ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Rhythm of the sonata ♫ {Khun ♥ Dong} ,, part 2
.............
อูยองเป็นคนเงียบ ๆ ... ใครเขาก็ว่ากันอย่างนั้น
แม้กระทั่งเวลาอยู่กับอีจุนโฮเพื่อนซี้ เขาก็ยังเป็นคนเงียบ ๆ อยู่ดี
หากแต่ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมานี้จุนโฮรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป อูยองจากที่เงียบนั้นยังคงเงียบเหมือนเดิม แต่มันเป็นความเงียบคนละรูปแบบ
อูยองคนเดิมมักเงียบและก้มหน้าก้มตาทำเรื่องของตัวเอง แต่อูยองคนปัจจุบันมักเงียบและนั่งใจลอยอยู่บ่อยครั้ง
ไหนจะรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า ที่นับว่าหาดูได้ยากนั่นอีก ...
... แบบนี้ใช่อาการคนอินเลิฟรึเปล่า ?
จุนโฮสะดุ้งเล็ก ๆ ที่แอบเหล่พฤติกรรมอูยอง อยู่ดี ๆ เพื่อนซี้ก็ลุกพรวดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"เฮ้ย นายจะไปไหน ?!"
ร่างบางไม่ตอบแต่เร่งฝีเท้าเดินออกจากห้องเรียนไป ปล่อยให้เจ้าของตาตี่มองตามจนแผ่นหลังบางที่ ค่อย ๆ ห่างออกไป
ถึงเจ้าตัวไม่ตอบก็พอจะรู้
... มันจะมีซักกี่ที่กันที่อูยองชอบไปโผล่บ่อย ๆ
...........................
...........
ห้องซ้อมของชมรมดนตรีนั้นว่างเปล่า แน่นอน .. อูยองรู้ดีว่านี่ไม่ใช่คาบชมรมแต่ก็มักจะโดดมานั่งที่นี่เป็นประจำ
ตั้งแต่ เปิดเทอมมาร่วมสามเดือนกว่า ๆ ความสนิทสนมระหว่างอูยองกับประธานชมรมค่อนข้างพัฒนาอย่างรวดเร็ว หากจะมองเผิน ๆ มันก็เหมือนความสัมพันธ์ฉันพี่น้องธรรมดา ๆ
แต่สำหรับคนทั้งคู่ ... พวกเขาต่างรู้อยู่แก่ใจว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้น
บ่อยครั้งที่อูยองเข้ามายุ่มย่ามในโซนห้องซ้อมของประธานชมรม ในช่วงแรก ๆ ก็ไม่กล้าแต่เมื่อเจ้าของห้องอนุญาตจึงปล่อยเลยตามเลย โดยหารู้ไม่ว่า แม้กระทั่งคิมจุนซูรองประธานชมรมยังนาน ๆ ครั้งที่จะเหยียบย่างเข้ามา อูยองนั้นมีสิทธิพิเศษกว่ารองประธานชมรมเป็นไหน ๆ
"อ้าวอูยอง" คนถูกเรียกหลุดจากอาการเหม่อทันที "เข้ามานานแล้วเหรอ"
"ครับ" ตอบรับสั้น ๆ ให้ผู้มาใหม่ นิชคุณเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ เอนตัวพิงกับขอบโต๊ะ
"ถ้าจำไม่ผิด ... วันนี้ไม่มีคาบชมรมไม่ใช่เหรอ =)"
ถามแค่นี้แก้มอูมซับสีระเรื่อทันที ร่างบางพยายามพูดตอบอึก ๆ อัก ๆ
"ก็ .. ก็ เบื่อ ... เลยมานั่งเล่น" แล้วก็ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติได้ในไม่ช้า
แต่นึกเหรอ ว่านิชคุณจะไม่ทันได้เห็นมัน ?
"ว้า ... นึกว่าอยากมาหาพี่ซะอีก" กระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อได้แกล้งคนตรงหน้า หลายครั้งมาก ๆ ที่นิชคุณแกล้งอูยองตั้งแต่รู้จักกันมา
ใคร ๆ ก็ว่า นิชคุณไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร ...
