คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] Rhythm of the sonata ♫ {Khun ♥ Dong} ,, part 3 --- End.
....................
ในสัปดาห์ต่อมา ข่าวเกี่ยวกับเดือนคณะดุริยางค์ปี3ที่กำลังคบหาดูใจกับดาวคณะนิเทศน์ปี2แพร่สะพัดไปทั่วรั้วมหาวิทยาลัย
นักศึกษาต่างถกประเด็นเรื่องนี้มาพูดกันอย่างหนาหูกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ในไม่ช้า
ขนาดที่ว่า อูยองเองเมื่อได้ฟังแล้วถึงกับอยู่ไม่สุข
เขาจะไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเลยถ้าไอเดือนคณะที่ว่ามันไม่ใช่นิชคุณ และรุ่นพี่ปีสองที่หลายคนจับตามองคือ วิกตอเรีย
ถึงแม้มันจะเป็นข่าวที่พูดกันปากต่อปากแต่อูยองก็อดที่จะเครียดไปกับมันไม่ได้
อูยองไม่รู้ที่มาที่ไปของข่าวนี้เลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นไปทำอะไรกันอีท่าไหนถึงมีข่าวแบบนี้ออกมา ...
เพราะช่วงหลัง ๆ กำลังน้อยใจพี่คุณอยู่เลยไม่ได้ตามติดสถานการณ์เท่าที่ควร
แล้วมันยิ่งน่าน้อยใจกว่าเดิมมั้ยที่นิชคุณสนิทสนมกับคนอื่นอยู่ในตอนนี้ ...
ใช่เส่ะ !! ก็ไม่ได้สวยอย่างวิกตอเรียนี่หว่า แม่ม T^TT
แต่จะไปทำอะไรได้ ... จางอูยองคนนี้จะไปทำอะไรได้ ?
แค่จะพูดเพื่อปรับความเข้าใจยังไม่กล้า แถมเขากับนิชคุณก็ไม่ได้เป็นอะไรกันมากกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องนี่จริงไหม ?
แล้วมีสิทธิ์อะไรมาน้อยใจ ....
.... หวงไม่เข้าเรื่องน่ะ
.
.
.
"หาอะไรวะ ?"
เมื่อเห็นท่าทีก้ม ๆ เงย ๆ ผุดลุกผุดนั่งของอูยอง จุนโฮจึงถามด้วยความสงสัย
"รายงานน่ะ ...." หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ กำหนดส่งพรุ่งนี้ซะด้วย TT
"ไปลืมไว้ที่ไหนรึเปล่า ?" ถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง แค่พูดถึงรายงานก็เป็นอันรู้กันว่ามีความสำคัญมากขนาดไหน
เกรดอาจจะตกได้เพราะรายงานเล่มเดียว
จุนโฮไม่นั่งเฉยอีกต่อไป ลุกเข้ามายกกระเป๋าเป้ของอูยองแล้วเทของข้างในออกมาทั้งหมด หนังสือเรียนหลายเล่มกระจัดกระจายเต็มพื้น
จุนโฮควานกองหนังสือดูเผื่อจะเจอในสิ่งที่เพื่อนตัวเล็กกำลังหา
"รายวิชาเราไม่ต้องเรียนไอนี่ไม่ใช่เหรอ ?" เหมือนจะเจอของดี ... จุนโฮหยิบหนังสือเล่มบาง ๆ ที่หน้าปกเป็นรูปเปียโนขึ้นมา
ในทีแรกอูยองไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาหาเล่มรายงานอยู่ แต่ประโยคถัดมาทำให้อูยองหันขวับไปหาเพื่อนซี้ด้วยความตกใจ
"นิค-คุณ .... อ้าา เล่มนี้ไม่ใช่โน้ตของนายนี่หว่า > <" อูยองรีบลุกไปหยิบโน้ตเล่มนั้นออกจากมือจุนโฮ
"ฉันเห็นชื่อพี่เขาเขียนอยู่ที่หน้าปก ... นายไปฉกของพี่เขามา(ไว้ในครอบครอง)เหรอ"
ถามไปยิ้มไป จุนโฮพอจะเข้าใจอารมณ์เพื่อนได้ลาง ๆ ว่ากำลังเขินซะเต็มประดา
ฉกเฉิกอะไร พี่เขาฝากไว้ต่างหาก ....
