คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : B R E A K F O R M E R L O V E ตอนที่ 4 สวนสนุก
บทที่ 4
ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดที่สบายที่สุดเวลาอยู่บ้านและฉันได้แต่นั่งหัวเราะให้กับพวกเพื่อนๆเฮียที่เอาแต่หยอกล้อกันเหมือนเด็กๆ ทำตัวเหมือนเด็กมัธยม ทั้งที่จะปีสามอยู่แล้ว เฮียต้องคัดน่าตาเพื่อนแน่ๆ เพราะดูยังไงก็มีแต่นายแบบ
คนแรกที่นั่งก้มน่าก้มน่าเขียนรายงานอยู่ ชื่อพี่คิริว ที่ดูเป็นผู้ใหญ่สุดในกลุ่มแต่โคตรปัญญาอ่อน อีกคนที่แซวฉันอยู่แทบจะทุกนาที คือพี่ไคโตะ ดูยังไงก็โคตรๆจะกะล่อน อีกคนที่แม้ตอนนี้จะนอนหลับโดยมีหูฟังเสียบที่หูก็ยังหล่อ และโคตรของโคตรหล่อ เหมือนเจ้าชายเลยแฮะ ชื่อพี่เคนจิ อร้ายย >< ชายในฝัน(แน่ใจว่านางเอก) และสุดท้ายคนที่กำลังตั้งน่าตั้งตาสนใจแต่เกมอยู่บนโซฟา ฉันจำได้และหมอนี่เป็นคนที่ฉัน เอ่อ.. นั่นล่ะ ชื่อเวสเตอร์ เหมือนนายนั่นจำฉันได้เพราะเอาแต่จ้องฉันตลอด แต่พอได้เล่นเกม ก็หันไปจ้องเกมแทน ชิ!
“ตัวเล็ก ไม่ออกไปไหนหรอ วันนี้” เฮียที่เดินมาจากหน้าบ้านถามขึ้น
“อยากไปเที่ยว แต่ไม่มีเพื่อนอ่ะ เฮีย ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ” ฉันอ้อนเฮีย
“เฮียมีนัดอ้ะ ไว้วันหลัง”
“อ้าวว นี่เห็นแฟนดีกว่าน้องหรอ”ฉันโวยวายขึ้น เพราะตั้งแต่เฮียคบกะยัยคนนี้ ฉันก็ขออะไรไม่ค่อยได้ แถมเฮียยังเคยผิดนัดกับฉันเพราะไปกับยัยบ้านั่นเลย สงสัยฉันต้องไปหายัยนี้แล้วสแกนซักหน่อย
“งั้นซี ไปกับเพื่อนเฮีย แล้วเฮียอย่าโวยวายล่ะ” ฉันพูดพร้อมทำน่าทำตาใส่เฮีย จนฉันเห็นเฮียทำน่าคิดหนัก คงสับสนล่ะสิว่าจะเลือกไปกับใครระหว่างแฟนสุดรัก กับน้องสุดหวง แต่ฉันไม่ต้องการให้เฮียไปกับฉันหรอกน่าเบื่อ เพราะเฮียชอบทำน่าดุใส่คนที่เข้ามาจีบฉัน จนฉันอดสนุก ฉันอยากไปกับเพื่อนเฮียมากกว่าคงสนุกกว่าเยอะ
“เออ อย่ามาประชดเฮียนะ เฮ้ออ พวกมึงดูแลน้องกูด้วย งั้นไปล่ะ ตอนเย็นเดี๋ยวกลับ”เฮียพูดพร้อมส่งรังสีอำมหิตใส่พวกเพื่อนๆ
“จะดูแลเป็นอย่างดีเลยค๊าบบ” ทุกเสียงร้องขึ้น หลังจากที่คงแอบฟังฉันกับพี่ชายคุยกัน ยกเว้นพี่เคนจิคนเดียวที่เงียบ และในดวงตาก็ไม่แสดงอะไรออกมา เก็บความรู้สึกเก่งชะมัด
หลังจากที่ฉันแต่งตัวเสร็จก็มาฟังพวกเพื่อนเฮียเถียงกันเรื่องรถ ว่าใครจะไปกับใคร ที่หน้าบ้าน ฉันได้แต่มองพี่คิริวและพี่ไคโตะที่เถียงกันแล้วส่ายหัวอย่างหน่ายๆ
“เอางี้ เดี๋ยวซีเอารถซีไป พวกพี่สองคนก็ไปด้วยกัน ส่วนพี่สองคน..” ฉันบอกพี่คิริวและพี่ไคโตะก่อนจะหันไปหามนุษย์สองคนที่ยืนนิ่งเหมือนหุ่นยนต์