ทฤษฎีนี้เป็นจริงประมาณ90% เมื่อเขาอยู่กับคนอื่นที่ไม่รู้จักหรือไม่สนิทด้วย
เป็นจริงประมาณ80% เมื่ออยู่กับครอบครัว
เป็นจริงประมาณ60% เมื่ออยู่ในกลุ่มเพื่อน
แต่กลับเป็นจริง0% เมื่ออยู่กับอูยอง
ทฤษฎีนี้ แม้แต่เจ้าตัวเองยังหาคำตอบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำไม ... รู้แค่ว่ามันรู้สึกดีมาก ๆ เวลาได้อยู่ใกล้รุ่นน้องคนนี้
เขาไม่ใช่คนประเภทอัธยาศัยดีเข้ากับคนอื่นง่ายซะด้วย แต่มันน่าแปลกที่สำหรับอูยองแล้ว เขาสามารถจูนให้เข้ากับรุ่นน้องคนนี้ได้อย่างง่ายดาย
ตัวคนที่แท้จริงของนิชคุณ น้อยครั้งนักที่จะแสดงออกให้คนอื่นเห็น
แต่กับอูยอง เขาได้แสดงมันออกมานับครั้งไม่ถ้วน
.........................................
..............................
เป็นอีกครั้งที่หลังเลิกเรียนแล้วอูยองก็ตรงมาที่ห้องชมรมทันที วันนี้เขาหอบงานมานั่งทำเนื่องจากพักหลัง ๆ โดดเรียนบ่อยเอาการ
"การบ้านนายดูเยอะผิดปกติแฮะ ..."
นิชคุณทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ อูยองที่ก้มหน้าก้มตาปั่นงานสลับกับมองกองหนังสือที่แทบจะสุมหัวเจ้าของด้วยแล้ว
"ผมหยุดบ่อยน่ะ" เป็นคำแก้ตัวที่คิดได้ในตอนนั้น
"เหรอ ..." คนถามในทีแรกขานรับอย่างไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ ที่มันเยอะแบบนี้เพราะมัวแต่โดดเรียนมากกว่า
"มา พี่ช่วย" มือหนาฉกหนังสือที่อูยองกำลังเขียนอย่างขะมักเขม้นมาไว้ในครอบครอง
"ไม่เป็นไรฮะ" อูยองทำหน้างงใส่รุ่นพี่ ตั้งท่าจะหยิบคืนแต่นิชคุณห้ามไว้
"ไม่ช่วยได้ไง พี่เป็นต้นเหตุให้นายโดดเรียนนะ ^ ^"
อูยองอ้าปากค้าง =[]=
เหตุผลที่หามาแก้ตัวในตอนแรกนั้นจุกอยู่ที่คอเมื่อโดนพูดแทงใจดำ
นิชคุณหัวเราะร่า มองแก้มของอูยองที่ค่อย ๆ แดงระเรื่อ
"เอาคืนมาเถอะ นะครับ" อูยองแบมือค้างไว้แต่นิชคุณก็ไม่สนใจอยู่ดี
"เฮ้ ! นายบวกเลขผิดเห็นมั้ย ถ้าพี่ไม่ตรวจนายคงส่งไปทั้งที่ผิด ๆ แบบนี้ล่ะสิ"
อะไรกัน .... พูดกันคนละเรื่องแล้ว จะชวนออกนอกทะเลหรือไงนิชคุณ ?
พออูยองอ้าปากจะพูดต่อ นิชคุณก็พูดแทรกทันที "ข้อนี้เขาให้ตอบเป็นเลขยกกำลังไม่ใช่เหรอ แล้วทศนิยมมาจากไหน"
=..=
เริ่มรู้สึกอายที่ข้อผิดพลาดมันดูเยอะเกินกว่าเหตุไปหน่อย
หากจะถามเหตุผลว่าทำไมอูยองถึงบวกเลขแบบสะเพร่า ...
... คงเป็นเพราะเวลาที่อยู่ใกล้นิชคุณ ระบบต่าง ๆ ในร่างกายของเขากลับรวนขึ้นมาซะดื้อ ๆ
"ผิดเกือบทุกข้อเลยมั้ยจางอูยอง" นิชคุณเอาดินสอเคาะหัวคนข้าง ๆ เบา ๆ
จังหวะที่มือขาวกำลังลูบหัวตัวเองป้อย ๆ นั้น นิชคุณถือวิสาสะเอนตัวลงนอน เอาหัวหนุนตักของอูยองไว้
การกระทำของร่างสูงยิ่งทำให้อูยองทำอะไรไม่ถูก
ให้มันได้อย่างงี้เถอะ ... เพราะชอบทำให้เขินแบบนี้ไงถึงไม่กล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากพูดซักที ...
