คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : No Reason : : iNTRO -100-
เมื่อไหร่ที่ถูกขังอยู่ในความมืด นั่นคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เพราะคุณไม่สามารถรับรู้ได้ว่ามีใครอยู่ที่นี่กับคุณด้วยไหม จะมีอะไรมาทำร้ายคุณหรือเปล่า สิ่งที่คุณทำได้ก็คือการนั่งกอดเข่าตัวเองให้แน่นที่สุด ปกป้องตัวเองให้ดีเท่าที่จะทำได้ และเมื่อมองเห็นแสงสว่างที่ปลายทาง อย่าแน่ใจเสมอไปว่านั่นคือโชคดี เพราะมันอาจจะเป็นโชคร้ายที่สุดก็ได้
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
"นังลูกไม่รักดี เกิดมาทำไม ฮะ แกเกิดมาทำไม"
"พ่ออย่าตียุน ยุนเจ็บ ฮือ อย่า ยุนไม่ได้ทำ"
เพี๊ยะ
"แก!!! แกน่าจะตายๆไปซะ ฉันไม่น่าเก็บแกมาเลี้ยงเลย ถ้ารู้ว่าแกจะมาทำร้ายลูกสาวของฉันแบบนี้"
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ
"พอแล้ว ยุนไม่ได้ทำ ฮือ อย่า อย่าตียุน"
"ไม่ หยุดได้แล้ว อย่า!!!"
"ยุน"
เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มที่หน้าผากมน แม้ว่าอากาศในห้องจะเย็นจนเกือบจะติดลบก็ตามแต่ มือบางเกร็งจิกกับผ้าปูที่นอนจนขาดวิ่น ผู้พบเห็น มองภาพนี้อย่างตกใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปรวบตัวหญิงสาวเข้ามากอดแน่น
"ยุน ยุนตื่น ยุน"
"เฮือก"
กลีบปากสีกุหลาบขบเม้มกันแน่นจนเกิดเป็นห้อเลือด มือบางพยายามกระตุกออกเพื่อจิกทึ้งทำร้ายตัวเองแต่ข้อมือหนากลับใช้แรงทั้งหมดที่มีรวบมือคู่นี้เอาไว้กับตัว
"ยุน มีสติหน่อยสิ ยุนอา"
"ฮือ อย่า อย่าตี เจ็บแล้ว ไม่ ฮือ"
"ยุนอา"
เสียงดังทุ้มก้องอยู่ในหู เรียกสติทั้งหมดที่เคยหายไปกลับมาได้อย่างเฉียบพลัน ยุนอาลืมตาโพลง ช้อนตามองเจ้าของมือที่โอบกอดรอบตัวเธอเอาไว้ในตอนนี้
"เซ ..ฮุน"
"ค่อยยังชั่วยัยบ้า"เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายเมื่อเห็นว่าหญิงสาวในอ้อมแขนเริ่มมีสีหน้าเป็นปกติ เขาคลายมือออก แต่มือบางคู่เดิมกลับยิ่งกอดรัดเขาแน่นมากขึ้นเพื่อตั้งใจจะบอกเป็นนัยๆ
อย่าทิ้งเธอไปตอนนี้
"เข้าใจแล้ว"เซฮุนพึมพำเบาๆ จูบลงไปที่เรือนผมนุ่มของเธอ
เป็นอย่างนี้อยู่บ่อยครั้งที่ยุนอามักฝันเรื่องราวสมัยเด็กที่แสนจะโหดร้าย เธอมักจะมีอาการเกร็ง และทำร้ายตัวเองเมื่อภาพเหล่านั้นกลับเข้ามาในความทรงจำของเธอ และทุกๆครั้ง เซฮุนที่อยู่ในห้องข้างๆจะเป็นคนเข้ามากอดปลอบเธอแบบนี้ แม้ว่าภายในเพ้นทส์เฮ้าส์แห่งนี้จะมีคนอยู่อีก 2 คน แต่คนเพียงคนเดียวที่ยุนอาไว้ใจและพูดด้วยก็คือเซฮุนเพียงคนเดียวเท่านั้น
"เย็นนี้พี่จะมารับฉันหรือเปล่า"
"..."
