ความคิดเห็น