คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : unseen Lover :: chapter 4
Chapter 4
เฮ้ย ! นี่มัน อะไรกันเนี่ยยย ย !? OoO
ผมซึ่งออกมาเดินเล่นรับลมยามเช้าและซื้อขนมกินเล่นที่ร้านสะดวกซื้อถึงกับเหวอและทำถุงขนมกว่าห้าห่ออัพหลุดมือ
'Hot ! อังอังแห่งทูพีเอ็มกับเปาน้อยแห่งวันเดอร์เกิลส์แอบคั่วกันหลังไมค์!!'
นะ นี่มันพาดหัวข่าวใหญ่พร้อมรูปหลักฐานอันเบ้งผงาดง้ำค้ำจอจากปาปารัซซี่มือดีในนิตยสารซุบซิบดารานี่หว่า !!
มาได้อย่างไร ฮู๊ !! แวร๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก กกก ก !!!!! >[]<
ในรูปมีผมกับน้องโซฮีนั่งกันอยู่สองต่อสองที่ภัตตาคารในค่ำคืนแสนเซอร์ไพรส์ T.T
อีกรูปเป็นภาพหมู่ คือรวมทุกคน ทั้งผม แม่ น้องโซฮี และคุณแม่น้องโซฮี
'ดินเนอร์หรูกับครอบครัวภายใต้แสงเทียน แม่ ๆ เป็นใจ, ปีนี้ฤกษ์ดี แต่งชัวร์ !!!'
อ๊ากกกกก กกกกก ก !!!!
เครียดโว๊ยยยยยย ยยย ยยยยยยยย ยยย ยยย !~
นักข่าวใจร้ายยย ย TOT ไม่มีใครเห็นใจด้งเลยยยย ย !!!
ห่อขนงขนมไม่สนมันแล้ว เท่าที่ผมคิดและทำได้ในตอนนี้คือ เหมาหนังสือGossipนี่ทั้งร้าน >O<
ตายแน่ ! ถ้าคนในระแวกนี้มันมายืนอ่านกันนี่ ผมไม่ยิ่งโดนจับตามองเข้าไปอีกเหรอ ><
ถึงผมจะบินข้ามรัฐไปเหมามันทุกสาขาคงเป็นไปไม่ได้ เอาระแวกบ้านตัวเองนี่ล่ะดีสุด TOT
ผมหอบนิตยสารกว่าครึ่งโหลไปที่เคาเตอร์แล้วจ่ายตังอย่างด่วน
หมดกัน ขนมสำรองของโผ๊มมมมม มมม !!
แย่ชะมัด ตังหมดไปกับไอนิตยสารเวร ๆ นี่ โฮฮฮฮฮ ~~
ผมหยิบมือถือขึ้นมาและกดโทรถึงคนซึ่งเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
(ฮัลโหล, ว่าไงจ๊ะอูยอง)
"แม่ครับ !! แม่อยู่ไหน ><"
(เป็นอะไรไปน่ะลูก เสียงดูไม่ค่อยดีเลย)
"ผมถามว่าแม่อยู่ไหนครับ !"
(อยู่บริษัทจ๊ะลูก มีเรื่องอะไรเหรอ ?)
"เรื่องด่วนครับแม่ ! เรามีเรื่องต้องคุยกัน ผมกำลังจะไปหา .. เดี๋ยวนี้"
.
.
"เอ๊ ... เจ้าด้งหายไปไหน?, เฮ้แทค นายเห็นอูยองมั้ย" เมื่อหารอบบ้านแล้วยังไม่พบร่องรอยของสหายคู่กรณี นิชคุณจึงตรงเข้าถามเพื่อนตัวใหญ่ของเขาทันที
"ไม่ ทำไมเหรอ?"