“ฉันจะกลับบ้าน” พี่เคนจิพูดพร้อมส่งสายตาเย็นชามาที่ฉัน เป็นอะไรวะ หรือฉันเคยไปทำอะไรให้พี่เค้า ชิ ! ไม่ง้อหรอก
“งั้น พี่ไปกับซีนะ”ฉันหันไปยิ้มหวานปนเจ้าเล่ห์ให้เวสเตอร์
“โอเค ถ้าซีต้องการ” หมอนั่นหันกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์กว่าฉัน ย้ำ กว่าฉัน
ภายในรถที่เงียบงัน เฮ้ออ! อึดอัดชะมัด แต่ฉันจะแพ้เค้าไม่ได้ เพราะตอนนี้เรากำลังเล่นสงครามประสาทกันอยู่
“เฮ้ยย เชี้ยเอ้ยย!” ฉันสบถขึ้นด้วยเสียงแปดล้านเดซิเบล - -* ก็ไอ้รถคันบ้านั่นอยู่ดีๆก็แซงฉันขึ้นไป ดีนะที่ฉันหักหลบทัน ไม่งั้นได้ไปเยี่ยมยมพบาลกับไอ้บ้านี่ที่นั่งเงียบๆ
“เอ่ออ ..ขับช้าๆก็ได้นะ ฉันยังไม่ได้อยากขึ้นสวรรค์” หมอนั่นพูดยิ้มๆก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ขับช้า มันน่าเบื่อ” ฉันพูดทั้งๆที่ตาจ้องอยู่ที่ถนน
“เมื่อวาน ยังไงก็ขอโทษด้วยล่ะกันนะ” พูดแบบนี้ บางทีก็เขิลนะเว่ย >< ก็ไม่เคยขอโทษใครง่ายๆแบบนี้ เอ้ะ!แล้วฉันจะขอโทษเค้าทำไมล่ะ
“เรื่องอะไรหรอ” เค้าพูดพร้อมทำหน้าไร้เดียงสา
“เฮ้ยย!..”ฉันที่กำลังจะหวีน ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนายนั่นหัวเราะพร้อมพูดสวนขึ้น
“ล้อเล่นน๊า ..อ๊ะ!ถึงแล้วนี่” จริงด้วยซิ ฝากไว้ก่อนเถอะ
ณ.สวนสนุก
“วันนี้แหละ ไคโตะคนนี้จะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง !! ว่ะฮ่าๆๆๆ”
“เอาด้วยคน” พี่คิริวก็เอาด้วยคน - -*
ขณะนี้พวกเราสี่คนกำลังนั่งบนรถไฟเหาะ โดยฉันกับเวสเตอร์นั่งด้วยกัน และสองคนนั้นข้างหน้าฉัน
เอ้า ! พร้อม 3 2 1 GO !!!
“กรี๊ดดดด !!” ฉันร้องประสานเสียงขึ้นกับพี่ไคโตะ เอ่อ ฉันเป็นผู้หญิงนะ แต่พี่ไคโตะนี่สิ =[]=
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ! อร๊ากกกกกกกก !!!”เสียงฉันกับพี่ไคโตะเอง แฮ่ะๆ
“อ้วกก !” ฉันกับพี่ไคโตะเหมือนจะแข่งกันอ้วก(?)
“ซี เป็นไงบ้าง กลัวความสูงก็ไม่บอกพวกพี่ เดี๋ยวไปซื้อน้ำมาให้” เวสเตอร์ทำหน้าร้อนใจ หลังจากฉันเพิ่งจะบอกว่าฉันกลัวความสูงที่สุด ก็ไอ้พวกพี่บ้านี่ ลากฉันขึ้นไปทำไมล่ะ ส่วนพี่คิริวก็ลูบหลังให้พี่ไคโตะ ที่อาการหนักกว่าฉัน
“อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะซี...”เสียงร้องของเวสเตอร์ ที่ตะโกนมาแต่ 200 ไมล์ - -* เค้าร้องเหมือนฉันกำลังจะตาย
“อ๊ะ นี่! เป็นไงบ้าง ดีขึ้นยัง” หมอนั่นลูบหลังฉันพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง (?) ฉันได้แต่พยักหน้า งึกๆ เพราะปากกำลังดูดน้ำอยู่
“เฮ้ออออ ! เกือบตาย” เสียงพี่ไคโตะ กลายเป็นตลกสามช่า (เว่อ) ทุกคนหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
15.30 น.
