ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คนกันเอง
อนที่ 3
นันเอ
วหน้าหวานอออาารเห่อร้อนับผิวาวระเรื่อแยามิถึอ้อมอับแววาอบอุ่นอูเปอร์สาร์หนุ่ม
เพราะวามลัวเสียฟ้าร้อฟ้าผ่าฝัใั้แ่วัยเ็ พอมีอ้อมออุ่นับน้ำเสียนุ่มปลอบโยนลับทำให้อ่อนไหวในอ้อมอนั้นเสียนานนฝนา เาึพามาส่ถึอนโ
ภาพวามทรำวันวานระหว่า ‘พี่เอส’ ับ ‘น้ออ้อน’ ราวภาพทับ้อน่ววัยเ็ผุพรายั่เธอไ้พี่เอสลับืนมาแ่ทว่าอีใยัย้อนแย้ับารถูละเลยนสับสนอลหม่าน
นัวเล็ถอนลมหายใพร่าพรูนึถึวามั้ใแรับารเ้าเมือรุรั้นี้..เธอ้อารหาำอบให้หัวใว่าวร ‘ไป่อ’ หรือ ‘ยุิสถานะ’ แ่ำพูทิ้ท้ายอเานี่สิ
‘พี่ะีบอ้อนนับแ่นี้ไป ะไม่ปล่อยมือาอ้อนอี เรียมรับมือให้ีละุู่หมั้นแสนอน’ ...
“อ้อนันทร์ ทานี้้ะ”
เสียเรียปลุอ้อนันทร์าภวั์รีบหันมอ ‘หย’ ผู้เียนบทโทรทัศน์อ่ายำลัโบมือทัทายมาาเ็นท์มีอมอนิเอร์และอุปร์เี่ยว้อับารถ่ายทำละรพร้อมับทีมานอีำนวนหนึ่
มือเล็พนมไหว้ยิ้มทัทาย้าวเินไปหานทานั้น พลัน! โรเหล็โ้นาให่ำลอเป็นุ้มประูอุทยานลับ่อย ๆ เอนล้มมาทาอ้อนันทร์นน่าหวาเสียว
รื!
“โอ๊ะ!”
เสียหวานร้ออุทานเมื่อเหลือบเห็นโรเหล็เอนลมาทาน ึยมือเล็ป้อศีรษะ แ่ทว่าลับ้าวาไม่ออ
“อ้อน ระวั!”
เสี้ยววินาทีอันรายนั้นอ้อนันทร์ลับไม่อาหลีหนี
หาโยัีที่อ้อมแนแ็แรอใรนหนึ่รวบัวเธอสู่อ้อมออุ่นระออศีรษะเล็แนบอว้า
ร่าสูนำพาเธอลิ้ัวม้วนลามทาลาหลายลบนหยุนิ่ลาสนามห้ามีเรือนายแ็แรร่อมทาบทับให้สัมผัสแนบิันแทบทุส่วนเป็นปราารุ้มภัย
ูเปอร์สาร์หนุ่มรับแรระับามือเล็เาะแน่น รับสัมผัสลมหายใหอมรินรออ่อเิวามหวานไหวเมื่อน้าใุ้หน้าแนบออทอลมหายใหอบสะท้านแรสะเทือนาอนุ่มสะท้อนใ้อแร่บอวามื่นลัว
วามรู้สึอ่อนโยนปนห่วใยอยาทะนุถนอมปป้อายัในใ้วยเาไม่ใ่พี่ายอน้อสาวัวน้อยอี่อไป
นับานี้ีะอใ้สิทธิ์วามเป็นู่หมั้น้อรัลับืนเวลาทอทอทิ้ระยะห่าระหว่าันเพื่อ่าทำภาริบสิ้น่วเวลานับานี้เาะทำามเสียเรียร้อาหัวใัวเอ
‘พี่ะไม่ปล่อยมือาอ้อนอี’
เสียอึทึรึโรมโลาหลาเหล่าทีมานเียบล หลัาพวเาหลายน่วยรัุ้้มโรเหล็ลับืนไ้ทัน่อนมันะล้มลทับร่านทัู้่
