ลำดับตอนที่ #41
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : เจ้าจันทร์ดวงน้อย
อนที่ 40
เ้าันทร์วน้อย
รืน!
เปรี้ย!
ู่ ๆ มวลหมู่เมหนาำลับเลื่อนัวบบัแสันทร์มีเสียฟ้าร้อำรามพาให้อ้อนันทร์สะุ้ผวาอีะแน่น
วแนแ็แร้อนอุ้มนัวเล็พาลุึ้นยืน้าวเินลับเ้า้านในัวบ้านมุ่หน้าไปยัห้อนอนออ้อนันทร์ทิ้ฟูนอนหนาไว้เบื้อหลัใหุ้แม่บ้านัารามหน้าที่
นระทั่เ้ามาถึ้านในห้อนอนอนในอ้อมแน
ีะึวาร่าเล็บนเียนอนอย่าอ่อนโยนทอัวลนอนเีย้าโอบออ้อนันทร์เ้าสู่อ้อมออุ่นลูบหลับาเบา ๆ
“ไม่้อลัวนะรับนี พี่เอสนนี้ะอยู่ับน้ออ้อน ะอยปลอบโยนอ้อนอย่านี้เสมอ”
ใบหน้าหวานผละออาอออุ่นเอื้อมัวแนบูบริมฝีปาไ้รูปสัมผัสผะแผ่วึผละออสบมอวาู่มแววเว้าวอนในวาอเธอมีอิทธิพล่อหัวใแร่ยวบไหว
ใบหน้าละมุนโน้มลรูบหน้าผามนลาไล้ลามสันมูเรียวแะูบปลายมูรั้นเิเลื่อนล้อยำาบลิ่นแ้มหอมอ่อน่อนผละออสบมอาัน
“พี่เยให้สัาว่าะไม่ปล่อยมืออ้อนอีำไ้ไหมและมันะเป็นอย่านั้นเสมอ?”
“พี่เอสไม่้อละทิ้วามฝันเพื่อรัษาสัา็ไ้ อ้อนโแล้ว อ้อนเ้าใ อ้อนะไม่อแให้พี่เอสลำบาใหรอ่ะ”
พอพูบอ้อนันทร์็เป็นฝ่ายเอื้อมัวึ้นประบูบริมฝีปาไ้รูปเสียเอ
ูเม้มริมฝีปานุ่มอุ่นอย่าอ่อนหวานแทรเรียวลิ้นเล็ออนเ้าสู่โพรปาหอมเี่ยวระหวัรัรึเรียวลิ้นอุ่นื่ม่ำ
มือเล็ปลระุมเสื้อนอนรั้ออพ้นเรือนายแร่ เลื่อนฝ่ามือเล็นุ่มลูบไล้แผอว้าแวะเวียนสะิหยอเย้าปลายยออเล็พานพาื่นเพริูันาสัมผัสหวาม
มือุนอี้าเี่ยวอบาเพร้อมอันเอร์แวร์ ลารั้ลนพ้นปลายเท้า าม้วยุนอนบนัวเธอถูถอออพ้นเรือนายามเปลือยเปล่าไป้วยัน
วาลมโพริ้มลัหวะทาบริมฝีปาอิ่มบูบปิั้นน้ำเสียนุ่มละมุนอนัวโเพีย้อารัุนไออุ่นเยียวยาหัวใยามห่าไลเพราะฝันที่้อเอื้อมว้าอเา
ีะถูวามอออ้อนละลายำพูาหมายบอเพราะวามอ่อนหวานละเลียูเม้มพลิ้วไหวบนลีบปาสัมผัสลูบไล้ามือเล็ุนทำให้เาไม่อาพูอย่าใิ
มีแ่เสียราลึเมื่อนัวเล็อ้อนอบทรัหวานล้ำ
สอายึหลอมรวมเป็นหนึ่ยับสอประสานัหวะแห่รัใ้ภาษาายสื่อสารวามรัทั้หมที่วใแร่มอบแ่เธอ
วบนถึปลายทาแห่วามอิ่มเอมใ้ฟ้า่ำฝนพร่าพรม...
