[KHR fic] Kyoya, SWITCH 1/2 {D18}

ลำดับตอนที่ #3 : Episode 02 || DRUG ||

author : cloudworld
pairing : D18
EPISODE 02
DRUG
------------------------------

อากาศเย็นๆของเครื่องปรับอากาศ เตียงนุ่มๆ และกลิ่นฉุนของยา เป็นสิ่งแรกๆที่ฮิบาริสัมผัสได้

จากสิ่งเหล่านี้ประมวลได้ว่าเขาคงกำลังนอนอยู่ในห้องพยาบาล


"ก็บอกว่าไม่รู้ยังไงเล่า ! เสียเวลาจริงๆ"  เสียงของชายวัยกลางคนที่กำลังโต้เถียงกับคู่สนทนาเป็นประโยคแรกที่เข้ามาในโสตประสาทและสามารถจับใจความได้

"อย่างน้อยก็น่าจะตรวจดูซักหน่อย"  เป็นเสียงของดีโน่ที่แย้ง ถึงระดับความดังจะไม่เท่ากับเสียงของคนก่อนหน้าแต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังไม่พอใจเท่าไรนัก


"ต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ว่าฉันไม่รักษาผู้ชาย"






"จ ... ใจเย็นก่อนซี่ ทั้งสองคนเลย คุณชามาลครับ ขอร้องล่ะ แค่ตรวจดูอาการซักนิดก็ยังดี"  สึนะพยายามแยกทั้งดีโน่และชามาลออกจากกันหลังจากที่ตนได้ขอร้องต่อชามาลแล้ว แต่ดูท่าว่าคำตอบก็คงจะเป็นเหมือนเดิม


ซาวาดะ สึนะโยชิ ...สัตว์กินพืชที่ชอบยุ่งไม่เข้าเรื่อง
อย่างผมน่ะ ไม่ต้องให้ใครมาเป็นห่วงทั้งนั้น





ฮิบาริปรือตาขึ้นช้าๆหลังจากที่นอนหมดสติไปพักใหญ่
อะไรกันคนพวกนี้ นอกจากจะน่ารำคาญแล้วยังเสียงดังโวยวายรบกวนการนอนของเขาอีก

ถ้ามีแรงจะขย้ำให้ดู




"เขาฟื้นแล้ว"  สุ้มเสียงสงบนิ่งของรีบอร์นทำให้ความวุ่นวายต่างๆภายในห้องพยาบาลยุติลง  ดีโน่และสึนะวิ่งมาที่เตียงก่อนเป็นคนแรกๆ และมียามาโมโตะที่ลุกตามมา แม้แต่โกคุเดระที่นั่งอยู่อีกฟากของห้องก็ชะโงกหน้าดู

เจ้าพวกนี้ จะทำให้เขาอับอายไปถึงไหน




"เคียวยะ ...ไหวรึเปล่า ?"  ดีโน่พยายามจะเข้าไปพยุงแต่ถูกปฏิเสธเมื่อร่างบางขยับตัวหนีและตั้งท่าจะหยิบอาวุธคู่ใจแต่ดันหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ จนรีบอร์นได้บอกเหตุผลที่ว่าทำไมมันจึงไม่อยู่ในที่ที่ควรจะอยู่



"ของอันตรายแบบนั้น ดีโน่คาดการณ์ว่านายตื่นมาคงอาละวาดเลยเก็บให้ห่างตัวน่ะ"


"นี่คุณกล้าดียังไง"  หันขวับไปมองดีโน่ที่นั่งเหงื่อตกและส่งยิ้มแห้งๆมาให้ ถือว่าร่างสูงโชคร้ายเข้าขั้นที่ตอนนี้กำลังถูกฮิบาริหมายหัวจะเล่นงาน


"นี่ไง ตื่นมาก็แผลงฤทธิ์ เห็นมั้ยหมอนี่ไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย" ชามาลยิ้มมุมปากและยกมือทำท่าเป็นเชิงขอตัว "พอดีว่ามีเดทน่ะ ~"

"......."