*******************************************
ลมแรกฤดูหนาวเข้ามาแทนพายุฝนที่กำลังจะผ่านไปในปลายปี ปลายฝนต้นหนาวช่างเป็นช่วงเวลาที่ตอกย้ำความเหงาของใครหลาย ๆ คน หัวใจของใครก็ตามที่ไม่มีเจ้าของย่อมโดนลมหนาวทำร้ายเป็นธรรมดา ...
อูยองกระชับเสื้อคลุมกันหนาวให้เข้าที่ เป็นเวลาเลิกเรียนทำให้คนค่อนข้างแออัดตามทางเดินในอาคาร ทุกเย็นหลังเลิกเรียนอูยองจะรีบเก็บข้าวของและออกจากห้องเรียนเป็นคนแรก ๆ เสมอก่อนจะตรงไปยังห้องชมรมที่อยู่อีกตึกหนึ่ง
หลายเดือนเข้าไปแล้วตั้งแต่เปิดภาคเรียน นี่ก็จวนจะปิดภาคเรียนแล้วด้วยซ้ำ
หลายคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเตรียมสอบ เว้นก็แต่อูยองที่ทำตัวสบาย ๆ ผิดจากชาวบ้าน
เคล็ดลับมันอยู่ที่มีคนติวให้ ...
ใจจริงไม่ได้ต้องการให้นิชคุณเป็นติวเตอร์ให้หรอกเพราะลำพังคะแนนที่ตัวเองทำมันก็พอเพียงแล้ว
แต่จะทำไงได้ ... ก็คนมันอยากหาเรื่องอยู่ใกล้นี่หว่า -..-
สองขาพาร่างบางมายืนหน้าห้องชมรมในที่สุด เสียงเปียโนเบา ๆ ดังลอดมาจากในห้อง
อูยองแง้มประตูช้า ๆ และพยายามเดินเข้าไปด้วยเสียงที่เบาที่สุด
ทำนองแบบนี้ ดนตรีแบบนี้ ฟังปุ๊บก็รู้เลยว่าใครกำลังบรรเลงมัน.
ร่าง บางยืนอยู่หลังฉากกั้นห้องและชะโงกหน้ามองเข้าไปด้านใน ไม่ได้ส่งเสียงทักอะไรออกไปทั้งสิ้นเพราะเกรงจะทำให้สมาธิของนิชคุณกระเจิง เปล่า ๆ บวกกับอยากฟังต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ให้ขาดตอน
ภาพของร่างสูงในตอนนี้ทำให้อดนึกถึงตอนที่เคยมาแอบดูนิชคุณเล่นเปียโนครั้งแรกไม่ได้ เสี้ยวหน้าคมแม้จะมองจากด้านข้างก็ยังคงความน่าหลงใหลอยู่เสมอ ริมฝีปากหยักเม้มเข้าหากันเบา ๆ ใบหน้าดูมีความสุขยามที่ได้ปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลงที่ตนกำลังเล่น
อูยองค่อย ๆ ระบายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ...
บทเพลงบรรเลงไปถึงตอนจบ นิชคุณไม่ได้ปิดฉากการเล่นแบบตัดอารมณ์ผู้ฟังแต่ค่อย ๆ ผ่อนคลายลงอย่างนุ่มนวล
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองอูยองที่ยืนหลบมุมอยู่ราวกับรู้แล้วว่าอูยองอยู่ตรงนั้น
"คิดค่าฟังเป็นอูด้งซักชามดีมั้ยนะ" บอกยิ้ม ๆ กับร่างบางที่เพิ่งจะหลุดจากภวังค์
แบบว่า เมื่อกี้มันกำลังเคลิ้มอ่ะ ...
