คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : unseen Lover :: chapter 10
Chapter 10
เฮ่ออ อ ~~
ไม่สามารถรู้ได้เลยว่านิคคุณจะเริ่มเล่นละครสดที่ซ้อมกันเมื่อวานนั่นเมื่อไหร่
แอบกลัวนะเนี่ย บรึ๋ย ๆ เชื่อว่าตอนเล่นจริง นิคคุณคงทำท่าน่าหลงไหลกว่านี้อีกเป็นแน่ T_____T
งานเข้าเต็ม ๆ เลยจาง อูยอง =___=;;
หลังจากเสร็จมื้อเช้า พวกเราทั้ง7มีนัดกันเล่นน้ำทะเลแหล่ะ วิ๊ว ๆๆๆ ๆ
สิงสถิตที่นี่มา3วัน ยังไม่ได้แตะทะเลเลย (จะมีก็แค่เอาเท้าไปจุ่มน้ำแค่นั้น)
ผมเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อกล้ามตัวเก่า ๆ กับกางเกงขาสั้นสบาย ๆ แล้วเดินออกมาจากบ้านพัก
ส่วนนิคคุณแบบว่า พี่แกล่อกางเกงขาสั้นตัวเดียวลงเล่นน้ำ
ปล. ตัวเดียวจริง ๆ ท่อนบนปล่อยเปลือยเปล่ากันเลยทีเดียว -.-
(เชื่อว่าสาว ๆ ที่นั่งอยู่หน้าคอมตอนนี้ถ้าได้เห็นภาพคงเลือดกำเดาทะลักกันเป็นแถว >.,<)
โชคดีว่าแถวนี้เป็นหาดส่วนตัว ไม่งั้นถ้าสาว ๆ มาเห็นคงกรี๊ดกันเกาะนามิแหกไปแล้ว
เพราะภาพที่พวกเราหนุ่ม ๆ ทูพีเอ็มทั้ง7เล่นน้ำกันนี่คงจะยั่วน้ำลายได้หลายถัง =[]=
ซ่าา า ~~~
จุนซูจอมแกล้งเพื่อนเที่ยวกวักน้ำใส่หน้าชาวบ้านเค้าเป็นแถบ ๆ
ผมรีบเดินออกมาจากวงทันทีเพราะไม่อยากสำลักน้ำทะเลเค็มปี๋นี่
"จะหนีไปไหนอูยอง >[]<"
ซ่าาา า ~~
ไม่ทัน =____=;;
เจ้าบ้านั่นสาดน้ำเข้าหน้าผมเต็ม ๆ ฮึ่ยย ย มีหรือจะยอมฮ๊ะ
"แค่ก ๆๆ ๆ Xp" แต่แค้นไปก็เท่านั้น ตอนนี้ต้องไอไปก่อนน่ะ
ฮึ่ย ย !! ไว้ไอเสร็๋จเดี๋ยวเอาคืนแน่ T^T
ซ่าา าาาาา าาาา าา ~!!!
จู่ ๆ จุนซูก็โดนน้ำทะเลสาดท่วมหัวเต็มถัง
ไม่ใช่ฝีมือผมนะ นิคคุณต่างหาก
"ฮ่า ! ฮ่า !! แกล้งคนอื่นเค้าดีนัก ^[]^" นิคคุณถือถังน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำทะเลแอบย่องมาด้านหลังทำให้จุนซูที่ไม่ทันตั้งตัว(เพราะมัวแต่ขำ)สำลักกันปอดแทบแหก (หนักกว่าผม = =;;)
"แค่ก ๆๆ ๆ ! โอยย ย !! >O< เล่นทีเผลอนี่หว่า แค่ก ๆๆๆ ๆ !!" ท่าทางของจุนซูตอนนี้เรียกเสียงฮาจากคนอื่น ๆ ได้เป็นอย่างดี
"ฉันยังไม่ได้แกล้งนายเลยนะโว่ยย ย แค้นอะไรมาจากไหนเนี่ย แค่ก ๆ >_<" จุนซูโวยวายไปขยี้ตาไปพัลวัน ส่วนคนอื่น ๆ ยังคงขำอยู่ดี
"อ๋อ ! ฉันไปแกล้งอูยองใช่มั้ยล่ะ ! แหม คนนี้แตะไม่ได้เลยนะ ^ ^ แค่ก ๆๆ"
"ไอบ้า ! อย่าอยู่เลย ย !! >[]<" นิคคุณที่โดนแซวถึงกับเหวอด้วยความเขินจอมปลอมก่อนจะตักน้ำให้เต็มทางแล้ววิ่งไล่ราดใส่จุนซูอีกครั้ง
"แวร๊กกกก ก !! ไอซาดิสต์ >O< ช่วยด้วยยย ยย !!~"
"ฮ่า ๆๆๆๆๆ ๆๆๆ ๆๆ ๆๆๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆๆๆ ๆ !!! ^[]^" สีหน้าของทุกคนตอนนี้เปื้อนยิ้มด้วยความสุข (สุขใจที่เพื่อนโดนแกล้ง 555 5)
"เอามานี่ ~~"
"ไม่ให้โว้ยย ย >O<"
"ฮยองอ่าา ผมจะเล่นน น เอามา ๆๆ ๆ >W<" เสียงง๊องแง๊งของเจ้ามักเน่กำลังแย่งห่วงยางที่ท่านประธานกำลังขี่อยู่
"ไปเช่าอันใหม่เด๊ะ >O<"
"ไม่อาววว ว อันนี้มันใหญ่สุด ฮยองเล่นนานแล้วอ่ะ ขอเล่นมั่งจิ >.<" มักเน่ตัวยุ่งทำปากจู๋เป็นเด็กอยากได้ของเล่นใส่ท่านประธานเป็นเชิงอ้อน
"โว่ย ! ไปไกล ๆ ฉันจะเล่น >[]<"
"นี่แน่ะ !"