ไม่นึกเลยว่าเพื่อนตัวดีมันจะบังเอิญมาเห็นซะได้
"แล้วเฮ้ย !! นายสนใจเรื่องพรรค์นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ !?" แล้วจุนโฮก็ชูหนังสือเล่มบางอีกเล่มให้เจ้าของดู
'การสารภาพรัก part 2 : ทำยังไงให้กล้าพูด'
"เฮ้ยยยยยยยยย !!! O[]O"
อูยองโยนสมุดโน้ตของรุ่นพี่คนสนิททิ้งอย่างไม่ใยดีก่อนจะเปลี่ยนมาตะครุบหนังสือเจ้าปัญหาเล่มใหม่ในมือจุนโฮ
ให้ตายเหอะ ~~~ นี่จะช่วยหารายงานหรือมาช่วยยุ่งเรื่องชาวบ้านเนี่ย
"ฮ่าา ๆ ไม่ทันแล้วล่ะเพื่อน" จุนโฮหัวเราะให้กับท่าทางลุกลี้ลุกลนของอูยองที่นาน ๆ ครั้งจะได้เห็น
คราวนี้จับได้เต็ม ๆ แล้วสินะว่าเจ้าเพื่อนคนนี้กำลังคิดไม่ซื่อกับไอรุ่นพี่หน้าหวานที่กำลังเป็นข่าวอยู่
"ไม่คิดจะแก้ตัวหน่อยเหรอ ~" จุนโฮยักคิ้วหลิ่วตาให้เจ้าของแก้มกลมที่แดงระเรื่ออย่างมีชัย การได้แกล้งเพื่อนคนนี้นับว่าเป็นอะไรที่หาโอกาสได้ยากมาก
แต่แทนที่จะได้คำด่าจากปากอิ่มกลับได้รับแววตานิ่ง ๆ กับสีหน้าปลง ๆ ของอูยองแทน
"......" หุบปากไปเลยไอเพื่อนบ้า ขืนพูดอะไรอีกฉันเอาวิธีสารภาพรักนั่นฟาดหัวนานแน่ !!
"วะวะวะว้าว ไม่แก้ตัวด้วย ที่ว่าจะสารภาพน่ะ จะไปสารภาพกับเจ้าของสมุดโน้ตเล่มนั้นใช่ม้า ~ โอ้ยย !"
จุนโฮชี้ไปยังสมุดของนิชคุณที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นก่อนจะครางเสียงหลงด้วยความเจ็บที่อูยองใช้สันหนังสือเคาะกลางกบาลอย่างแรง
"โว้ยไอบ้า ! หัวจะแตกเอา" ถึงจะสะใจอยู่เล็ก ๆ แต่อูยองก็ไม่ได้พูดอะไรให้มากความ เก็บข้าวของทั้งหมดบนพื้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องเรียน
ในเมื่อหาจนทั่วห้องแล้วยังไม่เจอคงต้องเปลี่ยนไปหาที่อื่นซะล่ะมั้ง
แต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตูดีก็ได้ยินเสียงแซวไล่หลังตามมา
"นี่จะไปเรียกรุ่นพี่นั่นมาช่วยหาด้วยล่ะสิ กิ้วว ๆ ~" อูยองมือไวกว่าหยิบหนังสือสารภาพรักเล่มเดิมออกมาแล้วเขวี้ยงใส่เป้าหมายได้ตรงจุด หันหลังวิ่งออกมาโดยไม่สนใจเสียงโอดโอยและเสียงก่นด่าจากผู้ถูกประทุษร้าย
เห็นเงียบ ๆ ก็ร้ายใช่ย่อย ... จางอูยองพูดน้อยต่อยหนักนะจะบอก ~
ด้วยความเฉื่อยแฉะปล่อยปละละเลยของตัวเองทำให้อูยองต้องมานั่งหารายงานกันแบบพลิกแผ่นดิน
คิดไปคิดมา มันมีความเป็นไปได้สูงที่รายงานเล่มนั้นจะตกหล่นอยู่ที่ห้องชมรม
... แค่ไปเอาเฉย ๆ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไงซะ อาจจะไม่ได้เจอพี่คุณก็ได้ ... ไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกันมาหนึ่งอาทิตย์แล้วเต็ม ๆ
ในเมื่อนั่งรอให้ง้อแต่ก็ไม่เป็นผล คงต้องเป็นฝ่ายเข้าไปคุยเองซะล่ะมั้ง
อูยองยืนหน้าห้องชมรมด้วยจิตใจที่ว่างเปล่า ลองเอาหูแนบกระจกแล้วฟังดูก็ไม่ได้ยินเสียงของเปียโน นิคคุณคงจะไม่อยู่จริง ๆ
มือบางหมุนลูกบิดประตูเบา ๆ ก่อนจะดึงเปิด
-เหยออ-
พรึ่บพรั่บ ๆ !