ตอนนี้พวกเรานั่งพักอยู่บนเก้าอี้ในสวนสนุก เพราะยังไม่ออกไป ฉันก็ได้แต่คอยหัวเราะให้กับพี่ไคโตะที่เอาแต่แซวชะนีที่เดินผ่านไปมา แต่ที่ฉันอยากจะเดินเข้าไปตบหนังน่ายัยชะนีปากแดงนี่เหลือเกิน ฉันเห็นยัยนี่เดินวนเกินสิบรอบแร้ว แถมยังหันหน้าส่งสายตามายังนายเวสเตอร์บ้านี่อีก ฉันชักจะไม่ไหวแล้วนะ (หึง?)
“นี่ๆ เธอ หาทางออกไม่เจอไง เดินวนอยู่นี่จนฉันจะเอียนแล้ว กะจะมาอ่อยหรอ ? เอ้ะ ! หรือว่าเทอจะไม่คุ้นทางสินะ เพราะที่นี่ไม่ใช่สวนสัตว์ที่เทอหลุดออกมา หึ” ฉันกัดยัยนั่นไปเบาๆ(?) จนยัยนั่นน่าซีดแล้วรีบวิ่งหนีเลยล่ะ บอกแล้วอย่ามาลกตาฉัน !
ฉันได้ยินเสียงเวสเตอร์ที่หัวเราะเบาๆออกมา ฉันเลยหันควับไปดู นายนั่นถึงกับรีบปิดปากตัวเองทันที
ติ๊ง ต่อง..(เสียงข้อความ)
‘ฉันรู้แกอยู่สวนสนุกนี่ ถ้าอยากสนุกมาเจอฉันที่เครื่องเล่นXX ความสนุกกำลังจะเริ่ม ...วิสกี้’ ฉันอ่านข้อความพร้อมเผยยิ้มปีศาจออกมา หึ ฉันกำลังคันไม้คันมือพอดีด้วยสิ...
(special : wester )
ตอนนี้ผมกำลังนั่งหัวเราะให้กับคำพูดของซี ที่กัดผู้หญิงคนหนึ่งที่เอาแต่เดินผ่าน ตรงที่พวกผมนั่งถ้าผมเป็นผู้หญิงผมก็คงจะพูดเหมือนยัยนี่
ติ๊ง ต่อง..
อยู่ๆก็มีคนส่งข้อความมาหาซี ผมนี่ยืดคอจนจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว ก็ผมอยากรู้นี่นาว่าใครส่งมา แถมยัยนี่อ่านแล้วยังมายิ้มอีก ยิ้มชั่วร้ายผมคิดว่าทุกคนคงนึกภาพออก แล้วอยู่ๆยัยนี่ก็ลุกขึ้นยืน
“ซี ขอไปธุระก่อนนะคะ กลับก่อนเลยก็ได้”
“อ้าวว ซีซาร์จ๋าจะไปไหนอ่า ไปด้วยคนดิ” <<< ไคโตะ
“ไปด้วยๆ พี่ว่าคงจะสนุก หึ” ไอ้คิริวพูดพร้อมสบตายัยนี่ของผม(?) เหมือนจะรู้ว่าเทอจะไปไหน
“งั้นพี่ไปด้วย” ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าเทอจะไปทำอะไร
เฮ้ยยยย !! ตอนนี้ผมมาถึงที่นัดหมายของยัยตัวเล็กนี่ ผม คิริว และไคโตะ ถึงกับร้องเป็นเสียงเดียวกกัน เพราะสิ่งที่พวกผมเห็นคือ กลุ่มผู้หญิงประมาณ 10 คน กำลังโดน ย้ำนะครับ กำลังโดน ผู้หญิง4คน ยำเละ เอ่ออ อันที่จริงก็เรียกว่า ตบกระจาย แต่บางคนก็สลบไปแล้ว ผมว่า 4 คนนี้คงเป็นเพื่อนยัยตัวเล็กแน่
“เฮ้ ! ไม่รอกันเลยนี่นา” ยัยตัวเล็กพูดด้วยเสียงเย็นชา พร้อมเดินไปกระชากผมยัยหัวแดงที่ขึ้นคร่อมเพื่อนเทออยู่ ผมกับไอ้พวกนี้ถึงกับอ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว ใครจะไปรู้ล่ะเห็นแอ๊บแบ๊วน่าทะนุทะถอมอย่างนี้ จะโคตรโหด O_o
ตอนนี้พวกผมได้แต่นั่งมองน่ากันไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะรอให้พวกผู้หญิงเค้าเคลียร์กันเอง เพราะถ้าพวกผมเข้าไปช่วยมีหวัง เละกว่าพวกผู้หญิงนั่นแน่
“เชี้ยยเอ้ยย! น่าฉันเป็นรอยมั้ยว่ะเนี้ย”
“เออ พวกแกอ่า ทำอะไรไม่รอฉัน ยังไม่หายคันตีนเลย”
“ก็ใครจะรู้ว่าพวกมันจะมาล่ะ เฮ้ย! พูดแล้วอยากกลับไปเอาปืนที่บ้านว่ะ”
พวกผมที่ได้ยินเสียงคุยกันของกลุ่มยัยตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ก็ทำให้พวกผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก โหดชะมัด
“งั้นพวกฉันกลับก่อนนะ บาย ไว้เจอกัน”
“อืม บาย” ยัยตัวเล็กพูดพร้อมโบกมือลาเพื่อนของเทอ
“เฮ้ยยย! ที่น้องซี เพื่อนน้องซีชื่อไรบ้างอ่า น่ารักทั้งนั้นเลย”
ผลัวะ !!!!!!!