หยน้ำใสลิ้ัวาายาเป็นแพม่านน้ำบา ๆ มีเสียระทบพื้นเบื้อล่าแผ่วเบาท่ามลาสายลมเย็น่ำื้นเปี่ยมลิ่นอายละออฝนพลิ้วแผ่วผ่านบานหน้า่าเปิแ้ม
วาลมโเปิลืมื่นในวแนอบอุ่นมีท่อนแน้าหนึ่สอใ้ลำอระหให้หนุนนอนเหนือหมอนนุ่มใบให่ส่วนท่อนแนอี้าพาอยู่ร่วเอวเล็
ท่อนาเพรียวถูพันธนาาร่ายเยาท่อนายาวใ้ผืนผ้าห่มอุ่นเียวันรับวันใหม่หลัฝนาทำให้เ้ารู่วันนี้่าอบอุ่นอ่อนหวาน่อหัวใวน้อยเหลือเิน
ใบหน้าหวานแหนเยแะูบปลายาไ้รูปแผ่วเบา
ยื่นปลายนิ้วนุ่มน้อยะเลี่ยนาหนายาวเป็นแพลับะัเมื่อรู้สึไ้ถึมวลลื่นแห่วามลื่นเหียนู่โมา่อท้อไล่เป็นระลอริ้วสูึ้นเรื่อย ๆ
มือเล็ว้าท่อนแนแ็แรออาเอวเล็แผ่วเบา่อย ๆ ึท่อนาเรียวออาท่อนาแ็แรระถถอยัวพ้นผืนผ้าห่ม้าวลาเียโผวิ่เ้าห้อน้ำอย่ารีบเร่
“อ๊อ ๆ”
อ้อนันทร์วิ่พรวเ้าอโถัโรในห้อน้ำปลปล่อยมวลลื่นา่อท้อออมาเป็นระลอโยไม่ทันปิประูห้อน้ำ
ทำให้นัวโที่รู้สึัวื่นั้แ่ถูโมยูบรีบไถลัวลาเียถลันวิ่ามเ้ามา้วยวามห่วใย
“อ้อน! เป็นอะไรไปรับ?”
มือให่้าหนึ่่วยรวบเรือนผมนุ่มไว้อย่าอ่อนโยนส่วนอีมือลูบแผ่นหลับาแผ่วเบา
อ้อนันทร์อาเียนหมไส้หมพุึถูโอบประอให้ลุึ้นบ้วนปารอ่าล้าหน้า
“ทำไมอาเียนหนัแบบนี้ล่ะ ไปหาหมอันไหม?”
ีะหยิบผ้าเ็ัวมาับใบหน้าเรียวให้อย่านุ่มนวลโอบเอวเล็แนบายไม่ห่าัวน้วยวามห่วใยีื้น
วามหลุบมอสำรวใบหน้าหวานแลูีเียวนำพาวามัวลหวาหวั่นแล่นริ้ว
“อ้อนอนอนพัสัรู่นะะ”
เสียแผ่วระิบบอิอว้าท่าทาูอ่อนเพลียเสียนน่าเป็นห่ว
วแนแ็แร้อนอุ้มร่าเล็พาลับมาวานัวอ่อนลนอนบนเียว้าอย่าทะนุถนอม
“อ้อนอยาไ้ยามหรือยาหอมไหมรับ?”