ที่คิดไว้ในทีแรกว่าห้องชมรมไม่คนนั้นเป็นความคิดที่ผิดเพราะทันทีที่เปิดเข้าไปในห้องอูยองเห็นร่างสูงที่คุ้นตายืนอยู่กลางห้อง
แต่มันไม่ใช่แค่นั้นเพราะวิกตอเรียเธอยืนอยู่ด้วย ...
เห็นอย่างนี้อูยองถึงต้องรีบแง้มประตูกลับแต่ก็ไม่ได้ปิดในทันที ดีที่สองคนในห้องนั้นไม่เห็น เขาเลยถึงโอกาสแอบฟังบทสนทนา
เรื่องชาวบ้านแบบนี้ขอให้รู้บ้างก็ยังดี ยิ่งเป็นเรื่องของนิชคุณด้วยแล้ว .... จะได้รู้กันไปเลยว่าตกลงข่าวที่ว่านี่มันจริงเท็จแค่ไหน
ร่างบางยืนฟังเงียบ ๆ อยู่หลังประตู ในใจภาวนาขอให้ข่าวลือที่ว่านั้นไม่เป็นจริง
"แล้วพี่ยังจะลังเลอะไรอยู่อีกล่ะ ?"
เสียงของวิกตอเรียดังแว่ว ๆ อยู่ด้านหลังของประตู อูยองแทบจะลืมหายใจเพราะความตื่นเต้นบวกกับไม่กล้าเปล่งเสียงใด ๆ ออกมา
"ไม่ได้ลังเล แต่แค่ ..."
"......"
"มันจะดีเหรอ ?"
"ก็มัวแต่ไม่กล้าแบบนี้ไง ... ระวังเถอะ ระวังจะเสียเขาไป !"
พี่คุณ .... พี่กลัวเสียอะไรไปงั้นเหรอ ?
แล้วที่ลังเล ... พี่ลังเลอะไรอยู่อ่ะ ?
แว๊กกก อยากรู้ ๆ > <
"ก็มันอายนี่หว่า"
"โอ้ย ฉันอุตส่าห์ช่วยถึงขนาดนี้พี่ยังจะอาย ?"
"....."
"เล่นมีข่าวว่าคบกับพี่อย่างเงี๊ยะ แล้วคนที่จะจีบฉันล่ะ T_T ที่พักหลัง ๆ เรตติ้งฉันตกเพราะคนเชื่อข่าวบ้า ๆ นั่นแน่เลย > <"
จากที่ฟังดู เหมือนว่าสองคนนั้นจะไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ ... อูยองคิดอย่างนั้น
แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมถึงมีข่าวแบบนั้นออกมาได้
"พี่ชักไม่แน่ใจ ... ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง ...."
"......"
"ตอนแรกคิดว่ามันจะเวิร์ก แต่ที่ไหนได้ อูยองกลับไม่เดือดร้อนอะไรเลย ..."
นี่ นิชคุณกำลังพูดถึงเขาอยู่อย่างนั้นเหรอ ?
อะไรกัน ? ....
คิ้วบางขมวดเข้าหากันเป็มปมอย่างสงสัย ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ
"แล้วจะทำยังไง ต้องให้เมคข่าวเลยมั้ยว่าฉันกับพี่ดูตัวกันแล้วน่ะฮะ ?! เด็กพี่ถึงจะแสดงตัว"
"เว่อร์ไป ..."
