คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : B R E A K F O R M E R L O V E ตอนที่ 6 โจทย์เก่า
บทที่ 6
ตอนนี้ สามทุ่มครึ่งแล้วสินะ ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงจนจะเป็นตัวตุ่นอยู่แล้ว ก็ไม่มีอะไรให้ทำนี่นา
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ....
อยู่ๆไอโฟนเครื่องสวยฉันก็สั่น เย้ ! ใครโทรมาถูกเวลามาก
‘วิสกี้’
“ฮัลโหล วิสกี้ ฉันรักแก ..”
(อะไรของแก อยู่ๆมาบอกรักฉันเนี้ย)
“ก็ฉันเหงานี่นา แล้วแกก็โทรมาพอดี”
(เออ ฉันมีข่าวจะมาบอกแก)
“ข่าวดีข่าวร้ายล่ะ ?”
(หึ ก็ไม่รู้สิ แต่ถ้าแกรู้ฉันรับลอง ชีวิตแกสนุกขึ้นเยอะ)
“ฉันชักอยากรู้แล้วสิ เล่ามา..”
(ยัยเธียรรี่ กลับมาเรียนที่ไทยแล้ว และอยู่มหาลัยเดียวกับพี่แก แถมยังคณะเดียวกับพี่แกอีกด้วย)
“หึหึ งั้นก็ได้เวลาเอาคืนแล้วสิ”
(แกไม่เป็นไรแน่นะ)
“แน่นอน ถ้ามันไม่เจ็บกว่าฉัน อย่ามาเรียกฉันว่าซีซ่าร์”
(โอเค๊ งั้นแค่นี้ก่อนนะคุณแฟนโทรมา)
“จร้า แม่คุ๊นน อย่าให้ฉันมีนะ”
(ขนาดแกไม่มีนะเนี้ย)
“5555++ บายๆ”
ตู๊ดดดดดดดด
เหอะ ! ชักสนุกแล้วสิ บางคนอาจจะสงสัยว่ายัยเธียรรี่คือใคร ก็มันนี่ใครที่หักหลังเป็นชู้กับแฟนฉัน ไปแอบคบกับไอ้ผู้ชายชั่วที่ฉันลืมไม่ได้ แต่ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่อยากลืม แต่มันเป็นอดีตที่ฝังใจไปแล้ว.....
เช้าที่แสนสดใส...
ตอนนี้น่ะร๋อฉันอยู่ห้องเฮีย ก็เฮียน่ะสิไข้ขึ้น ฉันจึงได้รีบหายโกรธทันทีและยังได้มานั่งเฝ้าไข้เฮีย ก็เป็นเพราะเฮียเอาแมวตัวนั้นไปคืนแฟนสุดที่รักตอนดึกๆทั้งที่รู้ว่าตัวเองแพ้หมอก เฮ้ออ ดูครอบครัวฉันสิ เฮียแพ้หมอก แม่ก็แพ้อากาศที่ไทยจนต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ส่วนฉันแพ้ฝน T^T ดี๊ดี
“ตัวเล็ก วันนี้พี่นัดน้องๆที่มหาลัยไว้เรื่องโปรเจ็กน่ะ เฮียต้องไป” เฮียทำท่าจะลุกจากเตียง ฉันจึงต้องรีบห้าม
“เฮียไหวร๋อ ขนาดลุกยังไม่ไหวเลย”ฉันส่ายน่าให้เฮียอย่างระอา “เดี่ยวซีไปแทนเอง”
“แต่..”
“เฮียไม่ต้องแต่ และอย่ามาอ้างว่าฉันไม่รู้เรื่อง ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโปรเจ๊ก
งานของเฮีย และอย่าลืมว่าฉันถนัดเรื่องนี้” ถึงฉันจะอยู่แค่ ม.ห้า แต่ฉันก็อัจฉริยะนะ อย่ามาดูถูก แต่ที่ฉันจะไป เป็นเพราะยัยนั่น..
