[SF 2PM] For a short time : Khun x Dong

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Rhythm of the sonata ♫ {Khun ♥ Dong} ,, part 1

author : CloudWorld
pairing : khunwoo
Rhythm of the SONATA 0.1
------------------------------

เสียงบรรเลงเปียโนที่สามารถสะกดคนฟังได้ทั้งหอประชุมจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือจากผู้ฟังดังกระหึ่มติดต่อกันเป็นเวลายาวนาน

'นิชคุณ' เจ้าของบทเพลงบรรเลงเมื่อครู่โค้งงามแทนการขอบคุณท่ามกลางนักศึกษาทุกช่วงชั้นและบรรดาคณาจารย์ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้

เสียงปรบมือยังคงดังติดต่อกันเป็นเวลานานไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เป็น เพราะบทเพลงที่บรรเลงโดยเจ้าของชมรมดนตรีผู้มากความสามารถนั้นแสดงให้เห็น ถึงความสามารถอันโดดเด่นหรืออาจเพราะหน้าตาที่ชวนหลงใหลของตัวผู้เล่นเองก็ ไม่อาจทราบได้ ...




เสียงปรบมือค่อยซาลงเมื่อเวลาผ่านไปหากแต่มี เสียงปรบมือดังขึ้นจากมือเล็กของชายหนุ่มร่างบางยังคงดังติดต่อกันเป็น จังหวะ ดวงตาเหม่อลอยมองไปยังคนบนเวที
และนั่นทำให้นิชคุณมองตามต้นทางของเสียง
ชั่วขณะหนึ่งที่ตาสองคู่สบกันกลับทำให้ต่างฝ่ายต่างใจเต้นรัว

นับตั้งแต่วินาทีนั้น โลกของ 'อูยอง' หมุนช้าลง ....





รอย ยิ้มบางของนิชคุณซึ่งนาน ๆ ครั้งจะได้เห็นปรากฏบนใบหน้า เขากำลังยิ้มให้คนตัวเล็กที่หยุดปรบมือไปแล้วแต่สายตายังคงมองอยู่ตำแหน่ง เดิม

ใบหน้าไร้ที่ตินั่น ...




เวลากลับมาเดินเร็วอย่างปกติเมื่อนิชคุณหันหลังกลับเข้าสู่เวที ทิ้งให้อูยองที่สติหลุดลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตกอยู่ในภวังค์
ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายเต้นรัวไม่หยุดตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตากับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นและรู้จักมาก่อน

ภาพนักศึกษารุ่นพี่ที่ส่งยิ้มบาง ๆ ให้เขายังตราตรึงอยู่ในห้วงความคิด

......

......


จนกระทั่ง

"เฮ้ย อูยอง, เป็นไรไปวะ ?" เสียงแหบห้าวของชายหนุ่มคนข้าง ๆ เขย่าร่างของอูยองจนโอนเอนไปมา

"อ .. อ๋า ... มีอะไรเหรอ" อูยองเรียกสติกลับมาและถามกลับด้วยสภาพอึน ๆ ราวกับคนเพิ่งตื่นนอน

"ก็คนเขาออกจากห้องนี่กันหมดแล้ว เหลือฉันกับนายสองคนเนี่ย"
จุนโฮพูดขำ ๆ กับเพื่อนก่อนจะโอบไหล่เล็ก "ไปกินข้าวกัน"
เพื่อนตาตี่ยังคงร่าเริงเหมือนเดิมโดยไม่ได้สังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของเพื่อนตัวเองที่เอาแต่นิ่งเงียบ
แต่ด้วยความที่ปกติอูยองก็เป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เจ้าเพื่อนรักอย่างจุนโฮเลยไม่ได้เอะใจว่ามันแปลก








"นายว่ามีชมรมอะไรน่าเข้าวะ"

"ไม่รู้สิ ..."

