คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
Intro
“แป้งไม่ไปมหาลัยหรอจ๊ะ”เสียงหญิงชราถามลูกชายคนเดียวของเธออย่างแปลกใจเพราะวันนี้ลูกชายไม่ไปมหาลัยแต่เช้าเหมือนปกติ แถมยังนอนกอดพี่หมีตัวโปรดที่เธอเป็นคนซื้อให้ตอนเด็กๆ
“เดี๋ยวไปผมไปตอนสายๆก็ได้คับ ว่าแต่แม่คับผมหล่อมะ”ร่างเล็กเดินมากอดแม่ของตนอย่างอ้อนๆเธอได้แต่ยิ้มๆก่อนจะตอบแบบเบาๆๆ
“แป้งใครว่าลูกไม่หล่อจ๊ะ”เธอหยิบรูปตอนเด็กๆของร่างบางมาดูด้วยสายตาอ่อนโยน
“เปล่าคับ งั้นผมไปแต่งตัวก่อนน้าแล้วก็วันนี้ผมขนมปังกับนมนะ”ร่างบางวิ่งขึ้นไปเปรียบเสื้อแล้วลงมาในชุดมหาลัย ด้วยความที่ว่าร่างเล็กเป็นคนผิวสีออกแทนๆจึงไม่ลืมหยิบเสื้อกันหนาว(กันแดดกลัวดำ) ผมสีน้ำตาลแดงยาวสวยถูกมัดรวบเป็นทรงดูน่ารักไปอีกแบบ ความจริงแป้งเป็นคนที่จัดได้ว่าหล่อแต่ไม่เท่ากับความน่ารัก เสียอยู่ที่ผิวสีแทนนี้สิ
“ขนมปังกับนมมาแล้วจ๊ะ”เธอว่างขนมปังกับนมไว้ตรงโต๊ะกินข้าวแล้วเดินมาเรียกคนตัวเล็กที่กำลังผูกเนคไทอย่างยากลำบากที่ยืนทำหน้ามุ่ยตรงกระจก
“ที่แท้ก็ผูกเนคไทไม่เป็นสินะ”เธอเดินมาลูบผมเบาๆก่อนจัดการสอนร่างเล็กเนคไทอย่างสวยงาม
“แม่คับกี่โมงแล้วคับเดี๋ยวผมไปสายน้า”เธอขำกับคำพูดลูกชายของเธอ
“ไหนตอนแรกบอกไปสายๆก็ได้ไงตอนนี้จะ9โมงแล้ว”เธอพูดแบบขำๆ
“จริงหรอแม่ สายแล้ว แม่คับผมไปเรียนก่อนนะสวัสดีคับ”ร่างเล็กพูดรัวๆก่อนจะวิ่งไปหยิบขนมปังใส่ปากพร้อมกับเก็บนมกล่องใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อน จะสายแล้ว ร่างเล็กปั่นจักรยานจนลืมดูรถที่สวนมาข้างหน้า
เอียดดดดดดดดด!!!
เสียงเบรค รถBMWคันสีเขียว ทำเอาร่างเล็กตกใจไม่ตกใจได้ไงก็ตัวรถมันห่างจากรถ(จักรยาน)ของเขานิดเดี๋ยว เกือบตายไปแล้วมั้ยละ
“มึงขับรถภาษาอะไรวะ กูสายอยู่แล้วเนี้ย”เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นเมื่อชายร่างสูงเจ้าของรถBMWเดินลงมาดวงตากลมโตมีแต่คราบน้ำตาคลอเพราะเขาเกือบตายนิ ชายร่างสูงมองคนตัวเล็กอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“กูสายเพราะมึง มึงต้องรับผิดชอบที่ทำให้กูเสียเวลา”ร่างบางได้แต่ก้มหน้ารับผิดแบบเงียบๆ ก็เขาผิดจริงๆก็ต้องโดนดุเป็นธรรมดา
“มึงเป็นใบ้หรอ...กูพูดด้วยทำไมไม่พูด”เสียงทุ่มต่ำตะโกนใส่หน้าร่างบางแบบไม่สนใจคนที่เดินผ่าน
“ผม...ผะ...ผมขอโทษคับ”ร่างบางยอมเปิดปากพูดแบบเบาๆแล้วยกมือปาดน่าตาที่ไหลไม่หยุดเขาไม่เคยกลัวแบบนี้มาก่อน
“มึงชื่ออะไร?”ร่าสูงถามก่อนจะกระชากร่างเล็กให้ยืนขึ้น
“แป้งคับ”ร่างบางยังคงไม่กล้ามองหน้าร่างสูงที่บีบแขนเขาอยู่
“คุยกับกูต้องมองหน้ากูไม่ใช่มองเท้ากูเข้าใจ”พูดเสร็จมือหนาก็จับใบหน้าร่างเล็กให้เงยมอง ร่างเล็กสำรวจใบหน้าคนตรงหน้าแบบอึ้งๆคนอะไรทั้งหล่อทั้งสูง ดวงตากลมโตสีเขียวอ่อน กับทรงผมตัดสั้นดูหล่อ ปากไม่หนาไม่บาง
ขนตายาวสวย
“มึงจะมึงหน้ากูอีกนานมั้ย”ร่างสูงมองคนตัวเล็กกว่าแบบรำคาญมัวแต่มองหน้าเขาอยู่ได้
“กูไปละบาย”เสียงทุ่มต่ำพูดแบบหัวเสียเพราะเหมือนเขาจะพูดกับคนตัวเล็กไม่รู้เรื่อง
Tru…tru..tru
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มร่างดูเบอร์ก่อนกดรับ
“สวัสดีคับตัวเล็กเดี๋ยวพี่ไปหาคับ”
-------------------------------------------------------------------------------
อาจจะสั้นไปหน่อยขอกำลังใจจากคอมเม้นน้า
ความคิดเห็น