ทำไมยัยนั่นถึงได้เรียนมหาลัยเร็ว ก็เพราะยัยนั่นสอบเทียบระดับน่ะสิ แต่ต้องขอบใจยัยนั่นนะที่ทำให้ฉันอยากเก่งกว่า จนตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าฉันเก่งกว่ายัยปีหนึ่งคนนั้น
“เฮียยืมชุดด้วยนะ”ฉันพูดพร้อมจุ้ป น่าผากเฮียโซลและรีบหยิบชุดวิ่งออกไปทันที
ณ.หน้ามหาวิทยาลัยXX
ตอนนี้ฉันจอดรถสปอร์ตสีแดงของเฮียเพื่อดูว่ามาถูกที่รึป่าว เผื่อฉันน่าแตกไง
ฉันอยู่ในชุดนักศึกษาของเฮีย เสื้อนักศึกษา กางเกงสีดำของผู้ชายที่สั้นประมาณครึ่งเข่า รองเท้าผ้าใบสีดำ พร้อมแว่นสีชาที่เข้ากับชุดสุดๆ ส่วนทรงผม ฉันรวบขึ้นลวกๆให้ดูเซอๆ รับรองทั้งหญิงและชายหลบทางให้ฉันแน่ โฮะๆๆ ฉันเคลื่อนรถสปอร์ตหรูเข้าไปในรั้วมหาลัยผู้หญิงในมหาวิทยาลัยมองและกรี้ด สงสัยคงคิดว่าเป็นเฮียโซลแน่เลย เหอะๆ แต่เสียใจมันคือฉันย่ะ
“นี่สินะ ตึกXX” ฉันดูชื่อในมือถือที่เฮียโซลส่งมาให้ฉันจึงลงจากรถ พร้อมกับสายตาทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น นี่ถ้าจะมองขนาดนั้นทำไมไม่เข้ามาถามฉันล่ะว่าต้องการอะไร !
ตื๊ดดดดด ตื้ดดดดด ...
เบอร์แปลกๆใครวะ
“ฮัลโลล..” ฉันกรอกเสียงลงในโทรศัพท์พร้อมกับหาห้องประชุมบนชั้นสาม
(ซี อยู่ไหนแล้ว ทุกคนใกล้จะครบแล้วนะคะ)ใครว่ะ เสียงเหมือนนายเวสเตอร์ คนนั้นเลย แต่ว่าเค้าจะเอาเบอฉันมาจากไหนล่ะ คงเป็นเฮียสินะ
“ซีอยู่หน้าห้องประชุมแล้วค่ะ เจอกัน” และแล้วฉันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องประชุม ฉันชะโงกดูกระจกที่ประตู กวาดสายตาหายัยนั่น เป้าหมายที่ฉันมาที่นี่ โอ่ะโอ นั่นงัยยัยหัวแดงๆที่นั่งส่งสายตาเยิ้มให้ผู้ชาย หึ สนุกแน่ ฉันสวมแว่นตาและเดินเข้าไปในห้องประชุมแบบ สวยๆเริศๆ ให้ยัยนั่นตกใจ และก็ได้ผลยัยนั่นถึงกับตาโต น่าเกลียดชะมัด !
“สวัสดีค่ะ พี่ๆทุกคน วันนี้ฉันมาแทนพี่โซลค่ะ” พอฉันพูดจบ ทุกคนต่างให้ความสนใจฉันมาก พร้อมทำน่าสงสัยกันทั้งห้อง ยกเว้นยูโรที่เฮียคงบอกแล้ว ส่วนยัยเธียรรี่ก็อ้าปากค้าง แถมน่าซีด ทุเรศซ้ะไม่มี
“เธอแน่ใจได้ยังไงว่าจะรู้เรื่องและเข้าใจงานนี่”เสียงของยัยเธียรรี่ทำให้ทุกคนพยักน่าตามยัยนี่ ทำให้ยัยนี่ได้ใจยิ้มเยาะฉัน หึ มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นร่อก
“ค่ะ ถึงดิฉันอาจจะยังไม่ได้เรียนถึงขั้นนี้ แต่รับรองได้ว่าฉันมีความรู้พอที่จะมาในวันนี้ โปรดอย่าเพิ่งดูถูกกันค่ะ”ฉันเน้นประโยคหลังพร้อมส่งสายตาจิกไปยังคู่อริ
“เรามาเริ่มกันเลย โปรเจ๊กงานมีดังนี้......”