"ก็จะเอายังไง ? ฉันไม่อยากเล่นละครแล้วน้าาา กลัวพี่จุนซูเข้าใจผิดง่ะ ฉันยังไม่ได้บอกพี่เขาเลยว่าเราเป็นแค่ญาติกัน"
ญาติ ...
ญาติ ??
ญาติ !!!
"ลังเลอยู่ได้ ถ้าลังเลนักก็จัดการกันเองแล้วกัน ไม่ช่วยแล่ว" หญิงสาวยู่ปากเหมือนโดนขัดใจ
สมองของอูยองกำลังประมวลผลไปต่าง ๆ นานา
ไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับการคบกันแบบจอมปลอมของลูกพี่ลูกน้องสองคนนี้ได้อย่างไร จนกระทั่ง ...
"ถ้ารัก ก็บอกเขาไปเลย"
.............
"ฉันไม่รู้ว่าเด็กนั่นทำอะไร พี่ถึงได้แน่ใจในตอนแรกว่าเขาเองก็ปลื้มพี่"
.............
"โอเค ๆ ฉันรักอูยอง .. ฉันจะบอกเขา" เมื่อวิกตอเรียได้ฟังอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้าไปตบไหล่นิชคุณเต็มแรง
"ก็ไปบอกเขาสิ หรือว่าฉันต้องไปเรียกให้ ?" เธอกล่าวยิ้ม ๆ ก่อนจะดันไหล่หนาของนิชคุณให้เดินมาที่ประตูโดยไม่รู้ว่าบุคคลที่สามผู้ถูกกล่าวถึงนั้นยืนสติหลุดลอยอยู่หลังประตูตั้งแต่ได้ฟังประโยคก่อนหน้านี้แล้ว
อูยองยืนอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงฝีเท้าของคนในห้องที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ไม่รู้อะไรอีกเลยจนกระทั่งร่างสูงเปิดประตูออกมา
"อ.. อูยอง ?!" ทั้งนิชคุณและวิกตอเรียที่ตามออกมาถึงกับตกใจ
คิดไว้อยู่แล้วว่าจะไปหาแต่ดันเจอตัวเร็วกว่าที่คิด ....
ทีตอนอยากให้แสดงตัวกลับหายต๋อม นึกจะโผล่ก็มาแบบไม่ทันให้เขาตั้งตัว ...
"ผม ... มาเอาของน่ะครับ" นานพอสมควรกว่าลิ้นของอูยองจะกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิม
อูยองเอียงตัวหลบนิชคุณเพื่อที่จะขอเข้าไปในห้องชมรม
"ใช่ไอนี่รึเปล่า ?" แต่แล้วสิ่งที่กำลังตามหากลับอยู่ในมือของนิชคุณ ร่างสูงหยิบมันออกมาจากในกระเป๋าสะพายก่อนจะชูให้เจ้าของดู
"เอ่อ ... พอดีไม่อยากเป็นก้าง เอ้ย ! พอดีมีธุระว่ะค่ะ ขอตัว ~" วิกตอเรียพูดอย่างอารมณ์ดี เธอหันมาถลึงตาใส่นิชคุณเป็นการทวงสัญญาก่อนจะหมุนกายเดินออกไป ....
.... ซึ่งนั่นคือการทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้คนทั้งคู่
นิชคุณมองตามแผ่นหลังที่ห่างออกไปของหญิงสาวอย่างนึกขอบคุณก่อนจะก้าวเข้ามาในห้องอีกครั้ง อูยองเดินตามเข้ามาช้า ๆ ก่อนจะดึงประตูปิด
นิชคุณยื่นเล่มรายงานคืน เจ้าของรับมันมาช้า ๆ พยักหน้าน้อย ๆ แทนคำขอบคุณ เห็นท่าทีอึก ๆ อัก ๆ ของร่างสูงแล้วมันขัดใจอย่างบอกไม่ถูกเลยเลือกที่จะเดินหลีกไปด้านข้างเพื่อออกจากห้อง
"เดี๋ยวก่อน ..." เสียงทุ้มนั้นรั้งเขาไว้ให้หยุดนิ่ง "จะไม่คุยอะไรกันหน่อยเหรอ ?"