หลังจากฝากท้องไว้กับโรงอาหารของมหาลัยแล้ว สองสหายก็พากันมาใต้อาคารข้าง ๆ เพื่อเลือกชมรม
เป็นธรรมดาของนักศึกษาปีหนึ่งอย่างอูยองและจุนโฮที่ต้องเลือกชมรมเข้าเป็นวิชาเลือก
อ่านบอร์ดประกาศรับสมัครชมรมต่าง ๆ มากมายก็ยังตัดสินใจไม่ได้อยู่ดี

" เฮ้ยย ชมรมฟุตบอล ! เจ๋งว่ะ นายเข้ากับฉันมะ จะได้อยู่ด้วยกัน" ตาตี่ของจุนโฮไล่กวาดไปทั่วบนบอร์ดที่มีกระดาษรับสมัครเข้าชมรมติดอยู่จน กระทั่งเจอชมรมฟุตบอล

"ไม่อ่ะ เหนื่อย ร้อน" น้ำเสียงเรียบ ๆ ถูกเปล่งออกมาจากปากอิ่มของอูยอง ถึงมันจะไม่ใช่เสียงที่เฉียบขาด แต่คำว่า 'ไม่' ของอูยองก็ยังคงความหมายในตัวของมันอยู่ดี
ตั้งแต่เป็นเพื่อนรักกันมากว่าสามปี จุนโฮรู้ทันทีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเซ้าซี้หากเจ้าตัวปฏิเสธ

"นายมีชมรมในใจแล้วงั้นเหรอ" หันไปถามเพื่อนซี้ที่ยืนมองบอร์ดอยู่เงียบ ๆ

"อือ ..."

"ชมรมอะไรวะ" จุนโฮรู้สึกจะตื่นเต้นผิดกับคนข้าง ๆ ที่สีหน้ายังคงเรียบเฉย



"ชมรมดนตรี" เหมือนในใจมีอะไรบางอย่างที่ทำให้อูยองคิดอยากเข้าชมรมนี้
ตาตี่ของจุนโฮโตเท่าไข่ห่านก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดังออกมา

"หูฝาดไปรึเปล่า ! ชมรมดนตรี !? ฮ่า ๆๆๆๆ"

" มันน่าขำนักหรือไง" ไม่สามารถจับอารมณ์ของอูยองได้เพราะเขามีหน้าเดียวตลอด จุนโฮยอมเงียบแต่โดยดีเพราะกลัวเพื่อนซี้หน้าตายจะโกรธเอา

"มันน่าแปลก ปกติเห็นนายซี้กับชมรมภาษาอังกฤษไม่ใช่เหรอ" คำพูดหยอกของจุนโฮทำให้อูยองระบายยิ้มออกมาได้บ้าง

"ฉันเกลียดภาษาอังกฤษ"

" แล้วทำไมต้องชมรมดนตรีวะ ก๊องแก๊งจะตายไป" เป็นธรรมดาที่จุนโฮ หนุ่มผู้รักกีฬาและการผจญภัยจะอดเซ็งไม่ได้เมื่อคิดสภาพตัวเองเข้าไปอยู่ใน ชมรมดนตรี


"บางทีมันอาจดีกว่าที่นายคิดก็ได้" น้ำเสียงกึ่งเหวี่ยงของอูยองทำให้จุนโฮเงียบไป

"เออ ๆ งั้นแยกกันนะ ..." จุนโฮตัดบทก่อนจะเดินตัวปลิวไปเข้าแถวสมัครชมรมฟุตบอลสมใจอยาก


อูยองเบือนหน้าหนีจากเพื่อนซี้ก่อนที่ดวงตาสีเข้มจะฉายแววเปล่งประกาย

ชมรมดนตรี ...
นึกถึงชมรมนี้แล้วพาลให้คิดถึงคนบนเวทีที่ฝีมือการเล่นเปียโนเฉียบขาดและยิ่งไปกว่านั้น เขาได้ใจหนุ่มแก้มอูมอย่างอูยองไปแล้วเต็ม ๆ


-----------------------------------------------
----------------------------------
---------------------
---------



ขายาวก้าวมาหยุดหน้าห้องกระจกห้องหนึ่ง

'ชมรมดนตรี'