"เห็นมันออกไปแต่เช้า นี่มันจะเที่ยงแล้วยังไม่เข้ามาเลย"
"อ่ะแหน๊ ~~ เป็นห่วงเป็นใยกันจังเลยนะคู่นี่ ฮ่า ๆๆ ๆ เมื่อวานต่อหน้าฉันยังสวีทกันได้ไม่เกรงใจเลยนะ ^ ^" จุนซูเดินเข้ามาร่วมในวงสนทนาด้วย
"ตอนไหนไม่ทราบ..." นิคคุณหันไปจิกตาใส่ผู้มาใหม่
"อ๊า ! ไม่รู้ซี ^ ^" จุนซูทำท่ายียวนยั่วเจ้าตัวที่ถูกพูดถึงให้หมั่นไส้เล่น "นายก็น่ารู้อยู่แก่ใจนะ, นิคคุณ ^[]^"
"=___=;;"
"เฮ้ สองคนนี่คุยอะไรกันไม่เคลียร์เลย นี่พูดถึงใครกันอยู่วะ?? ใครสวีทใคร อะไร ที่ไหน ยังไง ?? O_O" แทคซึ่งกลายเป็นบุคคลซึ่งอยู่นอกวงสนทนาถามขึ้นสีหน้าเหวอ
"ดูเอาเอง ^__+" จุนซูขยิบตาและโบกมือหย็อย ๆ ให้แทคยอนก่อนจะลดระดับสายตามองที่นิชคุณแล้วเดินจากไป
"อะไรว้า~ มาให้อยากแล้วก็จากไป ... นายรู้เรื่องก่ะมันมั้ยนิคคุณ =[]=^^^"
"=___=;;"
.
.
.
"มีเรื่องอะไรด่วนจ๊ะ อุตส่าห์ถ่อมาหาแม่ถึงบริษัท ^ ^"
"แม่ครับ นี่หมายความว่ายังไงครับ ?!" ผมว่าแล้วยื่นนิตยสารที่เหมามาตอนเช้าให้แม่ดู
"นิตยสารซุบซิบดาราไงจ๊ะ ^ ^" โถ ตอบมาได้ =[]=
"ภัตตาคารนั่นเป็นส่วนตัวขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะมีปาปารัซซี่หลุดเข้ามาได้"
"....."
"แม่จงใจสร้างกระแสผมกับน้องเค้าใช่มั้ย ? แม่ทำอะไรแม่ถามผมบ้างหรือเปล่า, บางทีสิ่งที่แม่คิดว่าดีกับผม อาจไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการนะครับ ..."
"ลูก หมายความว่ายังไงจ๊ะ"
"ผม ไม่ต้องการงานหมั้นหรืองานอะไรทั้งสิ้น !, แม่ครับ งานของผมกำลังไปได้สวยนะครับ" เหมือนยิ่งพูด ผมก็ยิ่งขึ้น
"เอ่อ ... รู้อะไรมั้ยลูก .. บางครั้ง ชีวิตมันก็ไม่ได้ดำเนินไปอย่างสวยงามนักหรอกนะ อาชีพไม่ที่ไม่มีความมั่นคงในวงการบันเทิง อะไรมันก็เกิดขึ้นได้เสมอ แม่ไม่อยากให้ชีวิตของลูกขึ้นอยู่กับความไม่แน่นอน ..." เสียงของแม่แผ่วเบาและค่อย ๆ เกลี้ยกล่อมผม
"มรดกทั้งหมดของตระกูลจะตกเป็นของลูกในทันทีที่ลูกจดทะเบียนสมรส ลูกจะลาออกจากวงการบันเทิงและเข้าร่วมเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทของเรา รวมถึงตำแหน่งเลขาที่พ่วงมาด้วย" อีกแล้วที่แม่เอาเรื่องเงินทองลาภยศหรืออะไรพรรค์นั้นมาอ้าง
"กระทั่งในบั้นปลายชีวิตของลูก ลูกก็จะอยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องเหนื่อยเลยซักนิด ประสบความสำเร็จในทุกสิ่ง การงาน ความรัก ฐานะที่มั่นคง ..."
"....."
"น้องโซฮีกับลูกเหมาะสมกันที่สุดแล้ว หนังสือพิมพ์ สื่อ วิทยุ โทรทัศน์ อะไรก็ตามที่เป็นข่าว เค้าจะลงข่าวใหญ่โตเมื่อรู้เรื่องงานหมั้น ของลูกกับน้องโซฮี จะเป็นคู่ที่ใครหลายคนต่างอิจฉาและใฝ่ฝัน"
"คือแม่ครับ ! ขอโทษที่ขัดนะ แต่ผมคิดว่า .."