อูยองชำเลืองตามองคนที่อยู่ด้านหลัง ให้ตายยังไงก็หันกลับไปไม่ได้เด็ดขาด จะให้นิชคุณรู้ไม่ได้ว่าตอนนี้เขาหน้าแดงขนาดไหน
"นาย ... โกรธอะไรพี่รึเปล่า พักหลัง ๆ เราไม่ได้เจอกันเลย ..." อ่อ เพิ่งจะรู้ตัวหรือไงว่าโดนงอน
แต่เอาเถอะ ณ ตอนนี้อูยองลืมเรื่องพวกนั้นไปจนหมดสิ้นแล้วหลังจากได้ฟังประโยคนั้น
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่ยุ่ง ๆ เลยไม่ได้เข้ามาในนี้เลย"
"โห่ นึกว่านายโกรธฉันเรื่องวิกตอเรียซะอีก ..."
มาแล้ว ... นิชคุณคนเดิมกลับมาแล้ว คนที่ชอบหาโอกาสแกล้งเขาเสมอ
"นั่นไม่เกี่ยวกันครับ" อูยองตอบเรียบ ๆ ยังคงยืนหันหลังให้คู่สนทนาเช่นเดิม
เมื่อรอจังหวะแล้ว นิชคุณยังไม่มีทีท่าว่าจะทำตามสัญญาที่กับวิกตอเรียซักทีเลยแกล้งจับลูกบิดประตูเป็นการกดดัน
"เดี๋ยว !!" เป็นไปตามคาด ... เสียงทุ้มยื้ออูยองไว้อีกครั้ง
" ... ครับ ?..." ขานรับเพื่อให้โอกาส แต่จนแล้วจนรอดคนตัวสูงก็ไม่ได้เปล่งเสียงใด ๆ ออกมา
"(ถ้าไม่มีอะไรแล้ว) ขอตัวนะครับ" มือเล็กจับลูกบิดอีกครั้งแล้วก็โดนรั้งไว้อีกครั้งเช่นกัน
คราวนี้นิชคุณไม่ได้พูดว่า "เดี๋ยว" เป็นการยื้อ แต่ใช้มือของตัวเองรั้งแขนอูยองไว้
"...อะไรครับ .." อูยองพยายามอย่างถึงที่สุดในการกลั้นรอยยิ้ม
"หันหน้ามาคุยกันดี ๆ เถอะ พี่กำลังพูดกับนายอยู่นะ" ซวย ! แค่หันหลังยังซ่อนรอยยิ้มไม่มิด แล้วถ้าคุยกันซึ่ง ๆ หน้าแล้วอูยองจะปั้นหน้ายังไงดีล่ะ ?! =[]=^^
"...อูยอง" น้ำเสียงเว้าวอนที่เรียกชื่อของเขาทำเอาเจ้าของชื่อใจเต้นขึ้นมาซะดื้อ ๆ
โอเค หันก็หัน ... ต้องกล้าเผชิญหน้ากับความจริงบ้าง !!
ร่างบางรู้สึกว่ามือของตัวเองถูกใครอีกคนกอบกุมไว้และยกมันขึ้นมาทาบไว้ที่หน้าอกของอีกฝ่าย
อูยองยิ่งใจเต้นแรงกว่าเดิมที่จู่ ๆ นิชคุณทำแบบนี้
ถึงแม้หัวใจตัวเองจะเต้นแรงแค่ไหนแต่มือก็สัมผัสได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจของคนตรงหน้าว่าแรงกว่าโดยสิ้นเชิง
"อย่าบอกนะว่านายไม่รู้สึกถึงมัน ..."
"....."
"อูยอง ... พี่จะไม่พูดมันออกมาแล้วปิดท้ายกลายเป็นว่าพี่แกล้งนายอีกแล้ว ..."
" ... พ ... พี่คุณ"
"พี่ไม่แน่ใจหรอกว่านายคิดยังไง ตอนแรกถึงไม่กล้าพูดกับนายตรง ๆ ..."
"....."
"แต่ตอนนี้ ถึงไม่แน่ใจยังไงก็จะพูด ..."