"โอ้ส นายฟื้นขึ้นมาแบบนี้ก็ดีแล้ว งั้นเดี๋ยวพวกฉันขอตัวละนะ"  ยามาโมโตะยิ้มกว้างตามแบบฉบับของเขาและโบกมือลาทุกคนโดยมีโกคุเดระเดินนำไปก่อน 
สึนะมองตามมือขวาของตนที่เดินลิ่วออกไปก่อนจะกล่าวลาอย่างลวกๆ

ใจจริงน่ะเป็นห่วงอยู่หรอก แต่ห่วงตัวเองมากกว่า
ขืนอยู่นานกว่านี้มีแต่จะโดนขย้ำเพราะในเมื่อปัญหาที่เกิดขึ้นนั้นมันความผิดของเขาเต็มๆ






เสียงประตูปิดลง ความเงียบกลับคืนมาอีกครั้ง



"เคียวยะ ~ ฉันเป็นห่วงนายมากเลยน้า"  ดีโน่ส่งเสียงออดอ้อนคนที่นอนอยู่บนเตียง ท่าทางขัดกับใบหน้าและการแต่งตัวที่ดูภูมิฐานอย่างสิ้นเชิง

หากแต่กริยาท่าทางนั้นก็ไม่ได้ทำให้ร่างบางสนใจหรือมีอารมณ์ร่วมด้วยเลยแม้แต่น้อย



"นี่เจ้าหนู ฉันหลับไปนานเลยเหรอ"  หันไปถามรีบอร์นที่นั่งอยู่บนตักของเขาเอง ไม่สนใจคนที่กำลังเป็นห่วงใจจะขาด


"ก็พักใหญ่ ... ร่างกายที่ขาดภูมิต้านทานโรคควรได้รับการพักฟื้น"  รีบอร์นพูดในขณะที่ลูบหัวเจ้าเลออนไปด้วย
"จะว่าไปเรื่องอาการกำเริบครั้งนี้ก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ ...แต่อาการดีขึ้นตามลำดับนะถ้าอยู่ห่างซากุระ"

ฮิบาริฟังการวิเคราะห์ของเจ้าหนู สีหน้าไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น แต่ก็ไม่ได้ไม่เห็นด้วยแต่อย่างใด
เพียงแต่คงเป็นเรื่องยากหากจะหลีกเลี่ยงสาเหตุของอาการกำเริบ ยิ่งในฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ด้วยแล้ว



"ระหว่างนี้เก็บตัวซักหน่อยก็ดี เดี๋ยวจะปล่อยให้นายพักผ่อน"  รีบอร์นกระโดดลงไปที่พื้นและเดินนำออกไป แต่ต้องหยุดหันกลับมามองเมื่อพบว่าอดีตลูกศิษย์ของตนนั้นไม่ยอมลุกตามมาด้วย ซ้ำยังส่งสายอาลัยอาวรณ์ให้ร่างที่อยู่บนเตียง


ฮิบาริหลับตาช้าๆ

"จะไปได้รึยัง ..."  เอนตัวลงนอนก่อนจะพูด  "... คุณน่ะ"


ดีโน่ยิ้มแห้งๆอย่างเสียไม่ได้ จำใจเดินตามรีบอร์นออกไป
แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลง ร่างสูงก็ได้โผล่หัวเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มจางๆปรากฏที่มุมปาก ความรู้สึกเป็นห่วงถูกส่งผ่านมาทางสายตาเศร้าๆคู่นั้น


"อย่าฝืนล่ะ ..."


".........."