"พี่.."
"แค่มาส่ง ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ"
หญิงสาวมองใบหน้านิ่งๆของชายหนุ่มที่นิ่งสนิท ไร้อารมณ์และความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น ที่มือหนาคีบบุหรี่รสเลิศเอาไว้ สูดกลิ่นควันพร้อมกับพ่นมันออกมาอย่างไม่สนใจคนข้างๆว่าจะชอบหรือไม่ชอบกลิ่นแบบนี้
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างอดกลั้น เอื้อมมือไปแย่งบุหรี่จากมือของเขามาแล้วดูดเข้าไปเต็มๆ แต่เป็นเพราะว่าไม่เคยมาก่อน เธอจึงสำลักควันจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด
"แค่กๆๆๆ"
"ทำบ้าอะไรของเธอ"พูดพร้อมกับแย่งบุหรี่กลับคืนมา โยนออกไปนอกรถแล้วออกรถออกไปจากหน้ามหาวิทยาลัยทันที
ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ปิดเปลือกตาลงช้าๆ "..อย่างน้อย พี่ก็ยังเป็นห่วงฉัน"
"..."
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เหยียบคันเร่งจนมิดไมล์ แต่หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆก็ยังคงหลับตาอยู่แบบนั้น ..เธอชินแล้วกับท่าทางแบบนี้ของเขา ไม่มีอะไรต้องกลัว หากเมื่อใดที่มีเขาอยู่ข้างๆ
"มีใครที่สนใจฉันบ้างไหม ในโลกนี้มีคนที่มองเห็นตัวตนของฉันบ้างหรือเปล่า ..หรือว่าไม่เคยมีเลย"
คำถามที่ถูกเปล่งออกมาราวกับกำลังเพ้อ ทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดรถ หันไปมองหญิงสาวที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มก้มลงพินิจใบหน้าสวยที่อยู่ไม่ไกลจากตนมากนัก
หมับ
ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กที่เอื้อมมือมาดึงมือของเขาไปแนบแก้มที่มีน้ำใสๆไหลอาบลงมา ใบหน้าสวยซุกลงกับมือหนาของเขาราวกับโหยหาอะไรบางอย่าง
"ถ้าไม่รักหนู ..แล้วทำให้หนูเกิดมาทำไม"
ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่างดึงร่างบางเข้ามาซบที่อก แม้ไม่เคยแสดงออก แต่ 'คริส' ก็รัก 'ซอฮยอน' มาก และตั้งใจว่าจะปกป้องเธอ โดยที่ไม่รู้เลยว่าความรักในรูปแบบที่เขาแสดง จะยิ่งสร้างความปวดร้าวให้กับเธอ
"ถ้าไม่รัก ..ก็อย่ามาสนใจสิ มาช่วยฉันทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายๆไปซะ"
...
เป็นอีกครั้งที่คำถามของเธอ ไม่มีคำตอบออกมา ซอฮยอนร้องไห้อยู่กับอ้อมแขนที่ให้ความอบอุ่นกับเธอมาตลอด ร้องไห้ราวกับว่าตัวเองเป็นเด็ก
ใช่ เธอเป็นเด็กเสมอเวลาที่อยู่กับเขา
...
เปรียบเสมือนน้องสาวคนหนึ่งของเขา ..น้องสาว ที่รักพี่ชายคนนี้มากที่สุด รู้ดี ว่าเธอไม่สามารถแทนที่คนๆนั้นได้ แม้ว่าคนๆนั้นจะไม่เคยสนใจเขา เหมือนที่เธอสนใจเขาเลยก็ตาม แต่เขาก็ยัง 'รัก' เธอ
"ทำไมถึงหลับมาแบบนั้นล่ะ"
"..คงเหนื่อย"
เซฮุนมองคริสที่อุ้มร่างที่กำลังหลับใหลของซอฮยอนเข้าไปในห้องของเธอ เขายกขาขึ้นมาพาดกับโต๊ะ ปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลงช้าๆ ยามใดที่หลับตา ภาพเดิมๆก็วนเวียนกลับเข้ามา
โครม!!!!!!