"อ๊ากก ก !! >[]<" เจ้ามักเน่ถึกแย่งห่วงยางมาจากแจบอมได้สำเร็จ เป็นเหตุให้แจบอมที่ขี่ห่วงยางอยู่นั้นหัวทิ่มสำลักน้ำไปเลย
"แค่ก ๆๆๆ ๆ เจ้าบ้าา า !!!! >O</"
ติ๊งต๊องจริง ๆ คู่นี้ ฮ่า ๆๆๆ ๆ !!
"โอ้ยย ! >_=" ขำชาวบ้านเค้าได้ไม่ทันไร ผมก็รู้สึกเจ็บแปล๊บเหมือนมีอะไรบาดที่เท้า
"อา า .. ><" ยกเท้าขึ้นมาดูพบว่า "หินบาด T_T"
นิคคุณอยู่ไกลผมที่สุดแต่เข้าถึงตัวผมเร็วที่สุด "ไหนดูหน่อย !"
ผมซึ่งยืนขาเดียวเอามือกอดคอนิคคุณไว้เพื่อทรงตัว การเล่นติ๊งต๊องของท่านประธานและมักเน่ต้องหยุดลงเพราะหันมาสนใจที่ผม
หินนั่นบาดจมูกเท้าเป็นแผลยาวราว ๆ ห้าเซนเห็นจะได้
เอิ่ม แผลใหญ่กว่าที่คิดน่ะ ถึงว่ามันแสบ ๆ =.=
เลือดของผมเมื่อผสมกับน้ำทะเลยิ่งทำให้มันดูเยอะขึ้น(และแสบขึ้น T.T)
ผมกระโดดเป็นกระต่ายขาเดียวโดยนิคคุณช่วยพยุงขึ้นฝั่งไปนั่งล้างแผล
"แผลไม่ลึกมากนะ" นี่ขนาดไม่ลึกยังแสบขนาดนี้ น้อง ๆ หนู ๆ ระวังด้วยนะครับ ไปเล่นทะเลอย่ามัวอ่อยพี่คุณเพลิน โปรดดูด้วย = =;;
นิคคุณพาผมมานั่งที่ม้าหินก่อนจะก้มตัวลงดูแผลผมอีกทีและ ...
ซ่า า ~~
"ซี้ด ด >O</" ถึงจะร้องแค่นั้น แต่ในใจคือแสบโคตรรรร ร !!! นิคคุณเอาน้ำเปล่าราดเต็ม ๆ แผล
"แสบหน่อยนะ" ไม่หน่อยอ่ะ โคตรของโคตรจะแสบเข้าไปให้เถิ๊งทรวงง ง !! T_T
ผมที่มัวแต่แสบเลยไม่ทันดูว่านิคคุณทำอะไรกับแผลผมบ้าง รู้อีกทีเมื่อพลาสเตอร์ลายการ์ตูนแปะที่เท้าผมเรียบร้อย
"เสร็จล .. O.O" ผมก้มลงไปมองแผลเป็นจังหวะเดียวกับที่นิคคุณเงยหน้าขึ้นมาพอดี
ใบหน้าที่ใกล้กันของเราทั้งคู่ทำให้ต่างฝากต่างสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผละออกจากกัน
นิคคุณสบตาผมนิ่งราวกับจะค้นลึกไปในดวงตาผมยังไงอย่างงั้น
หน้าผมร้อนลามไปถึงใบหูทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ...
ความรู้สึกแบบนี้ อีกแล้ว ?