“ค่ะ วันนี้ดิฉันขอจบการประชุมเพียงเท่านี้ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะคะว่าต้องทำอะไรบ้าง ขอบคุณค่ะ”
“เสร็จซะทีเว่ยย เหนื่อยชะมัด” พี่ไคโตะบ่นหลังจากในห้องนี้เหลือแต่พวกเรา
“เที่ยวไหนกันดีวะ” พี่คิริวพูดพร้อมทำท่าเพ้อฝัน เอ่อ อยากบอกว่ามันไม่เข้ากับพี่เลย
“พวกพี่ไม่คิดจะไปเยี่ยมเฮียบ้างไง ? จะไปฟ้องเฮีย แบร่” ฉันพูดอย่างสนิทสนมกับพวกพี่ๆเค้า พวกเราก็คุยกันจนมาถึงน่าลิฟ
“พี่เวสเตอร์คะ เธียรรี่ไม่มีรถกลับอ่า ไปส่งน่อยนะค้า นะค้า..” พวกเราต้องหยุดชะงักเมื่ออยู่ๆ ยัยเธียรรี่ก็วิ่งน่าบานมาเกาะแขนนายนั่น พร้อมกับอ้อนให้ไปส่งบ้าน แหม๋ แรดจังนะยะ
“อ้าวว ! หวัดดีค่ะ ไม่เจอกันตั้งนานยังแรดเหมือนเดิมร๋อเนี้ยย” ฉันหันไปทักทายเพื่อนสุดที่รัก พร้อมกับยิ้มหวานให้
“เอ๋ เราเคยรู้จักกันหร๋อค่ะ” o_O อะไรนะยัยนี่ กะจะทำใสซื่อล่ะสิ ได้!
“อ้าว จำคนผิดหรอเนี้ย ขอโทดค่ะนึกว่าเป็นคนเดียวกับคนที่แรดๆชอบอ่อยผู้ชายคั่วผู้ชายเพื่อนคนนั้นน่ะคะ ขอโทดจริงๆนะคะ” ฉันพูดอย่างใสซื่อที่สุด
ยัยนี่ถึงกับน่าซีดตัวสั่นพูดอะไรไมออก หึ อย่ามาลองกับฉัน
“ตกลงพวกพี่ๆจะไปกับซีมั้ย ถ้าไม่ไปซีจะได้กลับบ้าน” ฉันหันหลังไปถามพวกพี่ๆที่ยื่นอึ้งฟังฉันตอแหลใส่ยัยเธียรรี่จนตาค้างกันไปทั้งหมด ยกเว้นพี่เคนจิที่หัวเราะเบาๆ อย่างกะรู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง
“ซี เดี่ยวกลับด้วยนะ” เวสเตอร์พูดขึ้นหลังจากแกะแขนของยัยบ้านี่ออกได้
“ดีเลย งั้นพี่เวสขับรถให้ซีนะ ซีไม่อยากขับ” ฉันยิ้มหวานที่แบบผู้ชายคนไหนเห็นแล้วต้องละลายให้เค้า และฉันพูดแบบนี้กระดากปากยังไงไม่รู้ ซีกับเวส เหอะๆ บ้าชะมัด แต่ทำไงได้เพื่อชัยชนะทนนิดเดียวเว่ยซี สู้ !