"พี่คุณเก่งจัง" อูยองเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ สายตามองไปยังกระดาษโน้ตเพลงที่มีตัวโน้ตเขียนอยู่ยาวเหยียด
"เล่นไม่อยากหรอก จะสอนให้นะ"
นิชคุณลุกขึ้นไปยืนหลังอูยอง ร่างบางมองตามนิชคุณแต่ต้องรีบหันกลับมาเพราะร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้
มือทั้งสองข้างท้าวกับเคสของเปียโน เอนตัวลงมาจนอกแกร่งชิดกับแผ่นหลังบาง
ครั้นอูยองจะถอยหนีแล้วยิ่งหมดหนทางเพราะแขนแกร่งทั้งสองข้างกั้นเอาใว้อยู่ รู้ตำแหน่งตัวเองเลยว่าถ้าหันหน้ากลับไปคงได้เจอกับใบหน้าของรุ่นพี่ในระยะ ประชิดแน่ ๆ
นิชคุณจับมือของอูยองให้วางลงบนคีย์บอร์ตก่อนที่มือของตัวเองจะทาบทับลงไป นิ้วกดทำให้มือด้านล่างที่เกร็งอยู่ยุบลงไป กดคีย์บอร์ตให้เกิดเสียงตามมา
จะว่าไป ดูไม่เหมือนการสอนซักเท่าไหร่ หากแต่คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นการฉวยโอกาสซะมากกว่า
"ไม่ยากใช่มั้ย" นิชคุณก้มลงถามร่างบางด้านล่าง ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดที่ต้นคอขาว อูยองกลืนน้ำลายลงคออย่างหวั่น ๆ
-จะยากได้ไง พี่คุณเล่นกดนิ้วผมอยู่แบบนี้-
นิชคุณหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ตาคมเหลือบมองแก้มขาวของอูยองที่ตอนนี้ขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
รู้นะ ไม่ใช่ไม่รู้ ... ว่าอูยองรุ่นน้องคนสนิทคนนี้ประทับใจในตัวเขาไม่น้อย
สังเกตจากท่าทางเอียงอายที่แสดงออกบ่อยครั้งเข้าก็ชักแน่ใจ
ส่วนเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลยซะเมื่อไหร่ หากเมื่อได้ฟังเสียงหัวใจของตัวเองในตอนนี้ยิ้งแน่ใจว่าความรู้สึกมันใช่
นิ้วเรียวขยับบรรเลงเพลงขึ้นอีกครั้ง อูยองไม่รู้หรอกว่ามันคือเพลงอะไรเพียงแต่รู้ว่ามันคือเพลงแรกที่เขาเคยฟัง นิชคุณเล่นที่หอประชุมใหญ่
มือของอูยองดูเกะกะไปเลยเมื่อมือใหญ่กำลังวาด ลวดลายอย่างเต็มที่ อูยองเลื่อนมือลงช้า ๆ ไปวางไว้บนตักของตัวเองแต่นิชคุณกลับคว้ามือของอูยองขึ้นมาและจับให้บรรเลง ไปพร้อม ๆ กัน
"พี่อยากลองเล่นเพลงนี้พร้อมอูยองมานานแล้ว ..."
ถึงคนฟังจะยังไม่เข้าใจนัยยะที่แฝงอยู่แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป เห็นว่ามันเป็นความต้องการของร่างสูงจึงปล่อยเลยตามเลย
"อูยอง ..." เสียงทุ้มเอ่ยเรียกร่างบางที่เอาแต่นั่งก้มหน้าในขณะที่มือยังบรรเลงเพลงไปเรื่อย ๆ
"....."
"นายใจเต้นแบบนี้ทุกครั้งมั้ยเวลาอยู่กับพี่ ?"
-ถามแบบนี้ หมายความว่ายังไง ?!-
เบือนหน้าหนีไปอีกทางเมื่อคางของอีกคนวางบนไหล่ของตน
"พี่ชักจะชอบนายแล้วสิ ..."
อูยองหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
แม้ประโยคแบบนี้จะมีความหมายกว้าง แต่เขากลับคิดไปในทางอย่างนั้นซะแล้ว ..
"ฮ่า ๆๆ แกล้งนายแล้วสนุกชะมัด !" และร่างสูงก็ระเบิดหัวเราะเสียงดังโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของอูยองเลยว่ากำลังเจ็บปวดเพียงใด
แกล้ง ....
แกล้ง ....
แกล้ง ....
เอะอะแกล้ง แกล้งโดยไม่คิดเลยสินะว่าใครบางคนจริงจัง ...
... มันใช่เรื่องที่เอามาพูดเล่นกันเหรอ ?
อูยองคิดในใจ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาอยากจะพูดแต่ทำยังไงปากก็ไม่ยอมขยับอย่างที่ใจนึก ...