ีะนั่ลบนเียระิบถามเสียนุ่มยื่นมือให่เลี่ยปอยผมระวหน้าหวานทัหลัใบหูให้อย่าอ่อนโยน
ทอวามแววอาทรห่วใยมอนเป็นภรรยาไม่วาา
“อ้อนอยาไ้แ่พี่เอส่ะ”
ใบหน้าหวานเ้าวามอ่อนเพลียพยายามลี่ยิ้มทอแววาอออ้อน พยัหน้าลน้อย ๆ ระถถอยัวออเว้นที่ว่าให้ีะทอัวลนอนเีย้าัน
“อบแบบนี้เี๋ยว็ถูับินแทนมื้อเ้าหรอ”
อ้อมแนแ็แรระออนัวนุ่มเ้าแนบออุ่น ้มลรูบศีรษะเล็แผ่วเบา พูา่มู่น้ำเสียนุ่มละมุนเหนือระหม่อมเล็ฟัแล้วอ่อนโยนมาว่าน่าลัว
“อ้อนไม่สบายอยู่นะะ พี่เอส้อทะนุถนอมอ้อนสิ เอะอะะับินแทน้าวไม่ไ้นะะ”
อ้อนันทร์แหนเยใบหน้าหวานะพริบาโปริบ ๆ ทำแ้มพอเป็นปลาปัะเป้าใส่เาไ้น่ามันเี้ยว
“ใรใ้ให้ทำัวน่าินัน”
ใบหน้าละมุนโน้มลรริมฝีปาูบหน้าผามนนิ่่อนผละสบมอาัน ไล้แ้มนุ่มแผ่วเบา้วยวามเอ็นู
“แล้วนี่เป็นยัไบ้า ีึ้นหรือยัรับ?”
“ยัมีอาารเวียนหัวนิหน่อย่ะ ส่วนอาารลื่นไส้หายไปแล้ว ั้แ่ไ้มัวพี่เอสแบบนี้ไะ”
วามหลุบมอนัวเล็ุใบหน้าหวานแนบอทำท่าถูไถปลายมูเรียวำาบลิ่นหอมาัวเาริัท่ามลาหัวใแร่เ้นไหวในัหวะอ่อนโยน
มือให่ลูบศีรษะเล็สลับแผ่นหลับาแผ่วเบาราวับับล่อมน่าอ้อน
“อื้อ!”
แ่เพียไม่นานนัวเล็ลับมีอาารลื่นเหียนอี
ร่าเล็ระวีระวาลาเียว้าโผวิ่เ้าห้อน้ำให้ีะ้อรีบวิ่ามิมาูแลอย่าห่วใยอีหน
“อ๊อ ๆ”
มือให่่วยรวบผมนุ่มออาใบหน้าหวานับอีมือ่วยลูบแผ่นหลับาให้อีรอบ ทอน้ำเสียเือแววัวลำับำาู่หมั้นัวน้อย
“ไปหาหมอันีว่านะ อ้อนเป็นแบบนี้พี่ใไม่ีเลย ให้หมอรวูหน่อยว่าป่วยเป็นอะไรันแน่”
อ้อมแนแ็แรโอบประอนัวเล็ึ้นมาล้าปา ้อนอุ้มมาวาบนเียนอน ทอัวลนั่พิหัวเียเีย้า้อลึลในวาลมโลอไหว
อ้อนันทร์พลิัวนอนะแ้าหันหน้ามาทาีะยื่นลำแนเรียวสวมอเอวสอบ ุบใบหน้าเ้าหาอว้าสูมูเรียวำาบลิ่นายละมุนอเาอีรั้
“แ่นอนอพี่เอส อ้อน็หายแล้ว นะะ อ ๆ”
ใบหน้าหวานแหนเยวาามนทิ่มลยัอว้าะพริบวาลมโอออ้อน
ทำเอาีะ้อถอนหายใพรูยอมทอัวลนอนเีย้าโอบอนื้อรั้นแนบออุ่น
“ื้อรินะเราอะ”
น้ำเสียนุ่มบ่นพึมพำรูบปิเปลือานุ่มแผ่วเบาลูบไล้มือให่วนหัวไหล่มนับล่อม
..หาวูบหนึ่เารู้สึว่าท่าทาื้อรั้นปิเสธารหาหมออนในอ้อมอน่าสสัย
วามลอไหวะสมอประมวลผล..หรือว่า!...
❤️❤️❤️❤️
เอ..หรือว่า ๆ ใ่ไหมนะ ุนัอ่านที่น่ารั????