ีะหลุบวามมอึมับวามามน้าใ้ราวล่อลอยอยู่ในภวั์อ่อนหวานนิ่มอเนิ่นนานั่้อมน์าู่หมั้นัวน้อย
วหน้าเล็หวานละมุน เรื่อหน้าลัว ไริ้วเ้ม วาลมโ นาอนหนายาว มูเรียวเล็ปลายรั้นเิ ริมฝีปาอิ่มสีโอล์โรสเผยอน้อย ๆ ราวเิวนใหู้บรับวั
วามอ่อนหวานระแทหัวใแร่อย่าัราวพบิ้นิ๊อว์ส่วนาหายลับมาเิมเ็มอีรึ่หนึ่อหัวใให้สมบูร์ัเิม
เป็นเพราะเสียแม่หยัมาาเ็นท์ำับารแส ทำให้ีะละสายาาเอสารบทในมือหันมออ้อนันทร์ในุเสื้อยืสีมพูสอายเ็บใ้าเยีนส์ทราระบอ สวมรอเท้าผ้าใบสีาวแลูทะมัทะแม
ใบหน้าเล็รูปไ่แ่แ้มเรื่อสำอาบา ๆ พอาม เรื่อหน้าโเ่น ลำอระห รูปร่าสมส่วน ทรวออิ่มสวย เอวเล็ สะโพลมมน ่วาเพรียวยาว ส่าามทุย่า้าว
ผมยาวสลวยสีน้ำาล่วปลายพลิ้วหยัลอนลื่นรึสายานีะไม่อาละาวามามอู่หมั้นัวน้อยึพุ่ัวเ้ามา่วยเหลือเธอไ้ทันท่วที
“พี่เอส”
เสียระิบาริมฝีปาอิ่มปลุีะื่นาภวั์ ่วยโอบประอร่าเล็ลุึ้นยืนพร้อมนเอในนาที่อมา
“อ้อนเ็บรไหนหรือเปล่า?”
“ไม่่ะ พี่เอสล่ะเป็นอะไรไหม เ็บรไหนหรือเปล่า?”
เมื่อวามื่นใเลือนหายมีวามห่วใยมาแทนที่ อ้อนันทร์แหนเยใบหน้าหวาน้อนวาลมโลอไหวมอสำรวนัวโเผยวามรู้สึอาทรห่วใยอย่าปิไม่มิโยไม่รู้ัว
“ไม่เ็บรไหนเลยรับ”
วามทอประายพริบพราวหลุบสบวาลมโรับรู้วามห่วใย่านึมสู่หัวใแร่..นอยาโน้มลูบสัที
วามาบึ้ประทับในัวโ่านึมสู่ใวน้อยทลายำแพสูลมาั้นหนึ่ แ่เพราะใหนึ่ื้อึั้านว่าเาแ่มีน้ำใามประสานีทั่วไป
อ้อนันทร์หวนิำนึอย้ำัวเอว่าสำหรับเา เธอไม่ไ้พิเศษว่าใรนอื่น มันอาเป็นแ่เรื่อบัเอิ.. ระทั่มีเสียเอ่ยถามััึ้น
“ปลอภัยันีใ่ไหมลู?”
‘ยิ่ภพ’ ับ ‘ยลภัทร’ สามีภรรยาผู้ำับละรมือหนึ่ับผู้ัละรวัยเ๋าับูันเินมาสมทบ้วยวามห่วใย
‘ยศวีร์’ ผู้่วยผู้ำับ และ ‘หย’ ผู้เียนบทโทรทัศน์สอพี่น้อเินามมาอย่าห่วใยเพราะเรว่าพ่อแม่สูวัยะหล้มไ้เมื่อเห็นท่านเินับ ๆ เ้าหาู่หนุ่มสาวนลืมวัย
“เราสอนปลอภัยี อบุทุนมานะรับ”
ีะยิ้มอบทุนแทนอ้อนันทร์ที่เพิ่ลายใลทำเพียยิ้มบาให้ทีมานรวมถึทีมนัแสรอบัวพวเา
“เราสอนรู้ัันแล้วใ่ไหม?”