“เฮ้ยย ! มีซงมีซี มีวงมีเวส ด้วยเว้ยเฮ้ย ไปสนิทกันตอนไหนเนี้ยย อย่านะเว้ยไอ้เวส กูจองแล้ว”
ป้าปปป ! เสียงพูดของพี่ไคโตะจบลงพร้อมกับเสียงฝ่ามือของเวสเตอร์ที่ฟาดลงบนหัวของพี่ไคโตะ
“สมน้ำหน้า งั้นพวกพี่ไปด้วย” พี่คิริวพูดหลังจากหันไปด่าพี่ไคโตะที่ยืนลูบหัวตัวเองอยู่
“อ้าว แล้วเธียรล่ะคะ” ยัยตอแหลพูดขึ้นเพราะไม่มีคนสนใจหล่อนเลย
“พวกเราจะไปเยี่ยมพี่โซลแบบคนสนิทอ่าค่ะ ขอโทดด้วยแล้วกันที่เราไม่ต้อนรับคนแปลกหน้าและ ตอแหล!” ฉันพูดสวนไป
“นี่ยัยซีซาร์ ฉันคนแปลกหน้าตรงไหน ห๊า! ฉันกับพี่โซลก็เคยรู้จักชั้น...” ยัยนี่ตะโกนพร้อมเดินมาหาฉัน คงใสได้แค่นี้สินะ หึ เสร็จฉัน เพราะเสียงของยัยนี่สร้างความตกใจให้กับทุกคนในบริเวณนี้เป็นอย่างมาก“ชู่วว เบาๆหน่อยสิค่ะ ไหนบอกว่าเราไม่รู้จักกันแล้วรู้จักชื่อฉันได้ไงเนี้ยย เอ๋..รึเทอจะเป็นคนเดียวกับที่ฉันพูดถึงน๊า ?”ฉันทำท่าคิดอย่างใสซื่อ พร้อมยิ้มเจ้าเล่ให้ยัยชะนีนี่ จนทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกกันทั่วบริเวณ
“ฮึ่ยยย ฝากไว้ก่อนเถอะ” และแล้วเกมนี้ฉันก็เป็นฝ่ายชนะ สะใจเป็นบ้าเลยที่เห็นยัยนี่เดินเหวี่ยงออกไป หึ ก็เมื่อก่อนฉันยอมยัยนี่ทุกอย่าง ยอมแม้จะโดนยัยนี่เหวี่ยงหวีนทุกวันเพื่อให้ยัยนี่สบายใจ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ฉันพร้อมแล้วที่จะเอาคืนอย่างสาสม..
“โฮะๆ ฮ๊ะๆ ฮ่าๆ ฮึๆ ฮิๆ ฮร๊า !...” ตอนนี้ฉันเหมือนคนบ้าที่สติแตกหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอยู่หน้าลิฟ
“เอ่ออ น้องซีครับ กลับบ้านเถอะครับ” พี่คิริวพูดพร้อมเดินเข้าลิฟทั้งที่ตอนนี้สีหน้าของพี่คิริวและพี่ไคโตะแสดงถึงอารมณ์ที่แบบว่า ‘เอารางวัลหัวเราะยอดเยี่ยมไปเลยครับ’ -//-
“กลับบ้านก่อนนะ ฝากบอกไอ้โซลด้วยว่าฉันไม่ว่างไว้จะเข้าไปหา... เข้าใจมั้ย” ฉันได้แต่พยักหน้างึกๆ เพราะตอนแรกไม่นึกว่าเค้าจะคุยกับฉัน เอ่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าคุยกับฉัน แต่เหมือนมันมีอะไรที่เกี่ยวกับเขาที่ฉันเหมือนลืมมันไป..
“ซีคะ กลับบ้านกัน ^^” เวสพูดพร้อมพลักหัวฉันเบาๆ เอ้ะ ! เมื่อกี้เค้าพูด ‘คะ’ งั้นหรอ จะว่าไปก็น่ารักดีนิ >//< แล้วทำไมหัวใจฉันต้องเต้นรัวด้วยเนี้ยย !
ง้อวววว เจอกันอีกจนได้ ช่วงนี้ไรเตอร์เตรียมตัวจะสอบ
เข้า ม.4 อยู่เน้อ เค้ารับแค่สิบคนเอง ไรเตอร์จะไหวมั้ยเนี้ยยT^T
ถ้าติดเดี๋ยวไรเตอร์จะมากลับเยอะๆเลยยยย
ความคิดเห็น