คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“เอาล่ะ เพราะงั้น เราจะต้องหาค่าตัวแปรในสมการนี้ก่อนนะ เอ้าดู”
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของชั้น ม.5 คาบนี้...คาบฟิสิกส์!
ขณะที่อาจารย์กำลังพร่ำสอนอยู่นั้น เหล่านักเรียนทั้งหลายหาได้สนใจไม่...ถ้ามองเผินๆก็จะเห็นว่าสนใจดูที่กระดานดีหรอก หนำซ้ำยังตั้งใจจดอีก...
แต่ถ้าลองเดินเข้าไปดูที่โต๊ะสิ...
“เฮ้ย ไอ้ปั้น ฉันว่าแกไปนอนเหอะหวะ ดูดิ หาวจนจะอมหัวไอ้กานต์มันและเนี่ย” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่ยังขีดเขียนลงบนกระดาษพลางหันไปดูทางกระดานด้วย พูดเท่านั้น ไอ้ปั้นมันก็หันมาค้อนใส่
อ๊ะ! ใช่แล้ว เธอคนนี้ไงนางเอกของเรา “ปั้นสิบ”
เด็กสาวผิวขาว คางเรียวแหลม จมูกโด่งใช้ได้แต่ปลายออกกลมมน ตาเรียวเล็ก ขนคิ้วดำเป็นแพสวยเรียกได้ว่าเกือบจะเป็นคิ้วต่อ ผมดกดำหนาที่ซอยแล้วยาวระต้นคอ
ตัดกับสีผิวได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากอิ่มหนาแต่ทว่าเล็กสีชมพู ช่วยให้เจ้าตัวดูน่ารักน่าชัง แต่เจ้าตัวกลับจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ทำไมน่ะเหรอ....ก็เพราะว่า มัน “หล่อ” ไปน่ะสิ
“อะไรของแกไอ้เอม ฉันแค่ลืมปิดปากครั้งสองครั้งเอง อย่าเยอะๆๆ” ปั้นสิบชิงตอบทันควัน เฌอเอมไม่ต่อล้อต่อเถียง
แต่ก้มลงเขียนต่อ หัวเราะหึหึในคอ ปั้นสิบก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ...อีกสิบนาทีหมดคาบ เย้! หิวจะแย่ เสร็จแล้วชวนพวกมันไปโจ้บะหมี่ข้างโรงเรียนดีกว่า คิดไปแบบนี้แล้วนั่งตาลอยน้ำลายไหล
“ดู...ดูมัน ไอ้เอม ไอ้แฟร์ มันคิดแต่เรื่องหมดคาบ นี่แกจะชวนไปกินอะไรอีกแล้วใช่ไหมไอ้ปั้น?” สามสาวต่างมองสุดหล่อประจำกลุ่มอย่างระอา หน้าตามันก็ดีหร้อกกกก แต่มัวแต่เป็นแบบนี้หนุ่มที่ไหนจะเอาไปทำแฟน - -*
“แฮ่..ไหนๆก็รู้หมดแล้วอ่ะ ไปโจ้บะหมี่ตู้แดงกันน้า เค้าหิวอ้า น้า นะๆๆ สาวๆของเค้า” ปั้นสิบออดอ้อนด้วยมารยา(?)
ถึงเพื่อนมันจะบ่นยังไง พวกมันก็ต้องยอมเธออยู่แล้วแหละ ไปไหนไปกันนี่นา
“เอ้า ไปๆๆๆ พอใจยัง” สามสาวพูดตอบมาทำนองเดียวกัน ปั้นสิบระรื่นมากเตรียมเก็บเครื่องเขียนใส่กระเป๋าดินสอ...
“นักเรียน ใบงานที่ครูให้ไปเมื่อต้นคาบ พอออดหมดคาบแล้วหัวหน้าห้องเก็บส่งเลยนะ!”
…………………………………………………………………………………………………………………..
ความเงียบเข้าปกคลุมโต๊ะของสี่สาว
“เฮ้ย ดีนะเนี่ยที่พวกเรามีไอ้เอม ฉันเห็นมันจดยิกๆอยู่ เอามาแบ่งปันกันหน่อยนะเอมเพื่อนรัก”
ทั้งสามหวังพึ่งเฌอเอม ส่งประกายความหวังวิ้งๆๆ
แต่ทว่า...เฌอเอมหยิบกระดาษของเธอชูให้เพื่อนดู พร้อมกับยิ้มแห้งๆ
“นี่มัน.....”
“แหะๆ อย่างที่พวกแกคิดแหละ ฉันแต่งฟิควายต่อหวะ ไม่ได้จดซักกะตัว”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง/ออดหมดคาบ
“เอ้า เอาใบงานมาส่งเร็ว ช้าไม่รอนะเว้ยย” หัวหน้าห้องรีบลุกทำหน้าที่อย่างเยี่ยมยอดโดยไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อนสาวทั้งสี่คนใกล้ถึงฆาตแล้ว
เวร! รอก่อนนนนนนนนนนนนนนนน สี่สาวตะโกนพร้อมกันเสียงดัง วิ่งแยกกันไปหาใบงานของโต๊ะอื่นมาลอกกันอิรุงตุงนังกันไปหมด...
เฮ้อ....วันแรกก็แบบนี้ซะแล้ว นางเอกของเรา...
....แต่เรื่องของเรามันเพิ่งจะเริ่มต่างหากเล่า!
ความคิดเห็น