นั่นทำให้ฮิบาริรู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้า สีชมพูแต่งแต้มที่แก้มขาวเนียนเพียงแว้บเดียวแล้วกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็วก่อนที่เจ้าตัวจะพูดตัดบท


"ไร้สาระ"

♣

เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ ที่ร่างบางรู้สึกตัวตื่นอีกที
ในการพักผ่อนครั้งนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่าได้ชาร์จพลังอย่างเต็มที่

แอร์เย็นฉ่ำในห้องพยาบาลทำให้ฮิบาริแทบไม่อยากจะก้าวขาออกจากห้องพยาบาลไปเผชิญกับอากาศร้อนอบอ้าวข้างนอกเลย  ยิ่งในห้องพยาบาลเงียบๆที่ไม่มีคนอยู่แบบนี้ทำให้เขาอยากจะนอนไปเรื่อยๆจนถึงช่วงเย็น




กวาดสายตาไปรอบๆห้องพยาบาล ตู้ยาหลายขนาดทั้งที่ตั้งอยู่ใกล้ๆโต๊ะทำงานของชามาลหรือตู้ที่แขวนตามฝาผนังนั้นมีเยอะแยะมากมาย

ก็เคยนึกอยากจะรู้หรอกว่าไอ้ตู้พวกนี้ใช่แหล่งเพาะพันธุ์ยุงหรือเปล่า ถ้าใช่ล่ะก็อยากจะขย้ำให้แตกเป็นเสี่ยงๆ
ถึงกับสบถออกมาเมื่อนึกถึงเจ้าตัวพาหะที่ทำให้เขาต้องอยู่ในสภาพอ่อนแอแบบนี้



"อื้มม ...."  ครางออกมาในลำคอเมื่อฉุกคิดอะไรบางอย่างได้

ฮิบาริรู้ตัวเองว่าเขาไม่สามารถทนกับสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์นี้ได้
เพราะจะต้องเก็บตัวบ่อยขึ้นในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ถึงมันจะเป็นแค่ช่วงฤดูสั้นๆ แต่นั่นก็ไม่ได้อยู่ในความคิดของเขาเลยแม้แต่น้อย

ประการแรก มันไม่สมกับเป็นตัวเขาเอาซะเลยที่ต้องคอยหลบซ่อน
และอีกประการ ...วันๆมีงานต้องทำ มีคนให้ต้องคอยขย้ำและเก็บกวาด เป็นถึงกรรมการคุมกฎแห่งนามิโมริแล้วจะมามัวเก็บตัวให้มันได้อะไรขึ้นมา ?


มันจะต้องมีทางออกสำหรับเรื่องนี้




ร่างบางลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังตู้ยาที่อยู่ใกล้ที่สุดและกวาดสายตามองหา 'ทางออก' ที่ว่า
และแน่นอนหากยังไม่เจอทางออก เขาก็จะทำแบบเดิมซ้ำๆคือมองหาไปเรื่อยๆสำหรับตู้ยาตู้อื่นๆ



ฮิบาริสอดส่องสายตาอย่างว่องไว ในขณะที่ประสาทสัมผัสทางการได้ยินก็ทำงานอย่างเต็มที่
ถึงจะเป็นคนที่ชอบทำตามใจตัวเองไม่สนใจใครอื่น แต่ก็ไม่อยากให้ใครอื่นที่ว่านั้นรู้เหมือนกันว่าเขาทำแบบนี้

มันน่ารำคาญที่ต้องมาคอยตอบคำถามประเภทที่ว่า 'ฝีมือนายหรือ' น่ะ



หมวดยาระงับประสาท

หมวดยาฆ่าเชื้อ

หมวดยากระตุ้นอารมณ์ทางเพศ

หมวดยาแก้ไข้ !!



ภายในชั้นวางยาในหมวดยาแก้ไข้นั้นถูกแบ่งย่อยออกมาหลายลิ้นชัก
ฮิบาริเร่งกวาดสายตาดูอย่างว่องไว


ไข้หวัดธรรมดา

ไข้หวัดใหญ่

ไข้หัวกะโหลก

ไข้ซากุระ


รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของฮิบาริ ในที่สุดเขาก็พบทางออกที่ว่านั่นแล้ว


ในลิ้นชักมีขวดแก้วขนาดเท่านิ้วก้อยอยู่สามขวดซึ่งลักษณะเหมือนกันทุกประการ ภายในบรรจุของเหลวใสสีฟ้าเอาไว้ ไร้ซึ่งฉลากกำกับยา แต่มีกระดาษติดไว้ที่ขวดและถูกเขียนด้วยลายมือหวัดๆเหมือนกัน