ป้ายชื่อชมรมที่ทำจากไม้สลักเป็นตัวอักษรแขวนอยู่ที่ลูกบิดประตูทำให้อูยองรู้ทันทีว่าตนมาถูกที่ มือขาวจับลูกบิดประตูก่อนจะเปิดออก
ในห้องชมรมมีพื้นที่กว้างกว่าพื้นที่โดยรวมในอพาร์ทเมนต์ที่เขาอยู่ซะอีก สายตากวาดไปรอบห้องด้วยความตื้นเต้น
ห้องกว้าง ของชมรมมีมุมเครื่องดนตรีต่าง ๆ มากมาย ข้างผนังด้านในมีตู้ไม้โชว์และเก็บเครื่องดนตรีหลายชนิด เมื่อเดินลึกเข้าไปเป็นฉากกั้นเพื่อแยกโซนห้อง


เสียงเปียโนดังแว่วมา จากด้านหลังห้องเล็กที่มีฉากกั้นอยู่ ทำนองไพเราะสะกดคนฟังราวกับต้องมนต์ บทเพลงนั้นคุ้นหูมากถึงแม้จะมีโอกาสได้ฟังแค่ครั้งเดียว

อดไม่ได้จริง ๆ ที่จะเดินไปตามเสียงนั่นช้า ๆ หลังฉากกั้นห้องสีขาวเป็นห้องสำหรับซ้อมเปียโน อูยองยืนหลบอยู่หลังฉากและชะโงกหน้ามองดูภายในห้อง
เปียโนราคาแพงกว่าห้าเครื่องวางเรียงกันอยู่แต่มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่มีผู้เล่น


เรือนผมสีทองซอยระต้นคอขาวเนียนนั่นทำให้อูยองเบิกตากว้างทันที ถึงแม้จะมองเห็นจากด้านหลังแต่ก็แน่ใจว่าเขาคือคนบนเวทีเมื่อวานไม่ผิดแน่
ผู้ชายใบหน้าหล่อเหลาในชุดนักศึกษากำลังเล่นเปียโนอย่างจริงจังช่างเป็นภาพที่ชวนมองและสะดุดตาสำหรับอูยองมาก ๆ
ไม่ ใช่แค่เขาที่คิดแบบนั้นหากแต่ผู้หญิงกว่าค่อนมหาลัยก็คิดแบบเขาเช่นกัน นับเป็นเรื่องปกติถ้าเดินผ่านไปมาแล้วเห็นหญิงสาวพร่ำเพ้อถึงนิชคุณ


อูยองปล่อยใจสบาย ๆ ไปกับท่วงทำนองของเปียโนที่นิ้วเรียวยาวกำลังบรรเลงและอยู่ในโลกส่วนตัว ไม่ได้รู้สึกเลยว่ามีคนกำลังแอบมองเขาจากด้านหลัง
ร่างบางกระตุกไปทั้งตัวเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเบา ๆ บนบ่า มีคนกำลังสะกิดเขานั่นเอง

" เฮ้ย !" เสียงอุทานอย่างตกใจของอูยองทำให้ผู้ที่ใจจดจ่อกับเปียโนสะดุ้งตามไปด้วย เสียงเปียโนหยุดกลางคัน นิชคุณหันมามองด้านหลังของตัวเองพบว่าเพื่อนตัวเองยืนอยู่กับบุคคลแปลกหน้า อีกคน
ไม่ทันที่เขาจะได้ถามอะไร คนตัวเล็กก็โพล่งขึ้นและวิ่งหนีไปเสียแล้ว


"อ ... อ่า ... ขอโทษครับ ! > <" อูยองโค้งหัวขอโทษอย่างรวดเร็วก่อนจะก้าวเดินออกไป
มือขาวกำลังจะเอื้อมจับลูกบิดแต่กลับถูกมือบางรั้งไว้ที่แขน

"เดี๋ยวสิ จะไปไหนเล่าา" ร่างบางของอูยองเซไปตามแรงฉุดของผู้มาใหม่ คนที่สะกิดเขานั่นเอง
ดูจากท่าทางแล้วอายุมากกว่าเขาชัวร์ ๆ และไม่แน่ ... อาจเป็นเพื่อนกับหนุ่มหัวทองนั่นก็ได้ !




ชายหนุ่มมองสำรวจอูยองหัวจรดเท้าแล้วพูดกับตัวเองพลางนึกในใจ
... ปีหนึ่งสิท่า ...