เ้าันทร์วน้อย
รืน!
เปรี้ย!
ู่ ๆ มวลหมู่เมหนาำลับเลื่อนัวบบัแสันทร์มีเสียฟ้าร้อำรามพาให้อ้อนันทร์สะุ้ผวาอีะแน่น
วแนแ็แร้อนอุ้มนัวเล็พาลุึ้นยืน้าวเินลับเ้า้านในัวบ้านมุ่หน้าไปยัห้อนอนออ้อนันทร์ทิ้ฟูนอนหนาไว้เบื้อหลัใหุ้แม่บ้านัารามหน้าที่
นระทั่เ้ามาถึ้านในห้อนอนอนในอ้อมแน
ีะึวาร่าเล็บนเียนอนอย่าอ่อนโยนทอัวลนอนเีย้าโอบออ้อนันทร์เ้าสู่อ้อมออุ่นลูบหลับาเบา ๆ
“ไม่้อลัวนะรับนี พี่เอสนนี้ะอยู่ับน้ออ้อน ะอยปลอบโยนอ้อนอย่านี้เสมอ”
ใบหน้าหวานผละออาอออุ่นเอื้อมัวแนบูบริมฝีปาไ้รูปสัมผัสผะแผ่วึผละออสบมอวาู่มแววเว้าวอนในวาอเธอมีอิทธิพล่อหัวใแร่ยวบไหว
ใบหน้าละมุนโน้มลรูบหน้าผามนลาไล้ลามสันมูเรียวแะูบปลายมูรั้นเิเลื่อนล้อยำาบลิ่นแ้มหอมอ่อน่อนผละออสบมอาัน
“พี่เยให้สัาว่าะไม่ปล่อยมืออ้อนอีำไ้ไหมและมันะเป็นอย่านั้นเสมอ?”
“พี่เอสไม่้อละทิ้วามฝันเพื่อรัษาสัา็ไ้ อ้อนโแล้ว อ้อนเ้าใ อ้อนะไม่อแให้พี่เอสลำบาใหรอ่ะ”
พอพูบอ้อนันทร์็เป็นฝ่ายเอื้อมัวึ้นประบูบริมฝีปาไ้รูปเสียเอ
ูเม้มริมฝีปานุ่มอุ่นอย่าอ่อนหวานแทรเรียวลิ้นเล็ออนเ้าสู่โพรปาหอมเี่ยวระหวัรัรึเรียวลิ้นอุ่นื่ม่ำ
มือเล็ปลระุมเสื้อนอนรั้ออพ้นเรือนายแร่ เลื่อนฝ่ามือเล็นุ่มลูบไล้แผอว้าแวะเวียนสะิหยอเย้าปลายยออเล็พานพาื่นเพริูันาสัมผัสหวาม
มือุนอี้าเี่ยวอบาเพร้อมอันเอร์แวร์ ลารั้ลนพ้นปลายเท้า าม้วยุนอนบนัวเธอถูถอออพ้นเรือนายามเปลือยเปล่าไป้วยัน
วาลมโพริ้มลัหวะทาบริมฝีปาอิ่มบูบปิั้นน้ำเสียนุ่มละมุนอนัวโเพีย้อารัุนไออุ่นเยียวยาหัวใยามห่าไลเพราะฝันที่้อเอื้อมว้าอเา
ีะถูวามอออ้อนละลายำพูาหมายบอเพราะวามอ่อนหวานละเลียูเม้มพลิ้วไหวบนลีบปาสัมผัสลูบไล้ามือเล็ุนทำให้เาไม่อาพูอย่าใิ
มีแ่เสียราลึเมื่อนัวเล็อ้อนอบทรัหวานล้ำ
สอายึหลอมรวมเป็นหนึ่ยับสอประสานัหวะแห่รัใ้ภาษาายสื่อสารวามรัทั้หมที่วใแร่มอบแ่เธอ
วบนถึปลายทาแห่วามอิ่มเอมใ้ฟ้า่ำฝนพร่าพรม...