มันคงเป็นศัพท์ทางการแพทย์หรืออะไรก็ตามแต่ซึ่งเขาอ่านไม่ออก
ฮิบาริหยิบไปเพียงขวดเดียวและซ่อนมันไว้ใต้เสื้อคลุม จัดแจงเก็บกวาดขวดยาอื่นๆและลิ้นชักให้เข้าที่เหมือนเดิมทุกประการก่อนจะออกจากห้องพยาบาลไป





♣





หลังจากที่อาบน้ำชำระล้างร่างกายเป็นที่เรียบร้อย ฮิบาริรู้สึกสดชื่นขึ้น
น้ำอุ่นช่วยผ่อนคลายความเมื่อยล้าได้เป็นอย่างดี


ในขณะที่กำลังจะทิ้งตัวนอนบนเตียง สายตาเหลือบไปเห็นขวดยาที่วางอยู่ข้างหัวเตียง
เขายังไม่ได้ทำอะไรกับมันเลยตั้งแต่หยิบติดมือมาด้วย
มือเรียวเอื้อมไปหยิบขวดยาขึ้นมา พิจารณาของเหลวสีสดที่ไหลไปมาตามแรงโน้มถ่วง



นี่ล่ะทางออกที่ดีที่สุด



มืออีกข้างเอื้อมไปบิดฝาขวดเปิดออก กลิ่นเหม็นฉุนของยาระเหยออกมาทันทีทำให้แทบจะเบือนหน้าหนีไม่ทัน
ในที่สุดจึงฝืนใจบีบจมูกและกรอกเข้าปากรวดเดียวจนหมดขวด รสชาติขมๆมันๆยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นทำให้เจ้าตัวรีบดื่มน้ำตาม



... วันที่วุ่นวายกำลังจะจบลง
และพรุ่งนี้ร่างกายที่สมบูรณ์ของเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ...

ไม่ต้องเก็บตัวหรือทำอะไรที่เหมือนว่าตัวเองเป็นพวกอ่อนแอเยี่ยงสัตว์กินพืชอีกต่อไป




ฮิบาริปล่อยให้ตัวเองหลับไปในรัตติกาลที่แสนสงบ และเมื่อถึงรุ่งเช้า เขาคงจะตื่นขึ้นมาอย่างกระปรี้กระเปร่า
และสิ่งแรกที่จะทำคือ ไปขย้ำม้าพยศและสัตว์กินพืชพวกนั้น


.

.



... หากแต่ว่า ตัวเองกลับไม่รู้เลยว่านี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของเรื่องวุ่นวายอื่นๆที่กำลังจะตามมา


.

.



TBC.
------------------------------




ทอล์ค.}
ท่านเทพยังคงความเป็นชายไว้อยู่ อุวะฮะฮ่า >[]<
แต่ตอนหน้า นั่นแหล่ะ จะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น หึหึหึ
(หลังแต่งฟิคเรื่องนี้จบตรูจะโดนขย้ำมั้ย ? - -)

ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์มากๆจ้า
เราก็จะพยายามนำส่วนบกพร่องไปปรับปรุงแก้ไขนะคะ
หวังว่าหลายคนจะชอบเรื่องนี้นะคะ >3<

ปล. ใครอยากเห็นสปอยล์ตอนที่3บ้างเอ่ย 5555
อยากเห็นสปอยล์ ให้กดอ่านตอนแรก prologue นะ นั่นแหล่ะสปอยล์แล้ว 5555555555
(me โดนเขาถีบ)
แกไม่ลงทุนอะไรเลยอ่ะ !!!! = =;; *โดนมองอย่างเอือมๆ*

วันเสาร์นี้ไรเตอร์สอบแกทแพทแล้วจ้า รู้สึกขี้เกียจอ่านหนังสือตัวเป็นขน
(ติดก็ยังไม่ติดเนอะ ยังจะเสร่อมาลงฟิค =_____=)


แล้วพบกันตอนหน้าจ้า ♥


ขอบคุณธีม

© Tenpoints !