หยปัปลายนิ้วไปมาระหว่าู่หนุ่มสาวเลิิ้วถามทั้ที่รู้สถานะู่นี้ีอยู่แล้ว หาไม่ิแพร่พรายให้นอื่นรู้เพราะห่วใยถึะแนนวามนิยมอูเปอร์สาร์หนุ่ม
“รู้ัีเลยแหละรับแม่หยเพราะอ้อนันทร์เป็นู่..”
“ู่้า ่ะ บ้านเราเป็น ‘ู่้า’ เมล็าแฟัน เราเลยรู้ัันแบบผิวเผินน่ะ่ะ”
นื้อึฟัำอบูเปอร์สาร์หนุ่ม็ินปูนร้อนท้อรีบิับท พลาเอี้ยวหันมาเหลือบวาลมโมอันบัับให้เออออห่อหมับเธอแ่โยีอี้วย..มาเฟียั ๆ ..
“แบบนี้ไม่เรียผิวเผินหรอ เาเรีย ‘นันเอ’ ้ะ”
“เห็น้วยรับ เราสอนเป็น ‘นันเอ’ ่าหา”
นัยน์ามพริบพราวสบมอยัเธอยามอบำถามหยใเน้นำว่า ‘นันเอ’
วาลมโลอบวัมอ้อนใส่้วยวามหมั่นไส้นละเลยันนานปี ยัมั่นหน้าเอาอะไรมาเป็นนันเอ
“ถ้าอย่านั้นทุนแยย้ายันทำาน่อนะะ”
หยเอี้ยวหันไปร้อบอทีมานและนัแสสมทบ่อนหันลับมาหาเ็ฝึานนใหม่ับพระเอละรอนลี่ยิ้มอบอุ่นพูับูเปอร์สาร์หนุ่มอย่าเป็นันเอ
“อบใเอสมานะลูที่่วยูแลน้อ”
“เป็นหน้าที่อ..ู่..”
“ู่้า ่ะ”
ท่าทาทอเสียนัยน์าทอประายเ้าเล่ห์น่าหมั่นไส้อูเปอร์สาร์หนุ่มทำเอาอ้อนันทร์ลืมัวพูทะลุลาป้อ
“หึ ๆ หนูอ้อนมาับัน”
“ส่วนเอสเรียมัวเ้าาไ้แล้วลู”
หยอมยิ้มำพร้อมทำหน้าที่เป็นรรมารห้ามมวยใหู้่หมั้นหนุ่มสาว้วยวามเอ็นู
“รับแม่หย ฝาูแล ‘ู่้า’ อเอส้วยนะรับ”
“ฮึ”
นหนึ่่ายั่วเย้าแหย่ับอีนท่าทาเ้าแ่แสนอน น้อรีบูมือเล็แยไปอีทายัเ็นท์ำับารแส
หาปลายหาานรุ่นแม่ยัแอบแลเห็น้อนอันน้อยานัเียนสาวถูว้าเ้าใสู่เปอร์สาร์หนุ่มผู้ทำหน้าาระรื่นยิ้มรับอย่าไม่สะทสะท้านมอนแสนอนผู้หารู้ไม่ว่า
นับานี้นื่อว่าเป็น ‘ู่หมั้นหมาย’ เาะใ้สิทธิ์อเาอย่าเ็มที่และะ..
‘ไม่มีวันปล่อยมือาเธอ’ อี่อไป...
❤️❤️❤️❤️
น้อะเป็นนันเอับพี่หรือเปล่าน๊า???”