"บอสคะ ถึงเวลาเข้าประชุมแล้วค่ะ" แต่ว่าเสียงเลขาสาวของแม่แทรกเข้ามาซะก่อน T_T
"โอเค ฉันจะรีบไป, อูยอง ไว้มีโอกาสเราค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่นะ แม่ต้องเข้าประชุมแล้ว"
"ไม่มีครั้งหน้าครับ เรื่องจะจบ วันนี้" ผมคว้าแขนแม่ไว้ได้ทัน ผมสบตาแม่นิ่ง
"...บาย, รักลูกจ้ะ" แม่หันมาจูบหน้าผากผมอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินออกไป
"แม่ครับ แม่จะไปไหน ต้องคุยก่อนครับ !!" ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามแม่ไปยังห้องประชุม ในนั้นมีแขกรออยู่เพียบ
"ไว้แม่จะโทรไปหา, บาย" แม่จ้ำเข้าห้องประชุมไปอย่างรวดเร็ว ผมที่กำลังจะก้าวตามแม่เข้าไปในห้องประชุมต้องชะงักเมื่อ ...
"ขอโทษนะคะ เข้าไม่ได้ค่ะ ..." ... เลขาจอมจุ้นของแม่เข้ามาขวางไว้ (ตลอดกาลอ่ะ >[]<)
โธ่โว๊ยยยยยย ยยยย ยย !!!!
จะให้ผมเป็นเลขางั้นเหรอ ไม่มีทาง !!
ไปอยู่บ้านนอกกับไอทุยยังจะดีซะกว่ามานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อใส่สูททำงานบริษัท
หึ ! คงเป็นเพราะวัน ๆ แม่เอาแต่ทำงาน ทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวจนลืมนึกถึงความรู้สึกของลูกคนนี้ไปเลยสิท่า ...
ไม่รู้แหล่ะ ถึงหัวเด็ดตีนขาดยังไง ผมก็ไม่มีทางยอมให้แม่จับคลุมถุงชนหรอก !
.
.
"เฮ้ย นั่นอูยอง !!, อูยองงงงงงงงง !!!!~ >[]<" เมื่อแทคที่ยืนรับลมที่ระเบียงเห็นผมเดินเข้ามาก็ตะโกนดังลั่น
"ไหน ๆๆ ?!, อูย๊องงงงงงงงงงง !!!!! >O<" เพื่อน ๆ ทั้งวงโผล่หน้าออกมาหาเมื่อเห็นผม พวกเขาวิ่งกรูกันลงมาจากชั้นบนมายืนล้อมผมไว้ ...
"นายหายไปไหนมาเนี่ยยย >_<" นิคคุณถามอย่างร้อนรน
"รู้มั้ยทุกคนเป็นห่วงนายมากนะ นายหายไปแต่เช้าแล้วเพิ่งจะโผล่หัวกลับมาตอนสี่ทุ่ม .." ลีดเดอร์แจบอมพูดต่อ
"ผมโทรไปทำไมฮยองปิดเครื่องง่า T.T" เจ้ามักเน่ถามอีก วุ้ย !! จะตอบคำถามใครก่อนดีฟ๊ะ
"สงสัยแบตหมดน่ะ ..." โทรติดก็บ้าแล้วเพราะระหว่างทางผมโมโหแม่จัดเลยเควี้ยงโทรศัพท์ทิ้งข้างฟุตปาทไปแล้ว (สภาพแหลกละเอียดเกินจะซ่อม)
"ทีหลังนะ จะไปไหนก็บอกกันบ้างอะไรบ้าง รู้ไรป่ะ นายทำให้ใครบางคนเป็นห่วงจนแทบบ้า ^ ^" จุนซูพูดและยิ้มอย่างมีเลศนัย
"หมายความว่าไง ..."