มันอาจจะเป็นไปด้วยความเคยชินและเพราะนิสัยพูดน้อยของตัวเอง
"จะไปไหนน่ะ ?" นิชคุณที่มัวแต่ขำ เมื่อเห็นอูยองยืนขึ้นแล้วเดินไปทางประตูจึงเอ่นถาม
"... ต้องกลับแล้วครับ" เสียงเบา ๆ พึมพัมตอบ
"ยังไม่เย็นเลยไม่ใช่เหรอ (ทำไมรีบกลับนัก)"
".. ผม ... ต้องไปอ่านหนังสือ ..."
"แล้วจะรีบทำไม (พี่ช่วยติวให้ก็ได้)"
"............."
อูยองไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ก้มลงหยิบเป้ขึ้นสะพายและเปิดประตูออกไป เสียงปิดประตูดังก้องห้องชมรมที่ไร้ผู้คน
ร่างบางเดินหายออกไปจากประตูแล้ว
... มาจนถึงตอนนี้ นิชคุณจะรู้ตัวบ้างไหม ว่าโดนใครบางคนน้อยใจซะแล้ว
.
.
TBC.
----------------------------
+Talk
อะไรน่ะมันอะร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!?
ป่วงมากค่ะ ! แบบว่าคิดสด ปั่นสด แก้สด ซุยสด (สดใหม่ที่สุดในสามโลก)
คนอ่านคงคิดสินะ ว่าอ่านแล้วทำไมมันแปลก ๆ น่ะ -..-
(เค้าแปลกใจตั้งแต่แกเอาเรื่องนี้มาลงแล้ว)
คือ ... ไรเตอร์ก็คิดเหมือนกันนะว่าจะปล่อยเรื่องนี้เลยตามเลยดีมั้ย (คิดไว้แล้วด้วยว่า ดี ปล่อยไปเถอะ)
แต่ได้มีคุณเพื่อนท่านนึงมาวิงวอนไว้กับเราเมื่อสามชาติที่แล้ว ชีวอนท์จะประติดประต่อมากมาย = =;;
เลยเออ ๆ ดีเหมือนกัน ไอช่วงเวลาที่รร.ให้พักหยุดอ่านหนังสือสอบเนี่ย พล็อตลื่นไหลดีจริง ๆ (เป็นงั้นไป)
คือมันทุกทีอ่ะ พอจะอ่านหนังสือหน่อย ... อ่ะพล็อตมา ~ 555
ตอนแรก(เมื่อนานมาแล้ว)เคยร่างพาร์ทที่2ของเรื่องนี้ไว้ในสมุดรร. เขียนไปได้ครึ่งตอนแล้ว แต่ตอนนี้ โอ้มายก๊าด !!! สมุดหายค่ะ T-T
เลยต้องมานั่งตั้งต้นใหม่ หาพล็อตใหม่ที่หัวมันคิดออก ต้องเปลี่ยนทุกอย่างเลย ไอ่ที่เคยเขียน ๆ ไว้มันก็นานจนจำไม่ได้แล้วอ่ะ เศร้า.
ทีแรกคิดว่าจะทำ2ตอนจบ แต่นี่ก็หาเรื่องยืดดดดดดดมาเป็นสามตอนซะงั้น ...
เอาน่ะ ตอนหน้าคงได้ต่อก่อนที่จะลงวันพอยท์อ่ะค่ะ (ไม่งั้นมีหวังมันจะอีรุงตุงนังกว่านี้)
หลายคนสอบเสร็จ ปิดเทอม นอนอ่านฟิคอยู่บ้านสบายอุรา ...
บางคนคงถาม อ่าว งี้ไรเตอร์ก็ปิดเทอมแล้วสิคะถึงมาต่อฟิค ?
... ยัง นะคะ ยัง T_T
เพิ่งจะอยู่ในสมรภูมิรบเลยทีเดียว แค่วันแรกก็โดนฟันเละแล้วจ้า T^TT
และเดี๋ยวก็ต้องไปนั่งจิ้ม กขคง. กันอีกทีพรุ่งนี้และวันศุกร์ (ฉันรอดหมายยยยย ?? TOT)
พอดีกว่า เวิ่นมาเยอะแยะ ยังไงก็ ไว้ปิดเทอมจริง ๆ จัง ๆ แล้วจะมาต่อ(หลาย)เรื่องที่ค้างไว้จ่ะ
ซี ยู อะเกนน.
Qreaz. 10
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น