นันเอ
วหน้าหวานอออาารเห่อร้อนับผิวาวระเรื่อแยามิถึอ้อมอับแววาอบอุ่นอูเปอร์สาร์หนุ่ม
เพราะวามลัวเสียฟ้าร้อฟ้าผ่าฝัใั้แ่วัยเ็ พอมีอ้อมออุ่นับน้ำเสียนุ่มปลอบโยนลับทำให้อ่อนไหวในอ้อมอนั้นเสียนานนฝนา เาึพามาส่ถึอนโ
ภาพวามทรำวันวานระหว่า ‘พี่เอส’ ับ ‘น้ออ้อน’ ราวภาพทับ้อน่ววัยเ็ผุพรายั่เธอไ้พี่เอสลับืนมาแ่ทว่าอีใยัย้อนแย้ับารถูละเลยนสับสนอลหม่าน
นัวเล็ถอนลมหายใพร่าพรูนึถึวามั้ใแรับารเ้าเมือรุรั้นี้..เธอ้อารหาำอบให้หัวใว่าวร ‘ไป่อ’ หรือ ‘ยุิสถานะ’ แ่ำพูทิ้ท้ายอเานี่สิ
‘พี่ะีบอ้อนนับแ่นี้ไป ะไม่ปล่อยมือาอ้อนอี เรียมรับมือให้ีละุู่หมั้นแสนอน’ ...
“อ้อนันทร์ ทานี้้ะ”
เสียเรียปลุอ้อนันทร์าภวั์รีบหันมอ ‘หย’ ผู้เียนบทโทรทัศน์อ่ายำลัโบมือทัทายมาาเ็นท์มีอมอนิเอร์และอุปร์เี่ยว้อับารถ่ายทำละรพร้อมับทีมานอีำนวนหนึ่
มือเล็พนมไหว้ยิ้มทัทาย้าวเินไปหานทานั้น พลัน! โรเหล็โ้นาให่ำลอเป็นุ้มประูอุทยานลับ่อย ๆ เอนล้มมาทาอ้อนันทร์นน่าหวาเสียว
รื!
“โอ๊ะ!”
เสียหวานร้ออุทานเมื่อเหลือบเห็นโรเหล็เอนลมาทาน ึยมือเล็ป้อศีรษะ แ่ทว่าลับ้าวาไม่ออ
“อ้อน ระวั!”
เสี้ยววินาทีอันรายนั้นอ้อนันทร์ลับไม่อาหลีหนี
หาโยัีที่อ้อมแนแ็แรอใรนหนึ่รวบัวเธอสู่อ้อมออุ่นระออศีรษะเล็แนบอว้า
ร่าสูนำพาเธอลิ้ัวม้วนลามทาลาหลายลบนหยุนิ่ลาสนามห้ามีเรือนายแ็แรร่อมทาบทับให้สัมผัสแนบิันแทบทุส่วนเป็นปราารุ้มภัย
ูเปอร์สาร์หนุ่มรับแรระับามือเล็เาะแน่น รับสัมผัสลมหายใหอมรินรออ่อเิวามหวานไหวเมื่อน้าใุ้หน้าแนบออทอลมหายใหอบสะท้านแรสะเทือนาอนุ่มสะท้อนใ้อแร่บอวามื่นลัว
วามรู้สึอ่อนโยนปนห่วใยอยาทะนุถนอมปป้อายัในใ้วยเาไม่ใ่พี่ายอน้อสาวัวน้อยอี่อไป
นับานี้ีะอใ้สิทธิ์วามเป็นู่หมั้น้อรัลับืนเวลาทอทอทิ้ระยะห่าระหว่าันเพื่อ่าทำภาริบสิ้น่วเวลานับานี้เาะทำามเสียเรียร้อาหัวใัวเอ
‘พี่ะไม่ปล่อยมือาอ้อนอี’
เสียอึทึรึโรมโลาหลาเหล่าทีมานเียบล หลัาพวเาหลายน่วยรัุ้้มโรเหล็ลับืนไ้ทัน่อนมันะล้มลทับร่านทัู้่