หยน้ำใสลิ้ัวาายาเป็นแพม่านน้ำบา ๆ มีเสียระทบพื้นเบื้อล่าแผ่วเบาท่ามลาสายลมเย็น่ำื้นเปี่ยมลิ่นอายละออฝนพลิ้วแผ่วผ่านบานหน้า่าเปิแ้ม
วาลมโเปิลืมื่นในวแนอบอุ่นมีท่อนแน้าหนึ่สอใ้ลำอระหให้หนุนนอนเหนือหมอนนุ่มใบให่ส่วนท่อนแนอี้าพาอยู่ร่วเอวเล็
ท่อนาเพรียวถูพันธนาาร่ายเยาท่อนายาวใ้ผืนผ้าห่มอุ่นเียวันรับวันใหม่หลัฝนาทำให้เ้ารู่วันนี้่าอบอุ่นอ่อนหวาน่อหัวใวน้อยเหลือเิน
ใบหน้าหวานแหนเยแะูบปลายาไ้รูปแผ่วเบา
ยื่นปลายนิ้วนุ่มน้อยะเลี่ยนาหนายาวเป็นแพลับะัเมื่อรู้สึไ้ถึมวลลื่นแห่วามลื่นเหียนู่โมา่อท้อไล่เป็นระลอริ้วสูึ้นเรื่อย ๆ
มือเล็ว้าท่อนแนแ็แรออาเอวเล็แผ่วเบา่อย ๆ ึท่อนาเรียวออาท่อนาแ็แรระถถอยัวพ้นผืนผ้าห่ม้าวลาเียโผวิ่เ้าห้อน้ำอย่ารีบเร่
“อ๊อ ๆ”
อ้อนันทร์วิ่พรวเ้าอโถัโรในห้อน้ำปลปล่อยมวลลื่นา่อท้อออมาเป็นระลอโยไม่ทันปิประูห้อน้ำ
ทำให้นัวโที่รู้สึัวื่นั้แ่ถูโมยูบรีบไถลัวลาเียถลันวิ่ามเ้ามา้วยวามห่วใย
“อ้อน! เป็นอะไรไปรับ?”
มือให่้าหนึ่่วยรวบเรือนผมนุ่มไว้อย่าอ่อนโยนส่วนอีมือลูบแผ่นหลับาแผ่วเบา
อ้อนันทร์อาเียนหมไส้หมพุึถูโอบประอให้ลุึ้นบ้วนปารอ่าล้าหน้า
“ทำไมอาเียนหนัแบบนี้ล่ะ ไปหาหมอันไหม?”
ีะหยิบผ้าเ็ัวมาับใบหน้าเรียวให้อย่านุ่มนวลโอบเอวเล็แนบายไม่ห่าัวน้วยวามห่วใยีื้น
วามหลุบมอสำรวใบหน้าหวานแลูีเียวนำพาวามัวลหวาหวั่นแล่นริ้ว
“อ้อนอนอนพัสัรู่นะะ”
เสียแผ่วระิบบอิอว้าท่าทาูอ่อนเพลียเสียนน่าเป็นห่ว
วแนแ็แร้อนอุ้มร่าเล็พาลับมาวานัวอ่อนลนอนบนเียว้าอย่าทะนุถนอม
“อ้อนอยาไ้ยามหรือยาหอมไหมรับ?”