ใบหน้าของนิคคุณแดงระเรื่อเพราะโดนแดดซึ่งต่างจากผมที่แดงเพราะ ...
เพราะ ...
พูดสิโว่ย ! เพราะ ...
เอ่อ = =;;a เพราะอะไรหว่า
ช่างมันเถอะ =______________=
นิคคุณเงียบ ผมก็เงียบ
แต่เสียงหัวใจผมมันไม่เงียบตาม มันเต้นดังและรัวขึ้นเรื่อย ๆ ไม่สิ้นสุด
กลับจากทริปนี้ผมคงต้องไปเช็คสภาพหัวใจชัวร์ มันชอบเต้นแรงแบบไม่มีสาเหตุ (สาเหตุน่ะมี เพียงแต่ยังไม่ยอมรับ ^ ^ คนแต่ง)
ผมเป็นโรคหัวใจแน่ ๆ (โรคหัวใจกำเริบเลิฟ ~ คนแต่ง)
โอเค ! ตลกกันพอแล้ว ฉากนี้จะหมดความโรแมนติกเพราะคนแต่งเนี่ยแหล่ะ
อยากได้แบบหวานเจี๊ยบเลยใช่มั้ยครับคนอ่าน ?
เดี๋ยวจัดให้ ..,
นิคคุณยืดตัวและนั่งยอง ๆ เพื่อให้อยู่ในระดับเดียวกับผม เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมช้า ๆ และกระซิบข้างหูแบบเมื่อวานเป๊ะ ๆ
"อูยอง ... ฉัน"
รู้อะไรมั้ย จุดอ่อนของผมคือการที่คนมากระซิบเบา ๆ ข้างหูเนี่ยแหล่ะ มันทำให้ผมจั๊กกะจี๊ >.<
ผมหลับตาลงช้า ๆ เพื่อข่มอารมณ์ให้สมจริงพร้อมใส่ฟีลลิ่ง
ตอนนี้ฐานะของผมกับนิคคุณคือเพื่อนที่ต่างฝ่ายก็ต่างแอบรักเฝ่ายตรงข้าม ...
ละครฉากสำคัญกำลังจะเริ่มแล้วสินะ ผมสามารถเดาคำพูดต่อไปที่นิคคุณจะพูดได้เลย
"ฉันชอบนาย ... เราคบกันนะ ?" ทุกอย่างถูกจัดฉากตั้งแต่เมื่อวานและลงตัวเป็นอย่างดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต่างออกไปจากเมื่อวานคือ เสียงหัวใจ
เสียงหัวใจอีกแล้ว ! มันเต้นรัวและเร็วกว่าเมื่อวานเป็นพันเท่า และผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกันว่าทำไม
นานแค่ไหนแล้วที่เวลาหยุดเดิน โลกหมุนช้าลง ทุกอย่างช้าลง
ผมเว้นช่วงนานเกินไปหรือเปล่า ? หรือมันถึงเวลาที่ผมจะตอบตกลงกับนิคคุณแล้ว ...
"... อืม" ผมพยักหน้าช้า ๆ อย่างยากเย็น ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองหน้าแดงแค่ไหน
มันน่าแปลก ที่ครั้งนี้ผมรู้สึกเขินโดยไม่ต้องเมค หน้าผมแดงโดยไม่ต้องเสแสร้ง มันเพราะอะไรกันเหรอ ?
ผมคงไม่ได้หวั่นไหวหรอกใช่มั้ย ...
ขอร้อง อย่าหวั่นไหวเลยนะ U_U
.
.
ช่างเป็นวันที่ยาวนานอะไรอย่างนี้ .. .
หนังสดของเราดำเนินไปถึงตอนจบได้ด้วยดี ถึงผมจะไม่ได้หันไปมอง แต่ก็รู้ว่ากรรมการทั้งห้ากำลังจับตามาที่เราในตอนนั้น
ณ บัดนาว ผมกับนิคคุณกำลังนั่งรับลมอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านโดยมีเจ้ามักเน่และจุนซูพ่วงมานั่งอยู่ด้วย
เราต่างคาดการณ์ไว้แล้วว่าสองคนนี้จะต้องถามคำถามเราแน่นอน =____=''
มื้อเย็นในวันนี้ทุกคนนัดกันมาสิงสถิตที่หน้าบ้านพักของผมและนิคคุณ คนอื่น ๆ เริ่มทยอยกันมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ...