ีะหลุบวามมอึมับวามามน้าใ้ราวล่อลอยอยู่ในภวั์อ่อนหวานนิ่มอเนิ่นนานั่้อมน์าู่หมั้นัวน้อย
วหน้าเล็หวานละมุน เรื่อหน้าลัว ไริ้วเ้ม วาลมโ นาอนหนายาว มูเรียวเล็ปลายรั้นเิ ริมฝีปาอิ่มสีโอล์โรสเผยอน้อย ๆ ราวเิวนใหู้บรับวั
วามอ่อนหวานระแทหัวใแร่อย่าัราวพบิ้นิ๊อว์ส่วนาหายลับมาเิมเ็มอีรึ่หนึ่อหัวใให้สมบูร์ัเิม
เป็นเพราะเสียแม่หยัมาาเ็นท์ำับารแส ทำให้ีะละสายาาเอสารบทในมือหันมออ้อนันทร์ในุเสื้อยืสีมพูสอายเ็บใ้าเยีนส์ทราระบอ สวมรอเท้าผ้าใบสีาวแลูทะมัทะแม
ใบหน้าเล็รูปไ่แ่แ้มเรื่อสำอาบา ๆ พอาม เรื่อหน้าโเ่น ลำอระห รูปร่าสมส่วน ทรวออิ่มสวย เอวเล็ สะโพลมมน ่วาเพรียวยาว ส่าามทุย่า้าว
ผมยาวสลวยสีน้ำาล่วปลายพลิ้วหยัลอนลื่นรึสายานีะไม่อาละาวามามอู่หมั้นัวน้อยึพุ่ัวเ้ามา่วยเหลือเธอไ้ทันท่วที
“พี่เอส”
เสียระิบาริมฝีปาอิ่มปลุีะื่นาภวั์ ่วยโอบประอร่าเล็ลุึ้นยืนพร้อมนเอในนาที่อมา
“อ้อนเ็บรไหนหรือเปล่า?”
“ไม่่ะ พี่เอสล่ะเป็นอะไรไหม เ็บรไหนหรือเปล่า?”
เมื่อวามื่นใเลือนหายมีวามห่วใยมาแทนที่ อ้อนันทร์แหนเยใบหน้าหวาน้อนวาลมโลอไหวมอสำรวนัวโเผยวามรู้สึอาทรห่วใยอย่าปิไม่มิโยไม่รู้ัว
“ไม่เ็บรไหนเลยรับ”
วามทอประายพริบพราวหลุบสบวาลมโรับรู้วามห่วใย่านึมสู่หัวใแร่..นอยาโน้มลูบสัที
วามาบึ้ประทับในัวโ่านึมสู่ใวน้อยทลายำแพสูลมาั้นหนึ่ แ่เพราะใหนึ่ื้อึั้านว่าเาแ่มีน้ำใามประสานีทั่วไป
อ้อนันทร์หวนิำนึอย้ำัวเอว่าสำหรับเา เธอไม่ไ้พิเศษว่าใรนอื่น มันอาเป็นแ่เรื่อบัเอิ.. ระทั่มีเสียเอ่ยถามััึ้น
“ปลอภัยันีใ่ไหมลู?”
‘ยิ่ภพ’ ับ ‘ยลภัทร’ สามีภรรยาผู้ำับละรมือหนึ่ับผู้ัละรวัยเ๋าับูันเินมาสมทบ้วยวามห่วใย
‘ยศวีร์’ ผู้่วยผู้ำับ และ ‘หย’ ผู้เียนบทโทรทัศน์สอพี่น้อเินามมาอย่าห่วใยเพราะเรว่าพ่อแม่สูวัยะหล้มไ้เมื่อเห็นท่านเินับ ๆ เ้าหาู่หนุ่มสาวนลืมวัย
“เราสอนปลอภัยี อบุทุนมานะรับ”
ีะยิ้มอบทุนแทนอ้อนันทร์ที่เพิ่ลายใลทำเพียยิ้มบาให้ทีมานรวมถึทีมนัแสรอบัวพวเา
“เราสอนรู้ัันแล้วใ่ไหม?”