ีะนั่ลบนเียระิบถามเสียนุ่มยื่นมือให่เลี่ยปอยผมระวหน้าหวานทัหลัใบหูให้อย่าอ่อนโยน
ทอวามแววอาทรห่วใยมอนเป็นภรรยาไม่วาา
“อ้อนอยาไ้แ่พี่เอส่ะ”
ใบหน้าหวานเ้าวามอ่อนเพลียพยายามลี่ยิ้มทอแววาอออ้อน พยัหน้าลน้อย ๆ ระถถอยัวออเว้นที่ว่าให้ีะทอัวลนอนเีย้าัน
“อบแบบนี้เี๋ยว็ถูับินแทนมื้อเ้าหรอ”
อ้อมแนแ็แรระออนัวนุ่มเ้าแนบออุ่น ้มลรูบศีรษะเล็แผ่วเบา พูา่มู่น้ำเสียนุ่มละมุนเหนือระหม่อมเล็ฟัแล้วอ่อนโยนมาว่าน่าลัว
“อ้อนไม่สบายอยู่นะะ พี่เอส้อทะนุถนอมอ้อนสิ เอะอะะับินแทน้าวไม่ไ้นะะ”
อ้อนันทร์แหนเยใบหน้าหวานะพริบาโปริบ ๆ ทำแ้มพอเป็นปลาปัะเป้าใส่เาไ้น่ามันเี้ยว
“ใรใ้ให้ทำัวน่าินัน”
ใบหน้าละมุนโน้มลรริมฝีปาูบหน้าผามนนิ่่อนผละสบมอาัน ไล้แ้มนุ่มแผ่วเบา้วยวามเอ็นู
“แล้วนี่เป็นยัไบ้า ีึ้นหรือยัรับ?”
“ยัมีอาารเวียนหัวนิหน่อย่ะ ส่วนอาารลื่นไส้หายไปแล้ว ั้แ่ไ้มัวพี่เอสแบบนี้ไะ”
วามหลุบมอนัวเล็ุใบหน้าหวานแนบอทำท่าถูไถปลายมูเรียวำาบลิ่นหอมาัวเาริัท่ามลาหัวใแร่เ้นไหวในัหวะอ่อนโยน
มือให่ลูบศีรษะเล็สลับแผ่นหลับาแผ่วเบาราวับับล่อมน่าอ้อน
“อื้อ!”
แ่เพียไม่นานนัวเล็ลับมีอาารลื่นเหียนอี
ร่าเล็ระวีระวาลาเียว้าโผวิ่เ้าห้อน้ำให้ีะ้อรีบวิ่ามิมาูแลอย่าห่วใยอีหน
“อ๊อ ๆ”
มือให่่วยรวบผมนุ่มออาใบหน้าหวานับอีมือ่วยลูบแผ่นหลับาให้อีรอบ ทอน้ำเสียเือแววัวลำับำาู่หมั้นัวน้อย
“ไปหาหมอันีว่านะ อ้อนเป็นแบบนี้พี่ใไม่ีเลย ให้หมอรวูหน่อยว่าป่วยเป็นอะไรันแน่”
อ้อมแนแ็แรโอบประอนัวเล็ึ้นมาล้าปา ้อนอุ้มมาวาบนเียนอน ทอัวลนั่พิหัวเียเีย้า้อลึลในวาลมโลอไหว
อ้อนันทร์พลิัวนอนะแ้าหันหน้ามาทาีะยื่นลำแนเรียวสวมอเอวสอบ ุบใบหน้าเ้าหาอว้าสูมูเรียวำาบลิ่นายละมุนอเาอีรั้
“แ่นอนอพี่เอส อ้อน็หายแล้ว นะะ อ ๆ”
ใบหน้าหวานแหนเยวาามนทิ่มลยัอว้าะพริบวาลมโอออ้อน
ทำเอาีะ้อถอนหายใพรูยอมทอัวลนอนเีย้าโอบอนื้อรั้นแนบออุ่น
“ื้อรินะเราอะ”
น้ำเสียนุ่มบ่นพึมพำรูบปิเปลือานุ่มแผ่วเบาลูบไล้มือให่วนหัวไหล่มนับล่อม
..หาวูบหนึ่เารู้สึว่าท่าทาื้อรั้นปิเสธารหาหมออนในอ้อมอน่าสสัย
วามลอไหวะสมอประมวลผล..หรือว่า!...
❤️❤️❤️❤️
เอ..หรือว่า ๆ ใ่ไหมนะ ุนัอ่านที่น่ารั????
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น