"เฮือก.."
เซฮุนยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอกของตัวเอง หัวใจของเขาเต้นแรงมาก และแม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น แต่เหงื่อมากมายกลับผุดออกมาตามหน้าผากของเขา ไม่เคยมีครั้งไหน ที่หลับตา แล้วภาพนั้นจะไม่กลับมา มันยังตามหลอกตามหลอนเขาจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าจะผ่านไป 4 ปีแล้วก็ตาม
"ยุนอาหลับไปแล้วหรือไง"
"..อือ"
"ดูจากสภาพนาย ยัยนั่นคงแผลงฤทธิ์อีกแล้วสินะ"
"อย่าว่ายุนอาเลย"เซฮุนพูด รับบุหรี่ที่คริสจุดให้ขึ้นมาดูด "ที่เธอต้องเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะพ่อใจร้ายคนนั้น มันก็ไม่ต่างกับซอฮยอนไม่ใช่หรือไง"
"ต่างสิ"
"..."
"ในขณะที่ซอฮยอนพยายามอย่างหนักเพื่อจะทำให้คนรอบข้างสบายใจ ว่าไม่เป็นไร แต่ยุนอากลับไม่เคยเลยที่จะเปิดใจ ยัยนั่นเอาแต่ขังตัวเองเอาไว้ในห้อง เปิดรับแต่เพียงแค่นายคนเดียว แม้แต่ฉันที่พยายามจะเข้าหา แต่เธอก็ปิดมัน"
"นั่นเพราะยุนอายังไม่ไว้ใจใครต่างหาก ..อดีตที่เธอเคยผ่านมา มันโหดร้ายมากนะคริส"
ใช่ มีแค่เพียงเขาคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ เซฮุนกับยุนอาเป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อของยุนอาเลี้ยงลูกสาว 2 คนเพียงลำพังเพราะว่าผู้เป็นแม่ได้จากไปด้วยโรคร้าย ตั้งแต่นั้นมา เขาก็มักจะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของบ้านหลังนี้
ยุนอามักจะถูกตีเสมอ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตามแต่ ไม่ว่าเธอจะทำผิดหรือไม่ เธอก็จะถูกทำโทษอย่างรุนแรง เกินกว่าที่เด็ก 8 ขวบจะรับมันไหว จนกระทั่งพวกเขาอายุ 17 เขาก็รู้มาว่ายุนอาถูกขังเอาไว้ในห้องเก็บของชั้นใต้ดิน เพราะว่ายูริ น้องสาวของเธอตกต้นไม้
แม้ว่าเขาจะพยายามเข้าไปอธิบายว่าในเวลานั้นยุนอาอยู่กับเขา แต่พ่อของยุนอาก็ไม่เชื่อ ไม่เพียงแค่การขัง แต่ยุนอายังถูกทุบตี จนร่างกายบอบช้ำ หลังจากนั้น เขาก็ไม่เห็นยุนอาอีกเลย เนื่องจากว่าเขาต้องไปเยี่ยมญาติที่นิวซีแลนด์กะทันหัน
เมื่อกลับมา ก็รู้ว่ายุนอาถูกส่งตัวเข้าไปพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลประสาท เธอหวาดกลัวทุกคนที่เข้าใกล้เธอ ปากพร่ำเรียกหาแต่พ่อ แต่คนเป็นพ่อกลับไม่เคยไปเยี่ยมเลยสักครั้ง หนำซ้ำยังย้ายบ้านหนีไป ทิ้งให้ยุนอาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เซฮุนใช้เวลานานมากกว่าจะทำให้ยุนอาเปิดรับเขาและไว้ใจเขาเหมือนเดิมได้ เขาตั้งใจว่าหลังจากที่ยุนอาหายดีแล้ว ก็จะรับเธอไปอยู่ที่บ้านด้วย