"... ก็ เปล่าหรอก ทุกคนแค่เป็นห่วงนายก็เท่านั้นเอง ^ ^" หึหึ ปากบอกอย่าง แต่ในใจมันไม่ใช่นะ
"จะสื่ออะไรพูดมาเลยตรง ๆ ก็ได้นะฮยอง -0-"
"เปล่า ๆๆๆๆ ๆ เฮ้ทุกคน ฉันว่าวันนี้ด้งมันเหนื่อยทั้งวันและ ให้มันไปพักก่อนเถอะ ..." จุนซูตะโกนบอกเสียงดังทั่วถึงให้ทุกคนได้ยิน จากนั้นแต่ละคนก็เริ่มทยอยเดินออกไป
เหะ ๆ ขอบคุณ ... ผมอยากพักอยู่พอดี เซ็งเป็นบ้า !!!!
.
.
ในห้องนอนเป็นที่ที่ผมชอบที่สุด มันทั้งเงียบแล้วก็ ... เงียบ = =;;
ที่พูดกับแม่ทั้งหมดในวันนี้แทบจะไม่มีประโยชน์อะไร เพราะแม่ไม่ฟังทีผมพูดเลยซักนิด !
แม่เอาแต่พล่ามและหาเหตุผลบ้า ๆ ที่เค้าคิดว่าถูกสำหรับเค้า
แต่มันไม่ใช่เลย ....
บางทีผมก็คิด ว่าแม่รักผมจริงรึเปล่า
เค้าพูดเสมอว่ารักผม แต่ทำไมถึงไม่เคยฟังคนที่เค้ารักเลย
แบบนี้คือรักเหรอ ....?
เฮ้อ ~
ผมคิดถึงพ่อชะมัด ป่านนี้พ่อคงแฮปปี้กับชีวิตใหม่ของเขา
ในครอบครัวผมสนิทกับพ่อมากที่สุด ตอนเด็ก ๆ พ่อชอบเล่นอะไรแปลก ๆ กับผมเสมอ
แล้วเราก็โดนแม่ว่าประจำ (ประมาณว่าซนกันทั้งพ่อทั้งลูกอ่ะนะ)
จนวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง ...
ตอนนั้นผมอายุได้11ขวบ พ่อกับแม่ตัดสินใจแยกทางกันด้วยสาเหตุอะไรผมก็ไม่อาจรู้ได้ ...
ไม่มีใครเคยบอกผม และผมก็ไม่เคยถามใคร
ชีวิตเหมือนขาดอะไรไป เพราะพ่อคือคนที่เข้าใจผมทุกเรื่อง
พ่อย้ายไปอยู่อังกฤษ และแต่งงานใหม่ที่นู่น (ได้เมียฝรั่งเลย 55555 5)
ผมกับพ่อติดต่อกันบ้างแค่นาน ๆ ครั้ง เพราะตั้งแต่ผมเข้าวงการมานี้ก็แทบไม่มีเวลาเลย
พ่อครับ ถ้าพ่อได้อยู่ตรงนี้ พ่อคงช่วยผมได้สินะ U_U
อยากเจอพ่อจัง T___T
คิดถึงพ่อแล้วผมอยากจะร้องไห้ ฮืออออว์ พ่อจ๋า ToT/
"อูยอง ..." เสียงนิคคุณเข้ามาในห้องอย่างเงียบ ๆ และเรียกผม
"....." ผมหันไปและเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่ขอโทษนะนิคคุณ อารมณ์ผมตอนนี้ไม่สามารถยิ้มได้เลย ...
"นายร้องไห้ !" นิดคุณพูดแทบไม่มีเสียง, จริงดิ !! ผมร้องไห้เหรอ >[]< ง่า ที่บอกว่าอยากร้องไห้นั่นผมแค่คิด แต่นี่น้ำตาออกมาจากไหน T.T
"อูยอง ..." เขาเข้ามาหาและนั่งลงข้าง ๆ ผม เอาแขนกอดคอผมไว้และลูบหัวผมเบา ๆ ...