หยปัปลายนิ้วไปมาระหว่าู่หนุ่มสาวเลิิ้วถามทั้ที่รู้สถานะู่นี้ีอยู่แล้ว หาไม่ิแพร่พรายให้นอื่นรู้เพราะห่วใยถึะแนนวามนิยมอูเปอร์สาร์หนุ่ม
“รู้ัีเลยแหละรับแม่หยเพราะอ้อนันทร์เป็นู่..”
“ู่้า ่ะ บ้านเราเป็น ‘ู่้า’ เมล็าแฟัน เราเลยรู้ัันแบบผิวเผินน่ะ่ะ”
นื้อึฟัำอบูเปอร์สาร์หนุ่ม็ินปูนร้อนท้อรีบิับท พลาเอี้ยวหันมาเหลือบวาลมโมอันบัับให้เออออห่อหมับเธอแ่โยีอี้วย..มาเฟียั ๆ ..
“แบบนี้ไม่เรียผิวเผินหรอ เาเรีย ‘นันเอ’ ้ะ”
“เห็น้วยรับ เราสอนเป็น ‘นันเอ’ ่าหา”
นัยน์ามพริบพราวสบมอยัเธอยามอบำถามหยใเน้นำว่า ‘นันเอ’
วาลมโลอบวัมอ้อนใส่้วยวามหมั่นไส้นละเลยันนานปี ยัมั่นหน้าเอาอะไรมาเป็นนันเอ
“ถ้าอย่านั้นทุนแยย้ายันทำาน่อนะะ”
หยเอี้ยวหันไปร้อบอทีมานและนัแสสมทบ่อนหันลับมาหาเ็ฝึานนใหม่ับพระเอละรอนลี่ยิ้มอบอุ่นพูับูเปอร์สาร์หนุ่มอย่าเป็นันเอ
“อบใเอสมานะลูที่่วยูแลน้อ”
“เป็นหน้าที่อ..ู่..”
“ู่้า ่ะ”
ท่าทาทอเสียนัยน์าทอประายเ้าเล่ห์น่าหมั่นไส้อูเปอร์สาร์หนุ่มทำเอาอ้อนันทร์ลืมัวพูทะลุลาป้อ
“หึ ๆ หนูอ้อนมาับัน”
“ส่วนเอสเรียมัวเ้าาไ้แล้วลู”
หยอมยิ้มำพร้อมทำหน้าที่เป็นรรมารห้ามมวยใหู้่หมั้นหนุ่มสาว้วยวามเอ็นู
“รับแม่หย ฝาูแล ‘ู่้า’ อเอส้วยนะรับ”
“ฮึ”
นหนึ่่ายั่วเย้าแหย่ับอีนท่าทาเ้าแ่แสนอน น้อรีบูมือเล็แยไปอีทายัเ็นท์ำับารแส
หาปลายหาานรุ่นแม่ยัแอบแลเห็น้อนอันน้อยานัเียนสาวถูว้าเ้าใสู่เปอร์สาร์หนุ่มผู้ทำหน้าาระรื่นยิ้มรับอย่าไม่สะทสะท้านมอนแสนอนผู้หารู้ไม่ว่า
นับานี้นื่อว่าเป็น ‘ู่หมั้นหมาย’ เาะใ้สิทธิ์อเาอย่าเ็มที่และะ..
‘ไม่มีวันปล่อยมือาเธอ’ อี่อไป...
❤️❤️❤️❤️
น้อะเป็นนันเอับพี่หรือเปล่าน๊า???”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น