แต่แล้ว ..กลับเกิดเหตุการณ์ที่แสนเลวร้ายนั้นขึ้นเสียก่อน โชคดีที่เรื่องสามารถเคลียร์ได้ แต่มันก็จะเป็นตราบาปติดตัวเขาไปตลอดชีวิตอยู่ดี ดังนั้นเขาจึงหนีออกมาจากบ้านเพราะต้องการที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ หลังจากรับยุนอามาอยู่ด้วยแล้ว ทั้งคู่ก็กระเสือกกระสนมาที่โซล โชคดีที่ได้เจอกับคริสผู้ชายที่แม้จะไม่รู้จักกัน แต่กลับยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในทุกๆอย่างจนเขาเองยังแปลกใจ แต่เป็นเพราะในตอนนั้นเขาเองก็ยังไม่มีทางให้เลือกมากนัก ไหนขะยุนอาที่ยังป่วย เลยยอมมาอยู่กับเขา เป็นอย่างนั้นเรื่อยมาจนถึงวันนี้ ต่อให้จะนับถือคริสมากสักแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมเรียกคริสว่าพี่ มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถสนิทใจกับผู้ชายคนนี้ได้
"จะโหดร้ายมากแค่ไหน ..แต่คนเราก็ต้องเริ่มต้นใหม่ไม่ใช่หรือไง แม้แต่นายเอง ก็ยังทำได้"
"..."
"ซอฮยอนเองก็ทำได้ แล้วทำไม ..ยุนอาถึงทำไม่ได้"
"ฉันขอร้อง ..ให้เวลาเธอหน่อย"
คริสมองหน้าเซฮุนที่ตอนนี้เป็นเหมือนคนในครอบครัวของเขาไปแล้ว ไหล่หนายักขึ้นเป็นเชิงว่าไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว "ช่างเถอะ ตราบใดที่ยุนอาไม่ทำร้ายซอฮยอน ฉันก็จะไม่ว่าอะไร"
"..."
"แต่เมื่อไหร่ที่ยัยนั่นอาละวาดแล้วพาลมาทำร้ายซอฮยอนอีกล่ะก็ ..ฉันไม่รับปาก ว่าจะไม่ทำอะไรเลย นายรู้ใช่ไหม ว่าซอฮยอนเป็นเหมือนน้องสาวของฉัน"
เซฮุนมองคริสที่เดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเหม่อลอย บดบุหรี่ในมือลงกับที่เขี่ยบุหรี่ พึมพำออกมาเบาๆ
"ฉันเอง ..ก็ตั้งใจว่าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายซอฮยอนอยู่แล้ว"
อินโทรที่ไม่เคลียร์อะไรเลยสักอย่าง #ฮ่าๆๆๆๆ
มันยังคงเป็นปมนู่นปมนี่อีกเยอะแยะมากมาย
จะบอกว่ากระแสตอบรับเรื่องนี้ดีจัง แป็บเดียวเอง คะแนนพุ่ง!!!
ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่าน หวังว่าจะติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ เรื่องนี้ไม่ระบุคู่
อาจจะเป็น คริสซอ ฮุนยุน ฮุนซอ คริสยุน หรืออาจจะไม่มีใครมีคู่เลยก็ได้
ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับการวางพล็อตที่ไปไม่เต็มที่ ดังนั้น ขออนุญาตสักระยะ
ขอเวลาไปแต่งล่วงหน้าบวกกับคิดพล็อตกันเอาไว้ก่อน กลัวว่ามันจะตัน
ระหว่างนี้ก็จะแต่งเรื่องที่มันค้างๆเอาไว้
-ขอบคุณค่ะ-
ความคิดเห็น