"......"
"พี่รักนายนะ / ผมรักพี่คุณ"
"ห .. เห้ยย O.O" ไม่นึกเลยว่าอูยองจะพูดมันออกมาพร้อมกับที่เขาพูด แทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่อูยองพูด
"น .. นายรักพี่ ... เหมือนกันเหรอ ?"
"ครับ"
"พี่ไม่ได้คิดเป็นเองฝ่ายเดียว ... ?"
"ครับ"
"นี่เรื่องจริงปะเนี่ยยย ?"
"ครับ"
"แล้ว ..."
... แล้วจู่เสียงของนิชคุณก็ขาดห้วงและถูกกลืนเข้าไปในลำคอเมื่อร่างบางเบียดตัวเข้าหาและเขย่งปลายเท้าโน้มหน้าเข้ามาใกล้
อูยองบรรจงจูบปากบางอย่างแผ่วเบาละเมียดชิมความหวานจากริมฝีปากของนิชคุณที่เขาชอบแอบมองอยู่บ่อยครั้ง
ถึงในทีแรกนิชคุณจะงง ๆ กับการมอบโชคอย่างไม่ทันตั้งตัวแต่ก็จูบตอบในที่สุดเมื่อเข้าใจทุกอย่าง
อูยองหยุดเมื่อตัวเองหายใจขาดห้วง ค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกช้า ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ออกมา
"ยังจะถามอะไรอีกมั้ยครับ ?"
นิชคุณส่ายหน้ารัวแทนคำตอบ
"ผมเขินจัง ..." (ไม่เขินก็แปลกละเล่นไปรุกอิพี่เค้าอย่างนั้น - ไรเตอร์)
นิชคุณลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู นึกไม่ถึงว่าอูยองจะถึงขั้นรักเขา นึกว่าแค่ปลื้ม ๆ ในทีแรก
หารู้ไม่ว่า ... ไอความรู้สึกที่เรียกว่ารัก สำหรับอูยองแล้ว ...
เขารู้สึกกับนิชคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
นึกแล้วมันน่าขำ รุ่นพี่นิชคุณที่หลายคนต่างหมายปอง ทำไม๊ทำไมถึงได้มาตกล่องปล่องชิ้นกับสมาชิกในชมรมซะได้
อูยองไม่เคยนึกมาก่อนว่าจะมีวันนี้ ไม่นึกมาก่อนว่ารุ่นพี่สุดหล่อของสาว ๆ ในมหาลัยจะเลือกเขา
คิดแล้วก็มีความสุขจนอดจะกลั้นรอยยิ้มไม่ได้
อูยองนั่งยิ้มเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ฝ่ายเดียวทำให้นิชคุณเผลอยิ้มตามไปด้วย
"พี่คุณ ... ยิ้มอะไร ?"
"ไม่รู้ .. ยิ้มตามเราน่ะ"
"^ ^"
"แล้วเราล่ะยิ้มอะไร ?"
"ก็ ... ไม่รู้"
แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
นิชคุณมองลึกลงไปในตาของอูยอง แทบจะจมดิ่งลงไปในภวังค์โดยไม่รู้ตัว
"มองขนาดนี้ ... อยากต่อหรือไง ?" อูยองถามนิชคุณที่แน่นิ่งไป
"หะ .. ? จูบต่อน่ะเหรอ"
"-////-"
"นายอยาก ?"
"........" เห็นคนตัวเล็กเงียบไปก็พอจะเข้าใจความรู้สึกได้ลาง ๆ
"ก็เอาสิ"
.
.
.
END
--------------------------
+Talk
โฮกกกกกก มันจบแล้ว ดีใจมว่ากกกกกกก ~
ดองข้ามปี สุด ๆ อ่ะ = =;;
ขอบคุณคนที่ยังรอเรื่องนี้กันนะคะ 55555
ขอบคุณทุกเมนท์
รู้สึกว่าพักหลัง ๆ เราห่างหายไปจากเด็กดีเลย บางคนคงลืมไปละ แกเป็นใคร = =;;
ชอบไม่ชอบยังไงก็เมนท์ติชมได้เลยจ้ะ
Qreaz. 10
ความคิดเห็น