"น้องที่เมื่อวานมาสมัครชมรมใช่มั้ย ?" เสียงทุ้มไม่เข้ากับหน้าหวาน ๆ ของรุ่นพี่ถามขึ้น มือเล็กยังคงจับที่แขนอูยองอยู่

"ครับ" ตอบสั้น ๆ ในขณะที่ก้มหน้างุด

"ชื่ออะไรน่ะเรา ?"

"...อูยอง ครับ"

"แล้วไปยืนทำอะไรตรงโน้นล่ะ"

"... อ .. เอ่อ ..." พยายามหาเรื่องมาไถแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก จนกระทั่งรุ่นพี่คนเดิมแทรกขึ้นมา

"ดีแค่ไหนแล้วที่ไอคุณไม่ด่าเอา"

"เอ๋ .. ?"

"ไอหัวทองนั่นชื่อนิชคุณ ... เป็นประธานชมรมอ่ะ"
คนตัวเล็กเมื่อได้ข้อมูลเกี่ยวกับเจ้าของบทเพลงชวนหลงใหลก็หูผึ่งตั้งใจฟังขึ้นมาทันที


"นั่นห้องซ้อมส่วนตัวมัน แม่งไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่ง ..."
ฟังดังนั้นแล้วอูยองหน้าซีดไปเลย ... เข้าไปแอบดูแบบนั้นแถมเจ้าตัวดันรู้อีก จะเป็นอะไรมั้ยนะ


"ล้อเล่นน่ะ มันแค่เป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยยุ่งกับใคร เอาล่ะ พี่เป็นรองประธานชมรม, คิมจุนซู ปีสาม ยินดีที่รู้จัก น้อง ..."

"อ .. อูยองครับ -///-" ทวนชื่อตัวเองอีกครั้งเพราะรุ่นพี่หน้าหวานลืมชื่อเขาไปแล้ว

"เออ อูยอง ... ยินดีต้อนรับสู่ชมรมดนตรีนะ ^ ^" หน้าหวานยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรและตบบ่าอูยองเพื่อกระชับความสัมพันธ์
จุนซูดูออกจะเป็นคนที่ดุเอาเรื่อง แต่ที่จริงแล้วไม่เลย เจ้าของใบหน้าหวาน ๆ นั่นใจดียิ่งกว่าใคร



นักศึกษาปีหนึ่งที่ลงชื่อสมัครเข้าชมรมรวมตัวกันที่ห้องใหญ่กลางชมรมโดยเพศหลักเน้นเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่ ...
ด้วยเหตุผลง่าย ๆ ... คงเพราะอยากใกล้ชิดกับหนุ่มประธานชมรมที่แสนจะหาตัวจับยาก
จุน ซูรับหน้าที่ออกมากล่าวต้อนรับบรรดาสมาชิกใหม่ที่คับคั่งไปด้วยสาว ๆ หากรวมอูยองด้วยแล้ว ผู้ชายในชมรมนี้มีเพียง4คนจากจำนวนสมาชิกกว่า30

จะว่าไป ตำแหน่งรองประธานชมรมดูมีอะไรให้ทำมากกว่าประธานเสียอีก
ก็เล่นเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องซ้อม วัน ๆ ไม่ทำอะไร หน้าที่ของประธานเลยตกมาอยู่ที่รองประธานไปโดยปริยาย







หมดคาบหลักวิชาเลือก อูยองปลีกตัวออกมาจากห้องเดินเลียบไปทางบันไดเพื่อย้ายห้อง
เลทขนาดนี้จุนโฮคงกำลังรอเข้าอยู่แน่ ๆ !!
คิดได้ดังนั้นเขายิ่งสาวเท้าไวและก้าวขาให้เร็วขึ้นเพื่อให้ถึงที่หมายอย่างทันเวลาหากแต่รีบจนลืมระวังทาง

พลั่ก !!
รู้ตัวอีกทีใบหน้าก็ชนเข้าอย่างจังกับอกกว้างของใครบางคน หนังสือสามสี่เล่มที่หอบมาด้วยก็หล่นกระจายเต็มพื้น
แต่หนังสือพวกนั้นกลับถูกเจ้าของละเลยเมื่อเห็นหน้าคนคุ้นเคยเข้า

... พี่นิชคุณ !! ...