"ฮยอง ~~ อ๊าว !! ฮยองร้องไห้ OoO" เจ้าบ้าชานซองเปิดเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงแล้วตะโกนดังลั่น T^T
"ออกไปเลยไอหมี !" นิคคุณสั่งเสียงเย็นชาแอบน่ากลัว เจ้ามักเน่จึงออกไปแต่โดยดี
"เมื่อกี้ผมเห็นฮยองร้องไห้อ่ะ นิคคุณฮยองปลอบอยู่" เสียงเจ้าชานซองคุยกับคนอื่นที่อยู่หน้าห้อง เสียงนั้นดังมาถึงในนี้เลย =.=
หลังจากนั้น เงาที่ใต้ประตูปรากฏให้เห็นว่ามีคนมายืนแอบฟังผมอยู่หลังประตู ไอเจ้าพวกนี้หนิ -.-
"เดี๋ยวฉันจัดการ ..." นิคคุณกระซิบแล้วย่องไปที่ประตู หาจังหวะเปิดกระชากประตูออกอย่างแรง
สมาชิกวงที่เหลือทุกคน (ยกเว้นแจบอมที่ขึ้นไปนอนแล้ว) ถลาเข้ามาในห้องแล้วล้มทับกันระเนระนาด
"-*-" สายตาดุ ๆ ของนิคคุณทำเอาเจ้าพวกนั้นยิ้มแล้วหัวเราะแห้ง ๆ เหมือนเด็กทำความผิดแล้วถูกจับได้
"แห่ะ แห่ะ ผมไม่ได้มาแอบฟังนะ ผมแค่มายืนพิงประตูเฉย ๆ ><" เจ้าชานซองตัวต้นคิดแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
"ใช่ ๆ เรายืนอยู่หน้าห้องนี่ตั้งนานแล้ว ^ ^;;" จุนโฮเสริม
"....." หน้าของนิคคุณยังคงเชิด ส่งสายตาดุ ๆ แบบเดิม (แอบน่ากลัวแฮะ)
"โอเค เราขอโทษ >< เราไปดีกว่า ไปพวกเรา" จุนซูยอมรับแต่โดยดีและไล่คนอื่น ๆ กลับไปก่อนจะแอบกระซิบอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ยินกับนิคคุณ เขาฟังแล้วตาโตหน้าแดงจัดด้วยความโมโห
"ไอบ้า ไปให้พ้น !!! >[]<" นิคคุณตะโกนด่าไล่หลังจุนซูที่วิ่งหนีไปและปิดประตูเสียงดังใส่
ห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง ...
"วันนี้นายไปไหนมาเหรอ" นิคคุณเข้ามานั่งข้างผมอีกครั้ง
"ไปเคลียร์กับแม่ ..." ผมตอบหน้านิ่ง
"เหรอ !? แม่นายว่าไงบ้างอ่ะ??"
"แม่ไม่ฟังผมเลย ..."
"-.-"
"เอาแต่อ้างเหตุผลของตัวเองตลอด"
"....."
"ฮยองดูนี่สิ" ผมหยิบนิตยสารต้นเหตุออกมาให้นิคคุณดู เขารับไปอ่านก่อนจะอุทานเสียงดัง
"เย้ยย !!! ข่าวนาย ..! "
"ผลงานแม่ผมเอง เก่งมั้ยล่ะ =0="
"นี่มันลางร้ายชัด ๆ ฉันฟันธงได้เลยว่าภายในพรุ่งนี้ นายโดนนักข่าวรุมยิงคำถามแน่ ! ><"
"แว๊กกกก !! TOT ฮยองต้องช่วยผมน้า ~~~"
"จะช่วยยังไงเล่า >.<๐"
"ไม่รู้อ๊า ~ TOT"
"นายไม่รู้ฉันก็ไม่รู้ พรุ่งนี้ช่วยตัวเองไปก่อนแล้วกัน, บาย !"
"โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ~~"
-------------------------------------------
555 5 ตื่นมาปั่นกันแต่เช้า แง่ง ๆ คนแต่งชักตื้อ คิดอะไรไม่ค่อยออกแล้ว ก่งก๊งเป็นบ้า >[]<
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ แห่ะ ๆๆ ๆ ได้อ่านคอมเมนต์ของทุกคนแล้วชื่นใจ
มีกำลังใจจะอัพอย่างแรง (ถึงแม้ตอนนี้จะคิดอะไรไม่ค่อยออกก็ตาม)
ความคิดเห็น