หมูกระเทียมกว่าห้าจานที่วางอยู่ตรงหน้าล้วนเป็นฝีมือของผมทั้งสิ้น ได้นิคคุณและจุนซูช่วยหั่นและล้างผัก(อีกแล้ว)
คราวนี้เราสามคนระวังมากเป็นพิเศษเพราะเข็ดจากคราวที่แล้ว T__T
พวกเราวางมาตรการห้ามให้ชานซองเข้ามาป้วนเปี้ยนบริเวณใกล้ ๆ โดยเด็ดขาดจนกว่าจะทำอาหารเสร็จ ซึ่งคราวนี้เสร็จสมใจและไม่อดเหมือนคราวนั้น = =;;
"ผักเนี่ยฝีมือฉันเลยน้ะเว้ยย ย เป็นไง ๆ เก่งสุด ๆไปเลย ^[]^" จุนซูใช้ส้อมจิ้มผักชิ้นที่ตัวเองหั่นขึ้นมาอวดเพื่อน
"อ่ะโด่ ฮยองแค่หั่นผักทำมาคุย วันก่อนผมทำจานแตกไปห้าใบยังไม่เห็นคุยเลย ^O^" พูดถึงเรื่องจานแตก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
"ถึงว่า จานที่บ้านมันน้อย ๆ ฝีมือนายนี่เอง -0-" จุนโฮหันไปร่วมจอยในวงสนทนาด้วย
"ไม่ใช่แค่ทำจานแตกอย่างเดียว มันทำฉันเป็นแบบนี้ด้วย >O<" นิคคุณชูมือข้างที่โดนจานบาด(ในบทที่สาม)ให้จุนโฮดู
ที่นิ้วมีรอยแผลเป็นเล็ก ๆ เป็นทางยาว แต่ถ้าไม่สังเกตให้ดีก็ไม่เห็นหรอก จุนโฮยื่นหน้าเข้าไปใกล้มือนิคคุณเพื่อมองให้ชัด
"แหลหายดีแล้วนิ ได้พยาบาลดีล่ะสิ ^ ^" จุนโฮสวนเข้าเป้า
"ฮ่า ๆๆๆๆ ๆๆๆๆๆๆ ๆๆๆ ๆ !!"
โอ .. นานวันวงทูพีเอ็มของเรายิ่งไร้สาระขึ้นเรื่อย ๆ แล้วครับ -0-
งานนี้ไม่ต้องโทษใครเลย โทษยัยคนแต่งโน่น ..
(อ่าว นุ้งด้ง !! ว่ากันอย่างนี้ เดี๋ยวจิไปฟ้องให้พี่คุณจัดการแก ฮ่า ๆๆๆๆ ๆ - คนแต่ง)
"เอ่อ นายสองคน .. คือว่า ..." หลังจากลีดจาเรียกผมกับนิคคุณ คนอื่น ๆ ก็พากันเงียบแล้วตั้งใจฟังราวกับรู้กัน
ถึงเวลาแล้วสิ >.< เวลาแห่งการเปิดเผยความจริง
"คือ เราทั้งหมด มีเรื่องต้องคุยกับพวกนาย ... ^ ^;;"
"ใช่ ๆ เราสงสัยมานานแล้วว่านายสองค ..."
"จุนซู ฉันเคยพูดกับนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่างแย่งซีน - -*" แจบอมหันไปจิกตาใส่จุนซูที่แทรกขึ้นมา
"ขอประทานโทษขอรับท่านประธาน =.=" แจบอมโบกเข้าให้ด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหันมาถามเราต่อ
"เรื่องนี้สำคัญมาก เพราะมันมีผลกระทบกับพวกเราทุกคนในวง ..." แจบอมค่อย ๆ ปล่อยมาทีละประโยคเพื่อบิ้วให้ชวนลุ้น
"... นายสองคน คบกันใช่มั้ย ?" ทุกอย่างเงียบสงัด ทุกคนต่างลุ้นไปกับคำตอบของเรา
... คำตอบ ที่จะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป ตลอดกาล ...
----------------------------------------------------
แวร๊กกกก !!!
กลับมาแล้วววววว ว !! >O<
แห่ะ แห่ะ
รู้สึกว่าหลายคนรออ่านตอน10กันเป็นแถว วันนี้ก็สมใจแล้วเพราะเราอัพเรียบร้อย :'))
ขอโทษที่ผิดสัญญา (ที่บอกว่าวันเสาร์จะมาอัพ)
เนื่องด้วยวันเสาร์กว่าจะถึงกรุงเทพก็ปาเข้าไป5ทุ่ม เราเลยค้างบ้านญาติอีกคืนแล้วกลับมาวันนี้ เป็นผลให้เมื่อวานคนอ่านที่ตั้งตารอ (?) ชวดไปตาม ๆ กัน T______T
อ่ะ ๆ อย่าเพิ่งงอน เราเอามาต่อให้แล้ว >.<
แช๊ป11กำลังปั่นอยู่นะคะ ใจเย็น ๆ
เร็ว ๆ นี้ได้ติดตามอย่างแน่นอน ~~~
ความคิดเห็น