"ขอโทษ / ขอโทษครับ"
พูด พร้อมกันเป๊ะราวกับนัดกันมา อูยองก้มหน้าหนีอย่างประหม่าคนตรงหน้าเสียเต็มประดา ยิ่งได้เห็นในระยะประชิดแบบนี้เขายิ่งทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่

"นาย ... อยู่ชมรมฉันนี่ ?" นิชคุณหรี่ตาพลางใช้ความคิดซักพักจึงนึกขึ้นได้ว่ารุ่นน้องปีหนึ่งเจ้าของ พวงแก้มยุ้ยนี้อยู่ชมรมเขาแถมเป็นคนเดียวกันกับที่แอบดูเขาซ้อมเมื่อชั่วโมง ที่แล้วด้วย

"ยินดีต้อนรับเข้าสู้ชมรมนะ เป็นประธานแท้ ๆ แต่ดันเก็บตัวเงียบ ขอโทษที่ไม่ได้มาต้อนรับนะ"

"อ่า ครับ ๆ" ตอบสั้น ๆ ก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือแก้ประหม่า เห็นค่าของมันเพียงเพราะเป็นเครื่องบำบัดความอาย
และตาของอูยองก็โตขึ้นอีกครั้งเมื่อนิชคุณย่อตัวลงเพื่อช่วยเก็บหนังสือ

"ของนาย ^ ^" ว่าแล้วหนังสือเหล่านั้นก็ถูกส่งให้อูยองพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ทำเอาเจ้าตัวหัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

"ขอบคุณครับ" เพียงเสี้ยววินาทีที่มือสัมผัสกัน อูยองรู้สึกเหมือนมันเนิ่นนาน แก้มอูมซับสีแดงระเรื่อขึ้นด้วยความประหม่า



" ฮ่า ๆ เดินดี ๆ ล่ะ เดี๋ยวไปชนใครเข้าอีก ^ ^" จู่ ๆ หนุ่มผู้มีโลกส่วนตัวสูงอย่างนิชคุณก็เกิดความอยากที่จะแกล้งคนตัวเล็กให้ อายเล่น
ในใจก็คิดว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไปแต่ปากเจ้ากรรมดันไวกว่าซะงั้น

แค่ได้เห็นหน้าคร่าตากันไม่กี่ครั้งแต่กลับรู้สึกคุ้นเคยกับอูยองอย่างบอกไม่ถูก ...



"ไปละ ~" นิชคุณโบกมือน้อย ๆ ให้กับร่างบางที่ยืนตัวแข็งไม่รับรู้อะไรอีกหลังจากที่มือสัมผัสกัน เขาส่ายหัวด้วยความไม่เข้าใจตัวเอง
ทำไมเขาถึงเผลอใจเต้นให้กับแก้มยุ้ยของคนตัวเล็กได้







อูยองมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปช้า ๆ จนลับสายตา หัวใจเต้นแรงแข่งกับเวลา
นาทีนั้นเขาเผลอยิ้มออกมา รอยยิ้มกว้างที่สุดและสวยที่สุดในรอบปี

... ใช่แล้ว จางอูยองกำลังตกหลุมรัก ...

----------------------------------
TBC.

+Talk :
อ๊ากกกกกกกกกก นี่มันคือชอร์ทฟิคเรื่องแรกและการแต่งแบบบรรยายโวหารครั้งแรกของไรท์เตอร์เลยทีเดียว - -
หลายคนอ่านแล้วอาจจะง่วงนอนไปเลย ฮ่า ๆๆๆ
แต่ตอนนี้ไรท์เตอร์ก็ง่วงจริง ๆ แล้วล่ะ > <
เอามาลงที่นี้แบบปุบปับมาก ไม่คิดด้วยไงว่าจะลงวันนี้ (แต่ลงไปแล้ว)
เหนื่อยจริงไรจริง พรุ่งนี้ค่อยมาเขีบนคำอธิบายเรื่องน้าา วันนี้ไม่ไหวแล้วว ~~


Qreaz. 10