ผมกับไอ้คิริว พร้อมใจกันฟาดฝามือลงบนหัวของไอ้ไคโตะที่ยังมีเวลาเล่นแบบนี้
“เอ่ออ พวกพี่ไม่กลับบ้านกันหรอคะ นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะ” ยัยตัวเล็กว่าพลางชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือบนแขนขาวๆที่ตอนนี้มีรอยเล็บ และรอยแดงขึ้น
“อ้าวเชี้ย ! งั้นพี่ต้องรีบกลับแล้ว มีนัดกับสาวไว้น่ะ”ไอ้ไคโตะอุทานขึ้นพร้อมกับลากไอ้คิริวไปด้วย
“ไม่กลับบ้านรึไง” ไงตัวเล็กหันมาจ้องผม
“ก็ซีเป็นสภาพนี้ จะกลับถึงบ้านรึไง” ผมพูดพร้อมจับแขนเทอยกขึ้น ที่ตอนนี้มีเลือดที่กำลังไหลซึมออกมาจากรอยเล็บนั่น
“โอ้ยยย เจ็บนะ !” ยัยตัวเล็กร้องขึ้นและชักแขนกลับจนผมถึงกลับสะดุ้ง
“มานี่ เดี๋ยวทำแผลให้” ผมลากยัยตัวเล็กไปที่รถ เพราะผมเห็นอุปกรณ์อะไรต่างๆอยู่ในรถของยัยตัวเล็ก
(special : end)
“โอ้ยย เบาๆหน่อยดิ แขนคนนะไม่ใช้ไม้ จะแกล้งกันรึไง”นี่ฉันด่ารอบที่ร้อยแปดแล้ว นายนี่ก็เอาแต่จิ้มแรงๆ
“ก็ใครบอกไปมีเรื่อง เห็นไหมแขนสวยๆเลยต้องมีรอยเล็บ และอีกอย่างเรียกพี่ไม่ได้รึไง”นายนั่นพูดพรึมพำทั้งๆที่ตากำลังจ้องที่แผลฉัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน ฉันไม่ตอบแถมยังเชิดหน้าใส่ ชิ!ใครจะไปเรียกพี่ล่ะ
“โอเคคั้ป งั้นเรียกเวสก็ได้หรือจะเรียกเตอร์ก็ได้นะ” คำว่าเตอร์ทำให้ตัวฉันแข็งทื่อ 'เตอร์'อย่างนั้นร๋อ
‘เตอร์รักซีมากน๊า’
คนที่ชื่อเตอร์ กับอดีตที่แสนเจ็บปวดอยู่ดีๆก็แล่นเข้ามาในหัว ทำไมต้องชื่อคล้ายกัน กับคนที่ทำให้ฉันอ่อนแอ คนที่บอกให้ฉันรอ คนที่ทิ้งฉันไปหาเพื่อนสนิทของฉัน คนที่ทำฉันคิดฆ่าตัวตาย ฉันจะคิดถึงเค้าทำไมกัน...
“เฮ้ยยย ! ซี เป็นไร ร้องไห้ทำไม” ฉันสดุ้งกับเสียงของนายนี่ ทั้งมือของเขาที่กำลังปาดน้ำตาออกจากแก้มของฉัน ฉันรีบเอามือมาแตะที่แก้มทันที นี่ฉันร้องไห้จริงๆหรอ น้ำใสๆบ้านี่ชอบทำให้ฉันขายน่าเวลาพูดถึงผู้ชายคนนั้น
เจอกันอีกแล้วน๊าาา
ไรทเตอร์ยุ่งๆอยู่
แต่จะพยายามอัพนะเคอะ
*ฝากเม้นด้วยเน้ออ
ความคิดเห็น